Ik ben Juliën - Jozef, en gebruik ook soms de schuilnaam Jullouis. Woon in Maldegem Oost-Vl. Ben geboren op 20/03/1927 en ben nu dus 91 jaar. Mijn hobby's zijn: fietsen, computer en wat poëzie, maar ik beperk mij enkel tot het lezen ervan. De poëzie, schilderijen en tekeningen zijn van auteur "Nest Martens" Het is zeer vriendelijk van u mijn blog te bezoeken. Mijn dank daarvoor. Met vriendelijke groeten. Juliën
Dichter Schilder
Dichter schilder Schilder dichter wie van beiden wat van beiden
Mijn beeld is woord mijn woord is beeld
Het zijn mijn kinderen die ik zie en zegen Maar zij mij kwellen tot rust nog duur
Weet ik wat ik doe Is het een het ander niet Zijn zij niet mijn hartebrood mijn groot leed mijn kleine troost als ik ze lees ze zie mijzelve lees en zie
Is dit openbaring Moet het zo zijn tot mijn laatste dag schilder dichter dichter schilder
het zij dan zo.
Niets uit, in deze blog aangehaalde poëzie, schilderijen, beelden of tekeningen van Nest Martens mag op eender welke wijze dan ook, voor commerciële doeleinden worden gebruikt zonder schriftelijke toestemming van de auteur.
Deze uitzichten zijn te zien vanuit de living van mijn appartement in het centrum van Maldegem.
Deze zomereik is met zijn omtrek van 5;85m. de bomenkoning in het Sint-Annapark te Maldegem.
"Rob broek" heeft verscheidene wereldreizen gedaan en daarbij vele foto's opgenomen.
Amerika
Uitzicht over de Arches.
Oog in Arches.
Delicate Arch
Grand Canyon kleurenspel
Uitzicht Zion dal
ZONSONDERGANG
Surrealisme
_
Oude Schoonheden
OUD ENGELAND
OLDTIMERS
Een toevallig treffen met een oldtimerclub aan Crémerie Monique Damme-Moerkerke
WONDERBAREBOOM in Zuid-Afrika De auteur is onbekend.
POËZIE. SCHILDERIJEN. BEELDEN.
Gedichten over zin, onzin. Humor. Liefde. En nog veel meer.
02-06-2010
Vier katholieke moeders
Vier katholieke moeders zitten samen op de koffiekrans en praten over hoe ver hun zoon het wel heeft gebracht.
De eerste trotse moeder vertelt: Mijn zoon is priester en als hij binnenkomt zegt iedereen "Eerwaarde" tegen hem.
De tweede moeder glundert: Mijn zoon is bisschop en als hij binnenkomt dan zegt iedereen " Zijne Exellentie" tegen hem.
De derde moeder verklaart: Niet dat ik jullie wil kleineren maar mijn zoon is kardinaal en als hij binnentreed zeggen alle mensen "Zijne Eminentie" tegen hem.
De vierde moeder nipt even aan haar koffie maar zegt niets. De anderen kijken haar vragend aan ??? Dan fluistert zij: Mijn zoon is een formidabele, één meter negentig grote stripper. Als hij ergens binnen binnenkomt dan roept iedereen:
Een dronken, fel naar alcohol ruikende man stapt de trein op en laat zich recht tegenover een priester op de bank neerploffen. Zijn das en hemd zitten vol drankvlekken, zijn wangen zitten vol rode lippenstift en een half lege fles whisky steekt deels uit de zak van zijn gekreukte vest. De man opend zijn krant en begint erin te lezen. Na een vijftal minuten richt hij zich tot de priester en vraagt: "Zeg, eerwaarde, wette gij d'oerzaok van artritis ?" "Ja, mijn zoon, dat komt door erg losbandig te leven, te veel alcohol te drinken, het bezoeken van prostituees, geen bad te nemen, en ook niet naar de mis te gaan, kortom losbandig leven in zonde" "Amai merci", mompeld de dronken man terwijl hij terug zijn krant begint te lezen. De priester, nadenkend over wat hij gezegd had en ook een beetje nieuwsgierig: "Neem me niet kwalijk maar hoe lang heb je al last van artritis?" "Ikke? Ik heb geen artritis, mor ik heb hier just geleze dat de paus da heeft"
Zij gaat natuurlijk naar de hemel, alwaar ze door Sint Petrus met open armen ontvangen wordt.
Ze krijgt een rondleiding als een koningin.
Alles is mooi, schoon en proper maar...tot ze in een gang komen waar er een verschrikkelijk gekrijs te horen is achter één van de deuren.
"Wat gebeurt daar in 's hemels naam"? vraagt het nonneke.
"Och", zegt Sint Petrus, "daar moet je niet op letten, daar worden de gaatjes in de schouders geboord om de vleugeltjes in vast te maken."
Ze gaan verder en alles is weer mooi, schoon en proper.
Tot ze weer in een gang komen met een nog verschrikkelijker gekrijs achter één van de deuren.
"Wat is dat daar dan"?, vraagt het nonneke met de hand voor de mond om haar verbazing en afschuw te verbergen.
"Och" zegt Sint Petrus, "niet op letten, hier boort men een gaatje in het achterhoofd om het aureool in vast te maken.
"Amaai", zegt het nonneke, nu héél verontwaardigd en uit het lood geslagen, "hier blijf ik niet! wat een bloederige en wrede toestand is me dat hier! dan ga ik nog liever naar de hel"!!!
Nu is het de beurt aan Sint Petrus om verontwaardigd te kijken, en roept dan ook verschrikt uit! "Maar daar gebeuren verschrikkelijke dingen! Die wil je niet meemaken! Daar gaan ze je zelfs verkrachten!"
"Dat is niks", zegt het nonneke, "dààr heb ik al een gaatje voor".
Ik leg rozen op je graf een tuil op kuil mijn goede hart mijn hand op hart mijn goed woord mijn wonderheler zo ver weg
Nu je reis je verder draagt en ik met je schim leef tranen dep het zilt ken van herinnering de wreedheid van mijn denken nu luiken dicht zijn de deur gesloten en ik je zie je stem hoor je bij me bent in de koele kamer mijn kuil
Na 35 jaar huwelijk deed ik de stommiteit om eens te filosoferen en te zeggen tegen mijn vrouw: "Schatteke 34 jaar geleden hadden we een oud kot, een oude volkswagen en een klein zwart-wit tv-ke. Ik sliep op een ressort op de grond, maar met een heel sexy wijfke van 21 jaar. Nu wonen we in een comfortabel huis, we rijden in een betrouwbare B M W hebben digitale tv en een zacht bed met een goeie matras. Jammer genoeg slaap ik nu wel met een vrouw van 56 jaar..."
Mijn vrouwke bekeek me met half gesloten ogen en zei: "Schatteke dat is gemakkelijk op te lossen. Het enige wat je moet doen: Zoek u weer een jong, sexy wijfke en binnen de kortste keren zorg ik ervoor dat ge opnieuw in een oud kot zit, zonder auto en dat ge weer tevreden kunt zijn met een oude zwart-wit tv..."
Charmante neef zag nichtje komen en lichte even aan zijn hoed zijn huid en oogjes glommen wat hij zag was goed zo rozig roze geen doorntje dat stak ze konden broer en zuster wezen ze leken op elkaar
Hand en hand stapten zij toen verder zacht contact kroop omhoog de arm langs tot het hart ze hoorden merels fluiten en ook wel klokjes luiden omgeven door het lover bleven beiden staan
Hij deed een strikje open en zag iets meer van haar het vulde hem met blijdschap een beetje dieper weg voor onverholen blikken deed hij het bloesje af en zag twee popjes rode neusjes
De zachtheid was verblijdend hij pelde haar de laagjes af tot heel het nichtje prompt te voorschijn trad hij knielde van devotie en trok snel zijn kleren uit ze holden door het gras de zon was heel genadig en toen ze beiden vielen en naar de hemel stegen op vleugeltjes engelen bijna vervuld van zaligheid op wolkjes dreven harpen hoorden lachten zij snikten zij
De wolkjes werden wolkenbank en zo ruisten zij geblust gekoeld door regen naar beneden
Karelke die ergens in een dorp bachten de kuuppe woont is pas zeven jaar geworden en mag zijn eerste communie doen. Als hij aan de hand van zijn vader de kerk binnen stapt, valt het hem meteen op dat de andere communiekantjes allemaal vergezeld zijn van een vader en een moeder. Hij vindt dat wel een beetje raar en zou graag weten hoe dat komt. Na het communiefeestje bij de thuiskomst vraagt Karelke aan zijn vader. "Pa; Waar kom ik eigenlijk vandaan?" "Gij manneke; Gij komt van de ooievaar." "Maar pa toch; Hoe is dat nu godsmogelijk, er lopen hier in het dorp tientallen lekkere vrouwtjes rond, en gij neukt n' ooievaar."
Een man komt doodmoe na zijn dagtaag thuis. Hij ploft zich in de zetel en roept naar zijn vrouw. "Snel, een pintje voor het begint". Zijn vrouw brengt hem het gevraagde pintje. Hij drinkt het met volle teugen leeg. Na enkele minuten vraagt hij weer. "Snel, nog een pintje voor het begint." Zijn vrouw brengt hem het pinte terwijl ze hem wantrouwig bekijkt. Na tien minuten. "Snel nog een pintje, want het zal gaan beginnen/" Zijn vrouw wordt kwaad en roept hem toe. "Ga jij hier nu de hele avond zitten zuipen en mij commanderen?"
De snelle dood van zoete dromen treft mij hier in deze koele kamer tussen muren gevangen in mij vluchten zij naar open land naar bos en hei het dal de heuvel wenkt het gras is groen de bloemen lief de wind zo geurig de lucht azuur het water klaar met vissen die zwemmen onder vlak
Hier rust zacht mijn liefde en wacht in licht gevat door zon begoten
In het rusthuis Warmhof zitten vier bejaarde vrouwtjes in alle stilte te genieten van een aangenaam lentezonnetje, tot Melanie plots de stilte verbreekt, en zegt: "Ik ben onlangs 94 jaar geworden en ik hoor nog alles wat ze zeggen, maar ik heb wel hout vast. Je kan nu niet weten hoe het morgen zal zijn." "Ik ben nog één jaar ouder," zegt Elodie, "en ik heb nog al mijn tanden, maar ik heb hout vast. Je kan nooit weten hoe het morgen is." "Ik word binnen kort 97 jaar" zegt Marie, "en ik kan nog lezen zonder bril, maar ik heb hout vast, want morgen kan het al anders zijn." " Ik ben k' Ik 99 jaar en nog altijd maagd" zegt Mariëtje," "Maar ik heb wel hout vast. Men kan nu nog niet zeggen wat er morgen kan gebeuren."
Lowieke is al maanden aan een stuk aan 't zagen om een broertje bij te krijgen, maar zijn ouders willen daar niets van weten. Lowieke wil maar niet zwijgen daarover tot zijn vader het kotsbeu wordt en zijn zoontje bij zich roept. Lowieke: zegt hij. "hier hebt ge een zakje koolzaad, strooi dat uit ergens achter in de tuin, later zult ge dan wel zien wat het wordt". Lowieke: blijgezind dat hij wellicht een broertje zal bijkrijgen gaat het koolzaad uitzaaien. En tijd later mogen de geburen de geboorte vieren van een zoontje. Lowieke gaat mee op kraambezoek en bekijkt zo maar met een scheef oog het kleine wicht, tot de fiere vader plots vraagt. "Héwel: Wat denkt ge van ons zoontje. Lowieke kijkt met een boze blik naar de trotse vader en zegt "denk nu maar niet dat het zaad van u is, dat komt van mijn vader".
Gezellig bij elkaar wijl het stoofke brandt en iedereen zich rond de tafel schaart genietend van het maal de wijn de goede gaven het onheil ver van hier de vrede in de harten toastend op elkaar bedankt het lot dat ons dit alles schenkt
Leef als een monnik strijd als een krijger min als een dichter vermenigvuldigt u zie uzelf wel duizendmaal één is genoeg
Een dol geworden hond raast en bijt en wordt neergeschoten de razenij verstild bloedend leeggelopen een kadaver dat blijft waarop het oog rust dat niet vraagt waarom die woede
't Is goed hier zo te liggen te reizen in de geest een warm gevoel van binnen rust om je heen om kalm te leven een afgesloten wereld waar niets je raken kan meester van je voelen tevreden met jezelf
Ik hoor dat ik zie wat jij ziet ik zie dat iij hoort wat ik hoor dat is ons samenzijn dat ik voel wat jij voelt dat is ons innig samenzijn dat jij onderhuids in mij bent dat ik mijn weg vind in jou dat is ons welzijn dat jij hurkt en ik sta dat is ons anders zijn
Als ik een kleine God was en scheppen kon hoe zou je beeld dan zijn welke toets zou ik je geven welke glans hoe zou de fluister van je stem zijn je zingen je dans je lach hoeveel mooier beter liever zou ik je maken je zou nog dezelfde zijn
Het varken krijst zo fel als 't wordt gekeeld en het het leven laat ook wij krijsen schel als het laatste loodje ligt en wij verscheiden gaan maar ze eten ons niet op ze stoken ons tot as ik krijg een plaatsje op de schouw zodat ik de kamer zie wijl men 't varken eet en men mij vereert hoewel we beiden zwijntjes zijn.
Als ik God ben ben ik dan goed is noch leed noch kommer plaats ik hebzucht in het hart of mildheid zijn mijn schepsels vredig dogen zij elkaar is er vrede ben ik rechtspraak krijgt men zijn deel of ween ik om mijn schepping
Banieren strak in wind de hopman rijdt ons voor op schimmelros de scharen volgen een prieter sluit de rij gedragen door een ezel hij zal ons zonden wassen voor ons bidden de ogen sluiten als het voorbij is en men ons wegstopt in een deken onder zoden met een lans in grond gespietst de koele aarde waarin we rusten wat resten blijven nog
En dus moet hij dan zo snel hij kan naar huis naar 't warme bed hij kruipt lanszij en knort tevree dat warme lijf zijn eigen wijf niets mis daarmee zijn voeten warmen aan dit stoofken oh zaligheid dit lapke vlees de vette borstjes een kontje als fluweel een beetje goesting wel een stapke verder gaan hmmmm hij boert een keer en doet zijn oogkens toe zo moe
De Kardinalen.
Mensen hullen zich in gewaden en maken verheven gebaren. Doordrongen van hun eigen belangrijkheid.
WACHTEN
Wachten op liefde
De komst van hem van haar die streelt en kust en lief heeft Eén moment
Mijn dierbare die hoopt en wenst en biddend vreest dit kort moment is al
