-          In de uitzending Volt van 7 oktober 2009 op VRT was er een debat over kreeften die in kokend water worden gegooid en op die manier in de kookpot aan hun einde komen.  Volgens Michel Vandenbosch van Gaia zien kreeften daarbij enorm af, want ze voelen echt pijn.  Het kan volgens hem één tot drie minuten duren voor de taaie kreeften het begeven in het kokende water.  Er werden beelden getoond van een kreeftenrestaurant, waarin meerdere klanten werden geïnterviewd.  Bijna alle reacties kwamen hier op neer:  “het interesseert ons hoegenaamd niet of die kreeften pas na één minuut of na drie minuten dood zijn in dat kokend water, als ze maar smakelijk op ons bord komen.” 

En dan te bedenken dat er een apparaatje bestaat dat de kreeften binnen seconden aan hun einde brengt met een elektrische stoot, zodat ze geen pijn zouden moeten lijden.   Het toestel kost wel 3.000 EUR.

Oh ja, nog vergeten te zeggen: “smakelijk eten.”

-          Goedele Liekens heeft een nieuw boek op de markt.  Na “Ons Seksboek,”  “Haar Penisboek,” en “Het Vaginaboek,”  ligt nu “SOS SEX” in de boekhandels.  Misschien een leuke cadeautip voor onder de kerstboom binnenkort.

-          Gunter Verspecht, de zanger van Stash heeft als peter van de vzw Caprioolkinderen eind augustus een zesdaagse reis gemaakt naar Ethiopië.
Hierover zegt hij het volgende: “Dat was een zware confrontatie met goed en kwaad.  Ik zag er zwakke mensen – ouderen, zieken, kinderen – die aan de kant van de weg lagen te wachten op de dood.  Niemand hielp.  Dat was een patat in mijn gezicht.  Dat ik zelf zoontjes heb van twee en vier maakt me nog gevoeliger voor het lot van straatkinderen.  De machteloosheid is zo groot”

2)

-          Stijn & de sterren is het eerste boek van Stijn Meuris.  Naar aanleiding hiervan staat er een uitgebreid interview in de krant.
Vraag: Maar als het toch zou gebeuren  (dat de aarde mogelijk zou kunnen getroffen worden door een grote planetoïde), zou er niks aan te doen zijn en was het einde van de wereld nabij.  Lig je daar wakker van?
Stijn Meuris: “Neen.  Dat ik geen gelovige mens ben, helpt al.  Zo”n cataclysme (een plotse vernietiging van de aarde, red) is hoedanook ons lot na zoveel jaar van evolutie.  De dino’s hebben ook iets op hun kop gehad, vergeet dat niet.  De tot dan geëvolueerde aarde is eventjes gestopt voor 90 %.  Eigenlijk is het van een lugubere schoonheid, een complete reset.  Ongetwijfeld komt er nadien iets anders.  Wij hebben het daar, vanuit onze ondenkbare collectieve arrogantie – die begrijpelijk is – moeilijk mee.  Maar het is mooi dat het universum daar ook geen rekening mee houdt.”

11-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Een brave ambtenaar uit Landen

Die zag vele promoties stranden

Hij deed hard zijn best

Voor het Vlaams Gewest

Maar had geen politieke banden

06-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Wat ik vandaag op school leerde?

In een week zijn zeven dagen

En alle weken zijn even lang

Maar februari is iets korter

04-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Als ik later groot ben

Word ik dokter of kok

Maar ik denk kok

Want ik hou niet van pilletjes

04-10-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

God ziet mij

02-10-2009, 15:54 geschreven door Ivo  

Liefde en trouw

Tussen velen heb ik je uitgekozen

’t Was liefde op het eerste zicht

Al mijn dromen zijn uitgekomen

Voor je vele charmes ben ik gezwicht

Hoe trouw zijn je donkere ogen

Hoe warm je speelse blik

Nooit voelde ik me bij jou bedrogen

Je houdt van mij door dun en dik

Op geen leugen kan ik je betrappen

Altijd ben je even blij gezind

Soms moet ik lachen om je grappen

Je bent mijn schalkse troetelkind

Elegant ben je als geen ander

Met jou wil ik de wereld rond

Wij zijn gemaakt voor elkander

Mijn lieve, brave, trouwe hond

02-10-2009, 12:59 geschreven door Ivo  

Veranderingen

1 oktober 1970.  Mijn eerste werkdag bij mijn huidige werkgever.  Toen was het leven eenvoudiger en was er minder stress.  ’s Morgens geen files op de wegen, want niet iedereen kon zich een auto veroorloven. Tijd was een relatief begrip.  Wie wat verder van het werk woonde, kon uren onderweg zijn en was op die momenten niet te bereiken, door niemand.  Mijn reisweg zag er als volgt uit.  Thuis vertrok ik om kwart na vijf, eerst vier kilometer fietsen van gehucht Termolen naar Zonhoven centrum, daar de bus nemen naar Hasselt station, aan het station van zes uur tot kwart voor zeven wachten op de trein, een uur in de boemeltrein tot Luik-Vivegnis en tenslotte nog twintig minuten te voet van het station naar het werk, waar ik rond kwart na acht toekwam.   ’s Avonds hetzelfde traject, in de andere richting.  Het maakte dat ik elke werkdag bijna zes uur onderweg was voor mijn job.  Op het werk werden brieven op een hoopje gelegd, de recente gingen onderaan.  Brieven werden eerst met de hand geschreven, een bode kwam de teksten ophalen en bracht ze naar de dactylo’s.  Afhankelijk van het werk of verlof dat die hadden, kreeg je de brief dezelfde dag of dagen later terug.  Het typewerk werd vervolgens nagelezen en bij foutjes teruggestuurd om te verbeteren.   Dat gebeurde met de potloodgom, wat vooral problemen gaf voor de afschriften, want die werden doorgedrukt met carbonpapier.  Als een brief eenmaal was verstuurd, was men minstens een week gerust.  Vooraleer daar een antwoord op kwam, waren er zeker zeven dagen verstreken.  Indien er geen poststaking was tenminste, want staken konden ze toen.  En dat ging niet met één dag, maar meteen tot het einde.  Vergaderingen waren zeldzaam en de enige vergaderzaal was gewoonlijk vrij.  Voor een bureauchef nam men toen de spreekwoordelijke hoed af, want dat was een van de hoogste bedienden, en ze waren dun gezaaid.  De laatste werkdag van de maand werd men persoonlijk uitbetaald aan het glazen doorgeefluik bij de kassier.  Die ging in de voormiddag met zijn valiesje naar de bank om het geld af te halen.  Als hij alles nog eens had nageteld, vulde hij de bruine briefomslagen met het geld.  Iedereen zat dan ongeduldig te wachten op zijn telefoontje.  De kassier telde geduldig de briefjes en het kleingeld en daarna tekende men voor ontvangst.  Het gaf een speciaal gevoel het maandloon echt in handen te krijgen en te voelen, en het thuis te kunnen afgeven.  Daar werd men ’s avonds heel vriendelijk opgewacht door ma of de echtgenote, meestal huisvrouw.  Zij had dan weer een nieuwe voorraad briefjes om de maand mee door te komen en ze gaf je wat zakgeld, waar je heel dankbaar voor was.  Op TV waren niet zo veel posten en op late uren was het testbeeld, tijd om te gaan slapen.   ’s Anderendaags kon je er over praten, want iedereen had hetzelfde gezien.  De jongeren gingen zaterdagavond op stap, te voet of met de fiets.  Om 19 uur zat alles stampvol, en rond middernacht waren de meeste dancings terug toe.  Dan was iedereen naar huis of op de terugweg nog ergens een frietje eten, als de frituur nog niet gesloten was tenminste.  Wie zaterdagavond niet naar de mis was geweest, moest op zondag gaan, daar viel niet onderuit te komen. 

1 oktober 2009.  Vandaag heb ik er precies 39 jaar opzitten, nog steeds bij dezelfde werkgever.  Velen rijden ’s morgens met de auto in file naar het werk en komen er gestresseerd aan.  Wie met bus of trein reist, windt zich op over tien minuten vertraging.  Onderweg is iedereen te bereiken via de GSM.  Als we onze pc opstarten vinden we in onze mailbox vele berichten, het een al dringender dan het andere.  Als we ons daar doorgeworsteld hebben, typen we zelf onze brieven, dactylo’s zijn een uitgestorven ras.  Overal zijn termijnen opgeplakt, gewoonlijk met het etiket “zeer dringend,” uitzonderlijk al eens “dringend.”  E-mails gaan dezelfde dag meerdere keren over en weer.  Er zijn vele vergaderzalen, die dikwijls allemaal gelijktijdig bezet zijn,  dus zeker op voorhand te boeken.  Natuurlijk respect voor oudere collega’s is soft.  Een hoofdmedewerker (vroeger heette dat bureauchef – wat mooier klonk, vind ik ;-) is nu een lagere bediende, daarboven staat een heel leger leidinggevenden, deskundigen en adjuncten van de directeur.  We worden allemaal geëvalueerd door collega’s, die op hun beurt geëvalueerd worden door andere collega’s, tot alle trapjes zijn afgewerkt.  ‘s Avonds rijden we in file terug naar huis, steken ons eten in de microgolf en zakken daarna vermoeid onderuit voor de buis.   We kunnen dan kiezen uit meer dan honderd posten en nog vinden we onze goesting niet.  Ieder gezinslid heeft een eigen TV en kijkt naar eigen voorkeurprogramma’s of zit te chatten of te surfen op pc.   Niemand die nog weet naar wat de andere gekeken heeft.  Het loon wordt op de rekening gestort en verdwijnt als sneeuw voor de zon, alleen al door vaste kosten.  De vrouw gaat mee werken en verdient evenveel als haar man, wat haar zelfstandiger en vrijer maakt.  Ze heeft natuurlijk ook haar eigen wagen.  De jongeren gaan van concert naar concert,  racen in het weekeinde de discotheken af, alcohol is al lang niet meer genoeg, en ’s morgens zoeken ze de afterparty’s op.  ’s Zondags doet de pastoor zijn mis voor lege stoelen.

1 oktober 2048.  We zijn weer negenendertig jaar later.  Deze derde alinea zal worden geschreven door iemand van de jongere generatie van vandaag.  Heel waarschijnlijk zal ik dat niet meer kunnen lezen, misschien gelukkig maar.

01-10-2009, 12:55 geschreven door Ivo  

Hanen en kippen

Het is bij ons de gewoonte dat kippen die heel hun leven hun best deden om eitjes voor ons te leggen, ook mogen genieten van een rustige oude dag.  De ene dienst is de andere waard.  Legendarische exemplaren waren Harie, Willem, Bertha en Hinkepie (een rosse mankende kip).   Eenmaal hebben we het gewaagd om een haan te slachten en te braden.  Het was Harie.  Je kunt toch geen gezonder en smakelijker vlees eten dan dat van een haan die jaren in het groene malse gras gelopen heeft, dachten we.  Dat is ons slecht bevallen.  Toen de stukjes Harie op ons bord lagen, samen met goudgebakken frietjes en appelpuree, was onze honger over.  We kregen geen hap door onze keel.  Alsmaar kwam dat beeld terug van die fiere haan die jaren voor ons keukenraam had geparadeerd.  Uiteindelijk werd mijn schoonmoeder ingeschakeld om alles te verorberen.  Bijna een ganse week heeft ze er van gesmuld.  Ze kon er niet aan uit dat wij zo’n heerlijk vlees niet lustten.  

De laatste tijd was er thuis onrust en ruzie in het straatje.  Niet binnen in huis, daar heerst de vrede van een huwelijk van 32 jaar.  De onrust en ruzie situeerde zich in de weide en bijhorende kippenstal.  Vanuit het raam in de keuken konden we de gebeurtenissen voortdurend gadeslaan. 

Onze pluimveepopulatie was de laatste tijd ongemerkt maar grondig uitgedund.  De strenge winter en hoge ouderdom hadden hun tol geëist.  Onze kleine witte haan, Wimke genaamd, van middelbare leeftijd en met een enorme voortplantingsdrang, had enkel nog het gezelschap van twee bejaarde kippen, een sussex en een witte leghorn.   Al maanden vonden we geen eitjes meer in de legkisten. Hoog tijd dat er jong bloed in de weide kwam.  In de plaatselijke tuinzaak hadden we vier kippen besteld: een witte leghorn, een bruine legkip, een zwarte kip en een sussex.  Deze laatste is een witte kip met zwart in de kraag en zwarte veren in de staart.  Thuis lieten we ze vrij in de omgeving van de kippenstal, waar ze zich dagenlang schuil hielden onder de struiken.

Van meet af aan was duidelijk dat de bruine legkip een haantje de voorste was.  Zij was de eerste die haar territorium durfde uit te breiden en beetje bij beetje de hele weide ging verkennen.  De sussex nam een eerder afwachtende houding aan en als ze na een tijdje zag dat de bruine kip geen gevaar liep, durfde ze zich ook wat verder te wagen.  De zwarte hield zich afzijdig, precies of ze met niets of niemand iets te maken had.  De witte leghorn was de bangerik van de groep nieuwkomers, die bleef zich maar verbergen onder de struiken, ook toen de anderen al ver in de weide liepen.

Wimke sloeg alles vanop afstand gade.  Hij wist precies niet goed hoe op deze situatie te reageren, plots vier jonge vrouwen in zijn buurt.  Af en toe probeerde hij ze te lokken met pikken op de grond, maar de jonge garde was voorzichtig.  De twee oudere dames vertoonden nerveus gedrag en verbleven meer dan voorheen in de omgeving van Wimke, om een oogje in het zeil te houden.  Wimke zijn staart stond precies wat rechter dan voorheen, hij wilde ongetwijfeld indruk maken en camoufleerde zo goed het kon zijn al wat gevorderde leeftijd. 

Als een jonge kip te dicht in de buurt van de twee ouderen kwam, werd ze onmiddellijk terecht gewezen met een pik op de kop.  Hier was nog respect voor senioren, ook al werd dat deels met geweld afgedwongen.  Onderling moesten de jongeren de pikorde nog vastleggen, en eigenlijk duurde dat niet zo lang.  Helemaal onderaan de rangorde stond de witte leghorn, aan de eetbak moest zij wachten tot iedereen gedaan had.  De zwarte was tevreden met haar afstandelijke rol, ze liet het niet echt aan haar hart komen wie het voor het zeggen had, maar zonder twijfel stond zij boven de witte leghorn.  Het waren vooral de bruine legkip, de durver, en de sussex die wekenlang om de bovenste plaats in de rangorde streden.  In het begin was de bruine legkip baas, of dat dacht ze tenminste.  Maar telkens die twee elkaar tegenkwamen gingen ze in vechthouding  tegenover elkaar staan en beetje bij beetje nam de sussex de leiding over.  Stilaan is de rust weergekeerd en kent iedereen zijn plaats, en dat is maar goed ook.   Drie jonge kippen leggen hun ei in de legkisten in het kippenhok, behalve de zwarte.  Die gaat leggen in een zelf geconstrueerd nest op de composthoop, en ze is absoluut niet op andere gedachten te brengen.

Op een avond ging ik in de stal kijken hoe ze het daar hadden geregeld.  De twee oude kippen hadden elk een legkist uitgekozen en waren rustig in het stro aan het soezen. Die waren duidelijk gelukkig nu ze tijdens de dag met rust werden gelaten.  Wimke zat op een stok tegen de wand, naast hem de jonge sussex, iets verderop de bruine kip en de witte leghorn.  De zwarte zat alleen op een andere stok, die bleef vasthouden aan haar privacy.  Wimke was doodvermoeid verzonken in een diepe slaap.  Wat hem de laatste tijd overkomen was, daar konden velen alleen maar van dromen.  Misschien was hij daar zelf ook mee bezig.

-----------------------------------------------------------------------

21-09-2009, 21:14 geschreven door Ivo  

De kader

Het schilderijtje was eindelijk af.  Het had een lange tijd op de schildersezel gestaan in mijn atelier in de kelder, wachtend op die laatste verftoetsen.  Nu was het midden zomer en al een week lang snikheet , ideaal om in de kelder te vertoeven en te schilderen.  Mijn vrouw vond het werkje geslaagd en op een bloedhete namiddag trokken we met de auto naar de kunstenaarswinkel om een kadertje te kopen.

Buiten ons waren er geen klanten te bespeuren.  Wie komt nu met zo’n weer buiten als het niet moet?   Achteraan in de winkel zagen we een groot bord: 50% korting op alle kaders in de kelder.  Daar moesten we zijn.  Het was er lekker fris, wat meegenomen was.  Op twee grote tafels lagen de kaders in hopen opeen uitgestald.  Helemaal onderaan vond mijn vrouw iets wat haar aanstond.  Toen ik het schilderijtje er in stak, zag je het meteen: deze kader was er voor gemaakt.

Aan de balie was niemand te bespeuren.  Het was warm in de winkel en wij wilden er zo rap mogelijk weg.  Plots, alsof uit het niets, kwam uit een zijvertrek een knappe juffrouw, minirokje en diep uitgesneden decolleté, waar haar jonge boezem bijna uitsprong. 

“Goedemiddag, kan ik u helpen?”

Mijn vrouw toonde de kader en de juffrouw tikte de prijs in op de kassa: “45 euro alstublieft.”

“Kan het met de bankkaart,” hoorde ik mijn vrouw vragen.

“Geen probleem," zei de juffrouw "steek de kaart maar in het gleufje.”

Mijn gedachten waren diep afgedwaald, en mijn vrouw gaf me een stootje: “Je kaart om te betalen.”

Gelukkig drukte ik meteen de juiste code in, want met al die kaarten haal ik die wel eens door elkaar.

Toen we de winkel uitliepen, riep de juffrouw ons na: “mijnheer, je hebt je kader laten liggen.”

“Sorry, ik dacht dat mijn vrouw die had meegenomen,”  was mijn zwak antwoord.

Buiten de winkel kreeg ik het natuurlijk te horen, dat ik zo mijn kluts kwijt was aan de kassa.  Op zo’n momenten kan je best niet te veel zeggen, dat heb je wel geleerd na zoveel jaren huwelijk.

Op de terugweg reden we nog even langs bij een vriendin van mijn vrouw.  Die woont op een appartementje één hoog.  De zon had nog net niet het hele terras ingepalmd en met ons drieën zochten we dicht bij elkaar de schaduw op van de te kleine paraplu.  Hoewel het alsmaar heter werd, kregen we toch een kopje koffie uitgeschonken met een koekje erbij.  Het duurde niet lang of het verhaal van de kader en de decolleté kwam naar boven.  En terwijl mijn vrouw het druk aan het uitleggen was tegen haar vriendin, zag ik haar met  twee vingers en een duim in de melkpot roeren.  Toen ze haar flater doorhad, kreeg ze een kleurtje.

“Oei, ik wou een klontje pakken, maar ik zat in de verkeerde pot.” 

“Kan gebeuren,” zei ik, “iedereen kan al eens verstrooid zijn.”

“Ik heb wel mijn handen gewassen,” zei ze.

Soms komt de hulp uit een onverwachte hoek.

14-09-2009, 00:00 geschreven door Ivo  

Niets is zeker.
Neem nu bomen en bananen.
Bomen zijn groen en bananen zijn geel.
Maar soms zijn bomen geel en bananen groen 

08-09-2009, 00:00 geschreven door Ivo