Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Met spijt nemen we afscheid van het haast ongerepte landschap met de zuivere lucht en de heerlijke bergwereld. In de 19°eeuw was Elbigenalp de zomervakantieplaats van het Beierse koningshuis. Met koffers volgeladen met mooie reisherinneringen wordt er huiswaarts gereden. Ook ditmaal hadden we afterekenen met heel wat vertraging aan de grens tussen Luxemburg en België (2u) wegens werkzaamheden.
Na een goede nachtrust en een flink ontbijt wordt er voor een halve daguitstap gezorgd. In Bach brengt de top moderne gondel je tot op een hoogte van ongeveer 1800m. Op deze grasberg geniet men van een mooi panorama op de omliggende bergwereld. Het is één van de mooiste uitzichten van de regio.
Bach is een gemeente in de Oostenrijkse deelstaat Tirol, en maakt deel uit van het district Reutte. Bach behoort tot het hofdistrict Reutte. Bach ligt in het bovenste Lechdal, vier waterlopen stromen door de gemeente, twee grote waterlopen, dit zijn de rivier de Lech (Tirools Lech Natuurpark) en de Alperschonbach en twee kleinere waterlopen: de Modertalbach en de Sulzlbach. De zeespiegel is 1070 meter. De plaats waar Bach voor het eerst in documenten wordt genoemd in 1427. Met fresco's versierde huizen herinneren aan de vroegere seizoenarbeiders in het Lechdal, die naar het buitenland verhuisden. Zoals gebruikelijk in het Lechdal, werd de gemeente Bach zeer laat gesticht. Om nieuw land en nieuwe boerderijen te verkrijgen, gaven eigenaren boeren de opdracht om land te ontginnen en het vervolgens in een speciale feodale relatie te houden. Bach was ondergeschikt aan het hof Ehrenberg en werd daar in 1500 toegewezen aan de advocaat Mitter Lechtal. In het hof Ehrenberg rond 1649 werden de politieke gemeenschappen aangeduid als parochies, met Bach maakte deel uit van de parochie Elbigenalp. Tot 1854 werd Bach altijd aangeduid als Stockach, pas in de tijd daarna werd de gemeentenaam Bach gebruikt.
De Jöchlspitze (ook gespeld als Jöchelspitze) is een 2226 meter hoge grasberg in de Allgäuer Alpen in het Oostenrijkse Tirol.De Jöchlspitze is de meest zuidelijke top van een kam die zich vanaf de Hornbachspitze via de Große Krottenkopf vanaf de hoofdkam van de Allgäuer Alpen uitstrekt in de richting van het Lechtal. Het is een kenmerkende met gras begroeide top zoals deze in de omgeving veel voorkomen. Meerdere gemarkeerde wandelwegen voeren naar de top. De makkelijkste loopt over het Botanische Lehrpfad vanaf het bergstation van de Lechtaler Bergbahn
Hier was er een leerschool van paraponte bezig.
Na wat te hebben gewandeld op de Jöchelzpitze keerden we terug naar ons hotel. In de namiddag waren we vrij en voor de liefhebbers hield Dominique een kleine wandeling door het dorp langs de houtsnijderij en nog een klimmetje naar een kapel.
Aangekomen bij de houtsnijderij.
Enkele mooie stukken
Binnenzijde van de kapel
Nog een mooi zicht op Elbigenalp. 2enmaal terug van ons klein wandelingetje, ging ik eens het kerkje van het dorp gaan bezoeken met ook het dodenhuisje.
De binnenkant van het kerkje is ook heel prachtig, het deed me denken aan de Wieskirche.
Hier het kerkhof bij de kerk. Dit is de ingang van het dodenhuisje met rechts een trap naar de kelder. Hier liggen de beenderen van de overleden inwoners. Dan terug naar ons hotel
Hier nog een mooie chalet. Daarna nog een laatste maal genieten van een heerlijk avondmaal en na het eten was er nog door de eigenaars een Tirools optreden.
Heel veel ambiance
Na dit optreden was het intussen de tijd aangebroken om te gaan slapen. Morgen ochtend na het ontbijt was de terugreis voorzien.
Vandaag stond er een verrassing op het programma. Wel vandaag wordt het een aangenaam bezoek aan de Lechtaler Alpen.We verblijven de ganse dag in de bergwereld rondom het beroemde Lech. Verrassend genoeg zorgen we zelf voor wat op ons bord komt deze middag.
Lech is een gemeente in de West-Oostenrijkse deelstaat Vorarlberg, gelegen in het district Bludenz (BZ).Lech heeft in Nederland vooral bekendheid gekregen omdat de Nederlandse koninklijke familie er jaarlijks in de voorjaarsvakantie op skivakantie gaat. Lech is echter al sinds de jaren 30 een prominente wintersportplaats. Lech heeft een oppervlakte van 90 km². De plaats ligt aan het noordelijke einde van de Flexenpas (verbinding Lech-Stuben). Ten noorden van Lech ligt het dorp Warth. De verbinding Lech-Warth is in de winter doorgaans gesloten in verband met lawinegevaar. Het gebied is bekend om de sterke sneeuwval. Lech ligt op de grens van de Lechtaler Alpen en het Lechquellengebirge. Lech zelf ligt op 1444 m boven zeeniveau. De omliggende bergtoppen zijn rond 2500–3000 m hoog. Het dorp ligt vlak bij de bron van de rivier Lech, welke in de Donau uitmondt. Lech is gelegen in het zogenaamde Arlberggebied. Dit is genoemd naar de Arlbergpas, die de grens vormt tussen de deelstaten Vorarlberg en Tirol. Ook het net zo beroemde St. Anton is gelegen in dit gebied, maar dan aan Tiroler zijde van de Arlberg.
De Lechtaler Alpen vormen een bergmassief in de Noordelijke Kalkalpen in de Oostenrijkse deelstaten Vorarlberg en Tirol. Het grootste deel van het gebergte ligt in laatstgenoemde deelstaat. De Lechtaler Alpen hebben een karakteristieke aanblik als gevolg van de opbouw uit sedimentgesteente. Het bergmassief heeft de hoogste bergtoppen van de Noordelijke Kalkalpen en bovendien de enige bergtop hiervan met een hoogte boven de 3000 meter, de Parseierspitze (3036 meter). Met een oppervlakte van iets meer dan duizend vierkante kilometer vormen de Lechtaler Alpen verder de grootste subgroep van de Noordelijke Kalkalpen. De Lechtaler Alpen wordt in het westen begrensd door de Flexenpas. Van daaruit loopt de grens langs de rivier Zürser Bach via Zürs tot aan de uitmonding in de Lech in Lech am Arlberg. De Lech, die vervolgens stroomt door het Lechtal, vormt tot aan Reutte de noordelijke grens. Van daaruit loopt de grens via de pas Ehrenberger Klause tot aan de Fernpas in het oosten. Het Gurgltal ligt aan de zuidoostelijke zijde van de Lechtaler Alpen, waarna de Inn tussen Imst en Landeck een deel van de zuidelijke begrenzing vormt. De rivieren de Sanna en Rosanna scheiden het gebergte vervolgens van respectievelijk de Samnaungroep en de Verwall. Vanaf Sankt Anton am Arlberg verloopt de grens naar de Arlbergpas, om vervolgens vanaf Stuben am Arlberg weer naar de Flexenpas te lopen. Op sommige kaarten en in sommige atlassen wordt ook het gebergte ten westen van de Flexenpas tot de Lechtaler Alpen gerekend. In de indeling van de Alpen zoals gebruikt door de Deutscher, Österreichischer en Südtiroler Alpenverein wordt deze berggroep echter als apart gebergte gerekend, het Lechbrongebergte.
De verrassing was, we werden ingedeeld in groepjes en we moesten vissen op forel voor ons middagmaal. Eénmaal begonnen sloeg het weer om en begon het hard te regenen en waaien. Het hield maar niet op en werden we verplicht ons te schuilen. Ik had bewust geen foto's genomen om mijn toestel te vrijwaren. Dus niet veel vis gevangen, maar gelukkig konden we toch een heerlijke vismenu krijgen. Na de middag was het opgehouden met regenen.
Hier zijn we aangekomen bij onze verrassing. Dreigende wolken verpesten onze activiteit. Nu nog alles droog.
Een blik op de Lechtertaler Alpen. Na het verrassend middagmaal gaan we met de Rüfibahn de hogere sferen opsnuiven. Op de Rüfikopf geniet men van het wondere uitzicht en kinnen we wandelen op grote hoogte of genieten van het panorama.
De Rüfikopf is een bergtop in Oostenrijk. Het is gelegen in het district Bludenz en de deelstaat Vorarlberg, in het westen van het land, 500 km ten westen van de hoofdstad Wenen. De top van de Rüfikopf ligt 2.362 meter boven de zeespiegel,of 101 meter boven het omringende terrein. De breedte aan de basis is 0,73 km. Het terrein rond Rüfikopf is overwegend bergachtig, maar in het noorden is het heuvelachtig. Het hoogste punt in de buurt ligt op 2.613 m boven zeeniveau, 1,4 km ten zuidoosten van Rüfikopf. Rond Rüfikopf is het vrij dunbevolkt, met 27 inwoners per vierkante kilometer. De dichtstbijzijnde grotere gemeente is Mittelberg, 13,7 km ten noorden van Rüfikopf. Het gebied rond Rüfikopf bestaat voornamelijk uit graslanden
Op de Rüfikopf geniet je van het wondere uitzicht en kan men wandelen op grote hoogte of genieten van het bergterras.
Na het bezichten van dit mooie panorama begaven we ons richting autocar om terug te keren naar Elbigenalp. Voor ons avondmaal nog een kleine wandeling gedaan in het dorp.
Na het avondmaal nog wat uitrusten op het terras alvorens te gaan slapen.
Na ons ontbijt gingen we in de voormiddag een bezoek brengen aan de Wieskirche.
De bedevaartskerk van Wies (Duits: Wieskirche) is een ovale rococokerk, ontworpen in de late jaren 1740 door de broers J.B. en Dominikus Zimmermann, van wie de laatste elf jaar van zijn leven in de buurt woonde. Het is gelegen in de uitlopers van de Alpen, in de gemeente Steingaden in het district Weilheim-Schongau, Beieren, Duitsland. Vanwege de uitstekende rococo-architectuur werd de Wieskirche in 1983 toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Er wordt gezegd dat in 1738 tranen werden gezien op een vervallen houten beeld van de Gegeselde Verlosser. De legende van dit wonder resulteerde in een pelgrimstocht om het beeld te zien. In 1740 werd een kleine kapel gebouwd om het beeld te huisvesten, maar men realiseerde zich al snel dat het gebouw te klein zou zijn voor het aantal pelgrims dat het aantrok, en dus besloot de abdij van Steingaden een apart heiligdom te laten bouwen. De bouw vond plaats tussen 1745 en 1754 en het interieur werd versierd met fresco's en stucwerk in de traditie van de Wessobrunner School. "In de hele kerk werd alles in het werk gesteld om het bovennatuurlijke zichtbaar te maken. Beeldhouwkunst en muurschilderingen gecombineerd om het goddelijke in zichtbare vorm te ontketenen". Er is een populaire overtuiging dat de Beierse regering van plan was het rococo-meesterwerk te verkopen of te slopen tijdens de secularisatie van Beieren aan het begin van de 19e eeuw, en dat alleen protesten van de lokale boeren het van de ondergang hebben gered. Beschikbare bronnen documenteren echter dat de verantwoordelijke staatscommissie duidelijk pleitte voor het voortbestaan van Wies als bedevaartsoord, ondanks economische bezwaren van de abt van Steingaden. Velen die voor het beeld van Jezus op het altaar hebben gebeden, hebben beweerd dat mensen op wonderbaarlijke wijze zijn genezen van hun ziekten, waardoor deze kerk nog meer een bedevaartsoord is geworden. [citaat nodig] De kerk onderging tussen 1985 en 1991 een uitgebreide restauratie. De Wieskirche heeft een ovale plattegrond, met een halfronde narthex. Binnenin ondersteunen twee zuilen voor de muren de uitgebreide kroonlijst, met uitgebreide stucversieringen (geschilderd door J. B. Zimmerman) en een lang, diep koor. De plafonds zijn geschilderd in een trompe-l'oeil-stijl, die zich lijkt te openen naar een iriserende hemel.
Hier een zicht op ons verblijf in Elbigenalp
Kijk eens diep in min ogen Het sportcentrum vlak aan ons hotel. Aangekomen bij de Wieskirche.
Prachtig interieur.
Na dit prachtig bezoek aan deze kerk reden we naar een restaurant om daar ons middagmaal te nemen.
Na het middagmaal brachten we een bezoek aan het eerste sprookjeskasteel van LudwigII, Neuschwanstein. Het kasteel was de inspiratiebron voor één van de Walt Disney tekenfilms. Ludwig wist één van zijn dromen fantastisch te laten bouwen tegen de achtergrond van de Tiroolse bergen. Ook hier mocht men geen foto's nemen.
Neuschwanstein in Beieren is een kasteel in het dorp Hohenschwangau in de gemeente Schwangau bij Füssen in de Allgäu, gebouwd in de tweede helft van de 19e eeuw in opdracht van (de later krankzinnig verklaarde) koning Ludwig of Lodewijk II van Beieren. Het is het beroemdste bouwwerk van Lodewijk II en met zo'n 1,3 miljoen bezoekers per jaar een populaire trekpleister (zo'n 10.000 mensen per dag in de vakantiemaanden juli en augustus). De bouw werd door Ludwig gestart in 1869 en zijn bedoeling was het oprichten van een middeleeuws ridderslot. Het ontwerp van de burcht werd gemaakt door de theaterarchitect en decorontwerper Christian Jank en voor de uitvoering waren Eduard Riedel en Georg von Dollmann verantwoordelijk.
De werken aan het kasteel werden bij het overlijden van Lodewijk in 1886 onmiddellijk stilgelegd. Het kasteel werd oorspronkelijk de Neue Burg Hohenschwangau genoemd, zijn huidige naam kreeg het in 1886 na de dood van Lodewijk.[1] De eerste naam ging terug op de burcht van de heren van Schwangau die zich op dezelfde plaats bevond. De middeleeuwse burcht Schwanstein bevond zich op de plaats van het huidige slot Hohenschwangau.Ironisch genoeg werd het kasteel, dat gebouwd werd voor één enkele bewoner, zes weken na de dood van Lodewijk II geopend voor bezoekers, en sindsdien is het een Europese topattractie geworden. Toeristen kunnen te voet naar boven of zich (zoals de koning) per koets naar boven laten voeren. Walt Disney heeft Neuschwanstein bezocht voordat de bouw van zijn eerste themapark begon en het stond model voor het kasteel van Doornroosje in Disneyland in Californië. Slot Neuschwanstein bestaat uit meerdere gebouwen die over een lengte van ongeveer 150 meter aaneensluitend gebouwd werden op een rotsplatform. Het uitgestrekte gebouw is met talrijke torens, siertorentjes, puntgevels, balkons, kantelen en beeldhouwwerk versierd. De vensteropeningen van het hoofdgebouw zijn in romaans aandoende dubbelbogen of drievoudige bogen uitgevoerd. Het gebouw met de Tegelberg en de kloof van de Pöllat op de achtergrond of voor het decor van de Voor-Alpen met zijn talrijke meren tussen de heuvels, biedt vanuit alle richtingen gezien een schilderachtige aanblik. In tegenstelling tot de meeste middeleeuwse ridderburchten die over eeuwen groeiden en werden uitgebouwd, werd deze zogezegde ideale ridderburcht in een keer ontworpen en in elkaar opvolgende fases uitgevoerd. De burcht was bedoeld als het prototype van een middeleeuws kasteel, maar de bouwelementen die essentieel waren voor de verdediging van een middeleeuwse burcht ontbraken volledig in Neuschwanstein.
Na dit bezoek was het terug tijd om naar ons verblijf te rijden.
Na het avondmaal, nog wat na gepraat en nog een fotootje genomen van de valavond.
Na het ontbijt brengt de bus ons naar het mooie Tannheimertal. Het Tannheimer Tal is een hooggelegen westelijk zijdal van het Lechtal in de Oostenrijkse deelstaat Tirol en ligt geheel in het district Reutte. Het buigt bij Weißenbach am Lech af uit het Lechtal. Het voert vervolgens over de Gaichtpas en via de Haldensee naar de Oberjochpas, die de grens vormt met het Duitse Beieren. Het dal wordt doorstroomd door de Vils, de Berger Ache, de Nesselwänger Ache, de Warpsbach en de Weißenbach. Het Tannheimer Tal vormde in de Middeleeuwen een belangrijke handelsroute voor zout vanuit Hall in Tirol naar het gebied rondom het Bodenmeer. Toen er in 1780 een weg werd aangelegd over de Arlberg werd deze route echter minder belangrijk. Het dal is gericht op het toerisme, waarbij zowel zomer- als wintertoerisme een belangrijke rol vervullen.
Op de Füssener Jöchl komt men onder de indruk van de ongerepte natuur. Het uitzicht is er indrukwekkend en wonderbaar. In dit uitzonderlijk berglandschap komen de wandelaars wel aan hun trekken.
Na ons middagmaal gaan we de bergwereld bekijken vanop een boot. Men vaart op de Plansee tussen de Zwieselberg en de steile Spieswand in, net alsof je je op een Noorse fjord bevindt.
Hier zijn we dan aangekomen bij de Plansee.
De Plansee is een meer in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Het meer ligt ten oosten van Reutte, dicht bij de gemeenten Breitenwang en Heiterwang in het district Reutte. Het meer, gelegen op een hoogte van 976 meter, heeft een oppervlakte van 2,87 km², bij een maximale lengte van zes kilometer en een maximale breedte van een kilometer, en is daarmee het grootste meer in de Außerfern. Op het diepste punt is het meer 78 meter diep. Het ligt hemelsbreed ongeveer zeven kilometer ten zuidwesten van de Ammersattel. Het ontvangt water via twee riviertjes en de waterafvloed van het meer gaat via de Archbach naar de Lech. De Plansee is via een kanaal verbonden met de Heiterwanger See. Beide meren hebben een belangrijke functie bij de opwekking van elektriciteit. Op de Plansee en de Heiterwanger See bestaat de hoogstgelegen commerciële scheepvaart van Oostenrijk, omdat er van eind mei tot in de herfst rondvaarten worden aangeboden. Langs de noordoever loopt de over de Ammersattel lopende weg tussen Reutte en het Duitse Ettal.
Na de rondvaart reden we terug naar ons hotel om ons avondmaal te nuttigen. Terug een mooie dag gehad.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
