Ik ben Lia Govers
Ik ben een vrouw en woon in Turijn (Italie) en mijn beroep is kantoorbeambte m. talenkennis, free-lance vertaalster, nu niet langer werkend.
Ik ben geboren op 22/01/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, lezen, familie, vrienden, trips, films, sport .
Op mijn 20e jr voorgoed naar Italie vertrokken. In NL de Pedagogische Akademie gedaan en in Italie ook in Pedagogiek afgestudeerd. Heb deze studie nooit voor werk gebruikt. Voor 1999 ben ik 4 jr lang 'paranoid schizofreen' geweest.
levensproblemen Genezen van 'schizofrenie' is mogelijk!
12-02-2010
Stukje tekst uit het boek van David Wallin
Hier een stukje tekst uit het boek van David Wallin 'Attachment in Psychotherapy' (Psicoterapia e teoria dell'attaccamento), vrij uit de italiaanstalige versie vertaald:
deel II - 1° Hoofdstuk: "Gezien de overlapping tussen dat wat door een ouder is gegeven, die in staat was met een goede gevoeligheid te reageren, en dat wat door een therapeut gegeven kan worden, die in staat is in syntonie (= zelfde gevoelsstemming) te komen [met de patiënt], kan ons werk als klinische professionisten versterkt worden in zoverre wij er in slagen de veranderingsprocessen van het kind te begrijpen." ...
"Een verhouding (= de therapeutische) waarin wij tegelijkertijd oude ervaringen kunnen hanteren en er nieuwe kunnen helpen scheppen."
Een bezoeker van dit weblog heeft mij attent gemaakt op de titel van de fiction, die afgelopen zondag en maandagavond in Italië op Rai Uno werd uitgezonden over het werk van de psychiater Franco Basaglia. Misschien nuttig voor wie wil proberen deze fiction op te zoeken en te bekijken? De titel is 'La casa dei matti'.
Ik heb vanochtend gelukkig nog een wandeling kunnen maken binnen en buiten het dorp omdat het vandaag niet regent. Gisteren zaten wij vanwege de regen de hele dag in huis. Prachtig de landschappen met de natuur in groen en de frisse lucht. Vandaag weer buiten het dorp uitzichten bewonderd met olijfbomen, bloeiende mimosa's, 'fichi d'india' (cactussoort met grote bladeren, waarop 's zomers eetbare vruchten groeien), de eerste kleurige bloemetjes in het gras, de mooie kruisende heuveluitzichten.
Ik heb ook nog verschillende foto's genomen, hier en in Turijn, waarvan ik er misschien een paar op dit blog zal plaatsen zodra ik er in Turijn tijd voor zal hebben.
Onze zoon was, zoals altijd, nieuwsgierig naar het hele verhaal over ons vertrek naar Sicilië en ik heb geprobeerd dit via een mail zo'n beetje uit te leggen, mede met mijn gezichtspunt van de zogenaamde oude 'polemiek' tussen mijn man en mij. Wat is het ook moeilijk om te leren de informatie op de juiste, meer objectieve manier door te geven. Zeker wil hij géén 'voorgekauwde' mening van mijn kant en dit is ook juist. Ik verdraag en verdroeg dit zelf ook niet van de kant van anderen.
Maar ik herinner mij ook nog wel met hoeveel moeite ik bijvoorbeeld in de afgelopen jaren mijn persoonlijke belevenissen over de periode van de scheiding van mijn man tijdens mijn 'ziekte'-periode op tafel kon leggen. Het was al een probleem samen met mijn man ca. 9 jaar lang ook 1 keer per maand naar de psychiater te gaan. In die gesprekken tussen 3 personen, werd ik in de ogen van mijn man altijd als de 'zieke' beschouwd. Alsof mijn scheiding (van tafel en bed) van hem niet ook zijn redenen had.
Pas in de afgelopen jaren leert mijn zoon ook iets meer over het gedrag van zijn vader en zijn siciliaanse familieleden, die vaak inbreuk op je privacy doen. In de eerste jaren van mijn terugkeer naar huis ná de therapeutische woongemeenschap had ik ook vaak mijn zoon tegen mij... Natuurlijk ook met verborgen gevoelens, ook van innerlijke woede, geloof ik, omdat hij zich ook door mij verlaten voelde. Maar hij heeft nooit met psychologen willen praten in deze jaren om dit te verwerken. Hij heeft wel verschillende ontmoetingen gehad, maar vertrouwde hen niets toe. Misschien over een paar jaar? Veel is er los gekomen in onze onderlinge communicatie sinds ik mijn schrijfproces in juni 2006 begon. Gelukkig maar.
Waarom verliezen zovele mensen hun tijd in klagen, in voortdurend klagen? Ik zal hier geen namen van familieleden noemen, nederlandse inbegrepen, maar op zich is de persoon die klaagt zich op dat moment (of in het algemeen) niet al te veel bewust van zijn gedrag.
Hij is dus niet iemand die (veel) nadenkt over eigen klaaggedrag anders zou hij ook wel genoeg van zichzelf krijgen... Zal het te maken hebben met wat Fonagy bijvoorbeeld beschrijft als overblijfsels van denkpatronen of modellen uit onze jeugd, die af en toe hun hoofd opsteken?
Op zich beschouwd - fenomenologisch - zou het 'klagen' misschien gelijk gesteld kunnen worden aan een soort 'lithanie', maar ook aan een soort voortdurend voortbrengen van geluiden met de ondertoon van een 'arme ik' ('me tapino' op zijn italiaans), dunkt mij. Als vanuit de positie van een kind dat niet voldoende aandacht heeft gekregen? Wie weet...
Ik heb er gisteren weer een gemakkelijk en lekker receptje voor een pasta-saus bijgeleerd: het recept zal ik hier misschien nog wel eens schrijven, volgende week misschien? Het is snel voor te bereiden en een smakelijk alternatief voor de dagelijkse, snelle tomatensaus voor pasta. Er zit 1 ui in, 4 of 5 artisjokken, tomaten en tonijn. Plus water, wat olijfolie en zout. Ik ben nooit een goede kokkin geweest en houd ook niet van recepten, die té veel van mijn tijd benemen tijdens de voorbereiding. Zo ben ik ook niet iemand die het hele huis poetst of daar van houdt. In mijn leven mijn woonomgeving schoon houden, dát wel, maar niet leven om schoon te houden is mijn motto en ook wel dat van mijn zussen. Het zal ook waarschijnlijk wel verbonden zijn (...?) met het feit dat wij in ons grote gezin van 11 kinderen voortdurend van jongs af aan werden ingeschakeld bij alle soorten huishoudelijke klussen en dat wij daar dus van vroeg af aan al genoeg van hadden.
In feite zijn mijn schoonzussen, schoonmoeder én ook mijn man heel wat meer op deze bezigheden gesteld dan ik. Die nemen dan ook veel van hun tijd in beslag.
Vandaag is er de wekelijkse markt in het dorp van mijn man. In vergelijking met Midden- en Noord-Italië zijn er op dit eiland heel wat minder markten. Wel rijden er nog vaak mensen - vaak boeren - uit andere dorpen langs in hun vrachtwagentjes met verse groenten, fruit, eieren enzovoort.
film over de sluiting van de psychiatrische inrichtingen
Afgelopen zondag en gisteravond is er op het italiaanse tv-kanaal Rai Uno een film uitgezonden over het werk van de italiaanse psychiater Franco Basaglia, waardoor langzaamaan de verschrikkelijke psychiatrische inrichtingen zijn afgeschaft. Ik heb de film maar zo half kunnen volgen in een keuken waar wij in 7 personen zaten en ook aan tafel zaten te kaarten - met de televisie aan. Het leek mij wel goed verfilmd en interessant.
Ik wil hierover toch mettertijd ook wel meer lezen en weten, maar voorlopig gaan mijn interesses en tijd al weg in zelfs té veel andere lectuur en bezigheden.
Ik heb al aardig wat gelezen uit het boek van David Wallin 'Attachment in Psychotherapy', circa 90 -94 blz. als ik mij niet vergis. Heel erg interessant en verhelderend. Ben nu met het stuk over Fonagy bezig en herken in bepaalde beschrijvingen van het mentaliseren, zijn verbinding met de hechtingstheorie van Bowlby en het gedrag van de ouders ook al bepaalde beschrijvingen die ik zelf ook in mijn autobiografische boek heb beschreven betreffende bepaalde karakteristieken in mijn moeder's en andermans gedrag. Aan te bevelen lectuur!
Het schijnt dit keer nogal mee te vallen in het dorp van mijn man op Sicilië: het weer is prettig, de lucht is heerlijk fris (af en toe ietsje té fris hier), de natuur staat volop in het groen en ook vanochtend heb ik een prettige wandeling door het hele dorp kunnen maken. Een uur lang heb ik gewandeld en genoten van bepaalde uitzichten: de heuvels, de schapenkuddes, de prachtige palmen, cipressen en pijnbomen hier, de cactussen, de struiken met citroenen en sinaasappels. Veel herinneringen opgehaald uit de tijden van mijn aankomst op Sicilië en de eerste jaren hier toen mijn schoonvader nog leefde en mijn zoon nog klein was.
Voor mijn geluk is in deze dagen ook een van mijn schoonzussen met haar man hier en die kookt zo heerlijk: al spaghetti 'al nero di seppia' (met 'n soort inktvis-zwarte saus) gegeten (goed voorbereid: zalig!), gevulde artisjokken, heerlijke recepten met aubergines en andere lekkernijen. Ook op de weide geplukte groentes gegeten, waarvan de naam mij niet meer te binnen schiet. Natuurlijk lekkere vruchtentaarten gegeten, door een andere schoonzus regelmatig voorbereid. En niet ten laatste ook al heerlijke 'cannoli con la ricotta fresca' geproefd. Ook het gezelschap is tot op nu meegevallen.
Mijn lees- en schrijfbezigheden staan eventjes aan de kant... Zonet aan mijn zoon, na aanvraag van zijn kant, instructies via mail gestuurd voor een grote was-cyclus.
's Winters naar Sicilië overkomen vind ik toch wel prettiger: je lijdt dan niet aan die verschrikkelijke hitte en de natuur staat volop in het groen. Je hebt ook meer de gelegenheid en zin tot wandelen, zover als je daarover echt kunt spreken in het dorp van mijn man, op het centrum van het eiland.
's Zomers lijkt het wel alsof je in een dorpje 'à la western' leeft, waar alleen de saloon ontbreekt met zijn pistolero's, net zoals in vele westernfilms. Vanwege de hitte lopen er overdag maar weinig mensen in het dorp, dat pas levendig wordt in de avonduren!
Nu heb ik gisteren plots ontdekt dat ik juist een interessant internationaal spektakel te Agrigento misloop, dat nu in de week van 14 t/m 21 februari daar plaats zal vinden en waar zwager en schoonzus wél naar toe zullen gaan: 'la sagra del mandorlo in fiore'. Mijn zwager vertelde mij gisteren dat er dan vele folkloristische dansgroepen op internationaal niveau verschillende avonden ook in een theater optreden. Dat wil ik een van de volgende jaren tijdens een overkomst echt wel meemaken, hoor.
Wij zijn gisteren, opnieuw met enorm veel ongemak bijna middernacht op Sicilië (vliegveld van Catania) aangekomen. Wij hadden een vlucht verloren vanwege ... desorganisatie van de kant van mijn man, aan wie ik ongeveer sinds mijn terugkeer thuis ná de therapeutische woongemeenschap alle organisatie voor vertrekken vooral naar Sicilië overlaat om niet voortdurend met hem te ruzieën. Ik vertrek altijd graag wat vroeger - op mijn gemak - om niet te hoeven te haasten, terwijl hij altijd net op het nippertje wil vertrekken. Door de vele jaren heen heeft dit ons al vele reisongemakken, irritaties en nervosisme bezorgd, zoals bijv. op het laatste moment de taxi nemen omdat we ontdekken dat de bussen op 25 december bijna geen diensttijden hebben. En dit met het risico de geboekte vlucht te verliezen, wat ook wel meermaals is voorgevallen. Voor mijn eigen welzijn vertrek ik nu altijd naar Sicilie met het motto: als wij de vlucht verliezen, keer ik gewoon naar huis terug en vertrek ik niet meer. Ook wel een beetje in de trend van: man, bekijk het nu maar. Als je mij meewilt naar Sicilië, wil ik daar toch zeker niet nutteloos energie (in ruzies, irritaties of nervosisme) aan verliezen.
Gisteren heb ik daarop een uitzondering gemaakt door 's avonds laat nog een andere vlucht te nemen (6 uur wachten op het vliegveld!) hetzij omdat zoonlief al anderhalve maand tevoren genoot van het uitzicht eindelijk eens het huis alleen voor zich te hebben hetzij om toch ook maar vooral mijn schoonmoeder niet teleur te stellen. Mooi weer hier gevonden, terwijl wij gisteren in Turijn regen en sneeuw hadden.
Uit het boek Jung parla (C. J. Jung speaking) dit stukje betekenisvolle tekst:
Blz. 274: de therapie van de individuatie Jung: Waarom therapie? Het is geen therapie. Is het therapie als een kat een kat wordt? Het is een natuurlijk proces. De individuatie is een natuurlijk proces: het is dit proces dat een boom een boom laat worden; als men tussenbeide komt, wordt de boom ziek en kan die niet langer als boom functioneren, maar indien aan zichzelf over gelaten, wordt hij het op natuurlijke wijze. ..... Hij zei dat het vrije stromen van de inhoud van het onbewuste therapie was, maar het proces op zich is natuurlijk en zou, hoe dan ook, eindigen met zichzelf te laten gelden, of men nu een therapie volgt of niet.
Ik heb vandaag verschillende bezigheden in de stad afgewikkeld en ook weer samen met X en een 36-jarige vriend (zelfde problematiek, maar deze persoon is bijna nooit in therapie geweest) gegeten.
Deze derde persoon heb ik al langer dan anderhalf jaar geleden leren kennen tijdens een paar trippen met de Il Bandolo-organisatie hier. Hij woont nog steeds bij zijn ouders en werkt niet. Na het behalen van zijn lyceum-diploma kreeg hij te maken met zijn problematiek en is hij zogezegd 'gestrand'. Goed ken ik hem niet, maar ik weet wel dat hij behoorlijk wat interesses heeft (hij wilde vorig jaar ook een universiteitsstudie beginnen, maar dat is nergens op uitgelopen) en merk dat ook in de discussies en in zijn vragen, maar hij verdiept zijn interesses nooit.
Dit is trouwens iets wat ik ook wel in andere personen met psychische problemen heb gemerkt, i.e. dat zij met hun leergierigheid aan de oppervlakte blijven. Personen die ik in al deze jaren heb leren kennen, vanaf de periode van mijn 13 maanden binnen de therapeutische woongemeenschap.
Hoe dan ook, schijnen X en deze man het sinds een paar maanden goed met elkaar te kunnen vinden qua frekwent gezelschap, werken op de computer en teksten verwerken.
Het idee is nu bij X opgekomen of er geen mogelijkheid bestaat - hij zal er vraag naar doen - om huisvesting te kunnen krijgen in woningen, waar ieder zijn privéruimtes blijft behouden, maar waar zij dan gezamelijke ruimtes kunnen delen. Als idee op zich niet al te slecht, daar het menselijke gezelschap toch voor iedereen belangrijk is en des te meer voor bepaalde personen.
Natuurlijk laat ik buiten beschouwing dat er vele problemen zullen en kunnen rijzen in zo'n samenleven, vooral voor wie nog nooit alleen gewoond heeft, maar als idee en initiatief is het toch een goed idee. Zal dit al ergens in de praktijk worden uitgevoerd?
suggesties m.b.t. tot het psychiatriecongres te Genua
Hoevele keren werkt onze geest wel niet via associaties? Voortdurend? Ik geloof van wel. Dat merk ik zelf in mijn gedachtegangen, in mijn ervaringen in de omgang met anderen en bóvenal heb ik dit gemerkt in al de lange jaren van mijn psychotherapie, maar ook tijdens mijn schrijfproces en de onnoemelijke lecturen. In de therapie was het vaak voldoende dat een simpel woord ter sprake kwam en, zonder dat je daar bewust aan meewerkt, speelt dat in jou zelf door en begin je er andere gedachten, herinneringen of leesgierigheid enz. desbetreffend door te krijgen.
Zo heeft iemand tijdens het afgelopen psychiatriecongres te Genua ook iets gezegd over Marcel Sassolas, een franse psychiater en psychoanalist, die ook veel geschreven schijnt te hebben met betrekking tot de behandeling van 'schizofrene' mensen. Ik vind daar thuis dan mijn note van, zoek dan via de Internet-zoekmachine en vind zoeven onder 'Psychomedia' (in het italiaans is hier enorm veel materiaal gratis zichtbaar) dit kleine stukje tekst:
"In een moedige contratendens met betrekking tot wat, met een hegemonisch overwicht, een italiaanse analyst juist de "moederlijke stijl" (Carloni, 1998) heeft genoemd, volhardt Sassolas er in de "vaderlijke functie" te laten gelden, die impliciet is in de therapeutische verantwoordelijkheden van de psychiater en van de psychoanalyst. Zich meten met de radicaliteit van de uitdagingen die de psychotische denkwijze (of gedachte?) stelt aan de organisatie van de ideëen en handelwijzen van hén die therapeutische oplossingen in de psychiatrie zoeken, betekent - in de perspectief die Sassolas voorstelt - een tendens bestrijden tot de ontbrokkeling (? 'smantellamento') van het psychische apparaat, die noodzakelijk is om het rouwen te verwerken, (rouwen) dat de subjecten doet groeien: de grote leedwezens van het bestaan, maar ook de gewone tragedies die het leven van elk met zich meebrengt."
Uit suggesties van en gesprekken vooral met mijn psychiater, uit mijn eigen extra lecturen en uit eigen verwerkingsprocessen weet ik nu dat het rouwproces in de behandeling van mensen met deze problematiek enorm belangrijk is. Uiteindelijk is de kern van iedere psychotherapie (of alleen van die die deels ook psychoanalytisch is?) toch 'rouwen', i.e. het verwerken van onbewuste en dus onverwerkte levensproblemen, niet? Misschien suggesties voor verder lezen voor anderen? Ik heb dit artikel ('Lavoro psichiatrico e funzione paterna negli scritti di Marcel Sassolas) tenminste op een USB-pen geplaatst en lees het waarschijnlijk wel tijdens mijn trip naar Sicilië.
Oh, wat een heerlijke middag vandaag: vanaf ca. 15.30 uur tot aan 18.30 uur circa heb ik gewandeld, vanaf de buitenwijk waar wij wonen en door het hele Valentino-park heen.
Heerlijk van de frisse lucht genoten, van het wandelen, van de stilte in het park, van de prachtige natuur en uitzichten daar. Een echte oppepper, ook al ben ik lekker moe.
Ik heb ook aardig wat personen ontmoet, een enkele op de fiets, anderen te voet (meest mensen van middelbare leeftijd) en veel hardlopers (jong en oud).
Ik ben ook weer eens, voor de zoveelste keer, dwars door de reconstructie van die middeleeuwse burcht (il Castello Mediovale) gegaan, waarover ik elders hier al geschreven heb.
deel VIII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier het laatste deel van het artikel, dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"Ik weet dat ik nooit tot op het punt gekomen zou zijn waar ik mij nu bevind zonder de liefde en steun van mijn familieleden, mijn therapeuten en mijn vrienden. Het is hun geloof in mijn mogelijkheden geweest om deze potentieel zo verwoestende ziekte te boven te komen, die mij geholpen heeft er doorheen te komen. Er zijn zoveel mensen met ernstige psychische ziektes. Wij moeten weten dat ook wij actieve deelnemers in de maatschappij kunnen zijn. Wij hebben ook iets aan deze wereld te geven, als men ons maar de kans geeft. Er zijn nu zoveel prachtige psychofarmaca op de markt, die ons toe staan normaal te zijn. Het is onze taak, mensen met schizofrenie, geduld en vertrouwen te hebben, Wij moeten geloven dat morgen een andere dag is, misschien een dag dichter bij het volle begrip van de schizofrenie, naar de kennis van zijn oorzaak en zijn behandeling. .. Ik hoop dat ik nog een andere stem geweest ben in de duisternis een duisternis met een kaars die zwak blijft branden, maar niet dooft."
Uit het boek Centro di igiene mentale van Simone Cristicchi, waarin hij ook verhaalt van zijn bezoek aan vele van de oude psychiatrische structuren.
Uit het hoofdstuk I graffiti di N.O.F. 4:
Nannetti sprak met niemand; en niemand kwam hem ooit opzoeken of schreef hem een paar regels. ; In een van zijn muurinkervingen praat N.O.F. 4 over zichzelf en zijn ouders: . Zijn vader heeft hij nooit gekend; hij had alleen zijn moeder. Uiteindelijk was Nannetti nooit van zijn leven buiten de structuur geweest. ;
Olé: hoogstwaarschijnlijk zal de italiaanstalige versie van mijn verhaal al vóór aanstaande zomer verschijnen in plaats van ná de zomer. Aardig wat vrienden en kennissen zitten er al sinds begin vorig jaar op te wachten. Ook zoonlief trouwens.
Verder zal er met de hulp van mijn ex.psychiater en zijn contacten met vele psychiaters en andere bronnen heel wat meer aandacht aan besteed kunnen worden. Ook tijdens reünies of congressen is het gemakkelijker hier het boek tussen andere uitgaven binnen de GGZ onder de aandacht van het publiek te brengen. Dat is in Nederland voor mij niet zo gemakkelijk, indien zelfs niet onmogelijk.
deel VII van het artikel van 'schizofrenie'-beleving
Hier deel VII van het artikel dat Janice Jordan in 1995 in Schizophrenia Bulletin heeft laten plaatsen:
"En toch klemde ik mij aan hem (= de Controller) vast alsof ik een zinkend schip was, zelfs al voelde ik mij alsof ik langzaam maar zeker verdronk. Ik was echt gezegend toen ik mijn huidige therapeut begon te ontmoeten. Ik heb hem de laatste 19 jaar ontmoet. Hij is de boei geweest in de rusteloze wateren van mijn geest. En opnieuw was ik gezegend toen ik een patiënt van mijn huidige psychiater werd. Hij heeft voor langer dan 16 jaar tijd voor mij gezorgd. Zij zijn beiden mijn redders geweest. Zij aarzelden niet om nieuwe medicijnen en nieuwe behandelingswijzen uit te proberen. Het maakte niet uit hoe slecht de zaken er ook uit zagen: zij waren er altijd voor mij, mij terug halend naar het rijk van de gezondheid. Zij hebben meer dan eens mijn leven gered. In feite was het met hun hulp dat ik Clorazil begon te slikken, (voor mij) echt een wonderlijke medicijn. Het heeft minder dan de helft van de bijwerkingseffecten die voor andere neuroleptica gelden en ik voelde mij echt uitstekend met het gebruik van deze medicatie. Het enige probleem is dat dit product enorm hoge kosten heeft en dat is ook de reden waarom de meeste mensen met schizofrenie het niet gebruiken. Gelukkig kan ik mij met mijn ziekteverzekering deze medicijnkosten wel veroorloven. Mijn ziekteverzekering heeft uiteindelijk ook al mij opnames en behandelingen vergoed. Af en toe ben ik er bang voor dat zij mij dat niet meer toe zullen staan, maar ik probeer mij niet door deze angst te laten beheersen."
