Zonnetocht:

Na gisteren te hebben gewandeld over de grens , ging ik vandaag een wandeling maken in Zonnebeke, waar de Drevestappers er hun Zonnetocht hielden. 

Zonnebeke is een Belgische gemeente in het zuidwesten van de provincie West-Vlaanderen, de streek die gekend is als de Westhoek. De gemeente omvat vijf deelgemeenten: Beselare, Geluveld, Passendale, Zandvoorde en Zonnebeke en telt ruim 12.500 inwoners. De plaatselijke bevolking spreekt van 'Zunnebeke'.

De naam Zonnebeke komt van Sinnebeche. De eerste vermelding van Sinnebeche dateert van rond 1072. Dit staat in een oorkonde van de bisschop Drogo uit Terwaan. Hierin vraagt hij aan Fulpoldus, kastelein van Ieper, om in het reeds bestaande parochiekerkje een kapittel van drie kanunniken te vormen en te onderhouden. Hierdoor ontstond een klooster dat later zou uitgroeien tot de invloedrijke en machtige augustijnenabdij Zonnebeke. Iets verderop vestigde zich een benedictijnse vrouwengemeenschap, de Nonnenbosabdij. De godsdiensttroebelen dreven haar eind 16e eeuw tot een verhuis naar Ieper. De mannenabdij bleef zo'n goede 700 jaar het centrum van cultureel, bestuurlijk werk en economie van het dorpje, tot de Franse Republiek in 1797 alle kerkelijke goederen in beslag nam en verkocht. De paters werden daarna verbannen.

Rond Zonnebeke hadden tijdens de Eerste Wereldoorlog heel wat gevechten plaats. In de deelgemeente Passendale bevindt zich het Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats ter wereld. In 2017 werd de Zonnebeke Church Dugout voor korte tijd voor het publiek opengesteld, een ondergrondse schuilplaats voor Britse soldaten onder de toenmalige kerk van Zonnebeke. Na de Eerste Wereldoorlog kwamen de gevluchte inwoners terug. Het was onzeker of Zonnebeke zou worden heropgebouwd, maar met de steun van de Belgische overheid werden de werken aangevat. Architect Huib Hoste had er een groot aandeel in, al botste zijn modernisme op te veel weerstand om al zijn plannen te kunnen verwezenlijken.[1] Hij realiseerde uiteindelijk de Onze-Lieve-Vrouwekerk, de toenmalige gemeenteschool, de pastorij en een huizenrij in de Roeselarestraat. Architect Antoon Dujardijn uit Brugge tekende het gemeentehuis, dat een heleboel vernieuwingen heeft meegemaakt, waaronder aanpassingen in 1975 en 1994 en de toevoeging van een inkom met onthaal in 2011.

Zonnebeke ligt in Zandlemig Vlaanderen op een hoogte van 45 meter. De hoogte in de omgeving varieert van 20 tot 62 meter door de aanwezigheid van de Midden-West-Vlaamse Heuvelrug. De bossen en natuurgebieden van belang zijn het Polygoonbos in het zuiden, en het kasteeldomein, nu een openbaar park, in de kom. De Zonnebeek stroomt langs het dorp en het kasteeldomein.

De start was vanuit het Zonnerad en men kon uit een 5tal afstanden kiezen. Ik ging de 20km wandelen.

Geniet van de zomer in het landelijke Zonnebeke. Autoluwe en landelijke wegen leiden je naar Sint-Juliaan met passage door het Haneveld. Prachtige vergezichten.

Een aangename en rustige wandeling.

24-08-2025 om 00:00 geschreven door jipie

Rondje Sluis:

Ditmaal ging ik wandelen net over de grens, nl in Zeeuws Vlaanderen. Ik reed naar Sluis om daar deel te nemen aan hun jaarlijkse wandeltocht Rondje Sluis.

Sluis is een vestingstad in het westen van Zeeuws-Vlaanderen, in de Nederlandse provincie Zeeland. De gemeente waartoe het stadje behoort heet eveneens Sluis, maar de hoofdplaats van deze gemeente is Oostburg. Tot 1995 was Sluis een zelfstandige gemeente. Op 1 januari 2023 had de stad Sluis 2.395 inwoners.

Het stadje Sluis werd in 1944 grotendeels verwoest door geallieerde bombardementen. Ook het unieke Belfort is toen volledig verwoest. Het centrum is echter weer opgebouwd en de omwalling is intact gebleven.

In het kleinschalige historische centrum van Sluis bevindt zich het enige Nederlandse belfort. In dit gebouw bevindt zich ook een historisch museum.

Windmolen De Brak, aan de zuidelijke uitvalsweg.

De historische stad Sluis had eertijds een rechtstreekse verbinding met de Noordzee en de Westerschelde via het Zwin. Als overblijfsel van het Zwin kan de Damse Vaart gelden, wat een kanaal is dat geleidelijk de plaats van de natuurlijke waterloop heeft ingenomen, toen deze geleidelijk verzandde. De Damse Vaart loopt dood in Sluis. Vroeger was hier een haven, maar scheepvaart is al lang niet meer mogelijk, doordat de Damse Vaart in 1940 is onderbroken toen de sifons werden verwoest.

De fundamenten van de voormalige Sint-Janskerk. Deze kerk, die een van de grootste in de streek was, werd gebouwd in de 14de eeuw en door een brand verwoest in 1811.

De oude Wallen van Sluis zijn nog grotendeels intact, met de Stenen Beer (Westpoort), Waterpoort, Zuidpoort en Oostpoort.

De grootste blikvanger van Sluis is het stadhuis, dat met het Belfort van Sluis als enige in Nederland is voorzien van een belfort, een versterkte toren met vier hoektorentjes. Het stadhuis werd in 1390 als symbool van de stedelijke vrijheid gebouwd naar het voorbeeld van de belforten in Gent en Brugge. In 1944 liep het gebouw zware schade op, waarna het in 1956 werd herbouwd. De raadzaal wordt afgesloten door een 18de-eeuws smeedijzeren hek dat afkomstig is uit het stadhuis van Middelburg. Langs de wanden hangen schilderijen en een wandkleed (1650). De toren (142 treden) biedt een weids uitzicht over het Zeeuws landschap

Sluis ligt in het zeekleipoldergebied op een hoogte van ongeveer 2 meter. De omgeving wordt gekenmerkt door akkerbouw. De Wallen van Sluis en de Damse Vaart zijn belangrijke natuurgebieden. Ten oosten van Sluis ligt de Krabbekreek terwijl de Belgisch-Nederlandse grens ten zuiden van Sluis gevormd wordt door het Lapscheurse Gat, dat overgaat in de Stierskreek. Enkele overblijfselen van de Staats-Spaanse Linies, zoals de Kruisdijkschans en Krabbeschans, zijn nog in het landschap aanwezig.

De aantrekkingskracht van Sluis komt voort uit het feit dat de winkels op zondag geopend zijn. Vroeger waren sommige producten in Nederland goedkoper of in België verboden en dat verhoogde de aantrekkingskracht. De opening op zondag begon al in 1908. Dit had te maken met het feit dat, ten gevolge van de toenmalige Franse secularisatiepolitiek de kloosters geen onderwijs meer mochten geven. De congregaties weken naar België en Nederland uit. In Sluis werd een zeer groot internaat, het Institut Saint-Joseph, gesticht. Veel jongens uit België en Frankrijk genoten daar hun onderricht. In het weekend kwam de familie op bezoek hetgeen voor grote drukte zorgde en leidde tot het openstellen op zondag van de winkels.

 Daarom heeft Sluis, ondanks zijn geringe aantal inwoners, een groot winkelbestand. Sluis is in Zeeland de winkelstad met het grootste aantal meters hoofdwinkelstraat. Het stadje, dat slechts een kleine twee kilometer van de grens ligt, kent een druk kooptoerisme vanuit België. De stad kent meerdere restaurants, waaronder tot eind 2013 Oud Sluis, een driesterrenrestaurant. In de zomer, wanneer veel toeristen aan de Zeeuws-Vlaamse kust verblijven, trekt het stadje een groot aantal dagjesmensen. Jaarlijks bezoeken zo'n 5 miljoen mensen Sluis.

Kenmerkend was ooit het grote aantal seksshops, in een tijd dat deze in België niet voorhanden waren.

De start van deze wandeling is vanuit de voetbalkantine nabij de wallen van Sluis.

Rondje Sluis is een wandeltocht over historische wallen van Sluis met uitzicht op het Belfort, over de oude wallen van Retranchement, langs het uitgestrekte natuurgebied Het Zwin en Noordzee nabij Cadzand. De route is uitgezet over verharde en onverharde polderwegen, over dijken en door polders en met uitzicht op zee. Een aanrader als je van natuur en zee houdt. Na iets te hebben gedronken begon ik aan de tocht.Ik besloot om de 25km te wandelen.

Het te volgen parcours

Aangeland in Cadzand.

Cadzand (West-Vlaams: Kezand) is een dorp, gelegen in het uiterste westen van de Nederlandse provincie Zeeland. In 2023 telde het in de regio Zeeuws-Vlaanderen gelegen dorp 695 inwoners. Sinds 2003 is Cadzand een deel van de gemeente Sluis. Tot Cadzand behoort ook Cadzand-Bad. Rond het jaar 1000 ontstond in het noordoosten van het Graafschap Vlaanderen een zandplaat, genaamd 'ce sant/ Cesant' (dé Zandplaat). 'Cesant', 'Caesant', 'Casant' en 'Cassant' zijn de oudste benamingen, die vanaf de 11e eeuw tot ver in de 16e eeuw gebruikt zijn in geschriften en op land- en zeekaarten. In die tijd was de schrijfwijze afhankelijk van het dialect, de klank en de interpretatie van de schrijver. Vanaf de 13e eeuw werd vaak een hypercorrecte ‘t/d’ toegevoegd (Catsant, Caedsant, Cadsant, etc.). In het algemeen werden letters ter vergemakkelijking van de uitspraak toegevoegd of weggelaten (Kerzant/Kezant). In de 19e eeuw werd ook ‘Kadzand’ geschreven. De ‘K’ vindt men terug in het gemeentewapen, dat tot 1970 gevoerd werd.De naam 'Cadesand / Cadesanda' (Germ. kado(n)- 'kleine dijk' en sanda- 'zand') is een eenmalige Latijnse verbastering (ad auferendam decimam de Wulpa et de Cadesand, 1111-1115) in het goederenregister van de Sint-Baafsabdij te Gent. 'Cadesand' komt verder niet voor in geschriften en op kaarten.

Plezierhaven van Cadzand.

De molen van Cadzand. 

Nooitgedacht is een ronde stenen beltmolen in het Nederlandse Cadzand, provincie Zeeland, die gebouwd is in 1898 en in gebruik is geweest als korenmolen. Reeds in 1620 was op dezelfde plaats de vroegere Oostmolen standerdmolen van de Strijdersdijk gebouwd. In 1662 werd deze vervangen door de Westmolen standerdmolen uit de Molenpolder. Deze is in 1721 vervangen door standerdmolen De Kat. In 1820 waaide de molen om maar werd weer opgebouwd. In 1897 brandde hij echter af. In 1898 is een nieuwe molen gebouwd, nu uitgevoerd als stenen bovenkruier. Tijdens de bouw werd besloten niet zo hoog te gaan als oorspronkelijk voorzien, maar omdat de kap al gereed was en deze moest passen werd de romp halverwege wat meer taps gemaakt, waardoor een knik in het muurwerk ontstond, die ook nu nog te zien is.

Tijdens de bevrijding in 1944 werd de molenkap ernstig beschadigd door een granaat. In 1947-1948 is de molen hersteld met onderdelen van ontmantelde molens uit de wijde omgeving. Dat dit nog zou gebeuren had de toenmalige eigenaar nooit gedacht. De naamloze molen heette vanaf dat moment de Nooitgedacht.

Bij gebrek aan werk wordt de molen in 1951 buiten bedrijf gesteld. De molenaar start een zuivelhandel en bouwt daarvoor een melkopslag aan de molen. De builzolder (1e verdieping) wordt verbouwd tot woonverblijf. Met het opkomend toerisme in Cadzand is er dringend behoefte aan slaapgelegenheden. Het woonverblijf en de ruimte daarboven worden in 1959 verbouwd tot 2 vakantieverblijven. Het aandrijfmechanisme van de in onbruik geraakte molen is verwijderd. Vanaf 1963 is er zelfs een bar in de molen. De melkopslag wordt toiletgebouw. De oneigenlijke bestemming van de molen bleek zeer gevaarlijk: in 1974 brandde de molen uit. Daarop is de molen gekocht door de Stichting Molenbehoud West Zeeuwsch-Vlaanderen. Met acties onder de bevolking en steun van het rijk, de provincies en de gemeenten kan begonnen worden met de restauratie met het doel de molen weer in zijn originele staat terug te brengen. Onderdelen vanuit het hele land, maar ook nieuwe materialen worden toegepast. De bovenas uit 1721 van molen De Kat, die in 1820 omwaaide, in 1897 verbrandde en in 1944 een granaatinslag overleefde, blijkt ook na de brand in 1974 nog bruikbaar voor restauratie van de Nooitgedacht. In mei 1977 kon de molen weer in gebruik genomen worden. De Nooitgedacht is elke woensdag en zondag te bezichtigen.

Een hele mooie wandeling met veel variatie.

23-08-2025 om 00:00 geschreven door jipie