Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
WAT IK VAN MIJN ZORGEN EN GEDACHTEN TOEVERTROUW AAN EEN GOEDE VRIEND, DIE VERVULD IS VAN CHRISTELIJKE LIEFDE, VERTROUW IK NIET TOE AAN DIE MENS MAAR AAN GOD.
EN ZONDER DIE MENSEN, DIE ONZE VRIENDEN ZIJN, KOMT NIETS TER WERELD ONS VRIENDELIJK VOOR.
Ik zou het me deze avond niet vergeven mocht ik niet even aandacht hebben gegeven aan de figuur van Sint-Jozef, ook al had ik hier voor vandaag al iets gepubliceerd. Te weinig staan we stil bij de figuur en de betekenis van de Heilige Jozef al dragen velen onder jullie wellicht zijn naam, al dan nie afgeleid. Zowel kerken, parochies als scholen zijn naar hem vernoemd. Ondergetekende draagt zelfs zijn naaam als tweede voornaam. Vorige jaren kwam ik er wellicht uitdrukkelijk op terug. ... Hoe komt het dan toch dat zelfs de grote Mariavereerders, eens het Kerstfeest voorbij, de man die Jezus heeft grootgebracht en met Maria alles heeft doorstaan als vader en echtgenoot ook hem zo gauw vergeten?
En toch is de volksdevotie nog niet verbannen. Zelfs vele heiligen hebben Sint-Jozef aanbeden en menig Paus heeft zich gebogen over het bijzonder leven van deze man.
Hierbij een geestelijk woord van de H. Theresia van Avilla.
"Ik nam toen de roemrijke Sint-Jozef als voorspreker en beschermheilige en beval mij met nadruk bij Hem aan. Zijn bijstand heeft mij meer goeds gegeven, dan ik Hem gevraagd had. Ik herinner mij niet Hem ooit iets verzocht te hebben zonder te zijn verhoord. Het is iets wonderbaars, al die uitmuntende genaden, waarmee God Hem heeft begunstigd... De andere Heiligen schijnen van God de macht gekregen te hebben om in speciale noden te helpen, maar deze roemrijke Heilige staat ons bij in alle noden! Ik weet het bij ondervinding." (H. Theresia van Avila)
Aan jullie allen die zijn naam dragen een Zalig en Gelukkig Naamfeest!
Misschien eens iets heel anders en ons toch zo levensnabij, nog meer voor de oudere senioren dan voor de jongere onder ons, al heb ik al vaak doorheen gesprekken ondervonden dat mensen, terugdenkend op hun leven, beseffen dat hun gelovige opvoeding soms een nefaste invloed heeft gehad op hun sexuele evolutie.
Ik was dan ook 'blij' verrast dat ik 'zomaar' een passage in een roman las die heel duidelijk verwoordt wat voor invloed geloven op het gedrag kan hebben, toen maar evenzeer ook nu nog.
Ik citeer Julian Barnes:
"Mijn eigen afscheid van het laatste restje geloof (blijkbaar voor homofiele mensen hét motief om afscheid te nemen van alles wat met Kerk en geloven te maken heef. n.v.d.r.) kwam toen ik ouder was. Wanneer ik in mijn puberjaren, diep verzonken in boek of tijdschrift, in de badkamer zat, dat God met geen mogelijkheid kon bestaan omdat het grotesk zou zijn als hij me bij het masturberen gade sloeg en nog grotesker als ook mijn grootouders op een rijtje stonden toe te kijken.... Ik zou behoorlijk uit mijn doen geraakt zijn wanneer ik eraan dacht dat opa en oma zagen wat ik uitspookte.
... Maar waarom ging ik ervan uit dat God, als Hij daadwerkelijk toekeek, het afkeurde dat ik mijn zaad vermoste? Waarom kwam het niet bij me op dat de hemel mijn hartstochtelijk en onvermoeibaar zelfbevlekken misschien niet zondig achtte en daarom niet instortte bij het beschouwen ervan? En mijn verbeeldingskracht was ook niet zo groot dat mijn grootouders even welwillend op mijn gedoe neerkijken: kom op, geniet ervan nu het nog kan, als je eenmaal een geest bent, zit het er niet meer in..."
We mogen de tijd niet door onze vingers laten glijden zonder enige tijd te spenderen met diegenen die echt voor ons tellen, die het nauwst aan ons hart liggen.
Als we morgen sterven, zal de onderneming waarvoor we werken ons gemakkelijk vervangen in een paar uur tijd. Maar de familie en vrienden die we achterlaten zullen het verlies voor de rest van hun leven voelen.
Vandaag is de zon eindelijk doorgebroken en wat een geluk voor ondergetekende, ook al moet ik tussen het stof proberen wat neer te pennen, want de schilder heeft zicht deze morgen aangemeld.
Misschien ook een gelegenheid zoals zelfs de Nederlandse bisschoppen schreven : "Men zal ontdekken dat men vrijer ademhaalt wanneer de dwang van luxe en overdaad doorbroken wordt. Zo heeft vasten ook te maken met ons gebruik van televisie en intrnet; een tijd om minder op pc te zitten, maar dan wel wat zinvols achter te laten. Bert Claerhout laat alvast volgende aan ons om er even bij stil te staan:
Een mens heeft twe benen gekregen; één om in deze tijd te staan met je verantwoordelijkheid en je talenten, één in de eeuwigheid dat je afstand doet nemen van carrièrezuch en plat opportunisme.
O ja, misschien nog deze: zeker is het een utgelezen moment naar buiten te gaan, te wandelen, veel en langdurig te wandelen. Het maakt de geest vrij om straks terug te schrijven ... te bloggen!
de voorbije dagen kreeg ik van enkele vrienden uit India een email met "Happy Holi". Ik had geen idee wat de betekenis van deze wens mocht zijn, maar toen ik die uitdrukking op meerdere kleurrijke sites zag heb ik aan enkelen de vraag gesteld. Het antwoord is het volgende.
"Holi is een festival van kleuren in India ..
Voor meer informatie over het controleren th webso op" Ik dacht op voorhand dat het een vroegtijdige Paasklok was, maar dus helemaal niet. Al mogen we vandaag heel gelukkig zijn met deze eerste lentekleuren en zonnestralen! Geniet er tenvolle van!
Best wishes for a Holi filled with sweetest moments and memories to cherish for long!
p.s. HIER EEN BERICHT AAN EEN ZEKERE ROGER S. Jij hebt me via een mail gevraagd naar afbeeldingen via het mailadres op mijn blog. Ik heb u onmiddellijk geantwoord, maar blijkbaar is er iets mis met uw mailadres. Dat wou ik u toch even laten weten daar iedereen een antwoord verwacht op een gestelde vraag. Mijn excuses maar dank voor de waardering!
Met 'Devil may care' keren we terug naar de Bond van de beginperiode. Vergeet dus de jongste Bond Daniel Craig en zijn eigentijdse setting. Gek genoeg is dat eerste al een hele opgave, want we betrappen ons erop dat we ons bij Bond voortdurend de blonde Craig voorstellen. En dat terwijl Bond hier duidelijk meer de zwártharige rokkenjager à la Sean Connery is. Het is trouwens weer al Koude Oorlog wat de klok slaat, en Bondbaas M is weer een man. Er is ook nog eens een überslechterik à la Blofeld (herinner je de kaalkop met kat uit de films), een aantal sequenties zijn redelijk over the top en onwaarschijnlijk, en de mooie madammen gooien zich weer aan Bonds voeten. Alleen geeft hij dit keer niet zo gemakkelijk thuis.
Door al die elementen leest de nieuwe Bond als een trein (waar ook als klassieke knipoog op gevochten wordt) en als een kant-en-klaar filmscenario. Faulks heeft duidelijk niet alleen grondige research over de Koude Oorlogperiode gedaan - hoewel we de details niet gecheckt hebben, ademt het boek de zinderende VS vs USSR-sfeer - maar ook van Flemings aanpak. Net als zijn leermeester (toch voor dit boek) schreef Faulks deze Bond in een zestal weken. Dat is eraan te merken: vlot geschreven, vlot gelezen, maar je mag je niet laten hinderen door al te veel realiteitszin. Escapisme dus, zeer plezant op zijn tijd, maar echt blijven hangen zal het boek niet doen. Dat kan de filmversie - mocht die er ooit komen - eventueel wel: daarvoor zijn er genoeg indrukwekkende set pieces.
In de vastentijd of veertigdagentijd - al lijkt laatste woord van alle diepere dimensies ontdaan - is het misschien wel goed na te denken waar we eigenlijk mee bezig zijn. En neen, niet zoals doorgaans wanneer het woord 'vasten' ons aanstaart vol van: ons beperkingen op te leggen. Neen, het mag zelfs veel dankbaarheid voorstellen, geluk zelfs.
Want als we ons gewetensonderzoek hebben gedaan naar onze tijdsbesteding, dan beseffen we misschien ook hoeveel goeds er door ons is gebeurd, zelfs niettegenstaande onze beperktheid. Dan is er volop reden tot dankbaarheid.
De veertigdagentijd helpt ons de vraag te stellen naar datgene waar we vooral mee bezig zijn, wat bij te sturen ook, maar ook om God te danken voor wat me mogen en kunnen doen, dank zij Hem!
Ook dankbaar zijn zoals ik het nog gisteren bij een bevriende blogger las omdat wij mogen en kunnen genieten van kleuren en geuren, van alle moois dat we horen en zien. Ik ben er zelf al langer bij stilgestaan wanneer ik bijvoorbeeld ook op ons eigenste SN zoveel moie plaatjes zie en fraaie muziek mag beluisteren. Dankbaarheid is misschien een heel bijzonder aandachtspunt in onze vastentijd ... dankbaar dat we mogen ontvangen, dat we mogen delen!
Wie ooit mijn dagboekaantekening zal vinden, zal misschien het volgende wel lezen en aanvoelen.
Als je deze bladzijden omslaat en bekijkt, mijn woorden leest en poogt mijn geest te begrijpen; zet dan alle gedachten aan een gelukkige toekomst opzij.
Altijd alleen, altijd terugkijkend misschien naar een verleden dat ook niet gelukkig was, maar blijkbaar wel gelukkigmakend was voor anderen. Wie ook het dagboek van een ander wou schrijven lees je in DE BIOGRAAF van Andrew Wilson. Een Kluizenaar in Venetië, een vervallen palazzo vol kunst en een student kunstgeschiedenis met een tomeloze ambitie vorme de elementen van deze thriller, die de lezer telkens op een dwaalspoor zet.
Deze keer even het muziekblokje uitzetten, vervolgens het plaatje aanklikken, en dan luisteren naar deze mooie boodschap die spreekt van een onvoorwaardelijk vertrouwen in onze Redder. Muziek uit en compositie uit India en toch met een moderne touch. Misschien kunnen we er iets van leren om hier aan evangelisatie te doen.
We zien het dagelijks in het wereldgebeuren als gevolg van natuurfenomenen of menselijk gedrag. We zien en ervaren het bij onze naasten en in ons eigen leven. Ons in deze VEERTIGDAGENTIJD verbonden weten met de lijdende mensdichtbij of veraf is vast en zeker een uitnodiging om zelf geen oorzaak van lijden te zijn (ook niet in eigen lichaam). Het is een opkomen tegen elk onrecht anderen aangedaan, op hen te doen 'op-staan'. In het bijzonder willen we - misschien elke vrijdag van deze vasten - aan deze grondhouding denken die we op het spoor komen in dé mens (Ziehier dé mens) naar Gods hart: Jezus! Door zijn leven, Zijn lijden, Zijn sterven ... weten wij ons verlost.
Andere bijdragen rond de vasten vind je ook op mijn ander blog:
Ken jij de relatie tussen jouw beide ogen? Ze blinken tezamen, ze bewegen tezamen, ze wenen tezamen, ze zien samen de dingen en ze slapen zelfs tezamen, alhoewel ze elkaar nooit zien. Zo zou VRIENDSCHAP moeten zijn, want het leven is een hel zonder vrienden. Wie is voor jou je beste vriend?
KWEETET, DAK IK WEET DAT GIJ DAT OOK WEET: DAT WIJ SAMEN WAT WETEN, WAT EEN ANDER NIET DIRECT MOET WETEN, WAT ER EIGENLIJK WEL TE WETEN VALT OF WAT WIJ SAMEN ALLEEN MOGEN WETEN.
NU WIJ HET BEIDEN VAN ELKAAR WETEN DAT WIJ DAT WETEN IS HET KLEINE PROBLEEM NOOIT EEN PROBLEEM GEWORDEN EN WENSEN WIJ ER BEIDEN VERDER NIETS MEER VAN TE WETEN.
WETENDE DAT WIJ BEIDEN BLIJ ZIJN TE WETEN VAN ELKAAR DAT WIJ VOOR ALTIJD HEEL GOEDE GEESTELIJKE VRIENDEN ZIJN EN BLIJVEN! DAT BRENGT EEN BEVREDIGENDE "RUST" IN MIJN GEWETEN!
Deze titel is een zoveelste vervolg rond "ziek maakt arm", "ziek maakt eenzaam". Maar wanneer ik volgende onder ogen kreeg word je als 'zieke' nogmaals eens arm, nog zieker, maar vooral zwaar aangepkt zonder dat je er zelf aan schuldig bent.
Hoe rijm je deze vaststellingen met een regering waarvan één van de meerderheidspartijen het altijd heeft opgenomen voor de zwakken van de maatschappij? Maar houden we het gewoon bij de nuchtere vaststelling bij wat ik las, vandaar de titel bovenaan.
"Alle 'werkende Vlamingen' krijgen 250 tot 350 euro toegeworpen van de Vlaamse overheid. Werkloos, Met zwangerschapsverlof, Langdurig ziek? Net ontslagen na een herstructurering? Dan krijg je helemmal niks, nada. Natuurlijk kunnen werkenden zo'n extraatje goed gebruiken, maar WAAROM LAAT MEN DE ANDEREN ZO BRUTWEG IN DE KOU STAAN?
Wie in deze moeilijke tijden zijn job kan behouden, krijgt deze maand een goedgevulde buidel zakgeld van de overheid. Wie minder geluk heeft, krijgt niets en geraakt hopelijk ook niet in de schulden, want dan wordt hem nog eens extra de arm omgewrongen door schuldeisers. Fraai is anders."
Bij het afsluiten van dit blog hoor ik laconiek op de Vlaamse radio zopas : WERKENDE MENSEN ZIJN BROODNODIG
Het mag dan wel waar zijn, maar wij hebben nooit gezegd dat we niet willen werken, we kunnen niet langer werken. Waar is dan de voet van gelijkheid indien er niets toekomt aan de zieken? Meer dan voor anderen is het voor de zieke wel degelijk crisis!
Ik zal met deze wel niet alleen staan want via een mailing van Wereldsolidaritiet kreeg ik nog net een bief in de bus met de opneingszin:
"Ziekte maakt mensen arm en armoede maakt mensen ziek". Toeval?
FAKE of het gras zal altijd groener zijn - warm aanbevolen
Vincent is een advocaat die midden in de nacht van zijn woonst en familie wegtrekt. Waarom is niet helemaal duidelijk. Midlifecrisis? Heeft hij iets op zijn geweten? De New Yorkse nacht lonkt en voor hij het weet staat hij buiten. Met het maximumbedrag dat hij kan afhalen van de bank huurt hij een auto, dumpt alles wat naar hem kan verwijzen (Visa, identiteitskaart...) in de rivier en rijdt vervolgens weg. Met mondjesmaat geeft auteur Victor Frölke hints en suggesties weg naar de beweegredenen van deze vluchtende man.
Toen ik een tijd terug deze mooie bedenking plaatste stond ik er niet bij stil dat dit plots niet zomaar een bedenking was - even denkend aan het geluk dat ik heb nog een eigen thuis te vinden waar ik naar ma en pa mag toe kan gaan bijvoorbeeld,en waar ik nadien echt terug thuis mag komen in eigen woning.
Neen, bovenstaande werd plots pijnlijke waarheid toen ik het overlijdensbericht in de bus vond van een geliefde man die ik gaandeweg leerde kennen. Ooit 'zomaar' de vader van een vriend die ik nabij was in zijn strijd tegen beenderkanker, die hij moest staken, precies 27 jaar terug.
Maar ik bleef deze mensen trouw ook al zagen we elkaar maar weinig. En nu wordt dit boek afgesloten, want zijn vrouw, die a.h.w. een goede moeder was, verliet ons al vijftien jaar terug. Maar doorheen deze levens werden wij vrienden, al hebben we dit woord nooit uitgesproken ... tot ik in de aansprkreking op zijn laatste wenskaart aan mij de aanhef las:
"Beste vriend Martin"
Deze woorden hebben me toen, en zeker nu, sterk getrofffen, gericht van een bejaarde man aan mij.
Dan mag je dankbaar zijn dat we er mochten zijn voor elkaar in doodgewone dingen, in liefde en vrieendschap, maar ook in het geloof, zeker na wat deze goede mensen hebben doorstaan, o.a. heet verlies van drie eigen kinderen.
André, dank dat ik je mocht leren kennen!
JA, JE HUIS IS DAAR WAAR JE AFWEZIGHEID HET MEEST WORDT AANGEVOELD.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
