Daarstraks werd ik door een *artikel in de krant, waar vriendin Camille mij attent op maakte, op slag meer dan 50 jaar terug geworpen in de tijd.
Het artikel betreft een meisje dat jarenlang mishandeld is geworden door haar pleegouders. En wie mijn jeugdverhaal gelezen heeft zal niet verwonderd zijn dat dit artikel mijn gedachten vasthoudt en me op een emotionele rollercoaster doet belanden.

Wat mijn persoonlijke ervaring betreft vind ik nog het meest erge aan de ganse zaak dat ik nooit openbaar erkenning heb gekregen over de feiten die er gebeurd zijn. Niet door de toenmalige omstanders en ook niet van mijn toenmalige naaste omgeving. Omstanders (een enkele uitzondering daar gelaten) deden of hun neus bloedde en keken liever de andere kant op. Naasten negeerden en/of bagatelliseerden de feiten.
Hoe vaak heb ik in mijn leven van hen niet moeten horen dat ik toch maar groot en sterk ben geworden. Alsof het er allemaal niets toe heeft gedaan. Alsof ik nog dankbaar moet zijn ook?
Sterk? Uiterlijk misschien wel, maar binnenin blijf je huilen. Binnenin blijft de pijn. En vergeten doe, kun je, nooit!

Ik herinner mij nog de dag alsof het gisteren was. De dag waarop mijn pleegvader kwam melden dat mijn pleegmoeder overleden was. Ik was toen al 30+ en had mij er niet kunnen toe dwingen om haar te bezoeken in het ziekenhuis. Toen ik mijn pleegvader liet weten dat haar dood minstens 30 jaar te laat kwam voor mij, sloeg hij zijn handen voor zijn gezicht en weende. Zacht zei hij: “Ik weet het, ik heb me gedragen als een lafaard, ik was bang dat haar woede zich tegen mij zou keren, ik zal het mezelf nooit kunnen vergeven.”
Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde bij die woorden. Niet alleen omdat ik eindelijk erkenning kreeg, maar meer nog omdat mijn beide kinderen op dat moment aanwezig waren en getuigen waren van al die nare gebeurtenissen die mijn pleegvader opsomde. Feiten ook waarvan ik niet eens wist dat hij er op de hoogte van was geweest. Het maakte deel uit van mijn genezingsproces dat mijn kinderen kunnen getuigen dat ik me de feiten niet verbeeld of overdrijf, zoals sommigen mij zo graag wilden doen geloven. Omdat zij de draagwijdte ervan niet kunnen, of willen zien. En vooral omdat zij het jarenlange trauma dat dit alles heeft meegebracht niet kunnen vatten, omdat zij tenslotte in een andere en meer normale relatie stonden tegenover mijn pleegouders.

Wat mijn pleegmoeder mij aangedaan heeft, de zorgeloze kind en jeugdjaren waar elk kind recht op zou moeten hebben en die zij mij ontzegd heeft, heb ik uiteindelijk een plaats kunnen geven. Maar ook niet meer dan dat.
Van mijn pleegvader heb ik altijd gehouden en ben ik altijd blijven houden. Omdat hij uiteindelijk toch moeite heeft gedaan om dat beetje vader, een vader die ik nooit heb mogen kennen, voor me te zijn.

Voor het meisje uit het betreffende artikel, hoop ik dat zij sterk genoeg is om haar leven verder te zetten zonder haatgevoelens. Dat zij niet doet met haar kinderen wat haar zelf is aangedaan. Dat zij geleerd heeft en beseft hoe het zeker NIET moet.
Ik hoop dat zij de juiste mensen naast zich heeft die haar kunnen vertellen hoe het dan WEL moet. Want uit een liefdevolle ervaring kan zij helaas niet putten, net zo min als ik dat kon.
Ik hoop dat zij de wilskracht heeft, of kan vinden, om al die nare feiten een plaats te kunnen geven. Dat is mijn wens voor haar, en meteen ook voor alle slachtoffers die in dergelijke  omstandigheden hun kind en jeugd jaren hebben moeten doorspartelen. Maar bovenal wens ik dat mensen niet meer de andere kant zullen opkijken en menen dat het hun zaken niet zijn. Want zij die dit wel doen zijn even schuldig als de daders zelf.

Jullie zijn bedankt voor het luisteren en ik wens jullie nog een fijn weekend toe!

*Het bewuste artikel kun je lezen door op onderstaande button te klikken