Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
We hebben angsten, onverschilligheid, onze eigen geschiedenis, een leven, ons karakter, talenten en gebreken zoals ik eerder schreef. Met al deze puzzelstukjes maken we ons leven. Of niet. Die keuze hebben we. En dus kunnen we in de zelfde lijn doorgaan en zeggen: we sluiten onze ogen voor armoede dichtbij of veraf, voor hongersnood en rampen, oorlog en vrede ... of niet! We kunnen muisschien niet veel doen, zeker niet op alle goed bedoelde bedelbrieven ingaan, MAAR we kunnen wél onze stem verheffen! En zeggen, roepen, schreeuwen: dit lijden - hier en elders - pikken we niet langer! Dit is zowel een humane als een christelijke opdracht. Dit kunnen we en moete we zelfs via ons geliefd SeniorenNet! Ik denk maar aan die ene dame die werkt voor Pakistan! maarten.
Wij danken U voor de liefde waarmee Gij de wereld bemint, Die grote, wijde wereld van Afrika tot China. Wij danken U dat Gij ons roept Om alle volkeren te bekijken met uw ogen, En om alle mensen lief te hebben als uw kinderen En dus als onze broers en zussen.
Wij vragen U, Schenk uw vrede aan de wereld En help ons te getuigen van de vrede die Gij alleen schenkt. Schenk aan al uw kinderen uw Geest Van vertrouwen in vriendschap en samenhorigheid Opdat wij allen op deze wereld zouden samen leven In navolging van uw zoon Die de Weg naar vrede is voor ieder die in Hem vertrouwt.
als aansluiting bij voorgaande en meteen als slot en terugkeer naar de echte zin van LIEFDE herplaats ik hier twee teksten die de zinvolheid van Liefde en Vriendschap goed weergeven.
" Maar ik was oud, dat was ik tien jaar geleden ook al, veel ouder dan mijn leeftijd, ik droeg de last van een leven waarvan ik nooit iets had verwacht en ik verwachtte er al evenmin iets van de toekomst.Kun jij een voorstelling maken van liefde? Liefde wordt altijd verward met begeerte! Ik zal je zeggen wat ik denk: liefde heeft lak aan seks al zul je dat niet geloven uit de mond van iemand die met zoveel vuur zijn genot najaagt ... Maar wat is verliefdheid? Die verschrikkelijke verscheurdheid ... ' Gevoelens zullen in elkaar verstrengeld geraken wanneer er sympathie is zoals die lichamen zich dan ook zullen geven in schoonheid ...
Aansluitend bij de mijmeringen over Vriendschap en Liefde vond ik deze mooie tekst van Mariette Martelé: "Echte vriendschap is niet zoals het soms met de liefde gebeurt, onderhevig aan stemmingen en veranderlijkheid. Ze aanvaardt de ander zoals hij is, met zijn nukken, met zijn gebreken. Ze voelt zich niet beledigd om een kleinigheid. Ze beoogt alleen het goede van wie het voorwerp is van haar liefderijke bezorgdheid. Haar voornaamste hoedanigheid is haar trouw in alle omstandigheden. Een ware vriend ontdekken is een godsgeschenk, en de beste manier om ertoe te komen is nog zelf zo te handelen tegenover onze vrienden. Als wij dat kunnen, zal geen teleurstelling ons teneerdrukken, omsat wij niet beminnen met eigenliefde of berekening, maar omwille van diegene die ons zijn vertrouwen geschonken heeft. Zo'n liefde komt uit God en is dusdanog onveranderlijk. Er zal geen gevoel van eenzaamheid ons ooit nog kwellen, omdat we steeds iemand zullen hebben aan wie wij met genegenheid kunnen denken"
Het is puur toeval dat precies vandaag het eerste nummer verschijnt van Pasc@l nu ik enkele bedenkingen achterlaat over wat in magazines te vinden is. Dus neem er geen aanstoot aan wanneer dit precies vandaag verschijnt op mijn blog, maar zoals je gisteren kon lezen waren de pc-problemen de grote boosdoener. Maar de titel is slechts een aanloop tot wat onze maatschappij voorspiegelt en waarin we met zijn allen, gewild of niet, intuimelen op voorwaarde dat we een grote weerbaarheid hebben ontwikkeld en kunnen weerstaan aan onuitgesproken, soms verborgen verlangens. Zelfs bloggers (de jongere senioren) vinden soms een ruimte op één of ander blog om zichzelf te herkennen, zeg maar even zichzelf mogen zijn, ook al zouden ze dat niet aan hun beste vriend toevertrouwen, laat staan hun partner.
Wie dus tussen de regels kan lezen zal het al gesnopen hebben, maar ik ben nu éénmaal niet de persoon ernaar om direct iemand te verleiden, op welke manier dan ook.
Genoeg; de meeste gespecialiseerde vrouwen- en jonge-meidenbladen (ook al is ook dit nu al achterhaald zie maar de magazines met lifestyle, exclusief voor de man, zelf gayminded) waarvan de glimmende bladzijden worden gevuld met een mengsel van soapseries, populaire psychoanalyse, exhibitionisme, horoscopen, gezonde voeding, moeten hun leescijfers vooral hebben van artikelen over seks masturbatie, lesbisch (maar ook via tv, zowel op VRT als op VTM), seks op bijzondere plaatsen, seks met een jongere of oudere (eigenlijk allemaal dingen die ook zomaar voor een kijkend tv-publiek op de salontafel worden gegooid, en dit niet langer in laatavondprogrammas, maar zelfs in populaire soapseries!).
Overspelingen zijn op zoek naar liefde en in de liefde zoeken ze zichzelf. Overspelingen zijn daarom soms niet meer écht overspel, want hoe langer hoe meer hoor je dan vooral door mannen dat ze BI zijn, eigenlijk een modewoord om te zeggen dat ze veel affectie missen met het excuus: eigenlijk ben ik nieuwsgierig naar hoe het is mét en bij een ander ook al is die ander van zelfde sekse; ik wil mijn grenzen verleggen. Wij hebben onze eigen normen verlaagd. Een incidenteel slippertje duidt niet op op iets ernstigs. Er hoeft niets mis te zijn met je relatie en ook niet me je geest. Als je een keer vreemd gaat, is dat echt niet zo een grote deal Je kunt er er al dan niet naar handelen is hier wél de boodschap. Want met zelfde persoon regelmatig omgaan, kan verliefdheid worden. Dat wordt pas een écht probleem, waanneer het hart geraakt wordt, maar wat met die ander, wat met de partner? Allemaal eigenliefde? En wat indien er toch een blijvend intens verlangen is naar die éne? Wanneer seks overgaat in seksualiteit? Laatste werd ons als leerlingen ingepompt, dat seksualiteit met LIEFDE te maken heeft, en seks met lust en zelfbevrediging?
Het laatste bedacht ik wanneer een goede kennis me toevertrouwde dat hij niet jaloers was, maar zo vol van positieve gevoelens voor meerderen. Hij voegde er wel aan toe, atheïst zijnde al was hij er nog altijd niet uit dat tegenwoordig vrijwel niemand meer overspel pleegt, maar dat vrijwel iederéén overspel pleegt. Aan zijn uitspraak heb ik een hekel, maar het doet wel nadenken.
.Komt daarbij dat mannen die het doen met een andere man dit niet als overspel zien, ook al wil hij niet dat zijn vrouw dat ook maar op welke manier naar buiten komt! Spruit dit alles ook niet voort uit een maatschappij die het enkel moet hebben van werken?
Achter overspelig gedrag gaat een diepe wens schuil. De verbondenheid met zichzelf en met de ander, de wens een heel mens te zijn. En laatste willen we toch allemaal! De weg naar LIEFDE EN VRIENDSCHAP gaat dan ook niet altijd over rozen al gunnen we het onszelf en elkaar van harte!
Ik had beloofd iets te pennen over lichamelijkheid, maar maar maar, zoals het gebeurt wanneer het precies dan niet moet gebeuren, kon ikniet eens mijn pc opstarten; erger nog: ik kreeg een melding dat er wat haperde met de hardware! Ik wist niet wat ik las ... Dus geen tekst zoals voorgenomen - al volgt die later nog - maar op dit uur misschien beter deze dag af te ronden met een citaat dat nog aansluit bij voorgaande, en eveneens aan de tv-uitzending van KRO over die "drie uren stilte". Ik besef dat de overgang naar volgende bijdrage niet vanzelfsprekend is. Maar ik moet op die wijze misschien maar eens het perfectionisme proberen te doorbreken.
Denk je misschien dat ik een geestelijk leven heb? Ik heb er geen, ik ben gebrek, ik ben stilte, ik ben armoede, ik ben eenzaamheid, want ik heb aan het geestelijk leven verzaakt om God te vinden en Hij spreekt luid in het diepste van mijn armoede (Thomas Merton: In gesprek met de stilte)
Ja, een mens moet soms een langzame overgang maken, zeker wanneer ik al langer wegbleef van het spirituele op mijn blog, zeg maar het Mariale (het blauwe voor sommige lezers). De "boodschap" die ik hieronder plaatste is dan ook de link die ik wil maken, al moet ik het ondertussen al langer hebben gehad over lichamelijke liefde, daar menigeen wellicht begint te denken dat ik een mens van steen ben, maar niets is minder waar. Wie terug gaat in de geschiedenis hier en in eigen leven weet dat de duivel slaat en de engel zalft, en we als trio altijd door het leven zullen gaan. Maar goed, volgende dagen iets meer over het lichamelijke, zozeer aangeprezen in tal van magazines.
Maar eerst dit. Te Brugge (B) werd op 15 augustus ll. een nieuwe religieuze congregatie opgericht die de naam kreeg "Moeder van Vrede". Bij het interview bij één van de nieuwe broeders lees ik een heel bijzondere boodschap die pas na een "geverfd leven" omgezet wordt in een echte roeping. De broeder vertelt hoe zijn moeder onder andere voor het slapengaan hem leert weesgegroetjes te bidden. "Op een nacht", vertelt hij, "heb ik aan Maria gezegd: "U weet dat ik u graag zie en ik zal mijn best doen om veel weesgegroetjes te bidden maar ik vraag U ze in een spaarpotje te stoppen voor de periode die ik U zal verlaten en vergeten". Maar Maria heeft broeder Dirk gevolgd en hem uitgenodigd. Volgens Mgr. Vangheluwe, bisschop van Brugge, is het niet verwonderlijk dat Maria zoveel mensen naar zich toetrekt. Ze is nabij in elke levensfase. Ze is inspiratie voor wie zoekt naar roeping om God te volgen. Ze is Godgewijde; blije en zorgzame moedere, dienende en zorgende vrouw; moeder van smarten; weduwe zonder kind; biddend te midden van de leerlingen; in de hemel bij hen die gestorven zijn, bij engelen en heiligen. ALTIJD kan men bij haar terecht. En zij richt onze ogen op Jezus. Zij is mijn dagelijks brood! Waarom dan terughoudend zijn om de affiche voor het raam te hangen met die mooie Maria-icoon n.a.v. 150 jaar Lourdes! Omdat "men" zal zeggen ... Neen, het is niet meer evident en dat is bijzonder pijnlijk in een 'verdraagzame' wereld waar geloven gaat verlopen in de binnekamer.
Ja, waar seks zéér lang een taboe was, is geloven, getuigen van een gelovig leven een zwaar taboe geworden. Het is dan ook een bewuste keuze geworden, zeg maar een BOODSCHAP. En die taak moeten wij nu ook waar maken, elk op zijn plaats, zijn manier.
Ja, ik ben er even terug en hoe! Gisteren scheen de zon - vandaag ook hoor ... maar toen leek alles zo goed mee te vallen,; ik zag de bomen en de kleurenpracht van de afgevallen bladeren, ik fietste gezwind van ene boodschap naar andere en zelfs wat ik al jaren niet meer had gedaan leek slechts een klusje. Het leven lachte me toe (aan bepaalde bloggers wil ik hier wel uitdrukkelijk zeggen dat ik niet in een dipje zat of zit hoor voor men me mailt, al dank ik voor de bezorgdheid!); ik was nog het gelukkigst wellicht toen ik de deur van de kinesist achter me dicht trok na twee maanden! Eindelijk weer vrij in tijdsgebruik! Ik dankte hem voor de zorgen en hoopte hem in andere omstandigheden terug te zien. Helaas, helaas; na het laatste controlebezoek aan de handchirurg deze morgen kreeg ik een voorschrift voor nog eens negen kinébeurten, gespreid over drie weken! ... en dit om de verharde weefselhuid nog soepeler te maken. Eens thuis implodeerde de wereld; die mooie wereld van gisteren en dat zonlicht van heden. Ik word teruggebracht tot mijn hand, de wereld is mijn hand, de wereld wordt mijn vinger, de wereld wordt die paar vingerkootjes, de wereld wordt die paar harde plekken die ik nu dagelijks moet masseren, die me zelfs niet loslaten wanneer ik deze avond voor tv zal kijken ... tot die vinger ooit weer wordt opgebouwd zoals (bijna) voorheen. maarten
Bloggen is voor het meesten onder ons niets min noch meer dan vertellen, maar dan niet langer samen voor de deur over ditjes en datjes met de buren, in de herfstzon. Néén, het is meestal een éénrichtingsverkeer tot er een virtuele reactie op volgt. En toch blijven we vertellen, al is het op een postmoderne manier. Dat geldt vooral voor die mensen die het vooral van taal moeten hebben, meer dan van diegenen die zich bekwamen in plaatjes opmaken en PowerPoint maken hoewel dat ook dat een bijzondere vorm van communicatie is. Wat mezelf betreft citeer ik de Spaanse schrijver Javier Marias omdat er uiteindelijk niets nieuws onder de zon is en toch verschijnen in deze dagen elke dag een paar honderd nieuwe titels, maar ik dwaal af. Ik geloof (ook ik dus) dat ik de fictie nog nooit met de werkelijkheid heb verward, hoewel ik ze wél eens heb vermengd, net als iedereen, dat doen niet alleen romanschrijvers en auteurs (die ik dus niet ben! Blogvrienden!) maar ALLE MENSEN die iets verteld hebben sinds de door ons gekende tijd aanving, en in die gekende tijd heeft niemand iets anders gedaan dan vertellen en vertellen, of zijn verhaal voorbereiden en erover nadenken zéér belangrijk voor een goede blogger niet zomaar iets de wereld in te sturen - . In het diepste wezen schrijft ieder altijd over zichzelf, en toch weer niet, want niemand heeft iets anders gedaan dan vertellen en vertellen. Schrijvend verplaats ik me soms in een andere tijd, een andere ruimte, soms een ontsnappingspoging, dan, weer een waar genoegen. Ik word herkenbaar en tegelijkertijd onkenbaar, voor mezelf, voor de lezer.
Een schrijver zoals ik en dat lees je hier vaker, zeker als een start van het bloggen schrijft soms iets van zich af; dat dacht ik toch toen ik las dat iedereen eigenlijk alles naar zich toe schrijft en dus aan het vertellen is. Ja, alles werd al ooit eerder, soms eeuwen geleden geschreven, verteld en doorverteld. Wie is hij dan dat hier het kopijrecht opeist voor zijn stukje ontspanning?
Belangrijker dan wat je doet, belangrijker dan wat je hebt, ... is wie je bent. De verleiding is groot om de zinvolheid van onze inzet, hoe klein of groot ook - zij het op deze vierkante meter -, van een organisatie of beweging te meten aan het aantal activiteiten dat georganisserd wordt of waar ik deel aan neem, of het aantal mensen dat er op afkomt! Want als je de waarde van wat gebeurt zo meet kom je tot de conclusie dat de 22 spelers in de zomerse voetbalwedstrijd 'Brugge-Standard' tientallen keren belangrijker zijn dan alle mmonialen en monniken samen in onze slotkloossters. (Hier moet ik denken aan de indringende reportage van KRO gisteren, weeral weer eens een nacht voor moeten wakker blijven, maar het was de moeite!)
Hier klopt iets niet! Want wie zal zich binnen 100 jaar die match nog herinneren? De 30.000 christenen van weleer zijn echter uitgegroeid tot een niet te tellen menigte. ZIE HOE HET ALLEMAAL BEGON, ZE WAREN SLECHTS MET TWAALF! Het is dus dwaas wat nu groeit in de kerk enkel te beoordelen op cijferresultaten (die dan nog enkel aan het Westen zijn toe te schrijven zijn!). Veeleer moeten we ons de vraag stellen of we bezig zijn met het brengen van een hoopvolle en blijde boodschap zoals Jezus ons nadrukkelijk vraagt. En dat gebeurt inderdaad in de schaduw. Ik denk hier in het bijzonder aan mijn Indische vriend-priester, uitgeweken naar de States om daar de boodschap te brengen door hard werk een parochie op te bouwen. En wat aantallen betreft, weet dat er in India zelfs een numereus clausus is om het aantal seminaristen neit te laten toenemen!
Wees niet bang om de alternatieve weg te kiezen, ingegeven door ware liefde: een sobere levensstijl vol aandacht voor de andere; warme relaties die oprecht en zuiver zijn (kan lastig zijn, zelfs bekoorlijk!), een eerlijke toewijding in werk en studie, een diepe belangstelling voor het gemeenschappelijk welzijn. ... Maar weet je, beste mensen, bij al die goede voornemens, doordenkers, soms moeilijke taal, is er één grote remedie: niets minder noch meer dan de lach van een kind! Misschien moet ik maar af en toe één enkele foto plaatsen en is jouw dag opgevrolijkt, méér is er soms echt niet nodig. Nog een mooie avond!
Wie met open ogen door het leven gaat, kan het niet ontgaan hoeveel lijden en nood er is. Ook wijzelf blijven er niet van gespaard. Wanneer we onrecht, lijden en nood ondervinden door toedoen van onze chefs, van vrienden of zelfs van familieleden, dan is het gevaar groot dat woede en uiteindelijk ook haat bezit nemen van ons hart. Ik bid dagelijks om kracht opdat dit mij en ook anderen niet zou overkomen. Ik wil strijden tegen het onrecht en lijden en nood verzachten overal waar ik kan. Haat mag in geen geval mijn leven bepalen en het uiteindelijk vergiftigen, maar dat wisten jullie wellicht al.
Je vond me niet ... is weeral 'gisteren' maar ondertussen was het een waterdag bij dit mooie weer. Water en mooi weer vraagt u zich af ?! Jawel, door dat mooie herfstweer, ook al was het minder warm, hebben mijn handjes een ergo ondergaan die nog nooit zoveel resultaat opleverde. Pink bereikte terug normale grootte en goed voor de bloedcirculate, beter dan alle wiselbaden. Het begon met de vaatwas over een grondige reiniging van het relatief grote terras (ook al vertelden de menen van familiehulp dat er hier weinig te kuisen viel?!) naar terug een twede vaatwas (met de handen, wat meteen de geest ook al laat werken - beter dan alle automaten!) tot het lappen van de ramen aan de achterzijde (had ik eigenlijk ook in de voormiddag gedaan),dus het lappen en zemen van alle ramen aan zowel voor- als achterkant op eerste étage (voor hen die nog altijd denken dat ik "slechts" in een studio of zo woon.). Lappen en zemen ... ik moet hier nog altijd voor mezelf goede woordkeuze zoeken of gebruken, of zelfs onderscheid vooor zowel Nederlanders al Vlamingen helpen op te lossen. Help me dus maar. En ééns water, overal water. Vrouwen zullen dat begrijpen. Gelukkig kon ik na het waterplezier me verkwikken in een zalig bad ... dat ook op zich terug moet gereinigd worden. Men vraagt dan waar vandaan die mooie handjes komen! Lang voorspel hé om te zeggen dat ik eindelijk aan bloggen ben toegekomen. het kon ook eerder, maar heb nog de glazen van bezoekers willen afwassen. Zie je, een echte waterdag. En een waterdag én wat zon doet een mens blijkbaar herleven. Dit alles uit het blogvuistje, en toch kom ik tot mijn ware zelf. Lees maar en wees overtuigd van volgende:
HET MOOISTE WAT JE OOIT ZAL ERVAREN IS TE BEMINNEN EN BEMIND WORDEN EEN LIEFDE DIE JE NOOIT ZULT EVENAREN!
"DE GELOVIGE MOET WERKEN AAN ZIJN KARAKTER: NIET TE SNEL KWAAD WORDEN, OP JE TAAL LETTEN BIJ CONFLICTSITUATIES".
Voor u gelezen in een krantenartikel, maar o zo waar, en voor een gelovige is dat kwaad-worden dubbel pijnlijk; naar de andere toe zéker, maar het verdriet ook de persoon in kwestie. Wellicht ligt hier voor alle bloggers een opdracht weggelegd, en gebeurt het dan toch dat we misschien eens ondoordacht te snel door de bocht gaan, laat het ons elkaar zo vlug mogelijk vergeven en en het goed maken, al was het maar door een gemeend en oprecht excuus via mail wanneer je die ander bv. enkel kent vanuit blogland. Laat het vooral niet aan je hart en ziel wreten, misschien door dat éne enkel woord ... Waar heb ik het nog eerder geschreven! Ieder heeft zijn karakter, ook ik, maar dat mag voor niemand een excuus zijn; dus niet snel kwaad worden is de boodschap vandaag, ook voor morgen. Tot straks, Maarten.
p.s. Sommigen beschouwen mij misschien als een naiëve dromer. Maar wat doet dat er eigenlijk toe? Ik heb door mijn schrijfsels en gedachten soms bij anderen een hart onder de riem gestoken. Dat is toch wat telt,hé. Waar het op aankomt, is dat mensen zich in deze ruwe tijd tegenover elkaar wat milder en zachter gedragen.
Pijn of angst kun je niet delen. Ieder mens afzonderlijk kan zijn eigen pijn of angst voelen, maar lichamelijke en geestelijke gewaarwordingen zijn nooit zo exact over te dragen als ze zijn. Hoe je ook je best doet, het gevoel dat jezelf hebt, de pijn die je voelt en het verlangen dat je voorstuwt zijn zaken die strikt privé zijn. De angst of de pijn of het liefdesverdriet of de lustgevoelens van een ander kun je uitsluitend begrijpen als je je in een volkomen identieke toestand bevindt. Wil je weten hoe het voelt een been te breken, breek dan een been. Maar hoe voelt het om burn-out, depressief te zijn, een ander te zien aftakelen. Angst lijk me daarbij véél erger dan pijn. Maar wanneer je verneemt dat iemand die zijn been heeft gebroken of je hoort dat iemand voor langere tijd in een ziekenhuis is opgenomen, dan hebben wij als mens een ingebouwde reflex die persoon te willen bezoeken, ook al weet ik dat slechts weinigen graag op ziekenbezoek gaan. Aan de andere kant raakte ik even het private karakter aan van de zielstoestand. Ook dat ligt soms heel gevoelig, zeker wanneer de ziekte niet zichtbaar is. Wellicht hebben ook anderen jullie ooit al gezegd dat er geen zelfklever op je voorhoofd prijkt wanneer je voor langere tijd thuis bent zonder dat de omgeving hoeft te weten dat je ziek bent. Anderen vertellen het dan wél graag als een bevrijding. Nog anderen willen dat écht niemand weet van hun ziek-zijn, ook al zijn ze al langer opgenomen in een ziekenhuis. In laatste geval kan weliswaar begrip voor opgebracht worden, maar dan kan de kans zich voordoen dat een goedbedoeld ziekenbezoek (want familie, buren en kennissen zijn al lang op de hoogte van de afwezigheid van die persoon) a.h.w. wordt aangevoeld als in indringen in de privésfeer, gewoon nog maar door de kamerdeur te openen. En zo worden alle kansen tot ontmoeting ineens ontnomen en voelt de bezoeker zich van een kale reis thuiskomen. Er zijn inderdaad mensen die soms op bezoek gaan uit pure nieuwsgierigheid, maar wanneer de afwezigheid te lang duurt is er ook een groot verlangen de medemens in zijn ziek-zijn te gaan bezoeken. Bezoeken is hier ondertussen misplaatst want die bezoeker is al die tijd een bekommerd iemand geworden, die soms zelf gaat meelijden in het meeleven, en dus niets anders kan dan toch maar aan te kloppen bij die persoon die uiteindelijk ten diepste wél verlangt naar contact en het uitspreken van Dit maakte ik gisteren mee; maar blijkbaar wachten ook bloggers op bezoek. Bij deze, groet ik u! Maarten
p.s. Voor het slapengaan las ik ergens een antwoord naar mezelf toe of ik er nu wel goed aan gedaan die persoon te gaan bezoeken.Ik kon in rust beamen wat geschreven stond:
Ik kijk uit over mijn balkon en bedenk dat tegenwoordig iets uitsluitend nog bestaat als het zichtbaar is. Dat wil men me toch doen geloven. Wat moet ik dan met de pompoenen en halloWEEN?! Ja, we zijn in een tijd beland waar het er geen tijd meer is voor het verborgene of het verzonkene; dat is pas wenen of is er toch nog hoop zoals in het lied over ons landje "waar men de Heer nog mag loven". Ik verkies dan ook voor een ander plaatje dan de wenende ajuinen ... doordenkertje. maarten
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.