Ik zag hem weer , de oude philosoof op de stenen bank,bij 't Romaanse kerkje verdiept in zijn Gods geloof . Met natte ogen turend , naar het oude zerkje zijn lippen prevelden , de verzen uit zijn geest van hoe het vroeger was geweest . De speelse lach om zijn mond Was als een spiegel van zijn ziele grond. Het is als een spelende wind die tekent met de zon en het loof der bomen , dansende nimfen op gras en grond . Hoe fijn te luisteren naar zijn dichterlijk woord Over , hoop , liefde en te leven hoe het hoort over kwaad en gramschap en mensen haat , over de duivel en het werelse kwaad , over de bakker , de boer of de speelse hoer . Niet zelden roept hij de schipper terug naar zijn roer " Doe zo als ge zijt " leef zo als de Heer u schiep, want eens zal hij u vragen , over welke weg gij liep Was het enkel om uw eigen lief behagen of hielp u ook anders lasten mee te dragen ? Uren zou ik nog kunnen luisteren naar die oude philosoof die in zijn hart "God " in de mensen looft .
Neen het is niet de halverman , maar de schoenmaker van Bokrijk , als ik hem zo bezag begon mij een versje zich te spinnen .......
Herfst , Kan de herfst ook somber stemmen ? Doet hij niet de jaren tellen De herfst van het leven waar wij angst op kleven . Is alles nu gauw voorbij of brengt hij nog een rijp getij Zijn de dagen nu enkel nog verdriet en pijn ? of kan het ook nog vreugde zijn . Het is de tijd dat men warmte zoekt en geborgenheid voor zijn" IK " opdoet De tijd van samen leven zich mekaar de handen geven weg de tijd van zelfzucht en beheer het doel van de jaren van weleer. Leer rijp en ouder nu te "zijn " een begrepen liefde , een kusje klein Verdrijft de zwarte dagen die overkomen als regenvlagen achter de wolken schijnt immers altijd de zon Maak uw huis waar het begon Een tempel voor een mensen ziel waar eens je hart op viel ;
Ik neem even de draad terug op ....;zo verging het die jongens die ook zoon en soms vader waren waar moeders en kinderen om weenden , dagen zonder verzorging , zonder hulp , hier een paar dagen in het lazaret en dan ging het , in geen beestewagens maar, maar in een grote "Rood Kruis " trein naar Duidsland of ze keerden nooit meer terug in hun heimat . In één van de laatste kovooien , toen wij een evacuatie van een beesten wagen bezig waren , merkte ik een ander kleur van uniform op , in de duisternis was het moeilijk ontwaren . Nader onderzoek bracht ons bij een Engels onderluitenant welke gekwetst was door scrapenel inslag in het rechter bovenbeen , na een paar woordjes in het bijeen geraapt engels kon ik hem gerust stellen , dadelijk zou hulpkomen , gauw bracht ik rapport aan onze afdeeling chef Dr Van Dessel verder navraag bracht nog aan het licht dat er nog twee engelse en twee "yankees" in het convooi waren na beraad werd er" een transport " voor zien , daar het ging om krijgs gevangenen konden wij ze plaatsen onder de conventie van Geneve , En nu de balans van de oorkog toch was over geslagen verloren wij "onze gevangenen" niet meer uit het oog en zo konden wij hun transport naat Duitsland verhinderen , en onder de diensten van het internationaal Rood Kruis overdragen aan hun repectivelijke corpsen , na de overdracht en verzorging van het hospitaal aan de gealieerden na een achtal dagen De daarop volgende dagen waren " onze bevrijde soldaten " de helden van de bevolking en werden zij als het ware onder bloemen bedolven ; want een geheim kon het niet uit blijven . Voor mij was het een onvergetelijk moment wanneer de luitenat zijn officier ster van zijn epaulet nam en ze mij als gedenkenis schonk voor onze merkwaardige kennismaking en verloop , onze amerikaan , New york , gaf zijn baret die gauw werd versierd met de luiteneant ster van "Sir Cari Williams van de Royal Engeneers. Met deze luitenant had ik dan nog kontakt in november 1945 toen ik als vrijwilliger in de school van het vliegwezen bij de R.A .F in Engeland dienst deed , Ons weerzien , welke op verzoek van hem plaats greep in zijn eenheid welke hij terug , na genezing en revalidatie als Capitain bevelvoerder was . zo als ik zij dat weerzien was voor mij een moment die veel oorlogs geweld deed vergeten , weer eens was de over wonnene ; de winnaar hoe absurd het ook mag klinken , en hoe gebeurtenissen iemands leven kunnen beinvloeden . Het zijn niet enkel souveniers gebleven ..........
En nu genoeg in deze donkere september maand en gaan wij wat kleur en leven geven ....... nu weet u van waar die ster en die amerikaanse baret peter
Septemberdagen hebben altijd een donkere zijde maar soms zijn er toch ook wel lichtere soms zelfs verlichtend .......het is maar een proef met kleuren om mijn denken wat op te warmen
verwonderd over de toegevoegde foto? het verhaal komt er aan ; neen nog geen kerstmis kaart maar een heel blad herinneringen
klik even op foto en raadeens wat er achter zit ..........
Eigen aardig .....en ik voel me eigenlijk niet zo blij met al deze herinnernigen ,ondanks dat zij mij zo levens rijk hebben gemaakt , het is steeds een heropenen van een nacht merrie die periode van de landing in Nomandie tot de aftocht van de bezetter in september uit duffel waren voor ons een leven van alarm tot alarm een confrontatie met dood angst en vernieling , het ging er hectische aan toe die laatstebezettings dagen , van af midde augustus 1944 voerden goederen treinen bijna dagelijks ontelbare Duitse soldaten , afkomstig van de franse frontlazeretten naar het legerhospitaal in de gemeente , het plaatselijke rode kruis werd gevorderd om de transport te verzorgen van Duffelstatie naar het ziekenhuis ............ Zo stonden wij eens op het peron te wachten , het was koud en nog donker toch begon het in het oosten te gloren; de duitsers met een slecht bedwongen paniek over en weer wandelend waren duidelijk over hun toeren , onder ons werdt er nauwelijks gefuisterd ........ plots hoorde we huiverend het geluid van een nieuwe spooktrein , langzaam traag doemde het grauwe monster uit de duisternis , knarsend kwam hij tot stilstand een ganse trein beeste wagens , als de ijzeren deuren werden opengetrokken werden verstomden wij ..... en bleven verstomt door de hoop van onmenselijke taferelen een kluwen van afzichtelijke mensen lichamen , daar voor mij kronkelend van pijn of barmartige roerloos , ze lagen stil ordeloos op stinkend stro, veertien dagen waren ze onder weg hun in der haast aangebrachte gibs verbanden droegen de sporen van etter en bloed , moesten wij ons gezicht afwenden , neen vooruit want meer leed kwam er aan , deze miserie moest worden vervoert Wij grepen de dekens die die naam ook al niet meer waard waren en die hun ligbed waren vast , en brachten hen naar alle soorten van transport middelen stootkarren open camions platte wagen getrokken door traktoren .....hotsernd en botsend over de kasseiweg op alles wat wielen had werd de miserie en het gehuil van pijn bij ieder schok in de rode morgen geschreeuwd " de resten van het grote rijk ", naar de kliniek gebracht de nieuwsgierigen die deze" stoet "zagen voorbij trekken , lieten huiverend hun gordijnen toevallen .................;; Sorry maar dit zijn geen verhalen van horen te zeggen maar maar Peter was er bij ;; De laatse in deze beleving geef ik op een volgende keer die is mindertriestig maar tekend ook de mentaliteit van beleven
Ja vaak denk ik terug aan die vele momenten die ik als jonge Rood Kruis soldaat heb onder gaan , na Mortsel de evacuatie in Duffel van 1200 geesteszieken van Duffel naar Bonheiden en St job in 't goor met stoomtram transport en vrachtwagens , de verschillende bombardementen van Mechelen en in 1945 de transporten en verzorging van de gekwetste duitse en geallieerde soldaten van het normandische oorlogs front . Van die periode wil ik nog wel even terug blikken om de het , hoe een mens mens word te vertellen ;
Het was in de late namiddag dat ik met onze afdeling werden in gezet 5 April 1943 Het schijnt lang geleden , maar het toen beleefde , zal mij steeds bij blijven Het was op een klare dag dat een aantal zware amerikaanse bommen werpers hun doel hadden gekozen " de erla fabriek " te Mortsel hun doelwit de herstellings plaats voor duitse jachtvliegtuigen , vele bommen misten hun doel en zaaide een tapijt van dood en vernieling onder de burgerbevoking , 936 mensen kwamen om het leven , waaronder 200 kinderen . Zo lazen wij in de berichten ,Weer eens een resultaat van die beestige oorlog ,een oorlog zo als alle andere , waar werd gestreden voor wie voor wat ? Voor het recht op leven voor alle volkeren , want in feite streden niet die volkeren maar de regimes tegen mekaar ....... en het was in die caos , na het bombardement , in dat brandend en rokende Mortsel dat ik werd gedropt ......... overal dooden , verhakkelde resten ; en gekwetsten , die werden afgevoerd , en geevaceerd met vrachtwagens gekwetsten en stervende moesten weg uit de hel ............ Alles wat mens was in mij , diende te worden weggecijferd , hier was het helpen met wat ons werd terbeschikking gesteld , een caos en ik herhaal het die mij steeds is bijgebleven , de ganse nacht werd er door gewerkt en getroost , gekwetsten verbonden en verzorgd ...... om dan in de late nacht door te brengen in een gebombardeerde pand van Dokter Geerts aan het oude gemeente huis waar onze hulpdienst was ingericht . Wat er toen in mij omging is moeilijk te beschrijven , die nacht ben ik wel een paar jaar ouder geworden in het relativeren van wat oorlog is , het beeld van brandende huizen , het overen weer lopen van zoekende mensen , het leed van zoekende ouders naar hun verloren kinderen , het doelloos voortschrijden van in verbanden gehulde gewonden op zoek naar God weet wat , en dan die nacht in spookachtig schijnsel van brand , slaande vensters en klappende kapotte deuren die de angstvolle stilte doorbraken , terwijl een stinkende reuk van verbranding ons pijn deed in de neus , neen nooit zal ik het vergeten ....... het maakte mij plots iemand anders , ik beleefde en verdriet , haat en liefde , een verdriet en meevoelen met de slachtoffers , een haat tegen geweld en onrecht . Waarom zovel leed voorniets ! het was moeilijk voor een jong rood kruis kadet zo in eens onder gedompeld te worden in de werkelijkheid van het slag veld van Henri Dunany . hier werd ik gedoopt voor een ganse reeks van van donkere oorlogs dagen ....... voor u mijn herinneringen .............
In 1944 was ik ...... 19 jaar ......... september de tijd van verwarring de bevrijdinng in onze gewesten hier rond Mechelen en Duffel en Lier . Deze periode zal mij steeds bijblijven na vier jaar van bezetting , van frustatie , honger ,bedreiging bombardementen en angst ........ graag wil ik wel een situasie schets geven van die tijd niet uit een boekje maar hoe ik het heb beleefd hebt en aan de lijven heb ondervonden Gelouterd door de omstandig heden waren wij wel ouder geworden in geest , als 15 jarige trad ik in dienst bij het rode kruis een instelling die door haar neutrale houding in oorlogs tijd , open stond voor jongeren die zich wilde ten dienste maken van de gemeenschap , ons toeleggen op de eerste hulp bij ongevallen , voor "Het pakket van de soldat " voor onze krijgs gevangenen in Duitsland ; als jonge "brankardier "werd ik het eerst met de werkelijkheid gekonfronteerd met de gruwel van de oorlog na het bombardement op de Oude God (Mortsel ) als eerste estafet van de Duffelse afdeling Morgen meeer ..............
Spiegeltjee aan de wand wie is er de mooiste van het land ? Ja tien maal liep ze voorbij die spiegel ......... en uiteindelijk vond zij hem toch mooi en wilde hem wel , maar ........ het water was veel te diep .... of haar geldbeugel te klein . Ik weet het niet maar ze was niet gelukkig , dan maar een volgende maal
Ja ge moet maar eens kijken ; overal waar men komt vind men wel een aanwijzer " Zaterdag en zondag Rommelmarkt " het is als een echt cirkus dat van dorp tot dorp flirt , ge kunt er van genieten van kitch , brokaat of antiek u kiest maar uit , het onmogelijke tipt u op de kop . Zo viel ik laatst op een ganse kluwe popjes , mens als men zijn fantasie laat gaan , en zo een beeld laat inwerken op zij netvlies komt men in het leven van die popjes van waar komen zij ? door wie werden ze vertroeteld en geliefkoost ? waarom liggen zij nu hier ? vinden zij een nieuw vriendje ? Zij hebben allen een geschiedenis , hoeveel traantjes hebben zij gezien en getroost . kijk eens naar hun snoetjes ne mens zou ze zo meenemen ; maar ik wandelde verder want veel viel er te zien .............
Mijn beste vrienden , die mannen en vrouwen van" het blog" zijn er toch wel van het goede hout , , u vraagt en ze draaien zelfs bewegende beelden !!!! mamalou (louke 1952 ) en casawivi ik ben weeral gelukkig mijn besten dank ; Het meisje aan de reeling droomde er ook van eens een zeemermin te zien en ..... ze kwam nu zullen en nog andere volgen .??????
Vroeger was het zeven nu is het negen 't was keizer Augustus vrouw die ook een zomer maandje wou Daarom kwam er augustus tussen om die brave vrouw te sussen Ziet ge nu van waar het komt dat maandje van den hond ze weet niet wat te doen Welk is nu het goed seizoen ? van wind van zon en regen het wordt fris en slijk de wegen Maar..... wij hopen op St; Michiel om te kijken door een rozen bril Om te geven een "indian sommer " enkele dagen zonder kommer zo nog en beetje vakantie weer een stukje als vooreer .
Het was in de late namiddag dat ik met onze afdeling werden in gezet 5 April 1943 Het schijnt lang geleden , maar het toen beleefde , zal mij steeds bij blijven 
Een zeemermin ...... zou ze zwemmen ??????
