|
Iets wat niet in mijn autobiografische verhaal vermeld staat is dit detail, dat voor sommigen toch wel interessant zal zijn:
ongeveer 1 jaar na het begin van mijn psychotherapie, jaar waarin ik al wél had begonnen te praten, kwam ik enkele keren naar de therapeute en kwam er geen woord meer uit. Zij vroeg mij toen hoe het met mij ging en ik antwoordde: 'Oh, goed.' en meer kwam er niet uit.
Hoogstwaarschijnlijk was dit toen het gevolg van té hoge dosissen psychofarmaca...
Onderlinge bespreking van mijn geval en er werd toen besloten de kunsttherapie met mij te proberen. Ik herinner er mij weinig van, maar dat werkte bij mij totaal niet omdat ik al op mijn 18e jaar, direct na mijn vertrek uit de ouderlijke woning kompleet geblokkeerd raakte in het tekenen en/of verfen.
En te bedenken dat ik in al die jaren ervóór juist altijd plezier had gevonden in deze uitingsmogelijkheid.
En vanaf dat moment werd gezamenlijk besloten mijn medicijnen af te bouwen, waar ik kompleet mee gestopt ben in de zomer van 2002.
Ik herinner mij vaag dat ik het laatste anderhalve jaar of zo injecties kreeg toegediend die zo'n 3 weken tijd bedekten. Dit werd toen ook besloten om mij toe te staan rustig naar Sicilië of Nederland te reizen.
|
