Lieve vriendin, Camille, zond mij het verhaal door van een zekere, Marie-Rose Rijnders. Een LMD lotgenote.
Deze dame beschrijft exact hoe men “ziet” wanneer je deze ziekte hebt. Zij beschrijft de moeilijkheden die je in- en buiten-huis ondervind. Dit in klaar en duidelijk verstaanbare taal voor de leek. Veel beter dan ikzelf het kan verwoorden.
Jullie zouden me dan ook een groot plezier doen om dit verslag eens te lezen dat ik hieronder in bijlage heb toegevoegd.

Het verklaart meteen waarom ik steeds weer te pas en te onpas in slaap val van pure vermoeidheid. Iets waar ik me zorgen om maakte omdat dit toch niet echt mijn natuur is.
Het verklaart meteen ook waarom ik niet meer dagelijks jullie blogjes bezoek en/of een reactie neerschrijf. Niet uit desinteresse, maar omdat het gewoon niet meer mogelijk is voor mij om veel achter elkaar te lezen.

Het verklaart tevens ook waarom men mij het vriendelijkste mens uit mijn omgeving vind. En dit omdat ik steeds tegen iedere passant vriendelijk lach en een goedendag zeg. Ze moesten eens weten, hahahaha…..!
De reden daarvoor is gewoon omdat ik geen gezichten meer herken op straat en derhalve het zekere voor het onzekere neem... omdat ik niet bestempeld wil worden als een nors en onvriendelijk mens dat niet eens een goede dag zeg tegen bekenden.
Maar dat ga ik natuurlijk niet aan hun neus hangen!
En daarbij, vriendelijk zijn is nog het minst vermoeiend.