Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
want toen ik hier op aarde de eerste klanken hoorde
wist ik niet wat ik hoorde.
Maar neem mij niet mijn liefde af
wat ik meedraag in mijn hart,
want liefdevol was ik reeds van die allereerste seconde op aarde.
Heer laat me stilstaan.
Laat mij neerstuikelen.
Laat mij wegzinken in een kolk van onwetendheid.
Want ik was het en ben het nog steeds,
en zal het altijd blijven, onwetender dan JIJ.
Maar k vraag jou enkel mijn hart met rust te laten,
want het is mijn hart wat vervuld is van liefde,
liefde wat ik delen wil met ieder mens op aarde.
Eddy Hautekeete23-01-2009 Wat kan ik hier nog aan toevoegen?! Het werd me zomaar gemaild, maar wanneer ik dit lees vraag ik me af: wie zijn ze, de mensen aan de rand ...die zo een mooie dingen uit hun pen laten vloeien. Het is precies door een mens als deze en een op aanraden van enkele medebloggers dat ik een niuew blog ben gestart.
De vreugde bestaat erin van uw leven gegeven te hebben.
Dat is de vreugde van ouders die hun kinderen opvoeden. Het kost veel moeite en inspanning, maar dat weegt niet op tegen de vreugde en het geluk die dat meebrengt. Zo is het ook met DE LIEFDE, DE VRIENDSCHAP, met de dingen die echt waarde hebben. Ook al brengen ze lijden en pijn of verdriet mee; de vreugde, het geluk is groter.
Ik ben ooit eens met Tim gaan wandelen samen met de kleine van mijn zus, en toen was dat koppel ook in dat park; ze zaten samen op een bank; ze was nog zwanger en ik zie die vader nog genieten van het leven in zijn vrouwtje haar buik; echt dat zijn beelden die nu blijven spoken door mijn hoofd.
Ik ken die papa van dat kindje waar ze zo lang hadden op gewacht; de kleine van mijn zus was aan het spelen en die mensen kwamen naast ons op de bank zitten, en ik hoor die papa nog zegen tegen me: uw zoontje ziet er een lief kindje uit, nog even en we mogen dat geluk ook delen want binnen 2 maand mogen we God danken dat het ons eindelijk gelukt is.
en dan die begeleidster die de steekpartij niet mocht overleven, die ken ik ook want ik heb nog naast haar gewoond; het was echt een vrouw die alles zou gedaan hebben.
Maar die beelden in het park hier, dat koppel dat komt afgestapt en vraagt: mogen we er bij zitten? en begint zo spontaan te praten die vader was over van geluk dat hun droom waar ging worden
Helaas het geluk van deze mensen is van heel te korte duur geweest, want pas enkele maanden na de geboorte werd hun kinderwens met een mes doorboord. Dit is een getuigenis van een vriend van me die niet méér woorden verdraagt Een onnoembaar leed.
He menneer, mag ik papa zeggen tegen jou, want ik lig nu toch in uw armen, en kindjes liggen toch in papas armen he?
He menneer mag dat, want weet je k zou je iets willen vragen.
Papa, nu ik hier bij jou ben zou jij voor mijn mama en mijn papa daar beneden willen zorgen, zou je hun verdriet om mijn nu leeg staand bedje een beetje willen op uw schouders nemen?
Want ze zijn zo klein, zo breekbaar, ben bang dat ze het niet alleen aan zullen kunnen.
Om nooit meer mijn lieve lach te horen. Om nooit meer de moeten opstaan midden in de nacht, wanneer mijn maagje knorde van de honger. Om nooit meer mijn kleine handjes rond hun vinger geklemd de voelen. Om nooit meer mijn traantjes te moeten afdrogen.
Daarom vraag ik u menneer, wil jij vanavond hun eens een verhaaltje voorlezen zoals zij dat steeds deden voor mij. Wil jij even hun knuffel zijn in de nacht wanneer zij rusteloos liggen de draaien en de woelen omdat zij hun verdriet niet kunnen verwerken.
Toe menneer, mag ik papa zeggen, laat mijn traantje van vreugde een zegen zijn voor mijn mama en papa daar op aard, zodat hun traantjes van verdriet ook snel een traantje van vreugde zou kunnen worden.
Dat is al wat ik jou vraag papa hier in de hemel, dat zij eveneens mogen gelukkig zijn net zoals ik nu. Want t is goed vertoeven hier op die zachte wind zijn adem, t is goed verblijven in uw huisje klein, maar dat weten zij niet, dus laat hen een teken van mijn vreugde zien bij het ontwaken morgen vroeg.
Zo wordt het benoemd. En ja, een of ander officier laat zich meeslepen door emoties van dat ene ogenblik en noemde de operatie nu geslaagd. Al die mannen die eraan te pas waren gekomen om de gezinnen bijeen te drijven, al die mannen die het terrein hadden bewaakt terwijl ze naar hun bestemming werden gemarcheerd, en dan al die mannen die bereid waren geweest het salvo af te vuren op de moeders die dicht om hun kinderen heen stonden of hun zuigelingen in hun armen klemden terwijl echtgenoten tekeergingen of stonden te beven of degenen die ze liefhadden iets toeriepen over de hemel of :moed of alsnog genade afsmeekten. Er waren jonge jongens en meisjes bij en dan die babiy's, en hun ouders nog zo jong.
Mar de operatie is geslaagd al durft niet één van deze soldaten het woord BEREID in zijn mond te nemen. Het is het verhaal van vandaag tussen Palestijnen en Israëlieten, maar het is evenzeer het verhaal van van de werldwijde holocaust van toen of het verhaal van de Indianen. Iedereen noemt zich "geslaagd" en "bereid". De bittere waarheid is dat er enkel verliezers zijn en er nooit een operatie van deze omvang, hoe kort of lang die ook mag duren, geslaagd kan genoemd worden! Hoe jammer ook!
Maar hoe een oorlog doen "slagen" als we ons niet eens als broer en zus kunnen verzoenen?!
Ook al heb je van het schrijven van woorden je beroep gemaakt, dan nog schieten alle woorden die je kent, tekort om ook maar een beetje te vatten wat er gisteren in Dendermonde is gebeurd. De vreselijke moordpartijen in het Schotse Dunblane, de Amerikaanse Columbine High School of het Japanse Osaka komen eensklaps naar hier. Gisteren zijn in het zo banale Sint-Gillis-Dendermonde peuters en hun verzorgsters vermoord en verwond met een mes. Toen een van onze eigen redacteurs gisterochtend lijkbleek en in de grootste onzekerheid vertrok naar de crèche waar ook zijn jongste dochtertje verbleef, kon je de vreselijke realiteit tastbaar voelen. Ja dus, het gebeurt bij ons, zoals het in de Verenigde Staten, in Azië of op andere plaatsen in Europa gebeurt.
Gevoelens van pijn, boosheid, ongeloof, verdriet, opluchting, onbegrip, rouw, hoop, dankbaarheid, vrees en medeleven verdringen elkaar. Pijn voor wat er is gebeurd met de allerzwaksten van onze maatschappij, kleine kinderen, en hun verzorgsters. Boosheid dat dit kon gebeuren. Ongeloof over het zinloze van de daad. Verdriet over de dood van twee van die kindjes en een van de verzorgsters. Opluchting over de arrestatie van de dader. Onbegrip voor de motieven voor zijn zinloze daad. Rouw om de slachtoffers. Dankbaarheid voor de hulpdiensten die gisteren neergestoken slachtoffertjes hebben gered. Hoop voor het leven en de gezondheid van de gewonde kindjes en de twee vrouwen. Vrees dat dit onze kinderen of geliefden ook kan overkomen. Medeleven met de ouders en familieleden van de slachtoffers. Vandaag zijn we allemaal ouders van de vermoorde en neergestoken kindjes.
In de komende dagen en weken, en misschien ook later op het proces, zullen we zoeken naar antwoorden op de vragen waarom de 20-jarige jonge man zijn vreselijke daden heeft gepleegd en hoe het zover is kunnen komen. De kans dat die vragen een helder antwoord krijgen, is bijzonder klein. Met rede kan je nu eenmaal niet vatten wat er gisteren in de Dendermondse crèche gebeurd is.
Daarom zullen we ten slotte achterblijven met een laatste gevoel: dat ellendige gevoel van onmacht. Want ook al spoedden burgemeester, gouverneur, verschillende ministers en zelfs de kroonprins zich ter plaatse, we weten dat geen autoriteit ter wereld kan voorkomen wat een Hans Van Themsche of een Dendermondse moordenaar hebben gedaan.
Een maatschappij kan dan ook niet anders dan leven met het moeilijke besef dat we onze kinderen nooit totaal kunnen beschermen. Dat besef is voor elk van ons bijna onmenselijk zwaar om te dragen.
Ik loop te zoeken, alsmaar door. Ik zoek mijn betere leven. Waarom heb ik nog steeds niet door Dat elke dag mij wordt gegeven?
Waarom zoek ik naar het verleden? Het maakt mij stil en zenuwachtig. Kon ik maar genieten van het heden, Want het leven van vandaag is prachtig.
Ik loop te zoeken, alsmaar door. Daarom zie ik niet het mooie om mij heen. Als ik kan aanvaarden wat ik verloor, Kan ik de dagen plukken, één voor één.
Heel even Het leven duurde slechts even Heel even Omarmd was jij slechts even Zo klein en breekbaar Jij was een engeltje Dat op aarde verscheen
Heel even Heel even was jij een deel van het leven Heel even slechts Want jij kreeg niet eens de kans Om ook maar eenmaal te staren naar De verre horizon
Heel even Zagen zij jouw lach Heel even Voelde zij jouw kleine vingertjes Die hard in hun hand kneep Heel even slechs Want God had reeds van het eerste levensvuur Dat brandde in jouw kleine hartje Andere plannen
Voor eeuwig nu zul jij zweven Als een engeltje Hoog in de lucht Voor eeuwig nu zul jij dat kleine engeltje Zijn dat ooit op aarde kwam Voor eeuwig nu zit jij diep in het hart Van jouw mama En jouw papa Want hoe kort het ook was Het leven dat jij leefde Jou vergeten zullen zij Niet
voor al diegene die nu op dit moment treuren laat dit een teken zijn van medeleven en onthoud zelfs dit verdriet wordt ooit weer een lach.
"Ik hou de vinger tegen de trekker, de wang tegen de kolf. Altijd die wanhoop tegenover een een evenbeeld van de Almachtige: een jongetje neer te vellen dat misschien niet eens schoenen draagt. Altijd tril en aarzel ik, en altijd verman ik me. IK BEN SOLDAAT EN IK SCHIET HEN DOOD
Ik heb mannen doodgeshoten in een te volle tent die ze tegen de flank van een heuvel hadden opgericht, in de luwte van een stuk grasland in een gebied dat me volledig onbekend was en waar zij zich veiig waanden. Oorlog is voor mij nu dat ik voorzien word van eten, bescherming en vervoer."
Men zegt dat Loouis Neefs ver onze tijd ver vooruit was toen hij zijn teksten schreef, zeker over: "Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is. Laat ons een boom en een zicht op de zee". Maar toen volgende "smartlap/levenslied" me werd toegestuurd en ik zonder de muziek de tekst aandachtig las, zag ik dat ook de Zangeres Zonder Naam evenzeer haar tijd ruimschoots voor was met voorspellingen die wij vandaag moeten ondergaan. En juist dan komt de meest hoopvolle boodschap die we in jaren mochten horen en die verwelkomd werd door de ganse wereldbevolking: HOOP en CHANGE! Ja, we kunnen het wél SAMEN over rangen en standen, gender en ras heen.
Hoe langer ik de toespraak beluister, lees en herlees, hoe meer het me treft dat ons een mens werd gezonden van diep geloof. Ik weet dat ik misschien overdrijf en toch durf ik de vergelijking te maken. Miljoenen mensen hebben zich verplaatst om dat ene woord van Hoop en toekomst te horen, even de man aan te mogen raken. Gebeurde hetzelfde niet wanneer Jezus zijn verkondiging begon. Mensen liepen te hoop om zijn bevrijdende boodschap te horen, zijn mantel aan te raken om genezen te worden. Deze genezing verwacht de hele wereld van deze nieuw verkozen president. Een man, geworteld in diep en oprecht geloof. Niemand kan ontkennen dat zijn boodschap elk van ons heeft geraakt. Ook dat is evangeliseren zonder onderscheid te maken zoals hij het zelf heeft gezegd!
Ik geloof dat God het altijd heeft geweten
Dat de mens hem op een dag wel zal vergeten
Dat ze zouden denken dat ze alles konden
Dat we ook een hemel hadden uitgevonden
Dat de kerk voor de parkeerplaats moest gaan wijken
Het geluk alleen bestemd was voor de rijken
Ik geloof dat God het dan wel verder weet
En de mensen hier beneden ook vergeet
Ik geloof dat dan de dag nog eens zal komen
Dat er geen bladeren meer groeien aan de bomen
Dat de zon voor ons niet meer zal willen schijnen
En de bloemen in het veld weg zullen kwijnen
Dat de aarde dor wordt zonder gras of koren
En geen kind in de toekomst wordt geboren
Ik geloof dat God de vader van ons houdt
Maar dat wij hier boeten voor ons fout
Ik geloof dat wij nog tijdig kunnen keren
Als wij van de fouten maar eens willen leren
Ik geloof dat al het kwaad ons eigen schuld is
En dat God nu aan het eind van zijn geduld is
Ik geloof dat blank en zwart de hand moet geven
En dat oost en west in vriendschap moeten leven
Stop de oorlogen en de jacht naar steeds meer geld
Anders zijn de dagen voor ons snel geteld
Ik geloof dat het nu tijd wordt dat wij stoppen
En berouwvol mea culpa moeten kloppen
Ik geloof dat hij ons niet meer wil ontfermen
Dat hij niets meer doet om ons nog te beschermen
Ik ben bang dat hij ons stilaan zal gaan haten
En ons hier aan het absurde overlaten
Ik geloof dat heel de hemel ons negeert
Dat de duivel bij ons alles inspireert
Heel te vaak en nog meer helemaal onterecht horen wij op een uitvaart, bij een crematie of lezen wij op de gedachtenis van een geliefde enkel wat de afgestorvene deed of was, vooral hoe hij of zij leed aan een ziekte in het voorbije jaar, alsof deze momentopname enkel slechts dit heeft betekend voor nabestaanden, familie en vrienden en dit een volledig leven moet omsluiten.
Beoordelen wij dan een mens op het laatste jaar van zijn leven of op de eerste dertig jaar? Denken we maar even aan de vele moeders. herinneren wij ons alleen de fouten die ze op een moeilijk moment maakten, of gedenken wij ook alle opoffering en liefde die ze voor haar kinderen, familie en vrienden overhad, een moederleven lang? Kunnen wij ook vergeven, misschien vooral danken?!
Onze rouwberichten lijken op zich al bang voor de dood te zijn op vandaag.
wakker worden uit een droom... deur opendoen en een nieuwe droom ervaren.
daar stond jij. aan de deur. mijn deur.
oogjes openwrijven, kijken, nog eens knipperen ongelofelijk daar stond jij in levende lijve.
de eerste woorden waren niet erg memorabel: "eeeeuuh, unk?" m'n handelingen des te meer..."knffl"
gelukzalig moment...
genietend van de momenten dat je hier bent.. herinneringen ophalen... praten... praten.. praten. jij die me raad geeft. ik die ademloos luister, en je bekijk en denk: "gvd ik heb je hier en nu nodig"
soms is de liefde te groot om het te beschrijven soms moet je gewoon kijken en luisteren. maar vooral genieten van de knuffel die ze je geeft
een knuffel die je het gevoel geeft van: "ik ben iemand, ik ben iemand voor jou" "ik ben echt" iemand die je het gevoel geeft dat verder gaat dan "ik hou van je" ik, ik, ik, ik en alles wat volgens de algemene definitie hoort van:"iemand is er positief zijn voor jou, maar dan nog eens verdubbelt met een zo'n hoog getal waarvan een computer er zelf van zucht"
soms is het te hard om te weten dat dit niet voor altijd is, dat jij hier bent dat we kunnen praten en praten en praten dat je niet hier zal staan om me raad te geven dat ik niet ademloos kan luisteren en je kan bekijken alsof ik naar een engel kijk.
dat ik wel honderd keer kan zeggen ik hou van jou, maar nooit met het gevoel zoals ik het eigenlijk bedoel.
bij deze zal ik het nog eens proberen
Carmen... Ik hou van jou. ik hoop dat het duidelijk is nu.
De ene mens heeft al meer aaandacht voor wat er in een ander omgaat dan een ander. Hij laat het blijken en gaat er op in. Een ander neemt het wel in zich op maar laat de ander zijn leven. "Leven en laten leven" kan dan mooi klinken en je vindt deze woorden maar al te vaak terug, en toch zal ik er nooit achter kunnen staan, want het toont iets van onze zelfingenomenheid als " wanneer ik het maar goed heb". Je hoeft geen sociale netwerken te gaan opzoeken in de virtuele wereld, en toch, al vraag ik al langer een aandachtig oor voor anderen, ontdek ik hoe langer hoe meer de menselijke behoeften in tijden van een haast chronische eenzaamheid. Misschien ook omdat deze generatie meer dan vroeger hun gevoelens op papier zetten, zeg maar op de pc werpen, ook al om zo niet direct een blauwtje op te lopen, maar wel veilig op zoek te gaan naar een antwoord en naar iemand die naar hen luistert.
Er is inderdaad zoveel lijden, zo'n armoede en zo'n diepe ontreddering. Er zijn mensen die helemaal in de war zijn. Ze hebben zo een behoefte aan affectiviteit, want ze hebben houvast verloren en horen nooit een bemoedigend woord. Ze zijn zonder genade overgeleverd aan de koude efficiëntie. Het volstaat dan om tegen hen te zeggen: "KAN IK IETS VOOR JE DOEN?"
Ten diepste gaat het hier zelfs over keuzes maken. Heb ik stem van die ander gehoord en zo ja, wat doe ik ermee.
Christelijk geduid, zelfs terug gaand naar het Oude Verbond van God met Zijn mensen: "Hebt Gij mij geroepen?" "Ja, Heer, Uw dienaar luistert".
Het waren heel zeker niet deze woorden die ik achterliet toen ik blogland binnenstapte. Zie daarvoor maar in het archief, maar toen ik recent een ex-collega tegen het lijf liep en we ons elkaar een rondje trakteerden, de laatste nieuwtjes uitwisselend voor zover die er al waren, kon ik bevatten wat hij op een gegeven moment vertelde nu ook hij met vervroegd pensioen is moeten gaan. "Het is nu pas heerlijk. Nooit meer die verloren dagen op kantoor. Achteraf lijkt het werk daar zo zinloos, afgezien van het (karige) salaris. Ik bedoel, je doet jarenlang je best, houdt alle dossiers keurig bij, soms veel langer dan wettelijk vereist; je zorgt dat alle cijfers kloppen. Je doet zelfs overuren die nooit zullen worden gerecupereerd. En wat blijft er over? Een berg papier als een ruïne en een hoofdstukje in het jaarverslag waar ondergetekende dan nog zelf de laatste hand heeft aangelegd om het op een presenteerblaadje tussen de kaas-en wijnschotel op de tafel van de edelachtbaren van de beheerraad neer te leggen, die het dan weer verkreukeld in hun binnenjas opbergen, eens uit jouw gezichtsveld verdwenen. Neen, ik kijk niet meer achterom. Over enkele jaren weet niemand meer hoe dringend de zaken moesten worden afgehandeld die zelfs nu nog hangende zijn. Er blijft inderdaad niet veel over van wat eens een werkzaam leven was. En is de wereld daar beter van geworden? Neen, niemand maakt zich druk over jouw verdere levensloop. Je was al vergeten, zelfs vervangen, toen je de laatste keer de deur achter je dichttrok."
"LEER VANAF NU GENIETEN" hoor ik een raadsman zeggen!
Een viend moet een apostel zijn die jou Christus leert kennen.
Aan deze woorden van Thomas a Kempis moest ik denken wanneer ik door gedichten en bedenkingen wandel die geschreven zijn door een eenvoudig mens die me keer op keer en op heel begrijpelijke taal uitnododigt in dit jaar van het Woord ons bewust te maken wie Christus echt voor me is. Dat daarbij deze 'eenvoudige mens' dan een vriend werd, daar zijn meteen fundamenten gelegd voor nieuw en écht leven. Waaraan heb ik het te danken dat ik zo een apostel mocht ontmoeten?!
bedankt voor de mooie woorden maar in mijn eigen ogen doe ik niets buitengewoons ik ben gewoon wie ik ben maar daar ik vroeger zovel pijn ben aangedaan besef ik des te meer hoe belangrijk het is om liefde en genegenheid de krijgen dat ik dus ben wie ik ben komt enkel en alleen door diegene die mij ooit hebben pijn gedaan weet je ik moet hen dankbaar zijn en ik heb geen wroeging of haat tegenover hen ze deden wat ze deden uit onwetendheid en hoe kun je nu boos zijn op een kind dat een fout maakt in zijn leven het moet leren zo moesten zij en moeten zij misschien de dag van vandaag ook nog veel leren en geloof me ook ik moet nog veel leren want de school begint pas wanneer jij de schoolpoort achter jou dicht trok en met je twee voeten in de realiteit van het echte leven komt te staan nogmaals bedankt voor de mooie woorden.
Soms gebeurt het dat we elkaar eerder iets mailen dan het op een blog te plaatsen omdat het meestal te persoonlijk is. Zo ook dit bovenstaand bericht dat me bereikte via email. Heel gemeende woorden die deugd deden en nog doen. Een dankjewel als wederzijdse dank, niet gevraagd maar zomaar gekregen! Ik geef ze deze keer wél een plaats op mijn blog omdat de herkenning - ook voor een deel bij mezelf - maar ook voor anderen wellicht groot is. Door lijden getekend maar vooral er als beter mens uit verrezen, heel gemaakt, gelouterd maar nu heilzaam naar anderen toe, met een roeping die te lang verborgen bleef, maar nu zijn volle ontplooiing mag kennen!
2009 lijkt voor mij het jaar van de gelouterde mensen te zullen worden, nieuwe mensen ook, maar vooral mooie mensen!
... is op een bepaald moment heel zeker weten dat je van de ander houdt. Dat gevoelens nu voor die ander gekristalliseeerd zijn, van een intense passie, van een hernieuwde bewustwording van gevoelens die zovele maanden, jaren hebben gesluimerd tot LIEFDE!
Het is iets wat me de voorbije maanden treffend duidelijk is geworden en dit in twee categorieën te weten mensen van om en bij de 25 jaar die het zo moeilijk hebben échte keuzes te maken en niet voor even, maar liefst voor het leven. Deze mensen lijken soms niet eens echt overtuigd van hun liefde voor die ander, zij het nu jongen of meisje. Ze zeggen "nog niet klaar te zijn voor een vaste realtie" terwijl ze wel uitpakken met hun nieuw lief. Of ze er echt in geloven is maar de vraag, zelfs uitdrukkelijk uitgesproken aan vader/moederfiguren.
Een tweede groep lijkt me mensen te zijn die, vooral ontgoocheld in voorbije relaties, nu ineens herrezen zijn - gelouterd vaak ook door vele tegenslagen - maar die in alle sereniteit terugkijken en doorheen die passies en verwarde gevoelens bewust werden hoe waardevol hun liefde voor elkaar was en terug de plaats krijgt die ze verdiende, in harmonie en mét de gebreken en de tekortkomingen van de ander. Uit de mond van deze groep hoorde ik heel emotionele, maar vooral mooi menselijke getuigenissen over hun LIEFDE, puur en écht!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
