|
Ik heb vandaag verschillende bezigheden in de stad afgewikkeld en ook weer samen met X en een 36-jarige vriend (zelfde problematiek, maar deze persoon is bijna nooit in therapie geweest) gegeten.
Deze derde persoon heb ik al langer dan anderhalf jaar geleden leren kennen tijdens een paar trippen met de Il Bandolo-organisatie hier. Hij woont nog steeds bij zijn ouders en werkt niet. Na het behalen van zijn lyceum-diploma kreeg hij te maken met zijn problematiek en is hij zogezegd 'gestrand'. Goed ken ik hem niet, maar ik weet wel dat hij behoorlijk wat interesses heeft (hij wilde vorig jaar ook een universiteitsstudie beginnen, maar dat is nergens op uitgelopen) en merk dat ook in de discussies en in zijn vragen, maar hij verdiept zijn interesses nooit.
Dit is trouwens iets wat ik ook wel in andere personen met psychische problemen heb gemerkt, i.e. dat zij met hun leergierigheid aan de oppervlakte blijven. Personen die ik in al deze jaren heb leren kennen, vanaf de periode van mijn 13 maanden binnen de therapeutische woongemeenschap.
Hoe dan ook, schijnen X en deze man het sinds een paar maanden goed met elkaar te kunnen vinden qua frekwent gezelschap, werken op de computer en teksten verwerken.
Het idee is nu bij X opgekomen of er geen mogelijkheid bestaat - hij zal er vraag naar doen - om huisvesting te kunnen krijgen in woningen, waar ieder zijn privéruimtes blijft behouden, maar waar zij dan gezamelijke ruimtes kunnen delen. Als idee op zich niet al te slecht, daar het menselijke gezelschap toch voor iedereen belangrijk is en des te meer voor bepaalde personen.
Natuurlijk laat ik buiten beschouwing dat er vele problemen zullen en kunnen rijzen in zo'n samenleven, vooral voor wie nog nooit alleen gewoond heeft, maar als idee en initiatief is het toch een goed idee. Zal dit al ergens in de praktijk worden uitgevoerd?
|
