Geboren in de wijk KEMAJORAN in het toenmalige Batavia.
 
Als verre nakomeling van Claas Persijn, die in 1761 in Amsterdam werd geboren, op 22 juli 1777 per VOC-schip “’t Huys te Spijk” vanaf Texel naar de Oost vertrok, op  2 maart 1178 in Batavia arriveerde en daarna  in Rembang heeft gewoond, gewerkt en daar ook is getrouwd, gestorven en begraven,  werd ik in 1938  geboren in Batavia, in de bijzondere wijk Kemajoran.

Mijn  vader, Johan Eduard (John)  Persijn en mijn moeder, Georgine Louise (Sien)van den Broek hadden toen  al een zoon van 2 jaar,Johan Marcus Polidor, die ik later in overeenstemming met oud-Indisch gebruik Boengke (van ‘Boeng’= ‘broer’) zou noemen, ook omdat ik al direct na mijn geboorte voor hem zijn  ‘‘Adik”( Broertje) was.Met deze naamgeving werd immers tevens de rangorde bepaald.: Boeng, de GROTE BROER en Adik, het JONGER BROERTJE, het KLEINTJE.

Mijn ouders woonden in die tijd vlak bij het vliegveld van Kemajoran op Vliegveldlaan nr. 110 . In de wijk Kemajoran stonden stenen huizen, typisch ‘Indische’huizen met een koele voorgalerij, een dito achtergalerij met bijgebouwen,  maar ook eenvoudiger huizen van deels steen en deels hout, en ook huizen die geheel uit bilik (gespleten bamboe, samengevlochten tot matten en gespijkerd op latten van hout of bamboe) waren opgetrokken., sommige met atapdaken (atap=palmbladeren).

In de kampongs,die vaak aan de (hoofd)straten met stenen huizen grensden, waren de woningen meestal van hout en /of bamboe Daar woonden  Indonesische gezinnen. Vaak kwamen de bedienden, die bij een gezin in een stenen huis werkten, uit een kampong in de buurt.

Wij woonden in een stenen huis met links en rechts (Indische) buren ( o.a. de families Mees, Haasse, Scheermeier, Van Delft) en hadden een paar bedienden, waaronder een djongos (huisjongen).

Mijn vader had verschillende hobby’s, waaronder het maken en oplaten van grote siervliegers.Hij had ook een klepekan  of  koepoe-koepoe  gemaakt, een vlindervormige constructie, die bij het vliegeren langs het vliegertouw omhoog kruipt, boven aangekomen tegen een knoop in het touw aankomt en daardoor stopt en dan vliegertjes, die hij naar boven in een knijpmechanisme heeft meegenomen, uitstrooit. Mijn vader zorgde er als het even kan voor dat het droppen van die vliegertjes  precies  boven een  kampong gebeurde , dit dan  tot groot enthousiasme van de kampongkinderen die al lachend en joelend zo’n vliegertje probeerden te bemachtigen

Mijn vader had ook een menshoge vlieger gemaakt die een Javaanse vrouw met sarong (wikkelrok)  en kabaja (blouse)  voorstelde . Toen wij naar het naburige vliegerveldje gingen om die vlieger voor de eerste keer op te laten, droeg de djongos de vlieger achter ons aan. Zijn collega-djongossen uit de buurt lachten hem uit en vroegen of die mooie vrouw zijn ‘toenangan’ (verkering, verloofde) was. De djongos voelde zich opgelaten en mijn vader heeft hem dan ook daarna deze vlieger niet meer laten dragen .

29-01-2008 om 16:34 geschreven door rene persijn

Vliegveldlaan 110, Batavia

Vóór de oorlog met Japan  woonden mijn ouders, broer Boengke (officieel: Johan) en ik aan de Vliegveldlaan op nr. 110 in de wijk Kemajoran in Batavia .

Naast het maken van grote vliegers (zie artikel “Geboren in de wijk KEMAJORAN in het toenmalige Batavia”) was een  andere hobby van mijn vader  het figuurzagen. Hij figuurzaagde van alles en nog wat: hanglampen met Indische taferelen (donkere houten silhouetten, beplakt met perkament waar het licht zo mooi doorheen scheen), een medicijnkastje versierd met Chinese draken, een rookstelletje voor op de salontafel, maar ook een complete en fraai bewerkte poppenkast met verschillende decors. Een zoon van de familie Van Delft die een paar huizen verder woonde, Karel, die toen ongeveer 14 jaar was, hielp mijn vader met het wisselen van de decors, wanneer hij een poppenkastvoorstelling gaf. Meestal waren het bekende sprookjes die hij opvoerde, zoals de ook in Indië bekende en vaak aan Indische omstandigheden aangepaste sprookjes Roodkapje, Sneeuwwitje en Doornroosje. Behalve Boengke en ik behoorden ook andere kinderen uit de buurt tot het enthousiaste publiek. En ook de kinderen van onze bedienden en van die van de buren. Die Indonesische kinderen begrepen weliswaar niets van de in het Nederlands vertelde verhalen maar genoten intens van de vaak overdreven acties van de houten poppen en de geluiden die zowel door mijn vader als zijn assistent Karel werden gemaakt. Vooral in het gillen en  nabootsen van geluiden  was Karel een expert, bijvoorbeeld als Grietje door de boze heks wordt gepakt en dan angstig schreeuwt: Adoeh bioeng,tolong,  tolong!!! (Help!Help!) Of wanneer hij het geluid van het geweer nabootst als in  het verhaal van Roodkapje de  jager  de wolf met een gericht schot neerlegt: Gedjedoer!!! Dit op z’n Indisch uitgesproken  ( met een dikke ‘d’) ‘gedjedoer’ galmde dan door het hele huis.

Maar Karel bleek ook in andere dingen zijn mannetje te staan. Ik had in die tijd vaak een matrozenpakje aan met nogal wijde broekspijpen, zoals vóór de oorlog door veel Indische jongetjes werd gedragen . Als ik in mijn broek een ‘grote boodschap’ had gedaan, dan draaide Karel heel snel en behendig mijn broekspijpen dicht, dit om te voorkomen dat de drol zich uit mijn broek zou bevrijden en leverde me zo als een ‘feestpakketje’ bij mijn moeder in.

Toen we in dit huis woonden gebeurde vlak bij ons huis een vliegtuigongeluk. Hoewel het in oktober 1941 gebeurde en ik dus nog net geen 3 jaar oud was, heeft deze gebeurtenis kennelijk op mij als kind een zodanige diepe indruk gemaakt dat als ik er aan terugdenk er in mijn geest nog beeldflarden tevoorschijn komen, beelden die daar kennelijk op één of andere manier in gebrand zijn, beelden van vlammen en angstig en in paniek schreeuwende mensen.

Ik doel hier op het vliegtuigongeluk, waarbij de commandant van het  het Koninklijk-Indisch leger, de Indische luitenant-generaal Gerardus Johannes Berenschot die, na een bespreking met de Britse maarschalk Robert Brooke-Popham in Batavia en  op zijn vlucht terug naar het hoofdkwartier in Bandoeng, zo’n 5 minuten na het opstijgen van het vliegveld te Kemajoran  met zijn Lockheedvliegtuig( Lodestar in de buurt van  ons huis neerstortte op kampongwoningen nadat  het vliegtuig eerst nog een klapperboom had geraakt . Hierbij kwamen alle inzittenden om het leven en ook 6 personen, die zich in de brandende huizen bevonden. Gerardus Johannes Berenschot was in Nederlands-Indië de enige commandant van Indische afkomst (Indo) geweest

29-01-2008 om 00:00 geschreven door rene persijn

Waarom deze weblog?

Nadat ik met pensioen ben gegaan (dec. 2003) , ben ik begonnen met stamboomonderzoek. In 2006 ben ik begonnen met een weblog
http://blog.seniorennet.be/renepersijn2006/  , waarin ik het één en ander uit de resultaten van mijn onderzoek vermeld.

Tot nog toe kreeg ik vele reacties, primair  met verzoeken om meer genealogische informatie, maar opvallend ook veel mailtjes van jonge Indische mensen ( 12-25 jaar), die aangaven, dat ze meer en meer belangstelling krijgen voor de Indische achtergrond van hun ouders en voorouders en daarom ook mijn weblog lazen, waarin niet alleen namen en data staan, maar ook wat achtergrondinformatie.

In de zomer van 2007  kreeg ik een beroerte. Bij onderzoek bleek dat ik ook nog een hartinfarct moet hebben gehad, die ik niet had gevoeld.
Ik ben sindsdien weer herstellende, maar vooral in de periode  vlak na de
beroerte kwamen vaak flitsen naar boven van dingen die ik meemaakte in mijn  jeugd in Indië. Niet alleen de minder prettige ervaringen, zoals het verblijf in een Bersiapkamp in Cheribon, maar ook leuke ervaringen, bijvoorbeeld in de wijk Kemajoran   in het toenmalige Batavia/ Djakarta ( nu Jakarta) waar wij woonden tot aan de repatriëring in 1956.

Ik besloot deze ervaringen op te schrijven, omdat ze misschien wel leuk of interessant  zijn voor de jongere Indo's om te lezen, zoals bijvoorbeeld  de jongeren die op mijn weblog reageerden/reageren.

Het zijn deze herinneringen/ervaringen die ik  op deze  weblog  plaats.

Met vriendelijke groet,

René L. Persijn

28-01-2008 om 00:00 geschreven door rene persijn