Vaak denk ik, "Je wordt oud meid". Het innerlijke vuur van welleer, hoewel nog lang niet uitgeblust, laait niet meer zo hoog op. Ik hoef niet meer zo nodig op de barricaden te staan. Liever laat ik me meedrijven door de wind, eender uit welke richting hij waait.
Mijn ogen kijken vaker weg met zijwaartse blik. Want wat niet weet, niet deert.
Ik word immuun voor het dagelijks bloed dat van mijn tv scherm druipt. Het oorlogsgeweld, het is een ver van mijn bed show. Ik ben gewoon dankbaar dat het niet mijn achtertuin is waar de lijken opeengestapeld liggen.

Ik ben dankbaar dat mijn kinderen gezond en gelukkig zijn, dat mijn vrienden het goed hebben.
Dat de auto van de eerste keer start wanneer ik dringend op een afspraak moet zijn, of de fietsbanden niet lek zijn wanneer ik op een mooie zonnige dag een fietstochtje wil maken.
Ik ben blij wanneer de zon schijnt en mijn pijnlijke knoken verwarmd, maar bij winterse buien zet ik simpelweg de verwarming wat hoger en blijf lekker binnen.
Geluk zit hem in kleine dingen, en die slogan neem ik me vaker en vaker eigen.
En dan stel ik vast dat m'n wereld klein en eng is geworden. Dat ik berust.

En dan plots doemt er voor mij een beeld op van een kind. Een uitgemergeld kind met een gelaat waarin enkel grote hongerige ogen zitten. Ogen die me smekend aankijken.
Een zwerver die zich beschut tegen de koude met het karton waarin mijn laatste luxe aankoop was verpakt.
Ik zie warm ingeduffelde moeders met jengelende kinderen aan hun hand zich naar de laatste solden haasten om dat ene merkartikel dat nu 70% is afgeprijsd. Wanneer en waar men het gaat dragen weten ze niet, maar het is goed om het in de kast te hebben.
Aan de andere kant van de wereld huilt een moeder met haar dode kind in de armen, gestorven door een verdwaalde kogel, of de zoveelste bomaanslag in een oorlog der machten.

En dan voel ik afgrijzen, dan voel ik pijn.
Dan ben ik dankbaar dat ik niet ongevoelig ben geworden.
Dat ik nog steeds die haat in me voel tegen onrecht.
Dan laait dat innerlijke vuur weer op.
Met het ouder worden is er mildheid gekomen. Maar passief ben ik nog lang niet!