Van de week hing ik aan de telefoon wat te kletsen met een vriendin. Je kent dat wel hè, zo van die typische vrouwenpraatjes over koetjes en kalfjes en ditjes en datjes.
Ze laat me weten dat ze nog wat tuingerief moet gaan kopen en dat dit een gat in har budget zal slaan. We borduren wat verder op het thema “geld”, en op een bepaald moment vallen de woorden: “Rijke stinkerds”.
Nadat we het telefoongesprek beëindigd hebben zit ik mij af te vragen waar het gezegde “rijke stinkerds” eigenlijk vandaan komt?
De oorsprong van spreuken en gezegden hebben mij altijd al geïntrigeerd en dus ga ik surfen op het www of ik daarover iets kan ontdekken…en ja hoor, dit kon ik lezen…

…Heel vroeger werden mensen altijd begraven rond een kerk. Dat noemde men dan (nogal wiedes) een kerkhof.
De arme kreeg een plaatsje vanachter op de begraafplaats, en de meer gegoede burger mocht vooraan liggen rusten. (Ordnung muss sein, nicht!)
Maar de heel echte rijke, of hooggeplaatste in de maatschappij, kreeg een plaatsje in de kerk zelf. Die begon dan na een tijdje door het ontbinding proces een geurtje af te geven dat vaak sterk aanwezig was tijdens de kerkdienst omdat de afdichting van die graven niet optimaal was.

Ook zou het gezegde kunnen voortkomen uit het feit dat de rijken zich in vroegere tijden kwistig parfumeerden in plaats van zich te wassen en  waarbij zij dan een onappetijtelijke walm verspreidden.
Vandaar dus het gezegde: Rijke Stinkerds.

Voila zie, dat weten we dan ook weeral. Waar een telefoon gesprek al niet kan toe leiden he!
En ondertussen hield ik er toch maar mooi een logje aan over. Merci vriendin!

AAN ALLEN EEN FIJN WEEKEND TOEGEWENST!
KUS VAN MUS.