Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    04-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.305. stereotypen

    een paar heldere situatieschetsen

    Enkele stereotypen, knap in beeld gebracht.
    De geschreven tussentekstjes zijn in het Engels + Italiaans,
    maar dat maakt niet uit want de beelden zijn zeer duidelijk
    en bij momenten zeer raak ook.  
    Mijn favorietje is het stukje over de zakenreis.

    Het roze cirkeltje stelt een vrouw voor, het blauw vierkantje een man.
    Maar dat moet ik er eigenlijk niet bij vertellen, dat is vanaf het eerste fragment duidelijk.

    klank zachtjes zetten,
    de verschillende geluidjes beschrijven mee het gebeuren :
    http://www.youtube.com/watch?v=CCz08Bw9wEQ 
    05min27

    m
    EZW-02/2014, met dank aan VG

    04-02-2018 om 02:19 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    03-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.304. 1ste schoolreünie

    'k Ben maar één keer naar een schoolreünie geweest. Het was februari en heel koud, in '72 of '73.
    Het was het eerste jaar, of het tweede na de humaniora. Het was ergens in de binnenstad te doen.
    Er werd inschrijvingsgeld gevraagd, wat ik niet echt snapte, maar goed,
    ik schreef me in. Die 70 fr of zo, zou wel een bijdrage zijn in de onkosten,
    een centje voor de gestencilde uitnodiging en de postzegel, dacht ik.

    Toen ik die avond toe kwam op het adres, bleek het een zaal te zijn,
    niet een taverne/restaurant zoals ik begrepen had.
    Het was een zaal met drankje en hapje, 'met mogelijkheid tot versnapering',
    tafelen zat er dus niet echt in.

    Ook goed, maar zo’n grote zaal voor 16 oud-leerlingen? Wat een lege, kale bedoening.
    En toen bleek dat het initiatief niet uitging van onze gewezen klasverantwoordelijke
    maar van de school zelf, en dat álle oud-leerlingen waren uitgenodigd. Niet alleen ons klasje.
    Ik keek rond : een veel te hoog plafond om gezellig te zijn
    met een aantal lusters waarvan enkele het niet deden.
    Waarschijnlijk rekende de zaalverhuurder op de kale TL-buizen langs de muren.
    Rechts van de deur, aan een korte kant plus een lange kant van de zaal
    was de vloer drie of vier treden verhoogd, dat bouwsel had een golvende frontlijn
    en was afgezet met een vergulde reling die om de zoveel tafels onderbroken werd voor een trapje.

    Aan de overzijde van de deur was een soortement podium en
    aan de linker muur, aan de overzijde van die lege dansvloer, stond een geïmproviseerd buffet te zweten.
    Dit was een oude balzaal, met een interieur dat ooit de Fred Astaire-stijl had willen nadoen
    en daar toén al niet in geslaagd was. Een balzaal huren voor een schoolreünie?
    Dit was een even zielige locatie voor feestjes als de turnzaal van de school.
    En daar hadden we ons misschien nog thuis gevoeld.
    Maar ja, daar konden nu geen bijeenkomsten meer gehouden worden
    want daar lag nu een dure nieuwe vloerbekleding (linoleum?)
    die geen schoenen verdroeg en zeker geen dameshakken.
    Niet dat wij zo damesachtig gekleed liepen maar de oudere oud-leerlingen wel.
    De gestelde lichamen. De prominenten van de reünie. Zij die elke keer kwamen.
    De dames die duidelijk reeds lid waren van de Bond van Grote Gezinnen.

    Wij waren met een stuk of acht van ons klasje en een paar van ons besloten
    dat koud TL-licht te ontvluchten en elders een paar uren gezelligheid te zoeken.
    In klein comité.

    Alleen stond er nu een nonnen-comité in de weg want
    ondertussen had de dame aan de deur van de zaal
    gezelschap gekregen van zuster directrice en een paar van haar acolieten.
    Onze vroegtijdige terugtocht zou tactisch moeten aangepakt worden.

    Onze tafel had als blijk van belangstelling al een paar afkeurende blikken gekregen.
    Ons half klasje was te jolig, te lacherig (van ellende), te weinig jonge-damesachtig met al die jeans …
    Hoe het zat met de andere klassen van ons jaar weet ik niet,
    ik had het druk met de deur in het oog te houden om te zien wanneer de uitgang zou vrij zijn.
    Een andere uitgang, een meer discrete, was er niet:
    een keuken was er niet (meer) en de zij-ingangen naar het podium waren dicht gewerkt.
    De enige nooduitgang die er was, was te zichtbaar achter de buffettafel,
    aan de overkant van die lege dansvloer drie treden beneden ons.

    Toen kwamen de nonnen in beweging, zij verlieten de ingang.
    Gered, dachten wij - Niks van.
    Zij zwermden uit en namen de rijen tafeltjes in de klem. Voor een gesprekje.
    Een tafeltje verder zag ik zuster M en ik hoopte dat ze rap bij ons zou zijn,
    zij was de meest menselijke non van het klad. Maar ineens stond daar de directrice.
    Met professionele minzaamheid had zij ons in de rug beslopen.
    Ze vroeg wat we 'deden’' Waarmee studies bedoeld werden.
    En plots was er aan tafel ineens weer die verbondenheid, bijna ogenblikkelijk.
    Er was zelfs geen overleg nodig.

    Iemand zei dat ze bakkerijschool volgde en dat ze al zoete broodjes kon bakken.
    Bij zuster directrice bleef De Minzaamheid op het gezicht geglazuurd.
    Iemand studeerde voor 'tolk' in de Aarschotstraat.
    Of zuster directrice de stijl van de Aarschotstraat kende liet ze niet merken.
    De Minzame Glimlach bleef bij elk sullig antwoord.

    Tot slot antwoordde iemand naar waarheid dat ze moraalwetenschappen studeerde.
    Er kwam beweging in het masker van de directrice:
    - Ah, Godsdienst! constateerde ze verheugd en verbaasd over wie terugkeert naar de stal,
     
    het schaap van wie men dat het minst verwacht newaar …
    - Nee zuster, moraalwetenschappen.
    - Welja, Leuven dus! deed ze katholiek.
    - Nee zuster, Brussel., was het vrijzinnig antwoord.
    De glimlach verkrampte tot een grimas en na een knikje trok ze naar een andere tafel.

    Na zoveel geveinsde belangstelling stonden we op en stapten naar de deur.
    Weg van daar.
    Hoe de avond verder gegaan is kan ik me niet herinneren.

    Later hoefden schoolreünies niet meer voor mij, teveel stoef-&-bluf, die grote bijeenkomsten.
    Nog later kwam het er niet meer van.
    Maar een klein klasreünietje zie ik nu eigenlijk wel zitten.
    Vijfenveertig of meer jaren na datum.

    m
    EZW-08/2012, bijgewerkt

    03-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.303. alarmerend

    Het schaap blaat en de geit mekkert.
    Zo hebben wij dat geleerd op school, in de jaren dat het leven nog simpel was.
    Nu blijkt dat de dieren zelf die schoolboeken niet doorgenomen hebben.
    Het geluid dat sommige onder hen produceren doet me in alarmfase rood gaan
    en ik zou onmiddellijk de polies, de hulpdiensten en de brandweer bellen.

    verontrustende geluiden
    klank aanzetten, vooral luid genoeg :
    http://www.youtube.com/watch?v=PpccpglnNf0 
    02min05

    m
    EZW-02/2013

    03-02-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    02-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.302. Read Only

    waarom ik Microsoft een proces wou aandoen

    Aangezien we van aan boord geen beeldmateriaal mochten mailen naar onze correspondenten
    (toen nog te duur in satelliet-tijd)had ik CD-roms met foto’s en PPSsen gereed gemaakt om mee te geven
    aan iemand die afmonsterde, hij zou ze posten. 
    'k Had op die CD-roms ook wat teksten voor thuis gezet, deze zonder zelfcensuur.

    Mijn dagelijks uitgaande mails stonden bol van de zelfcensuur.
    Niet alleen was de server de rederij zelve, maar
    elke uitgaande mail passeerde toen ook nog via de captain, vandaar.
    Op CD-rom kon ik eens wat serieuze berichten meegeven, zo halverwege contract.
    We hadden nog een twee maanden voor de boeg. 

    De CD-roms had ik verzendklaar gemaakt, beveiligd tegen wijzigingen
    en ik had ook een wachtwoord ingevoerd om te beveiligen tegen indiscretie. 
    Dat tweede wachtwoord was oude koek bij de correspondenten,
    ze wisten thuis allemaal dat het **** was.   

    En dan nu het relaas, het gebeurde in 2007:   

    Vorige vrijdag waren we thuis, eerst jetlag eruit geslapen,
    zaterdag bel ik mijn ouders om te melden dat we weer in het land zijn.

    Ome Jos was daar ook.
    Ome Jos is een bevriende buur die sinds het overlijden van zijn echtgenote
    tamelijk vaak bij mijn ouders binnenloopt.

    Voor Ome Jos had ik ook een exemplaar meegegeven.
    Hij heeft sinds een tijdje een vriendin,
    als broer-en-zus-hoor, vertelde hij er haastig bij toen hij voor het eerst over haar vertelde.
    Buddies dus.
    We noemen haar Tante Pos, omdat haar familienaam iets in die aard inspireert.
    En zij laat zich met stijl dat naampje welgevallen.

    Aan de foon vroeg ik Ome Jos of de CD-rom hem bevallen was.
    ‘k Had uren zitten werken en reviseren aan de drie PPSsen
    en verwachtte van hem op zijn minst een 'hm' als goedkeuring.

    - Nog niet bekeken Meisje.
    Hij is 70+ en mag me dus meisje noemen.
    - Nog altijd niet bekeken Ome Jos? kreet ik.
    - Nee Meisje, want ze kwam er elke keer bijzitten.
    'Ze' is Tante Pos.
    - Is dat een probleem Ome Jos?
    - Ja Meisje, er staat toch ‘ALLEEN lezen’.
    - Ome Jos ...
    - Meisje?
    - Het is niet ‘ALLEEN lezen’, het is ‘alleen LEZEN’,
     
    gewoon die optie aanklikken en dan komt de tekst in beeld.

    In de stilte die toen volgde hoorde ik de professor in hem wakker worden.

    - Kijk kind, zei hij, dan zou er 'ENKEL lezen' gestaan hebben, dat zou uitsluitsel bieden.  
    - Ja Ome Jos, zei ik gedwee.

    'k Stond kaarsrecht aan de telefoon en vreesde dat hij me in
    september zou doen terugkomen. Want zo is hij. Zo was hij ooit.

    En Microsoft doe ik een proces aan wegens de klunzige, slordige
    en inadequate vertaling van de term Read Only.

    m
    2007, HiH-02/2015, bijgewerkt

    02-02-2018 om 03:23 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.301. Ingeborg

    te gast bij Wim Helsen, Ingeborg
    met een gedachte van Rumi / Roemi

    Ver buiten gedachten over recht en onrecht ligt een veld.
    Daar zal ik je ontmoeten.
    Als de ziel zich tegen het gras vlijt, is de wereld zo vervuld dat voor woorden geen plaats is.
    Gedachten en Taal, zelfs het woord Elkaar, zijn daar overbodig.

    Jalal ad-Din Rumi, 13de eeuw, Perzië

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Ingeborg in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a51/ 
    11min39

     

    Over Ingeborg Sergeant : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ingeborg_Sergeant 
    Over Rumi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jalal_ad-Din_Rumi 

    02-02-2018 om 03:10 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    01-02-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.300. te gelegener tijd

    Een aantal jaren geleden deed ik tijdens een opruimsessie mijn blauw brandkoffertje open.
    Dat staat onderin mijn nachtkastje. Enorm veilig, ik slaap ernaast. Als ik slaap.
    De sleutel van het koffertje ligt al jaren in het meubel van de badkamer,
    dat is de Geheime Plaats. Ook enorm veilig, niemand weet dat.
    Wat bleek : mijn einddiploma zat niet in mijn blauw koffertje.
    Daar lag enkel zo’n opgerold ding met een vermelding over de twee eerste jaren.
    Mijn aggregaat zat ookni in het koffertje. 
    Niet dat ik die twee kartonnen papieren ’s anderendaags nodig had, maar stel …
    En ik had daar toch mijne nestel voor afgedraaid hé.
    Buiten fuiven en katers was er ooit ook nog studeren en blokken en examenstress en zo. 
    Nee zeg, van mijn stage had ik echt mijn werk gemaakt en nu
    had ik daar geen enkel papier van. Zelfs niet de evaluatie van mijn stageleider.

    Hij was in die jaren wereldberoemd in de branche en hij nam per jaar maar drie stagiaires aan,
    gedurende drie maanden. En bibi mocht daar een van zijn!
    Toevallig waren dat jaar de stagiaires alle drie van Brussel.
    Zoiets schept een band natuurlijk. Ik was zo blij dat ik aanvaard was,
    dat ik door vuur zou gegaan zijn voor die man. Nu nog eigenlijk.

    We moesten wel verkassen voor drie maanden.
    Maar jong en gedreven, was dat geen probleem.
    Adieu Lief, adieu kameraden, wij gaan een beetje aan onze opleiding werken. 
    Wij hebben daar drie maanden gewerkt gelijk zotten, tot stukken in de nacht.
    Dag in dag uit, letterlijk 7/7. We leefden spartaans en op de tippekes van onze tenen
    want een goede evaluatie van deze Mr B was ongeveer goud waard.

    En na drie maanden kwamen wij alle drie terug naar Brussel met een goed³ stagerapport.
    We hadden mekaar nogal gaande gehouden ook,
    die evaluaties waren in feite het resultaat van ploegmaatschap. 
    Toen ik mijn stagerapport las was ik eerst in tranen van ongeloof en opluchting
    en daarna heb ik twee dagen nodig gehad om van de wolk van gelukzaligheid
    terug op deze aarde neer te dalen.
    Er was iets langer nodig om af te kicken van het werkritme.

    En een 40 jaar later had ik daar geeneens papieren van?
    Ergens laten liggen in een van mijn vele verblijfplaatsen?
    Nee, waarschijnlijk lagen ze nog altijd veilig ondergebracht bij mijn ouders thuis,
    in een van de boekenkasten. Of op zolder.
    Geen ramp, dat is terug te vinden. Ik recupereer dat wel.
    Te gelegener tijd.
    Mijn Ma houdt immers veel bij en zeker alles wat papier is houdt ze bij. Echt alles.

    In februari vorig jaar hebben we het ouderlijk huis leeg gemaakt.
    Het was geen emotioneel afscheid, er werd gewoon doorgewerkt.
    Er was nogal wat, ook de paperassen van de winkels.
    Alle papierwerk stond gereed in dozen en mocht naar het containerpark.
    Alle dozen werden in de vrachtwagen geladen. Alles wat papier was ging weg. Echt alles.

    m
    EZW-08/2014 – HiH-02/2015, bijgewerkt

    01-02-2018 om 03:02 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.299. Sven De Ridder

    te gast bij Wim Helsen, Sven De Ridder
    met een fragment uit het scenario van Star Wars V, The Empire Strikes Back

    LUKE:   Oh, no. We’ll never get out of it now. Yoda stamps his foot in irritation

    YODA:  So certain are you. Always with you it cannot be done. Hear you nothing that I say? Luke looks uncertainly out at the ship.

    LUKE:  Master, moving around stones is one thing. This is totally different.

    YODA: No! No different! Only different in your mind. You must unlearn what you have learned.

    LUKE: All right, I’ll give it a try. focusing quietly

    YODA: No! Try not. Do. Or do not. There is no try.

    Luke closes his eyes and concentrates on thinking the ship out. Slowly, the X-wing’s nose begins to rise above the water.
    It hovers for a moment and then slides back, disappearing once again.

    LUKE: I can’t. It’s too big. panting heavily

    YODA: Size matters not. Look at me. Judge me by my size, do you? Hm? Mmmm. Luke shakes his head.

    YODA: And well you should not. For my ally is the Force.
    And a powerful ally it is. Life creates it, makes it grow. Its energy surrounds us and binds us. Luminous beings are we … Yoda pinches Lukes shoulder … not this crude matter. a sweeping gesture You must feel the Force around you. gesturing  Here, between you … me … the tree … the rock … Everywhere!
    Yes, even between this land and that ship.

    LUKE: You want the impossible. discouraged

    LUKE: I don’t … I don’t believe it. Luke shakes his head, bewildered.

    YODA: That’s why you fail.

    scenario van Leigh Brackett en Lawrence Kasdan, regie Irvin Kershner

    De vertaling wordt gegeven in ondertitels. Die knop staat rechts onderaan, de =-knop.
    De Ridder in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a50 
    13min17



    Filmfragment, 16 sec : https://www.youtube.com/watch?v=XcG71T5Fs6M 
    Over Sven De Ridder : https://nl.wikipedia.org/wiki/Sven_De_Ridder 
    Over The Empire Strikes Back : https://nl.wikipedia.org/wiki/Star_Wars:_Episode_V:_The_Empire_Strikes_Back

    01-02-2018 om 02:56 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    31-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.298. luid & duidelijk

    Haar man is binnenkort jarig en mevrouw denkt zich suf over een gepast cadeau.
    "Een papegaai zou ik wel tof vinden" zei de man.
    Zijn vrouw zoekt op het Net en ze vindt een aanbieding.

    Nette Nederlandssprekende papegaai, prijs NOTK.

    Ze gaat naar het adres, gaat binnen, de zaak blijkt een parenclub te zijn.
    Ze wil rechtsomkeer maken maar de gastheer vraagt
    "Komt u voor de papegaai, Mevrouw? Daar staat hij.
    Nu weet ik wel wat men veronderstelt van een papegaai in dit soort zaak,
    maar deze papegaai is anders. Hij praat netjes, vloekt niet en zegt geen lelijke woorden.
    En mocht hij één onvertogen woord zeggen, dan brengt u hem terug en krijgt u uw geld weer."

    Dat is een garantie, denkt de vrouw, ik mag hem terug brengen.
    Ze komen een prijs overeen, 850€, kooi inbegrepen.
    Wanneer ze de kooi wil tillen zegt de man
    "Een ogenblikje Mevrouw, er moet een doek over tijdens het rijden.
    Anders wil de vogel straks niet praten."

    Thuis haalt ze het doek van de kooi.
    De vogel kijkt rond en zegt luid en duidelijk "Nieuw behang … Andere vloerbekleding"
    In de namiddag komen de vriendinnen van de crea-club.
    De papegaai roept blij : "ZOoo, Nieuwe Dames!"

    De vrouw vertelt hen gniffelend over de koop in de seksclub
    en opgetogen zegt ze hoe schrander de vogel wel is.
    Hij merkte het verschil in behang en vloerbekleding met zijn vorige woonst
    en nu merkt hij zelfs dat het rond hem andere mensen zijn.

    Om half zes komt de echtgenoot thuis.
    Waarop de vogel "Ha! Eindelijk! Een bekend gezicht!"

    m
    01/2018, blog, met dank aan RD

    31-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.297. Gwendolyn Rutten

    te gast bij Wim Helsen, Gwendolyn Rutten
    met een fragment van Guus Kuijer

    'Wie ben ik, waar ben ik en waarom ben ik?'
    Het was een wonder! Dit dier kon praten! En hoe!
    Het stelde meteen geweldig belangrijke vragen. God was een tijdje sprakeloos.
    Toen zei hij  'Jij bent Adam, want dat betekent mens.
    Je bent op aarde omdat iemand op de boel moet passen?
    En als je even niks te doen hebt moet je mij bejubelen.'
    'O,' zei ik, want die Adam dat was ik natuurlijk 'En waarom kan ik u niet zien?'
    'Omdat ik een woord ben.'

    Toen wist ik het weer: toen ik wakker werd, was dat het woord dat ik eerst bedacht: god.
    Ik keek rond. Ik wist in het begin niet wat ik zag want
    behalve voor god had ik nergens een woord voor.

    'Toe maar,' zei god. 'Niet bang zijn. Ga de wereld maar ontdekken. Hij is heel mooi en ik heb hem zelf gemaakt.'
    'Echt waar?' vroeg ik. Maar ik hoorde meteen aan de suizende stilte dat die vraag god niet beviel.

    'Luister vriend,' zei hij 'Ik heb je niet gemaakt om mij met vragen lastig te vallen.
    Ik heb je gemaakt om iemand te laten zien hoe geweldig ik ben.'
    God had blijkbaar niet in de gaten dat ik hem zelf had bedacht.
    'En nu?' vroeg ik.
    'Ik breng je naar het paradijs,' zei god en hij wandelde onzichtbaar voor me uit.

    Bijbel voor ongelovigen – Deel I - Genesis, Guus Kuijer

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Rutten in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a49/ 
    10min36

     

    Over Gwendolyn Rutten : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gwendolyn_Rutten 
    Over Guus Kuijer : https://nl.wikipedia.org/wiki/Guus_Kuijer 
    Over De bijbel voor Ongelovigen :
    In een reeks van zes boeken vertelt Kuijer de verhalen uit de Bijbel op geheel eigen wijze na, omdat ze tot de oerverhalen van de mensheid behoren.
    Hij hoopt hiermee zijn fascinatie voor deze verhalen over te brengen op mensen die de bijbel als literatuur willen lezen.
    Het serie bevat de verhalen over Adam, Eva en de slang, over de zondvloed en de toren van Babel,
    de familiegeschiedenis van een groep koppige mensen onder leiding van Abraham, die vanuit Irak in Egypte terechtkomt …
    Al die verhalen vertelt Kuijer opnieuw, vanuit het perspectief van een zoon of een vrouw, een verschoppeling of een bastaard, en daardoor worden de bekende verhalen nieuw en verrassend.

    31-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    30-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.296. de ooievaar

    De ooievaar heeft mij gebracht. En ook mijn zussen.
    En ongeveer alle vriendjes en vriendinnetjes en ook de kinderen in de buurt en in andere wijken. 
    Die ooievaar hield me bij tijd en wijle enorm bezig.
    En ik hield mijn moeder dan bezig want zij moest ter plekke replieken bedenken. 

    - Hoe kent hij de weg?
    - Gelijk de duiven, wist mijn Moeder.
    - Jamaar duiven wónen daar, de ooievaar woont toch niet waar hij het boeleke brengt ...
     
    Hier-woont-toch-geen-oo-ië-vaar!
    Waaruit volgt : moeders kennen niks van ooievaars.   

    En ze moest mijn bedenkingen aanhoren. Best met een uitgestreken gezicht:
    - Waaraan zit ge te denken?
    - Aan niks.
    - Naar wat  kijkt ge dan?
    - Of er een ooievaar is, dan roep ik hem, 't is hier! 't Is hiér!   

    - Bestaan er veel ooievaars?
    - Ja, heel veel.
    - Omdat er veel kleine kindjes zijn, knikte ik.
    In die nieuwe verkaveling waar wij woonden werd het ene boeleke na het andere gebracht
    en toch zag ik nooit een levering.
    Conclusie : ooievaars komen wanneer wij op school zijn, want soms maken wij teveel lawaai.

    - Wij hebben altijd dezelfde hé? Dezelfde ooievaar, de onze.
    - Waarom denkt ge dat?
    - Ik, Tina, Laura - hij kent nu de weg en misschien komt hij dan nog eens, met een broertje ...
    Mijn Moeder dacht van niet.
    Maar wat weten moeders van ooievaars. Niks.

    - Kiest de ooievaar zélf de kindjes?
    - Nee, dat doet de Goede God.
    - En als de Goede God u niet graag ziet, dan komen er geen kindjes?
    Achter de hoek woonde een gezin met zeven kinderen en wij waren maar met drie.
    Die ouders waren duidelijk favorietjes van de Goede God.
    Plots vreesde ik voor ons plaatsje in het Hiernamaals.
    Of hoe ze een kind existentiële angsten kunnen aandoen.

    Later werd me iets verteld over  een eicel en heel veel zaadcellen waarvan eentje
    dan maar zijn weg moest zien te vinden … gestuntel. Liefhebbersgedoe.
    Nee, geef mij maar een ooievaar. Het professionele werk.

    m
    EZW-06/2010 , HiH- 02/2015, herzien

    30-01-2018 om 02:51 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.295. Kader Abdolah

    te gast bij Wim Helsen, Kader Abdolah
    met ‘De tuinman en de dood’ van P.N. van Eyck 

    Een Perzisch Edelman:

    Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
    Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!

    Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
    Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

    Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
    Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.

    Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
    Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -

    Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
    Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.

    "Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
    "Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"

    Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
    Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,

    Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
    Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

    P.N. van Eyck naar een verhaal van Rumi

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Abdolah in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a48/ 
    11min50

    Abdolah maakte zich de Nederlandse taal eigen met behulp van onder meer de kinderboeken van Annie M.G. Schmidt
    en van Nederlandstalige poëzie. Worstelend met de taal begon hij zijn verhalen in het Nederlands te schrijven.

     

    Over Kader Abdolah : https://nl.wikipedia.org/wiki/Kader_Abdolah 
    Over P.N. van Eyck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Pieter_Nicolaas_van_Eyck 
    Over De tuinman en de Dood : https://nl.wikipedia.org/wiki/De_tuinman_en_de_dood , https://nl.wikipedia.org/wiki/Jalal_ad-Din_Rumi

    30-01-2018 om 02:39 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    29-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.294. fotomemorie

    digitale technieken als tijdmachine

    "Chino Otsuka is geboren in Tokio (1972).
    Op tienjarige leeftijd kwam zij naar Engeland.
    Het onderzoek naar haar culturele identiteit loopt als een rode draad door haar oeuvre.
    Aan de hand van zelfportretten verbeeldt zij haar Japanse origine
    en de blijvende invloed van deze cultuur vanuit haar westerse wortels.
    Haar werk draait letterlijk om de kunst van het herinneren. 
    Osuka gebruikt digitale technieken als tijdmachine,
    om dubbele zelfportretten de creëren.
    Die tonen haar huidige zelf naast haar verleden zelf, in de verschillende fasen van haar jeugd."

     1982 + 2005, France  1982+2005, Paris, France   1976 + 2005, Japan  1976+2005, Kamakura, Japan

    1975 + 2005, Spain  1975+2005, Spain  1985 + 2006, UK  1984+2005, London, UK 

    1979 + 2006, Japan  1979+2006, Kitakamakura, Japan  1981 + 2006, Japan  1981+2006, Ofuna, Japan



    1985 + 2005, China  1985+2005, Beijing, China  1977 + 2009, France  1977+2009, Jardin du Luxumberg, France  

    'k Vind het verbluffend hoe ze haar huidige zelf naadloos heeft ingepast in de oude foto’s.
    Zelfs de schaduwen liggen goed.

    EZW-01/2014, herzien – foto’s op ware grootte : http://www.dailymail.co.uk/news/article-2535025/Photographer-meets-younger-self-stunning-double-self-portraits-use-digital-process-like-time-machine.html

    29-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.293. een kus

    Ongeveer 1970, ik was toen 17 of 18. Aan de tramhalte stond elke morgen
    een jongen,  ik schat hem een jaar of twaalf, die helemaal gepakt was van een meisje.
    Het jongetje stond haar aan te staren, te adoreren, met heel zijn hartje en heel zijn ziel.

    De grote jongens, de stoerdoeners van veertien en ouder,
    die al testosteron in hun aderen hadden -ook in de adertjes van hun brein-
    waren duidelijk vergeten hoe moeilijk het soms is om twaalf jaar te zijn:
    "Hij staat daar gelijk ne pier die verliefd is op de maan".
    Om te zeggen dat het meisje te hoog gegrepen was voor de jongen in kwestie.
    Dat het een onmogelijke verliefdheid was.
    Dat zinnetje heb ik gebruikt voor

    een Oud Verhaal van eigen maaksel

    Er was eens een regenworm die verliefd was op de maan.
    Elke nacht keek hij omhoog naar haar en zuchtte.
    Bij afnemende maan voelde hij zich droef worden.
    Bij nieuwe maan voelde hij zich ellendig om zoveel duisternis.
    Bij wassende maan zwol zijn gemoed om zoveel schoonheid.
    Bij volle maan kon hij zijn geluk niet op.

    Hij zou nooit bij zijn beminde raken, dat wist hij ook wel,
    maar dat hij haar van ver mocht bewonderen,
    dat vond hij in zijn pierenbestaan een voorrecht.

    De Maan had hem wel gezien. Al een tijdje.
    Ze heeft elke nacht de tijd om alles te bekijken hé.
    Maar dat wist Pier niet, dat de Maan wist van zijn bestaan.
    Dat was niet bij hem opgekomen.

    De Maan was gecharmeerd door die adoratie en ontroerd door zijn standvastigheid.
    Op een nacht vroeg ze zachtjes : Wat zoudt ge willen, Pier?

    Pier schrok en verslikte zich en bloosde. Ja-wél! Pieren kunnen blozen. 
    Alleen zien wij dat op onze leeftijd niet meer omdat we ’s avond in slaap vallen voor de TV. 

    "Een kus", fluisterde hij zo stil dat hij het zelf bijna niet hoorde.
    Maar de maan had hem gehoord. Ze liet een van haar vingers stralend dalen tot vlak bij Pier.
    Pier glom van geluk en glorie. De Maan had hem gezien en ze kwam tot bij hem.
    Tot bij hem. Tot bij een saaie regenworm, een banale aardworm…

    Heel voorzichtig drukte Pier een kus op de manestraal.
    Hij zweefde bijna van gelukzaligheid en tegelijk kronkelde hij van zijn eigen vermetelheid.
    "Het is in orde, Pier" stelde de Maan hem gerust.

    En toen gleden van de manestraal duizenden en duizenden glimwormpjes.



    Sinds die nacht hebben we lampyridae op onze planeet.
    In liefde is zoveel meer mogelijk dan we denken.

    m
    EZW-HiH-01/2015, foto van : http://loves-animals.com/wp-content/uploads/2013/06/Photos-fireflies-17.jpg

    29-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.292. vuilnis

    wat een gedoe die dag

    Het vuilnis wordt hier ’s vrijdags opgehaald. Donderdagavond zetten we de zakken buiten.
    De  blauwe voor de PMD, de witte voor het restafval en het GFT gaat in de groene bakken.
    We hebben vier bakken, in gemeenschappelijk gebruik met de buren,
    voor een totaal van zestien appartementen.

    Die bakken zijn niet elke week alle vier vol natuurlijk.
    Enkel in het snoeiseizoen, dan staan ze soms alle vier vooraan. Maar nu niet.   
    Er zijn nog wat buren elders gaan het overwinteren ook,
    zodoende stond er vorige week maar één groene bak vooraan.

    Die vrijdagmorgen merkte ik dat we ons keukenvuilbakje vergeten te legen waren.
    Het was al 07h30, de vuilniswagen kon elk ogenblik langskomen.
    "Geeft niet, dacht ik, we legen ons keukenafval straks wel.
    Later. Wanneer de groene terug achterin staat".

    Want de groene vuilbakken op donderdagavond naar de stoep rijden
    en ze vrijdagmorgen terug naar het achterpleintje rijden
    is het privilegie van één bepaalde man, onze naaste buur. Een neuro-buur.
    Wanneer iemand anders het in zijn hoofd krijgt met de vuilbakken te rijden
    komt er gegarandeerd een agressief-defensieve reactie,
    in de stijl van : waddist, doe 'k 'et ni naar u goesting ofwa?
    Of : Ha, dus ík doe da weer ni tegoei zeker?

    Komt u dit bekend voor? Tja, iedereen kent wel zo'n specimen.

    Enkele minuten later zegt LM dat hij het keukenvuilbakje gaat legen
    omdat we het donderdagavond vergeten zijn.

    - Zoudt ge dat wel doen, vroeg ik, de vuilkar kan elk moment hier zijn.
    - Nee hoor, ik heb buiten gekeken, ze zijn nog ver.
    - Misschien zit die vuilbak wel helemaal vol, zei ik.
    - Dan geef ik er een lap op, deed LM kordaat.
    - Ge zijt in pyjama, probeerde ik nog snel.
    - In training! verbeterde hij.
    - Ô, pardon.

    En gelijk ik LM in de lift hoorde stappenkwam de vuilniswagen voorgereden.
    De man nam de groene vuilbak, haakte hem in en deed hem leegkiepen.
    Met twee naschokjes. Leeg dus. En er was nog geen LM in zicht.

    ‘k Ben niet blijven kijken hoe het verder ging. Ik heb me laffelijk terug getrokken in de badkamer.
    Met de douchekop op 'luid geklater', dwz dat ik  het eerste kwartier niet aanspreekbaar ben voor
    de eventueel gefrustreerde echtgenoot op dit adres.

    Toen ik gewassen en gestreken in de woonkamer kwam was LM alweer zijn zonnige zelve. 
    - Ge had geen chance met het emmertje hé, zei ik gepast meewarig.
    - Nee, zei hij. Ik kwam te laat.
    - Ge hebt ons emmertje toch niet geleegd in de lege groene bak?
    - Jawel.

    Ik hapte naar adem. Want voor de sergeant van hiernaast is zoiets regelrechte sabotage. 
    - En van eerlijke schaamte heb ik de vuilbak ook naar achter gereden, zei LM. 

    En dát, dames & heren, noem ik dapper. Dom, maar dapper.
    Hopelijk krijgt dit relaas geen vervolg. 


    03/2013, HiH-01/2015, herzien

    28-01-2018 om 00:19 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.291. overdenksel ~ P²

    Denk er aan dat het (perfect) mogelijk is
    het oneens te zijn
    zonder daar moeilijk over te doen. van P²

    Deze drie lijnen heb ik toen in grote letters op een klein papiertje geschreven
    en op de rand van mijn scherm geplakt. 
    Op het prikbord vlak voor mijn neus hangt ook een gedachte van haar
    maar de drie lijnen van die dag wou ik dichterbij hebben.

    Daarom plakt het papiertje op de rand van het scherm
    als een wimpeltje van troost in dagen van deining, wanneer er moeilijk gedaan zal worden. 
    Dan lees en weet ik dat al zeker één persoon er van overtuigd is
    dat het ook anders kan.

    m
    EZW-01/2014, met dank aan P² voor die toen profetische lijnen

    28-01-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.290. rugpijn

    lumbale ellende

    Een aantal jaren geleden had LM een nieuwe laptop nodig.
    De oude had het plots begeven. Op het meest onmogelijk moment natuurlijk,
    we stonden op vertrekken voor een contract van vier maanden.
    Daarom wilden we een model dat in voorraad was,
    dat we direct konden meenemen want een exemplaar met leveringstijd was geen optie.

    In het dorp achter ons was toen nog geen computerboer dus reden we efkes naar de Bredabaan, 974
    de keten van het huishoudelektro, die met hun Akte van Vertrouwen.
    Het filiaal dat dicht bij de splitsing met de Kapelse steenweg ligt.
    Want er is er nog een filiaal op Bredabaan nr 891 ook.

    De verkoopbalie voor de meeneemartikelen staat vlak bij de inkom.
    Daar zegden we dat we kwamen voor een laptop.

    O, dan moet u bij Lina (of Gina?) zijn, deed degene die ons te woord stond en
    hij wees vaag naar links waar we een dame in een donkerrood vestje
    naar achter zagen verdwijnen. Hij riep haar en gebaarde naar ons.
    Lina gebaarde naar achter.
    "Ze komt zo terug" zei de jongen.

    LM en ik slenterden haar achterna, denkende dat ze naar een klant geroepen was
    om uitleg te geven over een artikel, maar ze liep door naar het Witgoed
    (die hebben een eigen balie met eigen personeel) en verdween in een deur tussen twee koelkasten.

    Sanitaire pauze dachten wij. Moet ook gebeuren hé. 
    Twintig minuten hebben wij daar rondgedrenteld.

    Ondertussen stond mijn rug in brand van het rondslenteren en het staan wachten
    want er was nergens plaats om te gaan zitten.
    Oja, aan de tafels bij het Witgoed stonden wel stoelen,
    maar daar wilden ze me niet hebben omdat we voor een laptop kwamen.

    Na 20 minuten rechtstaan en slenteren,
    toen Lina-Gina eindelijk tevoorschijn kwam van tussen de koelkasten,
    bleek dat ze een koffiepauze met rookstop gehouden had.

    Mijn lumbalen stonden in brand van het slenteren en stilstaan
    zonder te kunnen gaan zitten en ja, ik had platte schoenen aan.
    Altijd wanneer er moet gewinkeld worden.

    Gina-Lina verkoos een pauze boven een mogelijke verkoop.
    Als die laptop niet zo dringend geweest was …

    Ik heb jaren geholpen in de winkel van mijn pa.
    De klant ging voor. Wij lieten vallen-wat-valt wanneer we de winkelbel hoorden,
    koffiepauze, middagpauze, rookpauze, plaspauze … de winkelbel was ongeveer heilig.

    Tot de volgende namiddag was ik geen mens meer van de rugpijn
    en lag ik op de sofa, op van de zenuwen ook want een tanker wacht niet.
    Eigenlijk moest ik bagage maken ipv rugpijn te hebben.

    Twee dagen later stond ik toch mee in de luchthaven,
    mét de bagage min of meer komilfoo -maar ik weet niet meer hoe-
    klaar voor een lange vlucht. Die ik overleefd heb. Ik weet niet meer hoe. 
    ‘k Had één geluk: het schip waar we naar toe moesten lag
    niet aan de boei of op anker. Het lag tegen de kaai.
    Ik ben aan boord geraakt. Maar ik weet niet meer hoe.

    Na een week platte rust was ik er door.
    Tien dagen lumbale ellende door één ongeïnteresseerde verkoopster.   
    Ze heette Gina, men zegge het voort. Of Lina.

    m
    EZW-07/2012, HiH-01/2015, bijgewerkt

    27-01-2018 om 04:18 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.289. plots gedruis

    Twee meisjes in een kano. Een kano op een plek in de Shannon.
    De Shannon is dé rivier van Ierland.

    Op 00min23 beginnen de bewegende beelden.
    Op 00min26 begint het spektakel, spreeuwen die zwermen.
    Op 00min50 wordt het werkelijk spectaculair.
    Dat mogen/kunnen meemaken van uit een kleine kano, ‘k durf er niet aan denken.
    Het lijkt me overweldigend.

    Klank voldoende luid zetten,
    dan hoort ge de meisjes naar adem happen en ook het gedruis van de zwerm.
    Dat zou moeten klinken als een stortbui.

    Verschríkkelijk jammer dat er muziek bij geplakt werd.
    Het geluid van de zwerm, alle oorspronkelijke geluiden verdwijnen naar de achtergrond.
    De muziek maakt volgens mij het indrukwekkende van het moment kapot.
    Jammer.

    Toch efkes kijken, twee minuutjes.
    http://www.youtube.com/watch?v=iRNqhi2ka9k 
    02min00

    m
    EZW-01/2014, http://nl.wikipedia.org/wiki/Zwermintelligentie, http://nl.wikipedia.org/wiki/Shannon_(rivier) 

    27-01-2018 om 04:05 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    26-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.288. camera hacking

    Een jaar of vijf/zes geleden was mijn zus Tina op een talencursus in St. Petersburg
    en elke avond skypten we ongeveer een kwartiertje.
    Ik had toen nog geen camera op de laptop, enkel de hoofdtelefoon.
    Tina vond dat ik dringend een webcamera moest kopen en dat was ik toen van plan ook.

    Ginder ter plaatse deelde ze het appartement met drie andere cursisten.
    Enkel in het gemeenschappelijk gedeelte was internetaansluiting voorzien.

    Op een keer zeggen we slaapwel en ik zie Tina wegwandelen van haar laptop.
    Ik dacht dat ik verkeerd begrepen had en dat ze iets was gaan halen om me te tonen.
    Daarom wachtte ik nog efkes om te kijken waarmee ze zou terugkeren.

    Dan zag ik een medebewoonster langskomen 'en petite tenue'.
    Het meisje zag duidelijk niet dat de webcam van Tina nog aan stond.
    Er gingen een minuut of twee voorbij eer ik besefte dat Tina wel degelijk gaan slapen was
    en dat ik in de woonkamer van de mensen aan het binnenkijken was. 
    Toen dacht ik : oei, dat kan mij ook overkomen, vergeten iets af te sluiten.
    En op mijn laptop kwam geen webcamera te staan.

    De volgende laptop (deze) heeft het camera-oogje ingebouwd.
    Dat oogje heb ik ongeveer onmiddellijk afgeplakt. En het gaatje van de microfoon erbij.
    Niet omdat ik al wist van hackers, -mijn cent is pas later gevallen-
    maar omdat ik zo verstrooid ben dat ik zou kunnen vergeten het systeem af te sluiten.
    Vandaar afgeplakt. Wat Tina doet lachten, ze vindt het een oplossing à la bobonne.
    Over toen in St. Petersburg heeft ze het niet meer.

    Oubollig of niet, er is beeldmateriaal op ’t Internet dat mensen hetzelfde doen, het camera-oog blinden.
    Er bestaan zelfs webcamblockers in de handel. Die zijn een beetje netter en wat minder oubollig
    dan mijn stukje plakband met een papiertje eronder of dan onderstaand huismiddeltje: 


    foto van ’t Net - webcam blocker


    Dit gezegd zijnde, als men binnenraakt in de software van een computer
    raakt men ook binnen in de software van de camera, dus in onze privé-omgeving.
    "Met 2 muisklikken kan je meekijken in iemand zijn woonkamer",
    daarover ging de uitleg in een uitzending van ooit Reyers Laat.
    Hier volgt het fragment.
    Bij de link:
    onder het schermpje dat in beeld komt staan drie kleinere met foto.

    De middelste foto aanklikken, die waarop IT-man Nico Cool staat.

     Nico Cool

    http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/reyerslaat/2.37278 
    13min20, voor wie tijd heeft. 

    m
    HiH-01/2015, https://nl.wikipedia.org/wiki/Reyers_laat , met dank aan TP

    26-01-2018 om 06:56 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.287. Peter Verhelst

    te gast bij Wim Helsen, Peter Verhelst
    met ‘Evenmin’ van Samuel Beckett

    heen en weer in schaduw van binnen naar
    buitenschaduw
    van ondoordringbaar zelf naar ondoor-
    dringbaar on-zelf via geen van beide
    als tussen twee verlichte nissen waarvan
    deuren ooit? zacht gesloten, ooit weg-
    draaiden van, en zacht terugkeerden
    heen en weer wenkten en zich
    afwendden
    ongeacht de richting, gespitst op de
    een of andere glimp
    ongehoorde voetstap enkel geluid
    tot ze tenslotte voorgoed stilblijven, voor
    goed afgewend van zelf en ander
    waarna geen geluid
    dan zachtjes onverwelkend licht op dat
    ongeachte en al evenmin
    onuitsprekelijke thuis

    voor de componist Morton Feldman, 1962, vertaling Stefan Hertmans

    De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop.
    Verhelst in gesprek met Helsen,
    https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a47/ 
    12min07
     



    Over Peter Verhelst : https://nl.wikipedia.org/wiki/Peter_Verhelst 
    Over Samuel Beckett : https://nl.wikipedia.org/wiki/Samuel_Beckett   
    Over Stefan Hertmans : https://nl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Hertmans 

    26-01-2018 om 05:07 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    25-01-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.286. kaviaar

    Karin is de zus van Peter. Haar zoontje heet Darren en was toen 5+j. Peter & Diana hebben twee dochters.
    Darren is de jongste van het grut. Na school is hij dagelijks bij hen, tot Karin hem komt oppikken.
    Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden, dat is niet zijn moedertaal.
    De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.

    plannen voor een huwelijksverjaardag

    Binnenkort zijn Diana en ik tien jaar getrouwd (14/02)
    en ik heb al gereserveerd in een lekker restaurant.
    Het aperitief zouden we thuis nemen en als hapje zou ik iets met kaviaar maken.
    Wat precies wist ik nog niet, dat moest ik nog opzoeken op ’t Net. Zo was de planning.

    De flessen champagne en het potje kaviaar had ik in de frigo in de garage gezet.
    Die dient om de drankvoorraad in op te slaan.
    Diana of de meisjes doen die frigo zelden of nooit open,
    omdat ik elke avond de frigo van de keuken bevoorraad.
    Daar vinden ze de volgende dag dan wat ze nodig hebben.

    Natuurlijk had ik buiten Darren gerekend.

    Hij was in de garage met autootjes aan het spelen en had zin in een bananendrinkje,
    in zo’n handig kartonneke, formaat 20cl.
    Ipv binnen eentje te gaan vragen aan Diane vond hij dat hij groot genoeg was
    om zelf eentje uit de frigo van de garage te nemen.

    Daarbij deed hij het blikje kaviaar op de grond vallen. En wat had hij deze week geleerd op school?
    Dat iets wat op de grond gelegen had, niet meer mag opgegeten worden.

    - En als ’t maar efkes was?
    - Ook niet! Ook niet als ’t maar efkes was, had Karin de juf gelijk gegeven.
      
    Alle eten dat op de grond valt moet daarna in de vuilbak.

    Mama en de juf zijn de vrouwen in zijn leventje, als zij iets zeggen dan is dat universeel van kracht.
    Zodoende had Darren mijn doosje kaviaar in de vuilbak van de garage gegooid.
    En ik had ’s morgens de vuilniszakken buiten gezet, met daarin
    een potje kaviaar van omgerekend (‘k durf het haast niet zeggen) bijna 100€.
    Ik kon er niet echt mee lachen. Nog altijd niet. Later misschien. Wanneer Darren 25 is of zo …

    Nu heb ik echt medelijden met Peter zie.
    Ik hoop echt dat hij de sleutel van die frigo terug vindt.
    Maar hij kan moeilijk vragen aan zijn vrouw waar dat sleuteltje ligt hé.
    Dan vraagt ze zich af waarom die garage-frigo zo ineens op slot moet.
    Want volgens haar is er niks aan de hand.
    Het is nog drie weken te gaan tot 14/02.

    m
    EZW-01/2015, bijgewerkt

    25-01-2018 om 05:56 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!