Ongeveer 2 jaar: Wij wonen net naast de ingang van het “Ter Rivierenhof”
Mijn pleegmoeder krijgt mij met geen stokken de tuin in want ik ben bang van “die dikke meneren”.
Ik bedoelde daarmee de bomen van het park die boven de tuinmuur uitstaken.
Het was een dagelijks drama.

2,5 jaar: De verloofde van pleegzus koopt een spiksplinternieuwe auto. Fier komt hij pleegzus halen voor een ritje. Zij is op dat moment oppas voor mij, dus ik moet mee. Van puur jolijt plas ik de achterbank nat. Ik mag nooit meer in de auto zonder plastiek broek.

3 jaar: We zijn verhuisd en daar is de tuin al veel vriendelijker.
Ik kan er pieren (aardwormen) uit de grond trekken en slakken en spinnen in de bosjes vinden. Die deponeer ik een mandje en daarna heel fier op de schoot van pleegmoeder die zit te breien.Zij is er niet blij mee en pakt de schrik van haar leven.Ik moet in de hoek gaan staan.Heel flauw van haar!

3 jaar: Ik ga naar de kleuterschool. In de gang staat een poppenkast waarachter we onze tasjes moeten zetten. Wanneer de school uit is mag elk kind om de beurt achter die poppenkast en door het gordijntje de tasjes uitdelen. Wanneer ik aan de beurt ben wil ik niet achter die kast. Weer groot drama!

3,5 a 4 jaar.: Op de speelplaats van diezelfde kleuterschool staat een huisje. Ik was toen al een éénzaat en ga enkel dat huisje in wanneer er niemand anders meer in is. Zo gebeurt het dat wanneer de speeltijd om is de juf mij vergeet. Ik beslis dan maar om naar huis te gaan.Ik loop natuurlijk verloren. De ganse school in rep en roer. Heel groot drama!

3 jaar: Ik verslik mij in een visgraatje. De dokter moet komen, mijn lippen zien al blauw. Ik word op de keukentafel gelegd en de dokter steekt een ijzeren bit in mijn mond om die open te houden. Pleegpa moet met een lamp in mijn keel schijnen terwijl de dokter de graat eruit vist. Eind goed, al goed!

Wordt vervolgd….