... over je blog heb je pas wanneer je de eerste lijn van je blog, beginnende vanaf het "!DOCTYPE HTML PUBLIC enz " tot aan de afsluittag " /HTML" met alles wat er zich tussen bevindt zelf bedacht en ingetikt hebt, inclusief het foto- en videomateriaal. Dat is pas totale controle. Dat is touwens de reden waarom het van 7 januari ll geleden is dat hier nog een berichtje gepost werd. En eerlijk gezegd en gezwegen : heb je de code van een seniorennetblog al goed bekeken ? Niet simpel, hé ? Bovendien wil ik daar niet zelf in ingrijpen, je weet maar nooit. Niettegenstaande mijn beperkte kennis van HTML ben ik best tevreden met mijn geklungel op de 10 MB beschikbare webruimte van mijn internetprovider. Prettig gestoord aan de waggel blijven. Zalig. Dit betekent geenszins dat ik SeniorenNet links laat liggen. O nee, hoor. Regelmatig worden de blogs afgeschuimd en dan meestal de humoristische, want lachvitaminen zijn broodnodig. En nieuwsgierig als ik ben, wordt er ook bij anderen gekeken hoe zij hun "ding" doen en zij doen dat goed. Ik heb gezegd.
Dat ik op dat eigenste ogenblik geen dampende koffie slurpte, mag wel op rekening van mijn engelbewaarder geschreven worden. Tijdstip en plaats : juist over 7 uur in de vooravond, lekker relaxe in de sofa op het punt te genieten van mijn warm bakje troost als in het TV-journaal een deftig aangeklede met een uitgestreken gezicht wat staat te debiteren naar aanleiding van het fraudeproces waarbij een Coburger van het koninklijk paleis zou betrokken zijn. Zei die man dat, bij de mogelijke aanwezigheid van deze belangrijke getuige, er een massa fotografen zouden toestromen. En allemaal met hun ... KAMEEEERAS. Zo zei hij het : KAMEEEERAS. Hij zei het niet één keer doch meerdere malen. KAMEEEERAS. Waarschijnlijk een nieuw gadget van die fotografen. Als ze hun camera's maar mee hebben om hun job te doen, dat zal wel volstaan, hé ?
Hoe zou het anders kunnen dezer dagen. Aan allen prettige feestdagen gewenst. Maar laat torenhoog boven al die commercie de kerngedachte van Kerstmis voorgaan. Ze is de eenvoud zelve doch voor menigeen zo moeilijk uitvoerbaar. Waarom ? Hier geen gepreek doch dit : Kijk in je hart, zoek de vrede en wanneer je ze gevonden hebt, deel haar met anderen want geven is beter dan krijgen (zo wordt toch gezegd) het maakt je toch zo meer mens. Dit wou ik maar neerpennen. VROLIJK KERSTFEEST EN DE BESTE WENSEN VOOR 2007
… vertwijfeling en dat bijna angstig verlammend gevoel op het ogenblik dat u een welbepaalde foto uit uw, nu wel flink aangedikt, archief wilt terugzien en u weet pertinent zeker dat 'em op uw boordevolle harde schijf staat ?
Vreselijk is dat, nietwaar ? En meteen maakt u het voornemen eens werk te zullen maken van de "ordeschepping in de chaos". Maar daarmee hebt u nog steeds die verrekte foto niet gevonden.
Na een minutenlange zoektocht door tientallen mappen, waarvan u dacht dat het een geordend systeem was, kwam dat behekste ding toch maar niet boven water. Nog maar een poging gewaagd doch helaas.
Een wijl later, bij het gebruikelijke prutswerk waarmee u zich bezighoudt, komt u dat vervloekte ding toch wel om de haverklap in meerdere mappen tegen want u had het daar neergepoot om emotionele redenen. En u glimlacht en bent ontroerd en dat geeft u weer moed om een nieuwe poging te wagen tot ordeschepping enz… Toch zalig.
Aan alle bloggers die zich hierin herkennen (en ook aan de anderen), een prettig weekeinde en slaap rustig.
Regelmatig snuister ik door mijn berg krantenknipsel waarvan ik denk : "dat kan me nog van pas komen". Hebt u dat soms ook ?
Zo stuitte ik op een knipsel van een artikel, gedateerd van 11.09.2006 uit Het Laatste Nieuws, dat begon met het woord CODA.
Dit laat niet direct een bel rinkelen, maar het herinnerde me wel aan mijn jeugd. Als kind uit een gezin van zelfstandigen in een klein dorp in de Zuiderkempen, zeg maar het Hageland, wordt men reeds vroeg bij de activiteiten van de ouders betrokken, al dan niet met zachte dwang.
Zo belandde ik bij een der fanfares die het dorp rijk was (de details bespaar ik u niettegenstaande ze zeer leerzaam zijn). En het is juist daar dat ik de coda tegenkwam. Vandaar. (voor betekenis zie den dikke "van Dale" - 10de druk 1976 - 7de oplage 1980 - blz 455 linkerkolom onderaan)
Maar de CODA uit het krantenartikel had helemaal niks vandoen met muziek, o nee. Het betrof een letterwoord voor een nieuwe inlichtingendienst waarvan Tony Van Parys, een achtbaar Kamerlid, bijna geen spaander heel laat want "geen geld, geen personeel, geen vertrouwen", enfin het lijflied van de modelstaat van oppergoeroe Guy. Voluit betekent CODA : Coördinatie Orgaan voor DreigingsAnalyse", een hele mond vol voor iets waar zelfs buitenlandse inlichtingsdiensten zich grote vragen stellen over de "improvisatie" van deze nieuwe dienst.
Als voor zovele gelijkaardige initiatieven van onze onovertroffen excellenties, zullen we samen met de meer dan 10.000.000 andere landgenoten er onze slaap niet voor laten want het is stilaan een gewoonte aan 't worden. Slaap lekker.
Is het een illusie te geloven in "de" mens ? Voor mij is "de" mens een groot raadsel, een vat vol verrassingen, zowel goede als nare. Slechts door eigen ervaringen mag en kan men zich over dit raadsel bevragen en dan nog is het antwoord ver af want te subjectief om een waar beeld te schetsen. Dit gegeven maakt zich meer en meer meester van mijn gedachten. Niet bezeten doch fascinerend. Als bij een zoektocht naar jezelf. Wie ben ik en wat maakt mij tot wie ik nu ben ? Komen de gedachten die ik hier verwoordt wel uit mezelf ? Fascinerend. En tot wat leiden deze gedachten ? 'k Heb geen flauw idee en dit belet mij geenzins om rustig te kunnen slapen. Aan alle bloggers die dit kort diepzinnig gewrocht lazen een goed weekeinde gewenst en slaap rustig.
92 jaar later. Het is alsof de hemel nog steeds weent om de waanzin van reeds zolang geleden. 't Is miezerig, kil en winderig buiten. Echt een dag om even de drukte te ontvluchten en bij een bakje dampende koffie je gedachten te ordenen. Je even te bezinnen over het leven. Heeft de "Grote Oorlog" veel verandering gebracht en dan heb ik het niet over al die technische snufjes die op de dag van heden ons leven zoveel verlichten doch enkel op materiële wijze? Heeft de mens meetbare vooruitgang geboekt als ... mens? Te oordelen naar de vele dictaturen die op deze aardkluit nog zovelen onder de knoet houden, is het antwoord vlug gevonden. Het is alsof de mens maar niet wilt leren van zijn fouten. Dat hij toch zo vlug door de macht wordt gecorrumpeerd. In vele gevallen is de corruptie op zo'n sluwe wijze gemaskerd dat men het niet eens merkt. Maar zolang er integere mensen bestaan - en die zijn er beslist - is er hoop. En wat wordt van de hoop gezegd ? Inderdaad. Met deze positieve gedachte wens ik dit stukje op deze 11 november 2006 dan ook te besluiten.
Destijds werden ze nog met "Mijnheer de agent" aangesproken doch tegenwoordig is het van "vooële flik" en krijgen ze er op de koop toe nog een pak rammel bij. Een uniform en een ferme snor volstond om van de goegemeente respect af te dwingen. Nu, datzelfde uniform en die snor volstaan allang niet meer maar wordt van de moderne "man der wet" verwacht ook nog eens zijn wereld te kennen. En daar schijnt soms meer dan eens het schoentje te wringen of vergis ik mij ? Een voorbeeldje. Mijn vrouw zaliger, zeer milieubewust en om zich in vorm te houden, ging eens naar 't stad (enkele km verderop), met de fiets uiteraard. Aan de bewuste winkel aangekomen, parkeerde zij haar fiets tegen de gevel (dat mocht toen nog), vergrendelde haar fiets met het fietsslot en deed haar boodschap. Tot zover verliep alles zoals het hoorde. Om huiswaarts te keren pakte zij haar fiets beet, stak het sleuteltje in het fietsslot en dat verrekte ding weigerde alle medewerking. Niet te verwonderen want reeds van enige ouderdom en veelvuldig gebruik moeilijk te bedienen. Tot zover geen vuilje aan de lucht doch dat was buiten de "arm der wet" gerekend. Staat daar plots achter haar een kleerkast in het blauw met een snor om "U" tegen te zeggen. Begint die kleerkast toch te spreken zeker : "Awel, madammeke, is da uwe fiets wel ?" Om achterover te vallen van 't verschieten. Na nog enkele van die diepzinnige vragen te hebben gesteld, springt het fietsslot, na al dat gepruts toch eindelijk open en kon mijn echtgenote huiswaarts keren achternagestaard door een voldane wetsdiener en de ondertussen toegestroomde nieuwsgierige omstaanders, aangetrokken door het imposant machtsvertoon van "mijnheer den agent". Sla de kranten van vandaag maar eens open. Er is blijkbaar niet veel veranderd sindsdien.
Met gespierd mondwerk en een eensgezindheid, nog nooit gezien onder de politieke tegenstrevers, blokken deze laatsten de Vlaams - "eigen volk eerst" - Belangers nu al jaren de weg naar de reële macht af . Paradoxaal genoeg belijden de houders van de politieke macht in dit land met zo'n verve het "leidmotiv" van die partij die ze zo verafschuwen (=vrezen") dat het niet schoon meer is. Een schoolvoorbeeldje. De heer Luc Van den Bossche, ooit nog 's lands minister en nu bestuurder van maatschappijen, parachuteerde dochterlief Freya in een ministerzetel. Begrijp me goed, dit is geen oordeel over de bekwaamheid van dat meiske. Lees ik daar in de krant een berichtje in de zijlijn dat ze bij de Verhofstadts van een benoemingske ook niet vies zijn om de familie aan een kostwinner te helpen. (Bron : Het Laatste Nieuws van 26.10.2006) Zus Christine wordt tweede in rang aan het Gentse auditoraat-Generaal. Je moet maar durven, nietwaar, zeggen dat je er vierkant tegen bent maar er voor de volle honderd procent voor gaan : eigen volk eerst. Nogmaals, ook dit is geen oordeel over de bekwaamheid van dat meiske. Een mens mag zich toch vragen stellen, of niet soms ?
Ik hou wel van dieren doch zomaar twee paarden ongevraagd binnen krijgen, is me toch een beetje te veel. Te meer daar ze van een bedenkelijke komaf zijn. Gelukkig voor mij wees mijn vriend wachter op hun nefaste invloed en raadde me aan ze direct in quarantaine te plaatsen waar ze hun capriolen niet kunnen uithalen. Zo gezegd zo gedaan, oef !! Toch stel ik me wat vragen of ze niet stiekem met sommige delen van mijn patrimonium me een kat in een zak hebben achter gelaten want van Trojaanse paarden mag alles verwacht worden. Mijn scanneer laat het afweten. Is het van ouderdom of heeft 'em een paardenstamp gekregen ? Wie zal het zeggen ? Feit is dat ik met de gebakken peren zit en daar ben ik niet op verzot. Dit berichtje posten lijkt toch gelukt. Hoera. Volgende keer nog alerter wezen om ongewenst bezoek de pas af te snijden. We zijn gewaarschuwd.
... trek ik naar Bloggenland op speur- en strooptocht. Dit levert me soms een aardige buit aan moppen allerhande op. De betrokkenen van de bezochte site(s) merken natuurlijk niks van mijn aanwezigheid en het kopiëren ter plaatse want ik laat geen sporen na. Hen geschiede geen kwaad, hun site blijft onaangeroerd en altijd uitnodigend voor een later bezoekje (ha, ha). Het gejatte materiaal is de nodige medicijn om mijn lachoefeningen te optimaliseren, begrijpt u. Toch blijken er nogal egoïstische bloggers te bestaan die het je niet gunnen een kopieke te nemen van een mop die op hun site staat, alsof ze die zelf bedacht hebben en er het alleenrecht kunnen van opeisen. (Mogelijk staat ze zelfs op een andere - nog te ontdekken - site zomaar te grabbel). Het verfoeilijkste dat je dan tegenkomt is de oppoppende boodschapbox met als inhoud zoiets in de aard van "Dat had je maar gedacht hier een kopie van te kunnen nemen". Als dat geen jennen is. Zelfs een kluns als ik is bij machte om ... ( nogal geheimzinnig, hé) De werkjes van de creatievelingen en ja ja er zijn er velen in Bloggenland, - al dan niet van een copyright voorzien - laten we gerust of ingeval van interesse zal hen wel de toelating gevraagd worden om ze te mogen kopiëren. Dit is toch zo vanzelfsprekend, of niet ? Enfin, de inhoud van dit blog is geen staatsgeheim en mocht u ertoe verleid worden iets uit de inhoud ervan voor eigen doeleinden (publicatie) te gebruiken, ga je gang doch vermeldt steeds waar je het gejat hebt.
Maandagmorgen, 09.10.2006, het gewone ritueel gaat zijn gang : wakker worden, naar de WC gaan, het leeggoed terugbrengen naar de slaapkamer, aankleden, trapke af naar beneden, de rolluiken optrekken gevolgd door het plechtige moment van de morgenstond. Koffie zetten, een boterhammeke met aalbessengelei smeren, één grote hap hieruit bijten terwijl de Senseo pruttelt, krab even aan mijn achterwerk en ga de krant uithalen. Open de voordeur, steek mijne kop buiten, kijk links, kijk rechts, alles is als van oudsher. Ga de trap af richting brievenbus en haal er mijn kwaliteitskrant uit. Ik dacht nog "Verdulleme, wat is het vandaag toch rustig" en keer op mijn stappen terug richting keuken naar mijn boterhammeke voor een tweede beet. De Senseo heeft zijn werk gedaan en een volle mok (dubbele portie) dampende koffie geserveerd. Prachtig. Nog een wolkje melk om het geheel te vervolmaken. Een halve boterham werd reeds naar binnengewerkt nu de rest nog. Deze klus werd vlug geklaard. en dan ... aanvang van ritueel nummer twee : de krant lezen. Buiten de afgedrukte verkiezingsuitslagen bleef er niet veel plaats meer over voor het reguliere andere nieuws zodat ik vlug op de bladzijde der TV-programma's belandde. En ... alles stond als van oudsher, alsof het de zoveelste keer was dat ze er afgedrukt stonden. ik dacht nog dat, met de verkiezingen van gisteren, speciale nabeschouwingsprogramma's zouden geprogrammeerd staan. Godzijdank niet dus. De voorbije weken werd de goegemeente al genoeg geteisterd door dat geleuter en voorbeschouwingsprogramma's dat de rust en het dagelijks leven terug in de plooi kon vallen. Ik neem een teug van mijn koffie, verdekke wat was die heet zeg, trek naar boven, start mijn computer en schrijf dit stukje. Wat is het leven toch mooi.
... woorden van hetgeen tot me met een zachte, aangename stem gezegd werd, blijven maar door mijn hoofd gaan. Was het een vrouwenstem of was het een mannenstem ? 'k Kan het me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren, maar het was een hele aangename stem om naar te luisteren. Wat deze woorden betekenen is me een compleet raadsel en het wordt nog mysterieuzer want ik werd toegesproken in ... het Engels. Die laatste 5 woorden werden, helder en duidelijk uitgesproken, op het ogenblik dat mijn bewuste ik het overnam van mijn onderbewuste. Het eigenste ogenblik dat ik klaar wakker werd. Ervaar ik weeral zoiets als bij het geval "Fluffy" (lees hierover enkele stukjes lager) ? Dit moest ik dringend kwijt voordat de tijd de herinnering vervaagt en ze aan u, bloggers, wens te laten weten. Hier zijn ze dan, de laatste 5 woorden van wat een warme, zachte en aangename stem me zei :" ... born out of a dreampassion."
... inwonende wespen (in huis of tuin) dan is dit de oplossing voor U. U mailt naar de heer Tom Wenseleers, een onderzoeker verbonden aan de KULeuven, die momenteel bezig is met een project met wespen. De man komt u van de lastige logés verlossen, gratis en voor niks. Hij zal er u zelfs dankbaar voor zijn. Het oorspronkelijk bericht kan nagekeken worden in de uitgave nr 39 van 27.09.2006 van het aankondigingenblad Passe-Partout - editie Leuven. U kunt er uzelf en hem een groot plezier mee doen. Het mailadres : tom.wenseleers@bio.kuleuven.ac.be Voor meer informatie kunt u terecht op : GSM 0472-40 45 96 of op vast toestel 016 - 32 39 64
... ervaart men de tijd als zijnde zeer traag want men wil toch zo vlug ouder zijn. Om vele (soms stoute) dingen te kunnen doen. Eenmaal op een leeftijd van +50 aangekomen lijkt het het omgekeerde. Alles gaat toch zo verduiveld snel. Bij deze nog vlug alle bloggers een prettig weekeinde toegewenst en kan ik verder gaan prutsen aan mijn ander site-je nu mijn muze op bezoek is. De liefhebbers (ook anderen) kunnen via het volgende webadres mijn gekungel gaan bekijken. Het is geen verplichting. o, nee ! Het bewuste adres: http://users.chello.be/cr25612 nogal droog en cryptisch, hé ? Toen ik er destijds mee begon, had ik abosluut geen kaas gegeten van het hele gedoe en later had ik er geen behoefte meer aan om alles te gaan wijzigen. Vandaar. Carpe diem - plukt 'em en tot de volgende.
Wordt de wakkere burger in slaap gewiegd of niet ? Ook het middagduidingsprogramma op RTL-TVi van vandaag, zondag, 17 september 2006, gevolgd ? Nee, dan had u ongelijk want, buiten de verplichte wederzijdse verwijten der deelnemende politici, werden er liters stroop - althans naar mijn gevoel - over de kijkers gegoten dat hun oren wel moesten dichtslibben. In 't Engels hebben ze daar een typisch woord voor dat overduidelijk illustreert wat ze deden: ass-kissing. Vleierij in 't vierkant. Steevast luidde het antwoord op de vraag of er al voorakkoorden (met het oog op de nakende verkiezing) gesloten waren : neen, het is de kiezer die beslist. De hamvraag nu : bleef de wakkere burger wel wakker of dommelde hij en vond hij de stroop heerlijk ?
Associatie, u weet wel, men zegt een woord en ... floep, flitst er door je gedachten een heel ander beeld dan dat wat normaal mocht verwacht worden. 't Klinkt gek, ik weet het maar lees volgend voorbeeld : vogeltrek, is dat nu een zelfstandig naamwoord of een werkwoord ? Glimlachen mag. En als u me nu een rare vogel vindt, geldt dan voor mij ook de ophokplicht ? En wat te denken over de vraag hoe een cycloop knipoogt ? Da's wel een moeilijke hé ? Maar 't is plezant om zo met woorden en hun diverse betekenissen te spelen. Het houdt de geest scherp. Moet je ook eens doen.
Het "mysterie Fluffy" is opgelost. Tenzij er nog meerdere Fluffy's rondlopen, nietwaar. De uitleg vindt u bij de reactie onder het stukje over Fluffy. Lees maar gerust. Zouden mensen soms onbewust - tijdens de slaap bvb - mekaar ontmoeten ? Niet op lichamelijk niveau natuurlijk maar anders. In sommige gevallen kan men toch niet meer van een toeval spreken, of wel ? Ik moet er mee ophouden want dit is diep hoor. Zeer diep. Enfin, toch iets om over na te denken.
Bij het ontwaken van de dag op het ogenblik van de schiftwisseling tussen mijn bewuste ik (de dagschift) en mijn onderbewuste ik (de nachtschift), niet meer slapend maar nog niet volledig wakker, was dit het eerste wat ik mezelf in mijn hoofd hoorde zeggen : "Fluffy". Verdulleme nogaantoe zeg. Weet ik veel wie of wat een "Fluffy" is. En moet dat nu precies de eerste bewuste gedachte van de dag wezen. Begin ik me af te vragen waarmee die naam in verband kan gebracht worden. Vruchteloos. Op de onmogelijkste ogenblikken komt "Fluffy" door m'n gedachten spoken doch blijft voorlopig een raadsel. En zal, zoals meermaals het geval is, in de loop van de dag of later in een flits het antwoord uit de diepten van de geest komen opduiken ? 'k Heb absoluut geen idee. Kent u misschien Fluffy ?
Eventjes binnengewipt om u allen goeiedag te zeggen maar ik moet terug naar Abzurdistan. Aan de heilige opeisplicht van de Lijder (sic!) kan niemand van de ingezetenen van Abzurdistan ontsnappen. Zeker niet wanneer u de eer (?) is te beurt gevallen om op te klimmen tot Warhoofd - klasse 1 met de droeve taak zomaar kattebelletjes uit je mouw te schudden. Aan de afluistertafels van de ... (sssst, da mag nie gewete worde) valt dezer dagen niet veel plezier te beleven. Des te meer lol wordt zomaar gratis en voor niks in uw brievenbus gepropt als 't kan maar niet op met al die lachende gezichten op papier met alle kleuren van de regenboog. Als het waar is wat die jongens en meisjes beloven dan verdrinken na 8 oktober 2006 we met z'n allen in de melk en de honing. Hou u sterk, ik ga nu want de productie van kwaliteitszever "Made in Abzurdistan" mag niet stilvallen. (Post Scriptum : Die bewuste kwaliteitszever kan geraadpleegd worden via de link die te vinden is in het proza met als kop "Meestal zit in ...". Moet je eens doen. Op uw eigen verantwoordelijkheid, hé.)
