Velen , kookklunzen vooral, denken dat als ze een recept
hebben, ze daarmee ook een gerecht zullen kunnen bereiden!
Het scenario :
Het kookboek met het recept in de linkerhand, dit toch voor
de rechtshandigen.
In handbereik; één kip, één ui, 5 gram zout en peper. Een
halve fles wijn.
De bereiding : kip in stukken verdelen, aanbakken, een halve
fles rode wijn er bij , roeren 20 minuten laten sudderen, opdienen bestrooid
met gehakte peterselie.
Een kip in stukken hakken ??? t Ziet er niet mooi uit.
Verdomme, na die twintig minuten is die casserole toch helemaal
leeg gekookt zeker en er zit een zwarte massa in die kwalijk ruikt en een
beetje rookt...Toch heeft die kip maar twintig minuten gekookt hoor...Zo moet
dat volgens het recept.
Dat hakken van die peterselie was ook al fout gelopen. Zoals
ze geleerd hebben in de huishoudscholen, de peterselie geknipt in een glas met
een schaar, maar nu hebben we enkel een vieze groene smurrie over die aan de
rand van het glas plakt...de rest aan de schaar!
En als ik de kip braad wordt mijn oven dan vuil ? Oei !
Velen betichten mij er wel eens van om geen recepten te
willen vrijgeven.
Dit is absoluut niet waar.
Koken bestaat er niet uit om recepten na te apen...want dan
gebeuren er onvermijdelijk ongelukken, men moet weten waar men mee bezig is !
Dit laatste is natuurlijk het probleem, hoe doet men
ervaring op, ja, that s the question, zei Shakespare ook al eens, lang
geleden...
Er is maar één oplossing, dat is dus oefenen, oefenen en nog
eens oefenen !
En dat bestaat er ook uit om gerechten te imiteren van
recepten die massaal verspreid worden via allerlei geschriften, internet en
boekjes en boeken. Maar succes is niet altijd verzekerd.
Raad vragen of zelf wat opzoeken helpt ook al eens...
Maar begin dan met eenvoudige zaken en start niet met
gerechten waar 25 soorten grondstoffen voor nodig zijn die alleen maar te verkrijgen
zijn in gespecialiseerde winkels.
Vooral, probeer even wat lessen te volgen bij mensen die er
wat van kennen en laat u niet verleiden door valse profeten die allerlei fantastische
gerechten klaarmaken met namen die niet op drie lijntjes kunnen geschreven
worden.
Speciaal recept gecreëerd voor den TV...!
Laatst las ik weer zo een recept van gravlax van
rundvlees.
Jongens en meisjes , waar zijn we toch mee bezig...?
Gravlax of graved lax, betekent begraven zalm...., heeft
niets met rundvlees te maken en is verder een schitterende bereiding uit de
Scandinavische keuken. Maar het is een gerecht voor zalm....rauwe
gemarineerde zalm, met zout, suiker, peper en dille.
Nu zijn er dus blagen die niet weten waarmee ze bezig zijn
die dat gaan toepassen op rundvlees, op de koop toe gaan ze het vlees ook nog
wat bakken met sojasaus en toestanden daar bij....
Totaal onwetend over de achtergrond van dat gerecht....maar
we hebben een nieuw recept...en ze komen er mee in de boekskes!!!
Ikke , jaloers, nee, gewoon compassie met die beginnelingen.
Veel geblaat maar weinig wol !
Dit doet er mij aan denken dat een eenvoudig gebakken
lamskoteletje met wat look in de saus en knapperige groene boontjes daarbij,
ongelooflijk lekker kan zijn.
Voorwaarde : lamsvlees van onberispelijke kwaliteit, geen
margarine maar boter, vooral dat laatste, en een lekker patatje erbij, gekookt
of gebakken en vooral er voor zorgen dat die koteletjes juist à point
gebakken zijn...Een vleugje knoflook er over....Er bestaat geen enkele recept dat
dit kan uitleggen !!!
Ooit stond ik in het restaurant van Ter Groene Poorte weeral
eens lang geleden, met twee steaks, waarschijnlijk uit de runderfilet in mijn
hand te wachten tot de boter in de pan de juiste temperatuur had om het vlees
er in neer te vleien. ( Mooi gezegd, hé ).
Op dat ogenblik komt de PDG, de grote baas dus, met enkele
bezoekers door de keuken gewandeld en hij ziet mij staan wachten. Kijk zegde
hij tegen zijn gasten, dat is nu de kunst, weten wanneer dat vlees in de pan
moet ! Het juiste moment afwachten.
Ik heb de man nooit echt gemogen, maar toen, kreeg hij van
mij voor honderd procent gelijk !
Koken is geen wiskunde ! ( Dixit,Wina Born)
Daarom zeg ik ook dikwijls dat recepten waardeloos
zijn....want daar probeert men steeds
voor te stellen dat door product A bij product B te gooien
en er effe in te roeren er iets heerlijks zal ontstaan...
Forget it...!
Een nieuw recept moet gemaakt worden in drie stappen :
Eerst proberen, niet onmiddellijk de bereiding gaan klaarmaken
voor een kerstdiner...
Gewoon rustig op een mooie dag even proberen. Als het fout gaat,
ja, dat is dan pech...
De volgende keer de eventueel fouten die gemaakt werden
corrigeren.
De derde keer moet het goed zijn !
Iets helemaal anders nu :
Het recept bovenaan rechts, over welk recept het hier gaat
is onduidelijk, is geschreven op het feest van de heilige Laurentius. De
patroonheilige der koks ! Klik op het plaatje om te vergroten !
Laurentius geboren in Aragon (Spanje) was aartsdiaken
van Rome alwaar hij in 258 de marteldood is gestorven.
Hij zou uit nederigheid de voeten van de christenen gewassen hebben.
Drie dagen na de marteldood van paus Sixtus II die hem tot diaken had gewijd en
hem de kerkschat had toevertrouwd, werd hij gevangen genomen door de Romeinen en
gedwongen deze kerkschat af te geven, maar er was niets overgebleven: hij had
alles uitgedeeld aan de armen!
Keizer Decius gaf toen het bevel hem te geselen en hem naakt boven brandende
kolen aan het spit te rijgen. Eén van de eerste barbecues als
het ware.
Nu is hij de patroonheilige van allen
die met vuur omgaan, dus ook van de koks en de bakkers!
Dit is al
een oude die voor bijna alle beroepen geldig is maar die toch vooral in de
keuken van kracht is. Daar werkt men nog echt met chefs en grote chefs....
Op het
internet was er geen enkele Nederlandstalige versie te vinden.
Vanaf nu
dus wel ! Ik heb er eentje vertaald vanuit het Frans.
Le chef a toujours raison!De chef heeft altijd gelijk !
1) De chef heeft gelijk.
2)De chef heeft altijd gelijk.
3)Ook als een mindere in rang gelijk heeft,
gelden de eerste twee regels.
4)De chef slaapt niet, hij rust!
5)De chef eet niet, hij voedt zich.
6)De chef drinkt niet, hij degusteert ?
7)De chef komt nooit te laat, hij was elders
weerhouden.
8)De chef heeft geen relatie met zijn
ondergeschikten, hij voedt ze op.
9)De chef verlaat de dienst niet, hij heeft een
reünie buitenshuis.
10) De
chef leest de krant niet, hij informeert zich.
11) Men
komt in het kantoor van de chef met zijn ideeën en men gaat er buiten met de
ideeën van de chef .
12) De
chef blijft steeds de chef, zelfs in onderbroek.
Op een of ander forum vraagt een attentieve lezeres wat in
godsnaam PEZO is ?
Ze heeft een recept gevonden maar één onderdeel ervan kent
ze niet...PEZO !
Dit doet mij denken aan het waar gebeurde verhaal van de
moeder wiens zoon studeert aan de hotelschool. Mama vindt ergens een recept dat
zoonlief heeft laten rondslingeren. Moeder vindt dat het er wel erg lekker uit
ziet en wil het klaar maken. Maar....
Eén ingrediënt kent ze niet: pezo...!
Ze zoekt in gans de stad, t was in Gent, maar nergens geen
pezo te vinden, niemand heeft het of kent het, zelfs niet in Delhaize, en als
men het daar niet heeft , ja dan is het nergens te vinden.
Uiteindelijk was er dan toch een kruidenier, die misschien
ook hotelschool gelopen had, wist dat PEZO gewoon de samentrekking is van peper
en zout ....
De luie studenten doen dat zo, dat is heel wat minder
schrijfwerk.
Trouwens mijn eigen PC schrijft peper en zout als ik de
letters p en z onmiddellijk na mekaar typ....( Uiteraard ook luiaardij ?)
Op een Nederlandstalig forum vroeg iemand of waterhoen
misschien eetbaar zou zijn.
Dit deed mij terugdenken aan een voorvalletje uit mijn jonge
tijd, ondertussen weeral zeer lang geleden.
In die tijd, zo lezen ze dat ook in de evangelies, werkte ik
in een restaurant in de Kempen.
Ik had redelijk wat ervaring opgedaan met schiettuigen en
had drie geweren in de keuken boven op de koelkast liggen.
Niet om ermee in de soep te roeren, dat hadden ze mij bij
het leger al verboden, maar om er af en toe eens een stukje wild mee te
schieten.
Ik ben geen jager, maar jachtinstinct is de mens nu eenmaal
aangeboren, mij toch.
Postzegels verzamelen is daar een zeer pacifistische vorm
van...
Ik gaf de beestjes ook een eerlijke kans, ik schoot met één
kogel, als ik er naast zat, dan had het beestje veel geluk. Ik moet er bij
zeggen; ik was echt een zeer goed schutter. Het zou mij nu niet meer lukken. De
alcohol heeft zijn sporen nagelaten....
Ik had dus drie geweren, een gewone luchtbuks, dat was mijn
oefenwapen, een lichte jachtkarabijn die met hagelpatronen van 16 mm schoot,
die diende alleen om de duiven weg te jagen. En mijn lievelingsgeweer; een long
rifle, ondertussen verboden wegens veel te gevaarlijk. Men kon daar zonder
problemen mensen mee doden. Dat is trouwens dikwijls gebeurd in die tijd.(
Evangelie !)
Het was een machine van Duitse makelij, een Moser, die
schoot met 6 millimeter patroontjes van 16 mm of 22 mm lengte en hij kon er
evenveel in zijn lader opslaan, maar dan in tegenovergestelde volgorde.
Het was een echt precisiewapen dat na enige oefening een
perfect jachtwapen was, efficiënt en dodelijk.
Dus die drie geweren lagen zo maar in de keuken klaar om te
grijpen.
Vanuit de keuken had men een prachtig uitzicht over de grote
tuin van het restaurant, waarin achteraan een klein riviertje stroomde...In de
winter kwamen er fazanten, soms eens een konijntje, af en toe toch eens...
Waterhoentjes zaten er altijd wel...
Op een blauwe maandag, niets te doen in de keuken, alleen zo
wat naar buiten staan turen....!
Een groepje waterhoentjes is bezig met voedsel te
verzamelen, of nesten te maken, wie weet...
Het jachtinstinct komt weer boven, geweer nemen, mikken, één
waterhoen begaat de vergissing om even stil te staan en, pèng... Requiescat
in Pace
Wat moet ik nu met een waterhoen?
Mee naar huis nemen, mijn vrouw die geen poot kan koken zou
er misschien gelukkig mee gemaakt kunnen worden.
Dus thuis gekomen ; kijk eens mannetje heeft vogeltje gepakt
voor t vrouwtje....lekker klaar maken ? Zoiets als een kat die een muis
meebrengt voor t baasje!
Dus het waterhoen gepluimd, dat leverde een overvolle
vuilnisbak op en nadien bleek het geen waterhoen te zijn maar een waterhoentje
!
Dan het beestje gebraden volgens de regels van de kunst,
gekruid met peper en zout en zo nog wel één en ander...De geur deed denken aan
gebraden haring, maar dan geen al te verse...
Vrouwtje was ondertussen naar de frituurtent wat frietjes
gaan kopen.
Het gebraden waterhoen op grootmoeders wijze dan maar opgediend.
Eerst even in hapklare brokjes gesneden maar dat leverde al redelijke problemen
op, letterlijk beenhard, de geur was niet al te bemoedigend en dan uiteindelijk
de borstfiletjes er af gehaald, dat leverde twee stukjes op ter groottevan een twee euro muntstuk....( Toen twintig
frank) De boutjes kan ik best omschrijven als twee stukjes hard rubber zoals die gebruikt
worden voor aandrijfriemen van motoren...
Indien er personen zijn die een document willen over koken op kamp, ja koken voor de jeugd, op kamp, kijk dan even hier bij keukenweetjes. Snel wezen !
Misschien een beetje idioot om hierover te beginnen maar...
Deze namiddag een telefoontje gekregen van de buurvrouw uit
Los Angeles.
Nee, zij woont daar niet, ze woont naast mij maar nu is ze
op bezoek bij haar zoon, in Los Angeles.
De vrouw van haar zoontje, een echte Amerikaanse wou het
recept van Luikse wafels.
Of ik dat kende ?
En wat parelsuiker is ? Of dat ergens te koop is ? Natuurlijk, in de betere voedingswinkels. Zelfs in de
Colruyt, waarmee ik niet bedoel dat de Colruyt een slechte voedingswinkel zou
zijn. Alleen, als men het daar heeft, dan is het een niet al te zeldzaam
product! Toch in België niet. Enfin, Amerika, wafels bakken, daar heb ik ook nog wel
enkele herinneringen aan.
Mijn wafelijzer, Amerikaans van fabricaat, heeft- letterlijk - de toer van de wereld gedaan !
Destijds, weeral lang geleden natuurlijk, kwam mijn vrouw in
contact met een Amerikaanse dame, Lois, die in Korea werkte, en wij werkten
daar ook.
Die Amerikaanse madammen blijken een voorliefde te hebben
voor Belgian Waffles. Belgische wafels. Iets waar men zich hier nu rot moet naar
zoeken. Wij noemen dat Brusselse wafels. Nu bij ons alleen nog te verkrijgen
in duistere tea rooms, en ze zijn steevast van een onbestemde kwaliteit.
De Amerikanen eten dat als ontbijt, of als een vieruurtje...Met
slagroom en aardbeien of bosbessenof
maple syrup, alst maar zoet is ...
In de VS is het absoluut niet moeilijk om zich ergens een
wafelijzer aan te schaffen. Gewoon even naar de supermarkt lopen,zijn keuze maken en voila...begin er maar
aan.
Geen electro toestanden, gewoon wafelijzers om op een
gasvuur te gebruiken...desnoods op de kolenstoof of op een kampvuur! Twee vrouwen onder mekaar, jullie weten wel hoe dat gaat,
kwebbel, kwebbel, enz....
Zo een Amerikaanswafelijzer zag er wel een interessant toestel uit en vooral: ik had geen
wafelijzer. Toch niet in Korea en in België ook niet!
Dus de vriendin, Lois , zou bij haar volgende uitstap naar
Amerika een wafelijzer voor ons meebrengen uit de United States of America
....de you states nites..., volgens
Urbanus.
Uit Las Vegas om helemaal juist te zijn . Voila, hier start het verhaal. Het wafelijzer komt dus uit
Las Vegas naar Korea. Het ging zo wat langs de achterkant van de wereldbol een
beetje naar rechts, of is het nu links, maar het is toegekomen in Korea. Daar
is het ettelijke keren gebruikt geweest, onder andere tijdens een Vlaamse
kermis, maar aan mijn betrekking, wat een woord, in Korea kwam een einde en dus
is het wafelijzer van Korea naar België gegaan, gevlogen om juist te zijn! Via
Japan, over de Noordpool en Anchoragenaar Europa. Dus nu langs de voorkant van de aardbol naar het Westen
toe...
Daarna , dat staat hier ook wel ergens te lezen, vertrekken
we naar de ustates nites, United States of America en dat wafelijzer gaat weer
mee....Een beetje echte Belgische cultuur ginder gaan promoten, das
gemakkelijk meegenomen !
Grappig en merkwaardig was nog het feit dat het vliegtuig
waarmee we naar de USA zouden vliegen opgehouden geweest is door dat onnozel
wafelijzer.
Tijdens de bagagecontrole bleek dat er op de scanner iets
verdachts waar te nemen was.
Een handgranaat ?
Nee, mijn wafelijzer!
Ik heb het dan mogen gaan expliqueren wat er in die valies
zat...
Een wafelijzer, verdomme ... ! Verpakt in een vettige,
bruine, papieren zak.
We zijn met twintig minuten vertraging vertrokken en het
cabinepersoneel was toen boos op mij. Ik heb hun nog voorgesteld om een
wafeltje te bakken tijdens de vlucht maar die kunnen daar allemaal niet mee
lachen !
Van de VS is het dan terug gekeerd naar Europa. Met de boot.
In werkelijkheid heeft het wafelijzer zelfs meer dan de
omtrek van de aarde meegemaakt. (50.000 km in het totaal )
Nadien heb ik het nog enkele keren gebruikt, het heeft echt
wel zijn dienst bewezen...
Veel kinderkens in Lier en omstreken herinneren mijn wafels
nog !
Het wafelijzer ligt nu in de kelder te verroesten, op zijn
pensioen te wachten, zoals ik !
Het ding is gemaakt van aluminium, het verroest dus nog niet
al te gauw!
De foto bovenaan is er één die gemaakt is als het toestel
nog nieuw is, het mijne ziet er een ietsje meer belabberd uit... Wel is het de
foto van het echte wafelijzer maar dan in t nieuw.
Gisteren, het is nu bijna eergisteren, hebben we weer eens Spiessbraten
gehad, georganiseerd, gedaan...
Vorig jaar heb ik het er hier ook al eens over gehad.
Spiessbraten is een techniek van barbecueën die specifiek
is voor de regio van het Duitse Idar-Oberstein. De edelstenenstad bij uitstek ! Maar eigenlijk klopt dit niet, de techniek komt uit Brazilië!
Destijds, lang geleden, zijn er vele Duitsers uit het Eifelgebergte
naar Brazilië getrokken om aldaar de techniek van het agaatslijpen te gaan
leren. Ze hebben vandaar ook de lokale eetgewoontes en Braziliaanse kooktechnieken, terug naar hun
heimat mee gebracht.
Het stadje, zeg maar stad, steden, Idar en Oberstein, zijn wereldberoemd
geworden voor de bewerking en commercialisering van edelstenen maar ook voor hun
Spiessbraten.
De techniek die zij destijds uit Brazilië meebracht hebben !
Het Braziliaanse woord is churascos , wat gewoon
geroosterd vlees betekent.
In Duitsland is dat dus Spiessbraten geworden. Dit
betekent dat er vlees aan een spies geregen wordt en alzo gegrild wordt boven
een open vuur.
Maar zoals alles in de keuken evolueren de technieken en de
interpretaties. In Duitsland is de spiessbraten nu een gerecht geworden dat een
heel ander leven is gaan leiden.
Stukken, dik gesneden varkenvlees, dit voor de puristen, met
rundvlees kan het blijkbaar ook, worden gegrild op een zeer speciaal rooster,
dat boven een open vuur roteert, ronddraait dus als het ware !!!
Nu niet even naar de winkel hollen om ook zoiets te gaan
kopen, zelfs de Gamma heeft het niet. Dat moet dus zelf in mekaar geknutseld
worden.
Het rooster hangt aan drie kettingen die dan weer opgehangen
zijn aan een driepikkel.
Onder het rooster wordt gewoon een vuurtje gemaakt van
beukenhout.
Het vlees slingert nu, letterlijk, rond en boven het vuur,
maar op een behoorlijke hoogte.
Geen verkoolde toestanden hier, maar zeer mooi gebraden of
gegrilde stukken vlees.
Ook het vlees zelf is niet van het gewone soort alhoewel het
gewoon bij elke slager te verkrijgen is. Wel eerst even met den beenhouwer gaan
praten en hem om spiering vragen, zonder been! De lage rib, of koteletten van
den boef, dat kan ook allemaal....Dat is trouwens allemaal hetzelfde..of toch
bijna...Een stuk van driehonderd gram per persoon is een mooie portie! Vegetariërs,
niet toegelaten !
Dit vlees dan vele uren marineren, een nachtje of zowat, in zeer veel fijn gesneden uien met wat zout
en peper. Soms wordt er ook wat paprika of komijn aan toegevoegd maar dat is
uiteraard allemaal persoonlijke interpretatie...
Indien je meer wil weten? Google dan maar even op Spiessbraten,
succes gegarandeerd !
Spiessbraten wordt geschreven met zo een mooie Duitse SS die
er uit ziet als een Griekse Béta maar Mr Microsoft heeft dat weeral niet voorzien,
...tenzij na een paar uren prutsen lukt dat misschien wel ...
Dat spiessbratenfestival wordt dus elk jaar georganiseerd
door de
Academie voor Edelsteenkunde. Nu gevestigd te Merksem. Google maar op ACAM
of ACED !
Waarom, gewoon om de tradities van Idar-Oberstein even naar België
te halen.
Natuurlijk ook om de leden samen te brengen en om er een gezellige namiddag en zelfs , late
avond, van te maken. Ook om dit soort uniek soort grilsysteem voor te stellen.
Er zijn meestal ook enkele leden die aan de
waterpijp zitten te lurken, maar ja... Wat ze daar roken, 't zal wel meevallen maar soms heb ik toch de indruk dat het een ietske straffer spul is dan "Wervikse, grove snee".... Dat zijn de dessertfoxers.... Acam trekt ook regelmatig naar de Egyptische woestijn op zoek naar Lybisch glas.
Ondertussen bespreken andere leden allerlei problemen zoals
daar zijn;
- gaan we nu volgend jaar naar Madagascar ? Ja , ja voor mij
wel...ons Lief ook !
-k Ik ken niets van edelstenen maar t ziet er wel lekker
uit...
-Jongens toch, die gasfles is leeg...!Dedju...
- Danielle heeft toch wel ne schone hoed op, vinde nie....schoon hé...
-k Vind dat er meer ajuin op het vlees mocht geweest
zijn...
- Waar staat die fles ...? De gas ? Nee, wijn bedoel ik ....
- Simone heeft dat weeral maar eens in goede banen geleid...
Ze zijn weer voorbij die mooie dagen...examens bedoel ik !
Niet dat ik een examen heb moeten afleggen, mijn cursistjes
wel....
Soms vraag ik mij ook af wie er eigenlijk examen doet, zij
of ik ?
4 Dagen lang elke avond, van vier uur tot drieëntwintig uur,
elf uur dus, zes werkuren, in de keuken er voor zorgen dat alles perfect verloopt.
Raad geven, fouten voorkomen, fouten herstellen, troosten, en zo nog wel een en
ander...
20 Personen in het restaurant die allemaal verwachten dat ze
dé maaltijd van het jaar op tafel zullen krijgen....De directie volgt onder hoogspanning...!
t Is gelukt, ik hoop dat ik geslaagd ben.
Mijn broerke niet vergeten die er voor gezorgd heeft dat ze
ook allemaal aan een mooi gedekte tafel konden zitten. Dat de wijn in de juiste
volgorde en op het juiste moment uitgeschonken werd...Dat de borden niet verder
dan één centimeter van de tafelrand verwijderd opgesteld stonden, dat er niemand
soep in zijn nek kreeg, enz....
Ja, mijn broertje, zorgt voor de zaalopleiding, aldaar...
Voor de maniakken van mooie tafels, tafelmanieren en
serveren , kijk eens op zijn website :
Een typische bezigheid in verscheidene Zuid-Oost Aziatische landen is het kunstig "beeldhouwen", het uitsnijden, van vruchten of groenten. Zij zijn daar ongelooflijk bedreven in. Als je dan weet dat zij dat allemaal doen met enkele roestige messen. Wij vinden dat verkwisten van materiaal, maar ja , het oog wil ook wat.??? Ach, hoe sceptisch ben ik weer !?
Enkele voorbeelden heb ik hier na veel moeite en zweet ( ? ), de fles rode wijn in aanslag, samen gebracht.
Onderaan , links in het beeld staan enkele toetsen waarmee de beelden kunnen gestopt worden .
Indien je geen Schockwave player hebt kan je die
hier downloaden, gratis voor niets.
30-05-2006
Juffrouw Bertha
Juffrouw Bertha was een krasse dame van zestig en zij reed in een Volkswagen, een aftandse kever. Haar autootje had reeds vierhonderdduizend kilometer op de teller staan. Nee, geen tikfout, 400.000 km….
Zij zou zelfs een nieuwe krijgen van de garage in ruil voor haar oude knar. Zij wou niet, ze hield aan haar wagentje. Nooit reed ze harder dan zestig per uur, misschien kon ie wel niet sneller? Als ze dan voorbijgestoken werd, en dat gebeurde dikwijls, sakkerde zij dat er toch zoveel zotten op de baan reden….
Juffrouw Bertha ronselde klanten voor haar kookdemonstraties die zij organiseerde. De “juffraauw “zoals zij genoemd werd woonde in Bassevelde. Zij tufte gans West en Oost Vlaanderen af op zoek naar geschikte lokalen om kooklessen te geven en vooral ging zij op zoek naar klanten daarvoor
Mevrouw van “den doktoor” en die van de notaris, de meid van de pastoor, dat waren haar doelwitten…Die kregen dan tien procent vermindering op het lesgeld als ze een vriendin konden meebrengen.
In de lokale parochiezaal of achterzaaltje van café “Bij Jef en Maria” werden de lessen dan gegeven.
Enkele schragen, twee aftandse gasvuren en wat klein materieel! Voldoende stoelen om de dames te laten zitten en het spektakel kon beginnen!
Zo een serie lessen, want het ging om verscheide, lessen bestond uit 9 gewone lessen en als laatste afscheidsles een groots koud buffet waar ook de respectievelijke partners konden mee naartoe komen, mits betaling uiteraard! Die konden dan ook eens komen kijken wat hun echtgenoten of echtgenotes, vrienden of vriendinnen bestonden toen nog niet…al die tijd op dinsdag of woensdagavond uitgespookt hadden.
Jullie voelen mij op kousenvoeten aankomen….Wie gaf die lessen ???
Juist !
Ttz. Ik was er bij, want juffrouw Bertha’s business draaide goed. Soms waren er zelfs twee series lessen per week en daarvoor was er bekwaam en veel volk nodig. Allemaal samen vormden wij dus het “kookdemonstratieteam”. Op een zeker moment waren we zelfs met tien personen.
De “grote chef”, kwestie keuken was een restaurateur, annex traiteur uit Knokke, den Toone! Hij zorgde voor alle keukenaangelegenheden. Dan waren er nog diegenen die het goed konden uitleggen en ook waren er nog de “verkopers”….
Ik was één van die “uitleggers”. Soms kookte ik ook wel eens.
Dus, de dames kwamen de zaal in, de meeste hadden dan reeds een paar aperitiefjes binnen. Kwestie van goed te beginnen. De juffrouw, haalde de centen op, wij hadden alles reeds klaargezet voor de kookdemonstratie en dan: “dames, soms ook heren”, vandaag maken wij dat en dat en dat klaar…!”
De demonstratie begon dan. De chef kookte en ik legde uit wat hij aan het doen was en waarom hij dat zo deed. Als er iemand dorst had werden op tijd en stond de nodige dranken rondgedeeld tegen redelijk vergoeding. De baas had ook een wijnhandeltje, begrijp je ?
Achteraan in de zaal stond de verkoper, die keukenmessen en klein keukenmateriaal en drank aan de man of vrouw bracht…
Als het eerste gerecht klaar was mocht er uiteraard geproefd worden, ieder had zijn bord en bestek van thuis meegebracht, kwestie van geen afwas te hebben en dan werd er gegeten, met het bord op de schoot of ergens aan een cafétafeltje.
In normale omstandigheden verliep alles vrij vlot maar de omstandigheden waren bijna nooit normaal.
Om te beginnen vertrokken wij steeds veel te laat vanuit Knokke . Onderweg moest dan nog snel één en ander gekocht worden omdat “den Toone” weer eens geen tijd gemaakt had om de hoogstnodige boodschappen te doen.
De kwaliteit van de grondstoffen waren ook niet altijd van eerste keuze…
Zo herinner ik mij nog levendig dat er telkenmale een kreeftenbisque gemaakt werd. Tijdens de demonstratie gebruikte “den Toone” dan één echte kreeft maakte daar een klein potje soep van en kieperde die dan bij een grote pot die reeds klaar stond onder te tafel. Die grote pot bisque had hij zogezegd reeds voordien klaargemaakt omdat het anders te lang zou duren tijdens de demonstratie. Een serieus argument. De ware reden was dat er in die grote ketel gewoon kreeftensoep uit blik, van Unox, zat…met dat beetje echte bisque daarbij proeft dat toch niemand niet was den Tony zijn argument…Soms legde hij het lege pantser van een kreeft, die hij in zijn restaurant de dag voordien verkocht had er in, om te tonen dat er veel kreeft gebruikt was…
Ooit moesten wij absoluut gehakte peterselie hebben…Er was er geen ! Ook niet bij de buren , ook niet in de tuin en alle winkels gesloten, geen dus !
Ik heb toen hoogst persoonlijk wat gras gehakt, wel zonder dat de klanten het gezien hebben.. Zoiets van : en..hier hebben we wat gehakt gra..eh..gehakte peterselie en dat wordt dan gemengd met…enz… Niemand heeft er geklaagd en niemand is er overleden en de week nadien waren ze er allemaal terug !
Met de room werd er steevast geknoeid. Men neme een lege roomfles, giete daarin gecondenseerde melk uit blik of fles en voila…room. Voor soepen en dergelijk gaat dit nog wel maar in sommige sausen moet de room ingekookt worden en met gecondenseerde melk lukt dat niet erg goed. Chef “Romain” heeft zo eens een pot met “room” gehad die aanbrandde. Hij wist gewoon niet dat er melk in die fles zat ipv room en , stinken dat dat doet jongens en meisjes…
Ik was daar gelukkig niet bij. ’t Schijnt wel dat “den Toone” het met chef Romain geen tweede keer meer uitgehaald heeft…!
Als ik uitleg gaf over een bereiding stond ik meestal met mijn rug naar de kok, ik moest de zaal in kijken naar de dames.
Den Toone was rijst aan het klaar maken; pilaffrijst.
Dus eerst wat gesnipperde uien aanstoven in olie of boter, dan één maat rijst er bij doen , roeren, en als de rijst mooi blinkt, er twee keer zoveel kippenfond of blanke fond er bij…
Op hevig vuur aan de kook brengen en eens de rijst kookt, deksel er op en op en zeer zacht vuurtje laten gaar worden; zeventien minuten….Klaar !
Ik kijk even om en wat zie ik : Toone is bezig om zo, uit de zak, rijst te gieten in een pot met kokend water, blijft er maar in roeren en legt er geen deksel op want dat is hij vergeten mee te brengen….
Erg geloofwaardig komt dat niet over...
Kennen jullie, vleesglace ? Nee waarschijnlijk! Dit is een product dat in de antieke klassieke keuken veel gebruikt werd maar dat nu bijna verdwenen is. De bouillonblokjes hebben de taak overgenomen. Het is een zeer sterk ingekookte bruine fond ( wat is dat ?) die daardoor geleiachtig wordt. Dus om dat te bereiden is er veel tijd nodig en wordt daarom nooit in huishoudelijke keukens gemaakt.
Nu, wij gebruikten dat wel! Opzettelijk. In een roomsausje, en er dan maar bij vertellend dat die vleesglace onmisbaar is om tot een echt goed resultaat te komen…
De dames....Maar die vleesglace, waar verkoopt men dat dan ???
Ja, nergens, je moet dat zelf maken, …maar….eh, die is hier te koop, achteraan in de zaal, in kleine potjes, dat blijft weken goed in de koelkast…Wij hebben dat voorzien.
Het product had zelfs een naam : Philton…
Van de Philip en den Tony…zij waren op het commerciële idee gekomen.
Dus Piet Huysentruyt heeft niets nieuws uitgevonden, we waren hem reeds lang voor…
Bruine fond, plus veel E150, bruine kleurstof er bij en wat vleesextract van Knorr en gelatine…dat was het.
Toch hebben we vele huisvrouwen er gelukkig mee gemaakt.
Ook koksmessen hadden we te koop, niet goedkoop maar van een zeer degelijke kwaliteit mevrouw…!
Er werd wijn verkocht bij de vleet en desnoods konden we zelfs witte en rode wijn samen tot rosé omtoveren.
Ergens in de keuken van een café, in het Waasland kookte ik zelf. Ik zou steaks flamberen met cognac. Het gasfornuis stond onder een venster en aan dat venster hingen mooie witte gordijntjes…
Van welke stof die gordijntjes gemaakt waren weet ik niet maar ze brandden ongelooflijk goed en snel…
Nog ergens, weer in de Wase polders, zijn we er uit gevlogen. De baas daar was een Nederlander en die had onze streken door ! Toeval ???
Het was de man die in mijn herinnering blijft hangen als degene die “een overheerlijk sausje gecreëerd had” en er een blik aardappeltjes daarbij had opengemaakt….
Zijn klant had lekker gesmuld !
Nou zeg … Er uit, stelletje gangsters, riep ie ons nog na !
Ik kan dit nu rustig vertellen, zowel Tony als juffrouw Bertha, ik heb nooit haar echte naam gekend, zijn reeds lang overleden.
Indien er dames zijn die ons ooit meegemaakt hebben, u mag mij een berichtje sturen…
Hopelijk hebben ze er geen trauma aan overgehouden !
Daardoor behoor ik nu tot de club van de Wee, wee, weeërs...
Meer info over deze gratis domeinnaam is hier te vinden :
http://www.belgacom.be/home/gallery/content/dns/index_nl.html
en is uiteraard alleen beschikbaar voor Belgacomklanten. Het is ook een hele
rompslomp om door de procedure te sukkelen, maar het werkt...en pas na drie
dagen krijg je de domeinnaam. Gratis. Vraag mij desgewenst om info.
Het artikel is nogal leuterig geschreven en redelijk lang.
Het komt ongeveer hier op neer dat er een blinde proeverij
werd gehouden van kippenvlees.
Er zaten enkele gerenommeerde keukenchefs in het proefpanel
, een kippenkweekster, enkele journalisten en zo nog wel wat gastronomen.
Op aanraden van Paul Bocusealstublieft, zelfs die was er bij gesleurd, hadden ze de kippen gekookt
in water met 15 gram zout per liter. Geen verdere toevoegingen...
De kippen waren van allerlei slag, goedkope
supermarktkippen, poularde de Bresse, kippen met een label, Deense kippen, dus
variërend van rommel ( ? ) tot super de luxe dure kippen....
Tijdens de proeverij werd het duidelijk één grote
verwarring: niemand lukte er in om, ook maar één enkele kip te herkennen aan de
smaak. De goedkope supermarktkip bleek hetzelfde te smaken als de dure
poularde de Bresse...
Eén persoon had er vier kunnen herkennen, maar die moet
gewoon veel geluk gehad hebben.
De kippenkweekster herkende haar eigen kippen niet en Cas
Spijkers vond dat één soort kip naar stopcontact smaakte. Wat dat ook moge
betekenen?
Verder, niets....flop...
Ook meen ik mij te herinneren dat Test-Aankoop dergelijke
proeven gehouden heeft. Wel even geleden. Het resultaat was hetzelfde ; de goedkope
kip van de GB kwam er toen als beste uit...
Wat betekent dit nu ?
Ik weet het niet....Maar duidelijk is dat de mens ook sterk
beïnvloed wordt door schone schijn, een goed gedacht en een kurken ziel, zegt
mijn vrouw altijd, dan blijft ge drijven ....
Dit is merkbaar bij veel gerechten, als men weet wat er in
zit wordt het gerecht dikwijls afgewezen....Als ze het niet weten is het
lekker ....Rara...?
Lang geleden heb ik per toeval eens een testje gedaan met
kinderen. Dus kindjes die nog geen bezoedelde geest hadden...onnozel en
onschuldig.
Ik had zo een puddinkje gemaakt met een instant poeder van
het merk Saroma. Gastronomie is dat uiteraard niet... Het was een pudding met
bananensmaak. Het spul smaakte wat naar synthetische banaan , maar de smaak was
herkenbaar.
Dan er enkele druppels rode kleurstof aan toe gevoegd en
laten proeven aan de kindjes....
Dus een oranje roze pudding. Enne, kindjes wat zijn jullie
nu aan het eten? Naar wat smaakt dat ?
Geen antwoord....niemand die wist naar wat het spul smaakte
!!!
Een oude cafétest, die misschien nu nog wel eens gedaan
wordt, is de volgende:
Er worden zeven glazen bier, allemaal getapt in hetzelfde
model van glas voor een geblinddoekte proever , proefkonijn dus, gezet. De specialist
!
Pintje nummer één zal hij herkennen, het tweede lukt ook nog
wel, bij de derde gaat hij twijfelen en bij nummer vier is hij totaal de kluts
kwijt...
Probeer maar, er is geld aan te verdienen...
Dit bewijst nogmaals dat we ook eten met onze ogen en met
alle andere zintuigen.!
In 1971 heb ik ooit een boekje geschreven, t is meer een
boekje gepleegd, over etymologie in de keuken.
Ik gaf toen les aan ter Groene Poorte maar kluste af en
toe wel eens wat bij in een restaurant in de buurt. Het restaurant is reeds
lang ter ziele gegaan alhoewel ik daar verder niets mee te maken heb gehad.
De baas had een enorme bibliotheek met duizenden boeken die
allemaal over de keuken handelden. Zo ook een Engels boek over etymologie. Book
of the table,van ene mijnheer Kettner.
Ik kreeg het boek te leen en ik heb daar toen alle stukjes
die over woordverklaring handelden uitgehaald en overgeschreven. Dat ging toen
nog allemaal met de hand. ( Voor de jeugd van nu: met een pen, overschrijven op
papier...dat werd toen soms gebruikt als straf voor stoute kindjes...)
Nadien ook nog links en rechts wat stukjes uit andere
meestal Franse publicaties gehaald en dit alles dan moeizaam met twee
vingertjes op een oude typmachine bij mekaar getikt.
Het werd een redelijk werkje, zo een ruime dertig bladzijden.
Toen ik het wou laten inbinden stelde de drukker, die het boekje zou maken, mij
voor om meerdere exemplaren te maken zo kon ik het werkje verspreiden aan
geïnteresseerden.
Dus de tekst nog maar eens overgetypt- en gecorrigeerd- op
een stencil en het met een stencilmachine een vijftigtal keer gekopieerd en
er vijftig boekjes van gemaakt.
De boekjes vielen bij velen in de smaak ondanks de povere
lay-out. Veel meer was toen ook niet mogelijk.
Via het blaadje van de oud leerlingenbond van de hotelschool
van Koksijde ( Hospes) werd het werkje verspreid tegen de belachelijke som van
50 Belgische frankskes...Juist voldoende om de onkosten te dekken.
In het totaal moeten er zo een tachtigtal van verzonden
geweest zijn.
Jaren later, in de jaren negentig zocht ik terug aan mijn
eerst gemaakte boekje maar zelf had ik geen enkel exemplaar meer. Een goede
vriend heeft er mij dan eentje terug gegeven.
( Merci, Germain...)
Ondertussen waren de schrijfmachines al heel wat verbeterd
en op een keer had ik een juffrouwtje in mijn klas dat professioneel kon
typen, dwz met tien vingers, dat is acht meer dan ik... Zij is er in gelukt om de 35 bladzijden in één
dag over te tikken en de tekst op een diskette te zetten. Zo kon ik de tekst invoeren
in een PC .
De, nogmaals een beetje aangepaste tekst, staat nu te lezen
op mijn website onder de noemer : Etymologie. Hier
Enkele weken geleden krijg ik van één van de lezers van dit
blog of van mijn website een berichtje dat hij ook nog wel één en ander over
etymologie heeft en dat ik dat mag hebben.
Goed, goed, met alle plezier natuurlijk !
Een week nadien krijg ik een pak van wel drie centimeter dik
aan gekopieerde teksten in de brievenbus met als titel : Etymologie in de gastronomie.
Afzender : Grootkeukenkoks Oost-Vlaanderen.
Ik begin te bladeren, bladzijde één : inleiding...
De tekst kwam mij reeds bij de eerste blik zeer bekend voor
, t was gewoon de eerste pagina van mijn boekje van destijds !!!Zeer lichtjes gewijzigd ...
Verder in dat document vele stukjes die ik ooit geschreven
had maar er is ook veel nieuwe materie aan toegevoegd.
Ik heb de milde schenker van het document opgebeld, ttz hij
mij, en wat bleek: mijn eerste oude boekje is bij een leraar van de hotelschool
van Wemmel terecht gekomen en die heeft de tekst dan weer naar zijn hand
gezet...Het zal waarschijnlijk een leerling van ter Groene Poorte geweest
zijn ???
Mijnheer Freddy Van Pottelbergh, maak u bekend, dan kunnen
we een pint gaan drinken !
De wereld draait gewoon verder....
Vijfendertig jaar na datum komt mijn eerste schrijfsel terug
boven water....
Enkele postings geleden heb ik geschreven over het leven
bij een Amerikaanse familie . Hoe wij daar terecht gekomen zijn, over het leven
van de rich and famous en zo nog een en ander. Zie hier.
Nu heeft een van mijn
kennissen, t is meer een cafékennis, even gegoogled op de naam Hrudka, de
familienaam van de Amerikaanse werkgever.
Wat is die mijnheer Google toch ongelooflijk, hij vindt
alles, er bestaan zelfs geen geheimen meer....
Het ganse reilen en zeilen van de Hrudkas is terug te
vinden op het internet, het volledige verhaal is zelfs verschenen in de krant, bij hun echtscheiding en ook dit is te lezen op het internet. Een typisch Amerikaanse soap.
Ik wist dat ze rijk waren, maar dat ze zo rijk waren daar had ik
eigenlijk geen idee van.
Hij stond 53e op de lijst van Forbes Magazine...
Dat ze gescheiden waren wist ik ook maar dat er zo veel
herrie rond gemaakt werd wist ik dan weer niet...
Dus voor degenen die wat leesvoer willen, hier is de link
naar de tekst in de krant :
Het artikel bestaat uit tien bladzijden en uitgeprint op A4
formaat, beslaat het 16 bladzijden.
Het ganse relaas van hun huwelijk, de mislukking en de
rijkdom word er van naaldje tot draadje in beschreven. Hoe Denise Hrudka, de
vrouw en dus mijn ex-bazin, een diamanten ring van 13 karaat kreeg van Joe. Dat
ze de goede medewerkers ontsloeg en de foute liet blijven. Dat kan ik dus
beamen...Ze heeft mij niet ontslagen, ik ben er zelf weggaan voor de herrie kon
beginnen.
Wat er niet in het krantenartikel staat ; ze had ook nog een
platina halssnoer met zeven zeer grote smaragden omzet met diamanten. Ik heb dat halssnoer dikwijls gaan halen naar
de bank en het s anderendaags terug gebracht. Zover was ik dus wel te
vertrouwen. Wat het snoer waard was, geen flauw idee maar ze was er zeer trots
op. Uiteraard gekregen van Joe.
Rijke mensen kunnen raar doen word wel eens gezegd.
Ooit moest ik eens met de auto, één van de honderd dus, in
de krant staat dat hij er honderddertien had, naar de garage gaan om een klein
onderhoud te laten doen. Joe kende geen service punt maar ik had hem gezegd dat
ik er wel een kende. Dit op aanraden van mijn Belgisch vriend in Phoenix.
De rekening bedroeg 85 $. Heb ik daar een uitbrander
gekregen, zo duur om wat olie te vervangen en wielen te wisselen enz...! t Was
alsof het spook van het faillissement reeds opdoemde!
Als ik de kinderen naar de cinema moest voeren hoorde ik
moeder, Denise, de oudste dochter op het hart drukken om te zeggen dat ze nog
geen zes jaar was, anders was het drie dollar voor een ticket, voor de
kleintjes maar één.
Toch nog even verder Gegoogled en nu Denise Hrudka
opgegeven aan de zoekrobot en wat komt er nu uit : Denise runt nu een immobiliënbedrijf
samen met haar dochter Natalie.
Er staat een prachtige foto bij van zowel Denise als
Natalie. Natalie moet nu ongeveer 24 of 25 jaar zijn en ze ziet er stralend uit.
Alle Hrudka kindjes waren trouwens zeer mooie kindjes...
Natalie was blond toen ze 4 was, nu zwart, maar dat bewijst
niets... Op de foto: links Denise, rechts Natalie. (uitgesproken ans Netlie...)
Zie de foto boven aan. Hier zijn er nog
meer te vinden, maar dan onderaan de pagina klikken op de namen....
Ook Michelle de jongste dochter heeft een homepage. Zij
moet nu ongeveer 21 jaar zijn en is kapster. Hier
te lezen.
Op de foto
hier : staan ze, nu 20 jaar geleden, van links naar rechts :
Denise junior, Jacqueline, Michelle en Natalie
Over Joe Hrudka heb ik niets gevonden. Alleen wordt zijn
naam dikwijls genoemd in verband met drag races. Hij sponsorde die. Wij zijn
trouwens enkele keren gaan kijken naar zulke races....een typisch Amerikaans
spektakel.
Een auto moet vanuit stilstand zo snel mogelijk een kwart
mijl afleggen...( Ong 400 m)
Er worden daar wonderlijke vehikels voor gebruikt, en lawaai
en stank van benzine...jongens toch !!!
Bij het krantenartikel staat als titel: de Gasket Case,
dit omdat hij een firma had in auto-onderdelen. De firma heette Mr Gasket. Een
gasket is hetgeen wij in het Vlaams joint de culasse noemen. Daarom sponsorde
hij ook de dragraces, want daar was hij in begonnen en zo stilaan steenrijk
geworden. Hij was een highschool drop-out en daar was hij fier op...
Toen was hij beginnen prutsen met autos waar drag-races mee
gereden werden. Een probleem scheen te zijn dat de dichting tussen het
kleppendeksel en het motorblok, de gasket dus, dikwijls doorbrandde tijdens zo
een race. Hij kwam op het idee om die dichting te maken in asbest, dat
verbrandde niet en zo kon hij dikwijls winnen... Vandaar ook de naam : Mister
Gasket.
Iedereen die de eerste keer bij hem kwam werd verplicht om
eerst te kijken naar een video over zijn leven, hoe hij van niets, iets
geworden was...en wat voor iets...
Enkele jaren geleden heb ik mij op een Franse markt eens een
stuk magische wortel laten aansmeren door een charlatan.
Ik was er mij wel van bewust dat het product dat hij
verkocht tot het fabeltjesland mocht verwezen worden maar alles wat niet ken, als
het eetbaar is of in die buurt komt, intrigeert mij wel.
Het was mooi weer, zonnig en warm, ik had wat tijd en zo een
standwerker dat is steeds een attractie die even het consulteren waard is....
De charlatan verkocht een veelbelovend magisch product, goed
tegen alle kwalen waar spierpijn, reuma en zere gewrichten aan te pas
kwamen.....
Hij haalde een stuk donkerbruine wortel uit een mand,
schraapte daar wat pulp af en smeerde dat op een vrijwillig slachtoffer haar/zijn
zere elleboog of schouder of enkel.
De pijn bij de proefkonijnen verdween op staan de voet !
Nou jongens! Zo iets krachtigs....bij nazoeken heet de plant
in het Nederlands, spekwortel!
Tamus, tamus communis, dat is em.
Moeilijk te vinden. Hij, de verkoper, moest daarvoor
kilometers klimmen in de bergen, daar uren spitten om de wortel uit te graven
en daardoor konden wij toeschouwers, wel begrijpen dat zoiets niet goedkoop is,
niewaar, capito !
Maar; t is mooi weer, en warm, sympathieke markt met veel
volk, t is vandaag al goed gegaan en hij wou wel eens een geste doen: twee
stukken wortel voor de prijs van één !
Wat vind je daar van ?
Nog meer , hij zou zelfs de totale prijs halveren. Hij
toonde de officiële prijslijst. Een beduimeld document dat al enkele jaren
meeging.
Aan de cijfers te zien leek het alsof hij goud of diamanten
verkocht....
Maar nee, vandaag, twee stukken, plus nog een stukje, voor de
prijs van één, geen 50 euro, geen 40 maar slechts 20 Euro.....!
De pillen bij de apotheker zijn veel duurder en wat daar in
zit, wie weet dat joh....?
Dit hier was een natuurproduct, bij klachten mocht je altijd
terug komen bij hem, alle onkosten werden zo op staande voet terug
vergoed....en pattati en pattata...
Massas lovende brieven toonde hij van mensen die geholpen
waren door zijn wonderwortel.
( Nadien heb ik de man nooit meer gezien....)
Mijn onnozele nieuwsgierigheid was weer maar eens gewekt!
De wortel kan bewaard worden in de groentelade van de koelkast,
in aluminiumfolie, er een beetje afschrapen bij pijn, op de zere plek smeren en
de rest van de wortel dan terug de koelkast in. Zo beweerde de verkoper nog.
En ik heb nergens pijn maar t kan nog komen.
Ach, 20 Euro voor een worteltje is ook weer niet zo een
kapitaal....( In Soedan is dat wat anders ...)
Hij heeft mij er ingeluisd.
Twintig euro armer en met drie stukken wortel naar huis....
Nadien heb ik nog geprobeerd om een stuk wortel te verkopen
aan een huisarts, voor 20 , maar die wou het niet kopen van mij, hij geloofde
mijn uitleg niet....( Serge, jongen toch, je weet niet wat je hier gemist
hebt....)
Kortom, één stuk wortel is uitgedroogd. Het ander stuk is
door verschillende demonstraties opgeraspt geworden en het laatste stuk is in de
koelkast blijven liggen tot vorig jaar.
De knol werkte toen zo op mijn zenuwen dat ik hem in een
bloempot geduwd heb in de hoop om er een plant van te kunnen kweken....
Het is dus toch een magische plant! De wortelstok heeft
scheuten ontwikkeld!
Drie stuks om juist te zijn, ze slingeren zich nu rond een borstelsteel
in de richting van de wijzers van de klok....
Volgens de plantenencyclopedie moet dat zo.
Volgens sommige bronnen zijn de jonge scheuten eetbaar zoals
asperges...
Maar een meer betrouwbare informatie geeft aan dat het
plantje redelijk gevaarlijk is. Irritant sap dat de huid beschadigt, giftige
bessen in het najaar, en zo nog wel wat...
Daarbij, mijn plantje heeft maar drie scheutjes. Die nu
opeten, juist tijdens het aspergeseizoen ????(Eén
scheutje aan 6,66666666 per stuk ?????)
Mocht iemand hem ( de plant dus) willen, krijgen zelfs, als
experiment, geef maar een seintje.
Het gaat dus over de Tamus Communis, spekwortel in het
Nederlands en het plantje schijnt bij ons redelijk zeldzaam te zijn.
Enkele mensen hebben zich reeds afgevraagd welke bloemetjes
er bovenaan deze blog staan te pronken.
Wel, het zijn de bloemen van de judasboom.
Een boom die bij ons niet veel, of zelfs niet voorkomt,
tenzij,... in Hasselt zou er één groeien, als hij nog leeft tenminste ???Rosetta, leeft ie nog ???
Judas zou zich aan dergelijke boom verhangen hebben. (
Legende)
De Fransen noemen hem lArbre de Judée wat al heel wat
vriendelijker klinkt.
De boom groeit spontaan in Zuid Europa en werd op vele
plaatsen aangeplant om zijn mooie bloemenpracht.
Deze bloemen zijn gefotografeerd in Douchapt,
Dordogne...Frankrijk, enkele jaren geleden.
De boom kan maar één keer geplant worden, hij verdraagt geen
overplanting.
Een stek nemen en aan de groei brengen is ook al niet
gemakkelijk maar eens de plant groeit is het een festijn voor het oog.
De bloemen verschijnen in het voorjaar, voor de boom
bladeren ontwikkelt, nu ongeveer rond Pasen. Dit hangt wat af van de
buitentemperatuur.
Ook de bladeren zijn niet van het gewone soort maar het zijn
mooie lichtgroene ronde bladeren.
Wat doet die boom nu in een culinair blog ????
Wel de bloemknoppen zouden, als ze ingelegd worden in azijn
bruikbaar zijn als een surrogaat voor kappertjes. Ik moet dit absoluut eens proberen
maar ik kom steeds te laat, ofwel heeft de boom reeds bloemen, ofwel reeds
vruchten die op boontjes gelijken ( hij komt uit de familie van de leguminosa)
, maar om de bloemknoppen te vinden moet ik wat vroeger gaan kijken en dat lukt
nooit....
Zoals reeds geschreven in mijn andere blog ben ik voor enkele
weken op reis geweest naar Vietnam.
Op zekere dag, zo beginnen alle sprookjes, reden we doorheen
een koffieplantage.
Vietnam produceert redelijk wat koffie en voert die
voornamelijk uit.
Hun koffie is vooral van het type robusta en hij heeft een
duidelijke chocoladesmaak.
Iemand in de bus, het was een groepsreis en wij verplaatsten
ons meestal per bus, vertelde dat Vietnam ook een koffie zou
produceren die gemaakt word van erg speciale koffiebonen. De bonen zouden
namelijk opgegeten worden door een ratachtig dier, dat wel het vruchtvlees van
de koffiebes verteert maar niet de boon.
De boon gaat door het ganse
verteringsstelsel van het beestje en komt nadien onbeschadigd op de natuurlijke
weg weer naar buiten....( Moet er een tekeningetje bij ?) De koffie hiervan zou
iets zeer speciaals zijn....
Koffie is eigenlijk een rode bes, de pit bevat de (2)
koffiebonen. Deze bonen dus zitten in een stevig omhulsel.
Het verhaaltje kende ik reeds, ik heb er trouwens reeds
dikwijls aan gedacht om het hier neer te schrijven maar het is er tot hiertoe niet van
gekomen. Dus dit is nu het juiste moment.
Er bestaat zoiets als kopi luwak, het kan ook op andere
manieren geschreven worden!
Kopi staat voor koffie, vele Aziaten kunnen geen F of V
klank produceren en maken er een P van, dus kopi...
Luwak is een civetkat-achtig dier dat die koffiebonen gaat
stelen en opeten en nadien terug uitscheidt ....Netjes gezegd , niet ???
Maar de kopi luwak komt uit Indonesië voor zover ik het wist...
Dus er ontstond een discussie van welles, nietes...We hebben niet gevochten
hoor.
Dan bij de lokale Vietnamese gids nagevraagd. Inderdaad,
Vietnam zou koffie van dat soort geproduceerd hebben maar nu niet meer. De
koffiebonen werden in Vietnam opgegeten door een marterachtig dier.
De Vietnamezen, hebben nog geprobeerd om het verteringsproces
op kunstmatige wijze na te bootsen maar dat gaf niet het verwachte resultaat.
De productie is dan maar stopgezet. Dit dixit de lokale gids,
meer weet ik er ook niet van.
Maar nu de kopi luwak. Dit zou de duurste koffie ter wereld
zijn. Deze koffie is zelfs in België niet te koop! Voorlopig toch niet....
Wel in Nederland, die hebben nog steeds sterke banden met
Indonesië...
De Kopi Luwak
kost 59 euro voor 50 gram bonen, oftewel 295 euro voor een half pond. ...
Aan vijf gram koffie
per kopje en dat is zeer zuinigjes, komt één kopje dan op ongeveer 6 euro.
Niet dat ik het
jullie niet gun hoor ! Mocht je er ooit een pakje van kopen, ik ben wel niet zo
een koffieleut, maar meld het dan even, ik zal met plezier even komen mee
degusteren...!
Er mag gerust een
borreltje bij....liefst een ijsgekoelde framboise.....
Nu thuis toch nog
even het internet geraadpleegd en wat blijkt, er zijn verscheidene landen die
dergelijke koffie produceren. Enkele Indonesische eilanden, de Filippijnen,
Zuid India en ook vermeld Wikipedia, Vietnam er bij. Maar dit is nu tegengesproken!
Onze gids, een zeer interessante vrouw, May was haar naam,
kende nog een ander verhaaltje, niet over koffie maar over thee.
Vietnam heeft ook uitgebreide theeplantages!
In de 19e eeuw heersten de Chinezen nog steeds
over Vietnam. Nu kan ik fout zijn hoor, ik ben niet zo een krak in
geschiedenis....in ieder geval voor de keizer van China werd er een speciale
thee gemaakt.
Men had er een paard voor nodig !
Men neme dus een paard en laat dit paard vele manden mooie jonge
frisse theeblaadjes opeten.
Dan mag het paardje nog enkele uurtjes ronddartelen en dan :
kop er af....!
Nu de thee terug uit de paardenmaag halen en drogen : thee
voor de keizer...!
May noemde dit : thé du cheval décapité....
Waarschijnlijk ook niet in België verkrijgbaar.
Om met een positieve noot te besluiten en heel wat romantischer is het volgende verhaaltje :
Diezelfde keizer had een aantal concubines, tot 133, heb ik ergens gehoord. ( Straffe gast...) De hoofdconcubine zorgde voor de thee van de keizer. Of zij ook dat paard zijn kop er moest afhakken werd er niet bij verteld. Rond ieder keizerlijk paleis zijn er wel enkele vijvertjes te vinden en in de die vijver groeien de wondermooie lotussen. De lotusbloem heeft een zacht en zoet parfum. De bloemen gaan open bij valavond en sluiten zich weer als de zon op zijn hoogtepunt staat. De keizers' geliefde had dan als taak om een plukje thee in de open lotusbloemen te leggen. Te wachten tot de volgende dag als de bloemen weer opengingen en deze thee dan te verzamelen, alleen voor de thee van de keizer. Ook van de lotusbloem zelf wordt thee gemaakt, maar dit terzijde, dat is niet voor de keizer, dat is voor het gewone volk !
Dit, of is het nu deze, blog, weblog dus, bestaat vandaag reeds
meer dan 1 jaar.
Een verjaardag!
Probleem is, hoe gaan we dat vieren ???
Gewoon door een mooi fotootje te plakken. Een taart met één
kaarsje....
Ik ben gestart met keukenverhaaltjes op 14 april 2005. Later
is de tweede, Keukenweetjes er bij gekomen. Het onderscheid tussen de ene en de
andere is niet altijd duidelijk.
Keukenverhaaltjes vertelt over belevenissen die ik ooit in
de prof keuken meegemaakt heb of over
zaken die verwant zijn aan koken of keuken.
Keukenweetjes handelt meer over de technische kant van de
zaak met hoogst af en toe eens een receptje...en met veel kritische
beschouwingen.
We gaan er weer eens tegenaan voor een volgend jaar !!!
Iets te eten bestellen in het buitenland, liefst een land
waarin een taal gesproken wordt die alleen voor de autochtonen begrijpbaar is , is niet altijd
een sinecure.
Zo is er een grappige anekdote, die zich afspeelt in
Turkije. Echt waar gebeurd ...
We trekken met een groepje Vlamingen door het Turkse
binnenland. Het was een budgetreis.
Dus eten in de chieke restaurants ( als die er toen al
waren) was er niet bij. We aten gewoon in de kleine wegrestaurantjes aan de
bushaltes of ergens waar het er een beetje lekker uit zag.
Een van de medereizigers, den Hugo, was nogal behoedzaam bij
het bestellen. Hij kende niet zoveel van eten en wou eerst wel eens zien wat
wij bestelden en dan kijken hoe dat er uit zag en desnoods even proeven
vooraleer hij zijn bestelling opgaf.
In Turkije spraken we zo een brabbeltaaltje bestaande uit
wat Duits gemengd met Engels en Frans als dat ook wat kon helpen...
Als de obers de
bestelling kwamen opnemen was Hugos argument steeds , wait, me first look.
Hij wou dus eerst zien wat er op ons bord terecht kwam!
Op een mooie dag lukte het natuurlijk : de serveerder
antwoordde met : sorry sir, we dont have: me first look.
Een ander fenomeen deed zich voor in Korea. Ten tijde dat we
daar woonden en werkten.
Nu kan men hier bij ons, in bijna alle kleine restaurantjes
eten afhalen, na het al dan niet besteld te hebben.
Dat bestond jaren geleden reeds bij de Koreanen. Gewoon een
telefoontje naar het restaurant; iets bestellen en dan werd het bestelde in
ijltempo afgeleverd door een jongen op een fiets met een soort reuze thermosbox
achter op zijn vehikel.
Ja, maar wat als je geen Koreaans spreekt ???
Toch lukte het eens. We kwamen in een restaurant waar de
maître , Engels kon spreken !
Of toch iets dat er een beetje op leek...
Hij gaf ons een menukaart, zoals hier bij de Chinees, elk
gerecht, genummerd, met zelfs een Engelse vertaling er bij. Prachtig was dat
natuurlijk! En gemakkelijk, voor ons.
Als we zouden telefoneren moesten we maar naar mister Kim
vragen. Hijzelf zou dan de bestelling noteren.
Enkele weken nadien op een zondagmiddag was de situatie
gunstig. Alle supermarkten gesloten en niets of te weinig te eten in huis en
geen zin om uit te gaan eten.
Even proberen om een bestelling door te geven aan mister
Kim.
We hadden goed gekozen, zo iets simpels, onnozels, zo wat
flied lice of dergelijke en een stukje vlees.
Mister Kim, himself kwam aan de telefoon in ik gaf de
bestelling door: één keer nummer 76 en één keer nummer 78. Met plain lice
erbij...
Ok, Ok, we
will hully...!
10 Minuten nadien ; telefoon. Of ik wel zeker was dat ik
numbel 76 en numbel 78 wou hebben.
Ja , natuurlijk, ok, doe maar!
10 Minuten nadien, telefoon. Of ik wist dat ik dan zeker 20
minuten zou moeten wachten op het bestelde....
Ja , ja, ok, we hebben tijd, t is zondag...
45 Minuten later. Het jongentje met de fiets brengt de
bestelling :
-
Varkensmaag, mooi kruisgewijze in ruitjes gesneden, in
één of ander donkere bruine saus.
-
Varkensniertjes, in waarschijnlijk dezelfde bruine
sojachtige saus.
-
Een reuze kom witte plain lice.
De deliveryboy begreep geen jota Engels maar had wel een
nieuwe spijskaart bij waarop we konden lezen dat het bestelde klopte met de
opgegeven nummertjes.
Alleen was het nu een andere kaart dan degene die we enkele
weken voordien gekregen hadden. Alle nummers stonden vier plaatsen
opgeschoven....
In India, na 4 weken reizen waren we dat pikante gedoe zo
stilaan een beetje beu aan het worden.
Op een avond, aan zo een stalletje langs de straat, bestelde
Michel een omelet.
Plain omlet, met nikske
daarbij... gesnapt.... De Indiër deed teken dat ie het begreep en
bracht enkele minuten nadien een mooie platte omelet royaal overstrooid met
fijn gesneden rode chilipepers...
Michel werd daarbij zo boos dat hij de omelet op de Indische
sukkelaar zijn kop omgedraaid heeft....
Het is echt geen gezicht, zo een Indisch manneke met een
hoop ei op zijn hoofd, rijkelijk overstrooid met red hot chilipeppers.
Indien er personen zijn die een document willen over koken op kamp, ja koken voor de jeugd, op kamp, kijk dan even hier bij 
