Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
In de vastentijd of veertigdagentijd - al lijkt laatste woord van alle diepere dimensies ontdaan - is het misschien wel goed na te denken waar we eigenlijk mee bezig zijn. En neen, niet zoals doorgaans wanneer het woord 'vasten' ons aanstaart vol van: ons beperkingen op te leggen. Neen, het mag zelfs veel dankbaarheid voorstellen, geluk zelfs.
Want als we ons gewetensonderzoek hebben gedaan naar onze tijdsbesteding, dan beseffen we misschien ook hoeveel goeds er door ons is gebeurd, zelfs niettegenstaande onze beperktheid. Dan is er volop reden tot dankbaarheid.
De veertigdagentijd helpt ons de vraag te stellen naar datgene waar we vooral mee bezig zijn, wat bij te sturen ook, maar ook om God te danken voor wat me mogen en kunnen doen, dank zij Hem!
Ook dankbaar zijn zoals ik het nog gisteren bij een bevriende blogger las omdat wij mogen en kunnen genieten van kleuren en geuren, van alle moois dat we horen en zien. Ik ben er zelf al langer bij stilgestaan wanneer ik bijvoorbeeld ook op ons eigenste SN zoveel moie plaatjes zie en fraaie muziek mag beluisteren. Dankbaarheid is misschien een heel bijzonder aandachtspunt in onze vastentijd ... dankbaar dat we mogen ontvangen, dat we mogen delen!
Wie ooit mijn dagboekaantekening zal vinden, zal misschien het volgende wel lezen en aanvoelen.
Als je deze bladzijden omslaat en bekijkt, mijn woorden leest en poogt mijn geest te begrijpen; zet dan alle gedachten aan een gelukkige toekomst opzij.
Altijd alleen, altijd terugkijkend misschien naar een verleden dat ook niet gelukkig was, maar blijkbaar wel gelukkigmakend was voor anderen. Wie ook het dagboek van een ander wou schrijven lees je in DE BIOGRAAF van Andrew Wilson. Een Kluizenaar in Venetië, een vervallen palazzo vol kunst en een student kunstgeschiedenis met een tomeloze ambitie vorme de elementen van deze thriller, die de lezer telkens op een dwaalspoor zet.
Deze keer even het muziekblokje uitzetten, vervolgens het plaatje aanklikken, en dan luisteren naar deze mooie boodschap die spreekt van een onvoorwaardelijk vertrouwen in onze Redder. Muziek uit en compositie uit India en toch met een moderne touch. Misschien kunnen we er iets van leren om hier aan evangelisatie te doen.
We zien het dagelijks in het wereldgebeuren als gevolg van natuurfenomenen of menselijk gedrag. We zien en ervaren het bij onze naasten en in ons eigen leven. Ons in deze VEERTIGDAGENTIJD verbonden weten met de lijdende mensdichtbij of veraf is vast en zeker een uitnodiging om zelf geen oorzaak van lijden te zijn (ook niet in eigen lichaam). Het is een opkomen tegen elk onrecht anderen aangedaan, op hen te doen 'op-staan'. In het bijzonder willen we - misschien elke vrijdag van deze vasten - aan deze grondhouding denken die we op het spoor komen in dé mens (Ziehier dé mens) naar Gods hart: Jezus! Door zijn leven, Zijn lijden, Zijn sterven ... weten wij ons verlost.
Andere bijdragen rond de vasten vind je ook op mijn ander blog:
Ken jij de relatie tussen jouw beide ogen? Ze blinken tezamen, ze bewegen tezamen, ze wenen tezamen, ze zien samen de dingen en ze slapen zelfs tezamen, alhoewel ze elkaar nooit zien. Zo zou VRIENDSCHAP moeten zijn, want het leven is een hel zonder vrienden. Wie is voor jou je beste vriend?
KWEETET, DAK IK WEET DAT GIJ DAT OOK WEET: DAT WIJ SAMEN WAT WETEN, WAT EEN ANDER NIET DIRECT MOET WETEN, WAT ER EIGENLIJK WEL TE WETEN VALT OF WAT WIJ SAMEN ALLEEN MOGEN WETEN.
NU WIJ HET BEIDEN VAN ELKAAR WETEN DAT WIJ DAT WETEN IS HET KLEINE PROBLEEM NOOIT EEN PROBLEEM GEWORDEN EN WENSEN WIJ ER BEIDEN VERDER NIETS MEER VAN TE WETEN.
WETENDE DAT WIJ BEIDEN BLIJ ZIJN TE WETEN VAN ELKAAR DAT WIJ VOOR ALTIJD HEEL GOEDE GEESTELIJKE VRIENDEN ZIJN EN BLIJVEN! DAT BRENGT EEN BEVREDIGENDE "RUST" IN MIJN GEWETEN!
Deze titel is een zoveelste vervolg rond "ziek maakt arm", "ziek maakt eenzaam". Maar wanneer ik volgende onder ogen kreeg word je als 'zieke' nogmaals eens arm, nog zieker, maar vooral zwaar aangepkt zonder dat je er zelf aan schuldig bent.
Hoe rijm je deze vaststellingen met een regering waarvan één van de meerderheidspartijen het altijd heeft opgenomen voor de zwakken van de maatschappij? Maar houden we het gewoon bij de nuchtere vaststelling bij wat ik las, vandaar de titel bovenaan.
"Alle 'werkende Vlamingen' krijgen 250 tot 350 euro toegeworpen van de Vlaamse overheid. Werkloos, Met zwangerschapsverlof, Langdurig ziek? Net ontslagen na een herstructurering? Dan krijg je helemmal niks, nada. Natuurlijk kunnen werkenden zo'n extraatje goed gebruiken, maar WAAROM LAAT MEN DE ANDEREN ZO BRUTWEG IN DE KOU STAAN?
Wie in deze moeilijke tijden zijn job kan behouden, krijgt deze maand een goedgevulde buidel zakgeld van de overheid. Wie minder geluk heeft, krijgt niets en geraakt hopelijk ook niet in de schulden, want dan wordt hem nog eens extra de arm omgewrongen door schuldeisers. Fraai is anders."
Bij het afsluiten van dit blog hoor ik laconiek op de Vlaamse radio zopas : WERKENDE MENSEN ZIJN BROODNODIG
Het mag dan wel waar zijn, maar wij hebben nooit gezegd dat we niet willen werken, we kunnen niet langer werken. Waar is dan de voet van gelijkheid indien er niets toekomt aan de zieken? Meer dan voor anderen is het voor de zieke wel degelijk crisis!
Ik zal met deze wel niet alleen staan want via een mailing van Wereldsolidaritiet kreeg ik nog net een bief in de bus met de opneingszin:
"Ziekte maakt mensen arm en armoede maakt mensen ziek". Toeval?
FAKE of het gras zal altijd groener zijn - warm aanbevolen
Vincent is een advocaat die midden in de nacht van zijn woonst en familie wegtrekt. Waarom is niet helemaal duidelijk. Midlifecrisis? Heeft hij iets op zijn geweten? De New Yorkse nacht lonkt en voor hij het weet staat hij buiten. Met het maximumbedrag dat hij kan afhalen van de bank huurt hij een auto, dumpt alles wat naar hem kan verwijzen (Visa, identiteitskaart...) in de rivier en rijdt vervolgens weg. Met mondjesmaat geeft auteur Victor Frölke hints en suggesties weg naar de beweegredenen van deze vluchtende man.
Toen ik een tijd terug deze mooie bedenking plaatste stond ik er niet bij stil dat dit plots niet zomaar een bedenking was - even denkend aan het geluk dat ik heb nog een eigen thuis te vinden waar ik naar ma en pa mag toe kan gaan bijvoorbeeld,en waar ik nadien echt terug thuis mag komen in eigen woning.
Neen, bovenstaande werd plots pijnlijke waarheid toen ik het overlijdensbericht in de bus vond van een geliefde man die ik gaandeweg leerde kennen. Ooit 'zomaar' de vader van een vriend die ik nabij was in zijn strijd tegen beenderkanker, die hij moest staken, precies 27 jaar terug.
Maar ik bleef deze mensen trouw ook al zagen we elkaar maar weinig. En nu wordt dit boek afgesloten, want zijn vrouw, die a.h.w. een goede moeder was, verliet ons al vijftien jaar terug. Maar doorheen deze levens werden wij vrienden, al hebben we dit woord nooit uitgesproken ... tot ik in de aansprkreking op zijn laatste wenskaart aan mij de aanhef las:
"Beste vriend Martin"
Deze woorden hebben me toen, en zeker nu, sterk getrofffen, gericht van een bejaarde man aan mij.
Dan mag je dankbaar zijn dat we er mochten zijn voor elkaar in doodgewone dingen, in liefde en vrieendschap, maar ook in het geloof, zeker na wat deze goede mensen hebben doorstaan, o.a. heet verlies van drie eigen kinderen.
André, dank dat ik je mocht leren kennen!
JA, JE HUIS IS DAAR WAAR JE AFWEZIGHEID HET MEEST WORDT AANGEVOELD.
"Een goede gezondheid hebben...daar begint het allemaal mee, want als je gezondheid niet mee wilt...dan sta je echt wel nergens. Dat vergeten heel veel mensen blijkbaar en dikwijls zijn de feesten helemaal te doen, rond eten en drinken en maar vieren...hele dure geschenken en menu's die de pan uitzwieren...allemaal om elkaar de loef af te steken. Vergeten worden blijkbaar de mensen die die dagen alleen moeten doorbrengen, en dan nog meestal in erbarmelijke omstandigheden...ziek en alleen. Als alles goed met je gaat heb je heel wat mensen om je heen...maar de dag dat het je niet meer goed gaat en ziek bent...en blijft...dan zie je iedereen maar afdruipen...want daar kunnen ze niet zo goed mee om. En nochtans...een zieke vraagt niet veel he...een lief woord, gewoon er even zijn voor elkaar..het kan echt wel wonderen doen !"
Deze tekst zou misschien van mij kunnen zijn, want na al die jaren herken je wel dat opkomen voor de mindere mijn uithangbord is geworden. En toch is dit een bericht uit mijn gastenboek dat ik zo treffend vond, waarvan ik vond dat ik zeker er nog moest op reageren in een mail. Maar de tijd gaat voort en vandaar wil ik co-auteur zijn met Klaproosje die me deze bedenkingen toestuurde.
deze keer eens echt iets uit mijn dagboek. Zoals mijn pa soms vertelt is er inderdaad niets wat zo kort in het geheugen wordt opgeslagen als het weer. Men denkt dat koude winters al heel lang voorbij zijn, maar toen ik per toeval mijn aantekening doornam bij het zoeken naar een gebeurtenis las ik volgende:
27 februari 2004: SNEEUW! 1000 km file. 3000 ton zout morgenstpits gaat over in avondspits
gemiddeld 4 uur onder weg naar werk!
Dus toch nog niet zo lang geleden. En wanneer wij vertlellen aan onze ouders dat het nu wel heel koud is, dan reageert mijn vader lachend met de bemerking: "Koud, weet je toen ik pas zestien was moest dagelijks 20 km heen en 20 km terug met de fiets om naar school te gaan, door wind, regen, sneeuw en bittere koude." En hij vervolgt dat wanneer hij in het zesde leerjaar in de klas de buitentemperatuur moest opmeten van de meester, hij op een grafiek "min 15 graden" mocht noteren.
Hij herinnert zich ook nog de verhalen van zijn vader toen in 1917 soldaten met paard en kar over het ijs reden!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens word.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siks enz .. , maar vooral van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals hij voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren. Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen. Daarom is het goed te verblijven in gastgezinnen, in priesterseminaries, in lemen huisjes ...
India behoort u in alle rust te leren kennen. U wordt er trouwens telkens op gewezen. "Don't worry, be happy".
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurshock, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt, al moet ik toegeven dat deze shock voor mij niet zo groot was, daar ik mentaal goed was voorbereid door jarenlange correspondentie.
Ontvlucht de shock niet. Want van te veel reizigers hoorde ik dat ze onmiddellijk hun rug toekeerden toen de alleen al reeds de geur van armoede hen tegenkwam. Zo leer je India nit kennen wanneer je enkel maar in de betere hotels logeert, maar wel temidden de mensen, de scholen met zijn duizenden kinderlachjes die je allemaal even willen aanraken.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat . Dan zul je misschien zelf ten diepste beseffen dat jij de arme bent die al deze waarden hebt verloren.
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
