Bewegingsfluisterende gedachtendans Welkom op mijn Blog over: "Mind Talks" en "Body Blues" of: "dansende kleuren"... .
08-08-2008
Deel 3
De benen worden gestrekt met fikse tred, ook een steile klim hoort erbij, om ons een subliem uitzicht te geven op de romantische ankerplaats, de eigen boot tussen de anderen en het ons omwikkelende ondergaande rood-gouden zonlicht.Je kan je moeilijk van het gevoel ontdoen in Portugal te zijn. Ik ging er vaker hedentijdse dans geven. Die gewaarwording hier bevalt me best.Deze stek moet ik onthouden.Onze buurman zeilt met een gerestaureerde boot van 1882. Een langkieler met een boegspriet. De man oogt heel vrolijk en een beetje bizar. Wellicht een kunstzinnige natuur. Hij is opgetogen als we hem wat aanspreken. Zijn vrouw en twee jonge kinderen hebben de aarde voor het water geruild. Hun boot is hun thuis, de zee hun vriend en landschap. Wij genieten van deze momenten, van dit samenzijn. De nacht valt. Een diepe slaap maakt zich meester van de bemanning.Alleen het rukken van de ankerketting doet me beseffen dat ik niet aan wal ben.Lulworth Cove, wat zijde hij schoone!
Ik zie onze kapitein opstaan in pyjama, om even op de trap te staan turen naar de omgeving.Een kleine grijns op zijn gelaat laat hem genoegdoenlijk vrede nemen met dit miniparadijsje waar we liggen. Dan verdwijnt hij weer. Ik neem nog wat fotos, terwijl ik een stem hoor zeggen dat het ontbijt klaar is. Och, kon dit maar blijven duren, maar onze missie moet worden volbracht binnen een bepaalde tijd: 7 dagen, en niets meer.We merken een zekere spanning, want weldra vangen we deovertocht naar Alderney aan.Een heel eind, terwijl we de wind voelen aanwakkeren, een beetje scherp, maar niet om je onbehagelijk te moeten gaan voelen. De afvaart doet een weinig deemoed in me opkomen. De kustlijn wordt kleiner, lager, grijzer, afwezig, verder dan ooit. De golven bouwen op, en het buiswater is weer van de partij. Nu en dan is het alsof het regent.Behalve wat sluierwolken is er alleen de zon en de zee, en wij, met vijf de tijd dodend met praten tegen de golven, af en toe een grapje maken, enige filosofische gedachte, een drankje, een vlugge hap, een plasje of iets meer, een kort dutje, een foto, een achtervolgen van een verdwaalde vogel met een gebiologeerde gezouten blik, of een mijmering over al wat was en losgelaten dient te worden.Kruisend vrachtverkeer op volle kracht brengt je terug tot de realiteit dat je niet alleen bent op de wereld.Een beetje oploeven, een beetje afvallen. Je kunt die grote stalen monsters beter voorrang geven, want stoppen kunnen ze eigenlijk niet. Time is money! Niet voor ons, gezien we gemiddeld 10 kilometer per uur doen, en er geen prijzenpot valt te winnen. We hebben de luxe dit voor ons plezier te doen, en dat is echte luxe! Eerst neemt de wind wat af, dan later op de dag neemt ze weer toe en duwt ruim achterlijk in de rug. En zie, een schim duikt voor ons op, heel klein, als een platte pannekoek van donkere deeg. Dan wordt het duidelijker dat het land is, met rechts ervan wat uitsteeksels. Rotspartijen die je beter daar laat waar ze zijn. Mochten we daar voorbij schieten, zitten we in een heel sterke stroming die aan land gaan niet meer toelaat. Opletten geblazen, koers houden, uitkijken voor andere boten, kalm blijven, en toch geboeid. Ik sta aan het roer, de haveningang (eigenlijk is het een ingesloten baai), is nu niet meer te mislopen. De golven zijn hoog en duwen de boot het gat in. Er ligt een grote driemaster voor anker, en verderop heel wat uitgewaaide zeilboten aan moorings, en alles klotst en klutst, en biebelt en danst op en neer dat het een lieve lust is. Ik kijk even om en zie alleen een muur water en een streepje grauwe grijze lucht. Vlug vooruit sturen, maar die muren blijven me opjagen, tot we in een rustiger vaarwater komen, waar een aanhoudende deining alles door elkaar schudt. De mooring te pakken krijgen koste ons een pikhaak overboord manoeuvre. Bij een tweede poging liggen we vast, en dan merken we dat de havenmeester per boot speciale touw aanreikt en helpt vastmaken. Ach, juist, wij zijn straffe mannen, en die zal dat geweten hebben . We komen even op adem, ontkurken een fles Grand Baron, en klinken op weer een oversteek meer op ons palmares. Alles verliep veilig tot nu toe, er is niets abnormaals te melden. Als je boot in luttele seconden van bakboord 45°, naar stuurboord 45° slingert, bekruipt je toch het idee dat dit niet de gezelligste ligplaats is die je dacht te hebben gevonden. Maar zo liggen ze daar allemaal te dansen, alsof een avondje benenwerk werd besteld.
Na vele malen op en af, heen en weer, in en uit, meren we af naast een uniek exemplaar uit 1962, waar 8700 werkuren in 5 jaar tijd een pareltje hebben van gemaakt. We durven haast niet over het voordek naar de wal gaan.De vrij jonge eigenaar gaat met klassieke grote oude schoeners naar de caraïben als delivery. Hij is uitermate vriendelijk, vol jong dynamisme. Zijn getaande huid toont dat de zee zijn thuis is. We tanken bij, vullen het drinkwater aan, en gaan dan even snuisteren. Later op de dag doen we een wandeling in het stadje. Het wemelt er van de matrozen, elk in hun uniforme T-shirt met opdruk, tonend tot welke boot of team ze behoren. Eerlijk gezegd, nog voor we hadden aangelegd heb ik een traan geplengd. Zo veel moois aan boten zag ik nooit voorheen in het echt.Een sfeer die de ziel van de zee verklankt,een orgie van zielsverwanten, met een aanblik alsof het een filmopname betrof. De 10.40 u zeilen tot daar verbleekt bij de gevoelens die dit alles in je oproept. Cowes, I love you! Ik heb onze captain in mijn armen genomen en innig bedankt. Een jongensdroom werd werkelijkheid! De dag erop, woensdag, zijn we vroeg uit veren en varen we uit om 7.07u, de Solent op naar het Westen toe. In een gesluierde lucht, zwanger van een prille ochtendzon die een warme dag belooft, drijven zeilend in al hun pracht, een drietal reuze schoeners onder volle zeilen in een jammerende zachte bries. Het gelige zonlicht geeft het een zweverige sfeer, een onwezenlijke vertoning die me bijna doet denken dat ik droom. Wat is dit betoverend mooi. Je zoekt in de zoeker van je fotocamera, en je vergeet bijna de knop in te drukken om deze indrukken vast te leggen. Ja, het maakt je een wijle week . Adieu Cowes, of liever, tot weerziens, zo hoop ik toch.Dichte flarden mist vullen de dalen tussen de golvende heuvelruggen op de wal, waar groen de boventoon is, en stilte en rust het leidmotief. Het is paradijselijk te noemen en zeer uitnodigend.Na een korte tocht doen we in Yarmouth drinkwater in.Het is heet, en er wordt druk gesmeerd tegen zonnebrand. We doen een zoektocht naar een verloren zoon en dochter, die bij het horen van de aanwezigheid van een romantische slijkrivier, al ra roeiend op ontdekking gingen, zonder de scipper enig teken van hun ondernemingsgeest te kennen te geven.Een kleine sleep van hun rubberbootje, een natte broek, en onze tocht kon verder gaan. De oevers hier, doen denken aan de kustlijn in Kroatië. We zeilen weer, en doen 7.5 knopen, wat zeer goed is, daar de wind de 4 Bf niet te boven gaat. Koers houden en trimmen zijn geheime termen voor wie ze niet kent . Wij zijn straffe mannen! Om 15.50u gaan we de Needles voorbij, een plaats waar menig oceaanzeiler de kaap rond om een lange afstandswedstrijd af te werken. Enige trots komt in je op, want daar komen de groten van de zeilwereld voorbij. Ik voel me dankbaar bij dit alles, en doe een stille wens voor mijn vrienden aan boord.We hijsen de spi, die waggelend zijn wangen vult, tot een kleurrijke bolle vorm die de boot voorwaarts trekt, lijdzaam volgend in een kokkelend geluid van kielzog dat niet breken kan.We doen 8.2 knopen (een knoop is een zeemijl of 1853 meter). Je krijgt er kippenvel van. Een gewicht van 7.4 ton onder zeil door het water sleuren is niet evident. Straks worden we nog geflitst . Neen, want zeilen doe je bedaard en met geduld. De late namiddagzon geeft de zee voor ons een zilverwitte schijn met gouden aderen doortrokken. De kust die langs ons glijdt is hoog en ruw en donker grijs of bruin. Hier en daar een huis, meer niet. Je waant je ergens heel verweg in een tropisch gebied.Een kleine Race doet schuimkoppen ontstaan, de boot wordt uit zijn koers getrokken, de stuurman is alert, maar niemand ervaart dit als ongemakkelijk. We zeilen heerlijk.De kust leest ons voor uit haar oude verhalen, en wij genieten van haar authenticiteit en schoonheid.Een bescheiden stem zegt ons uit te kijken naar een kleine baai ingesneden in de ruige rotsige kustlijn.Lulworth Cove moeten we hebben, om voor anker te gaan. Enkele zeilen verraden ons die inham. Bij het naderen zien we de rotswanden uit elkaar wijken met binnen haar armen een kleine opening waar duidelijk zichtbaar boten voor anker liggen. Omzichtig voeren we doorheen de smalle ingang, en peilen de diepte. Er staat 7m, 5m, 4m. We zetten het anker uit. Als we zeker zijn dat we niet krabben, ruimen we wat op, en doen appel op onze matroos Wouter, die ons paddelend naar de oever brengt.Hij duwt de roeiriemen voor zich uit, en dat is best grappig, maar hij is fors en vaardig en weet iedereen veilig op het keienstrand af te zetten.
Oh, Solent mio!(zeven dagen zee en wind, Juli 2008)
De boot lag in Nieuwpoort, wachtend met licht golvende heupbewegingen, tot de straffe mannen haar onder hun goede zouden nemen. En zo geschiedde.
We voeren uit op zaterdag 19 Juli in de heel vroege morgen, windkracht 8 Beaufort, pal op kop en met een erg knobbelige zeegang. Het buiswater hield ons wakker, en hoe meer er over kwam, hoe dichter we bij Duinkerke kwamen. Daar we een zeezieke jonge dame aan boord hadden, werd besloten Duinkerke aan te lopen, hopend op wat zon om onze natte spullen te kunnen drogen, om de volgende dag de oversteek te maken naar Dungeness. Laura was ons goed gezind, de was werd droog, de moed weer geheel herwonnen, en zondag zeilden we om 6.50u af, in een nog wel woelige zee, met slechts 5 Beaufort windkracht, naar Engeland. Al scheen de zon, de wind bleef eerder koud.. De oversteek duurde 16 u, wat een hele tijd is op de bemeten ruimte van een 10 m lange boot. Elk opmerkelijk moment doorbreekt daarbij de ondragelijke traagheid van het zeilen. Het vangen van 2 makrelen was dan ook een belevenis. Ze werden vakkundig gedood, gevild en in boter met peper gebakken. Ik mag je verklappen dat 2 makrelen een beetje krap is voor een hoofdgerecht met vijf, maar als aperitiefhapje hebben we er toch van gesmuld! Om 22.55u ankerden we voor Eastborn.Een heldere sterrennacht, met alleen het zuchtend kletsen van het water tegen de romp, gaf ons de rust die we verdienden. Geen zieken meer, de sfeer was gezet. s Nachts op anker gaan is altijd een beetje mysterieus. Je weet nooit of er geen oude zeerot met je anker gaat schuiven. We hadden geluk, de piraten waren blijkbaar in vakantie . Maandag, om 04.30u anker op, 4-5 Bf wind en een vrij rustige zee, goed zicht. Tegen 7.10u waren we in Newhaven voor een kleine stop om water in te doen. Fris maar zonnig. Rond 12.30u gingen we verder bij wisselende wind en opkruisend, tot we om 17.10u Shoreham binnen voeren. De captain deed een frisse duik om, gewapend met een steekmes en duikbril, de pokken van het schroef te verwijderen, wat ons zuivere winst in duwkracht opleverde. We zijn echter zeilers, en het gebruik van de motor wordt tot het absolute minimum beperkt. Onze Dr.No wordt goed verzorgd, maar ook weer niet stiefmoederlijk behandeld. Het is een stoere 34 voeter, een Ufo type met heerlijke ronde flanken en een negatieve spiegel. Ze kent haar scipper, en de scipper kent haar, en die verhouding is zeker gevoelig en respectvol te noemen (zij, heeft een uitgesproken lichaamstaal , trouwens, onze scipper ook .).
Dinsdag, om 7.00u uit de sluis van Shoreham, een heerlijk zonnetje, maar weerom erg frisse wind. De tocht gaat nu naar de Solent. Voor mij klinkt dit als muziek in de oren, want daar liggen ook vaak heel oude prachtige zeilschepen die destijds de America cup meezeilden. Maar, geen Solent te zien, geen Island of Wight in het zicht. Om 9.00u springt mijn hart op, want op 25 zeemijl zie ik een donkere massa uit de zee opsteken, weliswaar nog heel ver, maar een duidelijk teken van land.Na controle op de zeekaart blijkt dat te kloppen. Ik was eerst, en als een klein kind voel ik me heel even Columbus. In de buurt van Littlehampton zetten we een meetpaal bij op de kaart. Die stond er de vorige passage blijkbaar nog niet. Je zou er zo hebben kunnen tegen opbotsen . Onze koers is goed, het sturen verloopt naar wens, de gemoederen raken geboeid door wat er te zien zal zijn. We ronden een flinke rotspartij, gaan even door een Race, zien heel ver weg de spinacker toren, en daarna de middelste ronde versterkte vesting die de Solent eertijds moest bewaken.Het scheepsverkeer wordt druk, en het schijnt me toe alsof iedereen er een dagje op uit is, kris kras door het vrachtverkeer heen, op zoek naar koelte. We hebben voor het eerst het gevoel dat het zomer is. In T-shirt aan dek, heerlijk! Mijn ogen weten niet waar eerst naar toe gekeken.Voor we Cowes binnenvaren, besef ik plots dat het niet alleen erg biologerend is zon druk verkeer, maar ook niet zonder risicos. We zeilen op een helmstok lengte in de koers van een 43 voeter in wedstrijd, maar net op tijd draait die af, en wij ook, om een ligplaats op te zoeken. Het bleef geruime tijd neuzen, daar alles volzet is in de voorbereiding van de Cowes Week, een week waar al wat varen kan wel ergens een wedstrijd meepikt.
Vorige zondag ging ik zeilen met het schip van een vriend van mijn oudste broer. Kalme zee, zon, heel veel zeilverkeer, en een leuke wolkenhemel over het binnenland. We gingen uit onze box in Oostende om 13.35u, en zeilden richting Nieuwpoort. De boot liep goed met zo'n 6 à 7 knopen per uur over het groene golvende water. Het is een ouder type langkieler, van Canadese makelij. Een zeilschip met een ziel en heel mooie zeeg. Het was heerlijk zeilen. Daar ik om 18.30u bij mijn Engelse geburen gevraagd was voor een gezamenlijk avondmaal, moesten we voor Nieuwpoort rechts omkeer maken, en ons terug naar Oostende spoeden. Nu, haast maken met een zeilboot is eerder relatief. Zo halfweg de af te leggen weg, hebben we er de motor bijgehaald om de relativiteit van de traagheid wat minder voelbaar te maken. Intussen gebeurde er echter een totaal onvoorzien iets. Ik ga zeilen met mijn vriend Erik, in zijn Ufo 34, naar Zuid Engeland, en zo naar Cherbourg. We vertrekken trouwens morgen, zaterdag, heel vroeg uit Nieuwpoort. Zijn schip ligt evenwel in de Brugse Yacht- en Zeilclub, dicht tegen de stad aan. Vorige vrijdag zou hij de club verlaten met enkele vrienden aan boord, om zijn schip in Nieuwpoort aan te meren voor de aanvang van de overtocht. Naar mijn mening was hij zondag al lang daar. Op onze terugweg bekroop me het gevoel dat ik hem moest bellen. Ik kreeg zijn vrouw aan de lijn, en er werd gevraagd wie waar was. Wij op terugtocht en zij, toen pas op heenreis naar Nieuwpoort, ergens ter hoogte van Middelkerke. Wij intussen ook. Ja, wat doe je dan? Naderen als je ze in zicht hebt en enteren zeker? Dat laatste nu niet, want wij hadden geen tijd te verliezen met de opruim van gesneuvelde matrozen, en na veel gelach en groetjes en handpalmzoentjes, voeren wij elk onze kant op. Best grappig, want had ik niet gebeld, hadden we elkaar toen nooit ontmoet. De zee is groot en open, maar voor warme harten soms erg mild. Wij, kwamen wat te laat aan in Oostende, maar mijn lieve buren kennen het vuur van mijn passie, en alles kwam tot een goed eind. Het was gezellig, lekker, en ik dook op een verstandig uur onder de wol. Die dag kon me niet meer afgenomen worden. Mijn oudste broer was heel opgetogen, daar we het schip vlekkeloos in zijn box hebben aangemeerd. En de "Madilou" knipte een oog en gaf zo te kennen dat ze het een heerlijke tocht vond. Nu, op deze vrijdag, ga ik om 16.00u naar Nieuwpoort. Een lift, aangeboden door professor Dirk, een heel goede vriend van Erik sinds vele vele jaren. Geloof me, twee gedoctoreerden in de scheikunde aan boord, dat leidt altijd tot vreemde samenstellingen en oneindige verbindingen... . Vriendschap kan zo mooi en deugddoend zijn. Geniet mee, en lees het vervolg over enkele weken op deze blog.
-- Mijn Postvak In wordt beschermd door SPAMfighter. 263 spam-mails zijn er tot op heden geblokkeerd. Download de gratis SPAMfighter via deze link: http://www.spamfighter.com/lnl
Waarom is zeilen voor mij Eu-Motion, en dit dan weer innerlijke bewogenheid ?
Vooreerst omdat het een fysieke inspanning vraagt, de ene keer al indringender dan de andere. Daarnaast, maar onlosmakelijk eraan verbonden, eist het een voortdurende aandacht, met een sterke graad van veilige zeilkennis, en een zekere graad van routine en procedure training.
Ga je op zee zeilen, dan moet je de zee en zijn gedragingen heel zeker hebben bestudeerd, en je zeilactiviteit daar steeds opnieuw op afstemmen. Op zee zeilen zonder voorbereiding en louter op het zicht, kan risicos in zich houden. De zeebodem is geen plat vlak, en de zee is een bewegende massa, die stroming veroorzaakt. Ondieptes kunnen je doen vastlopen en je kiel losrukken, met zinken als gevolg, en stroming kan je mijlen ver weg voeren van het uiteindelijk idee ergens bepaald aan te komen. Op onze Noordzee wordt er druk gevaren door allerhande vormen van beroepsvaart, en je hebt er vlug de indruk nooit alleen te zijn, ook als je flink buitengaats gaat. Men moet onthouden dat een zeilboot van pakweg 6 à 11 m lengte, in volle zee erg klein is en je bijna onopvallend bent voor grotere schepen. Je radarreflector kan je wel verraden, maar dan nog ben je niet met het blote oog te zien. Binnen de kustlijn blijven is een oplossing, hoewel je stellig de ondieptes dicht onder de kust zal moeten kunnen vermijden, en die merk je ook niet zomaar op. De juiste zeekaarten bij hebben is de absolute boodschap. Deze kunnen interpreteren vraagt kennis. Kennis vraagt studie.
Al bij al is het zo dat, om te gaan zeilen iedereen de moeite moet doen zich terdege een aantal basisvaardigheden en een groot deel basiswetenschap eigen te maken. Met de gerustheid aldus geen al te grove fouten te zullen maken, en rekening te kunnen houden met de weersveranderingen, is zeilen ontspannend.
Met het besef dat een zeilboot niet uit zichzelf kan varen, maar wind en de vaardigheid van een stuurman (-vrouw) nodig heeft, zal het toch wel altijd een bepaalde energie vergen om de wind en stroming passend te gebruiken om vooruit te komen. Terugkeren naar je beginpunt of varen naar een ander eindpunt, volgt één en dezelfde redenering: verlies nooit het Noorden! Dat noorden zie ik als een centeras. Al de rest is daar veelvoud van. Zo weet je telkens wat je huidige koers of richting is. De ruimte die daaruit ontstaat is gekend, en ook de tijd nodig om deze af te leggen wordt voorspelbaar. Het is als een soort dans die je niet louter uitvoert, maar die je doet ontstaan en zo eigen is aan je wilsaktie. Het behoud van evenwicht op een zeilboot hangt samen met de kunst, je zelf ingeslingerd te weten. Ook hier gaat het om jou centeras, als een houvast om je verdere lichaamsaanpassing aan het voortdurend onevenwicht meester te blijven. Elke lichaamsbeweging is een veelvoud van die bewustzijnstoestand, en kan in de meeste gevallen ook zeeziekte voorkomen. Als je als zeiler lui op je boot zit te hoppen en te stampen, te rollen en te slingeren, mee met elke beweging die je boot maakt, en je je lichaam hierop niet in center houdt, zal je vlug gedesoriënteerd zijn, en wellicht misselijk worden. Het ver over de horizon kijken helpt je, het centeren te behouden. Het gericht met iets bezig zijn binnenin de boot, zal ook je maag sterker maken. Het Noorden is een zaak van alert zijn, want wat heb je aan een kompas of een centeras, als je deze niet volgt, niet raadpleegt, niet werkzaam laat zijn. Dobberen op de golven, zeilend met waar de wind en stroming je naartoe dwingen, is misschien voor de neofiet best even een leuke ervaring. Voor de zeiler die de zee kent, die de wetten van de fysica bij het gebruik van de zeilen inziet, het juiste gebruik oefent van de materialen waarmee je aan boord omgaat, en die wakker blijft om niet te verdwalen, is lukraak voortsukkelen op zee een onprettige gedachte. Zeilen is vrijheid. Vrijheid vraagt verantwoordelijkheid. Je bent maar vrij te varen waarheen je wil (of kan), als je alert blijft bij het zijn van wat je doet. Pleziervaart is een uitvinding voor de leek. Vaak is het een bedrieglijke combinatie van pronken met en hebben van, met de afwezigheid van voldoende kennis en feeling om dat uit te voeren waarmee men bezig moet zijn. Zeiler dat ben je, je wordt dat niet zomaar na x-aantal uren varen of na het volgen van wat lessen. Het zit je in het bloed. Het passioneert en fascineert je. Het neemt uiteindelijk je hele wezen in beslag. Dan pas houd je het hoofd koel in moeilijker omstandigheden, zoals bij onweer of storm, of een kritische averij aan de boord met letsels.
Je beseft dan ook dat je nooit alleen bent op zee, en dat nachtelijk varen, heel wat extra aandacht vraagt. Man overboord is dan geen schreeuw in het ijle, maar een mogelijke redding. Dan weet je waarvoor een stormfok dient, en hoe je die plaatst. Dan maak je alles zeevast aan boord, en wordt het geen rommelige kinderkamer benedendeks. De zee is geen speeltuin voor onwetende weekend zeilers.
Zeezeilen is een serieuze zaak. Als je weet dat er op veel bruggen van grote zeeschepen niemand aanwezig is, en die gevaartes door het water klieven met enkel de computer als stuurman, dan kan je onkunde als zeiler je vroeg of laat ooit fataal worden. Zeilen is een levend gebeuren en niet een gemechaniseerde en gedigitaliseerde koude kunsten trucen-
doos. Zeilen is werken. Toegegeven, dat werken kan je de beslommeringen van je dagelijkse leven doen vergeten, en dit kan echt ontspannend zijn.
Ik beweeg en dans omdat het mij een inspanning vraagt. Ik dans en beweeg omdat het mijn voortdurende aandacht opeist. Ik center mezelf om bij dit alles niet verloren te lopen, zinloos rond me te slaan met armen en benen. Ik center mezelf om me zelf tot leven te wekken, door mijn bewustzijn open te trekken. Wat beweegt meer dan een zeilboot op de zee? Ik, mijn eigen zelf! Ik beweeg zinvol mee en stuur zo de gedachte, de intentie, ergens naartoe te zeilen, zo dat ik mezelf niet verlies in wat me door de zee en wind opgedrongen wordt. Ik kies voor die weg, een waarheid en in leven blijven . Eens op deze weg, kan ik mezelf er niet meer onderuit trekken om de gemaakte keuzes blijvend alert op te volgen of correct aan te passen aan de wisselende omstandigheden. Dat is de essentie van zeilen. Ons eigen leven verschilt daar weinig van.
Zoals iedere zeiler op een boot, elke taak op zich (zou) moeten kunnen nemen en aldus in feite solozeiler is, zo zijn we allen voor ons zelf verantwoordelijk, en ongewild of ongevraagd daardoor ook voor de anderen. Solozeilers zijn alleen dan bijzonder, wanneer ze op een verantwoorde wijze de overkant halen. Zo ook maakt ieder verstandig mens de overtocht van zijn eigen leven. Als toeval in je voordeel speelt heb je geluk. Als tegenspoed het gevolg is van afwezigheid in dit bestaan, dan is het tijd je even om te draaien en te zien uit welke richting je komt, en waar je eigenlijk naartoe had gewild. Het is nooit te laat voor een koerscorrectie, wel om te midden van de oceaan van mast te verwisselen, omdat je die bent verloren. Vooral: verlies nooit het Noorden! Ga niet bewusteloos doorheen je bestaan. Doe een inspanning om aan je geluksgevoel toe te komen, en nog meer om ze te bewaren. Dan gaan je medezeilers er ook plezier aan hebben, en het verder vertellen, en zal de zee zich openen voor jou, alsof het het leven zelf was. Dan heb je een boodschap doorgegeven die getuigt van liefde voor wind, water, weer, kortom: het leven . Zeilen dat ben je.
Zeilen is initieel, want water is de bron van alle leven. Zeilen is intuïtief, want je aanvoelen speelt sterk mee. Zeilen is intentioneel, want je hebt een duidelijk bedoeling, een richting waar je naartoe wil, een beeld van je koers. Zeilen is de uitdrukking van je ziel, je verlangens, je diepe roerselen. Uiteindelijk is zeilen de oriëntatie hiervan, binnen een richting overschrijdend besef dat je verantwoord leven moet.
Zeilen is de betere vorm van voortbewegen, niet vervuilend, niet lawaaierig, niet sneller dan nodig, rekening houdend met de schijnbare wind, en het geeft je de tijd om na te denken, te beleven wat is. Daarom noem ik het Eu-Motion: zijn en bewegen. Innerlijke rijkdom!
Huub Onzia Derdeyn (2008)
Mijn Postvak In wordt beschermd door SPAMfighter 257 spam-mails zijn er tot op heden geblokkeerd. Download de gratis SPAMfighter vandaag nog!
De natuur vervangt wat haar evolutie en evenwicht in de weg staat. Uw "eigen" lichaamswerk wijst in de goede richting. Het steunt op een "binnen de aandacht" bestaan, en diepe innerlijke "gewaarwording". De interafhankelijkheid binnen dit imense natuurlijke gegeven draagt ons gehele bestaan. Vanuit centeren kan je spiralen. Slinger je zelf niet onbewust uit het leven weg. Don't think, just do, don't do, just BE... .
Eu - Motion staat voor Mind - In Tens(t)ion.Het is een persoonlijk benadering om lichaamswerk tot stand te brengen, in zowel zuivere locmotorische als ook artistieke zin.Een soort bewegingsleer die vanuit de eigen concentratie, gecombineerd met een diep- gaande gevoeligheidsontwikkeling, tot een betere vorm van authentiek bewegen kan leiden.De gedachte, aldus lichamelijkheid gestalte te geven kwam bij me op, vele jaren terug na een ongeval met Co - verstikking en verdrinking als oorzaak.De details doen er hier nu niet toe, maar mijn hersenen en bezenuwing hebben toen iets heel dramatisch doorstaan, wat me deed teruggrijpen naar intens met beweging bezig zijn.Op latere leeftijd heb ik er mijn filosofisch ondersteunde methodiek rond opgebouwd.Mij heeft het in elk geval erg veel geholpen, om mijn eigen motorische problemen en concentratie stoornissen goed te ondervangen, om zo opnieuw normaal te kunnen functioneren. Het was geen cadeau, want het kostte me heel wat inzet en inspanning er bovenop te geraken.Wellicht omwille van dit voorval, ben ik uiteindelijk de dans ingestapt, op zoek naar een steeds authentieker en eerlijker vorm van bewegen, met een hoge natuurlijke uitdrukkingsgraad, wat in veel danstechnieken toen vaak niet aanwezig was. Ik noemde het: De nieuwe dans.
Onderliggend gaat het over: Zijns Intuïtieve Intentionele Uitdrukkingsoriëntatie.Het klinkt heel geleerd, maar toch is het dat niet.Het is het wetende die het geheel aanstuurt, terwijl er een bepaald energetisch verdichten - verijlen plaatsvindt. Het mag dan nog vanuit een bepaalde gedachte ontstaan, het is een heel abstracte aandrang die in werking treedt.Aanvankelijk had het de bedoeling niet dans te zijn of er op te gelijken, maar het laat het volstrekt toe, maakt het verfijnd en tot een heel eerlijke manier van bewegen.Het is niet zozeer aan leeftijd gebonden, dan wel aan enige vorm van inzet.Vanuit het vrij universele karakter ervan, primeert spiritualiteit dan weer meer dan puur fysieke mogelijkheden.Het plaatst onze concrete verschijning in een ander daglicht, ons vormelijken ruimtelijk beleven, daarmee ook ons tijdelijk zijn.Het IS beweging, en dus ook in beweging ZIJN. Moeilijk?Niets eenvoudigs is daarom in wezen gemakkelijk!
Beeld je in dat je lichaam zonder er mentaal tegen te praten, niets onderneemt.Je bent dan een slappe vod die ergens neerligt, onbewogen, enkel ademend en met zijn een eigen materiële hartslag.Dit noem ik het loutere lijf , het organisch ding of de niets, niemand, nergens, nooit toestand.Ga ik bewust toetreden op het lichaam zijn, in een wilsaktie deze gestalte te geven, kom ik tot een bepaalde uitdrukking van deze entiteit, die ik kan oriënteren of en, doen bewegen binnen de begrenzing van een bepaalde materiële ruimte. Dit lichaam noemt dan het vormelijke mij-zijn, of iets, iemand, altijd en overal.Dat lichaam ben ik dan wezenlijk zelf, als een eigen ik zijnde, als een vanuit een vrije wil gestuurde materie, door mijn eigen keuze zo bepaald.Energetisch, absoluut wetend, ben ik alle ietsen en alle iemanden, of elk ding of situatie en elkeen.Of dit aan gekte grenst? Bij mijn weten niet, want dan had het mij ook nooit enig positief gewaarzijn bijgebracht.Het vraagt alertheid, inzet, betrokkenheid, concentratie, luisterbereidheid en verantwoordelijkheid.Het werkt niet als een pilletje dat je beter maakt. Hierbij bent je zelf het pilletje !Je doet niet aan beweging, je bent beweging. Je verdicht je niet vormelijke bestaan tot een jouw eigen lichaam, en je geeft het zijn onvormelijke vol-ledige zijn terug door je eigen bewustzijn.In feite is het geënt op de eenvoud van het leven zelf.Het leven als centerende doorstroming doorheen alles wat IS.Mind - in -Tens(t)ion: Zijns essentiële intuïtieve initieel intentionele uitdrukkingsoriëntatie of, fysieke wording vanuit je mentale aandrang. Stof tot nadenken ?Ik laat de discussie open. Adem diep!
Wil je iets meer weten in verband met deze boodschap, lees dan "De Zee" van Frank Schätzin (uitgeverij Bruna; ISBN 978 90 229 9306 4). Zeer leerzaam en heel boeiend geschreven!
Meer zelfbewuste verantwoordelijkheid opbrengen, of verdwijnen?
Omdat ik niet enkel met dans, fotografie, webs en blogs bezig ben, maar ook met wat het algemeen welzijn betreft, heb ik een recente foto van een gedachte voorzien die ons allemaal aanbelangt. Als we volgende generaties ook nog een leefbaar milieu willen gunnen, dan moeten we met zijn allen gewoon wat "natuurlijker" omgaan met goederen en middelen, en de moed opbrengen om met wat minder, toch een hoge graad van tevredenheid te ervaren. Het zit allemaal tussen de ogen, maar we mogen onze blik niet laten vertroebelen door systemen en personen, die alleen op eigen gewin uit zijn. Het teveel van vandaag kan de wereldwijde armoede van morgen inluiden, wat tot een ramp voor de mensheid zou kunnen leiden. We moeten toch wel wat wijzer zijn, om onszelf zoiets niet aan te doen. De natuur zal zich wel redden, maar wij zouden als homo sapiens sapiens, nooit meer ten tonele verschijnen. Moeder evolutie zal ons blijvend weren uit haar plannen. Wie haar symbiosewet niet eerbiedigt, wordt voltooid verleden tijd. De tijd dringt voor "gezonde" aktie!
We genieten van uitzonderlijk zonnige dagen, maar belangrijker is dat we zelf de zon in ons hart laten blijven schijnen. Straks is de zomerse speelheid voorbij, en regent het misschien of is er storm. Ook dan is het goed om de gloed van binnenuit naar buiten te brengen, en anderen te overtuigen dat dit leven hier en nu meer dan de moeite waard is. Gun elkander dit licht en die warmte, elke dag wat!
Wie mijn blog bezoekt, die ben ik dankbaar, of je nu reageert of niet, of zelfs alleen maar uit nieuwsgierigheid even komt neuzen of, proeven van de fotos. Ik wil eenieder toch dit meegeven: alle fotos zijn door me zelf genomen met een Panasonic LumixFZ7 (intussen FZ8!). Soms zet ik er mijn naam op, maar soms ook niet, omdat dit de foto al eens durft geweld aandoen. Meestal bewerk ik ze niet of heel weinig met wat Photoshop, want ik ben daar helemaal geen expert in. Het is allemaal meer een zaak van bezig zijn, oog hebben voor iets moois, een compositie uit proberen, en vooral wat bijleren, want enige hersengymnastiek kan geen kwaad als je al wat ouder wordt. Ik voel me vaak als een kleine ondeugende jongen, die nieuwsgierig de wereld bekijkt en sommige indrukken vastlegt in beweging, beeld of en woord. Ik heb gewoon nood aan enige vorm van creatieve activiteit, wat me toch een beetje familiaal is meegegeven. Aldus.. .
No virus found in this outgoing message. Checked by AVG. Version: 7.5.524 / Virus Database: 269.23.14/1425 - Release Date: 9/05/2008 12:38
Ik toon me naakt, omdat ik zo geboren ben, heel natuurlijk en oprecht. Een violist speelt geen viool met het instrument in de kist. Naakt in dans is geen schandelijk iets, als het maar is en blijft wat het is: bewegend zijn. Authenticiteit vraagt wat moed!
No virus found in this outgoing message. Checked by AVG. Version: 7.5.519 / Virus Database: 269.23.0/1379 - Release Date: 15/04/2008 18:10
Ik maakte vorige week nog maar enkele fotos als springend, na het geven van mijn dansles. Deze is de meest gave opname.MIND in-TENS(t)ION, weet je wel .
No virus found in this outgoing message. Checked by AVG. Version: 7.5.519 / Virus Database: 269.22.2/1353 - Release Date: 31/03/2008 18:21
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).