Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met de negende bladzijde van "Adellijke intriges."

3

 4 juli, Lier, politiekantoor.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Polle voor de vrienden, zaten in hun bureau rustig een tas koffie te drinken. Martine, de assistente van hoofdcommissaris Peeters, had er ook nog een koekje bijgedaan.

“Ga je vanmiddag met ons mee iets eten op het Zimmerplein, schoonheid?”, vroeg Bruno.

“Zijn we dan om één uur terug?”

“Daar sta ik garant voor”, repliceerde Paul. “Je kan er op reke-nen.”

“Wel, dan ga ik mee.”

“Ik denk dat dat voor een andere keer zal zijn!” riep Frans.

Hoofdcommissaris Frans Peeters, door zijn vrienden ook wel, de Sus genoemd, kwam hun bureau binnen.

“Ze hebben baron Jean-Louis de la Faille dood gevonden in zijn tuin, waarschijnlijk vermoord”, zei Sus.

“Den baron van die chique galerie?”, wilde Paul weten.

“Amaai Polle, ben jij een kunstkenner?”, vroeg Bruno schert-send.

Peeters kwam snel tussen voor het weer ‘uit de hand’ zou lopen.

“Onderzoeksrechter Willy Janssens is al ter plaatse en hij heeft ook wetsdokter Rik Pauwels verwittigd. De technische recherche zal ook al ongeveer daar gaan arriveren.”

“Kunnen we zo snel mogelijk naar het kasteel gaan? Als jullie nu vertrekken ga ik mee.”

“Nous sommes chemin”, zei Bruno.

“Wat gaan we nu krijgen, chef, Frans?”

“Frans met haar op”, lachte de commissaris. “ Maar we gaan naar den baron, dan moeten we ook ons taalgebruik een beetje aanpassen hé.”

08-10-2011 om 12:22 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

Na nog wat verder onderzoekwerk kwam hij tot de vaststelling dat tussen tien en twaalf uur de ridderzaal, waar het doek hing, onzichtbaar kon betreden worden. Hij had twee perfecte kleurenkopijen van het expertiserapport laten maken en had er één samen met het originele al mee naar huis genomen.

Op 4 juli, vandaag dus, zou het dan allemaal gebeuren.

Robert was om negen uur al langs geweest en hij had gezien dat de kuisvrouw, zoals altijd stipt op schema, aan haar poetsbeurt begonnen was. De baron was aan het ontbijten en zou dus straks wel in de tuin gaan zitten om zijn krant door te nemen.

Alles zag er dus goed uit.

Hij ging nog even langs het bureau, zette het alarm van het poortje achteraan in de tuin af en zei nog goedendag tegen zijn vader en de kuisvrouw en ging terug naar huis.

Gelukkig hebben we enkele jaren geleden dat alarm van het poortje apart laten aansluiten, dacht hij. Zo kon de baron onopgemerkt naar het golfterrein gaan.

En nu zat hij dus te wachten op het sein dat alles goed gegaan was, zodat hij het alarm van het poortje terug kon gaan opzetten.

Carlo Castellano was ondertussen bij Benito Sahli aangekomen en had hem het hele verhaal uitgelegd. Het was echt een ongeluk bleef hij maar herhalen.

Benito wist niet goed wat hij nu moest doen. Zou hij wachten tot Robert het nieuws vernam van de politie, of zou hij hem zelf op de hoogte brengen. De afspraak was dat ze mekaar om twaalf uur zouden spreken via Skype.

Het was vijf voor twaalf. Sahli moest een beslissing nemen. Hij nam plaats voor zijn iMac en logde in op Skype. Robert ant-woordde onmiddellijk.

“Hoe is het geweest?”, vroeg hij, “alles goed verlopen?”

“Het verwisselen van het doek is goed verlopen, maar voor de rest is alles catastrofaal misgelopen.”

“Hoe bedoel je, misgelopen? Wat is er mis gelopen? Er is toch niets gebeurd met papa?”

“De baron heeft onze man gezien en is recht gesprongen. Er is een gevecht ontstaan en je vader is met zijn hoofd tegen het beton gevallen.”

“En dan..? Is het erg…? Hoe erg is het…? Is hij naar het ziekenhuis?”

“Wij denken, we zijn er eigenlijk zeker van, dat hij dood is.”

Het werd heel stil aan de andere kant van de lijn. Na enkele seconden was ook het beeld weg. Robert had de verbinding verbroken.

Wat moest hij nu doen? Hij kon niet naar het kasteel gaan, want daar zou ondertussen het ganse circus, politie, hulpdiensten al wel op volle toeren draaien.  Hij zou zich dan verraden. Hij wist officieel nog van niets.

Hij moest toch iets kunnen doen.

10-09-2011 om 10:51 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten. 


We gaan verder met de zevende bladzijde van "Adellijke intriges."

Deze vervalste schilderijen werden dan door Robert in zijn galerie als “echt” aan de man gebracht.

Dit zwarte circuit werkte al enkele jaren succesvol en iedereen was tevreden met de opbrengst.

Enkele maanden geleden had de baron een schilderij van Monet aangekocht, om aan zijn privécollectie toe te voegen.

Toen Robert, bij het in orde brengen van de boekhouding, het bedrag zag dat dit schilderij had gekost, één miljoen euro, kon hij dit niet meer uit zijn hoofd zetten.

Hier moest hij ‘iets’ mee doen.

Bij de volgende afspraak met zijn vriend, op hun geheime plek, in het Munsterbos in Munsterbilzen, werd een eerste keer over het project gesproken.

Na een paar weken kwam Benito met een voorstel, zijn Russische contactpersoon had een koper, die wilde voor het originele schilderij wel één miljoen euro geven. Hij wilde dan wel alles origineel, de expertiserapporten en natuurlijk ook het schilderij.

Robert had eerst het aanbod afgeslagen, maar na enkele weken had hij toch aan zijn vriend gevraagd om een plan op te zetten.

Sahli kwam met zijn voorstel, hij zou hun vervalser eerst een kopij laten maken van het doek en dan moest het originele vervangen worden door het vervalste kunstwerk.

Hij kende iemand uit “het milieu” van Charleroi, die de schilderijen wel kon verwisselen. Voor het verwisselen van de schilderijen was natuurlijk de medewerking van de la Faille nodig. Ze bekeken samen hoe ze dit konden doen en er werd besloten dat Robert zou zorgen voor een tijdschema, zodat het verwisselen onopgemerkt zou kunnen gebeuren.

De zoon bekeek dagelijks de gewoontes van zowel zijn vader als van de kuisvrouw. Dat was namelijk zowat de enige die in de voormiddag bij de baron binnen kwam.

De voormiddag leek voor hem dus de beste tijd.

08-08-2011 om 09:09 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten. 


We gaan verder met de zesde bladzijde van "Adellijke intriges."

Het verschil tussen de twee galerieën was dat er bij de baron enkel echte, dure stukken verkocht werden en bij hem waren het meestal minder bekende schilderijen en kopijen, maar dat laatste mocht niemand weten.

Omdat de zaken niet zo goed gingen als hij verwacht had en omdat hij van thuis uit gewoon was om altijd veel geld te hebben, had hij met zijn vriend een handeltje opgezet dat verder geen daglicht kon verdragen.

Baron de la Faille was een grote bekende, betrouwbare kunsthandelaar, vooral bekend omdat zijn galerie altijd “originele” doeken tentoonstelde.

De zoon had het zo klaar gespeeld, dat hij voor de galerie van zijn vader ook de boekhouding mocht regelen. Zo kon hij alle papieren, certificaten, facturen, foto’s, enz. , ook kopiëren en gebruiken voor zijn zwart circuit.

De truc die Robert en Benito daarbij gebruikten was in feite vrij simpel. Jean-Louis de la Faille kocht enkel originele schilderijen aan van bekende schilders met een expertiserapport waaruit bleek dat het kunstwerk “echt” was. Robert nam van alle papieren een kopij en nam ook van de schilderijen de nodige foto’s. Deze gegevens overhandigde hij dan aan zijn vriend Benito Sahli, die alles dan weer aan een -voor de rest van de wereld- anonieme vervalser gaf. Deze man was wel heel goed in zijn vak. De vervalste schilderijen gingen dan, met de vervalste papieren, naar een galerie in Rusland, waar ze voor veel geld verkocht werden aan de ‘nouveau riches’ van Rusland.

Het handeltje werkte ook in omgekeerde richting. De galerie-houder in Rusland bezorgde valse papieren en foto’s van schilderijen die ginder werden verkocht.

08-07-2011 om 17:04 geschreven door Ludo Geluykens

Vanaf  nu zijn Moord op de scheidsrechter en Adellijke intriges ook als e-boek te verkrijgen.

Voor info klik hier.

27-06-2011 om 19:55 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten. 


We gaan verder met de vijfde bladzijde van "Adellijke intriges."

2

4 juli, Lier, loft.

Robert de la Faille zat thuis, in zijn loft, naast de Nete, te wachten op bericht van zijn vriend Benito Sahli. Zij waren al twintig jaar goede vrienden, maar wel op een speciale manier. In feite kwam het er op neer dat Benito voor hem alle klusjes regelde die geen daglicht mochten zien.

Dat was ook de reden dat ze elkaar in feite maar enkel zagen op een geheime plek en dat ze mekaar ook nooit belden of een e-mail stuurden. Officieel waren er geen banden tussen hen. De afspraken voor hun geheime ontmoetingen regelden ze via Skype, het computersysteem waarop je met elkaar kan spreken en mekaar ook kan zien via de webcam. En zelfs hier hielden ze er rekening mee dat er kapers op de kust konden zijn. Tijdens de gesprekken werd er alleen over de gezinssituaties gesproken, meestal ging het over hun vrouwen. Terwijl ze zo met mekaar spraken, hield Robert dan een blad papier voor zijn camera en hierop stond dan een dag en een uur. Meestal reageerde Benito dan met een korte knik en hield hij zijn duim omhoog, ten teken dat het oké was. Wanneer het niet oké was deed Sahli op dezelfde manier een ander voorstel.

Robert had, net als zijn vader, baron Jean-Louis de la Faille, een galerie waar hij kunstwerken verkocht. Zijn vader had hem deze galerie cadeau gedaan bij zijn vijfentwintigste verjaardag.

05-06-2011 om 09:22 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten. 


We gaan verder met de vierde bladzijde van "Adellijke intriges."

In het bureau gekomen, nam hij de cassette uit de recorder, knipte één van de elektrische draden door, zodat ook de camera’s niet meer werkten, je weet maar nooit, en stak de videocassette in zijn zak.

Toen hij in de ridderzaal van het kasteel aankwam, was er gelukkig niemand te zien.

De kuisvrouw was zoals gepland  in de galerieën bezig. Ze had de radio, heel luid, op Studio Brussel staan. Hij hoorde het nummer “Nothing Else Matters” van Metallica. Ze zou hem dus niet horen.

Hij kon rustig de schilderijen verwisselen. Carlo nam het ori-ginele doek van de muur en schroefde het kader los. Hij nam het originele kunstwerk eruit en plaatste het vervalste doek in de lijst. Toen schroefde hij het kader weer vast en hing het geheel terug aan de muur. Het originele schilderij pakte hij in, nam het onder de arm, en vertrok.

Toen hij de baron passeerde zag hij dat deze helemaal voorover hing, Carlo duwde hem terug achteruit tegen de rugleuning van de tuinstoel. Hij had de indruk dat er niet veel leven meer inzat, voelde met twee vingers in de hals van baron de la Faille, maar voelde niks. Baron Jean-Louis de la Faille was dood.

Carlo Castellano ging langs de tuin, achter de coniferen door,

naar zijn Audi en vertrok terug naar Charleroi, waar hij zijn “levering” ging afgeven aan Benito Sahli.

Klus geklaard.

Zou hij er zich zo simpel vanaf kunnen maken?

08-05-2011 om 21:08 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten. 


We gaan verder met de derde bladzijde van "Adellijke intriges."

Dan kon hij naar de ridderzaal. De poetsvrouw zou op dat moment de zalen van de galerie, waar de baron schilderijen tentoonstelt die hij verkoopt, aan het kuisen zijn. In de ridderzaal zou hij het schilderij kunnen verwisselen. Hij voorzag geen echte moeilijkheden. Carlo had al voor hetere vuren gestaan.

Castellano zag de baron, gekleed in een rode fluwelen ochtendjas,  in de tuin zitten. Hij was, zoals gepland, bezig met het lezen van het dagblad, ondertussen nippend aan een verse tas koffie.

Jean-Louis de la Faille was zo verdiept in de cijfers van de beurs, dat hij zeker niets zou zien of horen.

De gangster naderde hem langs achter en op het moment dat hij wilde passeren, draaide Jean-Louis zich om en schrok zo hevig dat hij recht stond en op Carlo toesprong.

Deze reactie had de gangster niet verwacht van een zestigjarige. In een snelle reactie sloeg hij de baron zo hard onder zijn kin, een uppercut zoals alleen hij dat kon, dat de edelman tien centimeter in de lucht vloog, en dan, als een natte dweil, op de grond neerzeeg. Jean-Louis de la Faille viel met zijn hoofd op de betonnen rand van het terras.

Carlo zag dat de baron hard aan zijn hoofd bloedde, maar dat kon hem niet van zijn stuk brengen. Hij had geen tijd te verliezen. Hij zette het slachtoffer terug in zijn zetel en bond hem met vast met de broeksriem die hij uit de broek van de la Faille haalde. Daarna spoedde hij zich naar de achteringang van het gebouw.

07-04-2011 om 08:12 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

De zoon van de baron, die mee in het complot zat, zou zorgen voor een veilige toegang aan de achterkant van het kasteel. Deze ingang was een poortje dat de baron regelmatig gebruikte wanneer hij naar het golfterrein ging dat aan de overkant van de straat lag. Dit terrein had hij zelf laten aanleggen met zijn centen. De uitbater was een vriend van de familie. De zoon, Robert de la Faille, zou zorgen dat het alarm van het poortje om tien uur uit stond.

Stipt om tien uur parkeerde Carlo zijn Audi langs de straat, juist voorbij het poortje. Nadat hij zijn handschoenen had aangetrokken, kwestie van geen vingerafdrukken achter te laten, nam hij het ingepakte schilderij uit de koffer en begon aan zijn opdracht.

Er zouden op het moment maar twee personen aanwezig zijn. De baron zelf en de kuisvrouw. Hij had zijn opdracht, zoals het een topgangster past, tot in de puntjes voorbereid. Eerst moest hij in de tuin de baron, Jean-Louis de la Faille passeren. Op dat moment zou die daar zijn krant lezen. Carlo zou ongemerkt achter de groene coniferen tot aan de ingang, aan de achterkant van het kasteel, kunnen komen. Dan zou hij naar binnen gaan en eerst passeren in het bureau, de vroegere keuken, waar nu de opnameapparatuur van de beveiligingscamera’s stond. Hier zou hij de kabels van de elektriciteit doorknippen en de video van vandaag, waarop hij te zien zou zijn, meenemen.

Hier had hij een aandachtspuntje. Hij moest zeker eerst de videoband uit de recorder halen vóórdat hij de draden doorknipte, anders kreeg hij deze er niet meer uit.

20-03-2011 om 10:36 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Adellijke intriges" zie bij mijn favorieten.

We gaan verder met de eerste bladzijde van "Adellijke intriges."

1

4 juli,  Massenhoven.

Carlo Castellano had de autostrade E313 verlaten en parkeerde zijn wagen, een gloednieuwe rode Audi A4, naast de weg. De tijd dat gangsters met een zwarte Citroën Légère reden was al lang voorbij. Nieuwe tijden, nieuwe wagens. Hij was, zoals altijd, te vroeg om reeds aan zijn opdracht te beginnen. Castellano, afkomstig uit het milieu van Charleroi, had deze opdracht gekregen van zijn goede vriend Benito Sahli.

De opdracht was, voor een professional als Carlo, vrij eenvou-dig. Hij moest naar het kasteel van de familie de la Faille gaan in Lier en dan het vervalste schilderij, dat hij in de wagen had, verwisselen met het originele exemplaar dat in de ridderzaal aan de muur hing. Het originele schilderij zou hij naar Benito Sahli brengen.

Wat er verder met dit schilderij zou gebeuren was het minste van zijn zorgen. Als hij het doek bij zijn vriend kreeg, passeer-de hij langs de kassa en daar deed hij het uiteindelijk allemaal voor.

Om tien uur zou het inbraakalarm van de ridderzaal afgezet worden omdat de poetsvrouw dan de zaal een beurt gaf. Om twaalf uur zou de baron het alarm weer aanzetten.

06-03-2011 om 13:04 geschreven door Ludo Geluykens

Baron Jean-Louis de la Faille wordt vermoord teruggevonden op het tuinterras van zijn kasteel in Lier. De baron is eigenaar van een mooie kunstgalerie.

De zoon van de baron, die ook een galerie bezit, leidt een flamboyant leventje en behoort hierdoor tot de verdachten. Het wereldje van de kunst en de adellijke wereld lijken niet zo correct als men wel zou denken. De tentakels van de adel reiken tot in het crimineel milieu van Charleroi.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Lierse speurders, moeten zich verdiepen in het wereldje van de adellijke kringen om deze moord op te lossen. Het verhaal speelt zich af in de driehoek tussen Lier, Ranst en  Antwerpen, met uitschieters naar Middelkerke, Charleroi, Munsterbilzen, Breda, Moskou,…

25-02-2011 om 18:33 geschreven door Ludo Geluykens

29-01-2011 om 10:06 geschreven door Ludo Geluykens

Na “Moord op de scheidsrechter”, een verhaal dat zich situeerde rond voetbalclub SK Lierse, is het ditmaal de beurt aan de ‘betere’ kringen van Lier en omgeving om als decor te dienen voor de nieuwe politiethriller “Adellijke intriges” van Ludo Geluykens.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Lierse speurders, moeten zich ditmaal verdiepen in het wereldje van de adellijke kringen.

Baron Jean-Louis de la Faille wordt vermoord teruggevonden op het tuinterras van zijn kasteel in Lier. De baron is eigenaar van een mooie kunstgalerie.

De zoon van de baron, die ook een galerie bezit, leidt een flamboyant leventje en behoort hierdoor tot de verdachten. Het wereldje van de kunst en de adellijke wereld lijken niet zo correct als men wel zou denken. De tentakels van de adel reiken tot in het crimineel milieu van Charleroi.

06-01-2011 om 19:34 geschreven door Ludo Geluykens

De hoofdcommissaris wist niet wat eerst aanpakken. Hij besloot eerst en vooral te zorgen dat de scheidsrechter en de grensrechters veilig in de kleedkamers geraakten.

Dat lukte maar net.

De spelers van Antwerp wilden hen niet naar binnen laten gaan, maar met tien politiemannen kregen ze de arbiters in de kleedkamers.

Ondertussen werden de bezoekers er, via de luidsprekers van het stadion, op gewezen dat ze nog even in hun vak moesten blijven. De politie verzamelde voldoende manschappen om iedereen veilig door de Pannenhuisstraat, via de Hagenbroeksesteenweg, naar de Ring te krijgen waar de autobussen klaar stonden.

De Liersespelers begroetten ondertussen hun supporters en de stemming was daar natuurlijk opperbest. Na een tiental minuten verlieten de voetballers het veld en konden de fans de overwinning gaan vieren.

De titel was bijna binnen, een klein feestje kon al wel, vonden ze.

Na een kwartier was de weg naar de uitgang vrij en konden de liefhebbers van de verliezende ploeg hun weg naar de autobussen aanvangen.

Dat dit niet zonder slag of stoot zou gebeuren, had Sus al aan zijn manschappen uitgelegd.  Hij had hen opgelegd om ten allen tijde rustig te blijven om escalatie te voorkomen. Er sneuvelden enkele bloembakken en een paar autoruiten. Negen heethoofden werden opgepakt.

De autobussen vertrokken naar Antwerpen, onder begeleiding.

In de kleedkamer van de scheidsrechters was het de eerste ogenblikken heel stil. Bart vroeg aan de grensrechter, die aangaf dat de bal bij het tweede Liersedoelpunt over de lijn was, of hij zeker was van zijn beslissing.  De man antwoordde: “Bart, ik ben er rotsvast van overtuigd dat de bal over de lijn was, de beelden gaan ons gelijk geven”. Nu was Bart bijna zeker, maar hij wilde toch eerst de televisiereportage zien. Nadat ze een douche hadden genomen, alle verplichte formulieren invulden en aftekenden was het al tweeëntwintig uur dertig geworden. De bankdirecteur stelde voor om, voordat ze naar de receptie gingen, toch eerst naar de Nationale Omroep te kijken. Hij wou bevestiging van hun ver dragende beslissing.

Je kon zonder overdrijven stellen, dat deze beoordeling het kampioenschap in de tweede afdeling besliste.

Bart vroeg aan een clubafgevaardigde of ze ergens ongehinderd naar de TV konden kijken en ze werden meegenomen naar een aparte ruimte. Het bleek het bureau van de voorzitter te zijn. Hier konden ze met zijn vieren, Bart, zijn twee lijnrechters en de vierde scheidsrechter, ongestoord kijken.

Nadat eerst de beelden van eerste klasse werden gegeven kwam het grote moment. De beelden van de topper in tweede klasse tussen SK Lierse en Antwerp FC werden aangekondigd.

-       Op het eerste doelpunt viel niets aan te merken. De penalty was ook juist, dit wil zeggen, de speler van de bezoekers was binnen de rechthoek toen hij werd neergelegd.

-       Het eerste doelpunt van Lierse was een zuiver doelpunt, niets op aan te merken.

-       Dan kwam de betwistte fase. Iedereen keek gespannen toe. Nadat ze een eerste keer hadden gekeken, was Bart er niet van overtuigd dat de bal over de lijn was geweest.  Het was echter een beeld vanuit het midden van het veld en op gewone snelheid.  Bij de vertraagde beelden, opgenomen met een camera van op de zijlijn, was het duidelijk. De bal was over de doellijn.  Om dit te bevestigen werd het beeld ook nog eens stil gezet, juist op het moment dat de bal duidelijk helemaal over de streep was.

Het was of er een last van hun schouders viel.

Er werd een collectieve “yes“ geroepen en Bart wenste zijn team proficiat met de, achteraf bekeken, perfecte wedstrijd. Nu konden ze zelfzeker naar de receptie gaan en zowel de spelers van Antwerp als deze van Lierse recht in de ogen kijken.

Hun beslissingen waren de juiste geweest.

31-12-2010 om 12:08 geschreven door Ludo Geluykens

Alweer een aanval van de Schapenkoppen, een voorzet van op links en Meeuws knalde de bal op doel maar de doelman bokst hem over, hoekschop.

Alle spelers stonden nu in de grote carré van Antwerp.

De bal werd voorgegeven.

De keeper kon de bal wegduwen... recht in de voeten van Gunther Meeuws, die de bal ineens op de slof nam.

PATS!!

De bal spatte keihard tegen de lat, kwam naar beneden en botste al dan niet over de streep terug in het veld.

De lijnrechter, die de fase van op het verlengde van de doellijn goed kon zien, hij stond daar nog van de hoekschop, was onmiddellijk naar het midden gelopen.

Doelpunt!!

De vertraagde beelden in Sportweekend ‘s avonds zouden het gelijk van de grensrechter aantonen.

Bart Diericks zag zijn grensrechter lopen en wees resoluut naar de stip, 2-1

Nog één minuut te spelen.

Wat er toen gebeurde was niet te beschrijven. Alle Antwerpspelers stormden op de scheidsrechter af en de lijnrechters moesten Bart Dierikcs bijstaan. Er vielen nog eens drie gele kaarten, waardoor de laatste man met rood van het veld moest. Hij had al geel gekregen.

Na tien minuten kon de wedstrijd hervat worden, maar Antwerp kreeg de bal niet meer in de rechthoek.

De wedstrijd werd afgefloten.

19-12-2010 om 09:46 geschreven door Ludo Geluykens

Nadat de corner, volgend op de strafschop, was gegeven en weggewerkt, nam de trainer van Lierse een doortastend besluit: hij verving drie spelers en speelde dus alles of niets.

Er kwamen twee aanvallend ingestelde voetballers bij. In de plaats van één aanvaller, die onder de rust al had gemeld dat het niet zou gaan tot het einde, en van een middenvelder die fysiek problemen begon te krijgen.  Ten slotte werd ook de laatste man vervangen.  De coach wou hier geen risico nemen.  Deze man had zojuist een gele kaart gepakt en bij een volgende overtreding zou het dus rood kunnen zijn.

Met deze nieuwe opstelling zette Lierse nog meer druk en konden de kansen niet uit blijven.

Op de tachtigste minuut kopte Joris De Wilde een voorzet van op rechts onderaan in de linkse hoek binnen, onhoudbaar voor de Antwerpdoelman. 1 – 1.

De Lierse spelers gristen vlug de bal uit de netten en legden die op de middenstip. Er was geen tijd meer te verliezen. Er moest nog eens gescoord worden.

De supporters van de thuisploeg werden bijna gek, de spanning werd onhoudbaar. Het spel werd ruwer en de scheidsrechter moest nog vier gele kaarten geven, twee aan elke kant.

Er kwamen nog meer kansen voor Lierse maar de Antwerp-verdediging begaf niet. Hun trainer had nog een verdediger bij gezet, voor hen volstond een gelijkspel.

Nog drie minuten te spelen.

07-12-2010 om 17:25 geschreven door Ludo Geluykens

De pressie van Lierse werd met de minuut groter en er ontstonden enkele kansen. Maar de doelman van de bezoekers kon zijn netten schoon houden door enkele mooie safes. Aangezien meer de kaart van de aanval werd getrokken,  ontstonden er natuurlijk ook tegenprikken door Antwerp. Zo ontstond er in de zestigste minuut een snelle counter van de roodwitten, toen hun doelman bij een mooie plukbal onmiddellijk het leder naar zijn voorlijn trapte.  De spits nam de bal prachtig aan en op het moment dat hij de kleine rechthoek inging, werd hij door de stopper van Lierse neergelegd.

Bart Diericks twijfelde niet.

Strafschop.

Gele kaart.

Er ontstond herrie op het veld langs de thuiskant. Want bij 0-2 zou Lierse al zo goed als zeker uitgeschakeld zijn voor de titel.

Het zou dan nog drie keer moeten scoren.

Onder het tumult was Tom De Backer, de Lierse voorstopper, onmiddellijk naar zijn doelman gelopen en had hem één en ander in het oor gefluisterd.

Dit had bijna niemand gezien.

Darko Valic, toch al de man van de match en degene die normaliter de strafschoppen nam, eiste heel zelfzeker de bal op.

Hij legde hem zeer aandachtig en rustig op de stip.

Lier zweeg.

Antwerpen riep: “Darko oho, Darko oho, Darko oho, Darko oho, en dan verder, wij gaan naar eerste toe, wij gaan naar eerste toe, Lierse doe de boeken maar toe”.

De scheidsrechter kreeg na enkele minuten de gemoederen toch bedaard. 

Alle spelers verlieten de kleine rechthoek.

Bart Diericks gaf door middel van het fluitsignaal het sein dat de strafschop mocht gegeven worden.

Valic startte zijn aanloop.

Hij plaatste de bal in de, voor hem, rechterbovenhoek maar de doelman bokste het projectiel uit zijn doelvlak.

Ongelofelijke teleurstelling bij Valic.

De doelman van Lierse viel in de armen van Tom De Backer.

Tom had twee jaar ervoor nog samen met de Serv bij Cercle Brugge actief geweest en hij wist dat hij altijd zijn penalties in die rechterhoek plaatste.

Dat had hij dan ook in de oren van zijn doelman gefluisterd.

De Pallieters werden gek en geloofden er nu nog meer in dan ervoor.  De stemming van de andere aanhang sloeg om van euforie naar angst. De spanning was van de gezichten af te lezen.

Wat een sensatie.

15-11-2010 om 18:47 geschreven door Ludo Geluykens

In de securityroom onder de tribune ging de temperatuur ook  lichtjes omhoog. Er hing spanning in de lucht.

Politiebaas Peeters had constant contact met de flikken die in de omgeving van de Sinjoren zaten. Voorlopig was de terugkoppeling nog positief: alles onder controle.

In de zesenveertigste minuut floot Bart Diericks voor de rust en gingen beide elftallen naar de kleedkamers. Dit verliep nog onder betrekkelijk normale omstandigheden. De Lierenaars waren blijkbaar nog een beetje aangeslagen en de tegenstanders zaten aan de andere kant van het veld.  Daar bleef het bij het gebruikelijke geroep: “Wij gaan naar eerste toe, wij gaan naar eerste toe, Lierse doe de boeken maar toe”

In de kleedkamer van de scheidsrechters werd nog eens nagekaart over enkele spannende, al dan niet buitenspelfases. Na overleg kwam Bart toch met het bevredigende besluit:

“Gewoon zo voortdoen, we zijn goed bezig, attent blijven en wanneer je overtuigd bent van je besluit, is het een goal, buitenspel of een fout, dan gaan we allemaal en ik in de eerste plaats, achter jullie oordeel staan”.

In de kleedkamers van beide ploegen werd verschillend gereageerd. Bij Antwerp was de trainer tevreden met de stand, maar hij vond dat Lierse zeker niet onder lag en dat zijn spelers zeker attent moesten blijven.  Hij besloot om het de tweede helft een beetje meer verdedigend aan te pakken. Hij vroeg zijn backs om niet te veel meer mee op te rukken, zodat er daar zeker geen gaten vielen. Hij verwachtte druk van de thuisploeg.

Bij Lierse was de coach niet ontevreden met het spel maar wel met de stand. Hij besloot om nog aanvallender te acteren. Hij vroeg aan de verdedigers om meer naar voor te komen en zo meer druk op de verdediging van Antwerp te zetten.

De tweede periode begon en beide teams startten met dezelfde elf als waar ze de wedstrijd mee begonnen waren.

08-10-2010 om 17:21 geschreven door Ludo Geluykens

 6

 Om twintig uur stipt floot Bart Diericks de wedstrijd op gang.

Antwerp had de toss gewonnen en mocht dus beginnen. De kapitein had voor de bal gekozen. De kapitein die het muntopgooien wint, mag kiezen. Ofwel de wedstrijd beginnen, de bal dus, ofwel het doel waarnaar ze willen spelen. Lierse koos er-voor om de tweede helft naar de eigen spionkop te voetballen. De eerste periode verliep evenwichtig. Beide ploegen dwongen kansen af en Peters (geen familie van de korpschef) van Lierse kopte bij een hoekschop op de vijfentwintigste minuut de bal op de lat. De supporters gingen allemaal de hoogte in.  Iedereen dacht dat het binnen was, maar het leder ging van de dwarsligger recht in de handen van de doelman van Antwerp.

Wat een ontgoocheling.

De wedstrijd kabbelde wat over en weer tot de spelers van de Scheldestad, op de tweeënveertigste minuut een vrije trap mochten nemen, juist buiten de grote rechthoek, na een fout van de voorstopper der Pallieters.  Darko Valic (één van de vele buitenlanders van Antwerp) eiste de bal op.  Hij was een specialist in dit soort spelsituaties. De doelman van de Schapenkoppen zette zijn muur op de juiste plaats.  Na het fluitsignaal van Bart Diericks, nam de Serv zijn aanloop en krulde de bal mooi en onhoudbaar over de muur in de voor hem rechtse hoek.  nul-één voor Antwerp.

Het stadion ontplofte, de Antwerpssupporters gingen door het dak en dat was bijna letterlijk te nemen.

“Darko oho, Darko oho, Darko oho, Darko oho”, en dan verder “wij gaan naar eerste toe, wij gaan naar eerste toe, Lierse doe de boeken maar toe”

18-09-2010 om 11:00 geschreven door Ludo Geluykens

Zo werd er nog wat over en weer gezwansd en gelachen. Toen  Bruno eens naar zijn uurwerk keek zag hij dat het al kwart na acht was. Hij wou toch eens even naar hoofdcommissaris Peeters bellen en vragen of alles goed verliep op het Lisp.

Hij verontschuldigde zich even tegenover de vrienden met de woorden :

“Luisteren jullie nog even naar jullie streekgenoot, ik ga even telefoneren.” Die sneer in verband met de streekgenoot, ging over Will Tura.  Naar gewoonte stond in The Lord altijd muziek van Arthur Blanckaert op.  De baas daar is een grote fan en de zanger is er vriend aan huis. Tura, die zijn carrière begon in “De Casino” te Lebbeke, is van oorsprong uit Veurne.  Ma-ria ook en zo was de cirkel rond.

“Alles in orde ginder, Sus?”, vroeg Bruno. “Jaja, nul-nul. Tot hiertoe hebben we weinig problemen gehad.  Juist wat troubles op ’t Zimmerplein in Den Toren, maar dat was rap opgelost. Ga maar gerust terug een biertje drinken, ik heb alles hier onder controle, tot maandag hé en de groetjes aan Sonja”.

Bruno was juist op tijd terug binnen om het dessert te bestellen. Hij wou een Dame Blanche.  De anderen hadden hun keuze al opgegeven. Nadat ze van het nagerecht hadden genoten, besloten ze om het gebruikelijke koffietje als afsluiter van het diner, op het appartement van Bruno en Sonja te gebruiken.

Zo vertrokken ze over de dijk terug naar het buitenverblijf. Sonja zette verse koffie met nog een laatste koekje erbij. Om tweeëntwintig uur keerden de vrienden huiswaarts. Nadat Bruno en Sonja alle afwas in de machine hadden gezet, gingen ze slapen.

Ze wilden morgen vroeg op staan.

24-08-2010 om 16:43 geschreven door Ludo Geluykens