|
Verzonken in een zwarte gat,'k was toen 42 jaar en aan mijn huis gekluistert,door mijn leukemie,na een kuur van gemo,was ik begonnen schrijven in mijn dagboek,al 't verdriet;al mijn agressie,geen enkele dag
was zonder?.Ik had 3 opkomende kinderen en een vrouw die door de strijd van mij ook niet meer wist
wat zeggen en als je niet meer weet wat zeggen,dan zwijg je best.
Ik had van de dokter nog een paar jaar gekregen,en ik zat er mee? Al mijn toekomst dromen vielen in 't water?,De vraag was ;waar moet dat geen met hen,hoe zullen zij dat moeten verwerken.
En ik een hoopken ellende zonder hoop?
Op een dag las ik in mijn dagboek en vond een schrijven van mezelf, over mijn vader die mij zo was 't geschreven,hij haf mij mijn geleerdheid,dat mij veilig stelde op mijn werk,als bedrijfs leider zodat ik
geen nadelen had voor mijn inkomen in de firma;magere troost dacht ik bij mezelf,maar toch een lichtpunt voor wet ik zou achterlaten.
Ik ging ook niet meer naar de mis,omdat ik zelfs niet meer tegen het toen nog draaien van de stoelen in de kerk,'t was alsof ik mensenschuw geworden was.
Mijn vrouw wou altijd even weg en af en toe lukte dat nekeer maar met veel tegenzin.
Eens op een zonnige zondag waren wij samen met den auto op stap en reden voorbij Sint trudo he slotklooster van zusters in malle bij Brugge.
Ik ben door toedoen van mijn vrouw daar naar de mis geweest,De kloosterzusters zongen daar nog de mis zoals vroeger 't was prachtig om horen.
Daar herinnerde ik mij wat mijn vader ook gegeven had; Hij schonk mij mijn geloof, door mij te laten dopen,waardoor ik zogezegt een kind van God ben geworden.
Ik vroeg in stil gebed eens uit de kelk te mogen drinken en kreeg een zalig gevoel ,alsof ik eventjes de rust vond en een tipje kracht om verder te willen gaan,niet lang maar toch de moeite om om het op te schrijven in mijn dagboek,dat tipje hoop en kracht was den aanzet om terug te gaan, den volgende zondag.
Tijdens deze mis beleefde ik zo intens de mis en werd ik ook wat niet gebruikelijk was de kelk aangeboden,twijfels die bestaan om op te lossen en na de mis direct naar huis keek ik in mijn dagboek
wat ik had geschreven de vorige zondag, en inderdaad er stond dat ik graag wou drinken uit de kelk tijdens de mis.
Dit gebeuren deed mij als maar denken en in plaats van blijheid kreeg ik,angst; angst om het gebeuren;
louter toeval dacht ik zelf,maar 't liet mij nooit meer los,ik kon van dan af de mis in malle niet meer missen.Alsof er hoop in mij nog leefde ging ik steeds meer en meer die God van mij gaan zoeken,alsof hij mij groepen had;alsof hij wou helpen, alsof hij mij wou dragen in zijn hand en helpen om weer op te staan?alsof hij had gezegd Ik kom tot u in de Vader zijn naam ,ik kom tot u.
Van dan af ben ik gaan leven met de steunende hand van de Heer.
Tot in het diepste van mijn gehele wezen ben ik op zoek gegaan,met of zonder twijfels hield ik mij rotsvast aan de Heer zijn voornemen vast,en hand in hand zijn wij gaan bouwen aan een zinvol nieuwe
start,met vallen en opstaan?met wonderbare momenten samen met de Heer.
(Vervolg.)Na veel 'twijfels van wat er zou gebeuren heb ik er mij nu bij neer gelegd ? voor wat die God
nog voor mij in petto had; blijft altijd nog is het nu toeval of is het echt gebeurd.dit is voor als ik nog eens schrijven ga.
|
