Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Op deze dag, wel ondertussen 53 jaar geleden, zegden mijn moeder en vader JA tegen elkaar voor God en de mensen! Ik wil dan ook van de gelegenheid gebruik maken hen oprecht en van harte een bijzonder gelukkige Huwelijksverjaardag toe te wensen op vandaag! Dankbaar om al die jaren samen in liefde, in "goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid", voor al die jaren ook zorg om mij, mijn broer en zussen, de partners, kinderen en kleinderen ... en ondertussen ook geliefden! Het ga jullie verder goed, heel goed. Geniet van deze ZONnige dag en zoals een Indiër zou zeggen "many returns of the day!" Ik wens jullie verder een gelukkig en gezond leven tesamen, blij altijd mogen naar huis te gaan, thuis te komen, want naar wie zoudern we anders gaan?! Dank en PROFICIAT, pa en ma! In de zijlijn en toch niet onbelangrijk kwamen de woorden van het "Onze Vader" voor de geest , misschien nog denkend aan de leerlingen van Jezus die vroegen: "Heer, leer ons bidden!". Waarom deze kanttekening zul je denken? Misschien heel eenvoudig omdat ik mijn ouders heb ZIEN bidden die het ONS geleerd hebben. En hoe hebben ze het ons geleerd? Wellicht doodgewoon door het zelf voor te tonen, in de huuiskamer, aan tafel, in een misviering of op kritieke momenten in een bepaalde levensfase of gezinssituatie. "Doe de tv nu uit zodat we kunnen bidden" -herinner ik me ooit al was pa geen pilarenbijter. Wanneer je dan een opa ziet bidden(misschien enkel en alleen al door zijn manier van leven, dan kan het wel gebeuren dat kleinkinderen vragen: leer ONS bidden!. Kijk, is dit geen opgave voor vandaag? Hoe dan ook, in het gebed opgegroeid, DANK zij mijn ouders, ben ik hier nu om elkaar tot steun te zijn doorheen al wat goed en kwaad is, maar vooral breng ik vandaag een boeket bloemen mee met een kaartje er aan: PROFICAT MET UW HUWELIJKSVERJARDAG! Uw zoon Maarten.
Neen, we gaan het niet hebben over de energieprijzen, maaar wel over de echte energiestroom die ineens aangewakkerd en gevoed wordt: DE VRIEND, DE BROER, DE BLOGGER die onverwacht de dag kleurt; néén, zelfs een commercieel zendstation kan nooit zoveel kleur geven aan een dag dan MENSEN MET HART EN ZIEL dat kunnen, zij het in gewone dingen.
Vanwaar die bedenkingen? Wel deze morgen had ik weinig zin op te staan. Te laat in bed of geen vooruitzichten voor vandaag? Dan maar nog eens draaien en keren, en nog eens naar de klok kijken ...Maaar ineens was het niet meer nodig want "saved by the bell" Wie kon er in de vroege morgen en dat tijdens het verlof me zo indringend opbellen dat ik niets anders kon dan vanuit mijn bed naar de telefoon hollen?! "Hallo, 'tis ik hier hé, ik zal er binnen een half uur zijn, is het goed?" Ik kon haast niet antwoorden want nog een droge keel. "Ik" was mijn broer die blijkbaar nog een paar vragen van mij aan hem had opgeslagen, de technicus moet je weten. Dan ben je blij zo iemand te hebben en dan begon de motor te draaien. Vlug koffie gezet, afwas begonnnen - want ik ken mijn broer daarvoor, rap rap, geen tijd te verliezen (ben daar dankbaar voor ook al moet ik me dan in alle bochten wringen), maar hij was er dus wél en zo heb je al ondervonden, blogger, dat de energie begon te stromen. Het was een aangenaam uurtje samen, zeker wanneer er nog een paar andere dingen ongevraagd werden opgeknapt! Er was zelfs tijd om samen te winkelen, maar dan rap, rap ... En zo had ik nog tijd om voor de pc te gaan zitten deze morgen en de laatste mails te lezen. Dan kwam pas de echte energie en de adrenaline! Ik was meteen vergeten dat ik enkele uren terug niet uit bed wilde wanneer ik een paar echt gemeende, hartelijke, tot zelfs liefdevolle mails las! En dan die lieve blogberichten van mensen waar ik al langer niet meer van gehoord had! Amaai seg, wat een morgen! Danke gasten (m/v)! En dan de ZON, ja hebben jullie ook deze vakantie-ervaring opgedaan vandaag alsof het voor de eerste dag zomer was na lange tijd? Omdat morgenstond goud in de mond heeft wou ik niets laten ontsnappen van de energie; ik ben dus maar in de namiddag op de fiets gesprongen en ik voel mijn huid nog braaden door de wind die ik voelde doorheen weidse landschappen tussen groen, paard en koe! Kijk, het zijn mensen die energie geven en zoals Rozemarijn nog mailde: "Een mens moet er ook voor openstaan!" Ja, zo is dat ook, want ondertussen laat ik me prikkelen door (weeral) een roman waarin het echte leven van een Indiër wordt weergegeven. Het zijn de details; de beker, de kledij, die er voor zorgen dat ik weer terug "thuis" ben in India. Rudi, dit moet je wellicht eens lezen zoals ook jij houdt van die andere culturen. Aan anderen geef ik meteen de titel door. PANKAJ MSHRA schrijft de roman DE ROMANTICI. Voor wie niet eerder met het echte India in contact kwam, zelfs zonder de verhaallijn, lees je hier echt het alledaagse leven, wat niet altijd zo romantisch is. Kijk maar naar de beelden op tv. Toeval of niet, maar precies in Bihar kreeg een vriend-priester van me precies daar een nieuwe taaktoegewezen. Precies geen kadootje. Hopen dat hij het overleeft!
Ik heb dus vandaag even de borstel aan de haak gehangen (Ik zoek bij deze nog altijd iemand die WEL met borstel en kwast goed overweg kan; dank bij voorbaart!), mijn verhaal vandaag is het resultaat van een verzamelde ENERGIEBRON, door elk van jullie voor een stukje bijeen gebracht, te beginnen met broer lief. MAAR, weet dat je het altijd nog ZELF MOET DOEN!
p.s. Zelfs bijgaande foto kreeg ik deze morgen zomaar ....
Ze glimlacht schelms: "Van mannen houden betekent niet dat je hen zou kunnen vertrouwen. De ergsten zijn diegenen die je de zoetste woorden in je oren fluisteren."
Soms moet een mens kunnen afscheid nemen van iets of bepaalde dingen terug in de kast leggen; hoe dan ook hier een paar zaken die ik toch nog de moeite vind met jullie te delen. Eerst en vooral een boekentip, een buitengewone aanrader. Ik heb heet boek ondertussen al voor de tweede maal in handen. Noteer alvast voor wat spanning tijdens vakantieplezier.
HET DONKERE HUIS AAN ZEE Susanne Mischke - (Duitslands meest succesvolle misdaadauteur) Literaire thriller Uitgeverij De Fontein Baarn 2004 ISBN 90 261 2200 4 NR 332
Verder tussen de wensen, nog deze wijze woorden gevonden:
'Vrienden: een blik, een woord, een stille wenk, elkaar zo kennen is een geschenk!'
Dit is wellicht het mooiste geschenk wat ik kreeg. Op een ander stond te lezen:
"VRIENDSCHAP IS EEN UITZONDERLIJK GESCHENK"
Heb DANK voor die mooie geschenken, vrienden! Ik wil hier iedereen met naam noemen maar op gevaar af er één te vergeten doe ik het maar niet, toch evenzeer gemeend! JA, ik heb een kado gekregen en toch niet verdiend ... mijmer ik dan bij dat alles!
Maarten
Ja, waar een pc toch goed voor is ... misschien minder goed voor de ogen, maar hij brengt ons wel samen, en daar is het uiteindelijk toch om te doen.
Wat hier volgt is een serene overgang van een mooie Verjaardagswens naar de oorsprong van mijn blog, vriendschap en liefde. De laatste tekst kreeg ik van Lisette; de tekst greep me natuurlijk aan! Danke!
"Maak een kunstwerk van je leven, dan kan je koud laten wat je verleden was!"
Vriendschap en liefde.. twee frêle bloemen... -geef ze een kans- Laat ze zacht ontwaken... en met volle overgave bloeien!
Ja, ook vandaag is het mijn verjaardag, want op 27 juli werd ik gedoopt! Als dat niet rap rap was. Er was toen geen sprake van recepties en geboortelijsten, en wie was erbij? Wellicht enkel de peter en meter op een doordeweekse dag ergens in een kapel van het ziekenhuis. Ik moet dat thuis nog eens vragen. En hoe verplaatsten die mensen zich want 52 jaar terug hadden de meesten niet eens een wagen? En doopsuiker??? Een bedenking van het ogenblik en toch bemerk je hier hoeveel er is veranderd in amper 50 jaar. Trouwens, ik heb nooit foto's gezien van die doopplechtigheid. Nu we de verjaardag weer achter de rug hebben en een nieuw levensjaar me is gegeven geef ik nog eens de wensen door uit India die ik mocht ontvangen, wat mijn gedachten laat dwalen naar dat huiselijke wat ik daar mocht ervaren zoals op de foto. Deze foto zien is alles terug beleven!
A Very happy Birthday to you. You are fondly remembered very specially, on this day, as you celebrate your Birthday. I thank god for the gift you to your family, to the country, to the church and of course to me as someone who always thinks of me and prays for me and supports me. May God bless you with his choicest blessings ans grant you good health and long life. Many Happy Returns of the Day!
Wat in navolging van het tv-programman in Vlaanderen "Fata Morgana" een tijdje terug voor mij zomaar een ingeving was n.a.v. mijn nakende verjaardag is vandaag waarheid geworden. Er zijn dus vele sterren binnen! Ik verklaar me straks nader, want dit bericht komt uit het vuistje zo tussen de koffie en de taart door en wie weet, straks misschien nog onderbroken door een telefoon. Voor hen die niet kunnen volgen en toch nog kunnen en willen meedoen hier nog even het bericht dat ik de wereld instuurde.
"Beste allemaal, Het gebeurt dat je hoort op de radio dat er plaatjes worden aangevraagd t;g;v. een verjaardag. Het is ook al meerdere malen gebeurd dat mensen een plaatje vragen voor zichzelf. Vandaar kwam ik op deze opdracht omdat ik er altijd van heb gehouden : van wenskaarten dan! Wie stuurt me via de ouderwetse postduif een wenskaart voor mijn verjaardag dit tegen 25 juli a.s., ten laatste te ontvangen op 26 juli, mijn Verjaardag, een dag die ik al altijd graag heb gedeeld met de binnenste kring van vrienden en bekenden. Ik deel je later via blog mee hoeveel sterren er zijn binnengekomen! Ik zie uit naar een lange kast die vol staat van kaarten! Mag ik jullie nu al van harte danken!"
Eerst en vooral VAN GANSER HARTE DANK, enkel en alleen al omdat jullie zich de moeite hebben getroost een winkel binnen te stappen , een gepaste kaart te zoeken en de tijd te nemen een boodschap achter te laten. Ik heb zelfs gemerkt dat mensen er alvast de verzendingsdatum hebben bijgeschreven om zeker te zijn dat de kaart op tijdzou aankomen. Wel, lieve mensen allemaal, ik kan jullie verzekeren dat de kaarten op tijd binnen waren en ze netjes op een rij staan! En als het al waar mocht zijn dat Nederlanders gieriger zijn dan Belgen, dan kan ik u verzekeren dat de meeste post precies uit Nederland komt, ook al vond er iemand dat dit nu even te ver van me af was. Maar dit allemaal terzijde; het gaat uiteindelijk om deze dag: VANDAAG, mijn geboortedag! Linda, ik dank je dat je dit woord bewust gebruikt hebt, want daar wordt normaal niet bij stilgestaan. Zovele jaren later, zovele ervaringen rijker, mag ik me gelukkig prijzen - ook na mindere jaren - dat ik er mag zijn voor jullie, vooral omdat ik er mag zijn DOOR jullie.Wie had ooit gedacht dat we via deze weg elkar zouden ontmoeten; wie had ooit durven denken elkaar zo anders te leren kennen?! Die kaarten zijn dan ook geen collectorsitem op zich maar zijn a.h.w.een stille aanwezigheid van jullie allen op dit feest, elk met zijn eigen talent en gevoel. Ik voel de hartslag van elke schrijver, zij het in één woord of één lange tekst, of gewoon in de artistieke waarde van de uitgelezn kaart! Ik dank jullie dan echt van harte dat jullie vandaag de zon brachten op deze regenachtige Verjaardag. Wij zouden zo een attentie meer moeten sturen doorheen het jaar aan elkaar! Ik wijk hier wellicht een beetje af en toch wil ik nog in het kort een samenvatting geven, maar dit voor straks.
In een tweede deeltje wil ik een impressie achterlaten zomaar door elkaar en zonder namen te noemen. Naast de wenskaarten via de postduif zijn er ook nog e-cards toegekomen. Sommiigen waren zelfs zo goed beide te sturen, én een e-card én een echte kaart, en soms nog een mail. Ik dacht een eerste prijs toe te kennen aan de mooiste kaart, maar ze zijn allemaal mooi op zich en smaken verschillen. Toch geniet de kunstkaart met de twee vogels in de lucht mijn voorkeur. Een helderblauwe lucht en een zonnebloem, daar heb ik ook lang naar gestaard, zeker op deze regendag. En dank aan degene die me een biljet van 20 euro stuurde! Verder een lichtende engel en ook nog een grote rode bloem op zilverkusjes; verder nog grazende schapen in Oosterijkse heuvels. Wie denkt dat hij te laat is of iets over het hoofd heeft gezien kan me nog altijd m:ailen. Naast de wensen voor geluk, gezondheid, gedeelde vreugde zit af en toe ook tussen de lijnen of heel letterlijk een bevesting in van wat ik de laatste tijd probeer via blogland. Vooral dat heeft me deze morgen gelukkig gemaakt, al is het ontvangen van een kaart, zeker wanneer ze uit blogland komen al ergens een stil dankwoord en een "doe-zo-voort", en toch wil ik even deze wens met jullie delen omdat ik denk en weet dat vele bloggers ook hier een nieuwe roeping en taak hebben gekregen.
"Deze kaart wou ik je sturen omdat ik er zeker van ben dat je al heel wat schaapjes op de weide van 'liefde en vriendschap' gebracht hebt. ... Je bent een inspiratiebron geworden voor velen. ... Doorheen je getuigenissen weten velen zich te herkennen in die eenvoudige innerlijke waarden."
Goeie vrienden, wanneer dit mijn bijdrage is na een paar jaar bloggen dan ben ik dankbaar, en heel in het bijzonder dankbaar aan die ANDER naar wie ik mijn ogen heb gericht wanner ik deze morgen wakker werd en dacht dat we 26 juli waren. WEES GEGROET, MARIA!
Ik sluit af met een gelegenheidsgedicht van Bompa "Peter1925", waarvoor dank!
Als twee vrije vogels vliegen zij door de lucht gaande hun eigen zucht zonder kruin of zuchten hebben zij hun zeg een oude en een jonge "vrienden ongedwongen" .................... zeer mooi! immers zo de ouden zongen zo piepen de jongen.
Als je op de rug lift, zie je de dingen anders ... helaas zorgt deze zomer er voor dat we niet te veel naar de hemel kunnen staren vanuit een luie zetel of op het strand. En toch als je op vakantie bent verandert je blik of zou het zo moeten zijn! Maar ik ben dan één van die mensen die niet zomaar die knop kan omdraaien en hier ligt een echte uitdaging in, nog meer met dit regenweer. Of moet ik daarvoor nog eens naar India of naar echte ontmoetingen met andere mensen? Misschien ligt in laatste nog het beste antwoord, nu we eens weg zijn van vergaderingen en agenda's. Is het niet de uitgerekende tijd om die persoon te bezoeken die ons al zo lang heeft uitgenodigd; ik denk he t wel hé. Is het niet, blogvrienden? Ja, sommige vakantiegangers gaan weg en nemen alles mee: hun zorgen, hun gewoontes, hun hele hebben en houden. Ze verplaatsen (soms letterlijk) hun huis. Ze gaan ergens naartoe om dezelfde stress te beleven. Dat is geen vakantie, da tis 'werken op een andere plek'. Ze zijn niet veranderd als ze thuiskomen. Andere vakantiegangers duiken onder in de beschermende anonimiteit: ze ontmoeten eigenlijk niemand.Let op, dit is geen verwijt want ik weet ondertussen hoevelen ook lijden in deze tijd waar juist verlof nog eens eenzaamheid zwaarder maken kan, meer tijd om te tobben of verwijderd te worden van een geliefde. Maarten, tegen wie zeg je het!? Ze verplaatsen alleen hun zelfde 'eenzaamheid'. Ze zijn niet veranderd als ze thuiskomen. Het is dus van het grootste belang uit ons kot te komen, anderen uit te nodigen, naar anderen toe te gaan, elkaar te ONTMOETEN en voor deze keer mag het woord MOETEN; pas zo kan je open staan voor de gastvrijheid, het gratuite, het onverwachte en onvoorziene; voor nieuwe mensen en dingen. In deze dingen ontmoeten we God. Het latste heb ik wél ondervonden in de blogcontacten maar ben daarom nog niet echt buiten geweest, misschien wel een aanleiding, een hint. Dan kom je zelfs in je huis anders thuis. Deze tijd is dan een gezegende tijd voor ontmoetingen, meer tijd voor familie en vrienden, en dit eens niet via mail of chat! Zo ontdek je niet zelden dat familie en vrienden anders zijn dan je dacht. Het doen even achterwege laten en zoals in de zondagslezing laatst: Maria heeft het beste deel gekozen. Ik wens sterkte aan hen die het vandaag even moeilijk hebben, dat ze een lusiterend oor mogen vinden en even mogen echt genieten. X en Yen Z zullen wel weten aan wie ik deze boodschap richt. En nu maar uit die anonimiteit treden als opgave, anders blijf je maar turen en triest zijn om dit regenweer! Dus nu samen pc-afzetten en echt leven en morgen terug als veranderd nieuw mens!
Beste mensen, Ja, er is meer! Dat was de gedachte die verder in me werkte wanneer ik de tekst gisteren hier afsloot, de gedachte over die bijzondere verbondenheid. Eigenlijk was hij pas afgesloten of het was alsof ze me hierboven gevolgd hadden, achter mijn rug aan het meelezen waren. Het DENKEN AAN van gisteren en het ZORGEN VOOR kreeg dan ineens een versterkte dimensie, want toen ik de laatste regels nog eens herlas over de hoop 'voor een beter leven te vinden' ging op dat moment de telefoon over en nog dezelfde avond stond die zoekende voor de deur, na al die tijd! Dat is dus HOOP: er vast op vertrouwen DAT ER ¨MEER IS, ondanks dat ik nog geschreven had of we soms niet te véél denken aan. Ja, er is meer voor ons weggelegd dan we kunnen vermoeden en wensen en voor mogelijk achten! Maar nog sterker werd me dit alles wanneer ik nog denkend aan de telefoon en de ontmoeting van straks de telefoon voor een tweede keer overgaat. "Hier LOURDES"! Even stilte en dan een vriendin-ms-patiënte die ik al meer dan 25 jaar ken, elkar ontmoet te Lourdes, ik als brancardier - maar dat hebben jullie al eerder gelezen - zij, als zieke, die ook nu weer was meegereids met een ziekenbedevaart, DENKEND aan mij en aan mijn verjaardag straks! Ik wist niet eens dat ze weg was, nog minder dat een vriend-priester er ook is en me van daaruit groet! Beide mensen die ik bijna nooit kan ontmoeten, maar de verbondenheid, het denken-aan blijft. En bljkbaar komt de essentei van het leven pas op plaatsen als Kevelaer en Lourdes echt naar boven, daar waar de hemel de aarde raakt en er een blijvende verbondenheid blijft bestaan. Het zijn die beide gebeurtenissen -binnen dezelfde avond - , en dit in aansluiting met de meditatie van gisteren rond zorgen en denken, versterkt door wat ik van een paar mensen via mail rond dit 'thema' als aanvulling kreeg -al mag het zo niet genoemd worden- waarom ik nog meer overtuigd ben dan wat ik al gisteren schreef en zoals een vrouw me mailde: God schrijft recht langs kromme wegen! Wat me in deze dagen is overkomen, kan niets anders zijn dan een vervulling van een hoop, een wens die zich vandaag an mij aanvbiedt ook al heb ik er dagen,weken, jaren niet aan durven denken hoe alles zou aflopen. Vandaag weet ik dat weer een beetje beter. Misschien, en ergens ben ik er ook zeker van, komt het uit de kracht die ik van elk van jullie kreeg. Ik denk dat bloggers een vitale rol kunnen spelen in het leven van de ander. Ja, de puzzel valt dan inees in elkaar. Lieve mensen, er is inderdaad meer in dit alledaagse leven! Hartelelijke maar vooral dankbare groet in zorgzame verbondenheid.
Beste mensen, ik sta al een heel poosje stil bij dit citaat ... Ik zou daar heel veel over kunnen schrijven, over de twee polen, het "denken aan" en het "zorgen voor", en hoe langer ik daarover nadacht, des te duidelijker het me werd dat dit niet zomaar een gezegde is; het is veeleer de samenvatting van een leven van echte (niet-zo-jonge) senioren hier in blogland die een leven lang lief en leed hebben gedeeld, zorgend voor de partner, of voor de zieke ouders. Het constant begaan zijn om ... woordeloos, maar zo fundamenteel zoals het in het Evengelie staat, zolas wij ook anderen mogen opbeuren met een woord als:
"IK ZAL ER ZIJN VOOR U!"
Dat éne woord, dat een ander zin geeft en de kracht om voort te doen. Ooit schreef ik dit evangeliewoord aan het einde van een lange brief ... Ik wist niet wat voor impact precies dat woord op deze persoon had, en dit duizenden km. van hier! Beste mensen, elke dag opnieuw en telkens meer en beter besef ik dat wij allen die eenvoudige taak hebben er te zijn voor elkaar. Misschien denken wij soms ook eens teveel aan een ander en is onze aandacht niet verdiend naar die ander, en toch moeten wij ons vooral dan herpakken!
Maar zoals ik een tijd geleden geschreven heb over die schilder: eens je iemand in je hart en huis hebt binnengelaten, ook met zijn nefaste gevolgen, dan nog zullen we blijven denken aan die persoon en in stilte en hoopvol zorgen dat hij straks toch goed terecht komt. In die zin schreef ik hier al de voorbije dagen over dat zorgen voor. Ik denk dat dit alleen maar kan wanneer we gelovend aanwezig zijn, want er is een band ontstaan, die hoger en verder reikt dan het direct aanraakbare, eventueel lichamelijke. Doorheen het zorgen voor en denken aan is er een VERBONDENHEID gegroeid die moeilijk is uit te legggen, zoals een dame me gisteren nog vertelde. Dat geldt evenzeer in blogland; allen zijn we zomaar gestart, maar voor mensen met voelhorens komt vanuit de verte (die we God mogen noemen) een verbondenheid in het DENKEN AAN en zo het ZORGEN VOOR, zij het op afstand en virtueel.
Deze keer heb ik de titel niet verzonnen, maar voor de meesten, dus ook voor mezelf , geldt dat men al lang niet meer kijkt naar de titel van een blog. Het was dan ook wanneer ik het blog van Rozemarijn zag getiteld dat ik wist hier terug aansluiting te vinden met mijn eigen blog. Dus danke "Roos"! De verbondenheid die voortvloeit uit het bloggen met dat doel geeft me meer rust dan alle oppervlakkige mailings en chatcontacten.
Goeie avond en dank voor het "denken aan"! ... zeker straks op mijn verjaardag! (hint)
Al doende kom je er wel achter wat naastenliefde is. Doen dus! Niet de theorie maar de praktijk... Waar heb ik dat hier nog ten overvloede neergeschreven? Een overweging en een vraag aan mezelf en aan jou:
WIL IK ME TOT NAASTE MAKEN VAN DE CONCRETE MENS IN NOOD DIE IK ONTMOET?
Ja, de engel is terug van weggeweest, zie maar even lager. Ik hoop dat hij zich nu even stil houdt zodat hij zich kan tonen aan andere bloggers. In elk geval kan je het bericht lezen op het blog van Lya. Dit was ik haar toch ergens verplicht of hoe een engel soms ook voor wat meerwerk kan zorgen ... zolang hij maar voor JOU zorgt. http://bloggen.be/catootje/ en dan terugkomen naar mij hé. Bij deze wil ik wel eens zeggen dat mijn hersens soms niet meewillen wat plakken en knippen betreft en helemaal niet wat codes betreft, maar daar heb ik een reddende engel voor in o.a. de persoon van Nicole, Katrien ... Ja, ook ik ben een mens met beperkingen.
Aansluitend bij wat ik gisteren schreef ligt hier een toepasselijk tekst die best toen als intro kon gebruikt worden, maar kan even goed vandaag en ook morgen. De tekst komt uit een boekje dat ik 30 jaar terug gekocht heb, getiteld BRONNEN, van Valeer Deschacht.
Ieder mens heeft nood aan een reisgezel, een wapenbroeder, een goede herder. Zo was Jezus van Nazareth. Hij was zelden alleen. Velen waren naar hem aangetrokken als naar iemand die voortdurend naar elke blijdschap en verdriet luistert. Wie van hem weggaat kan het leven weer aan.
Geloven is geen drukkend plichtsbesef, wel een fundamenteel vertrouwen in de sfeer van: je mag, je mag er zijn. Ondanks alle kronkels in je verleden: JE BENT AANVAARD, je hoeft niet vergeefs mens te zijn.
Ja, dat was de bedoeling - vandaar de lege stoel - en wat ik me inderdaad ook had voorgenomen, maar ook al kan je dan even het bloggen stilleggen, dan zijn er ineens mails die me bereiken via het gastenboek; mails en complimenten die me zo ter harte gaan waar, bij het lezen ervan, mijn mond haast openviel en het ineens stil werd in en om me (in de positieve zin), zeg maar aangegrepen werd dat het ergens mijn verantwoordelijkheid is zo vlug en zo goed mogelijk in te spelen op de (onuitgesproken) vragen van bepaalde bloggers. Komt dit een beetje verwarrend over, kan zijn maar wanneer het de voorbije dagen bleek dat mensen mij al maanden volgen zonder te reageren en dan ineens hun diepste erkentelijkheid uitspreken, zelfs rechtreeks op hun blog, dan kan ik alleen maar ZEER ZEER DANKBAAR zijn, en voor hen die het hen aangaat wil ik dan ook een stuk verantwoordelijkheid opnemen nu ik heb gemerkt dat ik hier een tweede roeping mag leven geven.Naast die dankbaarheid in deze is er echter een vreemd gevoel van dit gewoon mogen doen en dan eigenlijk verrast te zijn door deze reacties, aanmoedigingen, waarderingen. Ja, het bracht wat meditatie met zich mee over eigen gaven.
Van één van die lezers in stilte kreeg ik aangenaam compliment, en bij het surfen op haar blog vond ik een link naar een ander blog en daar vond ik iets wat zo toepasselijk is voor velen onder u. Met haar toestemming heb ik het gekopieerd en naar die mensen gemaild waarvan i weet dat ze een schouderklopje kunnen gebruiken. Vandaag mag ik het ook op mijn blog plaatsen. Het resultaat van geloven in elk-ander? Ik denk het wel. In elk geval dank aan Lya voor de "engelenbijdrage"! De engel is spijtig genoeg op reis zoals je ziet, maar wellicht weer voor een goed doel. Nog meer dank voor mensen die me weten te waarderen in wat ik hier probeer in blogland, maar vooral laten wij voor elkaar een engel zijn, want om deze af te sluiten haal ik nog een citaat uit een andere mail:
HOE MOOI IS DE GENADE ALS DE LIEFDE OVERWINT!
Dit engeltje wil je troosten. En zegt BETERSCHAP, LIEVE MEDEMENS .Dat is mijn grootste wens. Wonderen bestaan niet, alleen als men er echt in kan geloven. En dat kan dit meisje je heus niet beloven. Maar troost is een gift, heel snel gegeven. En kan belangrijk zijn in ieders leven. Een kus, een schouderklop, of alleen: Ik ben er voor je zeg als je me nodig hebt, ik ben er in een tel.Ja, lieve mensen, dat kan tegenwoordig heel erg snel. Dank zei een kastje dat computer heet. En je hoopt dan dat je niemand vergeet. Sterkte en oprechte gevoelens tijdens het lijden. We willen je allemaal met een reactie verblijden. Maar soms is er lijden alleen, Zeg me, en ik ga naar je blog of bloggen heen. Wetend wat pijn en alleen zijn is, 1 teken is genoeg, ook al is het `s morgens vroeg.Dat zou helemaal fijn zijn. Dan duurt de dag niet zo vreselijk lang. En tuurt men niet stilletjes met hoop achter het gordijn. Dus lieve mensen bereik zoveel mogelijk mensen waarvan je weet: Die heeft het nodig. Bedankt. Kopieer dit, nu je toestemming krijgt. Het is voor het goede doel!
zet jij op? Of heb je ondertussen al leren leven zonder masker en mag je ook voor anderen zijn wie je echt bent?! Of willen anderen gewoon niet hebben dat je bent wie je zijt en kun je dat masker maar afnemen eens thuis binnen je muren?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
