Ik ga hier een nieuwe rubriek lanceren, "De zwartkijker", want zo af en toe zie ik het allemaal niet meer grijs, maar inktzwart in!

De techniek staat niet stil, bijna dagelijks worden er nieuwe en meer gesofistikeerde gadgets op de markt gebracht.
Zelf vind ik de beste uitvinding nog altijd de wasmachine, maar ik versmaad ook niet de droogkast, de vaatwasser, het stoomstrijkijzer, de koffiezet, de Senseo, het elektrisch tostiijzer, de dvd-recorder enz.....om vooral de homecomputer niet te vergeten!
Als laatste fenomeen is er de GPS. Bijna iedereen heeft er wel één, de autobezitters dan toch, maar ook voor wandelaars of fietsers komt hij goed van pas.
Nu hoor ik jullie al zeggen, troubadoer staat een beetje achter want ze vergeet de mp3 speler, de I-Pod en nog zo wat van die dure hebbedingen, maar geen nood, ik weet wel degelijk van hun bestaan af, maar ik wil het nu even hebben over de GPS omdat ik onlangs iets las dat mij  een dubbel gevoel gaf.

Ik las dat men in Amerika (waar anders?) nu een GPS heeft voor dieren. Er is ook de 'Global petfinder' en de 'Petcell'. Als jullie daar meer over willen weten, lees dan hier.
Goed idee vind ik dat wel, enkel het is nog superduur, dus niet voor iedereen haalbaar.
Maar die baasjes die hun hond of kat echt niet kwijt willen is het een fantastisch ding.
De anderen zal het natuurlijk worst wezen, want zelfs de verplichte chip weerhoud hen er niet van om hun dier te dumpen als het hen uitkomt.

Maar nu las ik dat men zo'n GPS systeem ook wil gebruiken op Alzheimer patiënten.
En daar heb ik nu een beetje een dubbel gevoel bij!
Ik zie daarbij voor mijn ogen zo van die SF toestanden passeren.
Mensen met een halsband om hun nek, die wanneer ze te ver van huis gaan kunnen teruggeroepen worden door ze een stroomstoot te geven, wat men bij gevangenen ook al wil toepassen.
Maar zieke mensen zijn geen misdadigers!
Je zou kunnen opperen dat het veel geruststellender is voor de familie leden van de patiënt, maar zou de beslissing om een dergelijk ding te dragen dan worden overgelaten aan de zieke, of zou men zoals bij de dieren de beslissing overlaten aan de "baasjes"?
Gaat men dan de mens niet verlagen tot op het niveau van redeloze kuddedieren?
Gaat men niet te nonchalant omspringen met de patiënt, zo van, ach laat hem maar lopen, we vinden hem toch wel terug, en als het moet geven we hem een schok en blijft hij ter plekke verlamd liggen?
Dat zulke mens zich ondertussen 'verloren' voelt, dat hij wel tig keren onder een voertuig kan lopen, daar staat men dan misschien niet meer bij stil. "We kunnen gerust ons lekker leventje voortzetten, hij hangt toch aan de GPS!"

Een dubbel gevoel heb ik daar dus bij.
Hoelang gaat het duren voor de baas zijn werknemers verplicht om zo'n GPS te dragen, bovenop de vele camera's die hen in de gaten houden?
Of de jaloerse en/of bezitterige partner?
Hoelang gaat het duren voor er één of andere regering beslist om ons allemaal uit te rusten met een chip zodat we netjes binnen hun lijntjes lopen, of anders kunnen worden terug gefloten?
Het systeem heeft voor en nadelen, zoals zoveel in het leven.
Voorwaarde is dat men het niet gaat misbruiken, want dat schijnt vaak het grootste mankement te zijn.
Of zie ik dat nu te zwart in, zie ik het totaal verkeerd?
Wat jullie?