Het probleem is dat ik zo moeilijk dingen uit handen kan geven.
Dingen die ik zelf niet meer kan.
Dingen die ik altijd heel goed heb gekund.

Zelf ben ik altijd een vlugge tempo werker geweest.
Deed duizend dingen tegelijk en dit alles tot in de puntjes, op het maniakale af. Kantjes aflopen of half werk (met de franse slag) kwam niet voor in mijn woordenboek.
Dat niet iedereen is zoals ik durf ik al eens vergeten. Meer zelfs! Ik durf me soms ergeren aan de traagheid en onvolkomenheid van manier van werken werken en zou hen dan het liefst een krachtig Duracelleke instoppen.
Het is sterker dan mezelf en de aard van het beestje in mij dat me parten speelt.
Dat én het feit dat ik nog moet leren aanvaarden dat ik op hulp ben aangewezen.

Ook superblij ben ik met de hulp van ‘Licht&Liefde’ en de mensen van ‘De Markgrave’.
Dank zij de moeite van de eerste heb ik toch enkele optische hulpmiddeltjes gratis gekregen van mevr.J. En de tweede neemt me heel veel moeilijke administratie uit handen of wijst mij de juiste weg. En iedereen zal al wel ondervonden hebben dat wanneer je iets moet verkrijgen dit in België niet simpel verloopt. Dus zij besparen mij een boel ergernis.

Gistermorgen nog kwam er een assistente van ‘De Markgrave’ bij mij thuis.
Jawel, ze komen gratis bij jou aan huis en dat alleen al is een feit waar ik dankbaar voor ben!

De dame kwam praten over mijn mobiliteit.
Of ik nog alleen de straat op kon? Of ik mij nog kon verplaatsen met het openbaar vervoer? Of ik nog kuilen of uitstekende straatstenen kon zien?
Op die laatste vraag moest ik negatief antwoorden, want dat zie ik inderdaad niet meer.
En toen kwam er iets uit de bus dat weer eens bewijst dat een goede voorlichting je geld kan besparen. Dit in voege met mijn witte stok.

Maar daarover volgende keer meer want nu beginnen de lettertjes weer te dansen op de pagina. Een waarschuwingssignaal voor mij dat ik nu moet ophouden met schrijven en lezen.
Wordt dus vervolgd…