Je zal nog mooier worden dan je al bent, zei Bojako….
Het loont echt de moeite , zei Hotlips….
Echt een operatie die je kan opkrikken, zei Paz….
Het resultaat is verbluffend, zei Nida….
En het is waar, het resultaat is inderdaad verbluffend, zeker in dit stadium!

De operatie zelf was geen lachertje.
Twee uur en een half doodstil op een smalle harde tafel.
Mijn rug protesteerde heftig na een half uur, toen bracht men mij een kussentje om onder mijn knieën te steken, dat was men vergeten!
En dan spartel je de andere twee uur maar door met op je tanden te bijten, want die rug blijft protesteren als je rugpatiënt bent, kussentje of niet.
Doodstil lig je, recht inkijkend op een lamp met een lichtsterkte van 110.000 lux.
Je bent ingepakt in als een worst, je armen strak  naast je lichaam.
Als je per ongeluk moet niezen, dan gebeurt dit in vrije vlucht, en niezen moet je hoor.
Dan begint men met het al iets serieuzer werk, het steken van een naald in de ader van je arm, dit om een pijn stiller in je bloedbaan te laten vloeien.
Maar dat verhinderd niet dat je de prikken van de lokale verdoving niet keihard voelt.
Mijn chirurge vond het een leuk werkje, want ze bleef prikken tot ik de tel kwijt was.
Zij was ook helemaal niet gehaast hoor, nee, ze deed het integendeel tergend traag.

En dan komt het grote werk.
Alles zie je op je afkomen, de gehandschoende hand met scalpel, en we weten allemaal dat die handschoenen dienen om geen vingerafdrukken na te laten, vraag maar aan Poirot, en je ziet de flappen huid naar beneden hangen.
Een lekker geurtje is je ook al niet gegund, want het dichtbranden van de adertjes stink naar verbrand vlees.
En wanneer je dan ook nog is naar de favoriete muziek van de dokter moet luisteren, één vanwaar jij het op je heupen krijgt, wel dan is het feestje geslaagd.

“Klaar” zegt de chirurge, maar ze bedoeld, nu over naar de andere kant.
Regelmatig voel ik een snerpende pijn, “Oei, effe bijspuiten hoor”, gelukkig voel ik die prikken niet.
Even overweeg ik om op te stappen, maar de assistente leunt met haar volle gewicht op mijn borst.
Zij moet immer de commando’s; openspalken, ontspannen, strak en los opvolgen, en dat doet ze vanaf de overzijde van de zitplaats van de chirurge.
En dan komt eindelijk het verlossende woord, klaar, gedaan!

Ik tril op mijn benen, het was zwaar, veel zwaarder dan ik had vermoed.
Nog even een afspraak maken voor wanneer de draadjes eruit mogen, en dan zet ze me voor een spiegel.
Hevig schrikken is dat, want ik lijk op Martin Feldman.

Na twee uur neemt de pijn af, en ik heb voor de rest geen noemenswaardige pijn meer gehad.
Veel ijskompressen moet ik leggen, en die doen mij afwisselend goed, en niet goed, want langs de ene kant ontzwellen ze mijn ogen, langs de andere kant lijken ze een gat te branden in mijn oogkassen.
Ha, lekker lui voor de rest van de dag in mijn bed, lekker tv kijken, maar ik zie geen steek, mijn ogen zitten dicht.

Wat het gaat worden weet ik niet.
En ik hoop dat mijn blogmaatjes gelijk hebben, dat het mooi gaat worden.
Maar verbluffend is het al wel, kijk zelf maar!

©