( FOTO albert 1 te PAARD )Voor ieder werd het vonnis afzonderlijk voorgelezen en pas twee dagen later toen de familieGrandprez samen moest komen, deelden ze elkaar hun vonnisen mee.Ze spraken over het proces, hun zaken, maakten hun testament, en dan was het afscheid aangrijpend. Constand mocht in de gevangenis zijn maaltijden van buiten laten komen en aldus verzond hij nog een middel om briefjes te verzenden. Hij waarschuwde de zuster van den pastoor van Rogery op haar hoede te zijn.Tijdens het proces had hij uitlatingen gehoord, die op gevaar voor haar ween. Op Maandag 7 Mei om vijf uur 'savonds werden Elise, Constant en Gregoire uit de gevangenis gehaald. Een celrijtuig voerde hen naar Chartreuse. Daar zie men hun,dat ze den volgenden morgen om vijf uurterechtgesteld zouden worden. De mannen zeiden geen woord.Elise hief de hand op en riep:" Moed?Leve Belgié?" Een Duitsch aalmoezenier verscheen. De veroordeelden vroegen om een Belgisch priester.Constant en Elise werden samen in een cel enGregoire in een andere opgesloten. Om drie uur verscheen priester Brepoels van het Beiersch hospitaal. De Duitsche aalmoezenier had hem gehaald. De deur der beide cellen werd geopend, in de gang stond een klein altaar. Constant sprak eerst biecht, dan Elise, eindelijk Gregoire. Dan spraken ze langen tijd met den priester en overhandigden hem de brieven, welke ze in den nacht geschreven hadden. Gregoire had zeer met zijn kinderen te doen, maar toonde zich gelaten.Allen bleken vol moed.Drie zonen aan het frond, zijn vrouw was in de gevangenis...Hij gaf zijn leven. Om half vier baden ze gezamelijk. Elise, bad voor met vaste stem.De Duitsche aalmoezenier deed de mis. Ze baden vervolgens, tot men hen kwam halen. Elise verklaarde dat ze al haar vijanden vergaf. Men hoorde de zware stappen der soldaten.... Het executie-peloton." MOED? Vooruit?" riep Elise. Met lintjes had ze in de gevangenis drie vlaggetjes gemaakt. Ze gaf er een aan haar broer en aan den derde lotgenoot. Ze knielde neer en bad nog even. Dan stapte ze de eerste heen. Constant volgde, dan Gregoire, allen baden. Voor de palen stonden dertig soldaten. Priester Brepoels mocht niet tot daar meegaan. Men bond de drie veroordeelden een blinddoek aan voor, "Leve Belgié?" riep Elise, en wuifde met een vlaggetje. De anderen volgden het voorbeeld. De Duitsche aalmoezenier toonde zijn oprechte bewondering."VUUR?" Het salvo klonk. Zoo stierven Constant en Elise Grandprez en briefdrager Gregoire. Drie armzalige doodskisten stonden klaar. Men groef drie graven, Geen familielid, geen vriend woonde de teraardbestelling bij. De dochter van een volksvertegenwoordiger van Luik hoorde dien dag in den tram Duitsche soldaten, die van het executie-peloton deel gemaakt hadden, over de terechtstelling spreken. Een van de militairen verklaarde dat hij niet kon begrijpen, hoe men zulke edele menschen ter dood bracht. Ziedaar een beeld uit de verre Ardennen . Nog anderen zijn in de Cartreuse onder het moordend lood gevallen, maar wij kozen hier een der aangrijpenste feiten. Later zullen we dit droevig hoofdstuk- in verband met den tijd- nog moeten voortzetten , Wij zouden onvolledig zijn, moesten we ook niet de strijders ver achter het frond doen kennen.einde.
|
