Naar aanleiding van dochterlief's uitnodiging, "mams kom je naar Mechelen op 21 juli er is van alles te doen en we maken er een leuke dag van" vertrok ik gisteren naar daar.
Per spoor want in NL is het geen feestdag dus lover is er niet. Mij verplaatsen met de trein heb ik nog niet vaak gedaan en dus is het steeds weer een spannend avontuur. Vooral het feit of ik wel ga aankomen waar ik moet zijn heeft steeds iets van een thriller effect op mij, hahaha. Dit in tegenstelling met het openbaar vervoer van Antwerpen dat ik op mijn duimpje ken. Correctie, kende moet ik zeggen want vele autobus nummers zijn veranderd en ook zo hun trajecten.

Zo reed ik verleden week naar de supermarkt met dezelfde bus die ik vanouds neem. Groot was mijn verwondering toen de bus links in plaats van rechts afsloeg en ik al zo door de buurt reed waar ik gewoond heb als kind. Maar we reden wel steeds verder weg van de supermarkt. Gelukkig was ik in het gezelschap van een onverstoorbare vriendin en hebben we heel wat afgelachen onderweg en zijn we uiteindelijk toch op onze bestemming geraakt.
Met de trein is dat echter andere koek, de onbekende omgeving raast aan je voorbij, al valt dat razen nogal mee met een stoptrein, en ik moet heel alert zijn om mijn halte niet voorbij te rijden. Je zit dan meteen een heel eind uit de richting.

Enfin, moedig als ik ben vertrok ik dus op mijn eentje maandagmiddag naar Mechelen.

Daar aangekomen stap ik het station uit en……word meteen bijna omver geworpen door een windvlaag. Een koude gure wind. Ik bemerk dat mijn zomerse regenjas veel te dun is voor de tijd van het jaar. ??? Het is verdorie zomer maar het voelt aan als herfst! Bibberend van de kou sta ik te wachten tot dochterlief me komt ophalen. Onderwijl wanhopig pogend mijn paraplu boven mijn hoofd te houden als bescherming tegen de striemende regen. Gelukkig heb ik mijn wandelschoenen aan en niet mijn open zomerschoenen zodat mijn voeten toch enigszins droog blijven. Maar mijn witte zomerbroek is in een mum van tijd doorweekt.

Na het bewonderen van haar nieuwe knappe appartement en na een hapje en een drankje beslissen we om toch maar even de stad in te gaan. Ik heb mijn fototoestel bij maar een foto nemen en je paraplu in bedwang houden gaat niet goed samen.
Op de grote markt staat een podium en enkele tentjes opgesteld, maar er is geen mens te bespeuren. De terrasjes liggen er leeg en verzopen bij. We duiken dan maar een kroeg binnen.
Normaliter zou ik gebleven zijn tot na het vuurwerk en zou dochterlief mij met de wagen naar huis hebben gebracht, maar de cafebazin laat ons weten dat het heel onwaarschijnlijk is dat het vuurwerk kan doorgaan door al die nattigheid. Rond de klok van acht houd ik het voor bekeken en neem de trein terug naar Antwerpen.

Thuis aangekomen doorweekt en verkleumd van de kou is mijn eerste werk de verwarming opzetten. Dan de natte spullen uit en een warm bad nemen. Preventie tegen een verkoudheid, maar het is boter aan de galg want vanmorgen stond ik op met een duffe kop en in de loop van de dag begin ik te niezen. Dat beloofd dus!

Volgende zaterdag doen we dat dagje Mechelen dat letterlijk in het water viel, nog een over. De weerman belooft alvast een verbetering van weer, al sluit hij een regen of onweersbui niet uit. Typisch België. België waar de zomers nat en koud zijn.
Ons kleine landje mag niet verdeeld worden hoorde je gisteren vaak zeggen op onze nationale feestdag.
Maar van mij mogen ze het wel verplaatsen naar warmere streken!!!