Zondagmorgen onder leiding van een gids de tentoonstelling Goya Redon Ensor bezocht in het Museum van Schone Kunsten in Antwerpen. De uitleg was zeer gedetailleerd maar toch heel begrijpelijk. Ann kon de drie kunstenaars prima situeren in hun tijd en kon ook de verschillende invloeden waaronder hun werk stond uitleggen. Ook wees zij op de inspiratie die zij in elkaars werk vonden. Het is pas als zo'n gids je wijst op details dat je nog meer kan genieten van zo'n tentoonstelling. Anders gaat vaak de essentie van de getoonde werken verloren. Ik ben vooral een fan van het werk van Ensor. Misschien gaat het om de kleuren die hij hanteert. Ik hou namelijk meer van de lichtere kleuren in zijn werken. Zijn schilderijen - vooral diegene van na 1886 - toen hij stopte met realistische schilderijen en zich meer ging toeleggen op maskers en skeletten kunnen mij echt wel beroeren.
In de namiddag nog even naar de bloemenmarkt van Lier geweest. Inmiddels een jaarlijkse traditie. Al zijn de prijzen van de eenjarigen aan de dure kant (toch in vergelijking met de prijzen die ik betaalde in de serre) hun aanbod aan kleine struiken is ook erg mooi. Zo kocht ik een witte vlinderstruik een witte hortensia Annabelle. en een witte meidoorn Die vormen een mooie aanvulling in de rechterborder in de tuin waar de hoofdkleuren wit en blauw zijn. Daarna nog even een terrasje in De Fagoempel (een typisch Lierse benaming) en daarna keerden wij tevreden terug naar huis. De zon was inmiddels helemaal teruggekeerd zodat wij nog even van haar konden genieten op ons terrasje (nadat de nieuwe aanwinsten eerst hun plaatsje hadden gevonden in de tuin)
Vandaag werden wij allemaal verwacht in de parktuin van ons Gerlinde voor de familiereunie. 't Was prachtig weer en dat maakte het natuurlijk des te aangenamer. In haar tuin heeft ons zus 8 linden geplant en dus konden wij daar onder (unter den linden) heerlijk bijbabbelen en genieten van alle lekkernijen die alle deelnemers hadden meegebracht. Op de uitnodiging was gevraagd dat ieder zijn favoriete dessert zou meebrengen. Zo konden wij proeven van de lekkere plattekaastaart van Anit, de plattekaasyoghourtdessert van Lut, de appeltaart van Hilde, de amandelcake van Coby enz enz. Tof was ook dat de achterkleinkinderen zo ook eens met elkaar konden kennismaken. Onze Mirco kon het meteen goed vinden met Arno en kon de hele middag voetballen en plezier maken. 's Avonds hadden wij afgesproken met drie andere koppels voor ons jaarlijks etentje. Het zijn allemaal ex-collega's van Jan maar wij houden nog altijd een tof contact. Paul was een grote treinfan en reisde op die manier de wereld rond. Hij woont intussen al jarenlang in Grenoble en is enkele jaren geleden gehuwd met Victoria, uit het verre Letland. Zij is kinderarts maar kan dat beroep helaas nu niet meer uitoefenen (haar diploma wordt in haar nieuwe vaderland niet erkend) George en Martine zijn echte levensgenieters, die regelmatig een korte citytrip maken. Hun favoriete land is Groot Brittanie maar een weekend op een wijnboerderij kunnen ze ook best smaken. Theo en Suzy werken niet meer maar kunnen hun dagen nog prima opvullen door vrijwilligerswerk allerhande. Uiteindelijk zijn wij dus het enige koppel met (adoptie)kinderen maar dat maakt het ook zo verfrissend om de andere kant eens te beluisteren. Het is inderdaad een ander leven als je geen kinderen hebt, hoewel er toch raakpunten blijven door de zorg voor de ouders of de hobbies en interesses. George nodigde ons uit voor het feest voor zijn vijftigste verjaardag op 28 juni. Dus zullen wij elkaar dit jaar meer dan een keer zien. Jan had een toffe taverne ontdekt in Berchem De Merode en wij lieten de vispannetjes, steaks en vislasagnes heerlijk smaken. Ook de glaasje witte en rode wijn lieten zich prima opdrinken. Jan vertelde het verhaal van de Zatte Vrienden (het beeldhouwwerk dat op het pleintje naast de taverne staat) en wees op de nabijheid van de oude gebouwen van Atea, die nu een nieuw leven hebben gekregen als bedrijvencentrum. (hij heeft net een heel boek geschreven over de geschiedenis van Atea) 1 mei was dus voor ons een dag van het weerzien en het bijbabbelen maar daar kunnen wij nu echt van genieten.
Mijn boezemvriendin Hilde en ik hebben zilver behaald met onze vriendschap. Ik leerde haar destijds kennen als de echtgenote van Jan's baas Dirk tijdens de jaarlijkse barbecue die toen nog in hun tuin plaatsvond. Nadat het aantal personeelsleden steeds toenam werd die barbecue regelmatig verplaatst naar een (nog grotere) andere locatie. Maar de koppels die elkaar daar ontmoeten, gingen ook samen naar toneel, namen deel aan gegidste wandelingen en staken één keer per jaar de landsgrens over voor een buitenlandse dagtrip. In die vijfentwintig jaar kregen wij kinderen die opgroeiden tot (moeilijke) pubers, met horten en stoten het ouderlijk nest verlieten, kleinkinderen werden geboren en helaas zagen wij ons geconfronteerd met soms levensbedreigende ziektes van familieleden (borstkanker bij mijn zus; schoonzus en mama) of van onszelfs (lupus bij haar en bij mij), en nu spijtig genoeg ook parkinson bij haar (deze ziekte was mij wel bekend want ons papa is daar tien jaar geleden aan overleden) maar hoe dan ook de vriendschap bleef bestaan en het was telkens een genoegen elkaar weer te zien. Nu bezoek ik haar om de zes weken in Bouwel. Haar gezondheid is nu erg bedreigd door de ziekte van Parkinson maar gelukkig slaat de medicatie wel goed aan. Wij kunnen dan wel niet meer samen naar interieursbeurzen (zoals Countryside) of naar de lokale tuincentra (voor de kerstbeurs) maar een toffe babbel laten wij ons niet ontnemen. Gisteren had ik zelfs serviettes meegenomen die ik bij Vroom en Dreesman had gekocht met als tekening twee kwebbelende buurvrouwen die bij een tas thee de laatste roddels bespraken.... Hilde had net de borders van haar tuin laten heraanleggen en de echte geraniums (ooievaarsbek) die ik uit eigen tuin had meegenomen konden gelukkig nog een mooi plaatsje veroveren. Hilde had een mooie tekst van Bernard Dewulf uit De Morgen gecopieerd voor al haar tuinvriendinnen :
LENTE
Er kijkt ineens lente in de lucht. Zij zegt : ik ga in de tuin werken. Ze gaat naar de kelder, haalt gerei op. Snoeischaar, hark, draad. Het ontroert mij maar leg dat maar eens uit. Altijd zie ik haar graag in de lente vertrekken naar de tuin. De tuin is vlakbij, één deur. toch is het een vertrek. Naar elders. Na de deur kijkt zij nog even om, glimlachts en dat staat zij stil : waar te beginnnen ? Ook de tuin glimlacht. Laag in de krokussen, hoog in de berk. Ik denk dat de tuin haar ontvangt. Dan vangt zij aan. Hurken, strekken, harken, bukken, spreiden. De choreografie van haar tuinieren : een stilgebied. Langzaam wiedt en snoeit zij zich weg van het huis, het gezin, de baan. Haar hele drukke bestaan blijkt achter waar ik zit, in het huis, toe te kijken hoe zij verdwijnt. Hoe meer zij beweegt, hoe meer er, in een onbegrijpelijke richting, tegen elke tijd in , een meisje groeit uit de vrouw. Verzonken in het eigen lichaam, nog louter beweging, een mij onbekende danseres in de tuin met de vertrouwde gebaren van de vrouw. Soms stopt zij en kijkt op naar haar werk. Dan spreekt zij met de tuin. Nooit meer kijkt zij terug naar het huis. Iets heeft haar ontvoerdnaar haar. Zij gaat maar door, haalt weg, rukt uit, plant bij, sticht orde, richt een nieuwe wereld in : straks wordt zij nog Eva in haar paradijs. Zoals zij nu oplost in de tuin, het werk en zichzelf: zo is alles altijd op zijn mooist. Wanneer later het licht daalt, houdt zij op. Dan kom ik weer kijken. Nog even wandelt zij langs het verrichte werk. Ten slotte schudt zij haar verwarde haar, er vallen twijgjes en andere tuinresten uit, en komt traag naar binnen. Alles in orde daar ? vraag ik. Ze blikt nog even om, knikt tevreden, doet tuinklompen uit en zegt, al helemaal terug : alleen wat pijn in de rug.
Het is hoe toffe mensen omspringen met hun ziektebeleving die het mogelijk en aangenaam maakt om hen te blijven bezoeken. Ik denk dat wij er beiden tenvolle van genieten....
De mexico-griep is zich aan het verspreiden over de wereld. Meteen een bewijs dat die wereld lang niet meer zo groot is dan wij soms wel denken. Als in enkele dagen zich zo'n virus over alle continenten kan verspreiden, geeft dat toch aan wat de mobiliteit is van de bevolking. Vreemd is wel dat er meteen zo'n schrikreactie op gang komt. Want tot nu toe zijn er alleen maar overlijdens te betreuren in Mexico-stad. In alle andere landen zijn er weliswaar griepslachtoffers maar daar verloopt de ziekte veel milder en is ze (tot nu toe) niet dodelijk. In onze wereld zijn wij voorbereid op zulke pandemie (men verwachtte zich al enkele jaren aan een nieuwe mondiale griepepidemie) Journaliste Greet De Keyser die naar Mexico ertrok en dus door haar huisarts werd aangeraden om preventief Tamiflu te nemen ondervond al heel wat problemen om dit product nog te kunnen vinden bij een apotheker. Hoewel er dus nog geen enkele bewezen besmetting is in ons land, blijkt dat bij de apothekers het meeste courante antigriepmiddel al niet meer verkrijgbaar (hoewel het alleen op voorschrift kan bekomen worden !) Door de recente vogelgriep zijn wij in ons land echt goed voorbereid om voldoende medicijnen te gaan maken. Maar die medicijnen nu al gaan nemen (dus preventief) heeft echt weinig zin tenzij je dus naar risico-gebied zou willen reizen. De afgelopen week reisde de winnaars van Radio 2 doorheen Mexico. Hopelijk is een van deze deelnemers niet het eerste Belgische slachtoffer....
Dankzij Gazet van Antwerpen zijn wij zaterdagavond nog eens naar Nekkanacht 2009 kunnen gaan. Het was voor ons vijftigers een echte trip naar het verleden. Wij groeiden immers op in de jaren dat Kleinkunst nog volop furore maakte en de meeste zangers zijn nog of terug actief. Yevgueni was (voor ons) een nieuwkomer en een leuke ontdekking. Zij hadden Jan DeWilde, Stef Kamil Carels (van Deus) , Thé Lau en Sarah Bettens (voor het eerst in het nederlands)uitgenodigd. Het werd een Nekka-nacht van de duetten maar dat was best te pruimen. Na de pauze kwamen Zjef Van Uytsel en Boudewijn De Groot en Boudewijn De Groot aan de Beurt. Hun onsterfelijke liederen zoals "s'Morgens wordt ik wakker met een houten kop" en "Verdronken Vlinder" werden door iedereen (en we waren met 12.000 aanwezigen) meegebruld.
Vandaag sloeg de wet van Murphy toe in ons gezin. Wij gingen allemaal samen naar Bobbejaanland en dus werd "ons ulla" (zo noemen wij onze GPS) nog eens boven gehaald. Op een bepaald ogenblik gaf zij ons de droge mededeling "binnen tweehonderd meter hebt U Uw bestemming bereikt" Bleek nu dat mijn liefste echtgenoot een verkeerde bestemming had ingeplugd (waar hij op 5 mei wordt verwacht) Wij hebben meteen een nieuwe benaming gegeven aan GPS (gewenste positie (juist) selecteren. Als je natuurlijk een verkeerd adres aangeeft, mag je niet van ons Ulla verwachten dat zij je dan naar het juiste adres voert... In Bobbejaanland aangekomen namen wij onze digitale camera want wij wilden deze uitstap voor de toekomst vastleggen. Wat bleek : mijn allerliefste echtgenoot (alweer) had het geheugenkaartje thuis laten liggen. Conclusie : de wet van Murphy in combinatie met de verstrooidheid van mijn dierbare is geen goede combinatie. Aanvankelijk regende het ook nog maar gelukkig brak vrij snel de zon door en hebben wij er toch nog een leuke uitstap van gemaakt. In El Rio kregen wij bovendien nog een heus nat pak... Thuisgekomen hebben wij ons opgewarmd en waren wij benieuwd naar de resultaten van de sportieve familie van zuslief die met liefst vijf leden aan de Antwerpse 10 miles verscheen. Zoonlief was heel tevreden met de prima resultaten van zijn voetbalploeg. Zijn Antwerpen had zich geplaatst voor de eindronde.
Vandaag naar Houden van gaan kijken in het sportpaleis met ons mama. Het wordt stilaan een traditie, reeds de zevende keer. Op het programma veel bekende namen zoals Nicole en Hugo, Bart Kael, Vader Abraham, Liliane St Pierre, Jelle Cleymans (de verrassing van de namiddag (hij zong een eigen compositie over Wannes met gitaarbegeleiding)al zou je zo'n jonkie van 23 niet op een seniorennamiddag verwachten maar hij heeftzijn verdienst al ten overvloede bewezen met rollen in Kuifje en Daens)), en Peter Schaap (heeft ook één heel bekende hit gezongen nl Adem mijn adem). Het geheel werd aan elkaar gepraat door Luc Appermont. Omdat elk van deze artiesten wel een paar serieuze hits op zijn (haar) naam heeft was het geen probleem om het hele sportpaleis mee te laten zingen (van een senirorenkoor gesproken, is dat geen vermelding in het guiness book of records waard ?) Op de eretribune zaten heel wat coryfeën zoals Will Ferdy, Yvette Ravel, Jean Walter, Jo Leemans en (ik vergeet er ongetwijfeld nog enkele...) Dankzij de samenwerking tussen het provinciebestuur (die vroeger Griffelrock organiseerde) en Houden van kon deze show nu aangeboden worden aan de spotprijs van 5 euro. Heel wat gemeentebesturen hadden daarenboven ook nog een gratis bus ingelegd voor het vervoer naar het sportpaleis. Aangezien de namiddagvoorstelling wel heel snel was uitverkocht (13.000 aanwezigen) werd er ook nog een ochtendvoorstelling toegevoegd (met toch ook nog 6000 aanwezigen). Volgend jaar zijn er opnieuw twee namiddagvoorstellingen gepland. Wij hadden prima plaatsen omdat alle rolstoelpatiënten en hun begeleiders op het middenplein mochten plaatsnemen. Het wit-gele kruis was ingeschakeld om eventuele hellingen te overbruggen. Een puike organisatie ! De show eindigde met een hommage aan Joe Harris door alle artiesten samen. Een ontroerend moment omdat op de schermen ook vele herinneringen aan deze betreurde artiest werden geprojecteerd. Kortom wij hebben ervan genoten en komen zeker volgend jaar terug !
Vandaag stond in het teken van Radio 2. De afgelopen dagen had men een oproep gedaan aan de luisteraars om tips in te sturenhoe jij de crisis bestrijdt. Ik zond een mailtjehoe ik bespaar op ontspanning door deel te nemen aan allerlei wedstrijden via internet of sms. Dat geeft mij vb deze maand alleen als een winst van 160 euro. Wij konden naar de première van "Te gek voor woorden" in het CC Berchem (dank U Radio 1) en zaterdagavond gaan wij naar Nekka-nacht in het Sportpalei (dank U Gazet van Antwerpen) Blijkbaar viel mijn bijdrage in de smaak, want ik kreeg een mailtje van Radio 2 dat mijn bijdrage was geselecteerd en of ik die even wou inspreken op woensdagmorgen. Zij zouden dan een opname maken in de studio. Op vrijdag a.s. staat de ganse dag in het teken van de bestrijding van de crisis en zenden zij elk uur een tip uit. Benieuwd om mijn bijdrage te horen... Af en toe gaan wij ook naar de opname van een radio-programma van Radio 2. Dat kost je wel 10 euro maar je krijgt er wel een lekkere koude schotel en dessert voor en drank à volonté en een afwisselend showprogramma. Zo gingen wij gisterenavond naar de opname van "En nu serieus" het ochtendprogramma met Luc Alloo en Christel Vandyck die zal uitgezonden worden op zaterdag 2 mei a.s. op Radio 2. Het was heel boeiend : gesprekken met Herman Brusselmans, Zaki, Filip Peeters en Mark Thijsmans en optredens van Leki en Nicole en Hugo Kortom een gezellige avond voor ons beiden.
Vandaag brachten wij (ons mama, mijn man en ik) een bezoek aan de serres van Laken. In één woord : prachtig ! De tuinmannen van het paleis hadden weer hun beste beentje voorgezet. De camelia's, aronskelken, fuchsia's, pelargoniums, sleutelbloemen, appelsienenbomen, azealea's en japanse kerselaars. Om ze allemaal te samen in bloei te krijgen zodat zij op hun mooiste zijn tijdens de twee weken open deur. Het blijft een prestatie ! Het kunstwerk van Dang, de dansende vergeetmenietjes was ook erg mooi. Wat mij vooral aansprak waren de prachtige bogen en koepels in de serres. Deze glazen paradijzen hebben wij nog te danken aan koning Leopold II en zijn op zich al een bezoekje waard. Mooi zijn ook de doorzichten naar idylische plaatjes die niet voor het publiek toegankelijk zijn. Je kan je zo inbeelden dat Albert en Paola daar rustig hun thee of aperitiefje nemen tussen de bloemen.... In één van de serres is naar verluid ook een zwembad gebouwd waar de inmiddels 8 kleinkinderen zich naar hartelust kunnen uitleven. Begrijpelijk want het zou qua security niet haalbaar zijn met hen naar een gewoon aquapark te gaan.... Onderweg zijn de uitzichten op vijvers, de japanse toren en het paleis ook de moeite waard. Wij kozen speciaal vandaag dinsdag voor ons bezoek omdat deze dag gereserveerd was voor de gehandicapten. Zo konden wij ons mama ook eens op een bezoek verrassen. De para's zorgden ervoor dat elke rolstoel over elke hindernis geraakte. En zij leverden prima werk. Het was een prachtige dag met schitterende temperaturen. Je gaat ook niet elke dag op visite bij het koninklijk paleis.....
Vandaag heerlijk van onze tuin genoten. Toen ik vaststelde dat de naaktslakken het (opnieuw !) op mijn hosta's hadden gemunt, toch maar eens naar het tuincentrum gereden voor escargo, een biologisch product dat in het verleden zijn nut al heeft bewezen. Op de rit naar het tuincentrum rij ik doorheen de Boniverlei in Edegem. Langs beide kanten beplant met japanse kerselaars die nu in volle bloei staan, echt een prachtig gezicht. Wij hebben ook zo'n prachtexemplaar in onze voortuin staan en wij hebben dus maar tijdelijk de vitrage opzij geschoven om er maximaal van te kunnen genieten. In het tuincentrum aangekomen was het net alsof alles er gratis werd weggegeven. Het kostte me heel wat moeite om een parkeerplaatsje te vinden. Het mooie lenteweer spoort mensen aan om hun tuin extra mooi te maken. Zij die er niet tijdig aan dachten om bollen of struiken te planten, kiezen nu voor extra bloeiende exemplaren die vaak een fors prijskaartje dragen. Hopelijk zullen de minder groene vingers van deze tuiniers deze met veel liefde opgekweekte exemplaren met de nodige zorgen omringen.... Ik koos voor verschillende witte eenjarigen om de plaats van de (uitgebloeide) narcissen in te nemen in onze voortuin. Ik hoop binnenkort in onze tuin nog een vijver aan te leggen. Jaren geleden tekende een tuinarchitect eens een plan voor de aanleg van onze tuin. Alle adviezen heb ik intussen toegepast alleen die vijver dat is er tot nu toe nog niet van gekomen. De randbeplanting met lissen en rotan staat er al wel dus moet het er dit jaar maar eens van komen. Zal ik mijn beide zonen eens aan het werk zetten om de vijver uit te spitten ? Ik wil hem ook redelijk diep zodat ik ook waterlelies kan planten.... Het mooie weer van vandaag zou nog de ganse week duren. Wat een mooi vooruitzicht !
Onze oudste zoon Jonathan heeft aangekondigd dat hij binnen korte tijd gaat samenwonen met zijn allerliefste Thalia. Zij hebben een appartement op het oog dat qua ligging uitstekend is. Zijn boezemvriend Vincent woonde er twee jaren en het is een mooie flat voor een redelijke prijs. Bovendien ligt zij in de straat waar Thalia naar school gaat dus dat is zeker een pluspunt. Volgende stap zal allicht zijn om eens te gaan rondneuzen in de kelder van mijn zus waar alle meubelen van ons mama zijn opgeslagen. Hij neemt zijn bed mee dat hij vorig jaar al had gekocht. Al kwam onze Jonathan nu nog maar af en toe langs - het leek alsof hij kotstudent was - maar definitief verhuizen is toch weer een stap verder zetten. Ons jonge koppel zal het aanvankelijk nog zwaar krijgen omdat alleen Jonathan al full time zal werken maar zij leven ook nog van de liefde....
Gisterenavond mochten wij de premiere meebeleven van de tournée Te Gek ! (voor woorden) het tweede luik van een initiatief dat de psychiatrische problematiek wil voorstellen aan het grote publiek
Kristien Hemmerecht las gedichten voor van haar zus Veronika en vertelde ook hoe haar zus ziek was geworden en hoe zij dat mee beleefd had. Pieter Embrechts had als voorbereiding op eigen verzoek met verschillende patiënten gepraat en met drie van hen een lied gemaakt dat hij life met gitaarspel begeleidde. Het verhaal van Irma, een depressieve echtgenote, dat werd geschetst door haar echtgenoot die het lijkt te vertellen aan de therapeut kon zelfs een glimlach uitlokken. Ook Chris de Stoop bracht ook nog enkele teksten. Het geheel werd ondanks de zware problematiek vlot gebracht. Het gaat om een samenwerking tussen Behoud de begeerte en Sint Annadael, een psychiatrisch centrum. In onze maatschappij is het dringend nodig dat ook aan de geestelijke gezondheid aandacht wordt besteed. Het is niet normaal dat je wel als ziek wordt erkend met een gebroken been maar niet au serieux genomen wordt met een gebroken hart of met een burn out.
Philips roept Senseo-toestellen terug wegens gevaar op explosie
Vandaag kondigde Philips aan dat hun koffiezetter Senseo wordt teruggeroepen omdat er blijkbaar een kleine productiefout is waardoor er een zeer klein risico is dat het toestel kan ontploffen. In België alleen gaat het al om bijna 500.000 toestellen. Zo'n bericht wijst toch ook op het succes van dit toestel op de Belgische markt vooral wanneer blijkt dat alleen toestellen met een bepaalde productienummer worden teruggeroepen. De toestellen die je nu in de winkel koopt vertonen dit euvel niet (meer) Ik denk dat ons gezin één van de weinigen is die nog geen Senseo in huis had Wij drinken gewoon zo veel koffie dat zo'n toestel gewoon niet volstaat. Telkens wachten op één of twee tassen koffie dat vonden wij gewoon te lang..... Het is natuurlijk wel dubbele pech voor Philips en voor Douwe Egberts want beiden zullen - en dat in een jaar waar de crisis hen al veel geld kostte - extra in de buidel moeten tasten om de toestellen op te halen en te herstellen. Wereldwijd gaat het trouwens om nog heel wat meer toestellen... Ik probeer mij dan zo'n vergadering voor te stellen nadat dit euvel is ontdekt aan hun succesproduct. Er zal aardig wat gevloekt zijn toen de berekening werd gemaakt wat dit de firma gaat kosten....
Traditioneel vieren wij Pasen in familiekring. Dit jaar dus vijf mensen rond de tafel : mijn man Jan, oudste zoon Jonathan, zijn allerliefste Thalia, jongste zoon Mirco en ikzelf. Wij beginnen met een feestelijk paasontbijt. Verschillende soorten broodjes, rozijnenbrood, paasbrood en natuurlijk een berg chocolade-eieren. Ik kreeg van mijn oudste zoon een toepasselijk cadeau Een paashaas met een tennisracket in de hand. Ik lijd namelijk sinds enkele weken aan een tenniselleboog hoewel ik nog nooit een tennisracket in de hand heb gehad. Drie keer per week naar de kinésist en pijnstillers en ontstekingsremmers slikken moeten dit probleem zo snel mogelijk van de baan ruimen. Ik kon er wel mee grimlachen.... Veel gele eierkaarsen en servietten met narcissen maken de tafel echt sfeervol. In de namiddag kiezen wij voor gourmet omdat daarmee de gastvrouw ook ten volle van het feest kan genieten. Lekker en leuk ! Daarna een fietstochtje gemaakt naar Edegem en het ontluikende groen op Fort IV bewonderd. Ik heb ook tientallen foto's gemaakt. Zo'n digitale camera is toch echt een luxe, je hoeft niet op een foto meer of minder te zien... www.fotoalbum.seniorennet.be/poesjenel/lente_op_fort_iv
Samenwonenden en gehuwden ongelijk fiscaal behandeld.
In Straatsburg is deze week een beslissing genomen over de ongelijke behandeling van samenwonenden en gehuwden als één van beide partners werkloos (of met brugpensioen ?) is. Samenwonenden genieten van een beter fiscaal statuut dan gehuwden en dat is in strijd met het gelijkheidsbeginsel. Gehuwden kunnen daardoor een verzoek indienen tot terugbetaling van de teveel geheven fiscale lasten. Zullen wij dat dan toch maar eens proberen ? Het gebeurt al zo zelden dat wij eens in een categorie vallen waar iets te rapen valt. In het verleden was het telkens zo dat ik ofwel te oud (cultureel jongeren paspoort) of te jong (seniorentarief op het openbaar vervoer) of niet tot de doelgroep behorende (wij vernieuwden onze volledige dakconstructie maar kwamen niet in aanmerking voor de premie van gevelverfraaiing - wie ons huis kent beseft dat deze renovatie toch het ganse huis een facelift gaf - of... was als er iets werd ingevoerd dat mij geld kon besparen. Mijn man zei dat ik het kon proberen maar dat vadertje staat er wel weer iets zou op vinden om ons enkele zuurverdiende centjes te laten recuperen.... Wij zijn in Europa trouwens bij de fiscaal duurste landen....
Dit jaar viert de Brialmontgordel rond Antwerpen haar 150ste verjaardag. Van de oorspronkelijke 8 forten zijn er nog 7 over. Alleen Fort I is verdwenen. Daar staat nu het Wijnegem Shopping Center. Fort VI is eigendom van de universiteit van Antwerpen en dus prive-gebied.Maar alle andere forten worden intussen gerestaureerd en krijgen allemaal een nieuwe bestemming. Wij wonen net tegenover Fort IV Dat fort is het cultuurfort geworden. Elke zomer worden daar diverse optredens georganiseerd, heel gevarieerd van klassieke muziek tot wereldmuziek. Mijn man Jan is er een enthousiast vrijwilliger. Die verjaardag dat zullen wij geweten hebben ! Vanaf maart tot september kan je deelnemen aan een fietszoektocht. Op 17 mei zal er langs de verschillende forten een fietstocht georganiseerd worden (de fortengordel) en elk fort zal dan zorgen voor aangepaste animatie.Je kan je daarvoor inschrijven voor verschillende afstanden varierend van de ganse omloop tot korte afstanden in familieverband. Op 31 mei is er een picknick op Fort IV. Deelnemers worden aangemoedigd om in autentieke kledij te komen gewapend met ouderwetse picknickmand. De stad zal ook dan zorgen voor animatie en muziek. Toen ik deze week even binnensprong bij Opnieuw en Co (onze lokale kringloopwinkel) vlogen de picknickmanden de deur uit. Als de weerman nu nog wat meewerkt op die dag zal dat best een leuk evenement worden. Wij zijn bovendien op 30 mei 28 jaar getrouwd dus waarom zouden wij dat niet vieren met een familiale picknick. Toen wij destijds in de buurt van Chicago woonden organiseerden zij daar ook regelmatig zulke picknicks, de ravinia-concerten genoemd. Mensen brachten dan kristallen glazen en champagne mee en de lekkerste spijzen. Het was de ontmoetingsplaats in de zomer. Na de picknick volgde een klassiek concert. Heerlijk !
Vandaag 5 april wordt het bombardement op Mortsel herdacht. De geallieerden wilden de opslagplaatsen waar de duitsers hun vliegtuigen herstelden bombarderen maar de bommen kwamen verkeerd terecht. Aan de piloten was helaas niet gezegd dat deze ateliers vlak bij een bebouwde kom lagen. Door de bommenregen werden bijna 1000 mensen gedood waaronder meer dan 200 kinderen omdat ook drie scholen werden getroffen. Toen wij in 1958 naar Mortsel verhuisden had elk gezin in onze straat (wij woonden in de Edegemstraat waar één van de getroffen school stond) wel een kind of meerdere kinderen verloren in dit drama. Wat het vooral pijnlijk maakte was dat wij dus getroffen werden door "friendly fire" en daardoor na de oorlog ook nooit een erkenning kregen voor deze ramp. Ook de duitsers pakten met beelden van dit drama uit om aan te tonen dat de geailleerden ook menselijke drama's hadden veroorzaakt. Vorig jaar bij de 65ste verjaardag hebben leerlingen van de middelbare scholen de laatste getuigen geïnterviewd. Zij waren allen zeer onder de indruk van de dramatische verhalen die zij hoorden. Er verscheen ook een mooi boek "Tranen over Mortsel" van de hand van historicus Pieter Serrien. Vandaag werd een plechtige mis opgedragen met medewerking van cantorij Sint Cecilia en een koperkwintet. In de Sint Lutgardisschool kon je een tentoonstelling bekijken. Ik denk dat onze stad één van de zwaarst getroffen regio's was tijdens de tweede wereldoorlog waarbij vooral de jongste generatie werd gedecimeerd. Het doet je nadenken over de impact van een oorlog op verschillende generaties.
De crisisshow of hoe wansmakelijk kan een TV-show worden
Endemol gaat binnenkort een crisisshow op de buis brengen. Omdat er toch overal personeel moet afvloeien wegens dalende omzetcijfers zijn zij op het idee gekomen dat in spelvorm te doen. Niet de baas maar de collega's onderling bepalen wie er zal moeten vertrekken. Ik begrijp dat zo een productiemaatschappij wil inspelen op de actualiteit maar je zal maar geen groot netwerk achter je hebben of iets minder populair liggen in de groep van je collega's. Dan kan je de uitslag zo voorspellen. Ik vind ontslag zo iets delicaat en het kan zo'n ingrijpende gevolgen hebben voor het betrokken personeelslid zowel op financieel als of menselijk vlak dat je daar geen spelprogramma kàn rond bouwen. Of heb ik het verkeerd voor ? Moet dit toch kunnen in een steeds assertievere wereld waar je je emoties niet mag laten zien....
Madonna mag meisje Mercy uit Malawi niet adopteren
Toen ik dit bericht hoordde in het journaal was ik opgelucht. Zelfs al ben je Madonna dan nog kan je niet voor de tweede keer de wet proberen te omzeilen door beloftes te doen om veel geld te doneren aan een land. Als je in eigen land praat met kandidaat-adoptanten die steeds langere en moeilijkere procedures moeten doorlopen om aan een adoptiekind te kunnen geraken, dan is de manier waarop zo'n wereldsterren als Madonna of Angelina Jolie hun kinderen adopteren een aanfluiting van elk fatsoen. Ben je toevallig geen BV of wereldster dan moet je eerst aanmelden bij Kind en Gezin, een voorbereidingscursus volgen, dan beoordeeld worden naar je motivatie en draagkracht en al of niet positief worden beoordeeld, je dan inschrijven bij een adoptiedienst en dan wachten, wachten en nog eens wachten. Dan is het toch hartverscheurend dat zulke sterren zo gemakkelijk een kind kunnen adopteren en dan nog wel uit een land dat zelfs geen adoptie kent.... Ook in eigen land maakte een parlementarier misbruik van haar positie om zo een jongetje uit Afrika te adopteren. Daarmee wil ik niet zeggen dat zij misschien slechte intenties hebben maar zij bepalen gewoon zelf dat zij geschikte adoptieouders zijn en dat de wettelijke adoptieprocedure niet aan hen besteed is.... Ook in de soap Thuis is er nu een verhaallijn rond adoptie. Ook hier wordt een loopje genomen met de realiteit. De natuurlijke oma van het te adopteren kindje wordt volledig buiten de procedure gehouden door de kandidaat-adoptante terwijl zij als familielid juist de meeste juridische rechten heeft. Toen wij indertijd onze oudste zoon hebben geadopteerd werden wij daarvoor trouwens gewaarschuwd. De rechtbank doet eerst een onderzoek of er geen familieleden van de afstandsmoeder zijn die het kindje willen opvoeden en dus een adoptie onnodig maken. Pas daarna kom je als adoptant aan de beurt. En dus zeker niet zoals het in Thuis wordt gebracht dat de kandidaat-adoptant het bezoekrecht aan de natuurlijke oma weigert....
Zowel in Vlaanderen als in Nederland worden er stappen ondernomen om het belang van enkele jaren kleuterschool te benadrukken. In Nederland gaan de kinderen pas op 5jarige leeftijd voor het eerst naar school. Dat gaf geen probleem omdat er maar weinig vrouwen actief op de arbeidsmarkt waren. Nu er steeds meer vrouwen een deeltijdse of zelfs voltijdse job gaan combineren met het moederschap, is die leeftijdsgrens natuurlijk wel laat. Ook blijkt uit studies dat het niet zo verstandig is om kinderen te snel aan te zetten tot leren lezen en schrijven. Zij doorlopen namelijk verschillende stadia in hun ontwikkeling zoals symmetrie en lateralisatie en pas dan zijn ze er echt aan toe om te leren schrijven. Zo niet krijg je kinderen die het verschil niet (her)kennen tussen p en q en b en d. Ook in Vlaanderen gaat vanaf volgend jaar de verplichting in dat je je kind pas kan inschrijven in de eerste klas van de lagere school als je kind een minimum aantal dagen kleuteronderwijs heeft gevolgd. Dat geeft voor sommige ex-patriates natuurlijk wel een klein probleem. Zij aanvaarden vaak een opdracht in het buitenland met de bedoeling om wanneer hun oudste kind naar de lagere school gaat, terug te keren. Maar gelukkig blijkt daar een mouw aan te passen. De dochter of zoon moet dan enkel een bijkomende taaltest afleggen. Een verblijf in het buitenland heeft voor die kinderen ook heel wat voordelen. Zij leren er alvast de beginselen van een tweede taal en geraken geinteresseerd in andere culturen. Marian , het petekind van mijn man, verblijft met man en hun twee dochters voor twee jaren in Portland, Oregon. Zij werkt daar bij Intel, hij volgt er een MBA opleiding. Hun dochtertjes Marie (2) en Emma (0) gaan er naar een prive-opvang en leren er heel wat. Zo konden wij deze week genieten van een leuk filmpje waarop te zien was hoe Marie op de kaart van Amerika de verschillende staten aanduidt. Ik zie het een vlaams kind nog niet zo snel kunnen, de provincies van Belgie of de landen van Europa aanduiden..... Er ontstaan ook interessante discussies tussen moeder en dochter of het doggie of hond moet zijn. Gelukkig houden zij zich aan de regel dat als jij zelf met je kinderen nederlands blijft praten dat zij dan zelf wel zullen ondervinden dat zij daar buiten het appartement niet mee terecht kunnen.Mijn man werkte in 1982 en 1989 twee jaar nabij Chicago en wij verbleven daar met ons hele gezin. Jonathan leerde al snel enkele standaard zinnetjes en volgde de uitzendigen van Sesamstraat. Ook gingen wij regelmatig naar Kid Campus, een ontmoetingsplaats voor jonge ouders en hun kinderen. Zij konden daar ervaringen opdoen in verschillende speelhoeken (brandweer, klasje, ziekenhuisje enz) en de mama's (of de occasionele papa) kon er gespecialiseerde tijdschriften lezen of gewoon een leuke babbel doen. Een initiatief dat hier in Vlaanderen misschien ook wel succes zou kennen onder de mamas met ouderschapsverlof.... Er was ook de mogelijkheid om met je kind te gaan zwemmen, één keer per week was de dierentuin GRATIS en zo was er elke week wel een dag dat een museum gratis toegankelijk was. Wij konden echt een heel programma samenstellen op maat van onze zoon...Het museum of science en industry waar je doorheen een demo van een menselijk hart kon lopen was zo één van onze favorieten. Ik blijf er dus bij dat zo'n verblijf in het buitenland, zeker nu er nog zo veel mogelijkheden zijn bijgekomen om toch in contact te blijven met het thuisfront vb skype een heel leerrijke ervaring kan zijn voor die kinderen. In Vlaanderen gaan de kinderen traditioneel al heel vroeg naar de kleuterschool (jongste leeftijd in heel europa !)en dat is alleen maar te stimuleren. Een kind leert er heel veel en het is dus zeker zinvol om je kind te proberen zoveel mogelijk naar de school te laten gaan. Het blijft verleidelijk om ze wat vaker thuis te laten of of vakantie te laten gaan met de grootouders maar zeker het laatste jaar in de kleuterschool is heel belangrijk.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Vandaag werden wij allemaal verwacht in de parktuin van ons Gerlinde voor de familiereunie.
Vandaag heerlijk van onze tuin genoten. Toen ik vaststelde dat de naaktslakken het (opnieuw !) op mijn hosta's hadden gemunt, toch maar eens naar het tuincentrum gereden voor escargo, een biologisch product dat in het verleden zijn nut al heeft bewezen. 
Onze oudste zoon Jonathan heeft aangekondigd dat hij binnen korte tijd gaat samenwonen met zijn allerliefste Thalia. Zij hebben een appartement op het oog dat qua ligging uitstekend is. Zijn boezemvriend Vincent woonde er twee jaren en het is een mooie flat voor een redelijke prijs. Bovendien ligt zij in de straat waar Thalia naar school gaat dus dat is zeker een pluspunt.
Gisterenavond mochten wij de premiere meebeleven van de tournée Te Gek ! (voor woorden) het tweede luik van een initiatief dat de psychiatrische problematiek wil voorstellen aan het grote publiek
Vandaag kondigde Philips aan dat hun koffiezetter Senseo wordt teruggeroepen omdat er blijkbaar een kleine productiefout is waardoor er een zeer klein risico is dat het toestel kan ontploffen. In België alleen gaat het al om bijna 500.000 toestellen.
Traditioneel vieren wij Pasen in familiekring. Dit jaar dus vijf mensen rond de tafel : mijn man Jan, oudste zoon Jonathan, zijn allerliefste Thalia, jongste zoon Mirco en ikzelf.
Een paashaas met een tennisracket in de hand. Ik lijd namelijk sinds enkele weken aan een tenniselleboog hoewel ik nog nooit een tennisracket in de hand heb gehad. 
In Straatsburg is deze week een beslissing genomen over de ongelijke behandeling van samenwonenden en gehuwden als één van beide partners werkloos (of met brugpensioen ?) is. Samenwonenden genieten van een beter fiscaal statuut dan gehuwden en dat is in strijd met het gelijkheidsbeginsel.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .