|
Zonet stond ik voor een dilemma!
Niets wereldschokkend, maar toch...
Er werd ten huize van troubadoer aan de bovendeur gebeld.
Omdat ik vandaag niemand verwachtte, en omdat mijn allerliefste was gaan vissen, had ik mij de vrijheid veroorloofd om na het douchen lekker in mijn zachte warme badjas achter de pc te kruipen.
Ik was dus niet echt gekleed om bezoek te ontvangen, en twijfelde daarom even om de deur te openen.
Ik keek veiligheidshalve door het spionnetje, en zag twee kindjes staan die ik niet kende.
Omdat ik van kinderen geen gevaar vrees, deed ik open.
"Mevrouw" zo begonnen ze heel beleefd, "mogen wij voor u een liedje zingen van Halloween?"
En opslag stond ik met mijn dilemma.
Het is raar dat er op een paar luttele seconden zoveel gedachten ineens door je hoofd kunnen gaan.
Ten eerste dacht ik eraan dat ik geen snoep in huis had.
Niet dat we niet graag snoepen hoor, net het tegenovergestelde!
Daarom juist haal ik enkel snoep in huis als ik bezoek verwacht. De snoep wordt uitgestalt op de tafel, het bezoek wordt aangeport om nog wat te nemen, zodat er weinig of niets overblijft wanneer ze weer vertrekken.
Dit alles ter preventie van de toch al niet zo slanke lijn.
Vermits kleindochter in het weekend was komen logeren, bleef er dan ook maar één pakje aangebroken koekjes over, en een miniem stukje marsepein.
Dit enkel omdat mama en papa iets vroeger terug waren dan was gepland, en er dus geen tijd meer was om het resterende in haar kleine mond te stoppen.
Van mama en papa mag ze niet teveel snoepen. Zij weet dat, en ook het waarom weet ze. Het is slecht voor haar tandjes vertelt ze ons dan. Maar om ons te plezieren neemt ze toch maar wat.
Als ik onze hartedief niet mag verwennen, dan moeten zij ze maar niet aan mij overlaten!
En daarbij, je kan geen grotere snoepers vinden dan haar mama en papa. Dus, in dit geval hanteren zij de slogan" luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. Die ballon ging dus afgelopen weekend niet op bij bonnie!
Maar ik dwaal af.
Die kinderen stonden dus vol verwachting op mijn ja te wachten.
Zij waren van Noord-Afrikaanse origine, hetgeen er in feite niets toe doet, maar ze waren ook niet verkleed.
Mijn gedachten gingen nog steeds in ijltempo door mijn hoofd. Of beter gezegd, mijn dilemma.
Want wat moest ik doen? Ik kan zo moeilijk kinderen teleurstellen.
Maar die allochtone kinderen mochten zich niet verkleden in heks of iets gelijkaardigs van hun papa, zo verklaarden ze mij.
Maar dat is toch net de bedoeling van Halloween vieren, niet dan?
En ik had geen snoep in huis.
Maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om nee te zeggen.
Zij zongen dus hun liedje, en mijn mond viel open.
Want zij zongen over de drie koningen, ze kenden geen Halloween liedje zeiden ze.
Ik ben als de bliksem naar de leefkamer gerend, heb daar uit mijn portemonee een euro gehaald en hen die gegeven.
Al mijn vragen waren gelijk in het niets verdwenen.
De vraag of ik het wel zou toelaten omdat ze niet verkleed waren.
De vraag waarom ze het deden als ze niet begrepen wat Halloween betekende.
De vraag of het geen bedeltruuk was van mams of paps.
Want hun stralende gezichtjes waren mijn dank. De kleinste van de twee keek met zo'n grote ogen naar het geldstuk, net of het een diamant was.
Ik heb vlug de deur gesloten, ik kon mij niet meer houden van het lachen bij dit alles. En ik wou niet de indruk wekken dat ik hen uitlachte.
Ik zit hier nu bij het schrijven nog steeds te schaterlachen.
Drie Koningen of Halloween, who cares!
Mijn dilemma was weggelachen, de kinderen waren blij, en mijn dag was goed begonnen.
IK MEEN DAT DIT ALLES MEER WAARD IS DAN GELD. U OOK?
|
Ik ben Lulu , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Huismusje.
