Nee, dit is geen zuiders kookrecept!

Al heel mijn leven leef ik met kronkelende hersens. Niet dat ik ze niet alle vijf op een rijtje heb hoor, zeker wel, maar ze dansen af en toe graag de Salsa.
Zelf heb ik er niet echt een probleem mee, het is echter mijn omgeving die moeite heeft om me te volgen.
Vandaag echter kon ik met moeite mezelf volgen. Lees met verbazing over een dag uit het leven van een warhoofd.

Het begon allemaal met een uitzonderlijk zonnige en warme maand April. Tijd dus om de zomerkledij uit de diepe kasthoek te halen, aan te passen en wat ik nog aankan even een wasbeurt geven, want echt helderfris oogt het wit niet meer.
Na een wasbeurt volgt onvermijdelijk een strijkbeurt en die plan ik voor vandaag, maar eerst een kopje koffie maken.
Sh*t, geen koffie meer in huis! Dan maar thee, lust ik even graag, of nog beter, een senseootje, word ik lekker energiek van.
Achter het senseoapparaat ligt een plasje water. ????? Misschien tijd dat ik hem nog eens ontkalk? En tezelfdertijd kan ik ook de koffiezet ontkalken, ik kan toch geen koffie maken, remember! Ik duik dus in mijn verborgen rommel-verwarmingsketel-poetsgereikast om de ontkalker op te zoeken. Ik vind het niet meteen, niet mijn fout, het is de poetsvrouw die alles door elkaar heeft gehaald, maar ik vind wel de doos met reinigingsmiddel voor de vaat en wasmachine. Dat kan ik meteen ook even doen denk ik, en bij het openen van die doos vind ik ingesloten ook de zakjes ontkalker voor de koffiezet. Sorry poetsvrouw!

De Senseo, de koffiezet, de vaat-en wasmachine staan zichzelf proper te maken, en ik drink mijn ondertussen koud geworden espresso. Het kleine beetje vaat dat in de vaatwasser stond doe ik vlug even op de hand, maar vrouwen weten welk effect lopend water heeft, dus begeef ik mij naar de daarvoor aangewezen plaats.
En nu verder in Allegro stijl: Ik kijk gelijk bij het binnenkomen van het kleine plaatsje in de spiegeldeuren van mijn medicijnkastje....zie dat die niet meer glanzen zoals ze behoren te doen, dus reinigen....duik in de kast onder de gootsteen om azijn bij het water te voegen.....Mijn oog valt daarbij  op mijn eiërkoker en denk dat tonijnsla mij wel zou smaken......open de koelkast om de eieren te nemen en zie enkele piepkleine vlekjes daar waar ik de eieren heb weggenomen.......ik reinig mijn koelkast nadat ik de spiegeldeuren van het medicijnkastje heb gedaan......gelijk ook maar even mijn andere spiegels meegenomen heb....de ganse wc heb gepoetst omdat ik met water heb gemorst.
Ondertussen spoel ik driemaal de Senseo en de koffiezet zoals wordt aanbevolen in de gebruiksaanwijzing, maar voor alle zekerheid doe ik er nog een spoelinkje bij......eveneens maak ik de filters van de vaat en wasmachine proper alvorens ze terug te plaatsen, evident toch! De eieren zijn klaar en ik maak de tonijnsla.....ik was nogmaals af wat ik daarbij heb vuil gemaakt.....plaats de eierkoker en de azijn terug in de kast onder de gootsteen....ga met een haast even met een natte poetsdoek over de bodem van de kast.... maar dan kan ik net zo goed de ganse bodem doen..... Toch ook niet zo raar bedacht!
De keukenvloer die ik gisteren heb gedweild ziet er ondertussen niet meer uit......ik dweil hem dus opnieuw....merk terloops dat mijn kruidenplantjes dorst hebben, dus ik geef ze te drinken......kan ik net zo goed gelijk al mijn planten van vocht voorzien.....

Pffffff, en nu, enkele uren later zit ik hier uitgeteld voor mijn pc dit stukje te schrijven.
Vanuit mijn ooghoek zie ik enkele verdroogde bladeren tussen mijn planten die op de vensterbank staan van mij pc kamer, en die verwijder ik even tussendoor......meteen ook maar even de vensterbank zelf onder handen nemen. Deze zin wordt dan ook twintig minuten later geschreven dan de vorige.
Seffens onder de douche om mijn bezweet lichaam te verfrissen en daarna een stukje eten.
En de strijk dan zult u vragen, wel misschien straks, als mijn Salsa hersenen het toelaten.
Ik begrijp dus volkomen dat mijn naaste omgeving soms moeite heeft om mij te volgen, vandaag, zoals reeds gezegd, had ik er zelf ook wat moeite mee. Maar wanneer ik nu zo rondom me kijk dan moet ik toch besluiten dat ik best nog in de mogelijkheid ben om desondanks orde in mijn wanorde te scheppen.
En voor al diegenen die na het lezen van dit relaas meewarrig hun hoofd schudden, en die daarbij ietwat afkeurend fronsen om mijn nog steeds volle strijkmand, wel laat jullie door mij niet tegenhouden, je mag hem gerust komen doen. Wedden dat ik ondertussen iets anders vind om te doen!

Foto: onbekend