(Foto De door de soldaten genaamde Tandenstokersbosch te Gheluvelt)"Neen ,neen , ik wil vechten, ik wil niet weggevoerd worden, dokter, ik wil den kleine vreken." "Welnu, wie zegt het tegenovergestelde? Den auto voert u naar het hospital van De Panne en binnen enkele dagen keert hij naar het frond terug."Had toch al een deel van de toch al zwakke troepen den dijk verlaten, anderen waren gebleven daar het bevel tot den terugtocht niet goed begrepen werd. En grennadiers, mannen van het 21°, van het 8° karabiniers hielden daar nog stand tot den vroegen morgen van den 23°"Maar de Duitschers zwermden nu overal, kwamen steeds in grooter massa over den IJzer.De Belgen weerden zich nog zooals 't ging, maar ten laatste kwam in een gracht van Vicogne een horde van haveloose soldaten van het verscheurde, beslijkte, bevuilde uniformen, deze zonder geweer, die zonder schoenen, de meesten bloodhoofds en allen afgestreden, uitgehongerd,geheel afgemarteld.De Duitscher was thans geheel meester in die bocht en versterkte er zich.En toch deden dezelfde troepen den 23", 'sVrijdags,nog tegenaanvallen die echter afstuiten moesten op den overmacht.'s Avonds barstte dan een nieuw geweldig bombardement los. Van schoorbakke tot Diksmuide lag de gansche zone te daveren in wolken van rook.De tegenpartij bereidde een nieuw offensief voor,een geweldigen aanval om de bres te verwijden ,en wel zoo, dat den weg naar Frankrijk gebaand was. In den nacht waren de Duischers bezig de bruggen te maken, teneinde veel troepen over de rivier te brengen en ook artillerie naar den rechter oever te brengen. Soldaten van het Rood Kruis brachten gewonden weg. Men dwong boeren, hen met hun wagens te vervoeren.En in een triestigen optocht ging het naar Torhout, Brugge en Oostende.Reeds voor het licht was, passeerden veel Duitschers bij Tervatte den stroom. Onze laatste batterijen moesten Stuivekenskerke verlaten en naar den weg Nieuwpoort-Diksmuide wijken.De tegenpartij nestelde zich op Vicogne, het kasteel van Stuivekenskerke en bezette tal van hoeven als steunpunten die straks hun vuur op de onzen zouden braken.Men hoorde het zegegeroep van de keizerlijke benden, die niet alleen de bekende bocht in hun macht hadden, maar ook Zuidwaarts naar Diksmuide afzakten, tot ze op twee kilometer van de reeds zoo lang met heldenmoed verdedigde stad stonden. Luitenant Sellieres die van uit den toren van Kaaskerke, het gevaar zag, verwittigde admiraal Ronarc'h. Ook deze begreep, dat de toestand zeer gevaarlijk was. Hij overwoog nu of hij Diksmuide opgegeven of nog tot het uiterste verdedigen moest.Hij bracht het hoofdkwartier op de hoogte van den staat van zaken.Alle eenigzins beschikbare troepen werden naar de meest kritieke punten gestuurd.(vervolg op 17)
|