Ik zit een beetje in een soort « after the party » dip en de inspiratie of wat daar ook voor mag doorgaan, om iets te schrijven is ver te zoeken. Toch heb ik mezelf, bijna een jaar geleden, wanneer ik aan dit blog begonnen ben, opgelegd om minstens iedere twee dagen iets op dit blog te dumpen. Zin of onzin.  Het enigste onderwerp wat ik momenteel kan bedenken zijn echter komkommers, je weet wel,  van die groene dingen die we meestal rauw in salades eten. Ooit heeft er een Europees komkommerbesluit  bestaan waarin o.a. vaststond dat een komkommer maar 20 mm kromming per 10 cm mag hebben, maar dit besluit werd afgeschaft vanwege de hoge voedselprijzen. Er moest anders teveel "weggegooid" worden.  En eigenlijk  maak ik me best een beetje zorgen om de komkommer de laatste tijd, zoals die er tegenwoordig zo slapjes bij liggen in de winkels. Je moet maar eens voelen, maar doe het diskreet, want het valt anders op. Laatst kreeg ik een knipoog van een man toen ik in de supermarkt een komkommer aan het uitzoeken was. Met een knalrode kop (en dat op mijn leeftijd) ben ik doorgelopen naar de bloemkolen, waar ze al niet aan denken die venten J Zondag ben ik trouwens jarig, maar ik geef geen feestje, dan moet ik dat spul hier naast, links op mijn blog gaan veranderen een cijfertje hoger, maar misschien ga ik wel voor een cijfertje minder of blijft het voor eeuwig stagneren op dit cijfer, want het is per slot van rekening alleen maar een cijfer, toch.......?

27-07-2009 om 19:20 geschreven door Loewiesa

Op dit moment nog geen flauw idee waar dit logje over zal gaan. Het was me anders het weekje wel . Ik zou natuurlijk eerst iets kunnen vertellen over het geheim van mijn vriendin Chantal met als tip van de sluier een klinkende titel als; “de vrouw die met vuur speelde” Maar ik ben dus nog steeds heel goed in het bewaren van geheimen. Ik zou ook kunnen schrijven over mijn tripje” back to my roots” Waar ik samen met mijn moeder en mijn dochter  naar de laatste roddels over de palingsoap rond Jan Smit op RTL Boulevard gekeken heb,  en ik dus eindelijk ook op de hoogte ben van Jan Smit en zijn nieuwe lief en zijn oude lief en haar nieuwe lief en het oude lief van zijn nieuwe lief en de moeder van Jan, die dus de schoonmoeder van zijn oude lief was en de moeder van zijn nieuwe lief die dus zijn nieuwe schoonmoeder wordt en de ex schoonmoeder is van het oude lief van zijn nieuwe lief en het feit dat het oude lief van zijn nieuwe lief  Jan een "klap op zijn porem verkocht" heeft en de manager van Jan die zich er ook nog even mee bemoeide. Het kan ook best zijn dat een en ander ondertussen al weer veranderd is. Want na Amsterdam heb ik ook nog een aantal dagen van het ene zonovergote plein naar het andere zonovergote plein op de Gentse Feesten gelopen hier en daar eens stil blijven staan om te kijken en te luisteren en heel veel terrasjes gedaan en ook nog geconstateerd dat de UV filter van mijn dagcrème waardeloos is. Eddy Wally, Biezebaaze èn Gorki tot mijn spijt alweer niet gezien of gehoord!!! Maar wel veel Polé Polé. Ik zou ook nog kunnen vertellen dat ik op het puntje heb gestaan om uit nieuwsgierigheid eens bij zo’n kaartlegster binnen te stappen die je vanaf 20 € de toekomst voorspelt en ik zou  kunnen vertellen over de pogingen van het Gentse gezelschap waarin ik vertoefde om mij  in te burgeren door mij” een mondeke Gensh” te leren! Maar helaas: “ Ô main tante wielekes g’hat, t was een kerre…..” En ik zal zeker nooit en te nimmer “huufflakke” eten!  En verder zou ik kunnen schrijven over knipperlichtrelaties waar ik “experte” in ben en het wel of niet definitief doven daarvan. Ik zou ook kunnen schrijven over tubes tandpasta, al of niet met dop, potten haar gel of over nieuwe kussentjes voor  mijn nieuwe zetels, de hond van de buren, mijn Italiaanse buurman, waarvan ik afscheid heb genomen, niet omdat hij mijn heksensoep niet zou overleefd hebben, integendeel, hij heeft zelfs om het recept gevraagd. Maar omdat het hem eindelijk gelukt is zijn huis te verkopen, daar zou ik best iets over kunnen schrijven… Maar eigenlijk gaat dit log dus gewoon over helemaal niets…zoals al mijn schrijfsels uiteindelijk over helemaal niets gaan.

25-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ga er een paar dagen tussen uit. En wens alle bezoekers van mijn blogje, een hele fijne, dag, en gezellige avond, een rustige nacht en een spetterende week.

18-07-2009 om 08:25 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk snap ik het best dat mijn vriendin haar geheim niet aan de grote klok wil hangen. Dat ze het nog eventjes voor zich zelf wil houden omdat ze het een en ander te verwerken heeft, want het is ook niet niks, haar verhaal. Maar mijn vriendin een beetje kennende weet ik dat er nog een paar vriendinnen zijn aan wie ze haar geheim heeft prijsgegeven, en die vriendinnen ken ik ook. En zo gebeurt het wel eens dat geheimen “toevallig” ter sprake komen……Zo ook die avond in het zwembad,” heb je het gehoord van Chantal?” vroeg Fabiënne,  een andere vriendin. Voor ik kon antwoorden kwam er een vrouw naast ons zitten die wij niet kenden en Fabiënne zweeg, maar keek mij veel betekenend aan……

17-07-2009 om 08:52 geschreven door Loewiesa

Vandaag heb ik niks te zeggen, dus zeg ik ook maar niets…..

16-07-2009 om 08:47 geschreven door Loewiesa

We hadden weer eens afgesproken, mijn vriendin Chantal en ik, want nu het vakantie is, en onze sportclub is gesloten en wij ons niet kunnen pijnigen tijdens de aerobiclessen, moeten we ons plezier op een ander manier zien te krijgen! Bovendien had ze me iets te vertellen, iets dat ze liever niet door de telefoon wilde zeggen. We spraken af bij de brug,  ergens precies tussen haar huis en mijn huis, een plek waar iedereen afspreekt in het dorp, die iets af te spreken heeft, en waarvan  je alle kanten op kunt, dus ook de verkeerde. Ik was er als eerste en daar sta je dan op zo’n verlaten plek waar mensen langs komen, die zich misschien af zouden vragen wat ik daar stond te doen. Er kwam een man langsrijden die al een paar keer was gepasseerd en mij met veel belangstelling bekeek.  Misschien was het er eentje met een blind date, fantaseerde ik, en stapt hij straks uit om te vragen of ik Roodkapje ben? Of misschien, zou hij denken, dat ik iets aan het bijverdienen was. In het ergste geval  krijg ik een klap op mijn hoofd en wordt ik in mootjes gehakt. Om daarna in vuilniszakken verdeeld, in de streek hier en daar gedeponeerd te worden. “ Pu..rée, Chantal…. schiet op” vloekte ik in stilte, terwijl de man voor mij stopte. Daar had je het al “Bent u verloren gelopen?” vroeg de engerd.  Voor ik kon antwoorden kwam Chantal aan van achter de brug, en de vent gaf gas en reed meteen weg. “Als je nog eens wat weet”, zei ik, blij dat ze er was.

Samen trokken wij het bos in, voor een wandeling in een snel tempo. In een bos staan bomen, er fluiten vogels, het ritselt. Maar door ons gebabbel  onder het lopen, heb ik er niks van gemerkt deze keer. “Vertel het aan niemand hè?” zei Chantal toen ze me haar geheim had verteld. En nee, ik zal het aan niemand vertellen, haar geheim. Ik kan namelijk heel goed geheimen bewaren…..

14-07-2009 om 20:40 geschreven door Loewiesa

Het was zaterdagmorgen, en het weer was grauw en druilerig, “ wat wil je gaan doen vandaag?” vroeg mijn lief. En tja, wat wilde ik gaan doen? Voor je het weet zaten we de hele middag aan de tv gekluisterd of kreeg mijn lief het in zijn hoofd aan de pc te gaan prutsen. Hij vind namelijk  altijd wel het een of andere programmaatje om eens  uit te testen. En mijn machientje, waarop momenteel een Franse testversie van Win7 zit, draait juist zo lekker……  En….. het is Juli, dus er zijn  weer eens solden, en als vrouw ben ik natuurlijk niet helemaal ongevoelig voor koopjes.  Shoppen, net als bij veel mannen is shoppen niet echt zijn ding, maar in een “therapeutische dosis” gaat het nog net. Dus werd het, die morgen, meteen bij het opengaan van de winkels, het winkelcentrum. Solden? Wat solden? Thuis gekomen met twee leuke dingetjes uit de nieuwe collectie.

’s Middags nog naar een meubelwinkel in de streek geweest. Want ik ben al enige tijd van plan om mijn oude zitbank te vervangen.  En daar stond hij! Zo’n zelfde al eerder gezien bij Château d’Ax, maar daar, zelfs afgeprijsd nog ver boven mijn budget. Hetzelfde zachte leer, een zalige zit, en deze keer….. betaalbaar! Ik besloot mijzelf te verwennen…….mijn lief, die zich verleden jaar nog een nieuwe zitbank had aangeschaft, constateerde nuchter, dat, mochten wij ooit zouden gaan samenwonen, wij  in ieder geval, goed in onze zetels zouden komen te zitten……

13-07-2009 om 08:27 geschreven door Loewiesa

Er was een probleem  met de waterleiding, in de crèche waar mijn kleindochter elke dag, behalve woensdag -want dan is zij bij oma-  naar toegaat. En zo werd oma ingeschakeld. Oma die gelukkig die dag toch niets anders te doen had , dan vliegen te vangen, “toevallige” passanten de schrik op het lijf te jagen, zich” schaamteloos” te gedragen in chatrooms. Logjes te schrijven of nadenken over die ooit nog te schrijven roman.  Die mand met strijk weg te werken die ze al eens verplaatst had, maar nog altijd in de weg bleef staan, of de ruiten weer eens een poetsbeurt te geven.  ’s Avonds had oma wel een afspraak in het plaatselijke zwembad voor haar tweewekelijkse seance aquarobic .Maar dat was pas ’s avonds, dus nu had oma “plenty of time”. Eerst hebben wij de afwasmachine  leeggehaald, waarbij mijn kleindochter mij zeer handig meehelpt. Even keek ik bedenkelijk naar de mand met strijk… maar ik besloot daar nog een paar jaartjes mee te wachten J  Niet met die mand met strijk, maar met de inwijding van mijn kleindochter in het hele  strijkgebeuren. Het was ander weer, als de week ervoor, geen zwembad in de tuin deze keer,  maar vlug een blokje om, toen de zon eventjes doorkwam en even naar de bakker, voor het weer begon te regenen en wij verplicht waren ons vertier binnenshuis te zoeken. “Plop, Plop” begon mijn kleindochter, toen ik haar vroeg wat we zouden gaan doen. Thuis heeft ze een muziek cd van kabouter Plop. Televisie kijken mag mijn kleindochter niet van haar papa en mama, en groot gelijk hebben ze! Maar  gelukkig is er oma! En zoiets als You Tube! En zo hebben wij de kabouterdans van Kabouter Plop gedanst en  gezongen. Nadat we, uh….... ik uitgedanst waren,  riep ze zoiets als “poke fees, poke fees”. Maar mijn dochter, die op dat moment belde, om mij nog even van wat goede raad te voorzien! verzekerde mij dat het om “Poker Face” ging, dat ze kende van de radio en zo heb ik Lady Gaga ook nog eventjes  op gezocht en dat gaat zo; “Mum mum mum mah, mum mum mum mah, mum mum mum mah, mum,mum mum, mah, mum,mum,mum,mah” . Daarna nog even naar” Ernie en Bert,  Ieniemienie en Tommy” gezocht en gevonden en Kiekeboe gespeeld. Verder hebben wij boekjes gelezen, puzzels gemaakt, torens gebouwd en heb ik tijdens haar slaapje de strijk gedaan, In de namiddag wanneer het weer droog was nog een flinke wandeling gemaakt, Waarbij mijn kleindochter alle stoepen van het dorp  beklommen heeft en kennis  gemaakt heeft met " Monsieur le Bourgmestre”……..   ’s Avonds in het zwembad weer tot leven gekomen op o.a. Lady Gaga’s mum,mum,mum,mah…..

Voor wie de Kabouterdans ook wil leren (de nieuwe oma's en opa's, en voor de anderen misschien een herhalingsoefening?)  Klikken op het plaatje. Veel plezier!!!

10-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met een brede zwaai, doe ik de voordeur open en  sta oog in oog met een grote neger die, verbleekt van schrik  (ja echt!!!) een stap achteruit zet, wanneer hij mijn gezicht met het witte schoonheids masker ziet. En op dat moment  letterlijk en figuurlijk met zijn mond vol tanden komt te staan. Daarmee de inkomer van zijn verkoopspraatje vergetend, en zelfs zijn daar bij behorende uitgestoken hand terug trekt, om daarna, waarschijnlijk bang geworden dat “ het” misschien weleens besmettelijk zou kunnen zijn,  en met een “excusez moi , Madame”  het hazenpad kiest. Nog na gniffelend over de Afrikaanse beller zet ik mijn computer aan en ga ik wat mailtjes bekijken. En zo heb ik voorlopig weer genoeg  knuffels, wensen en  goede raad voor de rest van de dag. Verder onderbreek  ik twee Hoax en kettingmails ! Zodat er ergens op de wereld een “arme sloeber” dank zij mij in de ellende blijft zitten. Daarna msn messenger open gedaan om te zien of er soms een van mijn virtuele vriendjes of vriendinnetjes on line staan, want ik heb wel zin in een praatje. Een  tijdje” gebabbeld” met een“mysterieuze” vriendin waarmee ik al jaren virtueel contact heb, gewoon over koetjes en kalfjes, onze kinderen, de kleinkinderen en dan onvermijdelijk, over het weer. Nu ik de” smaak” van het chatten weer even te pakken heb en ik toch geen zin heb om iets anders te ondernemen. Besluit ik me zelf in te loggen in een chatroom waar ik héél  héél  vroeger wel eens kwam. Nog even nadenkend over de nickname die ik zal kiezen bij het betreden van de room, want het effect is natuurlijk anders, als met inlogt als ” Omaatje” of “Moeke” dan als” Dom Blontje”. Ik besluit voor Rood Kapje te kiezen. Binnen de kortste keren, logt” de boze wolf”  in en ook” de jager ” en zelfs de “grootmoeder” zijn snel van de partij. “Sneeuwwitje” heeft trouwens het zelfde effect!!!  Na mij een tijdje (heel braaf overigens!!!)  geamuseerd te hebben, èn, na uitgemaakt te zijn voor stomme Hollandse trut J  besluit ik dat het mooi geweest is, en doe nog na lachend de computer weer uit.

08-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nu het in mijn leventje de laatste tijd weer windstil is geworden, lijkt het vandaag of ik me een beetje zit te vervelen. Mijn zoon is met een vriend op stap,  zodat ik het huis voor mij alleen heb, mijn lief is zijn dingen aan het doen in Gent. Ik kom moeilijk op gang en mijn creativiteit staat op een laag pitje, om eventjes op te flakkeren bij het stofzuigen , wanneer er een dikke bromvlieg langs komt vliegen “Hebbes”, denk ik, terwijl ik probeer het irritante insect, in de stofzuiger te krijgen,wat mij uiteindelijk, niet zonder wat moeite lukt. Nu vraag ik mij af wat de vlieg in de stofzuigerzak aan het doen is en of de mieren er nog in zitten die ik deze week al opgezogen had, spinnen zitten er ook in, plus de nodige huismijt. Even denk ik aan een horror scenario wanneer ze gezamenlijk zouden besluiten om via de slang, ’s nachts, wanneer ik niets vermoedend lig te slapen, naar buiten komen. Daverend door het stille huis……… De stofzuiger geïsoleerd door het mondstuk af te sluiten en hem in de garage te zetten! Daarna heb ik mijn gezicht gescrubd, gestoomd, en een maskertje opgedaan  en toen ging de bel!!!.........3x!!! Conclusie: de postbode kan het niet zijn……….

07-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn weekenden zijn weer gevuld, nu mijn lief en ik het voorlopig weer hebben bijgelegd. Ook de strijdbijl tussen hem en mijn zoon lijkt voorlopig begraven te zijn, al is het,ben ik bang, maar onder een dun laagje zand………Een tijdje geleden had ik eens zo’n geschenkdoosje van Bongo gekregen  met bonnen voor een bezoek aan het een of andere evenement ergens in België. Het is wel een origineel cadeautje als je niet goed weet, wat iemand te geven, er bestaan zo verschillende arrangementen, een dagje uit, iets cultureels, gastronomie,  welness, en ook citytrips..…Wij hadden voor het kasteel van Lavaux Sainte Anne gekozen. Lavaux St-Anne, is een deelgemeente van Rochefort en ligt in de streek van Fammene. We hadden het kasteel al een paar keer vanaf de snelweg zien liggen. Het is een prachtig bewaard middeleeuws kasteel,  dat in de 13^e eeuw oorspronkelijk alleen een uitkijktoren was en pas later haar huidige vorm met de slottoren en de grachten kreeg.  In de 17^e eeuw werden de appartementen van het binnenhof en de toegangspoort in Renaissancestijl gebouwd. Het kasteel is ingericht als jachtmuseum en er zijn verschillende kamers, waar men kan  zien hoe het leven er indertijd toeging. In de bijgelegen moerastuin werd ik gestoken door zo’n smerige steekvlieg die op mijn arm was gaan zitten, en het nodig had gevonden zich daar vast te zuigen. Het gevolg was een flinke jeukbult, die ik trouwens twee dagen na data nog voel als ik over mijn arm strijk.  

Aan lezen was ik  al een paar dagen niet meer toegekomen . Maar ik kon het niet laten af en toe eens aan mijn boek te denken. En dan werd het zondag. Mijn lief had zaterdag al met enige spijt laten weten dat De Tour was begonnen. Hij is enigszins fietsfanaat, en ik zag hier de mogelijkheid van een middagje lezen dichterbij komen.  Het was dan ook met voorbedachte rade dat ik hem voorstelde om die middag gewoon fijn thuis te blijven, zodat hij naar zijn geliefde Tour kon kijken. “Wil je echt nergens naar toe?” vroeg de lieverd nog. Maar ik hoefde echt nergens naar toe. Met mijn boek trok ik naar de tuin, waar ik mij in een tuinzetel installeerde. Na een kwartiertje toch maar even naar binnen gegaan om eens te kijken, want ik had zo’n voorgevoel. En ja, hoor mijn sportieveling lag al te slapen voor de televisie. Moe van het fietsen zeker?

06-07-2009 om 19:53 geschreven door Loewiesa

 Woensdag. De eerste dag van de grote vakantie. Mijn zoon heeft zijn schooljaar met succes afgesloten, geen herexamens dit jaar, hij gaat in september aan zijn zesde en laatste jaar middelbaar beginnen. Zijn plannen voor daarna zijn nog een raadsel, misschien verder studeren? Want met alleen een diploma middelbare school kom je tegenwoordig blijkbaar niet ver. Woensdag was het ook de dag van mijn kleindochter Camille. Om de zomer goed te beginnen heb ik een plastic zwembadje voor haar gekocht en in de tuin geïnstalleerd, goed ingesmeerd en onder de parasol is ze druk bezig geweest rond dit watergebeuren met haar emmertje, gietertje, zeefje en schepje. Ondertussen viste ik de grassprietjes uit het water, die aan haar voetjes waren blijven plakken, want  mademoiselle wilde er na 5 minuten, door die grassprietjes al niet meer in,  zucht….....! ’s Middags tijdens haar middagslaapje heb ik mij met mijn boek in de schaduw geïnstalleerd. Het boek, “mannen die vrouwen haten” van Stieg Larsson  heeft 560 bladzijden en ik ben vast van plan het deze zomer (uh deze week) uit te lezen. Het maakt deel uit van de Millennium trilogie, nog 2 net zulke dikke boeken van dezelfde schrijver, die naar het schijnt net zo goed zijn.  Ik heb mij dus voorgenomen  het computeren wat te verminderen, tenminste, zolang de zon schijnt, en mijn tuin mij blijft lokken. Het was er zalig, eventjes, op dat plekje in de schaduw onder de bomen met een heel zacht briesje en alleen het geluid van kwetterende vogels…… Dan hoor ik ineens geluiden uit het huis van de buren, de ramen staan open en ze hebben ruzie, voor de zoveelste keer. De buurvrouw schreeuwt en begint met veel gevoel voor drama te gillen. De deur gaat open en slaat even later met een harde slag weer dicht, weer gestommel, weer geschreeuw. Even later is de rust weergekeerd. Ik hoor de vogeltjes weer en ik probeer verder te lezen, maar dan, weer geluiden, een gekreun dit keer, geen gekreun van pijn of verdriet, maar een oooooooh aaaaaaaah gekreun!!! De ruzie is blijkbaar weer bijgelegd!.... Van lezen komt er nu niets meer. Mijn kleindochter is weer wakker geworden en heeft zin in een nieuwe duik in haar privé zwembad. Met mijn dochter en schoonzoon afgesproken die avond na het werk samen in de tuin te eten. De witte wijn staat al uitnodigend te wachten in de koelkast…..

03-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het Memorie stokje 

Ik kreeg het stokje van Camille (de link naar haar blog staat links bij mijn favorieten) een virtueel stokje,  waar ik van begrepen heb dat het de bedoeling is, iets te schrijven over herinneringen van vroeger ……....

Ik was net vier geworden en zou voor het eerst naar de kleuterschool gaan, ik herinner me die dag nog goed. Hoe ongeduldig ik was, toen ik moest wachten terwijl mijn moeder en mijn twee jaar jongere broertje zich klaar maakten om mij die eerste dag te begeleiden naar school. Al snel ging ik helemaal alleen naar de kleuterschool, dat dacht ik tenminste, want pas vele jaren later, hoorde ik, toen ik mij hier eens over verbaasde,  dat een paar buurvrouwen die hun kinderen naar school brachten  met mijn moeder hadden afgesproken om een oogje in het zeil te houden. In die tijd was de buurt trouwens nog rustig, nu loopt de ring tussen de wijk en de school, die naar mijn weten niet eens meer bestaat.  En als ik toevallig aan die kant van de stad over de ring van Amsterdam rij, kijk ik wel eens (met een binnenpretje) naar de toren van de kerk die vlakbij de school stond. En dan zie ik ze nog vliegen!..........  Mijn moeder maakte vroeger mijn kleding zelf, ze maakte ze uit stoffen die soms over waren van kleren van mijn oma en meestal ging het om erg donkere jurkjes of rokjes, die ik haatte, ze maakte ook jassen, en het hoogtepunt van haar creaties was een donker groene cape, die ik eerst weigerde om aan te trekken. Maar tegen mijn moeders wil was niet veel in te brengen. Ik zou en moest de cape dragen die mij zo schattig stond! Die dag waaide het nog al, en ik ontdekte de mogelijkheden van die afschuwelijke cape. De cape, die best  eens een supercape zou kunnen zijn. Als de wind er onder kwam, zou ik wel eens kunnen loskomen van de grond en wie weet zou ik er mee kunnen vliegen, vliegen zoals een vogel, hoog in de lucht! (Een soort van super Loewiesa!) Het opstijgen lukte niet erg goed, en ik besloot een paar knopen van de cape los te maken, zodat het beter zou gaan, ik ben wat sneller gaan lopen en besloot de laatste knopen ook open te maken. En toen gebeurde het onvermijdbare …… de cape vloog weg! (zonder mij, helaas) Nog altijd zie ik ze stijgen en rond de kerktoren vliegen. En natuurlijk kreeg ik op mijn donder toen ik die middag naar huis kwam, zonder cape. J

Later zou blijken, dat ik in mijn leven nog vliegpogingen zou ondernemen, al of niet met succes…..

En nu geef ik het memorie-stokje door aan Eliza……Eliza???

01-07-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de vraag, waar hij gedacht had me mee naar toe te nemen -want ik ben nu eenmaal een vrouw en als vrouw wil je natuurlijk wel weten wat je aan (of uit) moet doen op zo’n weekendje weg met z’n twee. Antwoordde hij alleen “Neem maar een dikke trui mee, het kan er nogal waaien, regenkleding, want het weerbericht was niet geweldig afgelopen weekend, en eventueel, rubberen laarzen!” “Rubberen laarzen? Kickt hij op rubberen laarzen?..... Of gaan we soms Wadlopen?” vroeg ik nieuwsgierig, want dat hebben we ooit eens gedaan op onze eerste uitstap samen. Maar de Waddeneilanden waren het niet deze keer. Bovendien zijn mijn rubberen laarzen een paar jaar geleden voor de helft opgevreten door een knaagdier dat ons met een bezoekje aan de garage had verblijd en die vervolgens werd vermoord door wijlen mijn rode “je-weet-wel-kater”,- en zo, heb ik mij laten vertellen, hadden wij nog geluk gehad, want deze knaagdieren kruipen ook graag onder auto's om daar leidingen door te knagen-  “Dus niet naar het Noorden deze keer, naar het Westen dan?” probeerde ik weer. Ik kreeg nog een laatste hint: Ergens tussen” septcent et neufcent” (een Franse woordspeling) en toen wist ik het, Wissant werd het, aan de Opaalkust, even voor bij Calais, waar men bij mooi weer zicht heeft op de Engelse krijt-rotsen, daar gingen we dus heen.

“En je zoon dan”? vroeg een vriend mij toen ik vertelde dat ik dat weekend met mijn lief zou doorbrengen. “Je had toch voor je zoon gekozen?” Meteen voelde ik de schuldgevoelens weer opkomen, want inderdaad, ik ben nog altijd een moeder en die rol zal ik zeer waarschijnlijk wel levenslang spelen, zoals een leeuwin die vecht om haar welpen te verdedigen. “Je maakt zo een watje van hem” had een andere vriendin gezegd;”Kom er niet tussen, laat hem zijn eigen strijdjes zelf oplossen, daar wordt hij een man van!” De laatste weken heb ik mijn zoon echter ook flink aangepakt en laten merken dat het mij ook menens kan zijn Want ik ben behalve een moeder ook nog een vrouw met gevoelens, emoties en verlangens, mag ik alsjeblieft?

29-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn leven begint steeds meer op een soap te lijken. Terwijl ik de laatste weken alles probeerde om mijn lief uit mijn gedachten te verbannen, honderden excuses zat te bedenken waarom het beter was dat het gedaan was, kadavers van allang verdronken oude koeien aan het opgraven was om persé te kunnen constateren hoeveel wij in feite toch wel van elkaar verschilden.  Heel eventje heb ik ook nog gedacht om in een klooster te gaan, maar ook die optie bleek uiteindelijk niets voor mij te zijn. En zo lijken die gedachten vandaag voor niets geweest te zijn. Ik heb mijn lief teruggezien rustig dit keer, zonder te ruziën, zonder verwijten, En...... de noodzakelijke vonk was er nog. “heb je zin om het weekend samen weg te gaan?” vroeg hij mij uiteindelijk. En niets is veranderlijker dan een mens en alleen gekken veranderen nooit van mening. Bovendien alleen is maar alleen en zijn alle aardige en leuke mannen gehuwd, homo of zoals mijn Italiaanse buurman te dik en te kortbenig. Dus natuurlijk heb ik toegehapt.

Straks komt hij me halen........wordt misschien vervolgd.

26-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

25-06-2009 om 09:27 geschreven door Loewiesa

23-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik woon al ruim 20 jaar in “La Région du Centre” en al 20 jaar als ik vanuit La Louvière richting huis rij kom ik langs een zijstraat met in het begin van die straat een blinde muur met daarop de volgende tekst ”Lindsey, je t'aime pour la vie”. En iedere keer vraag ik me af wie die Lindsey en haar lover toch wel zijn, hoe oud ze nu zijn, of ze (nog steeds) samen zijn? En ook vraag ik me af wie die persoon is die, die tekst op die muur heeft gekwakt, want de tekst is duidelijk niet door de een of andere graffiti kunstenaar, met kleurige, artistieke letters op de muur gespoten, maar met grote, niet echt mooie een beetje onhandige koeienletters. En zo denk ik dat Lindsey en haar aanbidder, in de buurt hebben gewoond of misschien nog wel wonen. Omdat er  blijkbaar in al die jaren geen poging lijkt te zijn ondernomen om deze tekst te verwijderen. En, zo redeneer ik, het lijkt me sterk dat je -tenzij je een graffiti kunstenaar bent- de hele stad rondwandelt, met een pot verf en een kwast om dan ineens in een voor jou onbekende straat bij een onbekende muur te bedenken: “Hé mooie muur, hier ga ik eens even mijn eeuwige liefde verkondigen” Want, je zoekt toch een muur uit, waarvan je zeker bent, dat je lief daar regelmatig langskomt?

Toen ik een paar maanden geleden in Amsterdam weer eens door de wijk liep waar ik ben opgegroeid kon ik het niet laten om naar de teksten van vroeger te zoeken, want eens heeft mijn naam hier ook ergens jaren op de muur gestaan in combinatie met hartjes en pijltjes. Wij gebruikten daarvoor geen verfstiften indertijd maar gewoon schoolbord krijt of we haalden bij het tandheelkundige laboratorium, dat in de wijk gevestigd was, de afdrukken voor kunstgebitten uit de vuilnisbak, waar je ook mee kon krijten maar die dus niet bestendig waren tegen de tijd. De teksten van vroeger zijn dan ook allemaal verdwenen en overgespoten met andere, soms zeer raadselachtige tags............

22-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-06-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdag: Om 5.30 wakker geworden, terwijl ik me had voorgenomen om eens uit te slapen. Want vandaag “moet” ik helemaal niets. Mijn kleindochter die gewoonlijk de woensdag bij mij komt blijft vandaag bij haar mama die een paar dagen vrij heeft. En mijn zoon die nog volop in de examens zit, heeft vandaag ook “niets”. Maar ik werd dus om 5.30 al wakker, en terwijl ik mij nog eens omdraaide bedacht ik een beetje verdrietig dat ik mijn lief nog steeds mis.Vooral die tijd, dat hij mij 's morgens wakker kuste en mij in zijn armen nam en zei dat hij van mij hield. Van mij hield! Want uiteindelijk bleken we dus slecht bij elkaar te passen. Maar als we dan zo slecht bij elkaar pasten, zoals iedereen zei, waarom bleven wij dan zo krampachtig aan elkaar hangen? Want zo was dat bij ons, en eigenlijk wisten we heel goed, wanneer de eerste scheurtjes zijn onstaan, maar die strijk je dan weer glad en je doet net of ze er niet zijn, en de scheurtjes worden scheuren, maar nee, je luistert niet, je gaat door, je praat niet, gewoon doorgaan. En als je dan eens praat, dan leidt het tot niks, alleen maar ruzie en dicht slaande deuren........ Liefde is ook water bij de wijn doen, zegt men! Maar hoeveel? Wel eens wijn met water gedronken trouwens? Voor je het weet drink je alleen nog maar water. Hoeveel toegevingen moet je doen voor je jezelf verliest, voor je op een dag jezelf tegenkomt? Tegengestelden trekken elkaar aan, dat wordt ook gezegd, maar hoeveel mag je van elkaar verschillen voor het onleefbaar wordt? Vastbesloten om ook dit hoofdstuk in mijn leven af te sluiten ben ik uiteindelijk, veel te vroeg opgestaan omdat het vervelende kind van de buren buiten “gelost” werd waarop de hond van een eindje verder in reactie daarop zenuwachtig begon te blaffen. Ik besloot die morgen naar de kapper te gaan, voor eens een ander hoofd.....

18-06-2009 om 18:15 geschreven door Loewiesa