Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
10-10-2010
zomaar wat
Tijdens de hername van de nieuwe ontmoetingen - na de zomervakantie - van de nieuwe zelfhulpgroep in Turijn zal ik ook aanwezig zijn en misschien de eerste keer (keren) ook de groep leiden. Wie weet hoe dat afloopt. Iets wijzer ben ik door mijn deelname aan de eerste 5-6 ontmoetingen in de beginmaanden van 2010 wel geworden. Men houdt nooit op met leren.
Met interesse ben ik vanochtend ook verder gegaan met mijn lectuur in het boek van H. Searles (Collected Papers on Schizophrenia and related subjects). Ik heb nu hoofdstuk 13 uit en er wat inspiratie tot nadenken uit over gehouden, die ik hier nog wel zal plaatsen, geloof ik.
Misschien dat ik mijn lecturen weer deels herneem zodra mijn schoonzus - die hier nu te gast is - zal zijn vertrokken. Ook mijn zoon en man zullen volgende week respectievelijk 10 dagen en 3 weken naar Sicilie gaan. Weer een heerlijke rustige periode wacht mij dus, ook ernà alleen met mijn zoon.
Dit blog wordt af en toe ook een soort, min of meer intiem dagboek.
Zoon Claudio afgestudeerd en wij allen tevreden..., maar vanochtend verneem ik dat een nogal jonge broer van een schoonzus zopas is overleden!
Gisteren, binnen de Faculteit waar mijn zoon is afgestudeerd, was het vol met andere laureandi (mensen die afstudeerden), maar zelfs daartussen waren er zo'n 2-3 personen - waartussen mensen van middelbare leeftijd - die ik duidelijk heb horen fluisteren over mijn 'psychoanalyse' (*) en mijn geschreven boek. Of zij hebben mij ergens recent publiek zien optreden òf het waren mensen verbonden aan de psychiatrie (die mij dus via via kennen). Dit soort gefluister over mijn boek en de inhoud van mijn boek (!) hier heb ik ook al elders in de stad vernomen, soms met het horen ook van de naam van mijn (ex-)psychiater Tibaldi.
Dat heb je ervan als je openbaar verklaart dat je deze problematiek hebt gehad. Af en toe begint het vaag te lijken op de prille begintijd van mijn 'stemmen horen'! Maar nu zijn de stemmen werkelijk gefluister. [Ironia della sorte.]
(* = sommigen weten nog niet eens precies dat mijn psychotherapie echt geen pure psychoanalyse was. Dat is niet mogelijk voor deze problematiek. Wel kan die therapie grotendeels van 'psychoanalytische' aard zijn.)
Oh, vandaag is zoon Claudio in de Wetenschap van de Materialen (? of zegt men ook in het nederlands Materiaalkunde?) afgestudeerd. Eindelijk wat minder stress vooral voor hem en anderen in de volgende weken.
Ook nog een goed eind-cijfer: 109/110 (italiaanse cijfersysteem in het hoger onderwijs). En hij heeft ook al een aanbod gekregen om aan de Politecnico de volgende 3 jaar voor een doktoraat te werken. Hoogstwaarschijnlijk werkt hij daar al voor het einde van het jaar. Voorlopig echt geluk gehad wat dat betreft, met de werkmarkt overal op een laag pitje.
Sinds een paar jaar ben ik mij steeds meer bewust van conflicten om mij heen. Conflicten tussen samenwonende personen, conflicten tussen vrienden/innen, conflicten tussen familieleden, die bijna allen terug gaan op het feit dat vele personen zich niet voldoende van hun eigen gedrag bewust zijn en de personen om hun heen uiteindelijk willen 'dwingen' of 'overtuigen' hún gedrag of gedachtenwijze te volgen of goed te keuren.
Uiteindelijk is het probleem aldoor dat men al té vaak de andere personen het (zichzelf-) zijn vermoeilijkt of onmogelijk maakt. Men respecteert de ander niet in zijn manier van zijn, juist omdat men zich daar zelf ook niet bewust van is.
Voor personen, die , zoals ik, uit een lange psychotherapie naar boven komen en dus een innerlijke groei hebben verwerkelijkt, wordt het dus uiteindelijk moeilijker zich nog aan andermans 'maatstaven' aan te passen.
Ik heb hier tenminste nu meer moeite mee: kortom ik pas niet langer in andermans keurlijfje! Dit 'moeite' noemen is betrekkelijk, hoor. Ik merk dat ik bepaalde gedragingen, die ik mij jaren geleden wel liet 'welgevallen', gewoon niet langer verdraag. Maar dit brengt mij dus meer in conflict met het samenleven met diezelfde en andere personen...
Eventueel gericht tot wie mijn boek gelezen heeft en hier ook interesse in heeft, ook al weet ik er geen antwoord op:
daar in mijn 'schizofrene' delirium duidelijk archetypen actief waren (*), juist zoals ik in boeken van vooral Jung terug kan vinden, vraag ik mij af waarom ik een bepaalde vogel, die ik dacht waar te hebben genomen, 'La Morettana' heb genoemd...
Het brengt geen enkele associatie bij mij te weer: jaren geleden niet, maar ook nu nog niet. Waar haalde ik die naam vandaan? Ook iets archetypisch? De vogel zeker met zijn gedrag, maar de naam...?
(* = dit zal voor allen met deliria en hallucinaties natuurlijk gelden, alleen heb ik bij mijn lezen van andermans verhalen daar nog weinig van gemerkt of opgemerkt. Hoogstwaarschijnlijk ontbreekt mij daarvoor de klinische ervaring en/of studie.)
Iets later: ik verbeter mij. Iets roept het toch wel bij mij op en wel een verband met de arabische invloed (overheersing) in Spanje. Zal binnen de oud-arabische cultuur zo'n soort mythe bestaan?
De andere vriend (die ik nu W. noem; ca. 34 jaar oud), die gisteren aanwezig was, terwijl ik vriend X ontmoette heb ik ook al twee jaar geleden leren kennen tijdens trips, die de Il Bandolo-organisatie hier georganiseerd had. Ook toen al merkte ik vaak op dat hij ongewassen haar had. Steeds een jonge man met dezelfde problematiek, die een ietwat oudere broer heeft, die samenwoont en ook werkt.
W. woont nog met beide ouders samen en heeft nooit gewerkt. Wel heeft hij in de afgelopen jaren wat bijscholingscursussen gevolgd voor een eventuele kantoorbaan. Ook heeft hij mij toen al eens gezegd dat hij iets aan de Universiteit wilde studeren, maar het is er niet van gekomen. Hij heeft nooit therapie gevolgd.
Wel heeft ook hij mij meermaals uitgevraagd over wat de 'schizofrene' problematiek inhoudt en wat 'psychoanalyse' is, maar hij blijft altijd oppervlakkig en hoe kun je dit alles nu ook in korte gesprekken uitleggen? Onmogelijk. Verder lezen vele mensen (hij leest ook boeken van U. Galimberti), maar begrijpen niet alles wat zij lezen (het overkomt ook mij wel: vaak begrijp ik iets beter bij een volgende lectuur).
Hoe dan ook had hij ook begin van dit jaar al meermaals vet haar en gisteren opnieuw. Maar merken zijn ouders dat niet eens om er iets over op te merken? Klaarblijkelijk niet. En hij zal zelf - dit leid ik er uit af - niet al te veel zelfbewustzijn bezitten.
Bovendien heb ik de sterke indruk dat hij te veel altijd van de mening van anderen af laat hangen. Hij hangt zogezegd aan je lippen om je alles te vertellen wat hij op zijn hart heeft of om jou honderduit te vragen, maar in de korte tijd dat ik vriend X ontmoet kan ik ook niet voortdurend mijn aandacht op hem richten. Zo sprak ik gisteren over de noodzaak niet aldoor alleen te lezen, maar ook iets lichamelijks te doen: wandelen, sporten of nog andere activiteiten. Ja, daar was W. het wel over eens, maar zijn bewustzijn betrof alleen de omringende dagen: geen uitzicht op langer termijn. Deze houding heb ik ook al in andere tijden in hem opgemerkt. Hij neemt geen initiatieven en heeft ook géén uitzicht - naar het blijkt - op een breder toekomstperspectief. Hoogstwaarschijnlijk zal dit ook wel met zijn onopgeloste problematiek te maken hebben, maar ook met persoonlijke karaktertrekken, volgens mij.
Tijdens mijn trip vandaag in het centrum van de stad - ook om vriend X met een andere vriend weer te ontmoeten - ben ik in een boekhandel een tijdje bezet geweest met het doorbladeren van het boek 'Re-visione della psicologia' (Re-visioning psychology) van James Hillman, waarin hij juist ook beweert wat ik via andere bronnen al neerschreef in de beginmaanden van mijn blog en wel:
dat de psychopathologie - in het geval van dit blog hier dus de 'schizofrene' problematiek - duidelijk de mens terug roept tot een beter contact met zijn onbewuste, dat uiteindelijk de psychopathologie een manier is waarop de mens geroepen wordt zijn 'anima' te onderzoeken (ofwel zijn individuatieproces te verbeteren). In de bewoordingen van andere experts (bijvoorbeeld Umberto Galimberti) zou de 'anima' die zijn individuatieproces verbeterd (of voltooid) wil zien ook wel het 'bestaansontwerp' genoemd kunnen worden.
Interessant boek... Te veel interessante argumenten die nog verdiept kunnen worden... En wie heeft er zoveel tijd ter beschikking?
