Nee, ik ga Antoon Coolen niet achterna. Hij schreef de streekroman:"De goede moordenaar." Iets, waar ik mij vele jaren terug, heb doorgeworsteld. Ten eerste was het verhaal geschreven in een dialect, Brabants vermoed ik, en ten tweede moest ik steeds enkele bladzijden herlezen omdat er verschillende verhaallijnen waren.
Nee, mijn verhaal over een lieve moordenaar is veel simpeler, het gaat namelijk over mijn Snoes, mijn lieve kater.

Jaren geleden kreeg ik van mijn dochter een kanarievogeltje, het zong prachtig en mijn snoes zat steeds heel gefascineerd te luisteren, maar vooral te kijken. Je kon zo z'n gedachten aflezen van zijn lichaamstaal die zei: "Hoe kan ik dat mormel het zwijgen opleggen?"
Op een morgen liep ik door de gang naar de leefkamer toe, en zag tot mijn ontsteltenis dat die gang bezaaid was met gele pluimpjes. Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik het lege kooitje op de grond zag liggen. Het hing nochtans hoog tegen het plafond aan een stevige haak. Ik wil mij dat gevecht op leven en dood liever niet voor de geest halen. Liever troost ik mij met de gedachten dat ons 'Pietje' is kunnen ontsnappen, want het was zomer en de ramen stonden open, en ik heb nooit enige stoffelijke resten kunnen ontdekken. Hoewel dat 'ontsnappen' ook wel geen goede afloop zal hebben gekend.
Snoes lag vredig en zich van geen kwaad bewust, te slapen in de zon, en zoals hij bij elk ontwaken van mij doet, kwam hij me ook nu lieve kopjes geven. Het liefst had ik hem eens flink door elkaar geschud, maar ik liet niets blijken, het was tenslotte zijn natuur. Ik poetste de rotzooi op die Snoes had gemaakt, bracht het kooitje naar zolder, keek Snoes daarbij met een strenge blik aan en beet hem toe dat hij nooit nog de kans zou hebben om een vogel op te vreten.
'Pietje' was wijlen, R.I.P. Amen.
En Snoes leefde tevreden verder alsof er niets gebeurd was, al verdenk ik hem ervan dat hij iets fierder rechtop liep met iets meer zelfvertrouwen.

Nu, zomer 2007. Weliswaar een vroege zomer, maar de ramen staan weer wijdopen. Zo ook de deur naar mijn terrasje waar Snoes steeds mijn tuinstoel inpalmt.
Hoog boven de bloembakken hangen nog steeds de voederkastjes voor de vogels en die vogels (Koolmeesjes) maken nog steeds gretig en dankbaar gebruik van de Meesballen die ik er in hang.
Mijn terrasje is klein maar het bruist van het leven. Het voortdurend af en aanvliegen van de Koolmeesjes die met jongen liggen, de bezige bijtjes die mijn bloemen bestuiven, en mijn snoes die vredig ligt te slapen in de zon, enkel het puntje van zijn staart gaat langzaam heen en weer.
En dan plots gebeurt het!

My dutch lover en ik zitten gezellig aan tafel een kopje koffie te drinken wanneer Snoes komt binnengelopen met een vogeltje in zijn bek.
Fier deponeert hij het aan mijn voeten en doet daarbij een ganse uitleg in zijn kattentaal. Ik snap dat hij bedoeld dat dit een héél speciaal geschenk is, een bewijs van zijn liefde en genegenheid voor mij.
En met pijn in mijn hart bekijk ik zijn gift. Het vogeltje is ontegensprekelijk dood, het kleine nekje is gebroken. Het is nog een jonkske en het is misschien vandaag voor de eerste keer mogen mee uitgaan met zijn mama en papa.
De voederkastjes hangen nu ook weer hoog zodat Snoes er niet bij kan, maar waarschijnlijk is dit vogeltje de zaadjes komen oppikken die op de grond liggen, zijn vleugeltjes en pootjes nog niet sterk genoeg om aan het kastje te blijven hangen om te eten. Het is hem ook meteen fataal geworden, dank zij de natuur en het jagersinstinct van mijn Snoes.

Weer voel ik de drang om hem een flinke pandoering te geven, maar in plaats daarvan prijs ik hem en bedank ik hem voor zijn cadeautje. Ik weet tenslotte iets van kattenopvoeding.
We wikkelen het vogeltje in keukenrol en begraven hem in de container voor tuinafval.
Ondertussen eet mijn Snoes tevreden van zijn Tonijn en naderhand gaat hij zichzelf tevreden zitten wassen. In vrede met zichzelf en de rest van zijn wereld.

Wanneer hij later op de dag op mijn schoot springt, kopjes komt geven en mijn hand likt, kan ik niets anders doen dan hem vergeven.
Hij, mijn lieve moordenaar.