Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Geloven gaat over de liefde tussen mensen en de liefde met God. Ik kan niet begrijpen dat mensen die geloven in God - of ze hem nu God, Jahweh of Allah heten - elkaar zo naar het leven kunnen staan.
Zoals ik eerder heb vermeld laat ik hier een fragment achter uit een Kerstkaart van een zeer goede vriend die toen, door kanker getroffen, me een GOEDE GEZONDHEID toewenste. Nog nooit ben ik zo lang blijven bij stilstaan bij die wens, want is het niet zo dat bij het mondeling uitwisselen van wensen "EN een goeie gezondheid" er vaak zomaar wordt aan toegevoegd.?!
"Dag beste vriend M.,
A.u.b. wees niet al te geschrokken van de woorden die ik hier neerpen, verontschuldig mij ook wanneer het onsamenhangend overkomt, het is trouwens ook zo met mijn leven. Ik herken me niet meer in de woorden die je aan mij richt; ze staan voor mij zo ver af en momenteel volledig nutteloos en overbodig ... Fysisch stel ik het redelijk; psychisch is mijn leven een echte hel, echte miserie geworden, al tracht ik dat voor zovelen (ook ouders) verborgen te houden. Ik leef met een oneindig schuldbesef, een grenzeloze wroeging als ik zie welk leed ik anderen aandoe.... Als ik 's morgens wakker word dan ben ik steeds weer woedend omdat ik nog leef, omdat ik weer een dag van grote psychische ellende zal meemaken. Ik voel mij zo moe, zo lusteloos, ik heb niet de minste zin om iets creatiefs te ondernemen, daar waar ik als ingenieur droomde om creatief en vindingrijk, boordevol energie te zijn. Wat is dit toch een onbeschrijfelijke ontgoocheling! ...
Als het avond wordt, dan ben ik blij: dra is het nacht, en al slaap ik maar enkele uurtjes, het zijn toch uurtjes van rust, diepe rust waarvan ik hoop dat die eeuwig duurt ... Helaas de volgende morgen is daar weer de hel ...
Uit dit alles zult u wellicht mijn reactie weten: ik heb geweigerd ook nog maar enige behandeling te ondergaan. Het lot moet nu maar zijn gang gaan. De wet van de vrije ongerepte natuur moet nu maar spelen; ziekte, onbekwame exemplaren moeten verdwijnen! ... De ware oorzaken voor het feit dat ik liever dood ben zijn veel dieper; de aanslepende tijd, de onbekende en onzekere? afloop. Zou een nieuw leven in overeenstemming zijn met mijn karakter waarbij ik wil vooruitzien in de toekomst, waarbij ik zekerheden wil, waarbij ik "perfect" wil zijn. Zou dit nog wel ooit mogelijk zij? Voor mij heb ik negatief geantwoord. ....
Tenslotte zal ik door te sterven ook bevrijd worden van dit diepe psychische leed en onmacht, en zal ik dan voortdurend vertoeven in de "uurtjes van rust en vrede".
Vandaar: mijn persoonlijke wens voor 19.. is da tik zo spoedig mogelijk rust mag hebben, eeuwige rust,
Aan jou, M., wens ik voor 19.. EEN GOEDE GEZONDHEID, een aangename werk- en vriendenkring en veel geluk!
(zo eindigt de brief, niet ondertekend ... ook nu voel ik een traan opwellen, ook na al die jaren. L. was iemand die heel doordacht zijn Nieuwjaarsbrief heeft geschreven.
Mensen die deze wensen kunnen nalaten enkele maanden voor hun overlijden weten wat ze schrijven! De wenskaart staat dan ook elk jaar terug tussen de andere. Nu nog terugdenkend aan dit alles, dank ik hem voor al dat vertrouwen dat hij in mij heeft gesteld. Omwille van het privé-karakter heb ik namen en plaatsen gewijzigd of weggelaten.
Ik wilde gewoon een getuigenis achterlaten en vooral eens blijven stil staan bij de wens: "OOK een goede GEZONDHEID!".
Een ander afscheidsverhaal, ook van een twintiger, lees je in het archief onder "Afscheid van Joeri".
deze wensen zijn heel bijzonder gericht aan die mensen die ik de afgelopen jaren mocht leren kennen en die door ziekte, ongeval of andere aandoening niet aan het "normale" leven kunnen deelnemen. Ik vrees dat ik daardoor wel een paar namen zou kunnen vergeten, maar zij die zich herkennen en mij ook al langer volgen zullen weten aan wie ik dit gedicht opdraag en dit VAN HARTE!
Neen, deze keer niet over armoede, maar misschien toch wel over DE armoede. Nogal wat mensen leven eigenlijk alsof er niets meer te verwachten is. Men werkt hard en sluit de nodige verzekeringspolissen af voor het geval er iets misgaat - (maar tegen werkverlies o.a. bestaan geen polissen). Er zijn geen idealen meer waarvoor kan geleefd worden en dit brengt ergens zowel een verhitting mee als een verkilling. Verhitting van een soort werkalcoholisme: werken en nog eens werken, want hier moet het gebeuren. En toch een kilte en een verlamming: waarom werken we dan eigenlijk. We sterven toch. Is dit één van de redenen van het wilde koopgedrag en de consumptiedrang in deze kerstperiode? Of worden we juist doorheen de kerstsfeer heel diep vanbinnen aangesproken door het Jezuskind dat in ons is blijven leven, ondanks alles. Misschien tonen wij het niet genoeg. In de huiselijkheid van de feestdagen kan het dan gebeuren dat de liefde wordt gewekt, misschien door een eenvoudig woord, een kaart, een wens. Want is het niet ten diepste uit vriendschap en liefde dat we als familie samen willen Kerst vieren, die liefde die mobiliseert en de mens de sterkste energie geeft, de hoop dat al ons werken en doen - indien in liefde gedragen - toch zijn waarde blijft behouden. Neen, wij zijn niet gemaakt voor de dood, maar voor het leven. Hoe zou God iets kunnen maken om het weer teniet te doen ?
En toch brengt ook laatste mij op een andere gedachte, een nieuwjaarswens van een ondertussen overleden vriend, aan mij destijds gericht, verlangend naar eeuwige rust en dit tegen het einde van het jaar. Ik laat je in een volgende bijdrage even meelezen.
Ik schrijf zeer graag, ben er misschien voor in de wieg gelegd. De voorbije avond had ik verse koffie gezet, een mooie cd opgelegd en ergens in een realistisch-euforische stemming ben ik begonnen aan mijn wenskaarten te schrijven, niet van moeten maar van ganser harte en telkens heel persoonlijk gericht - zelfs wat de kaart op zich betreft.
Wenskaarten moeten voor mij tegen Kerstmis belanden met de boodschap van Kerstmis en niet zoals een dame, die zoekend naar een gepaste kaart, haar gading niet vond omdat er geen ree of een slee was op afgebeeld. Hiermee wil ik niemand tegen de borst stoten die wél het goede voornemen had een gemeende boodschap te sturen via een echte, met de hand geschreven kaart!
Waar ik eigenlijk naartoe wil is het volgende: Hoe kan je, juist op dit ogenblik van je gemeende wensen aan een ander, ouders, broers of zussen, familie en vrienden, bloggenoten een wenskaart schrijven uit het diepste van je hart wanneer je onverwacht een telefoon krijgt dat binnen dezelfde week en los van elkaar zowel een neef als een nicht van mij een auto-ongeval hebben waarbij beide wagens "perte-totale" zijn?! ...Ik kan je verzekeren dat ik meteen alles aan de kant heb gelegd want zo een nieuws verwerk je niet in 1 2 3 en ....Neen, ze reden niet te hard of onder invloed. Het zijn doodgewone jonge mensen die een mooie opvoeding genoten maar bruusk van de weg werden gekieperd waarvan één met vluchtmisdrijf!
Ja, wat kun je dan nog schrijven op zo een avond of hoe wensen ook zo betrekkelijk zijn!? Laat me positief eindigen en u meedelen dat geen van beiden lichamelijke schade heeft geleden. Een wagen kan vervangen worden, maar ook hier geldt een rouwproces, klein of groot. Verlies van ...
Dank voor je aandacht ...Ook dat is vriendschap, meer dan een blogje tussendoor!
Na het doornemen van het blog van BOOMER mag ik volgende op mijn blog plaatsen, maar vooral wil ik bij deze u uitnodigen haar mooi blog te gaan lezen en er vooral even bij stil te staan! Ook dat is WELZIJNSZORG! Ook anderen kunnen zich hierin wellicht herkennen en zo toch een gezellige sfeervolle en hoopvolle tijd doorbrengen via blogland, dat is mijn wens voor Boomer en al die anderen hier!!!
vraag om kracht zodat ik het licht blijf zien.
ik vraag om licht zodat ik de kracht blijf houden.
Als je echt om mensen geeft, ze erkent en kansen biedt, kunnen ze enorm veel. Mensen die helpen bij je problemen kunnen mee je zorgen dragen, maar dat er iemand naar je luistert, ECHT LUISTERT, dat doet zoveel meer! Mensen moeten voelen dat ze waardevol zijn, dat ze iets betekenen, dat ze IEMAND zijn!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
boomer 
in liefde ,met licht en kracht.........boomer 
