Mooie verschijning is die dame, maar ik persoonlijk vind haar hautain overkomen en vaak een ietsje te cru in haar commentaren. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat dit het resultaat is van het plak en knipselwerk van de programmamakers.

Enfin, eerst en vooral vraag ik mij af wat die kandidaat kopers bezield?
Wanneer ik een huis zou willen kopen dan zou ik niet kijken naar de kleuren van het behang of de stijl van meubels. Ik zou kijken naar vochtplekken, naar de elektrische bedrading en sanitaire leidingen. Naar het dak en eventuele lekkage. Naar de stevigheid van de vloeren, naar de staat van de ramen en of er voldoende plaatsen zijn met voldoende ruimte om mijn meubelen te kunnen plaatsen… enz. Kortom, naar alles behalve het interieur van de verkoper. Moest ik als kandidaat koper in zulk opgesmukt en toonzaalachtig huis komen, ik zou me afvragen wat de verkoper wil verbergen.

Maar wat mij wel enorm bevalt aan het programma zijn de tips die Michéle geeft. Want ik moet toegeven dat zij er toch steeds in slaagt om van een ‘rommelkot’ een juweeltje te maken.
‘Less is more’ is haar stelling. Dit naar een frase van Robert Browning uit zijn gedicht,‘Andrea del Santo’ (1855) en dat daarna overgenomen werd door de binnenhuisarchitect Ludwig Mies van de Rohe, om het minimalisme van het interieur te propaganderen.
Enfin, deze info volledig ter zijde en enkel bedoeld om een beetje ; geleerd’ over te komen, hihihi.

Maar feit is wel dat wanneer ik zo mijn interieur bekijk ik moet toegeven dat het overvol is. Teveel meubelen, teveel ornamentjes en versierspulletjes, teveel schilderijen en foto’s aan de muren. Ook het behangetje zou wel vervangen mogen worden. Maar dat zal nog niet voor morgen zijn, vrees ik, want ik heb hier geen ploeg die het voor mij komt doen.