Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Het zou dé aanleiding moeten zijn geblokkeerde blogs te déblokkeren en reacties terug vrij te geven op het blog. Dat is mijn ultiemen Paaswens voor allen. Het leven is te kort. PASEN is dan ook een nieuw begin. Ik hoop dat velen deze wens in vervulling laten gaan waarvoor alvast dank. Nog mooie dagen naar Pasen toe!
Als Nikki's vijftienjarige zoon Jeremy verdwenen is, neemt zij contact op met haar ex-man Sebastian, die sinds de scheiding zeven jaar geleden maar weinig interesse in zijn zoon heeft getoond en zich ontfermd heeft over hun tweelingdochter Camille. Op zoek naar aanwijzingen, vinden zij een kilo cocaïne en een adres van een pokerclub in Jeremy's kamer. En dan ontvangt Nikki ook nog eens een filmpje waarop te zien is hoe Jeremy in een Parijse metro ontvoerd wordt.
Nikki en Sebastian vertrekken halsoverkop van New York naar Parijs om hun zoon te zoeken. Maar daar blijkt niets te zijn wat het lijkt...
Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad Al mijn twijfels zijn voorgoed voorbij Nooit had ik eerder dat fijn gevoel Jij bent alles wat ik bedoel
In je ogen zie ik dat hemelsblauw Een warm gevoel waar ik van hou Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad Zo een iemand als jij
Waar ik ook ben jij zult bij me zijn Met jou vind ik steeds de juiste weg Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad Zo een iemand als jij
Jij zult altijd in mijn gedachten zijn Wat er ook met ons gebeuren mag Weet heel zeker dat ik op je wacht Zelfs in 't midden van de nacht Jij geeft me vleugels dat vrije gevoel Dat is het nu juist wat ik bedoel
Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad Zo een iemand als jij
Zonder twijfel schrijven de gewone mensen vandaag de beslissende gebeurtenissen van onze geschiedenis: artsen, verpleegsters en verplegers, supermarktmedewerkers, schoonmakers, verzorgers, vervoerders, ordehandhavers, vrijwilligers, priesters, religieuzen en vele, zeer vele anderen die begrepen hebben dat niemand zichzelf alleen redt.
'Thomas, ik kan het niet geloven. Ze zeggen dat Pieter voor de trein gesprongen is.'
Als zijn nichtje Thomas Breens smeekt om de zelfmoord van haar man te onderzoeken, leidt zijn speurtocht hem regelrecht naar de Armagnac, in het zinderende, dunbevolkte zuidwesten van Frankrijk. Samen met Kristien, zijn nieuwe vriendin, stuit hij er op duistere familievetes en lang verborgen geheimen, van in de meest eenvoudige boerderij tot in Auch, in het statige paleis van de aartsbisschop zelf. Als even later ook een beroemde charmezanger onverwacht een eind aan zijn leven maakt, begint Thomas door de bomen het bos te zien. Maar dan wordt ook zijn eigen leven en dat van Kristien bedreigd...
Gelukkig Nieuwjaar en een goede gezondheid. Deze wens krijgen we om de oren geslagen bij de jaarwisseling, maar bij het tweede deel van deze wens wordt maar amper stil gestaan tenzij we die richten naar een zwaar ziek persoon uit onze omgeving.
We hadden in het begin van het jaar nooit vermoed hoe gemeend en hoe vaak we de wens voor een goede gezondheid zouden herhalen, bewust dat we elke dag ziek konden en kunnen worden door het Coronavirus. Of we nu jong zijn of oud, gelovig of niet, over alle landen en culturen heen.
Mijn en onze wens voor elk van u en uw geliefden is dan ook meer dan ooit:
Het mooie is dat mensen diep in hun hart niet geloven in het einde der tijden. Ondanks alle alarmerende berichten en ongemakken door de nieuwe maatregelen, gaan de meesten gewoon door. Ze maken koffie en dekken de tafel. Ze halen de lakens af en laten de wasmachine draaien. Ze koken soep en bakken frietjes. Ze maken grapjes en stellen hun plannen bij. Ze douchen en strijken, zwaaien naar de buren en verzinnen alternatieven voor wat even niet kan.
Zo sterk zijn mensen. We ervaren dat we sommige dingen best kunnen missen. Dat het essentiële nog steeds overeind blijft: we hebben licht, water en verwarming, onze vuilnis wordt opgehaald. We kunnen koken wat we willen. Er zijn schermpjes om in contact te blijven met wie op afstand moet blijven. We kunnen wandelen en fietsen en misschien hebben we daar zelfs meer tijd voor dan anders.
Dit jaar zullen we de lente van dag tot dag kunnen opvolgen.
De gepensioneerde mijnheer Adam heeft wat spaarcenten en doet daar niet geheimzinnig over. Hij mag graag verkondigen dat hij een levensgenieter is. Alleen, sinds zijn vrouw overleden is, heeft hij niemand meer om samen mee te genieten. Met de economische crisis die verder toeslaat, belastingen die steeds dieper inhakken op inkomens en banken die slechts geld lenen aan wie al geld heeft, lijkt de alleenstaande weduwnaar voor velen een interessant individu. In het schijnbaar slaperige stadje zijn een aantal kapers op zijn spaarcenten uit. Alleen mijnheer Adam denkt dat ze voor zijn natuurlijke charme vallen.
De zaken worden gecompliceerd als een oude bekende uit het buitenland terugkeert. En het wordt helemaal ingewikkeld als er een moord wordt gepleegd. Hoe snel iedereen zich ook uit het kluwen van hebzucht zonder scrupules wil terugtrekken, de moordenaar moet gevat worden, maar...
In het woon- en zorgcentrum waar mijn ouders verblijven zijn nog veschillende zusters die ondanks hun leefijd dagelijks in de weer zijn om eenzame bewoners te bezoeken, hen helpen bij de maaltijden, hen naar en terug naar hun kamer brengen, en verder geregeld bij vele bewoners even binnenkomen om een babeltje te doen. Het is een deel van hun leven geworden nu ze zich zelf terugtrokken uit hun actieve loopbaan. Ze zijn dan ook graag gezien door de bewoners, maar ook dooor de vele families.
Maar toen de Coronacisis verder uitbreiding nam, heeft de directie beslist met pijn in het hart dat de zusterrs niet langer welkom waren in her rusthuis, zij die vlak naast het rusthuis wonen. Het was voor de zusters een zware klap, maar niet in het minst voor de bewoners die nu hun gezelschap moeten missen.
Toen de zusters de directie lieten weten dat dat ze iedereen misten, heeft men er op een creatrieve manieer op gereageerd. Men heeft een paar grote rode harten gemaakt en die harten van kamer naar kamer gebracht met een grote MERCIE op. De bewoners konden dan hun naam op schrrijven en die harten werden dan aan de zusters bezorgd! Heel mooi!
Zoals ons moeder graag deed!
In deze tijden ben ik altijd blij dat ik een foto zie van mijn ouders nu ik hen niet meer kan bezoeken.
Vriendschap overschrijdt de coronagrenzen. De wereld is verbonden, bedenk ik.
Meer dan ooit. Verenigd in haar isolement.
De weg naar Pasen is nog nooit zo hobbelig geweest.
Het pad loopt door de woestijn en velen zullen dorst lijden. Maar tegelijk daagt deze periode ons meer dan ooit uit om nieuwe wegen te ontdekken naar het Licht. Om lief te hebben op een manier die we niet gewoon zijn, maar misschien net daarom nog veel dieper gaat.
Om ons egoïsme achter te laten, en onze eigen verlangens opzij te duwen uit liefde voor de ander.
Om onze creativiteit in te zetten om anderen vanop afstand te dienen.
Om het gemeenschappelijke kruis op te nemen en elkaar door de woestijn heen te dragen.
Om hoop uit te dragen en vreugde te verspreiden.
En om samen geduldig uit te kijken naar het moment dat we elkaar opnieuw hartelijk in de armen kunnen sluiten.
Wat zal de dagelijkse normaliteit dan een prachtig geschenk zijn!
In deze maand maart nog even aandacht voor de figuur van Sint-Jozef, deze maal in een brandglas op een technische school.
Je vindt Sint-Jozef met kind centraal, met op de achtergrond de voorgevel van de school in de jaren vijftig en links en rechts de verschillende richtingen die deze school had : hout, textiel, elektriciteit en metaal. Textiel is ondertussen verdwenen en er zijn honderden computers voor in de plaats gekomen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
