Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Knooppunten wandeling rond de Ieperse groene long:
Terug heel goed wandelweer, goesting om de groene long van Ieper met knooppunten te wandelen. Had een parcours uitgestippeld tss de 20 à25km. Parkeerde de wagen een 100tal meter van het station, waar mijn eerste knooppunt was.
Ieper (Frans: Ypres) is een stad in de Westhoek, in het zuidwesten van de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ongeveer 35.000 inwoners en is daarmee de op vijf na grootste stad van West-Vlaanderen. Ieper is tevens het centrum van het gelijknamige arrondissement en de grootste stad in de Westhoek. De bijnaam van Ieper luidt 'de Kattenstad' of sinds het bezoek van paus Johannes Paulus II, 'Vredesstad'. Vroeger werd de stad soms ook Ieperen genoemd, zoals ook het Franse Ypres als een meervoud klinkt. Ieper ligt in de streek West-Vlaams Heuvelland.
Ik begon aan de wandeling op de Vesten aan knppunt62.
Hier opstelling van het circus. Hier ben ik al op de Vestingen. De Ieperse vestingen zijn de vestingen waarmee de Belgische stad Ieper sinds de vroege middeleeuwen is omringd. De huidige structuur van de vestingen is gebaseerd op het werk van de Franse vestingbouwkundige Vauban, in opdracht van de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV, in 1678. De huidige vorm is het resultaat van de ingrepen van de Nederlandse vestingbouwkundige Willem Lobrij (1773-1835) tussen 1815 en 1830. Vanaf 1852 werd de stad gedemilitariseerd en verdwenen de voorversterkingen. Ook ongeveer één derde van de hoofdomwalling verdween in deze tijd en werd vervangen door een afwateringsgracht met een rondweg aan de binnen- en de buitenkant van de stad, de huidige Wieltjesgracht.
Nog een eindje wandelen op de Vestingen tot aan de Rijselpoort.
Waar ligt dit ergens?
Hier aangekomen aan de Rijselpoort.De Rijselpoort is een stadspoort in de Belgische stad Ieper. De poort ligt in het zuiden van de stadskern, op de weg naar Rijsel. De Rijselpoort is de oudste en enige nog bewaarde stadspoort uit de veertiende eeuw die twee bewaarde delen verbindt van de Ieperse vestingen. De Rijselpoort, die vroeger de Mesenpoort werd genoemd, stamt uit de Bourgondische periode (14de eeuw) en is afgewerkt met Bourgondische torens. De poort is meerdere malen verbouwd geweest. In de 17de eeuw liet Vauban de toren verlagen en de hoofdwal verbreden. Na vernielingen in de Eerste Wereldoorlog werd de poort weer heropgebouwd. De Rijselpoort scheidt de Majoorgracht van de Kasteelgracht, en is dus een combinatie van een water- en landpoort. Aan de linkerkant van de Rijselpoort bevindt zich de ingang van de overwelfde zaal. Rechts van de poort vinden we de sluiskamer met de sluisdeuren van de beken en vestigingswateren. Via deze poort komt de Ieperlee de stad binnen. De Ieperlee heeft een bedding van ongeveer 2,5 meter diep, en is niet de voedingsbeek voor de vestigingsgrachten.
Van de Rijselpoort naar de Verdronken Weide. De grote baan dwarsen en ik kom aan de Verdonken Weide. De Verdonken Weideis een natuurgebied nabij de West-Vlaamse stad Ieper. Het wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos en het meet iets meer dan 40 ha.Van 1992-1996 werd dit gebied ingericht als waterbergingsgebied. Vooral het water van de Bollaertbeek wordt hier gebufferd. Ook wordt dit water gebruikt voor de productie van drinkwater. In het gebied bevindt zich een diepe plas, aan de oever waarvan zich vele oeverplanten bevinden. Ook zijn er graslanden met wisselende waterstanden, waar moeraszuring, zilverschoon, veerdelig tandzaad, fraai duizendguldenkruid en platte rus aangetroffen worden. In het gebied komen meer dan 160 vogelsoorten voor. zeldzame soorten zijn onder meer: zomertaling, slobeend, kleine plevier, kluut, rietzanger, waterral en blauwborst. Een deel van het gebied wordt begraasd door runderen. Men kan er ook wandelen en er is een vogelkijkhut. Hier een stukje wandelen in dit domein richting Zillebeke vijver.
Op weg naar de vijver.
Insectenhotel.
Aangekomen aan Zillebeke vijver. Zillebeke vijver is een vijver in het Belgische dorp Zillebeke. De vijver is 28 hectare groot en ligt net ten westen van het dorpscentrum. De vijver ontstond in de 13de eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper. In 1217 werden zo vijf vijvers vermeld, waaraan later nog aanpassingen gebeurden. Door afdamming van de vallei van de Zillebeek werd de Zillebekevijver gevormd, die rond 1295 ongeveer zijn huidige vorm kreeg. Naast deze vijver zijn ook nog de Dikkebusvijver en Bellewaardevijver bewaard gebleven. Tijdens de Eerste Wereldoorlog lag de vijver vlak tegen de frontlijn van de Ieperboog. Tegenwoordig dient de vijver voor de productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie. De ene kant van de vijver volgen(andere kant werkzaamheden)
Mooi zicht Eénmaal uit het domein wandelde ik langs het OC Rietje Via een mooi houten brug ging de wandeling verder via rustige wegen of paden richting Palingbeek.
Onderweg vele mooie vergezichten Zicht op de Kattestad.
Hier aangekomen aan een van de vele in-of uitgang van de Palingbeek. De is een natuurgebied en West-Vlaams Provinciaal Domein in Zillebeke, een deelgemeente van de Belgische stad Ieper. Het is meer dan 230 ha groot en ligt een paar kilometer ten zuiden van het dorpscentrum, op de grens met Voormezele en Hollebeke. Het domein ligt rond het oude kanaal Ieper-Komen. De Palingbeek is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland' .; Altijd mooi om er door te wandelen. Het gebied ligt op de waterscheidingskam tussen de bekkens van de IJzer en de Schelde, via de Leie. Men wenste een kanaal te graven dat de Leie zou verbinden met het Ieperleekanaal. In 1864 vingen de werkzaamheden aan. Probleem was dat men de tot 63 m hoge heuvelrug ten zuiden van Ieper moest doorsnijden. Men trachtte dit te bereiken hetzij met de aanleg van tunnels dan wel het graven van een diepe sleuf. De bodem was echter zeer instabiel en bestond uit een zandlaag die op klei was gelegen. Voortdurend stortten de constructies in. Ook een over het kanaal aangelegde brug verzakte en brak. In 1913 staakte men de werkzaamheden. Eén jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit, waarna de werkzaamheden nimmer werden hervat.;
de Eerste Wereldoorlog lag de Palingbeek aan het front van Ieperboog. Zowel Britten als Duitsers bouwden hier stellingen uit. De Britten noemden de steile noordelijke oever van het kanaal The Bluff. In de loop van de oorlog werd hier regelmatig ondergronds oorlog gevoerd, waarbij beide kampen via ondergrondse mijnen probeerden de vijandelijke stellingen te uit te schakelen. De oevers wisselden regelmatig van bezetter. Verschillende betonnen constructies uit die periode zijn bewaard in het gebied. In het domein liggen ook een aantal Britse militaire begraafplaatsen. Wat van het kanaal bleef bestaan was een 3 km lange sleuf die geleidelijk aan in bezit werd genomen door de natuur. Deze Palingbeek, met het omliggende bos (Molenbos en landgoed De Vierlingen) van meer dan 200 ha en bovendien nog 30 ha open landschap, werd in 1970 ingericht als provinciaal domein. Het omvat onder meer een bezoekerscentrum. Een aantal wandelingen is in het gebied uitgezet. In de jaren 90 werden ten zuiden van het domein de golfbaan van de Golf & Countryclub De Palingbeek aangelegd.;
Af en toe een klimmetje of een daling
Na de passage door het domein de Palingbeek ging ik richting het kanaal Komen - Ieper volgen
Zicht op Vormzele De kerk van Vormezele
Via enkele mooie veldwegels wandelde ik terug naar Ieper
Dwars door de weide
Restanten van de oorlog. Zicht op de Watertoren van Dikkebus. Nog 1 stukje natuur op mijn weg
Hier door het Tortelbos. Dit stukje bos was tot op heden onbekend. Het ligt in een terrein in de Pannenhuisstraat in Ieper waar vroeger 2 kasteeldomeinen uitstrekten. In de Eerste Wereldoorlog werden deze kastelen vernield en werd het terrein opgedeeld in bos en akkerland. In 1994 werden delen van het domein opgekocht door het Vlaams Gewest om er vervolgens in samenwerking met stad Ieper en Regionaal Landschap West -Vlaamse Heuvels in november 1995 te startten met aanplanting van het tortelbos. Het tortelbos werd beplant naarmate de natte plaatsen waar men wilgen, populieren, zwarte els, zachte berk, es en boskers terugvind. Op de drogere plaatsen vind men zomereik, haagbeuk, beuk en winterlinde terug. Langs de bosrand zijn talrijke struiken terug te vinden met eetbare vruchten zoals mispels, vlier, aalbes, stekelbes, wilde bramen en frambozen.;
Nog een eindje langs het water
Hier over een brugje en dan terug naar de start van deze hele mooie wandeling.
Gisteren Snellegem, vandaag dichter bij huis, ik ging wandelen in Aalbeke. Mijn wandelclub organiseerde in kader van Vlaanderen wandelt lokaal een tocht te Aalbeke.
Aalbeke is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1977 een deelgemeente van Kortrijk. Aalbeke heeft postcode 8511 en heeft een oppervlakte van 717 hectare. De deelgemeente had 2953 inwoners op 31 december 2007. Een inwoner van Aalbeke wordt een Aalbekenaar genoemd. Aalbeke is gelegen op 6 kilometer ten zuidwesten van Kortrijk en wordt omgeven door Rollegem, Moeskroen, Lauwe en Marke. Nabij het dorp ligt het Knooppunt Aalbeke van de Europese wegen E17 en E403. De oudste vermelding van Aalbeke dateert uit 1136 als Albecca. In 1211 was er voor het eerst sprake van een parochie. Het grondgebied was verdeeld over diverse heerlijkheden. De heerlijkheid Aalbeke fungeerde als dorpsheerlijkheid. Aalbeke maakte deel uit van de Roede van de XIII Parochies (met Kortrijk-Buiten, Marke, Rollegem, Bellegem, Kooigem, Lauwe, Rekkem, Moeskroen, Herzeeuw, Luingne, Dottenijs en Spiere), een van de vijf Roedes van de kasselrij Kortrijk. Omstreeks 1525 kwam de heerlijkheid in handen van Antoon de la Barre, die ook heer van Moeskroen was. Tot aan de Franse Revolutie waren de heren van Moeskroen ook heer van Aalbeke, het betrof verschillende families. Niet alleen de godsdiensttwisten (2e helft 16e eeuw), maar ook diverse krijgsverrichtingen in de 17e eeuw, eisten hun tol, met name de Negenjarige Oorlog (1688-1697). Omstreeks 1850 begon de industrialisatie. In 1842 werd de spoorlijn Kortrijk-Moeskroen aangelegd en in 1857 kreeg Aalbeke een station. De meeste inwoners van Aalbeke verrichtten huisarbeid. In 1907-1908 kwam de eerste fabriek, namelijk dakpannenfabriek De Sterreberg. In 1912 werkten hier ongeveer 150 mensen. In 1929 kwam de tapijtweverij Louis De Poortere in bedrijf. De aanleg van de snelweg E17 in 1968, en van de E403 en het bijbehorende Knooppunt Aalbeke' in 1977, vormden zware ingrepen. In het door de snelwegen afgesneden gehucht Preshoek werd het Preshoekbos aangelegd.
Deze dag waren er heel veel plaatselijke wandelingen, dus een grote toevloed aan wandelaars ging het zeker niet zijn. de start van deze wandeling was in het schooltje "de Bierkorf" men kon uit 3 afstanden kiezen, 6-12-18km. Na het aankomen van Henri en zijn vrouw, gingen de mannen op stap.
Zicht op Aalbekeplaats
De Hoogmolen van Aalbeke
Een mooi zicht op Aalbeke De Hoogmolen, een beschermde houten windmolen uit 1717. De Hoogmolen of Messiaensmolen is een windmolen in de tot de West-Vlaamse gemeente Kortrijk behorende plaats Aalbeke, gelegen aan de Luingnestraat 38.Deze standerdmolen van het gesloten type fungeert als korenmolen. Op deze plaats stond al een molen in 1714, in welk jaar deze door brand werd verwoest. Een nieuwe molen kwam gereed in 1717. In 1967 werd het windbedrijf gestaakt en hij raakte in verval. In 1980 werd de molen aangekocht door de stad Kortrijk en in 1994-1995 werd hij opnieuw in maalvaardige staat gebracht, waarna hij door vrijwillige molenaars werd bedreven. Wat vernield, jammer
mooie vergezichten.
Deze stond op de uitkijk. hele grote onderneming.
Was nog op zijn gemak.
Veel afwisseling tijdens de tocht.
De schoorstenen van Sterreberg(steenbakkerij)
Was zalig weer
Aan onze rustpost in Rekkem
Zicht op de Sjouwer, monument verwijzend naar de trekarbied in Noord-frankrijk. Deze toren is 35m hoog. Hier door een deel van het preshoekbos.
Het Preshoekbos.Het Preshoekbos is een natuur- en recreatiegebied in de West-Vlaamse gemeenten Kortrijk en Menen met hoofdingang aan de Aalbeeksesteenweg 49. Dit gebied heeft als kern het gehucht Preshoek, gelegen tussen Aalbeke, Lauwe en Marke. Het gebied wordt doorsneden door de autowegen E17 en E403. In dit gebied beheert het Agentschap voor Natuur en Bos sinds 2009 een 250-tal hectares, die reeds werden of worden bebost. Zowel ten oosten als ten westen van de E403 ligt het domein. Een viaduct verbindt beide stukken. Het bos, op voormalige akkers en weilanden geplant, bestaat uit inheemse bomen en struiken. In het oosten van het domein, nabij de Keizerstraat in Marke, ligt een bloemrijke helling met onder meer aardaker en donderkruid. Tot de vlinders die in het domein worden aangetroffen behoren oranjetipje landkaartje, bruin blauwtje, icarusblauwtje, oranje luzernevlinder, bont zandoogje en sleedoornpage. Andere dieren zijn patrijs, haas, konijn, wezel, hermelijn en vos. In het bos liggen enkele uit klei bestaande hoogten die ten behoeve van de baksteenindustrie werden gebruikt. Deze zijn of worden geïntegreerd in het gebied
Eenmaal uit het domein , nog een klein stukje wandelen tot aan onze startplaats. Aangkomen op onze bestemming, en wat genieten van de zon bij een kop koffie of iets fris.
Foto van een deels bestuur en wat medewerkers. Het was een leuke en fijne wandeling.
De parel van groot Jabbeke leek deze keer mijn favoriete bestemming. De wandelclub uit Jabbeke(de Rustige Bosstappers) hielden er hun jaarlijkse tocht te Snellegem. De wandelaars kregen zeker heel wat natuur te zien. Dus ik reed naar Snellegem om deel te nemen aan hun wandeltocht.
Snellegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Jabbeke. De naam komt van de Germaanse naam Snello, het suffix -inga en het toponiem heem en betekent dus "woonplaats van de lieden van Snello". Snellegem was reeds in de vroege middeleeuwen een Merovingisch kroondomein. Het Oosthof was daarvan de centrale hoeve. Het oudste kerkje werd vermoedelijk in de 7e eeuw naast deze hoeve gebouwd. In 941 werd Snellegem voor het eerst vermeld, en wel als Snethlingehem. Omstreeks 953 werd melding van een nieuwe kerk gemaakt. Het is vanuit Snellegem dat later de omliggende parochies van Jabbeke, Varsenare, Zerkegem, Sint-Andries en Sint-Michiels werden gesticht. Omstreeks 1150 kwam de parochie in bezit van de Abdij van Mont Saint-Quentin. Er werd een romaanse kerk gebouwd. Het heidegebied ten zuiden van Snellegem (het Vloethemveld) werd ontgonnen. Er werden dijken opgeworpen om wateroverlast in het ontgonnen gebied tegen te gaan. Ten zuiden hiervan was het moerassig en ontstonden viskweekvijvers. Eind 18e eeuw begon de bebossing van het Vloethemveld. Van 1883-1995 verbleven de Zusters van Liefde van Heule in het dorp, die het katholiek onderwijs verzorgden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog legde de bezetter een vliegveld aan langs de Oudenburgweg. In het Vloethemveld werden door hen houtskoolovens gebouwd. Zo werd een groot deel van het Vloethemveld ontbost. In 1924 werd door de Belgische overheid een munitieopslagplaats in het Vloethemveld gebouwd. Vanaf 1995 werd het militair domein omgevormd tot natuurgebied. Snellegem was een van de zes Vlaamse gemeenten die in 2015 geselecteerd was in een grootschalig genetisch genealogisch onderzoek van de KU Leuven. Hierin werd de Y-chromosomale variatie onderzocht van mannen die via diepe vaderlijke stambomen een link met het dorp hadden.
De start was vanuit het OC de Schelp. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Na een koffie te hebben gedronken begon ik aan de wandeling.
We kregen regelmatig wat mooie vergezichten
het eerste deel van deze tocht bracht ons richting Jabbeke via enkele mooie paadjes.
Hier een zicht op Jabbeke Hij stond op de loer Heel aandachtig Kerk van Jabbeke
Onze rustpost. Mooie gezegden op de trap. Na de rust ging het richting Zerkegem waar we een rust hadden bij een plaatselijke tuinder.
Een rustige en aangename wandeling.
Aangekomen aan het Maskobos.
Mooi stuk natuur.De Maskobossen is een boscomplex en natuurgebied ten zuiden van de West-Vlaamse plaats Jabbeke. Deze enkele tientallen hectare grote bossen werden einde 19e eeuw aangeplant als productiebos en omvatten eiken, lariksen, en beuken. Ook zijn er hakhoutpercelen. Het betrof ontginningsbossen in de velden, de woeste gronden in Zandig Vlaanderen. Het was lange tijd bezit van de adellijke familie De la Faille d'Huysse, en omstreeks 1946 werd het verkocht aan de familie Gillès de Pélichy. In 2000 werd het aangekocht door Natuurpunt. Kenmerken voor het gebied is een lange beukendreef. De bosuil, boomvalk en boomklever nestelen hier. Tegenwoordig is het gebied toegankelijk voor wandelaars en fietsers, en is er een wandelroute uitgezet. Men streeft naar een bosbeheer waarin inheemse soorten de overhand krijgen.
Hier onze nestor onder de wandelvrienden.
Bijenhotel
De 3 musketiers Moest ook eens op de foto staan. Hier door het Vloethemveld.Vloethemveld is een voormalige militair domein en krijgsgevangenkamp gelegen in Zedelgem. Momenteel is het een beschermd natuurdomein (deels natuurreservaat, deels bosreservaat, deels domeinbos) en Natura 2000-Habitatrichtlijngebied. Het Vloethemveld staat ook in de inventaris van onroerend erfgoed. In het gebied lagen meerdere vijvers. Deze waren ontstaan door de aanleg van de "Vossenbarm" in 1478 om overstromingen tegen te gaan. De meeste vijvers verdwenen weer in de 19de eeuw, toen het terrein met bos beplant werd. Door het decennialang maaien ontwikkelde zich op de vlaktes en de beschermingsbermen rond de munitieopslagplaatsen een heidevegetatie. Deze verschraalde grond met heidebegroeiing vormt thans een waardevol natuurgebied, dat vanwege zijn kwetsbaarheid niet voor het publiek toegankelijk is. Het bosdomein is wel opengesteld voor wandelaars, fietsers en ruiters.
Eventjes rusten.
heel mooi gedaan.
na het verlaten van het natuurdomein rest ons nog een klein stukje tot aan het eindpunt.
Wat verder zijn we terug aan de startzaal. Een mooie en leuke wandeling.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
