Artiestennaam voor de Arnhemse zanger Ruud Eggenhuizen. Als D. C. Lewis scoort hij in 1970 een nummer 1 hit met het religieus getinte Mijn Gebed. Twee andere kleine hitjes volgen, maar daarna verdwijnt Lewis uit de belangstelling.
1967 Tegen het eind van de jaren zestig houdt de op 27 januari 1947 geboren Ruud Eggenhuizen zich bezig met het schrijven van liedjes en het vertalen van Duitse liedjes in het Nederlands.
1969 D. C. Lewis doet met het nummer Linda van Harry Sacksioni mee aan de Nederlandse voorronde van het Eurovisie Songfestival. Hij haalt het niet. Winnares Lenny Kuhr wint met De Troubadour later het festival. Producer Hans van Hemert ziet Lewis aan het werk en is onder de indruk van hem. Van Hemert neemt met Lewis het door Joop Stokkermans en Gerrit den Braber geschreven Mijn Gebed op. Een opmerkelijk religieus getint nummer, met orgelspel van de bekende kerkorganist Feike Asma. DC Lewis zingt Mijn Gebed op oudejaarsavond 1969 in het televisieprogramma Voor De Vuist Weg van Willem Duys.
1970 De single belandt op de eerste plaats van de Top 40, waar het vier weken blijft staan. Vertalingen van Mijn Gebed worden ook in het buitenland hits. Opvolger Zijn Testament doet het beduidend minder, maar haalt nog altijd de Top 40.
1971 De single Eva Magdalena wordt geen groot succes.
1972 Begeleid door DC 4 trekt de zanger in 1972 langs de theaters met de DC Lewis Show waarbij hij naast eigen repertoire ook liedjes vertolkt van Tom Jones en Tony Joe White. De show bevat ook optredens van een conferencier, een Spaanse zangeres en een goochelaar. Met Bonnie St. Claire zingt hij onder de naam Alias Bonnie & Lewis het nummer It's Still A Secret.
1973 - 1986 De zanger maakt nog enige tijd deel uit van de Dance and Showband van José Marcello, totdat de spierziekte fibromyalgie hem in de jaren tachtig dwingt te stoppen.
2000 Op 28 april overlijdt Ruud Eggenhuizen op 53jarige leeftijd.
Godfried Jan Arnold Bomans Den Haag, 2 maart 1913 - Bloemendaal, 22 december 1971 was een Nederlands schrijver.
Godfried Bomans was vele jaren de meestgelezen schrijver van Nederland. Hij heeft meer dan 60 boektitels en vele andere geschriften op zijn naam staan. De literaire kritiek weet nog altijd niet goed wat ze met hem aan moet. Zijn werk is moeilijk onder één noemer te brengen, maar hij was zeker een groot stilist. Hij heeft bij zijn leven nooit veel officiële erkenning gekregen. Het werk van Bomans heeft steeds weer als kenmerk wendbaarheid, een groot gevoel voor humor en een onverslijtbare ironie. Bomans kon zowel zeer ernstig als zeer lichtvoetig schrijven.
Hij werd bij het grote publiek vooral populair door zijn roman Erik of het klein insectenboek 10 drukken in het verschijningsjaar 1941, en na de oorlog met de strip Pa Pinkelman in de Volkskrant, en weer wat later met zijn columns op de voorpagina van die krant, zijn stukken in Elsevier en zijn radio- en tv-optredens. In oktober 2000 deponeerde de weduwe van Godfried Bomans zijn archief in het Letterkundig Museum.
Godfried Bomans was een groot kenner van het werk van Charles Dickens. Hij speelde een belangrijke rol bij het tot stand komen van de vertaling in het Nederlands van het complete werk van Dickens, die in de vijftiger jaren van de twintigste eeuw in pocketvorm door Het Spectrum werd uitgegeven. De lang verwachte biografie van Dickens heeft hij echter nooit geschreven.
Enkele anekdotes
Roemrucht in de televisiegeschiedenis is een live commentaar van Bomans. De schrijver wordt in oktober 1963 benaderd voor de Edison-uitreiking van het Grand Gala du Disque. Eén van de optredende artiesten is Marlene Dietrich. Bomans staat naast de diva die hij ook bewondert en vertelt een anekdote die eindigt met de beroemd geworden zin: Had mijn vrouw maar één zon been. Bomans was een liefhebber van alcoholische dranken en was tijdens de presentatie van het Grand Gala zichtbaar aangeschoten. Bomans verhaalt hoe hij samen met zijn drie broers, hij verzon vaak curieuze familieleden aan de lopende band, voor het eerst aan carnaval meedeed, samen verkleed als één olifant en elk gestationeerd in één poot. Tijdens het onvermijdelijke oponthoud op een podium hadden de gebroeders Bomans een tafeltje in de buik bevestigd, waarop zij dan klaverjasten. Volgens Bomans was het bovendien als jongste broer zijn taak, vlak bij het achtereind gezeten, om af en toe een gehaktbal door dit eind naar buiten te werpen, om een realistisch effect te bereiken. De olifant moet mede daardoor enorme indruk op het publiek gemaakt hebben. Sinterklaas speelt hij voor het eerst in 1941, in Nijmegen. Dit optreden als goedheiligman zal hij nog vaak herhalen, soms met onthutsend resultaat, bijvoorbeeld als de uit te delen lekkernijen op zijn en deze Sint dan maar eigenmachtig met andersoortig lekkers strooit, zoals een halve of een hele dag vrij van school. Uit een brief aan zijn vriend Harry Prenen uit 1943:
Voor de stad Nijmegen was ik Sint Nicolaas en reed op een schimmel de stad door. Op het bordes van het stadhuis gaf ik de jeugd een dag vrij, vorig jaar een middag, waardoor ik, nog omhuld door den herderlijken toga, een vreeselijke ruzie kreeg met drie hoofden,een daarvan riep, alle eerbied voor Gods heiligen uit het oog verliezend: Wat denkt zo'n snotjongen wel! Bomans carrière als Goedheiligman is daarmee zeker niet ten einde. In 1961 bijvoorbeeld vervult hij de rol in Enkhuizen, en in 1967 gaat hij als zodanig naar Canada en ontmoet daar Santa Claus op het vliegveld van Toronto. Hij noemt hem bij die gelegenheid een geestelijke zakkenroller. Aan Bomans wordt de uitspraak Fascisme is een sfeer die hangt in een zaal vol linkse mensen toegeschreven, hoewel anderen beweren dat de werkelijke uitspraak was: Het fascisme is niet een systeem, maar een gesteldheid. Het kan als atmosfeer in een progressieve zaal hangen.
Max Mackintosh, beter bekend onder zijn artiestennaam Max Woiski jr, was een zanger/gitarist van Surinaamse afkomst. Hij was de zoon van Max Woiski sr. Hij speelde met zijn orkest voornamelijk in zijn eigen club La Tropicana in de Leidsedwarsstraat in Amsterdam en was rond 1970 veel op de radio te horen. In zijn orkest zaten de Surinamers Raul Burnett (conga's), Steve Boston (timbales), Johan 'Groentjie' Groenberg (percussie) en de Nederlanders Jan Jacobs (bas) en Ronald Langestraaten (piano). Ze speelden voornamelijk Zuid-Amerikaanse muziek. Een compleet ander ritme dan zijn hits Rijst met kouseband en Je bent nog niet gelukkig met een mooie vrouw.
Na een zakelijk conflict verlieten Boston, Burnett, Groenberg en Jacobs de band en richtten zij Ritmo Natural op. Met Hans Dulfer namen ze drie lp's op.
Op een zeer koude dag, hoog in de Franse Alpen, vindt de oude jager César een jonge vrouw met een baby in de sneeuw. Ze is ernstig ziek en nog voor er een dokter kan worden geroepen komt ze te overlijden. De baby, een jongetje, is echter gezond en krijgt de naam Sébastien.
Sébastien groeit op bij César die zelf al twee volwassen kinderen heeft, Angelina en Jean. Omdat hij een donker uiterlijk heeft wordt Sébastien vaak door de kinderen uit het dorp geplaagd. Hij zwerft daarom liever door de bergen dan dat hij naar school gaat. Daar sluit hij vriendschap met de witte hond Belle die weggelopen is omdat ze mishandeld werd door haar baas.
In het dorp wordt het gerucht verspreid dat Belle gevaarlijk is en moet worden afgeschoten, iets wat Sébastien natuurlijk probeert te voorkomen. Hiermee begint deze ontroerende serie, waarvan iedere aflevering werd ingeleid door schrijfster en regisseur Cécile Aubry, èn moeder van de jonge hoofdrolspeler.
Mehdi El Glaoui was de inspiratiebron geweest voor Aubry's verhalen, en het was daarom niet vreemd dat hij de hoofdrol kreeg. Toen er een vervolg op de eerste reeks kwam stelde Mehdi zijn eisen en wilde alleen nog in nieuwe avonturen meespelen wanneer er ook paarden in de serie zouden meedoen en hij zelf niet meer in de sneeuw hoefde te acteren.
Mehdi kreeg zijn zin, en er zouden nog twee reeksen worden uitgebracht, 'Nieuwe avonturen van Sébastien' en 'Sébastien en de Marie-Morgane'. Mehdi zong ook de tunes, waarvan "L'oiseau", afkomstig uit de tweede reeks, in de instrumentale versie de 12de plaats in de Nederlandse Top 40 zou halen.
Begin jaren '80 is van de avonturen van Sébastien en zijn hond ook een tekenfilmserie gemaakt in Japan. Deze is in Nederland nooit uitgezonden.
Aantal afleveringen 39
Uitgezonden door NTS/AVRO (3 oktober 1965 - 11 september 1972)
Originele titels Belle et Sébastien Sébastien parmi les hommes Sébastien et la Marie-Morgane
Tekst Cécile Aubry
Muziek François Rauber Daniel White David White Eric de Marsan
Begin- en eindtunes gezongen door Mehdi El Glaoui
Regie Cécile Aubry Jean Guillaume
Producenten Hélène Gagarine Etienne Laroche
Rolverdeling
Sébastien - Mehdi El Glaoui (als Medhi) César - Edmond Beauchamp Sylvia Lambert - Louise Marleau Belle - Flanker Belle en Sebastiaan
Angelina - Paloma Matta Jean - Dominique Blondeau Dokter Guillaume - Jean-Michel Audin Berg - Pierre Massimi Johannot - Albert Dagnant Célestine - Hélène Dieudonné Norbert - Maurice Poli Moulin - Géo Beuf Georges - Pierre Cavallo Verteller - Cécile Aubry Nieuwe avonturen van Sebastiaan
Pierre Maréchal - Claude Giraud Bertrand - Jean-Pierre Andréani Jeannette - Martine Capdevielle Célestine - Hélène Dieudonné Jonathan - Jacques Godin Thomas - Harry-Max Sebastiaan en de Marie-Morgane
Kapitein Louis Maréchal - Charles Vanel Gwen Théphanie - Paul Barge Clarisse - Jacqueline Danno Dokter Sabel - Henri-Jacques Huet Songtekst Belle (1e reeks - Belle & Sébastien)
Belle que j'aime tant Depuis longtemps Je t'attendais Souviens-toi du temps où tu venais Chaque soir pour me rencontrer Tu passais si belle que j'en rêvais Tu le sais mon amie, je t'aimais
Belle si tu le veux Nous serons deux Nous serons deux
Songtekst L'oiseau (2e reeks - Nieuwe avonturen van Sebastiaan)
Je connais la brumes claire La neige blanche et les matins d'hivers Je voudrais te retrouver Le lièvre blanc qu'on ne voit jamais Mais l'oiseau l'oiseau s'est envolé Et moi jamais je ne le retrouverai Car j'ai vu, j'ai vu l'oiseau J'ai vu l'oiseau je sais qu'il partait Je l'ai entendu pleurer Le bel oiseau que le vent chassait
Je voudrais tout te donner Mais toi pourquoi ne me dis tu rien Quel est il ton grand secret Un secret d'homme Je le comprend bien Mais tu sais je peux te raconter Combien l'oiseau est parti à regret Si un jour tu m'écoutais Tu apprendrais tout ce que je sais L'oiseau part et puis revient Tu le verras peut etre demain
Si jamais je rencontrai De bel oiseau qui s'est envolé S'il revient de son voyage Tout pres de toi le long du rivage Mais vois tu je lui raconterais Combien pour toi je sais qu'il a compté C'est l'oiseau que tu aimais L'oiseau jaloux je l'ai deviné S'il revient de son voyage Je lui dirais que tu l'attendais
Wickie de Viking is de titel van een tekenfilmserie die in Nederland tussen 1975 en 1979 werd uitgezonden. Herhalingen vonden plaats tot 1999. In 2004 is de serie op dvd uitgebracht door Junior.tv.
Als basis voor de Japans-Duitse serie diende het kinderboek Vickie Viking uit 1963 van de Zweedse schrijver Runer Jonsson, die hiervoor in 1965 de Duitse Jeugdboekenprijs ontving.
Wickie is de vaak angstige zoon van Halvar, de leider van een fictief vikingdorp. Toch is het Wickie die altijd zijn vader te hulp schiet met vindingrijke oplossingen. Met een vingergebaar naar zijn neus gaf Wickie aan dat hij een idee had.
Er zijn 78 afleveringen van de serie gemaakt. De stem van de Nederlandse Wickie werd ingesproken door Marianne Rector. De moeder van Wickie werd ingesproken door Maria Lindes.
Na het succes van Okkie Trooy kwam Henk Meijer met een serie losse verhalen die door "Vrouwtje Bezemsteel" aan haar hulpje Sam Pardoes werden verteld. De verhalen waren wijze lessen voor Sam die nog veel moest leren. Vrouwtje Bezemsteel keek dan in haar bol en begon te vertellen.
De serie viel op door de decors, rekwisieten en kostuums en was ook een uitdaging voor jonge acteurs die werden gevraagd voor een gastrol, waaronder Jeroen Krabbé die zijn televisiedebuut maakte.
De Stratemakeropzeeshow was een kinderserie van 55 afleveringen, uitgezonden door de Vara van 3 oktober 1972 tot 26 december 1974. De "Straat" werd op verzoek van Vara-producente Trees Hazelhoff ontwikkeld door acteur Aart Staartjes, die bekend was geworden met een destijds omstreden IKON-kinderprogramma waarin hij door Karel Eykman bewerkte bijbelverhalen voorlas. Staartjes vertelt: "De Vara had helemaal geen kinderprogramma meer. En er moest iets eenvoudigs komen, voor de zomer, voor een paar keer, en er was geen geld en er waren geen faciliteiten. Toen heb ik daar een poos over nagedacht en ben ik met het concept voor de Stratemakeropzeeshow gekomen, en heb ik ook gezegd: daar wil ik Wieteke van Dort en Joost Prinsen in hebben." Het werd een kinderserie vol anarchie, vieze woorden en rare typetjes. Aart speelde de titelheld, Wieteke van Dort was de Deftige Dame die altijd scheetjes liet, en Joost Prinsen werd Erik Engerd. Aart Staartjes hierover: "Jan Riem zag voor het eerst Joost, en die kwam drie dagen later met een hele serie Erik Engerd moppen: van iemand die zó lelijk was en dan iedereen aan het schrikken wilde maken, maar dat lukt dan niet." Erik Engerd werd al snel een mateloos populair figuur, met zijn typerende "mhwhwhwrhrmhwuhwmllrlwllaaah!!"-geluiden, en Joost Prinsen zou nog jaren door het personage achtervolgd worden: Vooral poep en pies waren in de serie niet van de lucht: "Kunt u mij het Drollenpad wijzen? Nou, dan moet u daar de Piessteeg door, dan het Poepjesplein, dan Lulletjesbrug over en dan Kutjesstraat rechts en dan komt u op het Drollenpad." Het waren scènes als deze die Henk van der Meijden in de Telegraaf deden schrijven: "Vara leert jeugd schuttingtaal!" Vanaf toen wilde heel Nederland dat wel eens zien en was het succes van de "straat" verzekerd. Na 55 afleveringen stopte de serie, omdat, volgens Aart Staartjes, "de ideeën op waren. Op een gegeven ogenblik heb je alle onderwerpen wel gehad."
't Schaep met de 5 pooten was een komische Nederlandse televisieserie van regisseur Joes Odufré, die vanaf 5 december 1969 door de KRO werd uitgezonden. De afleveringen werden geschreven door Eli Asser; de muziek was van Harry Bannink.
't Schaep met de 5 pooten was de naam van een Amsterdams buurtcafé waarin stamgasten de nieuwste buurtroddels doornamen en commentaar leverden op de rond 1970 snel veranderende tijdgeest. De hoofdrollen werden gespeeld door Piet Römer als Kootje de Beer, Leen Jongewaard als Lukas Blijdschap en Adèle Bloemendaal als Dora Lefèvre.
De serie leverde een aantal succesvolle liedjes op: Wij zijn toch op de wereld om mekaar te helpen, nietwaar?, Het zal je kind maar wezen en Vissen.
De serie hield al na acht afleveringen op. De opvolger Citroentje met suiker, waarvan de liedjes niet door Harry Bannink maar door Joop Stokkermans werden geschreven, kon het succes niet evenaren.
De opnames van de serie zijn verloren gegaan, omdat de banden waarop het programma stond hergebruikt werden om andere programma's op te nemen. Wel zijn de liedjes die in de afleveringen verwerkt waren bewaard gebleven.
Rolbezetting 1969
Tante Dora Lefèvre = Adèle Bloemendaal Kootje de Beer = Piet Römer Lukas Blijschap = Leen Jongewaard Rosita Lefèvre = Edda Barends Femma Nagel = Ronnie Bierman Arie Balk = Cor Witschge Huipie van Duivenbode = Piet Hendriks Lena Braams = Willeke van Ammelrooij Nico Lefèvre= Kees Brusse Tinus = Ben Hulsman
De serie won in 1970 de Gouden Televizier-Ring.
Eind 2006 is er een remake van de serie door de KRO uitgezonden, met onder andere Loes Luca, Pierre Bokma, Marc-Marie Huijbregts, Carry Tefsen en Georgina Verbaan
Rikkie en Slingertje was een Nederlands kinderprogramma dat van 18 juni 1966 tot 16 november 1974 werd uitgezonden door de AVRO.
De serie werd opgenomen in het Poppentheater Merlijn te Haarlem. Maaike Baartmans deed de stem van Rikkie en Rien Baartman van het aapje Slingertje. Na de scheiding van het echtpaar in 1973 is Rien Baartmans tot de laatste aflevering alleen doorgegaan met Slingertje.
Pippi Langkous (Zweeds: Pippi Långstrump) is de naam van een jeugdroman en van de hoofdpersoon daarin van Astrid Lindgren. Het is ook de naam van de afgeleide televisieserie, film, tekenfilmserie en musical.
Het eerste boek is uitgegeven in 1945. Astrid Lindgren verzon de verhalen voor haar dochter Karin en die vielen zo goed in de smaak dat ze besloot deze op te schrijven en voor publicatie aan te bieden.
De roman draait om een vrijgevochten jong meisje, Pippi (voluit Pippilotta Victualia Rolgordijna Kruizemuntina Efraïmsdochter) Langkous, wier moeder in de hemel woont en wier vader, Efraïm Langkous, piratenhoofdman, dik en koning van het eiland Taka Tukaland is. Bovendien is hij schatrijk en bijna even sterk als zijn dochter. Pippi heeft dan ook een tas vol met goudstukken. Ze woont samen met haar aapje, meneer Nilsson, en haar paard Witje in haar huis Villa Kakelbont. Dit tot groot ongenoegen van de morele voorhoede in het stadje, die vindt dat het gezin de basis van gezond opgroeien vormt en dat een kind niet alleen hoort te zijn, zelfs al wil het kind dat zelf.
Ze is immens rijk (betaalt altijd met goudstukken) en haar schat trekt behoorlijk wat criminele elementen aan, die Pippi echter altijd weet af te slaan, want ze beschikt over superkracht.
Met haar vriendjes Tommy en Annika beleeft ze allerlei avonturen.
De tv-serie - en later ook de films - bereikte een wereldwijde populariteit. De hoofdrol in zowel de tv-serie als in de films werd gespeeld door Inger Nilsson, maar in Nederland is ze vooral bekend geworden met de stem van Paula Majoor.
Films en televisieserie Olle Hellbom maakte rond de jaren '70 van de twintigste eeuw een televisieserie en een speelfilm over Pippi Langkous, waar later nog vier films van werden gemaakt. In zowel de televisieserie als in de films zijn de hoofdrollen voor Inger Nilsson, Pär Sundberg en Maria Persson.
Peppi en Kokki was een Nederlands komische duo en televisieserie, gespeeld door Gerard van Essen (de dikke Peppi) en Herman Kortekaas (de dunne Kokki). Het werd geschreven door Nan de Vries.
Hun act was geïnspireerd door de Dikke en de Dunne. Net als zij gebruikten ze slapstick humor. Dat deze humor van een veel simpeler niveau was dan bij Laurel en Hardy komt doordat Peppi en Kokki zich voornamelijk richtten op kinderen, terwijl hun Amerikaanse collega's een volwassen publiek voor ogen hadden. Net als de eerste Laurel & Hardy films, waren Peppi & Kokki ook stom. De filmpjes werden wel voorzien van een pianomuziek en een voice-over (Will van Selst en Bob Verstraete) die uitlegde wat er precies gebeurde.
De eenvoudige verhaaltjes draaien om twee matrozen die korte avonturen beleven op zoek naar een baantje om 'centjes te verdienen'.
Hun avonturen werden vanaf 1973 door de KRO als kinderprogramma op de Nederlandse televisie vertoond. Tot 1978 verschenen 78 afleveringen. In 1976 verscheen een film getiteld Peppi en Kokki bij de marine.
In 1979 moest Herman Kortekaas vanwege een hernia zijn medewerking stoppen. Gerard van Essen heeft toen enige tijd met een andere acteur in de rol van Kokki gewerkt, maar dit is geen succes geworden. Hij is toen alleen verder gegaan, en trad op op (kinder)feesten en partijen.
Hun populariteit deed niet onder voor die van het vergelijkbare duo Bassie en Adriaan dat hen opvolgde en waarvan tussen 1978 en 1994 er 140 afleveringen op de tv verschenen. Het grote verschil tussen de beide duo's is dat laatstgenoemde de marketing en merchandising in eigen handen hielden.
De herkenningstune van het programma werd halverwege de jaren '90 verwerkt in een happy hardcore nummer van Gabber Piet, genaamd "Hakke & Zage".
Paulus de Boskabouter is een creatie van de Nederlandse striptekenaar Jan van Oort die in 1946 onder het pseudoniem Jean Dulieu (= franse vertaling van zijn naam) de eerste Paulusstrip tekende in Het Vrije Volk.
Naast kabouter Paulus komen in de verhalen figuren voor als de heks Eucalypta, de uil Oehoeboeroe, de das Gregorius, de raaf Salomo en de kraai Krakras. Dezelfde figuren komen ook voor in de Paulus-kinderboeken die Van Oort schreef. Tien van deze boeken zijn vertaald, onder andere in het Duits en het Japans.
Paulus was jarenlang een radiohoorspel van zo'n 10 minuten voor het slapengaan. Het opvallende was dat Jean Dulieu alle stemmen zelf deed, behalve de stem van Prinses Priegeltje die werd ingesproken door zijn dochter Dorinde van Oort. In totaal werden er 900 afleveringen gemaakt. De herkenningsmelodie was Dance of an ostracised imp van Frederic Curzon.
In 1967 kwam Paulus de Boskabouter als poppenserie op de Nederlandse televisie. Ook hier werden alle stemmen ingesproken door Jean Dulieu, die ook de marionetten maakte. Van 1 oktober tot 29 december werden 39 afleveringen uitgezonden. De serie werd geëxporteerd naar het Verenigd Koninkrijk, Nieuw-Zeeland, Canada en Australië.
In 1974 werd opnieuw een poppenserie over Paulus gemaakt, ditmaal door de studio van Thijs Chanowski met Loek de Levita als producent. Leen Valkenier schreef hiervoor de teksten. De afleveringen werden dagelijks uitgezonden van 29 september 1974 tot 31 mei 1975. Elsje Scherjon, Frans van Dusschoten en Ger Smit, die ook de Fabeltjeskrant inspraken, zorgden voor alle stemmen. De poppen waren ditmaal niet door Van Oort gemaakt, maar door de gebroeders Slabbers. Valkenier introduceerde ook nieuwe karakters, zoals Stien Fee, Laurens de Tuinkabouter en de robot Boelie (Joris het Vispaard was een karakter gebaseerd op één der boeken van Dulieu). Van Oort was ontevreden over het resultaat. Zijn karakters waren erg kleurloos geworden. Verder was Krakras een man geworden, en werd Gregorius veel netter uitgebeeld dan oorspronkelijk.
NOS van 29-september-1974 tot 31-mei-1975: 250 afleveringen
Volgens de Televizier nr.39 van 28-Sep-1974 zouden er 250 afl. gemaakt worden. Loek de Levita, rechterhand van Thijs Chanowski, bracht Leen Valkenier en Jean Dulieu samen om een nieuwe serie te creëren, waarvoor niet Jean Dulieu, maar Leen Valkenier de verhalen zou schrijven. Aldus gebeurde. De stemmen waren dezelfde als van DE FABELTJESKRANT, Elsje Scherjon, Frans van Dusschoten en Ger Smit. Er zaten ook liedjes in, waarvan de muziek van Ruud Bos was. Meindert de Goede en Paul Zomer verzorgden de geluidsopnamen en Cocki Andreoli de film-regie. Evert Duetz was de cameraman en Ger van Wort deed de montage. De verantwoording voor de decors had Henk Lou. De poppen waren in overleg met Jean Dulieu gemaakt door de gebroeders Slabbers en ze werden bespeeld (de poppen!) door Jantien Windhouwer, Catherine van Woerden, Martien Oltmans en Els Schomaker.
Maar naast de gebruikelijke figuren introduceerde Leen Valkenier ook andere figuren, zoals Stien Fee, Joris en Laurens de tuinkabouter. Waar Jean Dulieu minder blij mee was, was een robot, genaamd: Boelie.
Een koffertje gevuld met....krentebollen, maar alleen als hij de koffer zelf openmaakte. Dat was één van de uitvindingen van Okkie Trooy uit Kukelton. Okkie gaat Nono achterna als die per ongeluk het drankje drinkt waarmee men op Fabelonië terecht komt. Okkie en Nono komen nog terecht bij de Sajapiti-indianen en gaan samen met koningin Fifi op zoek naar de 'fluistervink'. Of ze die ooit vinden? Komen ze nog terug in Kukelton??
Op zaterdagmiddag 19 oktober 1968 werd de KRO ruw van het scherm gestoten door de 'stoorzender' OOOH, oftewel: de Oebeler Omroep voor Ontspanning Hoera. Een pleintje, een kinderkoor (o.l.v. Henk van der Velde), een rits akteurs (Rob de Nijs, Willem Nijholt, Ab Hofstee, Wieteke van Dort) en het duo dat de Nederlandse jeugdtelevisie voor de komende jaren zou beheersen (Harrie Geelen en Joop Stokkermans) zorgden voor een serie waarvan velen zich minstens de titel nog steeds herinneren. Denk alleen aan de voetbalperikelen tegen o.a. Feijenoord (Eddie, wil je een snoepje?) en het woordje 'hupsakee' komt waarschijnlijk bovenborrelen....want:
Oebele is hupsakee-Oebele is hupfalderiere- Oebele is jippiejee-driemaal in de rondte-olé.
Voor één van de vier Oebele LP's zou men zelfs een Edison ontvangen. Later zou bijna het hele team verantwoordelijk voor Oebele zorgen voor de langstlopende jeugdserie uit de omroepgeschiedenis, Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?
Oebele was een van de populairste Nederlandse televisieprogramma's voor kinderen in de zeventiger jaren. De serie werd van 1968 tot 1972 door de KRO uitgezonden en werd geschreven door Imme Dros en Harrie Geelen. De regie was in handen van Bram van Erkel. Veel Nederlandse acteurs zijn bekend geworden door deze serie, waarin ook veel kinderen meespeelden. De muziek was van Joop Stokkermans.
Uit Oebele ontstond de serie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?, met hetzelfde kinderkoor van Henk van de velde. In 2006 heeft een jeugd-talentenshow onder de naam Oebele door Nederland gereisd.
Het titellied is als volgt:
Welkom in Oebele Oebele parompompom Snel kom naar Oebele Vraag niet waarom, maar kom ! enz. Oebele is hupsakee Oebele is hup falderiere Oebele is jippiejee Driemaal in de rondte, hollee!
In deze Japans/Oostenrijkse tekenfilmserie voor de kleintjes verschilt Maja de Bij al na haar geboorte van haar soortgenootjes. De lerares Kassandra kan zich slechts verbazen: een bij die al vragen stelt, nog voordat ze één stap buiten de honingraat van de bijenkorf heeft gezet! Maar Maja stelt niet alleen vragen. Ze wil de opwindende grote bijenwereld zo snel mogelijk ontdekken. Geen wonder dat reeds haar eerste vlucht een avontuur wordt.
Wat valt er veel op een papaverveld te ontdekken! Maja en haar duffe vriendje Willie drinken honing van de bloemen van de hommel- generaal en laten zich in een limonadefles over een meer drijven. Heerlijk vinden ze dat. Maar tussen de bloemen en de grassprieten is er ook gevaar! Maar goed dat de vriendelijke sprinkhaan Flip steeds een oogje in het zeil houdt. Thekla de spin is de schrik van alle kleine diertjes, die als ze in het web terecht zijn gekomen, door Maja en Willie te hulp worden geschoten.
Deze vanaf 1976 door de kro uitgezonden serie is gebaseerd op verhalen van de Duitse schrijver Waldemar Bonsels (1880-1952), die met spannende en leerzame verhaaltjes op humoristische wijze het doen en laten van allerlei insecten met het leven van kleine kinderen vergelijkt. De avonturen van Maja de Bij verschijnt voor het eerst in 1912.
Er was een land, ik weet niet waar Daar leefde eens, een kleine bij En die beleefde, het klinkt raar Een avontuur voor jou en mij
Dat kleine bijtje had een naam en heette maja m a j a, kleine bijtje maja Kijk en luister allemaal Altijd weer een nieuw verhaal Dus ga maar zitten want hier heb je bijtje maja Dat lieve, kleine slimme bijtje maja MAJA, dolle dwaze maja Maja (maja) Maja (maja)
Klaas Vaak, het Zandmannetje, is de naam van een kabouter die zou komen om kinderen enkele korrels slaapzand in de ogen te strooien, zodat ze gaan slapen.
Als bewijs voor het nachtelijke bezoek van Klaas Vaak zijn dan in de ooghoeken zandkorrels te vinden. 's Morgens moet men dan ook zijn gezicht wassen om het zand weg te halen. De naam Vaak komt waarschijnlijk uit de (in Nederland) verouderde uitdrukking vaak hebben voor slaap hebben.
John Blund is de Zweedse variant op Klaas Vaak en is als figuur die kinderen helpt slapen van oorsprong te vinden in één van de sprookjes van Hans Christian Andersen, maar wordt inmiddels genoemd in ontelbare kinderboeken over de gehele wereld.
In 1965-1966 zond de NTS elke dag vóór het slapen gaan "Klaas Vaak" (Das Sandmännchen) uit, een TV serie die oorspronkelijk uit het toenmalige Oost-Duitsland komt, waar de SFB het vanaf 1959 uitzond, naar een idee van Ilse Obrig.[1]
Trivia Klaas Vaak was ook het pseudoniem van radiodiskjockey Tom Mulder. In 2005 presenteert Klaas van Kruistum op 3FM een nachtprogramma met de naam Klaas Vaak. Klaas Vaak is ook een Bijnaam van de voetbalspeler Klaas Jan Huntelaar. Tussen 1993 en 1999 speelde Dick Poons de rol van Klaas Vaak in het jeugdprogramma Droomshow.
Hadimassa was een populair satirisch Nederlands televisieprogramma dat van 1967 tot 1972 door de VARA werd uitgezonden. Het programma werd geregisseerd door Dimitri Frenkel Frank en gespeeld door Van Kooten en De Bie, Ton van Duinhoven, Ton Lensink, Annemarie Oster, Herman Schoonderwalt, Henk van Ulsen en anderen.
Hadimassa leverde Frenkel Frank in juni 1970 de Zilveren Nipkowschijf op, een prestigieuze Nederlandse televisie-prijs.
In 1972 ontstond een kleine rel toen Kees van Kooten en Wim de Bie in een sketch in het kader van weerzinwekkende gesprekken discriminerende opmerkingen maakten over joden, homoseksuelen en negers (uiteraard met de bedoeling mensen die dit soort dingen zeggen te kijk te zetten). Veel mensen vonden dit erg kwetsend. De onderliggende bedoeling vermoedde men wel, maar die kwam er te weinig uit. Van Kooten en De Bie boden toen voor de tv hun excuses aan voor deze uitglijder.
In dezelfde uitzending vertolkten Van Kooten en De Bie ook het nummer 1948 - Toen was geluk heel gewoon. Het is een nostalgisch nummer over het leven in Nederland in de wederopbouw, het Nederland onder Drees op melodie van het nummer Alone again (naturally) van Gilbert O'Sullivan. 1948 werd eind 1972 in een uitvoering van Gerard Cox een kleine hit. In 1994 begon Cox samen met Sjoerd Pleijsier de succesvolle televisieserie Toen was geluk heel gewoon, waarbij 1948 als openingstune werd gebruikt.
De Film van Ome Willem was een kinderprogramma, uitgezonden door de VARA tussen 1974 en 1990, met liedjes en kleine voorstellingen. In 2004, 2007 en 2008 werden de shows in de ochtenduren herhaald op Nederland 3 door Z@ppelin.
Ome Willem, gespeeld door Edwin Rutten, liet allerlei voor kinderen zeer herkenbare items de revue passeren. Steeds terugkerende zaken zijn de uitspraak lust je soms een broodje poep? in de door Rutten gezongen en op het drumstel begeleide begintune en het liedje deze vuist op deze vuist aan het eind van het programma. Tevens was de poppenkast met Jan Klaassen en Katrijn een regelmatig terugkerend onderdeel verzorgd door Pieke Dassen.
De muziek van het programma werd verzorgd door het combo van Harry Bannink die als hoofd-geitebreier van het orkestje jarenlang achter de piano zat, met Ome Willem op het drumstel. De overige geitebreiers waren Harry Mooten (de grote grijze geitebreier) en Frank Noya (de papjesgeitebreier).
In de voorstellingen speelden de acteurs Jennifer Willems (Teun), Aart Staartjes (Toon) en Pieke Dassen (August). Ook spraken zij de stemmen van de poppen in, Jennifer Willems leende haar stem voor Katrijn, Pieke Dassen de zijne voor Jan Klaassen en Aart Staartjes die van hem voor Jantje. Een schrijverscollectief van Willem Wilmink, Karel Eijkman, Hans Dorrestijn, Ries Moonen, Fetze Pijlman en Jan Riem leverde belangrijke tekstuele bijdragen aan het programma.
Na 1986 verdwenen Toon en Teun van de voorgrond en bleven, behalve de geitebreiers, alleen August en Ome Willem over. Aart Staartjes (Toon) bleef echter wel actief achter de schermen als regisseur en sprak tevens de stemmen van Katrijn en Jantje in.
August Pieke Dassen is op 18 april 2007 in Maastricht op 80 jarige leeftijd overleden.Hij was al een geruime tijd ziek.
De Fabeltjeskrant was een dagelijks terugkerende korte uitzending juist voor kinderbedtijd op de Nederlandse televisie over de gebeurtenissen in het Grote Dierenbos. Het nieuws werd voorgelezen door meneer de Uil (Jacob). Ook in Vlaanderen groeide een hele generatie op onder de vleugels van Meneer de Uil... echt waar? Echt waar! In 2005 werd het programma in Nederland verkozen tot beste kinderprogramma ooit.
Eerste serie Het brein achter de Fabeltjeskrant was Leen Valkenier, het programma werd geproduceerd door Thijs Chanowski. De eerste poppen werden met de hand gemaakt door Joke Aletrino. De Fabeltjeskrant werd voor het eerst uitgezonden op 29 september 1968. De eerste fabels en personages waren geïnspireerd op de verhalen van Jean de La Fontaine, maar al snel ging het programma meer op het 'echte leven' lijken. In de vier jaar waarin de eerste serie op de TV was ontwikkelde de Fabeltjeskrant zich tot het best bekeken programma van die tijd. Het aantal kijkers lag tussen de één en twee miljoen per dag. Vertaalde versies van de Fabeltjeskrant waren ook buiten het Nederlandstalig gebied zeer in trek.
Ogenschijnlijk was het programma bedoeld voor kleuters, maar door allerlei toespelingen op de landelijke politiek was het ook voor veel volwassenen een leuk programma. Zo werkte bijvoorbeeld in een periode dat Joop den Uyl minister-president was van Nederland, een Meneer de Uil die uit de Fabeltjeskrant voorlas op vele lachspieren. Na vier jaar en 1041 afleveringen kwam er in 1973 een einde aan de Fabeltjeskrant.
Tweede Serie In 1985 kwam producent Loek de Levita met een nieuwe reeks afleveringen, die meteen weer een groot succes werden. Het brein achter de serie was wederom Leen Valkenier. Inmiddels was Nederland veranderd in een multiculturele samenleving en dat is terug te zien in de nieuwe serie, waarin veel exotische dieren voorkomen. Deze dieren komen in het Dierenbos terecht vanuit het Derde Dierenbos (lees: de Derde Wereld) en elk hebben ze zo hun eigen problematiek. Voorbeelden van deze uitheemse dieren zijn o.a. Zaza Zebra, Chico Lama en Mister Maraboe. Tijdens verkiezingen voor een nieuwe burgemeester van Fabeltjesland werd Chico Lama door de kijkbuiskindertjes verkozen. De tweede serie eindigde in 1989. Het totaal aantal afleveringen van de Fabeltjeskrant kwam hiermee op 1640. Nadat de publieke omroep de Fabeltjeskrant had stopgezet kocht het nieuwe RTL 4 de serie en zond de krant uit tot 1992. Gevolg hiervan was wel dat er wat sluikreclame in de serie sloop. Zo bouwde Willem Bever op een gegeven moment een schotelantenne zodat hij ook RTL 4 kan ontvangen omdat ze geen kabeltv hebben in het bos.
In de jaren zeventig verscheen als een soort spin-off de serie De Woefs en de Lamaars, waarvan enkele dieren zoals Woef Hector, Snoes Poes en Woefdram in de tweede serie van de Fabeltjeskrant hun opwachting maakten.
Het merendeel van de stemmen werd gedaan door Frans van Dusschoten, Ger Smit en Elsje Scherjon met daarnaast bijdragen van Aart Staartjes, Philippine Ackerlin, Trudy Libosan en Bert Plagman.
De personages met hun gevleugelde uitspraken (op alfabetische volgorde, de dieren uit het Nijverdal (Woefdram, Woef Hektor, Hondje Woef en Lamaar Snoespoes) staan gerangschikt op hun eigennaam):
Orm de Aap, een brutale aap die graag Droes de Beer uitdaagt Droes de Beer, een humeurige beer (in het begin nog boosaardig genoemd) Wasa de Beer, de vriendelijke broer van Droes Ed en Willem Bever, rasechte sleutelaars met hun waterpomptang Blinkert de Bliek Marius de Bok, zeer goedgelovig en hier wordt door Lowieke de Vos vaak dankbaar gebruik van gemaakt Margaretha Bontekoe Borita, dochter van Bor de Wolf en Oléta Vulpecula, vriendinnetje van Greta 2 en Hondje Woef Melis Das, de das met zijn reusachtige burcht en zijn bloemenverzameling Woefdram Wip de Eekhoorn Frija Forel Greta 2, dochter van Teun Stier en Margaretha Bontekoe Zoef de Haas (zoefzoef) de gezusters Hamster, Martha en Myra Woef Hector Timme de Hond Pepijn de Kater Plons de Kikvors Cas de Kraai, krast graag door het gezang van Flora Nachtegaal Irma de Krekel, de vrolijke buurvrouw van Truus de Mier Chico Lama Arthur de Leeuw, baas van het dierenbos, althans dat denkt hij zelf Harry Lepelaar, de eerste geliefde van juffrouw Ooievaar, vriend en gabber van Piet de Pad Hondje Woef, het vriendje van Greta 2 Juffrouw (Truus) Mier (tuut-tuut-tuut-tuut) Mister Maraboe, de tweede geliefde van juffrouw Ooievaar Jodokus de Marmot, die altijd op zijn nagels bijt Momfer de Mol (mmf,mmf,ik neem wel een sigaartje) Mia de Muilezel, vervoerde zakken met geld voor koning Arthur de Leeuw Maup de Muis Stokebrand de Mug, vindt zichzelf een zeer goedgebouwde mug Flora Nachtegaal, een goede vriendin van meneer de Raaf Toeter de Olifant Juffrouw (Kato) Ooievaar, die het als een echte juffrouw altijd beter wist (laten wij de handen ineen slaan) Meindert het Paard, de dierenarts van het Grote Dierenbos Piet de Pad, verkoper van patat met smots en hete honden Isadora Paradijsvogel Gerrit de Postduif (Ome Gerrit) Meneer (Crox) de Raaf Arie de Rat, een onbetrouwbare rat, jegens koning Arthur de Leeuw zeer onderdanig Tijl Schavuit Sjefke Schelm Lamaar Snoespoes Stoffel de Schildpad (ik voel me appelig) Asa de Spin Teun Stier Kirreke de Tortelduif, vormt een stel met Koer, geen familie van Ome Gerrit de Postduif Koer de Tortelduif, vormt een stel met Kirreke, geen familie van Ome Gerrit de Postduif Meneer (Jacob) de Uil (Dag lieve kijkbuiskinderen, oogjes dicht en snaveltjes toe) Gies de Vlieg Rocus de Vrije Vogel Lowieke de Vos (Hatsikidee, smikkelen en smullen) Oléta Vulpécula, het vriendinnetje van Bor de Wolf George de Wezel, eet altijd veel te veel Bor de Wolf (beukenootjes en Hoea, ik ga wel naar het Enge Bos), de kroegbaas Zaza Zebra
Het andere oog van Meneer de Uil Aan het einde van elke aflevering wenste meneer de Uil de kijkbuiskinderen een goede nachtrust toe. Hij deed dit door middel van een omgekeerde knipoog (een open knipoog, waarbij de ogen gesloten zijn) met zijn rechteroog (voor de kijkers links). Af en toe kwam er in de jaren zeventig een aflevering voorbij, waarbij hij juist een omgekeerde knipoog gaf met zijn linkeroog (voor de kijkers rechts). Ofschoon de samenstellers dit als een bewuste gimmick hadden gepresenteerd, was het toch wel iets wat diverse kijkbuiskinderen opviel en waarover ook brieven werden geschreven, waarbij waarschijnlijk opmerkingen als een grapje of een vergissing van meneer de Uil genoemd werden. In de nieuwere afleveringen in de jaren tachtig en bij de latere herhalingen van oudere afleveringen kwam deze gimmick niet meer voor.
Tegen de achtergrond van de opkomst van de mijnbouw in de jaren rond de Eerste Wereldoorlog speelt dit humoristisch verhaal rond de naieve kapelaan Erik Odekerke. Altijd in gesprek met zijn 'engelbewaarder', de stem van Kees Brusse, en vaak in botsing met de conservatieve pastoor Bonhomme. Door zijn onhandigheid weet hij de bevolking vaak tegenover zich. Gelukkig is er ook nog pastoor Lumens, een gemoedelijke vriend voor onze kapelaan. Als een rode draad door de vertelling heen weeft zich de belangstelling van menig man, inclusief Erik Odekerke, voor Miete van der Schoor. Haar aantrekkingskracht veroorzaakt dan ook menig conflict in de gemeenschap. Naar een verhaal van Jacques Schreurs 'Kroniek Ener Parochie'.
Wickie de Viking is de titel van een tekenfilmserie die in Nederland tussen 1975 en 1979 werd uitgezonden. Herhalingen vonden plaats tot 1999. In 2004 is de serie op dvd uitgebracht door Junior.tv.
Wickie is de vaak angstige zoon van Halvar, de leider van een fictief vikingdorp. Toch is het Wickie die altijd zijn vader te hulp schiet met vindingrijke oplossingen. Met een vingergebaar naar zijn neus gaf Wickie aan dat hij een idee had.
Na het succes van Okkie Trooy kwam Henk Meijer met een serie losse verhalen die door "Vrouwtje Bezemsteel" aan haar hulpje Sam Pardoes werden verteld. De verhalen waren wijze lessen voor Sam die nog veel moest leren. Vrouwtje Bezemsteel keek dan in haar bol en begon te vertellen. 
De serie viel op door de decors, rekwisieten en kostuums en was ook een uitdaging voor jonge acteurs die werden gevraagd voor een gastrol, waaronder Jeroen Krabbé die zijn televisiedebuut maakte. 
En er moest iets eenvoudigs komen, voor de zomer, voor een paar keer, en er was geen geld en er waren geen faciliteiten. Toen heb ik daar een poos over nagedacht en ben ik met het concept voor de Stratemakeropzeeshow gekomen, en heb ik ook gezegd: daar wil ik Wieteke van Dort en Joost Prinsen in hebben."
Erik Engerd werd al snel een mateloos populair figuur, met zijn typerende "mhwhwhwrhrmhwuhwmllrlwllaaah!!"-geluiden, en Joost Prinsen zou nog jaren door het personage achtervolgd worden: 
Vanaf toen wilde heel Nederland dat wel eens zien en was het succes van de "straat" verzekerd.
't Schaep met de 5 pooten was de naam van een Amsterdams buurtcafé waarin stamgasten de nieuwste buurtroddels doornamen en commentaar leverden op de rond 1970 snel veranderende tijdgeest. De hoofdrollen werden gespeeld door Piet Römer als Kootje de Beer, Leen Jongewaard als Lukas Blijdschap en Adèle Bloemendaal als Dora Lefèvre.
Astrid Lindgren verzon de verhalen voor haar dochter Karin en die vielen zo goed in de smaak dat ze besloot deze op te schrijven en voor publicatie aan te bieden.
Ze is immens rijk (betaalt altijd met goudstukken) en haar schat trekt behoorlijk wat criminele elementen aan, die Pippi echter altijd weet af te slaan, want ze beschikt over superkracht.
Hun act was geïnspireerd door de Dikke en de Dunne. Net als zij gebruikten ze slapstick humor. Dat deze humor van een veel simpeler niveau was dan bij Laurel en Hardy komt doordat Peppi en Kokki zich voornamelijk richtten op kinderen, terwijl hun Amerikaanse collega's een volwassen publiek voor ogen hadden. Net als de eerste Laurel & Hardy films, waren Peppi & Kokki ook stom. De filmpjes werden wel voorzien van een pianomuziek en een voice-over (Will van Selst en Bob Verstraete) die uitlegde wat er precies gebeurde.
De eenvoudige verhaaltjes draaien om twee matrozen die korte avonturen beleven op zoek naar een baantje om 'centjes te verdienen'.
Naast kabouter Paulus komen in de verhalen figuren voor als de heks Eucalypta, de uil Oehoeboeroe, de das Gregorius, de raaf Salomo en de kraai Krakras. Dezelfde figuren komen ook voor in de Paulus-kinderboeken die Van Oort schreef. Tien van deze boeken zijn vertaald, onder andere in het Duits en het Japans.
In 1974 werd opnieuw een poppenserie over Paulus gemaakt, ditmaal door de studio van Thijs Chanowski met Loek de Levita als producent. Leen Valkenier schreef hiervoor de teksten. De afleveringen werden dagelijks uitgezonden van 29 september 1974 tot 31 mei 1975. Elsje Scherjon, Frans van Dusschoten en Ger Smit, die ook de Fabeltjeskrant inspraken, zorgden voor alle stemmen. De poppen waren ditmaal niet door Van Oort gemaakt, maar door de gebroeders Slabbers. Valkenier introduceerde ook nieuwe karakters, zoals Stien Fee, Laurens de Tuinkabouter en de robot Boelie (Joris het Vispaard was een karakter gebaseerd op één der boeken van Dulieu). Van Oort was ontevreden over het resultaat. Zijn karakters waren erg kleurloos geworden. Verder was Krakras een man geworden, en werd Gregorius veel netter uitgebeeld dan oorspronkelijk.
Een koffertje gevuld met....krentebollen, maar alleen als hij de koffer zelf openmaakte. Dat was één van de uitvindingen van Okkie Trooy uit Kukelton. Okkie gaat Nono achterna als die per ongeluk het drankje drinkt waarmee men op Fabelonië terecht komt. 
Okkie en Nono komen nog terecht bij de Sajapiti-indianen en gaan samen met koningin Fifi op zoek naar de 'fluistervink'. Of ze die ooit vinden? Komen ze nog terug in Kukelton??
Een pleintje, een kinderkoor (o.l.v. Henk van der Velde), een rits akteurs (Rob de Nijs, Willem Nijholt, Ab Hofstee, Wieteke van Dort) en het duo dat de Nederlandse jeugdtelevisie voor de komende jaren zou beheersen (Harrie Geelen en Joop Stokkermans) zorgden voor een serie waarvan velen zich minstens de titel nog steeds herinneren. Denk alleen aan de voetbalperikelen tegen o.a.
Voor één van de vier Oebele LP's zou men zelfs een Edison ontvangen. Later zou bijna het hele team verantwoordelijk voor Oebele zorgen voor de langstlopende jeugdserie uit de omroepgeschiedenis, Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?
Wat valt er veel op een papaverveld te ontdekken! Maja en haar duffe vriendje Willie drinken honing van de bloemen van de hommel- generaal en laten zich in een limonadefles over een meer drijven. Heerlijk vinden ze dat. Maar tussen de bloemen en de grassprieten is er ook gevaar! Maar goed dat de vriendelijke sprinkhaan Flip steeds een oogje in het zeil houdt.
Deze vanaf 1976 door de kro uitgezonden serie is gebaseerd op verhalen van de Duitse schrijver Waldemar Bonsels (1880-1952), die met spannende en leerzame verhaaltjes op humoristische wijze het doen en laten van allerlei insecten met het leven van kleine kinderen vergelijkt. De avonturen van Maja de Bij verschijnt voor het eerst in 1912.
John Blund is de Zweedse variant op Klaas Vaak en is als figuur die kinderen helpt slapen van oorsprong te vinden in één van de sprookjes van Hans Christian Andersen, maar wordt inmiddels genoemd in ontelbare kinderboeken over de gehele wereld.
Hadimassa leverde Frenkel Frank in juni 1970 de Zilveren Nipkowschijf op, een prestigieuze Nederlandse televisie-prijs.
In dezelfde uitzending vertolkten Van Kooten en De Bie ook het nummer 1948 - Toen was geluk heel gewoon. Het is een nostalgisch nummer over het leven in Nederland in de wederopbouw, het Nederland onder Drees op melodie van het nummer Alone again (naturally) van Gilbert O'Sullivan. 1948 werd eind 1972 in een uitvoering van Gerard Cox een kleine hit. In 1994 begon Cox samen met Sjoerd Pleijsier de succesvolle televisieserie Toen was geluk heel gewoon, waarbij 1948 als openingstune werd gebruikt.
Ome Willem, gespeeld door Edwin Rutten, liet allerlei voor kinderen zeer herkenbare items de revue passeren. Steeds terugkerende zaken zijn de uitspraak lust je soms een broodje poep? in de door Rutten gezongen en op het drumstel begeleide begintune en het liedje deze vuist op deze vuist aan het eind van het programma. Tevens was de poppenkast met Jan Klaassen en Katrijn een regelmatig terugkerend onderdeel verzorgd door Pieke Dassen.
Na 1986 verdwenen Toon en Teun van de voorgrond en bleven, behalve de geitebreiers, alleen August en Ome Willem over. Aart Staartjes (Toon) bleef echter wel actief achter de schermen als regisseur en sprak tevens de stemmen van Katrijn en Jantje in.
Eerste serie
Tweede Serie
Gelukkig is er ook nog pastoor Lumens, een gemoedelijke vriend voor onze kapelaan. Als een rode draad door de vertelling heen weeft zich de belangstelling van menig man, inclusief Erik Odekerke, voor Miete van der Schoor. Haar aantrekkingskracht veroorzaakt dan ook menig conflict in de gemeenschap. Naar een verhaal van Jacques Schreurs 'Kroniek Ener Parochie'.
