don't judge me by my outside, try to understand my inside....
26-01-2007
Abbé Pierre
"Een glimlach kost minder dan elektriciteit en verlicht zoveel meer". Een uitspraak van een groot mens. Bedank voor wat jij betekend voor hen die zich het lot van de armste onder ons aantrekken. Het ga je goed.Eén onbaatzuchtige gedachte heeft het vermogen in zich om de wereld te veranderen.
De volstrekte rust binnen handbereik dacht ik, eenmaal de tachtig voorbij. Vergeet het.
Valt mij deze week toch een krantenartikel in handen. De statistieken van de misdaad in de tehuizen voor bejaarden. Gedaan met de zekerheid van rust en vree. Nog nooit waren de vooruitzichten voor tachtigers zo somber als heden. Een Bejaardentehuis of een Rustoord voor Bejaarden of een Home voor Ouderen van Dagen, het blijft gelijk. Nergens blijken de oudjes aan de misdaad te ontsnappen. Wie denkt, ik ga op mijn ouwe dag rustig in Huize Weltevree of in Rustoord Heiderust zitten, hij mag het vergeten , de criminelen sluipen rondom het gebouw door het struikgewas. Erger nog, ze zitten binnen in het home zelf. Wie ervan droomt om er vreedzaam met een dekentje over de knieën in het herfstzonnetje te kunnen indutten, dat hij dan toch maar alert is want de criminelen zijn nabij. Dertienhonderd delicten in vijf jaar tijd. Tussen 2000 en 2006 : acht moorden en zeven gevallen van doodslag. Er is een verschil tussen beide maar voor wie het tot op heden nog niet gevonden zware voorwerp treft komt het op hetzelfde neer. Wie op zijn ouwe dag in een serviceflat vrij van zorgen nog wat wilde meehuppelen, hij of zij is gewaarschuwd. Afpersingen en diefstallen blijken dagelijkse kost. Persen de oudjes mekaar af of dringen er ongure gemaskerden op geluidloze gymschoenen Huize Weltevree binnen ? Die details staan er niet bij vermeld, je hebt er het raden naar. Dertienhonderd officieel geregistreerde gevallen van criminaliteit. Als tachtiger kun je dus maar beter meteen een wapenvergunning aanvragen en op je binnenkoertje met schietoefeningen beginnen vooraleer naar het rustoord te vertrekken. Vroeger hoorde je nog wel eens opwindende verhalen van opbloeiende late liefdesavonturen in bejaardentehuizen. Dat gaf nog hoop. Een late liefde kan brandend zijn als woestijnzand . Zeggen ze. Alhoewel, dat wordt in geen geval signaleert. Wel vijf binnenhuisgevallen van slagen en verwondingen. Opa voor wie vermoedelijk het flatje heel even te klein was geworden en die nog eens lekker driftig zoals vroeger uit zijn sloffen was geschoten. Eén facet van de criminaliteit in rusthuizen wordt door de politie en door het ministerie met een duister waas van geheimzinnigheid omhuld. Honderd misdrijven tegen de lichamelijke integriteit . Wat dat allemaal in de praktijk kan geweest zijn, wordt aan onze wildste verbeelding overgelaten. Dat zo een home niet vaker in Telefacts te zien is, begrijp ik niet. Of in de reeks Het leven zoals het is in Huize De scheve schaats. Nog even geduld, die reeks komt nog wel. Opa en Oma Crimi. En nu dat ik net in gedachten het naderen van de tachtig de volkomen gemoedsrust dacht te bezitten, komt toch zeker dat krantenartikel bij mij binnenvallen. Ik heb de Dienst voor de Wapenvergunningen gebeld. Uitgesloten. Als tachtiger geraak je er niet meer aan. Met een geluidsdemper dan? Om niemand te storen ? Ook niet. Totaal uitgesloten. Er zal iemand Huize Kogelvrij moeten openen eer ik het aandurf om naar een Rustoord te gaan. Ik had nooit gedacht dat ikzelf nog eens de typische oude-mensen-zin zou gebruiken: het is allemaal niet meer zoals vroeger.
Ze staan s'nachts aan te schuiven om toch maar zo snel mogelijk er mee te kunnen spelen met acht miljoen zijn ze zij die ermee spelen World of Warcraft, veruit het populairste online rollenspel.
Acht miljoen gamers betalen 42 voor de aankoop en nog eens +/- 12 abonnement om met zijn allen in de vituele wereld van Azeroth uren, dagen en nachten de meest bizarre creaturen te bevechten.
Europa levert anderhalf miljoen spelers, China 3,5miljoen. Kinderen worden er uitgebuit om items te vergaren die dan worden doorverkocht. Relaties springen af omdat manlief liever de mytische wereld dan het echtelijke bed bewoont.
Té is nooit goed zeker?
Algemene infomatie vindt je op:
http://nl.wikipedia.org/wiki/World_of_Warcraft
Mijn winterslaap is om, het was een lange en deugdoende winterslaap en heb intussen ook wat orde geschept in mijn chaotisch zijn, alhoewel ik de rust zelve ben heerst er veel wanorde in mijn bovenste gelederen.
Kritieken mag je geven maar los je eigen frustaties zelf op, ik schrijf hier neer wat mij aanspreekt en zijn het dan soms harde feiten dan is het zo, ik ben nu eenmaal niet gewend om alles te verbloemen, sorry voor hen die het anders willen.
Dialoog getrouwd koppel: Zij: "Zei je iets?" Hij: "Neen, dat was gisteren."
Zinloos geweld.
Hier gaan we weer, hoe komt het nu dat een zaak meer in het oog springt dan een ander,
Is het omdat hij nog maar zeventien jaar was of omdat hij zon sympathiek hoofd had,
Neen, het is omdat we teveel met ons eigen begaan zijn, we zitten rustig te niksen en hopen dat dit ons maar nooit overkomt, en eigenlijk is de gedachte goed maar zouden we nu eens niet beter handelen in plaats om het maar aan de andere over te laten, begin nu eens vandaag, ieder van ons kan nog op tijd in Brussel geraken trouwens de NMBS doet ook een inspanning en een ticket kost maar 5.
Laten we na de Witte Mars nog eens tonen aan die intelligente heren die de beslissingen nemen, dat het nu maar eens gedaan moet zijn met dat zinloos geweld en dat ze nu maar eens maatregelen moeten nemen waar beide partijen mee geholpen zijn en dat we al dat geweld in de wereld grondig zat zijn.
Joe jij bent het zoveelste slachtoffer, ik heb je niet gekend maar wat jou overkomen is zou ik ook niet willen beleven, als grootvader.
Het ga je goed, Joe!
Narcisme of eigenliefde. De term is afkomstig van Narcissus, die verliefd werd op zichzelf toen hij zijn spiegelbeeld zag in het water en zijn eigen figuur maar bleef bewonderen. Tot hij veranderde in een bloem, de narcis, die naar het water toe buigt, alsof hij zichzelf wil bekijken!
Een narcist is soms zo vol van zichzelf dat hij blind wordt voor de rest van de wereld! Het gaat dan ook om een ernstige stoornis die je isoleert en verhindert om echt te leven en relaties aan te gaan met anderen.
Ofwel ben je alleen geïnteresseerd in de anderen voor zover ze je zelfbeeld weerspiegelen en bevestigen.
Overdaad schaadt, maar een beetje narcisme is nodig. Zo heeft de psychologie het over goed narcisme. Het gaat dan meer bepaald over de dosis zelfrespect die noodzakelijk is voor een harmonieus leven. Het is echter niet makkelijk om daarbij de juiste dosis te vinden. De meeste mensen mensen hebben de neiging om in uitersten te vervallen: ofwel stromen ze over van zelfbewondering, ofwel haten ze zichzelf en vinden ze dat ze geen liefde verdienen van anderen.
Vandaar de vraag: hoe kunnen we op een evenwichtige manier onszelf graag zien? In plaats van verliefd te zijn op onszelf, zouden we onze eigen vriend moeten zijn! Een vriend is immers iemand die jij waardeert om wie hij is, zonder verblind te zijn door liefde en zonder hem te vragen wat hij je kan geven. Wie zichzelf op die manier graag ziet, aanvaardt zijn eigen gebreken zonder met een negatief zelfbeeld opgezadeld te zitten, en waardeert tegelijk zijn eigen kwaliteiten. Zo iemand mikt minder hoog dan in de liefde, is milder voor zichzelf. Hij legt de lat niet te hoog, maar aanvaard zichzelf zoals hij is.
Er is een specifieke factor in ons leven die onze graad van narcisme bepaalt: de affectie van onze ouders. Liefhebbende ouders geven ons liefdesenergie, respecteren onze eigenheid en helpen ons om een goede vorm van narcisme te ontwikkelen. Ouders die hun kinderen ophemelen en op een voetstuk plaatsen, dreigen van hen Narcissusjes te maken die té goed staan met zichzelf om echt goed te kunnen communiceren met anderen. Ouders die hun kinderen daarentegen minachten en voortdurend afbreken, verhinderen hen om een zelfbeeld op te bouwen dat positief genoeg is om gelukkig te zijn. Die kinderen hebben het dan vaak moeilijk om zelf een goede vorm van narcisme te ontwikkelen die ze niet van huis uit hebben meegekregen.
Slotsom: een vleugje narcisme waarbij we vriendschap koesteren voor onszelf, maar op een bescheiden manier, en tegelijk onze beperkingen aanvaarden en onze kwaliteiten naar waarde schatten, zorgt ervoor dat we bevrijd kunnen leven en verrijkende relaties kunnen opbouwen met anderen.
Woede, hoe er mee omgaan?
Woede komt voort uit een frustratie die we oplopen als een behoefte niet wordt vervuld.
De energie die in die behoefte is geïnvesteerd en ervoor moet zorgen dat ze wordt vervuld, heeft zich niet kunnen uiten.
Op slag zet de energie zich om in woede. Als we redelijk zijn, moeten we toegeven dat als we op iemand boos zijn we hem eigenlijk het recht ontzeggen om zichzelf te zijn, om anders te zijn dan wij dat willen.
We zetten onze energie om in woede om de andere te doen buigen.
Hoe kunnen we het best reageren als iemand boos is op ons?
De meest voorkomende reactie is de verdediging. Een voorbeeld: Ze is kwaad op me omdat ik vanavond te laat naar huis kwam. Ik probeer me te verdedigen: Net toen ik wou vertrekken, kreeg ik nog een telefoontje.
Je verdedigen is niet de juiste oplossing!
Je gaat dan mee in de woede van de andere en wil haar doen inzien dat haar woede onterecht is. Haar woede is voorspelbaar: ze zal zich verdedigen en haar woede zal nog toenemen. Kortom, een typische huiselijke twist. Door mee te gaan in haar woede moedig ik haar nog aan en ga ik misschien denken: Ze wordt al boos als ik nog maar een beetje te laat kom. Ik kan net zo goed langer wegblijven. Boos wordt ze in ieder geval. Geleidelijk aan groeit er er zo onbegrip en de partners vervreemden van elkaar.
Een goede reactie is proberen te begrijpen welke verborgen behoefte aan de basis ligt van die woede. In het bovenstaande voorbeeld is dat misschien: Ik wil je bij mij hebben. In dat geval is haar woede zelfs een positief teken. Ze heeft er behoefte aan om haar partner bij zich te hebben. Als ik de onbevredigde behoefte eenmaal heb achterhaald, kan ik de woede die eruit voortkomt gemakkelijker ontmijnen. Ik begrijp dat ze boos is omdat ze me nodig heeft, en dat is positief. Ik kijk door haar woede heen. Mijn reactie zou dan kunnen zijn: Schat, als ik het goed heb verlangde je ernaar om me te zien. Ik verlangde ook naar je. Het spijt me dat ik te laat ben.
Op die manier maak ik duidelijk dat ik wel verantwoordelijk ben voor mijn late thuiskomst, maar niet voor de woede die dat heeft veroorzaakt. Voor hetzelfde geld was ze trouwens druk in de weer en kwam het haar goed uit dat ik wat later kwam.
Conclusie: Woede wordt altijd veroorzaakt door de manier waarop we de feiten voorstellen en niet door de feiten zelf? Dat verklaart ook waarom iets dat voor mij totaal onbelangrijk is iemand anders razend kan maken, en omgekeerd. Niet iedereen heeft dezelfde behoeften en we verwerken onze frustraties niet allemaal op dezelfde manier.
Oud zijn is niet iets van de tijd; dat wil zeggen ik zie soms wel eens mensen die jong zouden moeten zijn maar zichzelf zodanig sociaal geëngageerd hebben dat ze continu moe, druk, afwezig, e.d. zijn. Dat is pas oud, dat je de tijd niet meer hebt om te leven en constant ben je bezig iets voor anderen te doen, of het nou de werkgever of de eigen familie is. Het is net alsof sommige mensen leven om maar niet te hoeven leven.
Dan zie ik soms wel eens iemand die oud zou moeten zijn maar die rustigjes, lachend en grappend door het leven gaat. Die de tijd neemt en opmerkzaam is. Die leeft ongeacht wat er komen gaat.
Dat is een keuze die men kan maken, misschien worden vele jonge mensen wel door de omstandigheden geleefd, ze maken te snel kapitale beslissingen en hebben voor het duidelijk is wat ze precies willen een overvolle agenda, en komen er misschien op latere leeftijd achter dat het een keuze was.
Ik ben niet in de zin gelovig; maar toch haal ik me wel eens het idee voor de geest om bij Petrus aan de hemelpoort te staan waarbij hij me vraagt wat ik zoal in het leven heb gedaan. Die vraagstelling is echter niet voor straks maar voor nu, want met zo'n druk leven heb je toch eigenlijk niets bereikt wat je nou met verve aan Petrus zou kunnen vertellen. Hemelpoortpetrus is toch een levenskunstenaar en zal toch een "connaisseur" van verhalen zijn, wil die kleine details, het randje wat het leven vol maakt.
Wat is oud dan, oud is dat je zoveel hebt gedaan maar er zo weinig mee hebt, alles lijkt langs je heen gesneld en je bezigheden zijn opgelost in het verleden. Jong is misschien toch dat je de volgende dag wakker wordt en denkt 'ah een nieuwe dag!'
Ik ga ten onder, wil ten onder gaan
Ik duik in mijn eigen inspiratie meer
om dit leven nooit meer boven te komen.
Om opgelost te worden in mijn eigen bedenksels
De rode draad van het leven bind ik rond mijn nek
Om naast een boom in de lucht te gaan bengelen.
De pen van ijzer in mijn hand stekend
Om de aderen over te halen en de woorden eruit te zien stromen
En in de lucht zien te vervagen.
De spinnenweefsels die mij staande houden
Worden verscheurt tot een bol die in mijn keel blijft hangen
En de lucht ontneemt tot de laatste adem die ik slaak.
De demon in de kooi in dit lichaam is losgebroken
en als 1000 parasieten tegelijk wordt ik binnenhuids
kapot gemaakt, innerlijk heengaan
De buizen van mijn fiets, beginnen te leven en slagen me
zo hard tot ik niet meer beweeg.
Een micro verstevigd het geluid dat ik uit brul tegen een muur
Mensen met gitaren slagen ze kapot
Op mij terwijl ik van het podium wil af geraken.
Een vrouw middelgroot, machtig klein
In een Gotisch zwart nachtkleed,
met gouden randen, met glinsterende lippen
Met kat paarse ogen, met een grote oorbel
Met tatoeages op haar armen,
zingend als een echte engel met haar
Mooie losse lange zwarte oog verblinde haar
Op een klif midden in de nacht al zingend gesprongen
En op het moment dat ze de stenen raakt
Is enkel bloed getuige van dit moment
En stijgt de vrouw in de vorm van
Gouden kraaien in de lucht,
om te vliegen naar de regenboog
In de verte.
Return tho me Salvation
Hier lig ik vroeg in de ochtend
terwijl zand naast me waait in een
Donkere hoek in een verlaten straat
Ik half slaapdronken met een scherp lang mes
Door het hart gestoken, genietend van de pijn
Die ik niet voel van de vrijheid van verlost te zijn
Van leven. Terwijl in de verte hoog in de lucht
Een gouden draak met zilveren schubben
en groene sprekende tong me komt op pikken
Voor de hel. Wetend dat niemand me gaat missen
En herinneren, dat ik al genoeg heb bereikt in
dit leven, alles is heerlijker dan toen ik
nog springlevend was.
Wat als doodgaan een betere,
Gelukkigere manier is van leven?
Plots worden deze ogen wakker
Zie ik het complete aardsparadijs
Het zwarte niets, de voeling met overhitting
En de warmte van koelheid komt op mij af
in de vorm van de vrouw van de klif
Die me plots zoent en in bijenvormen
Mijn hele lichaam overneemt.
Your taking over me
Ik voel dat er nieuwe personages in dit lichaam zijn
Aangekomen, die streng worden getraind.
Het zwaard in de arm stekend terwijl de zee me toeruisd en ik bloedend
uitgevochten het water toe treed
Ondergaan.
Ik ga ten onder
om als een nieuw beter karikatuur
boven te komen en juist hetzelfde
weer mee te maken.
Bij het schrijven van dit in mijn eigen plaatsje
Kijk ik naar het raam naast me
en zie ik mijzelf niet zitten, niet terugkijkend.
"Wat als ik nu nooit heb bestaan,
nooit echt zal bestaan ?"
Als geluk uw bestemming is, hoeft u zich niet te haasten.
Geluk is daar waar het 'ik' niet is.
De man die toegeeft als hij gelijk heeft, is getrouwd.
Als er niets meer te zeggen valt, is het het moment om te glimlachen.
Groenten die ik vroeger niet lekker vond, smaken nu gelukkig nergens meer naar.
Wat niet kan worden geheeld, moet worden gestreeld.
Het plezierige aan herinneringen is, dat je kan kiezen.
Het tekort aan voedsel dat wereldwijd tot vijfhonderdmiljoen kinderen bedreigt, kan verholpen worden voor het bedrag dat één dag moderne oorlogsvoering kost.
Hoeveel stations krijgt een mens in zijn leven?
Eén?
Twee?
Veel?
Stel dat je er hooguit één krijgt.
Stel dat je de verkeerde trein kiest.
Tja, daar word ik niet vrolijk van.
Hoe zit dat eigenlijk met die treinen? En het personeel? Heb ik ze nou over het hoofd gezien?
Als er personeel is, waaraan herken ik ze? Hoe kunnen ze mij helpen?
Rustig gaan zitten.
Het komt vanzelf.
Wat zou het toch mooi zijn als er ook een spoorboekje zou zijn. Een boekje waarin je kunt lezen welke trein je moet nemen om bij de juiste bestemming aan te komen!
Welke eigenschap moet een bestemming eigenlijk hebben om de juiste te zijn?
Om te kunnen schrijven trekken grote schrijvers zich soms terug op de vreemdste plaatsen in kloosters, gevangenissen zelfs, of ze hebben een gebarricadeerde deur zodat geen mens man, vrouw, kind in het droom-domein kan doordringen. Een schrijver heeft een plek nodig waarin hij zich kan terugtrekken uit het dagelijkse rumoer om zijn verhaal te creëren. Er zijn verhalen van schrijfsters die aan de keukentafel hun grootste successen hebben geschreven terwijl de kinderen er rondom liepen te jengelen. Dat zijn sprookjesverhalen. Schrijven doe je in afzondering. Een schrijver moet de mogelijkheid hebben om zich te verplaatsen in een andere realiteit. Als afzondering en weggaan uit de normale omgeving een voorwaarde is om te kunnen schrijven, ligt het voor de hand dat je, om te leren schrijven ook het beste weg kunt gaan uit de dagelijkse sleur. Die mogelijkheid is er in Chateau de Monbazillac in de Franse Dordogne een wijnkasteel om het zomaar eens te noemen, of korter bij huis in de Voerstreek.
Ikzelf kan eigenlijk overal schrijven als het maar wat rustig is, een boek over mijn jeugd in mijn Limburgs geboortedorp misschien. Voorlopig hou ik het nog bij gedichten, colums en of korte verhalen.
Vaak hoor ik, merendeel oudere mensen zeggen: Ik zou een boek kunnen schrijven over de dingen die ik heb meegemaakt, natuurlijk, zeg ik dan, gewoon doen. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Probeer eens een leeg vel papier!
De mensen leren schrijven, mensen leren hoe je van het verhaal, dat ze altijd al eens wilde opschrijven, een kort verhaal of een roman kunt maken.er zullen wel cursussen bestaan die je eigen maken met thema, opzet en structuur. Een schrijfvakantie kan het begin zijn van de verwezenlijking van de droom om schrijver te worden. Zelfs al is het boek alleen bedoeld om na te laten aan de kinderen.
Het is nog heel vroeg op deze prachtige ochtend in mei. De zon staat al een stuk boven de horizon. Ik zit achterop de boerenwagen van nonkel Nand. We zijn op weg naar de koeien die gemolken moeten worden.
Het paard, een Belg trekt sjokkend de wagen voort. Hij maakt zich niet druk. Schaamt zich ook nergens voor. Zelfs niet voor het geblaas van de winden die met grote regelmaat van tussen zijn brede billen ontsnappen. En hem hoef je niets te vertellen. Hij weet zelf de weg wel.
De hond rent kwispelend en vrolijk blaffend om de wagen heen. Ook hij heeft het zichtbaar naar de zin.
We hobbelen over het platgereden gras op het karrenspoor. Door de vele oneffenheden schudt de wagen alle kanten op. De melkbussen rammelen tegen elkaar. Het onderstel heeft het zwaar te verduren: het piept en kreunt bij elke kuil die we aandoen.
Ik zit op de achterkant van de wagen met mijn rug tegen de achterste rij melkbussen. Mijn gezicht in de richting van de boerderij die steeds kleiner wordt. Het is nog een beetje fris, maar de zon, die schuin achter me staat geeft al een behaaglijke warmte.
Ik bekijk de houten bodem van de wagen. De dikke houten balken zijn uitgesleten door het vele geschuif met melkbussen. Aan de binnenkant van het zijschot herken ik naast die van anderen ook mijn initialen. Die beide Ks heb ik er tijdens een vorige logeerpartij ingekerfd.
Flats, klinkt het opeens. Een van de wielen rijdt precies midden over een nog niet helemaal uitgedroogde koeienvlaai. De groene smurrie spettert tegen de zijkant van de wagen.
We rijden vlak langs de sloot. De kikkers hebben ook ontdekt dat het een prachtige lentedag wordt. Ze kwaken het hoogste woord. Tussen de waterplanten zie ik glibberig kikkerdril. Over een paar weken zwemmen hier weer duizenden dikkopjes.
Op de wat langere grasstengels aan de slootrand zie ik tientallen dauwdruppels. Ze glinsteren in het zonlicht. Het zijn net pareltjes.
Een paar eenden vliegen plotseling vanuit de sloot omhoog. Ik schrik ervan. De hond rent luid blaffend achter ze aan. Maar al snel ziet hij de zinloosheid van deze actie in.
Kieviten en Gruttos vliegen op en beginnen zich op een overdreven manier aan ons voor te stellen. Tegen het decor van een strakblauwe hemel.
Heel in de verte blaft een hond. We horen het geronk van een vrachtauto heel ver weg. En verder zijn er alleen maar de geluiden van de natuur en van onszelf.
De angst vliegt met de vogels mee, als het ware. Met die vogelgriep in aantocht wordt alles toch flink op zn kop gezet. Eigenlijk is het een vorm van terrorisme. Het resultaat van die voortdurende dreiging voelt hetzelfde aan.
Zelfs mijn kat is nu de dupe. Die mag niet eens meer een vogeltje vangen omdat hij ook vatbaar blijkt te zijn.
Nog even en ik krijg een ophokplicht voor de kat. Daar moet ik toch even niet aan denken.
Ik heb namelijk zon halve kist waar hij in moet als hij naar de dierenarts gaat. Zon plastic geval met gaten en een traliedeurtje ervoor. Een mini-doodkistje, zeg maar. Zodat hij in de auto, op weg naar de dierenarts, zijn poot tussen de tralies kan steken om, terecht, zijn nagels waarschuwend in één van min lichaamsdelen te planten. Meestal is dat mijn dijbeen omdat de kist op de passagiersstoel staat. Met het traliedeurtje in mijn richting zodat hij mij kan zien. Na het laatste gevecht met hem, waarbij ik twee bloedende beenwonden opliep, heb ik daar een kleine wijziging in doorgevoerd. Met bloedend hart, dat wel.
Toch vraag ik mij af of wij deze vogelgriep niet teveel onderschatten. Want laten wij eerlijk zijn. Heeft iemand al onderzocht hoe het met de vissen zit?
Moet er ook niet een ophokplicht voor vissen worden ingesteld? Ja toch? Veel vogels eten namelijk vissen! Daar is even niet over nagedacht. Stel dat een door vogelgriep aangetaste reiger een vis vangt, vervolgens met de vis wegvliegt en deze tijdens de vlucht laat vallen omdat de vis te groot is... Jazeker, dat komt dagelijks voor. Er gaat geen dag voorbij dat er niet plotseling uit het niets een vis op mijn terras te pletter valt, maar dat terzijde.
Vervolgens wordt de inmiddels besmette vis door de kat, die per ongeluk uit zijn ophok ontsnapt is, verder bewerkt waarna ook de kat besmet raakt. Zie je het plaatje voor je? Je houdt je hart toch vast? Ik vang de kat weer, stop hem in zijn ophok waarna hij mij door het traliedeurtje een haal probeert te verstrekken.. Dat lukt natuurlijk niet want daar reken ik op. En toch raak ik besmet! Hoe dan? Vlooien! Jazeker, vlooien! De inmiddels besmette kat heeft vlooien en één daarvan springt op mijn arm terwijl ik pogingen onderneem om de moordaanslag van de kat te voorkomen.
Waarmee is aangetoond dat ook voor de vlo een ophokplicht dient te komen. Maar wij zijn er nog niet. Die besmette vlo springt van mijn arm op de arm van mijn buurmeisje. En laat die nu net last van luizen hebben. De vlo besmet de luis en de luis het buurmeisje.
Kun je het nog volgen?
Ik wel. De overheid weet meer dan zij toegeeft. Want wat ik kan bedenken kan de overheid ook.
Daarom is ophokken overbodig! Want hoe wil je de vissen ophokken? Netten over alle wateren spannen? En wat te denken van vlooien en luizen? Hoe moet je die in Godsnaam ophokken? Laat staan inenten??
En over katten gesproken. Vallen leeuwen ook niet onder de katachtige diersoort?
En beren? De grijze beer! De grizzlybeer? De Masturbeer? Hoe moet je die in Godsnaam ophokken?
Intussen staat de buurman voor mijn deur.
Ik moet naar het ziekenhuis. Een lintworm, fluistert hij mij vertrouwelijk toe.
Sorry,buurman, zeg ik. Daar doet het ziekenhuis niets mee. Die laten de wurm zitten waar hij zit.. Ophokplicht weet je nog?
Ik kan nog net wegspringen
Waarom zou je er niet aan mogen denken, aan sterven bedoel ik, maar dan het liefst op de Noordpool in een iglo met drie pelsenjassen over mij. Nu staan de
sledehonden buiten op wacht en kijken of er niemand voorbij komt. Het zijn hier
gure tijden. Donker zoals het diepste zwart en een huilende wind die over de
vlakte raast en die sneeuw doet opstuiven welke zich overal aan vast kleeft. De
maan is helder, zij schittert zoals een enorme vuurbal, alleen is het geen warm
licht maar hard, ijskoud wit licht. Ook de honden gedragen zich onrustig en
huilen afschrikwekkend. Ik sta op en ga buiten kijken wat er aan de hand is.
Zowel links als recht valt in dit hondeweer niets te bemerken. Ik kijk naar
omhoog en zie plotseling een slede verschijnen in het licht van die heldere
maan.
Op hetzelfde moment zie ik ook een aantal vleermuizen in het maanlicht fladderen. Ik vraag mij af wat die hier komen doen in deze koude en barre streek. De slede komt in mijn richting en ik onderscheid een man met een hoge hoed op. Nog dichterbij zie ik dat de man een lange jas draag met een gillet daaronder, een hemd met stijve boord en een vlinderdas. Ook zie ik slobkousen verschijnen en zie ik een wandelstok, net als de mijne. De slede komt nog dichterbij en mijn nekharen komen overeind en beginnen te trillen. Ik voel aan mijn hoofd, het gloeit als een kreeft. Ik knijp in mijn wang en vraag mij af of ik droom of wakker ben. De slede stopt en de man stapt uit. Ik hoor de sneeuw knarsen onder zijn zware schoenen. Hij komt mij
bekend voor. Plots, herinner ik mij hem weer.
Enige tijd terug heb ik dat gezicht in een verschrikkelijke droom gezien. Maar nu is het werkelijkheid .
Ik begin weer te beven net zoals toen, alleen nog harder. Wanneer hij voor mij stil
staat, zie ik weer die twee diepe poelen van de hel die weken de slaap
hebben ontnomen. Wij staan neus aan neus. Alleen heb ik een normale en hij een
echte haviksneus met een wrat erop.
Goeie avond zegt hij Lekker
weertje niet? Gaat wel stotter ik terug. Met wat kan ik je van dienst zijn,hoor je mij prevelen. Niet jij maar ik zegt hij. Jij wil toch immers een biertje, een ijsgekoeld bier niet? Ja zeg ik. Wel ik heb het bij zegt hij en ...... doet zijn jas open. Langs beide zijden zijn de panden van zijn jas behangen met blikjes bier waar de rijm afloopt. Ik moet slikken want alleen de aanblik brengt mij al in vervoering. Alleen zegt hij ..... Jij krijgt het bier van je dromen en ik je leven voor alle eeuwigheid.
Zomaar een zin uit het dagelijks leven, zomaar een zin uit een veelzeggende reclame, een woordenreeks die iedereen denkt te begrijpen. Een begrip waar we onmogelijk veel waarde aan hechten, een woord dat altijd centraal heeft gestaan in de geschiedenis van de mens. Al vanaf onze kinderjaren strijden we tot de grenzen van het toelaatbare, al sinds het begin van ons bestaan vechten we tegen overheersing en onderdrukking, oorlog en verderf, allemaal voor de vrijheid. Vrijheid van godsdienst, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van politiek. Iedereen moet kunnen denken en doen wat mogelijk is. Iedereen moet vrij zijn om zijn eigen keuzes te maken, zijn eigen gedachten en dromen te verwezenlijken en te vechten voor alles wat belangrijk is. Vechten tot het uiterste. Nog steeds slachten hele volksstammen elkaar af om het begrip vrijheid te kunnen begrijpen.
Maar wat is vrijheid nu eigenlijk, kunnen doen wat je wilt, kunnen denken wat je wilt. Zonder zorgen kunnen leven met je eigen ideeën en gedachten. Leven zonder de angst dat iemand je zal doden, martelen of opsluiten omdat je ergens anders over denkt, omdat je er anders uitziet of simpelweg omdat je een vrouw bent. Is dat vrijheid?
Hoe zit het dan met de vrijheid zoals wij die kennen. De vrijheid om jezelf te zijn. De vrijheid om iets te willen of te denken, te dragen of te uiten. De bredere betekenis van het begrip. Want heb je de vrijheid om iets te willen, iets te denken of iets te voelen? Hoe vrij ben je eigenlijk in je eigen geest; kun je in werkelijkheid eigenlijk wel kiezen?
We moeten gelukkig zijn met de vrijheid in ons land. Ons rechtssysteem en onze samenleving laten ons vrij om te kiezen en te voelen wat we willen, zolang we andere individuen en groepen hier maar niet mee benadelen of beledigen. We hebben de vrijheid het geloof aan te hangen dat voor ons belangrijk is, we hebben de vrijheid om te stemmen op de partij die wij als de beste ervaren en zelfs de vrijheid om te trouwen met een man of een vrouw, ongeacht ons eigen geslacht. Allemaal keuzes die je in ons land helemaal zelf kunt maken.
Maar zijn we zelf ook vrij in deze keuzes? Ben je vrij om te voelen wat je wilt voelen en te denken wat je wilt denken?
Als je verliefd wordt op iemand is daar vaak moeilijk een reden voor te geven, je politieke voorkeur ligt evengoed bij je sociale omgeving en je opvoeding als bij jezelf en vervelende gedachten die je hoofd ongevraagd binnen dringen zijn soms moeilijk te accepteren. Het zijn gevoelens, gedachten, ideeën die je soms zelf niet begrijpt. Intense waarheden die je nauwelijks kunt ontkennen.
Had je ook op de CD&V gestemd als je vader iemand anders was geweest; en heb je er voor gekozen om verliefd te zijn? En als je nu niet verliefd was, maar het wel wilde zijn, zou je dan invloed hebben op je eigen wil? Zou je kunnen willen wat je wilt willen. Kun je er voor kiezen om links te denken, om van klassieke muziek te houden of om heteroseksueel te zijn?
Als je weet wat je wilt kun je kiezen of je er wel of niet aan toegeeft maar die wil, die wil die kun je niet zelf bepalen. En ik vraag me af waar de keuze van die wil dan wel ligt? Wat bepaald wat ik wil. Wat bepaald van wie ik houd, waar komt mijn keuze voor het realisme en mijn voorkeur voor schrijven vandaan? Waarom houd ik van rock en niet van R&B. Al zijn het allemaal keuzes waarvan ik blij ben dat ik ze heb willen nemen, toch vraag ik me af, hoe het komt dat ik ze ooit heb willen maken.
Als de waarde van mijn woorden
tot het nulpunt is gezakt
en de hoogte van de vriendschap
door de tijd is afgevlakt
is het tijd om te vergeten
dat mijn naam jou nog iets zegt
en dat ik ooit zal weten
waar de oorzaak wordt gelegd
Als het verdriet om een verleden
tot verbittering heeft geleid
en het zaad van haat gevoelens
opgroeit tot zinloze strijd
is het tijd om te bedenken
wat je allemaal verliest
en dat duisternis zal wenken
als je voor de leugen kiest
Als de schade en de schande
het verdriet heeft overklast
om het verlies van die ons baarde
en het mij zo droef verrast
is het tijd om te beslissen
voor de allerlaatste keer
en hoewel ik je zal missen
ik weet voor jou geen plaatsje meer.
