Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Ondertussen zal het straks al weer drie jaar zijn dat Prins Laurent in het huwelijk trad met Claire. Tot op vandaag ligt de integrale tekst van de bedenkingen van priester Guy Gilbert ergens naast me. Ik ben er eindelijk aan toegekomen deze tekst te herlezen om hem ergens definitief in "mijn archieven" op te bergen. Ik geef hier dan alleen enkele passages weer die me persoonlijk treffen en ergens teruggaan naar uitgangspunt van mijn blog over LIEFDE EN VRIENDSCHAP ALS SLEUTEL.
Ik citeer volgende :
VRIENDEN DIE BLIJVEN, OOK ALS HET NIET GOED GAAT, ZIJN HET WAARDEVOLSTE BEZIT NA DE FAMILIE.
DE LIEFDE VAN ONZE OUDERS VOOR HUN KINDEREN WAS MOOI, MAAR DE LIEFDE DIE ZE VOOR ELKAAR HADDEN WAS VEEL MOOIER;
AL WAT IK ALS PRIESTER DOE, IS DE LIEFDE DOORGEVEN DIE IK VAN EEN MAN EN EEN VROUW - MIJN VADER EN MIJN MOEDER -GEKREGEN HEB. (bovenstaande is bemoedigend voor elke ongehuwde - maarten)
VERGEET NOOIT: HEB EEN GRENZELOOS RESPECT VOOR ELKAAR; RESPECT IS HET MOOISTE WOORD OM LIEFDE UIT TE DRUKKEN.
DAT KLEINE MENSJE DAT SLAAPT IN DE BUIK VAN ZIJN MOEDER EN DE BEJAARDE DIE HEENGAAT ZIJN DE SCHAKELS IN DE LEVENSKETTING;
GA NOOIT SLAPEN ZONDER ELKAAR VERGEVING TE VRAGEN. DURF TE ZEGGEN DAT JE VERGIFFENIS VRAAGT EN GEEFT.WEES DAG NA DAG BARMHARTIG.
Beste blogvrienden, ik ben blij dat ik bovenstaande hier mocht achterlaten. Het waren inderdaad zeer inspirerende woorden die Guy Gilbert toen tijdens de huwelijksmis heeft uitgesproken, woorden van leven ook vandaag voor elk van ons.
Bij het opruimen van bijzondere teksten kon ik deze niet zomaar op een hoopje gooien. Vandaar een nieuw leven geven aan deze tekst en doorheen de tekst misschien ook levengevend. Maaarten.
Jean, een jongeman van 20 jaar had de reputatie van zijn ouders schade toegebracht. "Jean, ga uit mijn ogen, ik wil niet dat je nog een voet in dit huis zet",zei zijn vader.
En Jean is vertokken, met de dood in het hart.
Wat later zij hij tot zichzelf: "Het is waar. Ik ben echt een stuk vuil, een smeerlap. Ik ga mijn vader vergiffenis vragen."
Maar omdat hij schrik had dat zijn vader hem aan de deur zou zetten, schreef jij hem een brief.
"Papa, je hebt gelijk, ik heb je naam besmeurd en ik vraag vergiffenis. Ik zou toch zo graag terug naar huis komen."
"Daarom schrijf ik je deze brief. Zonder adres, omdat ik schrik heb dat je me niet meer wil zien.
Maar als je me toch kan vergeven, -vader, ik smeek het je - knoop dan een witte halsdoek aan de laatste appelaar op de laan naar ons huis."
Enkele dagen later zocht hij zijn broer en beste vriend Marc op. "Marc", zei hij, "Je moet me vergezellen naar huis. Ik rij tot 500 meter van onze woning en dan neem jij het stur over. Ik ga op de passagierszetel zitten en zal mijn ogen sluiten. Dan daal je langzaam de laan naar ons huis af. Als er een witte handdoek hangt dan kom ik nooit meer naar huis".
Zo gezegd, zo gedaan. Op 500 meter geeft Jean het stuur aan Marc en ze rijden samen traag de laan af, tot aan de laatste appelaar voor het huis. "Marc, ik smeek je, heeft mijn vader een witte zakdoek aan de appelaar gebonden",vraagt Jean. En Marc antwoordt:"Nee, Jean er hangt niet één witte sjaal aan de appelaar, maar de hele laan hangt vol met honderden witte halsdoeken."
In de unieke hoeken van mijn gedachten vind ik de zoekgeraakte verlangens van vroeger die ondertussen vervuld moesten zijn. Naast die verlangens vind ik mijn dromen, mooie dromen en de nachtmerries tesaam, constructies van waarheden die ik nooit heb beleefd. Achter mijn dromen liggen de beloftes gemaakt door de vertrouwelingen jaar voor jaar geleden. Centraal geplaatst zie ik mijn heden in niets gelijkend op wat ik weer vond. Nader beschouwd kan ik toch echter spreken van een geslaagde nu. Nooit verwacht, maar des te meer gewenst .
"... Soms denk en dacht ik dat de waarheid vertellen altijd het beste is, omdat je ten minste niet alle leugens hoeft te onthouden."
Dit kan een spreuk zijn van BZN of van andere wijzen; het is echter een fragment dat me trof in het boek "De Zomerval" van Thomas Verborgt. Ik heb daar wel even bij stil gestaan, en dan nog in een roman. In een zelfde tijdspanne lees ik ook een ander boek, "Een borrel met Barry" van Chistophe Vekeman, pas uit in 2005.
Ik wil hiermee in elk geval 2 boekentips meegeven, maar meer dan dit valt me de herkenning op, herkenning bij mezelf maar ook in deze tijd. Hoe verschillend deze boeken en auteurs ook zijn, jonge(re) schrijvers zijn a.h.w. narcistisch of proberen toch een spiegel voor zich te houden en weten dat ook velen delen in hetzelfde wat ze meemaken. Mocht je het niet weten, dan lopen de zieleroerselen van de verschillende personages, ook in andere boeken die ik hier eerder heb vermeld, soms naadloos in elkaar over. Ik denk maar aan het verantwordelijkheidsgevoel van het individu voor de wereld, haast niet te dragen, of hoe vlug er sleet geraakt op de gevoelens van de gemiddelde mens omdat er nu éénmaal zoveel gevoelens komen als er gaan, gevoelens die elkaar verdringen, m.a.w. de grote vraag naar trouw en meteen de vraag naar angst het mooie te verliezen. En telkens weer valt me op en dat in tegenstelling met jaren terug elk personage zich probeert een 'thuis' te vinden, geborgenheid, voor even of hoe erotiek nooit meer ver weg is, zelfs in detail beschreven. Dit laatste is me vooral opgevallen, bij welke auteur en over welk onderwerp en onder welke titel dan ook. Net als in een film moet het er vroeg of laat "ter sprake" gebracht worden, liefst zo visueel mogelijk. Niet dat ik er iets zou op tegen hebben maar het is gewoon een objectieve vaststelling, wellicht gekleurd door de tijdsgeest of de middelmatigheid van de voorbije decennia. Het is me in elk geval opgevallen dat doorheen de verschillende romans die ik het afgelopen jaar heb gelezen er blijkbaar een grote hunker is naar trouw en vertrouwen, geborgenheid ook en vooral naar de ZINVRAAG.
Hiermee wil ik dan ook besluiten, niet dat het pessimistisch mag overkomen maar blijkbaar een samenvatting van vele overpeinzingen tijdens de lectuur, een overpeinzing waarom en voor wie we hier zijn.
"... Ik ben er maar alleen geweest, zoals de regen, de kleur van de lucht, de duisternis, de nacht .... Ik ben iemand die geademd heeft, gegeten, gedronken, geslapen, gedacht, iemand van flinterdun glas, een stem, een gerucht."
(T. Verborgt)
Maar morgen moet ik naar Oostakker op uitnodigiging van GERDIBLOG.
Wellicht hebt u het al gemerkt maar af en toe staat er enkel een vierkantje zonder bijhorende titel, en juist daar gebeurt het dat belangrijkere artikels ontsnappen aan de lezer. Zo is er een artikel juist onder 'LEEF' een bericht gepubliceerd over een genezing te Lourdes. De integrale tekst is daar weergegeven.
Ik probeer met dit regenweer toch wat bedenkingen of toch één neer te pennen.
Er liggen hier nogal wat gespaarde overschrijvingen voor één of ander goed doel;ik heb ze zopas geteld en het zijn er al 12 maar meteen moet ik dan denken aan het woord dat ik las in een tijdschrift en dat me al een tijd bezig houdt: GEEFMOE.
Inderdaad wordt geven hoe langer hoe minder een vrijblijvende akte. Ik bedoel hiermee dat ik graag gedeeld heb met velen, zeker met mensen uit het Zuiden, maar ook voor bepaalde projecten.
Geven heeft me nooit arm gemaakt en de ene hand moet ook niet weten wat de andere heeft gegeven. Geven en delen is zelfs gelukkigmakend, MAAR niet langer wanneer het haast een morele dwang wordt (o, hier moet ik nog iets schrijven over dwangmatigheid of is "moeten" weer al dwangmatig?). Want eens gestort uit vrije wil voor welk goed doel dan ook, steekt je brievenbus al vlug vol met bedelbrieven, infofolders, een "bedanking met overschrijving" ... en zo liggen dus 12 overschrijvingen te wachten al dan niet om ze daadwerkelijk in te vullen.
Want dan kan ik die mensen volgen die het woord GEEFMOE gelanceerd hebben.
Zoals in een vorige bijdrage ik melding gemaakt heb van mensen die willen werken maar niet meer kunnen, zijn er ook mensen die wel willen geven maar nu wat voor zichzelf moeten zorgen omwille van welke redenen dan ook.
De emotionele brieven die ik de laatste tijd krijg doe ik haast niet meer open. Als het dan toch waar is dat een mensenleven kan gered worden met SLECHTS een paar euro waarom dan nog zo een geldvretende acties opsturen? Sommige organisaties lijken als paddestoelen uit de grond te komen.
OK, ik wil blijven geven, en iedereen maakt uit voor wie een aan wie of wat, maar wanneer mensen met een vervangingsinkomen moeten rondkomen dan is nog één zo een brief in de bus inderdaad de druppel die misschien alle idealisme versmoort ... MOE VAN GEVEN!
Ik wil me niet mengen in een politiek debat want ik ken er wellicht niet genoeg van.
En toch "slaan" ze ons om de oren met woorden als NORMEN en WAARDEN. Misschien zelfs goed dat in zoekende tijden weer deze woorden luidop kunnen uitgesproken worden, dat er kan over gediscusieerd worden want voor velen ergens een opluchting dat dit niet langer een gesprek moet zijn onder vier ogen. Recent was ik nog aangenaam verrast van iemand die nu helemaal geen pilarenbijter is te horen zeggen i.v.m. de opvoeding van zijn kinderen dat de NORMEN sterk vervaagd zijn. Dit zou me leiden naar een lang verhaal maar weer eens te weinig tijd om hierop verder te gaan.
Wat ik wel kwijt wilde was aansluitend op bovenstaande. Bij de uitslag n.a.v. de Nederlandse verkiezeingen hoor ik een stemmer voor de camera zeggen: " Ik stem zeker niet voor CDA want dan komen weer allerhande religieuse trekjes naar boven".
Het gaat dus blijkbaar niet langer om de politieke signatuur maar over dieperliggende gevoelens, zeker gevoed door de recente gebeurtenissen.Gaat het dan nog om de CDA of andere? Begrijp me niet verkeerd; ik neem hier geen persoonlijk standpunt in wat die partijpolitiek betreft, trouwens toch in Nederland.
Hoe verder men in het Westen zich blijkbaar de rug toekeert van elke vorm van religie (al lijkt er een nieuwe honger naar de God die men heeft verlaten), hoe intenser "de religieuze trekjes" onze omringende landen binnendringen. En die "trekjes" zijn helemaal niet minimaal, van welke religie dan ook!
"YES", ging het daarnet wanneer ik zopas van "bompa Peter" een mailtje kreeg met een andere afbeelding van mijn patroonheilige Sint-Maarten, en wat voor één! Wellicht de meest bekende, een schilderij van Anton Van Dyck; ik herinner me nog de prent(en), verzameld door mijn moeder met Soubryzegels om daar na verloop van tijd een mooi "kunstboek" van te maken. Maar met deze afbeelding ben ik wel heel blij. Mocht ik nu nog een gelijkaardig schilderij vinden om ergens in mijn woonkamer op te hangen, dan wordt een lang gekoesterde wens waar. Ja, ik heb iets met Sint-Maarten. Maar dat zullen anderen al wel hebben gemerkt doorheen het bloggen door. Wie weet leest hier iemand deze "advertentie". Alvast dank bij voorbaat.
... peter en meter ... daar heb ik deze tekst geschreven zoals je hem hieronder kunt vinden. Een tekst, die ik tot nu zorgvuldig bewaar - ondertussen al meer dan26 jaar.
Zelfs nu nog ben ik verwonderd hoe ik op jonge leeftijd in dat huis over de middag "de thuiswacht hield" mochten er over de middag buren mijn grootmoeder willen groeten.
Dat deze tekst nu weer bij me naar boven komt is wellicht indirect het gevolg van een bijeekomst van de "kleinkinderen van toen" met hun partners zaterdag laatstleden.
Ondertussen zijn die kleinkinderen volwassenen geworden met al dan niet eigen kinderen en wanneer je dan hoort dat er daar ook al "twenties" tussen zitten, ja dan ...
Het is niet de plaats en de tijd om verslag te doen van deze bijeenkomst, hoe aangenaam het ook was elkaar als familie terug te zien; ik wou hier gewoon even verduidelijken vanwaar de tekst hieronder. En wanneer ik het herlees herken ik dat huis zo levendig en anderen met mij zullen dat ook wel doen nu ik heb begrepen dat Internet ook niet alleen aan lezers van Seniorennet is besteed.
Ja, de wereld kan soms heel klein worden maar we blijven dan ook familie zoals "meter" het in haar laatste dagen heeft gevraagd al is iedereen zijn eigen weg gegaan.
Het was goed elkaar terug te zien, in een ander huis en toch zo gelinkt aan meter en peter.
Wat zouden ze gelukkig zijn wanneer ze dat nu van hierboven meelezen. Maar met grote eerbied aan hen heb ik dit aan de wereld vrijgegeven met een dankbare groet .
Om de zoveel tijd loop ik zelf met een emmertje sop door mijn huis. Ik heb op zich geen hekel aan dit soort werk, en dat is dan ook de voornaamste reden om dit werk niet uit te besteden. Ik kan zo geestelijk lekker tot rust komen, dingen,zonde overdenken en of zo het een of het ander weer helder op een rijtje krijgen.
Bovendien wil ik tijdens het kuisen van het toilet nog wel eens een creatieve inval krijgen en dat is ook nooit weg.
De laatste keer dat ik de kamervloer aan het dweilen was, was mij net gevraagd om wat na te denken en neer te schrijven over functioneren binnen het bedrif.
Tijdens het boenen zag ik duidelijke symboliek tussen die kamervloer en mijn leven.
Eigenlijk zou ik het liefst het vinyl op de vloer vervangen, bij voorkeur door fraai parket want dat hoort tegenwoordig. Maar door allerlei omstandigheden, met name van financiële aard, is dat er niet van gekomen en ziet het er naar uit dat ik het nog wel twee jaar met deze vloer zal moeten doen.
Tijdens het dweilen werd ik me dus bewust van de parallel met mijn eigen vloer. Ook die vind ik niet ideaal, maar ik moet het ermee doen. Als kind heb ik van mijn ouders, puur technisch gezien, niet zon fraaie vloer meegekregen.
Vermoedelijk hadden zij tijdens het leggen hun handen vol met het repareren van hun eigen vloertje en waren zij zelf met gebrekkig gereedschap het leven ingestuurd.
Ondanks dat deze vloer mij dierbaar is, bleef ik tot mijn ergernis struikelen over scheve tegels en omhoog gekromde planken. Tijdens het genoemde gesprek heb ik geleerd rustiger naar mijn vloer te kijken in plaats van direct met agressie op onvolkomenheden te reageren; daarmee de vloer en dus mijzelf beschadigend.
Mijn vloer en ik, we moeten samen nog een tijdje voort. Als ik hem met liefde behandel, hem goed verzorg en het hem niet kwalijk neemt dat hij niet perfect is, dan zal ik nog veel woongenot en levensgeluk kunnen hebben. Wie weet komt er dan nog een leuke prins/prinses over de vloer.
Mensen praten niet meer, zegt men vaak; alles gebeurt nu via mail en vooral BERICHTJES via GSM, en toch kan zo een berichtje verdomd deugd doen. Ook velen communiceren via Messenger met hun "vrienden" en naast hun nickname komt soms een tekstje te staan. Meestal is het dan een profiel van hoe ze zichzelf voorstellen, maar anderen passen hun nick soms ook aan als een groet aan betrokkene. Deze vond ik vandaag met dank aan de afzender!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
