Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
17-02-2010
iets extra's
Iets wat niet in mijn autobiografische verhaal vermeld staat is dit detail, dat voor sommigen toch wel interessant zal zijn:
ongeveer 1 jaar na het begin van mijn psychotherapie, jaar waarin ik al wél had begonnen te praten, kwam ik enkele keren naar de therapeute en kwam er geen woord meer uit. Zij vroeg mij toen hoe het met mij ging en ik antwoordde: 'Oh, goed.' en meer kwam er niet uit.
Hoogstwaarschijnlijk was dit toen het gevolg van té hoge dosissen psychofarmaca...
Onderlinge bespreking van mijn geval en er werd toen besloten de kunsttherapie met mij te proberen. Ik herinner er mij weinig van, maar dat werkte bij mij totaal niet omdat ik al op mijn 18e jaar, direct na mijn vertrek uit de ouderlijke woning kompleet geblokkeerd raakte in het tekenen en/of verfen.
En te bedenken dat ik in al die jaren ervóór juist altijd plezier had gevonden in deze uitingsmogelijkheid.
En vanaf dat moment werd gezamenlijk besloten mijn medicijnen af te bouwen, waar ik kompleet mee gestopt ben in de zomer van 2002.
Ik herinner mij vaag dat ik het laatste anderhalve jaar of zo injecties kreeg toegediend die zo'n 3 weken tijd bedekten. Dit werd toen ook besloten om mij toe te staan rustig naar Sicilië of Nederland te reizen.
zichzelf terug vinden in teksten, gedichten of andere kunst
Zeker kan ik er niet aan beginnen alles aan te halen, waarin ik door de jaren heen, vooral vóór het overlijden van mijn moeder, mijn eigen problematiek terug vond ('Projecteren' noemt men dat ook wel , in psychoanalytische taal). Men - het geldt voor iedereen - vindt zich (of eigen zielsproblemen) terug in andermans verhalen, in het beleven van situaties, in eigen voorkeur voor allerlei kunst, waaronder schilderkunst, maar ook in teksten en gedichten.
Zo las ik in de periode van 1990 -'94, nádat ik na 12 jaar afwezigheid weer naar Nederland terug kwam en na het weerzien vooral van mijn moeder, vele gedichten en schreef ik er zelf ook wel.
Van de italiaanse dichter Angelo Barile beviel mij ook zijn gedicht 'Neve' dat met deze strofe eindigt:
in het italiaans:
"Tante neve è caduta da allora! tanta neve fradicia e pesta ho sul cuore. Non so, veramente non so da che angolo incolume mi ride quella bambina."
vrij vertaald naar het nederlands:
"Zoveel sneeuw is er sindsdien gevallen! zoveel bedorven en vertrapte sneeuw ligt er op mijn hart. Ik weet niet, ik weet echt niet uit welke ongedeerde hoek dat meisje mij toelacht."
Wie weet wat er nu eigenlijk erger is: dat wat ik heb beleefd, maar nu in een jarenlange goede gesprekstherapie heb verwerkt of onverwerkte belevenissen, die broers en zussen in zich meedragen?
De psychiatrie die bepaalde gevallen, zoals de mijne opvist en - voor mijn geluk - mij goed heeft geholpen; de psychiatrie die DSM met diagnoses opstelt en zich vaak in zijn eigen glorie van betweterigheid verliest.
En daarbuiten zovele personen, die weinig weten of willen weten en ons (degenen die in het net van de psychiatrie vallen) vaak vermijden, isoleren, beoordelen of veroordelen, terwijl ze vaak zelf verwikkeld zijn in eigen, nooit verwerkte problematiek. Dit geldt trouwens evengoed voor de professionisten, psychiaters en psychologen inbegrepen.
Af en toe heb ik de vage sensatie dat ik nog steeds 'the fool on the hill' ben, maar nu op een omgekeerde manier. Als iemand die nu met meer kennis van zaken en ook een goede dosis zelfkennis de anderen in hun gedrag beleeft of gadeslaat.
Ik geloof dat ik dit gevoel ook wel met anderen met een ervaring als patiënt-cliënt binnen de psychiatrie deel.
Ik weet niet of dit in heel Italië geldt, maar ik geloof van wel: op Oudejaarsavond is het hier een gewoonte om tussen de verschillende avondgerechten ook lenzen te koken, omdat die 'geluk' zouden brengen in het Nieuwe Jaar.
Ik heb er verschillende varianten als voorbereiding van gezien, waartussen bijvoorbeeld ook lenzen met vers op de weide geplukte, wilde spinazie erin (dit op Sicilie).
Een groene groente smaakt er in elk geval lekker in, dus ook wel kleine 'costine', waarvan ik de nederlandse benaming niet weet.
Vandaag als warm middaggerecht voor zoon en mij dit als variant gegeten:
lenzen voor 2 personen met 1 fijn gesneden ui, 2 wortels en wat kleine broccoli in een pan met voldoende (niet te véél water: voldoende om bijna geheel te verdampen vóór het einde van de kooktijd) water gelegd en er bijna 1/4 groentebouillonblokje aan toegevoegd. Een half uur laten koken op een heel laag pitje. Na de kook een scheut olijfolie erover en samen met brood opgegeten.
De kooktijd hangt van de lenssoorten af. Er bestaan namelijk erg kleine (chineze?) lenssoorten, die langer dan een uur kooktijd nodig hebben.
De broccoli kun je eventueel ook - of misschien beter - apart koken.
Op Sicilië heb ik dit jaar ook meermaals een soort minestrone (= groentesoep met kleine pasta erin) met vele broccoli en wat lenzen gegeten. Ik geloof dat men dit simpelweg 'pasta coi broccoli' noemt. Als afwisseling best lekker, ook omdat broccoli héél wat smakelijker zijn dan bijv. bloemkool.
Eergisteren hier rijst met saffraan (plus ui en merg) gegeten, morgenavond bahmi volgens nederlands-indonesische recepten.
Tijdens het Psychiatrie Congres te Genua eind jan. jl. (zie weblog) gaf mijn ex-psychiater mij verschillende engelstalige artikelen in handen over de medewerking van (ex-)cliënten (of patiënten) met de research binnen de GGZ, zoals al gebeurt in het Institute of Psychiatry van het King's College te Londen.
Hij had mij de artikelen al eerder beloofd, maar er geen tijd voor gehad ze mij vooraf ter beschikking te stellen.
Vanwege de trip naar Sicilië, maar hoogstwaarschijnlijk ook vanwege mindere interesse van mijn kant in het doorlezen van deze artikelen (bovendien engelstalig!), terwijl ik andere méér voor mij interessante dingen kan doen of lezen heb ik er nog maar weinig van terecht gebracht.
Zal het een toeval zijn of niet? Ik geloof het toch echt niet. Sinds ik naar Sicilië ben gegaan deze keer heb ik al drie betekenisvolle dromen van mijzelf herinnerd en opgeschreven. De laatste op de ochtend van mijn terugkeer in Turijn.
Associaties en nogmaals associaties: tijdens mijn recente trip naar Genua had ik al geschreven weer ca. 60 blz. van het boek 'Droomwerk' te hebben gelezen; voeg daar het avondeten tussen die psychiaters dáár en een paar herinneringen die mijn ex-psychiater ophaalde over mijn I.B.S. (= In Bewaring Stelling) bij op, plus mijn observaties van familieleden en het gelezen hoofdstuk over Fonagy (mentaliseren enz.) in het boek 'Attachment in Psychotherapy' en je geest gaat aan de gang, als een soort met een sleuteltje (op zijn rug) opgewonden poppetje. Je gaat nadenken en beter observeren en ook betekenisvolle dromen herinneren.
Af en toe komen er nog wat van de fantasieën van mijn toenmalige uitgebreide delirium naar boven. Bepaalde details schrijf ik ook op en ik begrijp er nu ook meer de betekenis van. Sommige van deze details zal ik zeker doorgeven aan mijn ex-psychiater, die daar ook interesse in heeft.
Des te meer ik lees en hoor, des te meer ik ook begrijp én herinner, ook in verband met andermans fantasieën. Interessant, ook in verband met wat Harold Searles en anderen de 'schizofrene' taal en zijn logica noemen.
1 Uur later: gossiemijne. Ik heb zonet 2 bladzijden vol geschreven met details, herinneringen en associaties. Om bepaalde details kan ik nu nog steeds huilen.
Ik heb mijn man op Sicilië achter gelaten opdat hij nog wat langer van het gezelschap van zijn familieleden en bovenal van zijn 87-jarige moeder blijft genieten, zolang dit nog mogelijk is. Dit is al meermaals gebeurd sinds mijn man een paar jaar geleden met vervroegd pensioen is gegaan.
Al andere keren is hij geheel alleen vertrokken voor de periode van drie weken.
In die periodes heerst bij ons thuis in Turijn een andere dagelijkse gang van zaken: wij eten - proeven - meer verschillende recepten, halen gevarieerder eten én wijn in huis, waar mijn zoon en ik wél van genieten. Mijn man houdt liefst van traditioneel eten, terwijl mijn zoon en ik véél regels omver gooien en niet alleen qua eten.
Ook in onze bewegingsvrijheid heersen andere regels: vrijheid waar mogelijk! Ieder regelt zich zoals hij zelf graag wil doen en combineert ontmoetingen met vrienden en vriendinnen zonder persé voortdurend thuis te zijn. Er zijn wel vaste tijden waarop wij heerlijk extra kletsen en ook meer onze intieme babbels hebben, maar niets is gedwongen.
Wij hebben vandaag samen ook al aardig wat bijgekletst met informatie over familieleden op Sicilië, over gevoerde gesprekken enzovoort en deels over het tijdverdrijf van mijn zoon hier.
Eerste zelfhulpgroep in Turijn voor stemmenhoorders
Volgende week (25 februari) zal in Turijn een eerste zelfhulpgroep voor stemmenhoorders gevormd worden en voor de eerste keer samen komen. Dit nadat op 13 november 2009 Cristina Contini (zie in het beginarchief van dit weblog) hier al een dag in Turijn was gekomen op uitnodiging van mijn ex-psychiater.
Een vrouw, die ik ook ken, is vorige week een paar dagen naar Reggio Emilia gegaan om korte instructies van Cristina Contini te verkrijgen om zo deze groep in Turijn te kunnen leiden. Ik zal er zeker ook bij zijn en hoogstwaarschijnlijk ook de eerstopvolgende keren.
Ik ben weer terug in Turijn. De vlucht Catanië - Turijn is zonder problemen verlopen en het weer in Turijn is zelfs warmer dan dat wat ik de laatste twee dagen op Sicilië meemaakte.
Vandaag nog geen stof tot schrijven, geloof ik.
Ik heb het huis heel schoon aangetroffen. Uit zichzelf, maar vooral ook vanwege het bezoek van een vrienden- en vriendinnengroep is mijn zoon zelfs aan het poetsen geweest. Hij is op zich ook nogal ordelijk ingesteld, hoor. En toch heeft hij er juist in deze periode vóór zijn afstuderen en zijn vele reizen tussen twee Faculteitszetels weinig tijd voor.
Al meerdere personen hebben mij via mail geschreven: geniet van het mooie weer op Sicilië en ... van de zon! Maar welke zon? Het is hier - rondom het centrum van het eiland - voortdurend fris weer geweest en min of meer bewolkt. Twee dagen geleden regende het ook de hele dag. Vandaag is er een stevige wind en vanavond regent het opnieuw. Guur weer vandaag. Winterjas hoog dicht, sjaal om en wanten aan! Welke zon?
En toch is dit een van de beste seizoenen om van de natuur hier te kunnen genieten, volgens mij tenminste: wandelend of ergens zittend. Misschien is het ook in de herfst en lente wel prettig, maar dat zijn bijna nooit de tijden dat ik overkom.
Hier een stukje tekst uit het boek van David Wallin 'Attachment in Psychotherapy' (Psicoterapia e teoria dell'attaccamento), vrij uit de italiaanstalige versie vertaald:
deel II - 1° Hoofdstuk: "Gezien de overlapping tussen dat wat door een ouder is gegeven, die in staat was met een goede gevoeligheid te reageren, en dat wat door een therapeut gegeven kan worden, die in staat is in syntonie (= zelfde gevoelsstemming) te komen [met de patiënt], kan ons werk als klinische professionisten versterkt worden in zoverre wij er in slagen de veranderingsprocessen van het kind te begrijpen." ...
"Een verhouding (= de therapeutische) waarin wij tegelijkertijd oude ervaringen kunnen hanteren en er nieuwe kunnen helpen scheppen."
Een bezoeker van dit weblog heeft mij attent gemaakt op de titel van de fiction, die afgelopen zondag en maandagavond in Italië op Rai Uno werd uitgezonden over het werk van de psychiater Franco Basaglia. Misschien nuttig voor wie wil proberen deze fiction op te zoeken en te bekijken? De titel is 'La casa dei matti'.
Ik heb vanochtend gelukkig nog een wandeling kunnen maken binnen en buiten het dorp omdat het vandaag niet regent. Gisteren zaten wij vanwege de regen de hele dag in huis. Prachtig de landschappen met de natuur in groen en de frisse lucht. Vandaag weer buiten het dorp uitzichten bewonderd met olijfbomen, bloeiende mimosa's, 'fichi d'india' (cactussoort met grote bladeren, waarop 's zomers eetbare vruchten groeien), de eerste kleurige bloemetjes in het gras, de mooie kruisende heuveluitzichten.
Ik heb ook nog verschillende foto's genomen, hier en in Turijn, waarvan ik er misschien een paar op dit blog zal plaatsen zodra ik er in Turijn tijd voor zal hebben.
Onze zoon was, zoals altijd, nieuwsgierig naar het hele verhaal over ons vertrek naar Sicilië en ik heb geprobeerd dit via een mail zo'n beetje uit te leggen, mede met mijn gezichtspunt van de zogenaamde oude 'polemiek' tussen mijn man en mij. Wat is het ook moeilijk om te leren de informatie op de juiste, meer objectieve manier door te geven. Zeker wil hij géén 'voorgekauwde' mening van mijn kant en dit is ook juist. Ik verdraag en verdroeg dit zelf ook niet van de kant van anderen.
Maar ik herinner mij ook nog wel met hoeveel moeite ik bijvoorbeeld in de afgelopen jaren mijn persoonlijke belevenissen over de periode van de scheiding van mijn man tijdens mijn 'ziekte'-periode op tafel kon leggen. Het was al een probleem samen met mijn man ca. 9 jaar lang ook 1 keer per maand naar de psychiater te gaan. In die gesprekken tussen 3 personen, werd ik in de ogen van mijn man altijd als de 'zieke' beschouwd. Alsof mijn scheiding (van tafel en bed) van hem niet ook zijn redenen had.
Pas in de afgelopen jaren leert mijn zoon ook iets meer over het gedrag van zijn vader en zijn siciliaanse familieleden, die vaak inbreuk op je privacy doen. In de eerste jaren van mijn terugkeer naar huis ná de therapeutische woongemeenschap had ik ook vaak mijn zoon tegen mij... Natuurlijk ook met verborgen gevoelens, ook van innerlijke woede, geloof ik, omdat hij zich ook door mij verlaten voelde. Maar hij heeft nooit met psychologen willen praten in deze jaren om dit te verwerken. Hij heeft wel verschillende ontmoetingen gehad, maar vertrouwde hen niets toe. Misschien over een paar jaar? Veel is er los gekomen in onze onderlinge communicatie sinds ik mijn schrijfproces in juni 2006 begon. Gelukkig maar.
Waarom verliezen zovele mensen hun tijd in klagen, in voortdurend klagen? Ik zal hier geen namen van familieleden noemen, nederlandse inbegrepen, maar op zich is de persoon die klaagt zich op dat moment (of in het algemeen) niet al te veel bewust van zijn gedrag.
Hij is dus niet iemand die (veel) nadenkt over eigen klaaggedrag anders zou hij ook wel genoeg van zichzelf krijgen... Zal het te maken hebben met wat Fonagy bijvoorbeeld beschrijft als overblijfsels van denkpatronen of modellen uit onze jeugd, die af en toe hun hoofd opsteken?
Op zich beschouwd - fenomenologisch - zou het 'klagen' misschien gelijk gesteld kunnen worden aan een soort 'lithanie', maar ook aan een soort voortdurend voortbrengen van geluiden met de ondertoon van een 'arme ik' ('me tapino' op zijn italiaans), dunkt mij. Als vanuit de positie van een kind dat niet voldoende aandacht heeft gekregen? Wie weet...
Ik heb er gisteren weer een gemakkelijk en lekker receptje voor een pasta-saus bijgeleerd: het recept zal ik hier misschien nog wel eens schrijven, volgende week misschien? Het is snel voor te bereiden en een smakelijk alternatief voor de dagelijkse, snelle tomatensaus voor pasta. Er zit 1 ui in, 4 of 5 artisjokken, tomaten en tonijn. Plus water, wat olijfolie en zout. Ik ben nooit een goede kokkin geweest en houd ook niet van recepten, die té veel van mijn tijd benemen tijdens de voorbereiding. Zo ben ik ook niet iemand die het hele huis poetst of daar van houdt. In mijn leven mijn woonomgeving schoon houden, dát wel, maar niet leven om schoon te houden is mijn motto en ook wel dat van mijn zussen. Het zal ook waarschijnlijk wel verbonden zijn (...?) met het feit dat wij in ons grote gezin van 11 kinderen voortdurend van jongs af aan werden ingeschakeld bij alle soorten huishoudelijke klussen en dat wij daar dus van vroeg af aan al genoeg van hadden.
In feite zijn mijn schoonzussen, schoonmoeder én ook mijn man heel wat meer op deze bezigheden gesteld dan ik. Die nemen dan ook veel van hun tijd in beslag.
Vandaag is er de wekelijkse markt in het dorp van mijn man. In vergelijking met Midden- en Noord-Italië zijn er op dit eiland heel wat minder markten. Wel rijden er nog vaak mensen - vaak boeren - uit andere dorpen langs in hun vrachtwagentjes met verse groenten, fruit, eieren enzovoort.
film over de sluiting van de psychiatrische inrichtingen
Afgelopen zondag en gisteravond is er op het italiaanse tv-kanaal Rai Uno een film uitgezonden over het werk van de italiaanse psychiater Franco Basaglia, waardoor langzaamaan de verschrikkelijke psychiatrische inrichtingen zijn afgeschaft. Ik heb de film maar zo half kunnen volgen in een keuken waar wij in 7 personen zaten en ook aan tafel zaten te kaarten - met de televisie aan. Het leek mij wel goed verfilmd en interessant.
Ik wil hierover toch mettertijd ook wel meer lezen en weten, maar voorlopig gaan mijn interesses en tijd al weg in zelfs té veel andere lectuur en bezigheden.
