Daar liggen ze dan.
Zieltogend langs de baan, de straten.
Achteloos weggeworpen, hun dienst volbracht.
Ze hebben gediend als een goede soldaat, en in die hoedanigheid ook gestorven.

Fier jong en mooi reikten ze naar de hemel toen ze plots werden onderuit gehaald, opgeeist.
Ze werden onthaald met grote luister, men juichte vrede rondom hen.
Maar zij wisten beter.
En stilaan verloren zij hun fierheid, verbleekten zij van helder naar vaal.
Tot groot ongenoegen van hen die hen eens zo aanbaden.

Ze werden ontkleed, in hun blootje gezet, met een veel mindere zachte hand dan ze ooit  werden aangekleed.
Hun mooie uniformen werden opgeborgen, ergens in een donkere hoek.
Hun pracht en praal diende niet meer, dus werden ze weggeworpen.
Vervloekt omdat ze hun sporen achterlieten.

Zieltogend liggen ze nu op een koude natte grond.
Achteloos en zonder veel egards verbannen.
Wachtend tot iemand hen begraaft.

Voor hen wordt niet meer gezongen.
Kinderogen die zich eens weerspiegelden in hun glanzende medailles, slaan geen acht meer op hen.
Zij zijn uitgediend, ze zijn gestorven in de naam van de vrede.
Het lot dat hun zonen ook te wachten staat.
De kerstbomen, de vredessoldaat.
©