Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Kunst kijken en sex, een mooie afbeelding of schilderij. Ja, ik moet het toegeven na al die jaren en ik beleef het nog elke dag intens wanneer ik met schoonheid word geconfronteerd, zelfs een mooie vrouw of mooie man. Maar het liefst zou ik in het schilderij kruipen of in die mooie foto en er nooit meer uitkomen. Ik wil er mezelf in verliezen. Het is een substituut voor seks. Misschien een substituut voor aanraken of aangeraakt worden.
Fotos worden soms een realiteit voor mij, fotos die werkelijkheid worden. Zo denk ik dat naar iets kijken, een schilderij, een foto van iemand een substituut is geworden. Misschien daarom destijds een afzonderlijk blog aangemaakt? Nee, geen substituut: een alternatief voor een verhouding. Ik heb nog nooit van iemand echt gehouden, weet je, van een vrouw, van een man. Ik hou dus niet van een zij of van een hij, maar van een HET. Ja, ik hou van een mooi gezicht, zeker op een foto. Ik heb nooit van een vrouw gehouden, behalve van mijn zuster dan en dat telt niet; trouwens ook niet van een man. Misschien is schilderkunst, nog liever fotokunst voor mij een vervanging van lust, liefde, hoe je het noemen wilt. Het is een theorie en toch kan ik verdwijnen in dat lichaam op die foto, voor uren lang als substituut; de psychologen zullen er wel een uitleg kunnen aan geven, maar voor mij blijft het intens genieten in en van schoonheid en verdwalen.
een samenvatting van eigen gedachte en schrijfsels
Welke foto moet ik hier nu plaatsen? In elk geval denk ik aan meerderen die ook ergens kunst als substituut herkennen. Probeer er in elk geval in eerlijkheid van te genieten! Groeten.
Wanneer ik dit hoorde aan de telefoon meende ik dat ook te moeten delen met jullie. Het was de afsluitende zin van een persoon die me al langer niet meer had gezien en zich verontschuldigde dat hij eigenlijk een bjina-afspraak na een etentje, niet was nagekomen. Ik had en heb daar geen erg in, maar als afsluiter kan dat tellen, de samenvatting van meer dan 25 jaar vriendschap!
Ik wens aan elk van jullie zo iemand die met je meegaat, ook al hoef je elkaar niet elke dag te zien of te horen! En die iemand kan misschien nog vandaag geboren worden ... Kijk maar in ons bloglandje.
Wanneer ik terug wat meer tijd en energie heb, dan kan je ervan op aan dat meer blognieuws volgt,dat ik dat doorgeefstokje wel degelijk zal doorgeven al heb ik hier recent al een poging gedaan, want mijn ja is een ja, ook in deze, al mag het geen moeten zijn zoals ik tussen de regels lees van blogggers die schrijven "nu heb ik vandaag niets te schrijven". Mensen, we zijn toch allemaal in de eerste plaats hobbymensen, en voor morgen: GENIET van de ZON ... ook de vriendschap tussen bloggers blijft in een soms vluchtige wereld!
Wanneer ook deze dag vergaat .... Heb ik pas hier nagelaten en het is al tijd om te denken aan de dagsluiting; zo vlug gaat de tijd. Gisteren wilde ik nog een stukje schrijven maar toen het af was begaf de pc het ineens zodat ik maar een kortere versie heb achtergelaten. Ik wou het namelijk hebben hoe we verknocht zijn aan de pc, hoe hij een partner geworden is en doorheen het SeniorenNet zeker vriend en toevlucht voor elkaar geworden zijn. Sommigen hebben zulke sporen bij de ander nagelaten dat we niet eens hoeven te zoeken naar het laatste nieuws van de blog. We zijn een hechte familie geworden en ik ben daar blij en gelukkig om. Ik denk soms - al kan het aan de aard van de blog liggen- dat ik hier als man soms tussen de vele vrouwen een beetje "de pastor" ben. En waarom zou dat ook niet mogen. Ik heb toch eerder al geschreven dat een Indische vriend-priester me ooit heeft gezegd dat ik wellicht altijd "the unblessed deacon" zou blijven.
Ik weet dat ik hier nu ver aan het afwijken ben en toch - ja, geloof het of niet - maar ook vandaag liep alles mis wat communicatiemiddelen betreft. Geen internet of te zwakke verbinding, geen telefoon gedurende enkele uren al zijn beide los van elkaar gekoppeld ... En dan denkt een mens: WAAR ZIJN WE IN GODS NAAM MEE BEZIG?! Met het materialistische dat ons weghoudt van het echte leven, van levende mensen? Uren bezig zijn met kabels en draden en stopcontacten!Heb ik die pc zo broodnodig? Kan ik niet zonder een paar uren telefoon? Ja, ik betrap me er op dit moment op dat ik dit medium nodig heb, alleen al omdat mensen uitzien naar mijn verhaal; ik heb het nodig om contacten en afspraken te maken via mail, maar waarom maken DINGEN ons bijna ziek?! Weet je, ik doe zoals verleden jaar vrijwillig "kerkbewaking" en ik moest wel weg van die draden en dingen, en toen zag en hoorde ik terug mensen. Meer nog, ik betrad de stille ruimte waar dingen niet storen maar uitnodigen. Ik zag de dame met in haar hand een paternoster. En ik, ja ik dacht nog even of mijn telefoon het straks zou doen en keek dan op naar dat grote kruis, denkend aan de morgenhymne en wat ik niet heb gedaan. Slaap wel en voor morgen gezond weer op. En voor de aandachtige lezer, JA, ik heb deze avond naar de sterren gekeken, maar er was enkel maar grijze lucht, maar intens aan JOU gedacht! Maarten PC, dank dat je er bent zodat ik toch mijn verhaal kwijt kon en vooral teken van leven mocht zijn voor u en u en u!
Mijn vader vroeg me:"Ben je homo?" Ik antwoordde: "Is het belangrijk?" Hij zei : "Nee, niet echt". Ik bekende hem: "Ja, ik ben zo". Hij zei: "Sodemieter dan maar op". Kennelijk vond hij het toch belangrijk.
Mijn baas vroeg me:"Ben je homo?" Ik antwoordde: "Is het belangrijk?" "Hij zei: "Nee, niet echt". Ik bekende hem: Ja, ik ben zo". Hij zei: "Je werk deugt niet, ik ontsla je". Kennelijk vond hij het toch belangrijk.
Mijn beste vriend vroeg me:"Ben je homo?" Ik antwoordde: "Is het belangrijk?" Hij zei: "Nee, niet echt". Ik bekende hem: "Ja, ik ben zo". Hij zei: "Je kunt mij beter niet meer je vriend noemen". Kennelijk vond hij het toch belangrijk.
Mijn lief vroeg me: "Hou je van me?" Ik antwoordde: "Is het belangrijk?" Hij zei: "Ja". Ik bekende hem:" Ja, ik hou van je". Hij zei: "Kom hier, ik neem je in mijn armen". Voor de eerste keer was iets echt belangrijk.
Mijn God vroeg me: "Hou je van jezelf?" Ik antwoordde: "Is het belangrijk?" Hij zei: "Ja". Ik vroeg: "Hoe kan ik van mezelf houden? Ik ben homo". Hij zei: "Zo heb ik je gemaakt". Wat is er verder dan nog belangrijk?
VRIENDSCHAP IS EEN SOORT LIEFDE EN DAT BETEKENT DAT JE MOET AANVAARDEN EN VERGEVEN WAT JE NIET BEGRIJPT. DAT IS EEN GEVAAR IN EEN AFFECTIEVE RELATIE MAAR OOK EEN DAGELIJKSE OPGAVE.
Iemand aardig gaan vinden is als verliefd worden; of neen, het is VRIENDSCHAP, de argeloze intimiteit, het vrij stromende, soms absurde converseren dat we zo lang gemist hebben, de wederzijdse eerlijkheid waarvan we genieten dat maakt dat we ons soms alleen gaan voelen eens de vriend vertrokken is. ... Waarom kunnen mannen elkaar niet bellen zoals vrouwen doen? Omdat we niet kunnen of durven toegeven dat misschien wel af en toe een mannelijke vriend nodig hebben en zo beter het leven aan te kunnen?!
'Lachen en glimlachen zijn poort en deur, waardoor veel goeds in de mensen kan binnenglippen'. (Christian Morgenstern 1871-1914) Heel belangrijk, zeker voor de kleintjes.
. "Ja, ik probeer elke dag opnieuw graag te zien, maar in de liefde is er voor mij ook een vorm van respect en dat is de eenheid maken met de andere in de alledaagse momenten en soms in de hele kleine dingen. Deze kleine tekenen zijn voor mij de échte tekenen van Liefde, van Jezus' aanwezigheid. De mariale spiritualiteit hoeft geen lang betoog of het hoogste woord, maar voor mij is Maria de moeder die Gods' liefdeswoord weet te herkennen en te vertalen, zij beschermt haar kinderen en met haar genade gaat ze met ons op weg om dichter bij God te komen. Ik zou het fijn vinden mocht iedereen, elke instelling, elke gemeenschap een hart hebben dat liefde toelaat in respect, begrip en eerbied voor de andere om op deze manier de liefde zichtbaar te maken. Een 'hoe gaat het" is voor mij een even groot geschenk van de liefde. Soms vraag ik me af waar de eenvoud is van deze liefde..."
Het was dat "hoe gaat het" dat me een tijd ook een stukje deed schrijven en een aandachtige lezer die nochtans zelf nog geen blogger is heeft deze commentaar achtergelaten al mag ik het eigenlijk niet zo benoemen. Dank L. voor de wijze woorden en het samen-zoeken wat je zo mooi verwoordt als "DE EENVOUD VAN DE LIEFDE"!
door pc-problemen en zo hebben velen wellicht vruchteloos op me gewacht zonder een woord van afscheid, maar ik geraakte gewoon niet meer op her net; vandaar een goeiedag aan allen .. Want je bent inderdaad nog niet van me af. Alvast deze als nieuw begin ... als het tenminste wil lukken! En het lukt dus nog niet echt, enfin ik ben er en moegen zien we wel verder. Ja, wat zijn we nog zonder ons pc-ke hé?
... beland, waar zijn we mee bezig wanneer we deze onder ogen krijgen?! Ik kan en mag dan ook niet nalaten deze houding zwaar aan te klagen. Ik lees met u mee: " Er is een nieuwe generatie OVERBODIGEN op komst. Wij moeten plaats maken voor het slachtoffer van een mislukte zelfmoordpoging tot verkeersslachtoffers. Er zit toekomst in deze generatie".
Alléén al het wxoord "OVERBODIGEN", al vrees ik dat die trend(zeker in woordkeuze) alleen maar zal toenemen, jammer genoeg in de negatieve zin, wanneer straks terug de debatten verder worden gezet over levensbegin en levenseinde. Daarom deze oproep: LAAT IEDER IN ZIJN WAARDE! Anders mogen alle boeken over waarden en geluk en spirituele zinzoekers van tafel voor mijn part, want die zijn dan inderdaad overbodig indien we eerst niet handelen en er zijn voor elkaar, zeker voor diegenen die minder kansen kregen!
Op de vraag waarom ik ben wie ik ben bied ik je een poging tot antwoord, geleend uit een boek, maar jammer genoeg de waarheid waar een mens levenslang door kreeg.
"Jammer genoeg zijn enkele seconden onderbreking van de zuurstoftoevoer naar de hersenen voldoende voor een mens om zich lichtjes andersvalide door het leven te moeten wringen".
Deze stuur ik heel in het bijzonder aan twee mensen die ik hier leerde kennen, maar is ondertussen ook een eigen bevraging. Daar gaat "ie" zoals ze in Nederland zeggen. Trouwens bij deze, wie had verwacht zoveel Nederlanders aan te treffen in blogland!
Mensen die niet in harmonie kunnen leven met de mensen die voor hen waardevol zijn, moeten eens kijken naar de inspanningen die zij zich getroosten. Is de verzorging die zij geven wel juist, verwachten zij dat de relatie in de koude winter hetzelfde is als in de lente of de oogsttijd? Ze kunnen beter plannen en vernieuwen voor de nieuwe lente wanneer de tijd er rijp voor is, hoe pijnlijk soms ook.
ALLEEN
Daar sta je dan, heel alleen.
Geen mens wil meer van je weten.
Verloren kijk je om je heen,
Geen gelach, alleen maar geween.
Je had het niet verwacht,
op handen werd jij gedragen.
Het kwam zo onverwacht
koud zijn nu je dagen.
Trots steeg je naar de top,
hoe diep ben je nu gevallen.
Die mooie dagen zijn nu op,
nu wijzen ze met z'n allen.
Hoe raar kan het gaan in het leven,
hoe groot het succes ook lijkt.
Vaak duurt geluk maar even,
waarbij het je tijdelijk verrijkt.
Als je eenmaal bent gevallen,
dan raapt geen mens je meer op.
Dan vertrappen ze je met z'n allen,
en reizen ze zelf naar de top.
Hoe goed je ook doet voor de mensen,
hoe groot ook jouw hart,
al dat ze doen is verwensen
en jij zit dan met de smart.
Ach je wist dat het zou komen,
maar waarom toch zo vlug.
Nog eventjes dromen,
had jij het maar terug.
Daar sta je dan, alleen en verslagen,
vertrapt als een schurftige hond.
Zoveel nog te vragen,
maar ze snoeren je mond.
Al je vrienden verdwenen,
eenzaam bleef je achter met smart.
Ze trapten je op je tenen,
op je ziel en op je hart.
Hoe hoger de berg,
hoe dieper het dal.
Het gaat door been en door merg
de gil van jouw val.
Je gaat nu je eigen weg,
Waar ga je heen?
Ik zie je verdwijnen achter de heg,
Daar ga je dan, alleen!
jepico
Kijk, geachte lezer, deze vond ik zo toepasselijk voor velen en in verschillende omstandigheden dat ik deze vraag graag deel met jullie ... in de haast neergepend bij het lezen van één of andere brochure en pas nu teruggevonden. Ik zal de vraag dan maar tot mijn vraag maken ... Wie het schoentje past, trekke het aan!
Laat mij, o lezer, laat u o lezeres,- maar alleen aan u die zwijgen kunnen - een groot geheim toevertrouwen en beloof mij het niet te zullen verraden, er nooit een woord van te reppen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
