Sinds deze middag terug een beetje bewust van de wereld rondom mij!
Ik ben een vechter, een doorbijter, een pitbull als het nodig is, maar nu moest ik me toch even gewonnen geven.

Na ons uitstapje naar Amsterdam verleden week vrijdag, dat ik doorgesparteld ben na een slapeloze nacht, doodmoe de nacht daarop in bed geduikeld.
Zaterdag een rustdag ingelast, enkel wat boodschappen gedaan.
Zondag was het hier in Brunssum 33° en my dutch lover kreeg het lumineuze idee om een fietstochtje te maken.
En wat doe je dan als gehoorzame liefdevolle, volgzame, nog steeds dood vermoeide vrouw.....juist, je gaat mee fietsen.
Je moet wel goed gek zijn om bij die tropische temperatuur kilometers lang te fietsen, maar af en toe ben ik wel zo gek.
Het was heerlijk tot mijn reserve op was, en ik na de zoveelste hoge heuvel van mijn fiets donderde omdat de versnellingen van mijn fiets plotsklaps blokkeerden.
Zo gracieus mogelijk vloog ik daarbij in de metershoge netels en distels, tot groot jolijt van een bende mieren.
Onvervaard als ik ben stapte ik meteen terug op mijn stalen ros, maar de terugweg was lang, heeel lang, te lang voor mijn uithoudingsvermogen.
Luister naar je lichaam zei mijn dokter me toen hij de diagnose CVS liet vallen, maar zo heel af en toe ben ik potdoof.
Enfin, met de nodige pittstops op een terrasje ben ik verder heelhuids terug ten huize van aangekomen.

Maandag was wasdag, dinsdag was boodschappendag, en ik werd met de minuut strammer en vermoeider, mijn spieren deden me pijn en blokkeerden.
Tot overmaat van ramp werd ik 's nachts wakker door hevige buikkrampen.
Het gevolg was diaree, misselijkheid, hevige hoofdpijn en overgeven.
Nu mensen, als jullie ooit ziek worden, doe het dan best niet in Nederland.

Nadat die hevige buikkrampen en dat overgeven, en dat is met een lege maag geen pretje, tegen de volgende middag nog niet over was, belde knuffel naar zijn dokter.
Helaas, zijn dokter was op verlof, dan maar de vervanger gebeld, helaas, die doet geen huisbezoeken, enkel in heel uitzonderlijke gevallen.
Ik vraag mij af wat die uitzonderlijke gevallen dan wel mogen zijn. Volgens mij moet je daarvoor dan al enkele uren dood zijn, en dan nog sturen ze eerst een pompier (brandweerman)langs vermoed ik.

Enfin, die dokter gaf ons de raad om naar de spoed te gaan als we dachten dat het echt nodig was.
Nu vraag ik je, als je niet tot bij de dokter kan gaan, kan je dan wel op eigen houtje in een ziekenhuis raken? Nederlanders blijkbaar wel, maar zij zijn ongetwijfeld gehard door de sociale omstandigheden. Ziekenzorg in Nederland is geen kattenpis.
De dokter haakte in, weliswaar na mij een vriendelijke groet te hebben toebedeeld, maar daar was ik vet mee.
Uiteindelijk heb ik mezelf geholpen met pijnstillers die ik voorhanden had, geen beet meer te eten en een beetje comateus in mijn bed te gaan liggen.

Vandaag was de eerste dag dat ik wat platte kaas in mijn maag kon houden. We hebben in de telefoongids gezocht naar een dokter net over de Nederlandse grens. Maasmechelen is het dichtsbij, en gelukkig vond ik daar een dokter die bereid was mij te ontvangen.
Het zijn kolieken in de darmen, oorzaak onbekend, als het met de medicatie en dieet niet overgaat binnen enkele dagen, dan moet ik naar huis gaan, want dan zal een onderzoek in het ziekenhuis wel noodzakelijk worden.

Maar ik voel mij al wat beter, het misselijke gevoel is weg, het overgeven gestopt. De diaree en de buikkrampen nemen af, oef.
Ik ben op enkele dagen tijd 2,5 kg verloren, en dat is dan weer mooi meegenomen.
Je moet er verdorie wel wat voor doen!