Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
It began as all fires do, a spark soon ignited into a blaze of warmth and colourful delight. You held my hand, became my friend, earned my trust and my future once again looked bright.
Loneliness turned to hope, emptiness filled up with dreams. Hunger was satisfied, and the darkness lit by love's moonbeams.
Tears no longer hit the ground, they fall on your loving shoulder. I feel younger, as our love grows older.
When sorrow leaves me wilted as a sun-parched rose, your comfort is a river that flows and flows. The sun's light, the morning dew, they are all the beauty that is you.
When passion ebbs, as tides do, love fills the wake, and carries us through.
Your strength is as the oak, but if it is my need you bend like the willow. My heart is filled, like a lucky sail with wind to billow.
Harsh cold winters, wet springs, blissful summer heat, and the fall of time, They'll weather my spirit, with grace and peace, your hand in mine.
Our love's sweet creations, joyous children, blessed am I thanks to God and you. What greater beauty could shed light, on the love that came from two.
Love's sweet reflection, laughing, growing, thriving, learning. Words cannot express what my heart feels, how strong my love is burning.
When God took one home, I felt my heart would never again see the sun. But you, my love, walked with me, through the sadness, and together we share the memories that keep our family one.
The lines of age will etch their mark on us and time will take the strength from our bodies. But love's brush will paint for us a picture of such beauty, That a hundred lifetimes could not remove their glory.
Nog nooit heb ik me zo gevangen, verleid en betrokken gevoeld bij een verhaal als in het recente boek dat ik las. Tot zelfs zeer lang geleden was lezen voor mij een verplichting. Ik kende het genot niet van het lezen, het aftasten van deuren die zich in je ziel en hart openen, je te verliezen in de verbeelding, de schoonheid en het mysterie van de schijn en de taal. Een boek werd een virtuele vriend die je onmiddellijk weer bij je wil hebben, die als een rust over je heen komt. Maar het kan ook leiden tot een ongekende passie, een diep verborgen verlangen waarop de fictie waarheid probeert te worden. Een verlangen dat je ogen weghoudt van het boek en je laat dromen van die levende figuur die zo mooi geschilderd wordt.
Nu ik al een tijd in seniorenland beland ben, heb ik soms datzelfde gevoel. Wij noemen elkaar vrienden via een blogbericht, later een bericht in een gastenboek en nog later via allerhande mooie emails en pps-voorstellingen, de ene al beter dan de andere. Maar kennen we die mensen wel echt? Sommigen heel zeker; de grote meerderheid helaas niet. Maar ook in deze anonimiteit kan een waarde schuil gaan die positief werkt. Na een zekere tijd zien we uit naar zelfde personen op een blog wat ze nu weer gepubliceerd hebben of hoe het hen vergaat in familie of op vlak van gezondheid. Allemaal heel mooi, en toch heb ik soms de indruk dat we dromen alsof we voortvluchtigen zijn, rijdend op de flanken van een boek, een blog, een lieftallige email, bereid te ontsnappen via fictieve werelden en tweedehandsdromen . Ik denk dan meteen aan de mailcontacten die worden opgebouwd, ver weg van hier maar precies soms dicht tegen het hart en het gevoel; waar elke mail of internetbericht weer een link is naar een ander onbekende; een onbekende waar je in het echte leven misschien niet eens een goeie dag zou durven/kunnen tegen te zeggen.
Het valt me op dat in mailforums en de vele chatsessies allerhande mensen hun hart uitstorten in een onvoorwaardelijk vertrouwen dat dan nog meestal wederzijds is,,en dat kan velen maar ten goede komen en toch moet ik, samen met velen van u wellicht, ook vaststellen dat het mailen, chatten, bloggen, soms niets meer is dan een schreeuw uit EENZAAMHEID, waar iedereen voor zij eigen pc niet langer de echte mens kan ontmoeten omdat we enerzijds zo dicht zijn maar op hetzelfde ogenblik ook zo veraf. Ik denk hier heel concreet aan chatsessies van mensen die hier al langer elkaar leren kennen met een echt verlangen die ander echt te zien, te ontmoeten en in zijn leven binnen te laten.
Zeker de verlengde weekeends zijn voor velen een kans om toch maar iemand tegen het lijf te lopen, want hoe intenser de contacten via weblog, msn-verkeer, hoe groter het verlangen naar die echte persoon aan de andere kant van het toestel, maar ook hoe groter het gevoel van eenzaamhied, een onvervuld verlangen omdat we GEEN ECHTE VRIENDEN ZIJN.
Nog nooit waren de mogelijkheden tot contact leggen zo groot maar het leggen van intermenselijke contacten is blijkbaar onmogelijk geworden. Is er dan zoveel wantrouwen?
Hoe goed het boek ook moge zijn dat we aan het lezen zijn, op een gegeven moment haasten we ons naar de pc ... Er zou een bericht kunnen binnengevallen zijn, of er is iemand on-line. Er zijn nog mooie dingen die we willen doorsturen aan "de vrienden", maar tegen de avond worden pc gedoofd en zit iedereen weer alleen te zijn voor zijn "bakje". Neen, geen geklaag hoor, niet hier maar de ervaring heeft me ondertussen wel geleerd en ik heb het vooral van anderen dat mailen en chatten soms zo inhoudsloos, tijdrovend is. De ware reden kennen we ondertussen; het is voor velen een soort drug, een diep verlangen eens gehoord te worden, zijn diepste roerselen kwijt te kunnen aan die onbekende andere, en dan vergeet ik haast te vermelden dat het genoeg is één foto met mailadres door te kirjgen om nog een uur of wat langer voor de pc te zitten en er nog een "vriend" aan over te houden; ook al is die vriend je morgen al vergeten waar jij je nog klaastond naar zijn jammerklachten te luisteren. Ik zal het dan maar nog niet hebben over de minder mooie kanten van deze virtule vrienden - en laat ons eerlijk en volwassen genoeg zijn - die niets anders in hun mars hebben uit te zien naar waar het gras groener lijkt! Ook dat is één van de gevolgen van chatverkeer en wellicht nog weer van gsm-verkeer. Begrijp me goed, ik ben geen predikant en ook ik maak me er soms schuldig aan als dat woord al ka gebrukt worden, maar lees zelf maar hoe vaak het woord VRIEND in deze viruele wereld wordt gebruikt.
Om te sluiten, DANK voor alle goede vrienden, ook zij die beetje bij beetje - zelfs in dit medium - tot de binnenste kring van mijn vrienden zijn gaan behoren.
Hij kwam op de aarde, om te doen wat hij wilde doen. Maar toen hij op de aarde kwam, merkte hij al gauw dat hij allemaal moeilijke dingen tegenkwam. Hij werd daar boos en verdrietig van. Hij zei: ik wil dit niet. Ik kwam hier om mooie dingen te doen al ben ik vergeten wat dat was. Deze moeilijke dingen Wil ik niet! Hij ging zo op in de moeilijke dingen en zijn eigen verdriet dat hij vergat te Kijken.
Hij vergat te kijken naar de bomen. Hij vergat te kijken naar het blauw van de lucht. Hij vergat te kijken naar de vogels in de bomen. Hij vergat te kijken naar het wit van de wolken. Hij zag alleen nog maar pijn en verdriet. En moeilijke dingen.
Toen verscheen er een Grote Engel. De Grote Engel zei: Dag lieve Kleine Engel. Hoe gaat het met jou? De Kleine Engel zat voorovergebogen, zijn vleugels hingen op de grond. Hij keek niet eens op naar de Grote Engel. De Kleine Engel voelde zich moe. Moe van alle moeilijke dingen. Moe van alle pijn. Moe van alle verdriet.
Oh, goed, zei de Kleine Engel, zonder op te kijken. De Grote Engel ging naast de Kleine Engel zitten en zei: vertel mij jouw verdriet. De Kleine Engel vertelde; mijn ouders zijn gescheiden, zij maken ruzie. Ik zit op school, ik moet leren, maar ik weet al zo veel. Ik wil spelen en genieten, maar ik weet niet meer hoe. Ik ben verdrietig. Ik ben boos. Ik wil dit niet. Ik heb het zo moeilijk. Het doet pijn. Ik wil dit niet meer. Ik wil terug naar de Hemel.
De Grote Engel sloeg zijn vleugels zacht om de schouders van de kleine Engel, en de Kleine Engel huilde, dikke tranen van verdriet. Toen zei de Grote Engel: Maar lieve Kleine Engel kijk nou eens om je heen zie je de mooie bomen niet? Ja, zei de Kleine Engel, ik zie ze, maar hij keek helemaal niet, zo verdrietig was hij.
Kijk nou eens, zei de Grote Engel, kijk nou eens naar de bomen. Kijk eens naar het blauw van de lucht. Kijk eens naar het wit van de wolken. Kijk eens naar de vogels in de bomen. En de Kleine Engel keek. Hij zag bomen, met daarachter een mooie blauwe lucht. In de blauwe lucht waren witte wolken. In de bomen zaten vogels. Hij keek opzij. Naar de Grote Engel. Hij zag een Lief en Vriendelijk gezicht. Uit de prachtige blauw ogen straalde Liefde. Kleine Engel keek, en zag de schoonheid van Grote Engel.
De Grote Engel keek naar de Kleine Engel. Hij kuste de Kleine Engel en vroeg: wat kwam je nou eigenlijk doen hier op aarde? De Kleine Engel zei: ik ben het vergeten. Ik ben zo boos en verdrietig. Ik vind de dingen zo moeilijk. Ik kijk niet meer.
De moeilijke dingen zijn lessen, zei de Grote Engel. Lessen die je wilde leren. Jij vindt ze zo moeilijk, dat je vergeet waarom je op aarde bent gekomen. Je bent zo opgegaan in je verdriet en in je pijn, dat je niet meer weet waarom je naar de aarde toegekomen bent.
Nu weet ik het weer, zei de Kleine Engel, ik kwam om mijn lessen te leren en om daarna mijn lessen te vertellen aan iedereen die het horen wil. Om te vertellen wat ik weet. Om te vertellen over God. Over de Engelen. Over Liefde.
De Grote Engel sloeg zijn vleugels zacht om de Kleine Engel heen en zei: ik ben Altijd bij jou. Ook als er moeilijke dingen zijn. Jij bent nooit alleen. Vraag mij maar als je het moeilijk hebt. Ik ben er direct. Vertel mij maar als je het fijn hebt. Ik zal er zijn. Ik ben altijd bij jou en zal er altijd zijn.
Toen de Grote Engel klaar was met vertellen, legde hij de slapende Kleine Engel, terug in zijn bedje en zei: ik heb jou lief, altijd. En de Grote Engel gaf de Kleine Engel een kus en zei: slaap zacht, Kleine Engel. Ik heb jou lief. Voor altijd.
Het was half mei. De zon verwarmde mijn gelaat en liet een eerste bruin kleurtje achter op mijn onderarmen. Tijd om winterkledij op te bergen. Na een lange winter kon mijn regenmantel en mantel een nieuwkuis gebruiken.
Ik dan maar beide stukken naar de nieuwkuis gebracht. Eén week later haal ik alvast mijn regenmantel en en ja, je raadt het al, ipv die mantel mooi aan de kapstop op te hangen begon het zo hevig te regenen dat ik hem maar onmiddellijk over mijn t-shirt heb getrokken. Ondertussen is er nog geen dag voorbij gegaan dat ik mijn regenmantel niet nodig had.
In het begin van deze week ben ik dan maar mijn "wintermantel" gaan ophalen en iedereen in Belgenlaand zal ook deze nu wel geloven, want ook nu heb ik de mantel zopas van de nieuwkuis uit zijn hoes gehaald, betaald en hem aangetrokken, en ik kan u verzekeren dat het deugd deed bij die twaalf graden en dat op 28 mei!
Wanneer het zo doorgaat zal ik nog eens naar de nieuwkuis moeten voor de winter begint!
Ook het minder goede weer kan soms zijn kansen hebben. Zo kom ik a.h.w. uit een filmzaal waar ik een natuurfilm met arenden en herten en poema's zag met vervaarlijke bergtoppen en ravijnen met harde regens (waar heb ik dat nog gezien, gevoeld?) maar waar ik de hete adem van de luipaard voelde terwijl de levens van twee kwetsbare mensen in elkaar verstrengeld raken ...
Een aangrijpende roman over liefde, vergeving en de kracht van natuur, dat alles lees je in :
Aansluitened bij bedenkingen hieronder vond ik dit toepasselijk gebed "tussen wind en regen", gelezen in Kerk+Leven :
Nieuw leven, energie en kracht, maanden hebben we erop gewacht. Toch blijft in mij het wintergevoel: kilte, duisternis, tranen zonder doel. De zon verwarmet mijn buitenkant, vanbinnen knijpt een ijskoude hand. Af en toe laat ze me even gaan. Ook in mij krijgt de lente dan weer vrije baan.
Toch wordt steeds weer het prille plantje gesmoord, tot het niet meer kan en alle kiemkracht is versmoord. Ik wil niet dat het zover komt, hoe diep ook de wond. Verwarm, Heer, die ijskoude hand, zodat ze zich ontspant.
Laat liefde de haat verschroeien, dan kan ook in mij de lente weer bloeien.
S.T.
.... Maar nu ik het gebed hier nog eens overneem herken ik mijn leefwereld van een jaar terug en kom ik hoe dan ook weer terug bij mijn blogverhaal waar Liefde en Vriendschap het halen van haat zoals u me al eeder kon lezen. Kijk maar naar het gesmmorde plantje ... Ook al heeft dit gebed zo een afzonderlijke klank in deze dagen vol letterlijk wintergevoel ....
Ik denk hier speciaal aan enkele blogvrienden aan wie ik hen hierbij sterkte toewens!
Wat zou een mens nog willen/kunnen bloggen?! De mooie maand van mei ligt zopas achter ons en ik hoor op dit eigenste ogenblik dat er nog meer herfst voor de deur staat.
Nog niet zo lang geleden kroop iedereen zijn pen, in zijn blog om bloemen en lentegroeten door te sturen, pakten velen zoals ook ondergetekende de fiets om te genieten van de prachtige lentebloesems na zo een lange en strenge winter. Ook toen heb ik daarvan uitvoerig over geblogd alsof een nieuwe wereld openging, de fiestsroutes, de verbeterde condities, het terras waar ik mensen heb ontmoet, de bedevaarders ...ondertussen weten we wel beter ... en zijn we binnen gebleven, de fiets aan de haak wanneer je er niet echt door moest, terug de warme kleren aangetrokken en de verwarming weer hoger gezet. En dit alles op 31 mei en de weken voordien, een maand waarvan men spreekt over hormonen en vlinders, van beitjes en bloemetjes, maar de voorbije maand niks daarvan. Het is zelfs in blogland te bespeuren en zeker op de gezichten van de weinige passanten, als die er al zijn "door de wind, door de regen, dwars door alles heen".
Is het dan toch "goed weer" voor blogland zoals een gast schreef? Misschien, al gaven de warme lentedagen me heel wat meer inspiratie hier, ook na een vermoeide fietstocht, want de zon is zo vol energie ... Of zullen we straks klagen over de komende (?) hittegolven?
Het beste wat me dan in deze druilerige dagen is overkomen was een gastronomisch etentje, waar we nu eigenlijk zouden moeten genieten van barbecue of toch een lekkere koude schotel.
Niet dat ik klaag, maar gewoontegetrouw maak ik een balans op ven elke voorbije maand, en ik wil dan toch niet vergeten dat het begin van de maand MEI zo warme en aangenaam was.
Het is inderdaad al een tijd terug dat ik iets van me liet horen via dit medium. Ik wil me dan ook verontschuldigen bij diegenen die tevergeefs gezocht hebben naar een update van mijn blog. Maar te lang hier wegblijven is ook niet goed heb ik al gemerkt.
Komt het door het aanhoudend slechte weer waarvoor ik ondertussen een nieuwe term gehoord heb over een ziektetoestand die zou toe te schrijven zijn aan een lange winter en veel te weinig zon, of zit er ook het voorbije lange Hemelvaartsweekend in? Hoe dan ook ik kijk even terug naar enkele zaken om aansluiting te vinden naar morgen. Ondertussen DANK voor zij die me een mailtje stuurden of een bericht plaatsten op mijn blog al is het me daar niet direct om te doen.
Ik verzamel hier enkele boterbriefjes te beginnen met die twee oudere dames die ik zag in een supermarkt die hun ogen niet konden geloven bij de kassa wanneer ze naar hun geldbeugel grepen in hun handtas en moesten vaststellen dat alles was "verdwenen". Een moment van verstrooidheid bij het uitzoeken naar een artikel dat vor "de dader(s)" de gelegenheid was de dames te beroven van geld en papieren. Ik zie hun verslagenheid nog tot op heden. Ze waren gekomen om een paar flessen water en wat fruit en konden enkel nog met enkele euromunten betalen ... Het heeft me bijna de ganse dag bezig gehouden. Van de ene oudere dame naar de andere, de overlevende van de gaskamers, die voor een deel commentaar leverde bij de rechtsreekse uitzending over het pausbezoek aan Polen via de Duitse televisie en haar commentaar besloot dat, toen en nu, alles begonnen is met HAAT en haar eerste woorden wanneer ze zich bevrijd voelde "NIE WIEDER", woorden die we al zo vaak hebben gehoord en toch gaat het door.
"We zijn allemaal in de eerste plaats MENS, en dan jood, christen, homofiel, turk, ... en moeten dan ook allemaal ALS MENS bestempeld worden" waren haar woorden. Ik sluit me hier persoonlijk graag bij aan, zeker in ons woelig landje NU!
Op de vraag die ook al duizenden keren gesteld was over alle religies heen naar WAAR WAS GOD ? had de dame in kwestie een wedervraag :WAAR WAS DE MENSin deze gruwel?! Waar is DE MENS in IRAK en in al die andere oorlogstoestanden!
Nog even doorgaan over de integrale reportage die ik gevolgd heb via tv, is het feit dat wellicht nog nooit zo uitgebreid en in close-up de uitroeiïngskampen gefilmd werden, ook in de gevangeniscel van priester Kolbe ... om stil te worden. Wat me van dat alles bijzonder heeft getroffen was het slotgebed door zowel Joden, Christenen, Romazigeuners, Orthodoxe priesters en anglicanen waar ineens een GROTE REGENBOOG verscheen boven de kampen, vertrekkend van op de kop van de wachttoren, ergens nar de hemel .... Mooiste teken van VERZOENING werd gecomentarieerd.
Ook ik voelde het zo aan, in elk geval zeer bijzonder en buitengewoon uitzonderlijk.
Wie iets wil nalezen over het gebedsmoment kan even gaan zien naar de psalmen 122 en 144 die onder meer werden gebruikt, zeker treffend op déze plaats, maar uiteindelijk was die slotdag één grote roep, meestal in alle stilte naar LIEFDE!
... en zo ben ik mijn boterbriefjes vergeten, zal voor een volgende keer zijn
Na een etentje moest ik wel toegeven dat het leven toch mooi kan zijn in gewone dingen met gewone mensen na 25 jaar oprechte vriendschap en genegenheid, vandaar op dit late uur deze :
More Than Wishes
I wish you...
more sunshine than shadows, more comfort than trouble or pain, more grace than greed, more gratitude than need, more days filled with rainbows than rain.
I wish you...
more joy than money can buy, more love than your heart can hold, more laughter than tears, more courage than fears, more memories than silver or gold.
I wish you...
more birthdays than presents, more church than a place Sunday morn, more hellos than good-byes, more blue than gray skies,
"Heer, blijf bij ons, de zon gaat onder." Wij boden dan het avondbrood de vreemde man, die langs de baan met ons was meegegaan. En wijl Hij, 't zegenend, de ogen sloot, gebeurde het: zijn aangezicht verklaarde in een Hemels licht, waarin Hij plotseling verdween ... Dit was het wonder. Wij stonden weer alleen, doch vouwden blij onz' handen. Het was alsof Hij door ons heen verdween en 't licht in ons is blijven branden. "Blijf zo in ons, o Heer, de zon gaat onder!"
Misschien juist in deze tijden nog eens extra aandacht geven aan onze GASTVRIJHEID, voor christenen, maar ook voor anderen van zo groot belang, zowel de materiële gastvrijeheid, je huis openen, als de psychologische gastvrijheid, je hart, je geweten en je geest openen voor anderen. Voor kinderen is het van wezenlijk belang te zien dat hun ouders gastvrije mensen zijn.
De deur openen voor anderen is fundamenteel voor elke christelijke gemeenschap. Anderen aanvaarden, deuren en ramen openen om iets van je warmmenselijkheid te delen met deze koude wereld .... We zouden moeten geloven dat in elke jongere, in elke man of vrouw die in verdriet of wanhoop leeft, Jezus zelf voor onze deur staat. En je zult zien hoe elke bezoeker, ZELFS HIJ DIE JE NIET HEBT UITGENODIGD of die GEEN HEILIGE, de sfeer verandert.
In de voorbije weken hebben we allemaal kunnen ervaren tot diep vanbinnen dat we geroepen zijn DEUREN TE OPENEN naar wie dan ook, zelfs letterlijk! Maar vooral openstaan voor ELK-ANDER.
Wanneer we deze tekenen kunnen zien, verwanten vinden om elkaar te dragen in deze Goddelijke uitnodiging, dan zal JOE en de andere slachtoffers van racisme NIET voor niets gestorven zijn!
Dan kunnen droefheid en ontmoediging omgekeerd worden. Dan worden deze tekenen van verbondenheid, de duizenden mensen, dingen en gebeurtenissen van gisteren wegwijzers zijn naar een wereld die God heeft gewild, wegwijzers naar Hem, maar daar is geloof voor nodig! EN daadkracht. Spreken OVER liefde is niet voldoende, maar HANDELEN IN GASTVRIJHEID.
Velen onder jullie hebben jaren terug geijverd voor "GASTARBEIDERS ZIJN GEEN LASTARBEIDERS"; Ik herinner me zelf nog de bandmontages, de spreekbeurten en verhandelingen, de zelfklevers en raamaffiches!
HEBBEN WE DAN ZO EEN OMMEZWAAI GEMAAKT IN EEN PAAR DECENNIA?!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
