Overheid en geneeskunde pleiten voor een blijvende geheimhouding van de fabrieksgeheimen van Strattera. Wat zou moeten geheim blijven?
Beroepsjournalisten
zijn door een deontologische regel gebonden waarbij men met de
farma-industrie overeenkwam om alleen maar positief te berichten over
psychotica, antipsychotica en alles wat farma gigantische winsten
kan blijven verschaffen.
Kritische berichten worden daardoor net als professionele
waarschuwingen voor de gevaren van het gebruik van harddrugs in
de medische wetenschappelijke literatuur vakkundig en journalistiek
onder tafel geveegd.
Toch komt er beweging in. Zoals je weet kan een olietanker geen haakse bocht maken,
Ook 't Humo stuk is leuk/ vermakelijk.
De dames spartelen.
Nog even en er valt onder datum vermelding een leuk potje kwartet te spelen met hun uitspraken.
In vergelijking met het redeloos persoonsgerichte gekrijs van vorig jaar, kunnen zij nu toch weinig anders, dan op diverse punten, met frisse tegenzin toegeven, dat het niet alles goud is wat er blinkt in Ritalonia.
Zonder sokken
Ritaleintje ging uit wandelen, met twee kleuren sokken aan. Dat heeft de juf zeer verdroten, er is direct wat aan gedaan!
De psycholoog heeft autonoom in ‘t dossier met rood vermeld: Dualistisch SokkenSyndroom. Voor ‘t consult al vastgesteld.
Eenstoornis voor het leven komt niet meer van ons af. Wij zullen haar pillen geven, en ontnemenu ‘t gezag.
Ritaleintje mag niet wandelen, nooit gekleurde sokken aan. De medicatie gaat al werken: ze gaat zelfs al niet meer staan!
Ons Ritaleintje is overleden. Psychose bracht haar bij het raam Op de bijsluiter stond te lezen, dat het al vaker zo was gegaan.
Van de zevende is zij gesprongen, zo maar, zonder sokken aan! Dat heeft de Farmacie gespeten, weer een stuk omzet naar de maan!
Ons Ritaleintje wou graag leven,
met twee gekleurde sokken aan. Nu is zij zonder sokken
naar de hemel toe gegaan.
Uit: Ontmoedering
Lief Kind
Je tranen vallen op de schoot, waarin ik je wil verbergen. Lief Kind, je bent bedrogen, kon ik je terug doen in mijn schoot
Lief Kind, ze hebben gelogen: Jeugdzorg, Pharmacie en Macht. Ze hebben je, zonder geweten, al talloze malen verkracht.....
Lief Kind droog je tranen, vecht. Met liefde kun je overleven, al is je wereld nog zo slecht. Kracht en moed wil ik je geven..
Houd de psychologen uit je geest Houd hun pillen uit je mond Lief Kind, vecht voor je leven Houd je kostbare zelf gezond.....
Uit Ontmoedering
Zo klinkt de geneeskunde
Zo klinkt de geneeskunde: bij monde van een
neuropsychiater, die schijnt overtuigd te zijn dat hij
ook een opleiding als apotheker heeft genoten..
Nogmaals,
de laatste 10 jaar heeft Prof. Nora Volkow heel
nauwkeurig aangetoond dat bij orale inname van Rilatine
(dus als pil, niet via het bloed zoals de ratten
waarover Mr. Haesbrock het heeft), de bindng ervan aan
de dopaminereceptoren veel geleidelijker en langduriger
is dan met cocaïne, ook al zijn beide moleculen
structureel sterk gelijkend. Dat onderzoek heeft
aangetoond dat het de werking van de dopamineneuronen
NORMALISEERT en dat er géén verslaving optreedt om
die reden (in tegenstelling met cocaïne). Nogmaals: ik
verwijs naar deze zeer degelijke studies bij mensen
(niet ratten) met ADHD, bij gebruik van Rilatine onder
vorm van een pil (en niet via het bloed ngespoten zoals
bij het rattenonderzoek). Nogmaals: dit zijn FEITEN.
Een samenvatting ervan is te vinden in het artikel
"Rilatine en verslaving" op www.adhd-volwassenen.be.
Wanneer houdt apotheker
Haesbrouck op met "zou", "zou",
"zou" ? Wanneer gaat hij zelf eindelijk eens
naar de FEITEN kijken i.p.v. de psychiatrie te verwjten
dat hun aanpak niet gebaseerd is op FEITEN?
De verbetenheid van halfslachtigheden en manipulatie is
haast dezelfde als die van Scientology !
Wat nu volgt is een juweeltje van Truus die probeert
te begrijpen hoe een neuropsychiater als een apotheker
de werking van harddrugs uitlegt, nadat de
neuropsychiater het pillendoosje heeft gehypnotiseerd
om niet verslavend te zijn als het door de dokter werd
voorschreven.
Psychiaters hebben niet alleen maar een licence to kill
(30X meer onverklaarbare sterfgevallen in de
psychiatrie), ze bezitten ook de kunst om harddrugs tot
vitale geneesmiddelen te hypnotiseren. Ze worden
daarbij wel een handje toegestoken door de Overheid die
dezelfde stoffen onder een opiumwetgeving plaatst als
ze door een illegaal circuit worden aangeboden, maar
als niet eens giftige stoffen door een dokter mogen
voorgeschreven worden, zelfs en bij voorkeur aan
kinderen.
En omdat die psychiaters zo slim worden geacht, hoeven
ze zelfs niet te weten hoe die harddrugs het
zenuwstelsel om zeep helpen. Werkingsmechanisme
onbekend schrijft de internationale literatuur, totdat
er eentje aan het wauwelen gaat dat cocaïnestoffen
hoger gedoseerd dan om gewoon maar te drogeren niet
eens verslavend zijn, gewoon omdat het zo is.
De kracht van de aflaat die de dokter met vurige tongen
heeft verlicht door zelf anderen te verwijten tot een
genootschap te behoren.
Maar dokter, welke sekte laat jou harddrugs
hypnotiseren zodat ze veilig door jouw patienten
chronisch kunnen gebruikt worden zonder ze te
verslaven?
Als jij nu eens een (echte) maffiabaas zou zijn, zou
het hypnotiseren dan ook zo goed lukken? Of zou je
alleen maar nog meer geld verdienen aan de ellende van
zij die je kapot maakt ermee?
Biologie en voor beginners
Ach wat zou het fijn zijn als die dokter zonder naam
kon uitleggen, dat deze stoffen die je oraal inneemt,
verschillen van deze stoffen die je ingespoten krijgt.
Langs welke wonderbaarlijke weg bereiken deze stoffen
dan de hersenen?
Via het bloed toch?
Of heb ik nog een apart leidingenstelsel lopen, waar ik
niet van weet?
Ach, en waarom zouden ze in proefdierenland nou toch
zoveel miljoenen ratten voor de menselijke medische
wetenschap er door draaien.
Als het, hoewel 't alle twee zoogdieren zijn, toch geen
zinnig resultaat kan opleveren, wegens te grote
verschillen?
Vreemd dan, al die proeven op ratten.
Verder dacht ik dat het verschil tussen weinig
amfetamine en een grote partij hierin verschilt, dat je
voor het laatste vrij lang naar de gevangenis moet.
Een verschil tussen amfetamine en amfetamine is me nog
nooit opgevallen.
Het verschil tussen winterwortels en amfetamine wel.
De eerste kan je ongebreideld in grote doseringen nemen
en er zit ook geen bijsluiter bij.
Van het tweede val je zo dood, in hoge dosering, dat je
zelfs niet meer de bijsluiter kan nalezen waarom het
fout ging.
Dat is dan een verschil, dat zonder wetenschappelijk
onderzoek volkomen duidelijk is.
Truus
De vier grote chemische groepen stoffen die
hallucinogeen werkzaam zijn, doen het allemaal op
eenzelfde manier. Ze vernietigen dosis per dosis
neuronen, waardoor een (schijnbaar therapeutisch)
veranderde perceptie op de realiteit gebeurt, maar
waardoor ook een gevaarlijk controleverlies ontstaat op
het gedrag ( tics, agressie, wanen...).
Daardoor ook corrigeert men bijna steeds met
antipsychotica (Risperdal,Dipiperon,Zyprexa enz...).
Op mijn uitdrukkelijke vraag aan de slimme zenuwarts,
die een neuropsychiater waarschijnlijk wel is, welke
aandoening of welke ziekte men kan genezen of
behandelen door het zenuwstelsel structureel te
verwoesten met die harddrugs, heeft de neuropsychiater
nog steeds niet geantwoord.
Ik vermoed dat die vraag van mij zelfs niet relevant
is, want al zou het zo zijn, dat die harddrugs wel
personen kapotmaken zonder de engelbewaarders van de
geneeskunde, de farmaceutische industrie is erin
geslaagd om dokters de magische toverformule te laten
uitspreken over de doosjes die ze voorschrijven,
waardoor die pillen in de doosjes helemaal niet mogen
verslavend werken en nog minder zenuwstelsels mogen
vernietigen.
Die magische toverformule spreken alleen maar slimme
dokters uit, want als ze een keer zodanig uitgedaagd
worden en in 't echt moeten uitleggen in mensentaal wat
de kracht uitmaakt van deze bovennatuurlijke gave
dan komt men heel zwakjes over.
Een gewone mens begrijpt het beter als men het geloof
in de aflaten zou uitleggen, maar dokters hebben nog
steeds niet door dat ze alleen maar in de aflaten van
de industrie geloven, zelfs al noemt men die aflaten
dan doodgewoon Euro's.
Dokters blunderen als ze zich nog slimmer willen
voorwenden dan een apotheker op het vlak van de kennis
van geneesmiddelen.
Probleem is alleen maar: wat verlangt de sponsor van
mij, hé dokter?
Uw dochter heet
voortaan Ritaline
Een land vol psychologen en proleten
laat haar kinderen pillen vreten.
Wee, de verguisde ouder in 't verzet!
Die raakt aanstonds uit 't gezag gezet.
Dwarse kinderen zijn uitgestorven,
moderne kennis is nu verworven.
Jeugdzorg vervult haar taken,
zal ieder verzet wel chemisch kraken.
Ontmoederde kunstwezen,
mogen nog het ergste vrezen
Met een chemisch gesloopt brein
nooit jezelf meer te mogen zijn
Wij zullen 't u zeker niet vergeven.
Wij gunnen u geen moederleven.
Van moedermelk naar amfetamine,
uw dochter heet voortaan Ritaline
Uit Ontmoedering
ADHD is een ziekte van de anderen
ADHD is een
ziekte van anderen, die er niet aan lijden.
En de behandeling is gericht op de exterminatie van wat
een heersende middelmaat zou kunnen bedreigen.
Homo
hominis lupus est.
Een mens gedraagt zich als een wolf tegenover de
medemens, wanneer men met bewustzijnsveranderende
stoffen het zenuwstelsel van kinderen gaat verwoesten.
Men voert een chemische oorlog tegen de eigen
nakomelingen.
Dit is het conflict van de tot algemeen belang verheven
ten top gedreven individuele zelfontplooiing.
De decadentie van een volwassen geworden
flowerpowergeneratie, waar de meesten liever verwende
ikjes waren gebleven (of nog steeds...)
"Deze oorlog eindigde met
op afstand bestuurde raketten, met vliegtuigen die met
de snelheid van het geluid vliegen, met nieuwe typen
onderzeeboten, met torpedo's die hun eigen doel zoeken,
met atoombommen en met het vooruitzicht op een
afschuwelijk soort chemische oorlogvoering. De volgende
oorlog zal noodzakelijkerwijs worden overschaduwd door
deze verwoestende uitvindingen van het menselijk brein.
Als voormalig minister van een hoog ontwikkeld
bewapeningssysteem is het mijn laatste plicht, het
volgende te zeggen: Een nieuwe grootschalige oorlog zal
eindigen met de vernietiging van de menselijke cultuur
en beschaving."
(Albert Speer 1947, uit: Proces van Nurenberg)
Voortaan verkrijgbaar in boekenwinkels:
The active metabolite of Strattera has the same active metabolite as Prozac. See : http://www.haesbrouck.be/strattera_amfetamine.jpg. When both products were metabolised by digestion, both active phenylpropylamines acts in a similar way as the amphetamines act. Amphetamines are chemically close to these new SSRI’s because their chemical structure is a phenylethylamine. Because of the difference of that one C-Atom between phenylethylamines and phenylproylamines, dosages are adapted: amphetamine-pills are at 5mg , Prozac-pills at 20-60mg. As the result, both are working in the same way: destroying neurons to inhibit control over the nervous system and causing symptoms of hallucination on a long term use. I described the working mechanism of ADHD-medication in my book ( for this moment only available in Dutch) : "ADHD-medicatie: medische megablunder", ISBN: 978-909021709-3.
Le métabolite actif de Strattera est le même métabolite actif que Prozac. Voir : http://www.haesbrouck.be/strattera_amfetamine.jpg. Quand les deux produits ont été métabolisés par digestion, les deux phenylpropylamines actifs agissent d'une manière semblable comme que les amphétamines agissent. Les amphétamines sont chimiquement près de ces nouveaux SSRI parce que leur structure chimique est un phenylethylamine. En raison de la différence de cet un C-Atome entre les phényléthylamines et les phenylproylamines, des dosages sont adaptés : les amphétamine-pillules sont à 5mg, Prozac-pillules à 20-60mg. Comme résultat, tous les deux fonctionnent de la même manière : en détruisants les neurones pour empêcher le contrôle du système nerveux et de causer des symptômes d'hallucination sur une utilisation à long terme. J'ai décrit le mécanisme fonctionnant du l'ADHD-médicament en mon livre (pour ce moment seulement disponible dans le Néerlandais) : « ADHD-medicatie : medische megablunder », ISBN : 978-909021709-3.
Over mijzelf
Ik ben Fernand Haesbrouck
Ik ben een man en woon in Ieper (Belgie) en mijn beroep is apotheker.
Ik ben geboren op 13/01/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: koken en fotografie.
Ik hoop dat deze medische megablunder van de eeuw snel tot het verleden mag behoren.
De geneeskunde zou zich moeten schamen.
Videos die de
farmaceutische industrie liever VERBERGT !!!
De geneeskunde demoniseert mijn actie tegen het
voorschrijven van harddrugs bij kinderen.
Ik koos er opzettelijk voor om niet de
wetenschappelijke toer op te gaan, omdat
wetenschappelijke waarschuwingen over die materie
vakkundig de doofpot bereiken.
Deze drie video's zijn al een paar jaren oud en
zouden als wetenschappelijke informatie kunnen gebruikt
worden.
En wat gebeurde ermee ?
Juist.
Dokters in de geneeskunde blijven kinderen drogeren en
zelfs de Overheid vergoedt deze manier van drogeren en
ook het instellen van een toxicomanie bij kinderen.
Een epidemie of fraude ?
Ik noem het de grootste medische blunder van de
eeuw.
Vooraf dit : noteer dat Luvox bij ons Floxyfral
noemt , dat Ritalin bij ons Rilatine en Concerta
zijn,en dat de actieve metaboliet van Strattera net
dezelfde is als die van Prozac.
De eerste video duurt 56 minuten, de twee anderen
ongeveer 12 minuten en ze zijn ... engelstalig.
Sterke
stimulantia worden als psychotica gebruikt in
doseringen totdat men de nevenwerkingen bereikt.
Er ontstaat een
psychotisch gedrag als bijwerking omdat neuronen worden
verwoest.
Immers, de
psychiatrie heeft voor die bijwerking op een
frauduleuze manier een winstgevende
therapeutische indicatie bedacht : ADHD !
Het rustig
lijken is gewoon een dwangmatig psychotisch gedrag.
In de
literatuur spreekt men van een robotachtig gedrag, wat
eigenlijk een eufemisme is van dwangmatig psychotisch.
Na chronisch
gebruik worden bijna steeds corrigerend antipsychotica
toegediend (Risperdal,Dipiperon, Zyprexa),
omdat een controleverlies optreedt van het gedrag
(tics, wanen, agressie).
FDA waarschuwt
dat ADHD-medicatie psychotisch maakt en sterfgevallen
kan veroorzaken.
Des stimulants forts
sont utilisés comme psychotica dans les doses jusqu'à
ce qu'on atteigne des effets secondaires.
Le comportement
psychotique est un des effets secondaires, parce qu’on
détruit les neurones.
En
effet, la psychiatrie a inventé une indication thérapeutique
lucrative pour cet effet secondaire d'une façon
frauduleuse : Le syndrome TDAH !
Un comportement
compulsif se traduit dans : sembler tranquille.
Les enfants obtiennent
un comportement de robots, dans d’autres mots: un
comportement compulsivement psychotique.
On doit corriger
presque toujours avec des antipsychotiques (
Risperdal,Dipiperon,Zyprexa), en raison d'une perte de
commande au sujet du comportement ( les tics,
agression, les hallucinations)
Dans une période de
quatre ans, le nombre internés dans la psychiatrie a
doublé avec un facteur six ( Belgique).
La FDA demande des
fabricants de drogue de TDAH informer
des patients au sujet des évènements défavorables
cardiovasculaires et des évènements défavorables
psychiatriques.
The strongest
stimulants are used as psychotica in dosages until the
side effects are reached.
A psychotic behavior is
a side effect because the neurons are destroyed.
Psychiatry invented
a commercial therapeutic indication for that side
effect in a crimininal way: ADHD!
Seeming quiet is simply
being compulsively psychotic.
These children obtain a
robotlike behavior, what simply means a compulsively
psychotic behavior.
Almost all chronic
users must be corrected with antipsychotics (Risperdal,
Dipiperon, Zyprexa) because of a control loss
concerning behaviour (tics, aggression,
hallucinations).
In a period of four
years the number of ADHD-patients in psychiatry doubled
with a factor six.(Belgium)
FDA
Directs ADHD Drug Manufacturers to Notify Patients
about Cardiovascular Adverse Events and Psychiatric
Adverse Events
Kinderpsychiaters er erger aan toe dan de kinderen zelf?
Kinderpsychiaters er erger aan toe dan de kinderen zelf?
Blijkens onderstaand artikel in de Artsenkrant zijn de kinderpsychiaters er blijkbaar erger aan toe dan onze kinderen zelf. De sukkels. Als je de klaagzang leest, krijg je de indruk datdie kinderpsychiaters veel meer geïnteresseerd zijn in geld dan inhet helpen van kinderen. Geld om dan die kinderen te herscheppen naar hun "beeld en gelijkenis". En dat geld dat die kinderpsychiaters dan gebruiken om zo snel mogelijk een villa in Brasschaat of in Knokke te kunnen kopen, kan natuurlijk niet gaan naar de aanpak van de maatschappelijke mistoestandendie er precies voor zorgen dat kinderen met psychische problemen opgezadeld worden. De kinderpsychiaters zullen vermoedelijk denken: "hoe meer kinderen met problemen, hoe beter wij die kinderen kunnen gebruiken om van de overheid geld af te luizen voor onze eigen bollenwinkel!"
Hier het bewuste artikel in de Artsenkrant: Kinderpsychiatrie is oorlogsgeneeskunde
Er zijn in ons land 300 kinderpsychiaters te weinig, schreef Artsenkrant korte tijd geleden. Dr. Jan De Corte, die al jaren op twee kinderpsychiatrische diensten werkt, beaamt dat volmondig. De situatie is ronduit schrijnend, getuigt hij. Onze sector is er zowel in Vlaanderen als Wallonië enorm slecht aan toe, steekt De Corte van wal. Hij werkt op K-diensten in Genk en Sint-Truiden en is bestuurslid van de Vlaamse Vereniging voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Zowel residentieel als ambulant kampen we met ellenlange wachtlijsten. Maar we zijn met te weinig, en onze patiëntjes betogen niet
Stress Er woedt een heuse disciplinestrijd in de sector, vertelt Dr. De Corte. Toen vorig jaar in de pers gewag werd gemaakt van een tekort aan kinderpsychiaters, kwam er onmiddellijk reactie van de psychologen. Je moet alles niet zo psychiatriseren, ook tussen psychologen en huisartsen kunnen we goede resultaten behalen, klonk het. Allemaal goed en wel, maar die mensen zijn hier nog nooit eens een dag komen kijken hoe wij werken. De telefoon staat niet stil, meestal schrijnende gevallen, die wij niet verwerkt kunnen krijgen. Dit is echt oorlogsgeneeskunde, met alle stress vandien.
Te veel jongeren komen terecht in belendende sectoren, zoals geestelijke gezondheidszorg en bijzondere jeugdzorg, zegt De Corte. Uit onderzoek is gebleken dat de helft van die kinderen een psychiatrische problematiek vertonen, weet hij. Ik zeg niet dat die allemaal in de psychiatrie moeten worden opgenomen. Maar het is wel zo dat een aantal van hen in hun hele ziekteverloop niet één keer door een kinderpsychiater worden gezien. Ook in de intensieve ambulante zorg zijn er gigantische wachtlijsten, zegt de Limburgse arts. Daardoor wordt de diagnose van bv. autisme of een hechtingsstoornis vaak te laat gesteld, en zijn er dikwijls al serieuze complicaties. En dat is schandalig in een land als het onze. Op Vlaams noch op federaal niveau worden de kinderpsychiaters au sérieux genomen, betreurt Jan De Corte. Hoeft het dan te verwonderen dat iedereen zijn boeltje pakt naar Nederland? De situatie in ons land steekt schril af met de goed ondersteunde en georganiseerde werking in Nederland, zegt hij. Kinderpsychiaters worden er veel beter betaald, en hebben een beter sociaal statuut. Bovendien werd de kinderpsychiatrie in Nederland een paar jaar geleden erkend als knelpuntberoep. Dat betekent dat buitenlanders die er gaan werken op 30% van hun inkomen geen belastingen hoeven te betalen.
Volgens Dr. De Corte werken er momenteel zon 25 à 30 Vlaamse kinderpsychiaters in Nederland. De kinderpsychiaters hebben dringend nood aan een draagvlak. Want dat hebben we duidelijk niet. Iedereen doet integendeel duchtig mee aan de verkleutering van het vakgebied.Er mag op straat en in de pers gelijk wat worden verkondigd over kinderen en adhd, wij hebben gewoonweg de tijd niet om op dat emotionele debat te reageren. Je moet eigenlijk getikt zijn om nog kinderpsychiater te willen worden, zegt Dr. De Corte. Er moeten nu jaarlijks in Vlaanderen minstens 12 nieuwe kinderpsychiaters worden opgeleid. Maar daarmee blijven we gewoon in hetzelfde straatje voortsukkelen, als die nieuwkomers tenminste in België willen blijven.
[Bron: Artsenkrant van vrijdag 19 oktober 2007]
Zijn die kinderpsychiaters niet een heel klein beetje VEEL hypocriet?
Terecht koppelt die dokter in twee zinnen het begrip verkleutering en adhd aan elkaar. Zijn het immers niet die kinderpsychiaters die kinderen eerst met psychotica de controle over het gedrag doen verliezen, waardoor ze dan de symptomen doen ontstaan om aan de ouders fier te kunnen meedelen: zie je wel : dat kind is ongeneeslijk ziek aan ADHD en om de karakterstoornissen (zogezegd te wijten aan de ziekte, maar in realiteit omdat men chronisch psychotica toediende) te behandelen geven we antipsychotica erbij.
Op die manier creëerden de kinderpsychiaters een perpetuum mobile en nu maar klagen dat ze met te weinig zijn om nog meer kinderen te kunnen psychotisch maken.
De verkleutering wordt daarbij ten top gedreven door het non-statement van te weinig tijd.
Zou het hier niet gaan over te weinig kennis in de plaats? Kinderpsychiaters die zich er niet eens van bewust zijn dat ze kinderen chronisch dwangmatig psychotisch maken met psychotica die doping zijn. Kinderpsychiaters die niet eens de werking van de medicatie kennen die onder een opiumwetgeving valt en dat ze toch maar gebruiken om bedrijven er heel rijk mee te maken en om het pedagogisch comfort van de gemeenschap te verzekeren, terwijl ze in hun achterhoofd houden dat ze er op lange termijn ook beter van worden ( klantenbinding).
Als ze nu eens zouden ophouden met zelf het kind uit te hangen en ermee ophouden om systematisch de nieuwe jeugd de psychiatrie in te jagen, dan zouden er ook geen 300 meer collegas nodig zijn omdat het perpetuum mobile uit de hand dreigt te lopen en ze het op hun eentje niet meer kunnen in stand houden. Zouden die verkleuterde dokters eigenlijk al de mededeling van 21 februari 2007 van FDA hebben gelezen, waarbij gesteld wordt dat ook zij de patiënten en de omgeving ervan moeten inlichten dat die medicatie psychotisch maakt en sterfgevallen veroorzaakt?
Kunnen die verkleuterde dokters eigenlijk een onderscheid maken tussen de symptomen van een uitgevonden aandoening en de nevenwerkingen van de doping die ze zelf toedienen om die aandoening te kunnen onderhouden?
Inderdaad, iedereen doet duchtig mee aan de verkleutering van het vakgebied. Maar als apotheker is het een heel klein beetje mijn taak om aan dokters met een kleuterkennis over de werking van psychotica uit te leggen hoe die medicatie ( harddrugs) wel werkt.
Men beging een megablunder van wereldformaat door 20 jaar geleden, die werking die wel gekend was om commerciële redenen plots wetenschappelijk als onbekend te verklaren. Kennis hoeft voortaan niet meer: evidence based is nu het toverwoord. Liefst zo weinig mogelijk kennen, en voor de begane blunders... daar zijn dan andere dokters voor!
Een bijdrage met een gesponsorde tekst door de farmaceutische bedrijven. Zo dit niet het geval zou zijn, dan blijkt alleszins een grote onkunde over de kennis van die geneesmiddelen. Stel nu eens dat alles wat in die bijdrage staat waar zou zijn.
Hoe zou het dan komen dat men depressies ermee niet kan genezen en integendeel wel uitlokt? Naarmate men meer en meer antidepressiva gebruikt, blijft het aantal depressies angstwekkend stijgen. Hoe zou het dan komen dat men erdoor gaat zelfmoorden, al ontkent men dat? Hoe zou het dan komen dat er onverklaarbaar zinloos geweld mee gebeurt? Hoe zou het komen dat sporters SSRIs slikken als basisdoping? Hoe zou het komen dat bij wetenschappelijke opstellingen met drie verschillende diersoorten geen van de drie soorten een onderscheid ( door hun gedrag) konden maken tussen toegediende Strattera ( zelfde actieve metaboliet als Prozac), methamfetamine ( ICE) en cocaïne(crack).
Like other stimulants, atomoxetine is believed to enhance alertness by altering norepinephrine activity in the frontal cortex and brainstem. Other behavioral effects include insomnia, anorexia, nervousness, suicidality, hostility, akathisia, and mania. The fact that atomoxetine does not appear to enhance dopamine transmission in the striatum or the mesoaccumbens has encouraged some clinicians to suggest that atomoxetine is non-addictive. However, it should be noted that rats, pigeons, and monkeys have failed to distinguish between atomoxetine and low doses of cocaine or methamphetamine on drug discrimination tasks.
Hoe zou het komen dat bij de bespreking van de werking van die geneesmiddelen men voorbijgaat aan de chemische verwantschap tussen de drie bovengenoemde stoffen, en ook voorbijgaat aan het feit dat Strattera en andere SSRIs eigenlijk op een identiek dezelfde manier werkzaam zijn als de amfetamines.
(Veranderde perceptie op de realiteit, controleverlies over het gedrag en hallucineren simpelweg omdat men het zenuwstelsel verwoest).
Of kortom, waarom duidt men de SSRIs hier niet aan als phenylpropylamines, die op eenzelfde manier antidepressief werken als de phenylethylamines ( amfetamines) ?
Hoe zou het komen dat men de neiging heeft om die phenylpropylamines een zwakkere werking toe te schrijven dan de amfetamines, waardoor men dieSSRIs dan niet onder een opiumwetgeving heeft ondergebracht? Terwijl men heel onlangs nog een zwakker phenylbutylamine ( Silomat) uit de handel heeft gehaald omwille van de ongevallen ermee?
En dan die onzin over de heropnameremmers. Prof.Dr.David Healy verklaarde ooit dat er in zijn buik meer serotonine zit dan in zijn hersenen. En dat klopt dan ook nog. Tekorten aan neurotransmitters zijn nog door niemand aangetoond. Die chemische fabeltjes zijn alleen uitgevonden om dat soort kwakkelverhalen te kunnen schrijven in e-consult. Immers, in de wetenschappelijke literatuur en op de bijsluiters staat onveranderlijk hetzelfde: men kent het werkingsmechanisme niet of beter nog: men WIL het echte werkingsmechanisme niet bekend maken. Commercieel loont het veel meer om het publiek chemische fabeltjes wijs te maken.
Hoe zou het anders komen dat eenzelfde actieve metaboliet (hetzelfde phenylpropylamine bij zowel Prozac als bij Strattera) tegelijk in het geval van Prozac selectief een serotonine heropname zou remmen en in het geval van Strattera dan weer selectief noradrenaline heropname zou remmen?
Gewoon omdat er een ander etiket op het doosje staat? Het zijn slimme producten, die van Lilly. Mensen kopen psychotica, vermomd de ene keer als antidepressiva of een andere keer als ADHD-medicatie, in een doosje met een ander etiket en gewag makend van andere stoffetjes als platte verkoopstechnieken.
Pure oplichterij, maar die goed is voor miljardenomzetten. Oplichterij die nieuwe depressies doet ontstaan, volwassenen en kinderen psychotisch maakt. Oplichterij die dokters in de geneeskunde een heel geleerd imago moeten geven, want ze gebruiken moeilijke woorden, terwijl de gewone mensen er niets van snappen. Maar omdat ze dokters zijn, hoeven ze er eigenlijk ook zelf niets van te snappen, ze geloven de chemische fabeltjes die ze werden voorgelogen om commerciële redenen, en daarmee verzorgen ze een lippendienst voor hun broodheren. Die broodheren beschouwen ze dan als de kenners van de geneesmiddelen, terwijl die in feite alleen maar de geneeskunde misbruiken en omkopen om reuzewinsten te maken met gelegaliseerde harddrugs.
De bedrijven zijn anders ook wel heel slim.
Zou het een toeval zijn dat een bedrijf als Lilly met psychotica als Prozac en Strattera patiënten door chronisch gebruik uiteindelijk aan de eigen Zyprexa kan helpen (duur antipsychoticum van dezelfde stal)? Zou het ook een toeval zijn dat Janssens Pharmaceutica ( Johnson&Johnson) met een psychoticum als Concerta patiënten door chronisch gebruik uiteindelijk aan de eigen Risperdal kan helpen (duur antipsychoticum van dezelfde stal)?
Dokters die er niets over kennen, laten zich door de bedrijven als papegaaien gebruiken om medische onzin aan het publiek te verkopen. Waarom houdt men mensen, medici en politiek verantwoordelijken opzettelijk dom over die nieuwe genotsmiddelen?
Denkt men waarlijk dat mensen, medici en politiek verantwoordelijken de echte werking van die stoffen niet zouden begrijpen? Of mag men een en ander eigenlijk niet begrijpen?
Dit pareltje komt van een Vlaamse arbeidsgeneesheer.
Heel mooi stukje. Ook FDA is op de hoogte van deze toestand. In 2006 publiceerde een wetenschappelijke commissie daar dat 1 op de 2 kinderen jonger dan 10 jaar aan 'onverklaarbare' bipolaire stoornissen lijdt. Eigenlijk is zoiets heel normaal, want om ADHD te behandelen dient men psychotica toe ( cocaïne en amfetaminestoffen).
Paul Janssens gebruikte vijftig jaar geleden ook psychotica om er de ratten psychotisch mee te maken, waarop hij dan zijn nieuwe antipsychotica kon gaan uittesten. De geschiedenis herhaalt zich, al zou men nu nog een GAIA voor kinderen moeten uitvinden, eens benieuwd op wie men dan de psychotica gaat uittesten.
Zonder dopinggebruik zijn we allemaal ziek ... binnenkort of misschien nu al.
Als je XTC gaat testen bij fuifnummers en de groepen indelen in XTC-krijgers en placebo-krijgers, dan zullen precies identiek dezelfde resultaten bekomen worden als in het bewuste artikel.
Zelfs als je ADHD-fuifnummers gaat behandelen in vergelijking met niet-ADHD-fuifnummers, die net als in de opstelling ook ofwel XTC ofwel placebo zullen krijgen,dan zal bij iedereen, ook de niet-ADHD-fuifnummers een merkbare verbetering in het gedrag ontstaan.
Zouden niet-ADHD-fuifnummers nu door XTC gebruik plots gaan ontdekken dat ze 'sluimerend' eigenlijk aan ADHD ziek zijn, omdat XTC ook hun gedrag verbetert, net als het dit bij ADHD-ers opeenzelfde manier doet?
Wedden dat alle fuifnummers binnen een zeer korte tijd allemaal een genetisch aangeboren ziekte zullen hebben? Of hoe toon je op een wetenschapelijke manier aan de bevolking aan dat doping, verdorie toch bij iedereen helpt. Ook bij Jimenez, Pantani, Frank VDB en de vele anderen, die er eigenlijk alleen maar hun prestaties mee wilden verbeteren.
Zouden volwassen ADHD-ers ook last hebben van een verminderd prestatievermogen?
Of was het hun omgeving alleen maar te doen om het pedagogisch comfort dat je met doping kunt afkopen?
In het reclamestukje wordt geen melding gemaakt van FDA die op 21 februari 2007 de bedrijven verplichtte om de gebruikers ervan in te lichten dat ADHD-medicatie psychotisch maakt en sterfgevallen kan veroorzaken. Waarom staat over het psychotisch maken en de mogelijke sterfgevallen met Concerta niets in het reclamestukje? Terwijl FDA die verplichting ook aan Johnson & Johnson expliciet heeft opgelegd.
Probleem is alleen : Concerta valt onder een opiumwetgeving en het instellen van een toxicomanie ermee is strafbaar door art 3, wet 24 februari 1921.
Omdat Concerta dan ook voorschrijfplichtig is mag daarvoor geen reclame worden gemaakt.
Lezen hier ook onderzoeksrechters of procureurs mee? Of zijn ze allemaal geconcentreerd bezig om te onderzoeken hoe we helicopters van de gevangenissen kunnen weghouden?
Kleiduifschietende magistraten die oefenen om boeven te beletten te vluchten via de lucht, terwijl ze oogluikend een geneeskundige maffia de bevolking laten drogeren omdat ze te onnozel zijn om te begrijpen dat die maffia een bevolking aan het vergifitigen is, terwijl ze de wetgeving zouden moeten toepassen om hen dat te beletten. Magistraten, slikken jullie kindertjes ook cocaïne en amfetamineproducten omdat ze het in de maatschappij nog beter zouden kunnen doen dan papa of mama die door hun beroep of hun status alleen maar mogen toekijken hoe een maatschappij begint te lijden aan uitgevonden ziekten, waarvoor dan verboden stoffen of doping moeten toegediend worden om een en ander in de 'juiste' banen te houden?
Bestaan er procureurs, zonder bindingen met invloedrijke farmaceutische bedrijven of medische beroepen?
We kennen allemaal de enthousiaste verhalen van therapeuten, medicijnmannen, piskijkers, astrologen, homeopaten, iriscopisten, Jomanda en andere kwakzalvers over hun eigen kunsten, het succes van hun therapie of de precisie van hun voorspellingen. Erger nog: velen van ons geloven hen. Zo bezien is het niet zo gek dat onderzoekers hebben geprobeerd therapieën en medicatie aan de strengst mogelijke onderzoekseisen te onderwerpen.
De gedachte is: laat eerst maar eens zien wat je waard bent in strikt gecontroleerd onderzoek (die vorm van onderzoek wordt aangeduid met de naam randomized controlled trials, kortweg: RCTs). Dat is in een notendop de filosofie van evidence-based medicine, of ruimer evidence-based practice : alleen medicijnen, medische ingrepen en therapieën die hebben bewezen dat ze echt effect sorteren, komen als behandelingsoptie in aanmerking en worden vergoed. We geloven de arts of therapeut niet meer op zijn mooie praatjes, we willen eerst harde bewijzen zien dat iets werkt. Ook mensen zoals ik, die niet weglopen met de onbuigzame en misschien wel onmenselijke d.w.z. niet voor mensen ontworpen natuurwetenschappelijke onderzoeksmethoden, moeten toegeven dat enig wantrouwen tegenover al te menselijke goedgelovigheid op zijn plaats is.
So far so good. Maar vervolgens is er iets misgegaan. In de wetenschap waar die strenge wetenschappelijke methoden het eerst zijn toegepast, de farmacologie, is het meteen grondig fout gelopen. Dat wil ik eerst laten zien. Vervolgens wil ik het hebben over de psychotherapie, de sector waarin ik werkzaam ben, zij het niet als therapeut. Ook daar mankeert nogal wat aan de schone schijn die de auteurs van het evidencebeest ons voorspiegelen.
Wie na het boek, The constant gardener van John Le Carré (of de film) wil weten hoe het nu écht zit met de weldaden en vooral de misdaden van de farmaceutische industrie, moet David Healy lezen.
Zeker zo spannend. Hij onthult in zijn geschiedschrijving van de psychofarmacologie schokkende feiten, ook al zijn het geen moorden-met-voorbedachten-rade, zoals bij Le Carré. Healy was in eerdere geschriften nog betrekkelijk mild in zijn oordeel, maar in zijn magnum opus (Healy, 2002) heeft hij geen goed woord meer over voor de wetenschappelijke methoden van de farmaceutische industrie. Kort samengevat: ooit werd de research gedaan door onafhankelijke onderzoekers, maar deze werden al spoedig vervangen door werknemers van het farmaceutische bedrijf zelf. Tegenwoordig worden vooraanstaande clinici ingehuurd om als schaamlap te dienen: zij tekenen voor onderzoeksverslagen die ze nooit gelezen, laat staan geschreven hebben. Als lezer ben je geneigd dat relaas met een flinke schep zout te nemen, totdat je de noot opzoekt die bij deze alinea hoort: Alle feiten in deze passage zijn gebaseerd op praktijken die ik niet alleen heb gezien, maar waaraan ik zelf heb deelgenomen (Healy, 2002, noot 100, p. 438).
Deze klokkenkluider heeft eerst zelf vuile handen gemaakt en is vervolgens met slaande deuren vertrokken om de wereld kond te doen van alles wat er vies en voos is aan de pillenindustrie. Zijn boeken, vooral "The creation of psychopharmacology", hebben hun uitwerking niet gemist: hij heeft velen wakker geschud en de farmaceutische industrie staat in een kwaaiere reuk dan ooit tevoren.
Volgens Healy bestaat er bijvoorbeeld onderzoek dat laat zien dat persoonlijkheidstrekken van patiënten voor 50 procent kunnen voorspellen hoe groot de kans is dat iemand reageert op antidepressiva (...) en ook op antipsychotica (Healy, 2002, p. 314).
Maar voor dat onderzoek heeft de farmaceutische industrie geen belangstelling: zij wil het toepassingsdomein van een middel niet inperken maar liefst zo omvangrijk mogelijk maken. Dat veel te veel patiënten psychofarmaca krijgen toegediend, is al een ramp, maar dat wetenschappelijk onderzoek naar het verband tussen stoornissen, geneesmiddelen en persoonlijkheidsstructuren niet van de grond komt, is zo mogelijk nog erger. RCTs kunnen wel degelijk zo worden uitgevoerd dat eruit blijkt welk percentage patiënten naar alle waarschijnlijkheid een bepaalde farmacotherapie heilzaam en aanvaardbaar zal vinden. Maar zulk onderzoek wordt niet gedaan, stelt Healy vast en hij concludeert: Als wetenschap wil zeggen dat we alle mogelijke gegevens over een verschijnsel verzamelen, dan is de moderne psychiatrie ondanks haar retoriek allesbehalve wetenschappelijk (Healy, 2002, p. 315).
Andere wanpraktijken die Healy constateert, zijn het meer dan één keer publiceren van positieve onderzoeksresultaten en het niet publiceren van negatieve resultaten. Wanneer die niet-gepubliceerde resultaten worden meegeteld, blijkt de identiteit van de sponsor die het onderzoek subsidieert de beste voorspeller van het onderzoeksresultaat te zijn. Als we Healy mogen geloven staan de zaken er in de psychiatrie beroerd voor: hij komt tot een vernietigend oordeel over de psychofarmacologie en de biologische psychiatrie. Voeg bij de niet-publicatie van onderzoeksgegevens het feit dat het distributienetwerk van deze door ghostwriters geschreven artikelen veel beter geolied is dan de reguliere wetenschappelijke kanalen voor de verspreiding van onafhankelijke onderzoeksresultaten en het wordt duidelijk in welke mate de informatiebeheersing een industriële aangelegenheid is geworden.
Waar de psychofarmacologische literatuur ooit het gezag uitstraalde van clinici die uit eigen waarneming wisten waarover zij het hadden, is aan het eind van de 20ste eeuw een steeds groter deel van de onderzoeksliteratuur verworden tot het psychiatrische equivalent van een Big Mac (Healy, 2002, pp. 310/11). Kortom: geen wetenschap, maar reclameslogans, commercie en propaganda, onder meer om de consument rijp te maken voor de acceptatie van een biologische psychiatrie. Inmiddels zijn psychiatrische vakbladen dan ook verplicht om psychiaters en psychofarmacologen te vragen naar mogelijke belangenverstrengeling. Werkt u voor Eli Lilly? Dan raden we de lezer aan uw betoog niet voor zoete koek te slikken! is de impliciete boodschap.
Maar is dit alleen een probleem bij farmacotherapie? vraagt Healy zich af. Het is een retorische vraag en het antwoord luidt: Nee, het geldt ook voor de psychotherapie. Ook daar staan grote financiële belangen op het spel, zij het nog niet van een industrie als de farmaceutische, maar wel van specialistische verenigingen en beroepsgroepen. Healy waarschuwt dan ook voor een al te simpele conclusie die de psychotherapie zou ontzien: Oppervlakkige lezing van deze geschiedenis (van de psychofarmacologie, ml.) suggereert wellicht dat dit het probleem is: een wetenschap die is gecorrumpeerd door het bedrijfsleven (de farmaceutische industrie, nl.). Maar het feit dat een soortgelijke dynamiek het domein van de psychotherapie heeft aangetast, waarschuwt tegen de al te gemakzuchtige aanvaarding van een dergelijke conclusie. (Healy, 2002, p. 332).
In de psychotherapie is de eis van evidence-based practice pas veel later gesteld dan in de psychofarmacologie. Het zijn vooral de gedragstherapeuten geweest die voorop hebben gelopen bij effect(iviteits)onder zoek van hun therapie. In 1953 joeg de overigens nogal omstreden psycholoog Hans Jürgen Eysenck in zijn boek Uses and abuses of psychology de knuppel in het hoenderhok van psychologen, psychotherapeuten en vooral psychoanalytici (die toentertijd het psychotherapeutische landschap beheersten) door hen uit te dagen: het effect van psychotherapie zou volgens hem niet uitstijgen boven het natuurlijke herstel dat patiënten laten zien die op een wachtlijst voor therapie staan. De gedragstherapeuten waren de eersten die de knuppel oppakten. Zij wilden zich niet bij dit vonnis neerleggen, temeer omdat zij altijd al hadden gepretendeerd dat hun therapie wetenschappelijk het best was onderbouwd. In de jaren 70 toonden meta-analyses van Smith en Glass de gunstige effecten van psychotherapie aan en zij weerlegden daarmee de stelling van Eysenck. Toch bleef men in grote delen van de gezondheidszorg van mening dat psychologische therapieën voor bepaalde stoornissen ofwel domweg niet werkten of inferieur waren aan farmacotherapie. In 1995 probeerde de Division 12 (Clinical psychology) task force on promotion and dissemination of psychological procedures van de American psychological association (APA) psychologische behandelingen te promoten door criteria te publiceren waarmee empirisch ondersteunde therapieën voor bepaalde stoornissen kunnen worden vastgesteld. Deze werkgroep kwam met achttien behandelingen waarvoor de empirische steun in RCTs goed genoeg werd geacht. De meeste daarvan waren vormen van cognitieve gedragstherapie (CGT). Het rapport leidde niet alleen tot herwaardering van en geestdrift voor psychologische therapieën, maar ook en vooral tot erg veel gekissebis. Enerzijds vergrootte het de erkenning van aantoonbaar effectieve psychotherapieën onder het grote publiek, bij beleidsmakers en in opleidingsprogrammas. Anderzijds wonden veel psychotherapeuten zich op over het feit dat de werkgroep zijn aandacht exclusief had gericht op korte, geprotocolleerde therapieën en op specifieke therapie-effecten in plaats van op de gemeenschappelijke factoren. Bovendien was lang niet iedereen onder de indruk van het bewijsmateriaal dat de taskforce aandroeg voor de superioriteit van de empirisch ondersteunde therapieën.
Een vooraanstaand criticus van bovengenoemde werkgroep en van de geselecteerde en gepropageerde empirisch ondersteunde psychotherapieën is Drew Westen, duizendpoot, veelschrijver en psychoanalytisch georiënteerd therapeut en onderzoeker. Hij schetst de situatie aan het begin van de 21e eeuw als volgt: De therapieën die wij meta-analytisch hebben onderzocht, zijn bewezen even effectief als of effectiever dan farmacotherapieën, die het voordeel hadden dat de farmaceutische industrie miljarden dollars kon steken in onderzoek en marketing ervan. Maar dat is nog pas de helft van het verhaal: Met uitzondering van CGT voor paniek herstelde de meerderheid van de patiënten in de therapieën voor alle stoornissen die we hebben onderzocht niet (Westen et al., 2004, p. 650). Met andere woorden: kortdurende psychotherapieën doen de symptomen weliswaar snel afnemen, maar genezing of volledig herstel wordt niet bereikt.
De belangrijkste kritiek zal ik kort samenvatten. Het voornaamste kritiekpunt is dat veel onderzoek een self-fulfilling prophecy is. We worden, al dan niet opzettelijk, bedrogen. In de eerste plaats bepaalt de therapievoorkeur van de onderzoekers welke behandeling(en) worden onderzocht. Omdat de meeste onderzoekers CGT-minded zijn, is CGT de meest onderzochte therapie. Hierboven heb ik de CGT-stroming als geheel nog om haar onderzoeksijver geprezen, maar, in de tweede plaats, worden ook de onderzoeksresultaten in hoge mate bepaald door de therapievoorkeur van de onderzoekers. Het gaat hier om de veelbesproken, maar zelden verdisconteerde loyaliteitseffecten (allegiance effects). Lester Luborsky stelde in 1999 vast dat hij louter op grond van de therapievoorkeur van de onderzoeker(s) de uitkomsten van effectonderzoek waarin therapieën onderling op hun werkzaamheid werden vergeleken met vrij grote zekerheid kon voorspellen. Onlangs deed Luborsky dat onderzoek nog eens over (Luborsky & Barrett, 2005) en het resultaat was identiek: als je weet wie het (effect)onderzoek doet, weet je ook wat eruit komt. Zoiets zet al die harde-feitenpretenties (niet alleen van effectonderzoek trouwens) wel in een heel ander daglicht!
Hoe zetten onderzoekers de resultaten naar hun hand? Bijvoorbeeld door de succescijfers van hun therapie uit te drukken als percentage van het aantal patiënten dat de behandeling voltooit. Afvallers (drop-outs, hier kom ik nog op terug) en potentiële deelnemers van het onderzoek die om allerlei redenen als niet-bruikbaar werden afgewezen, blijven buiten beschouwing. Dit flatteert de behandelresultaten van RCTs enorm. Als de precieze aard van de succescijfers al in de publicatie wordt vermeld, dan nog kraait geen haan naar het hoe en waarom van zo veel afvallers.
Kwalijk is ook dat onderzoek dat geen significante uitkomsten oplevert, nauwelijks wordt gepubliceerd. Dat komt niet alleen omdat onderzoekers liever met positieve en spectaculaire resultaten op de proppen komen, maar ook omdat tijdschriftredacties vaak niet bereid zijn negatieve resultaten, die net zo informatief zijn als significante positieve uitkomsten, te publiceren. Daarom schetsen de uitkomsten van meta-analyses, voor zover het ongepubliceerde onderzoek buiten beschouwing blijft, systematisch een te rooskleurig beeld van de werkelijke situatie.
Er wordt in de psychotherapie enorm veel poeha gemaakt over wat de ene therapie van de andere onderscheidt, maar naar alle waarschijnlijkheid zijn de hoofdvormen van psychotherapie (cognitieve/gedragstherapeutische, cliëntgerichte/ experiëntiele en psychoanalytische/ psychodynamische) ongeveer even effectief, mits je het vooroordeel van de onderzoeker(s) neutraliseert. Toch zijn het vooral de ultrakorte cognitief- gedragstherapeutische behandelingen die de richtlijnen voor verschillende stoornissen domineren. Maar het is zacht gezegd lang niet zeker dat die korte, geprotocolleerde therapieën echt de beste therapieën zijn. Ik som kort wat redenen op waarom dat zelfs onwaarschijnlijk is:
1 Een protocol ontstaat als een min of meer toevallig tot stand gekomen, gestandaardiseerde versie van een behandeling en veel van de procedurele details van een therapiepakket worden tijdens het schrijven van het behandelprotocol noodgedwongen beslist op niet-empirische gronden. Moeten sessies een of twee uur duren? Wekelijks of tweewekelijks? Individueel of groep? Totaal 20 sessies, of 12 of 16? (Haaga, 2004, p. 674). Die protocollering is nodig opdat de onderzoeker weet dat de therapeut doet wat hij wordt verondersteld te doen en dat alle aan het onderzoek deelnemende therapeuten hetzelfde doen. Wanneer een protocol empirisch ondersteund is, betekent dat geenszins dat de specificaties ervan optimaal zijn (Haaga, 2004). Maar eenmaal effectief betoond, gaat het protocol een eigen leven leiden. Niemand twijfelt meer aan de (effectiviteit van de) ingrediënten van de therapie. Andere ingrediënten, die wellicht (nog) beter zijn, worden niet meer onderzocht. 2 RCTs verhullen meer dan ze onthullen. Bij een gebleken effect weet je slechts dat de behandeling voor de proefgroep-als-geheel werkt. Je weet niet wat er precies genezend werkt en evenmin bij wie het effect optreedt en bij wie niet. Het is dus geenszins zeker dat de richtlijn de beste therapie voorschrijft voor een individu met al zijn persoonlijke kenmerken en eigenaardigheden.
3 De steekproef in een RCT is nooit klinisch representatief. Onderzocht worden steevast patiënten met één welomschreven stoornis- volgens-het-boekje (dat boekje is de DSM, de bijbel van de psychiatrische diagnoses). De selectie is erop gericht de homogeniteit van de diagnose te maximaliseren. Veel potentiële deelnemers aan het onderzoek vallen af, want de meeste patiënten hebben volgens de criteria van de DSM meer dan één stoornis. Als deze patiënten voor of tijdens het onderzoek gedropt worden men spreekt van drop-outs, vandaar , dan vermindert dat de generaliseerbaarheid naar de doelgroep, want die is zelden symptoomzuiver. Bij dat droppen gaat het niet kinderachtig toe: In de gemiddelde RCT (...) wordt tussen eenderde en tweederde deel van de patiënten die zich aanmelden, uitgesloten van behandeling, en de categorieën patiënten die worden uitgesloten, lijken vaak niet alleen representatiever maar zijn ( ) ook therapieresistenter gebleken (Westen et al., 2004, p. 658). De onderzochte en empirisch ondersteunde therapieën lijken dus vooral te zijn toegesneden op de niet of nauwelijks bestaande ideale patiënt.
4 De meeste richtlijntherapieën zijn domweg te kort voor een goed resultaat, want de meeste stoornissen laten zich niet in drie maanden genezen. RCTs omvatten zelden follow-uponderzoek over een voldoende lange periode. Cognitieve gedragstherapie is tamelijk effectief als het gaat om onmiddellijke symptoomvermindering, maar het is niet zo dat de gemiddelde patiënt herstelt en hersteld blijft over langere tijd. De gerapporteerde resultaten betreffen de korte termijn en het is allesbehalve zeker dat ze gedurende langere perioden na het einde van de therapie overeind blijven.
5 In RCTs wordt veel te weinig gebruikgemaakt van relevante controlegroepen. Meestal bestaat de controleconditie uit een wachtlijst of geen behandeling. Dat is de vergelijking die Eysenck in 1953 eiste voor fatsoenlijk effectonderzoek. Maar het is niet genoeg, want inmiddels is ten overvloede aangetoond dat eigenlijk alles wat onderzoekers gedurende tien of twintig sessies met patiënten doen en waarvan ze geloven dat het zal werken tot betere resultaten leidt dan experimentele condities die zijn bedoeld om niet te werken. Het enige wat kan worden geconcludeerd uit zulk onderzoek is dat iets dat bedoeld is om effectief te zijn superieur is aan iets dat bedoeld is niet effectief te zijn (Westen et al., 2005, p. 428). Als je de effectiviteit van psychotherapie in het algemeen wilt bewijzen, dan kies je voor een zwakke controle: een wachtlijst of geen behandeling. Maar als je de werkzaamheid en de superioriteit van een specifieke psychotherapeutische aanpak wilt bewijzen, dan is een wachtlijst of geen behandeling of zelfs treatment as usual een zwaktebod. Westen adviseert onderzoekers te stoppen met iedere vorm van placebocontrole die bedoeld is niet te werken. Als het doel is evidence-based practice de weg te wijzen, zouden onderzoekers zich nog slechts moeten verlaten op twee typen controlecondities: (a) therapieën die worden uitgevoerd door ervaren clinici die proberen een zo goed mogelijk behandelresultaat te bereiken en die niet worden beperkt in de duur van de therapie door ofwel de onderzoekers ofwel subsidiënten, en (b) verschillende duren van dezelfde experimentele behandeling, waardoor niet alleen gecontroleerd wordt voor therapievoorkeur (loyaliteit, allegiance) van de therapeut(en) en de onderzoeker(s), maar waardoor tevens empirische gegevens beschikbaar komen over de optimale therapieduur (Westen et al., 2005, p. 430).
De conclusie moet niet luiden: weg met alle randomized controlled trials. Maar RCTs moeten niet langer opgevat worden als de enige vorm van onderzoek en misschien evenmin als gouden standaard. Daarvoor zijn ze te kwetsbaar gebleken voor misinterpretatie en misbruik. Er is in veel RCTs gesjoemeld en de invloed van allegiance effects op onderzoeksresultaten is verontrustend groot gebleken. Westen stelt daarom voor in ieder onderzoeksteam ten minste één potentiële dwarsligger op te nemen: een aanhanger van een andere therapieschool of, in het geval van psychofarmaca, een onderzoeker die niet werkt voor de desbetreffende pillenfabrikant. Maar het zou natuurlijk nog mooier zijn als de onderzoekssubsidiënten dit als voorwaarde voor financiële steun zouden stellen. De redacties van wetenschappelijke tijdschriften moeten ook veeleisender worden voor zij een onderzoeksverslag accepteren. Hetzelfde geldt voor instanties als de Amerikaanse Food and drug administration (FDA) of het Nederlandse College ter Beoordeling van Geneesmiddelen, die beslissen over de consequenties van het door de farmaceutische industrie uitgevoerde en gepresenteerde onderzoek, en daarmee over de vraag of een medicijn op de markt komt. Wetenschap is een beetje de ideologie van onze tijd. Wat uit onderzoek blijkt, wordt als waarheid geaccepteerd. Ten onrechte (vaak). Vereist is dus: een kritische houding, en misschien zelfs regelrecht wantrouwen, tegenover de conclusies en verregaande pretenties van wetenschappelijke theorieën en, vooral, onderzoek.
Max Lauteslager Max Lauteslager is psycholoog en werkt voor de Stichting Tijdschrift voor Psychotherapie. Correspondentieadres: maxlaut@xs4all.nl De hier afgedrukte tekst is een sterk ingekorte versie van zijn artikel Het evidence beest heeft kuren. Gebruik en misbruik van EBP, RCT- en EST-methodologie in het Tijdschrift voor Psychotherapie, 32 (2006), 347-366. Alle cursiveringen in citaten zijn van de auteur.
Eens, heel lang geleden, werd het Duitse stadje Hamelen overvallen door horden ratten. Niemand had deze soort ooit gezien en niemand zal die ooit weer zien. Het waren grote zwarte monsters. Ze waren zo brutaal dat ze midden overdag over de straat renden. Ze zwermden de huizen binnen, zodat de mensen op het laatst geen vin meer konden verroeren zonder er een aan te raken.
Als de bewoners zich's morgens aankleedden, vonden ze overal ratten, zelfs in hun broeken en onderrokken, in hun zakken en schoenen. Als ze iets wilden gaan eten, had de vraatzuchtige bende alles al weggesleept van de kelder tot de zolder. 's Nachts was het nog erger. De lichten waren nog niet uit of die onvermoeibare knagers gingen aan het werk. Ze zochten en snuffelden langs het plafond, over de vloer, in de kasten en bij de deuren. Ze waren overal. Ze maakten zo'n lawaai met hun geknabbel en geknaag dat zelfs een dove nog geen uur rust had. Katten noch honden, vergif noch vallen, gebeden noch kaarsen voor alle heiligen hielpen iets. Hoe meer ratten men doodde des te meer kwamen er bij.
Maar eens, op een vrijdag, kwam er een man met een vreemd gezicht in de stad aan. Hij speelde op een fluit en zong telkens weer dit liedje:
Wie leert ziet gewis Wie of dit is: De rattenvanger.
Het was een lange, lompe kerel, dor en bruinverbrand, met een kromme neus, een snor als een rattestaart en twee grote gele, spottende steekogen. Hij droeg een grote vilten hoed met een rode haneveer, een groen jasje met een leren riem en een oranje broek. Zijn voeten staken in sandalen. Die had hij vastgemaakt met kruisbanden, zoals zigeuners dat doen. Je kunt hem zo nog zien op een gebrandschilderd raam in de kathedraal van Hamelen.
Op het grote marktplein voor het stadhuis bleef de man staan. Hij draaide zijn rug naar de kerk terwijl hij door bleef zingen:
Wie leert ziet gewis Wie of dit is: De rattenvanger.
De gemeenteraad was juist bijeen om nog eens te praten over deze Egyptische plaag, waar niemand de stad van kon verlossen. De vreemdeling liet de raadsleden weten dat hij hen van alle ratten zou bevrijden. Hij zou dat doen vóór de nacht viel. Maar ze moesten hem er wel goed voor betalen.
"Hij is een tovenaar!" riepen de burgers uit één mond. "We moeten voor hem oppassen." De burgemeester stelde hen gerust. Hij zei: "Tovenaar of niet, als deze fluitspeler de waarheid spreekt, dan heeft hij dit afschuwelijke ongedierte op ons afgestuurd. En nu wil hij ons er voor goed geld weer van afhelpen. Goed dan, wij moeten leren de duivel met zijn eigen wapens te verslaan. Laat het maar aan mij over."
De burgers vonden hun burgemeester een schrandere man en ze zeiden dus tegen elkaar: "Laat het maar aan hem over."
En de vreemdeling werd bij hen gebracht. "Vóór de nacht," zei hij, "zal ik alle ratten van Hamelen hebben weggejaagd, als u me slechts een schelling per kop betaalt.
"Een schelling per kop?" jammerden de raadsleden. "Dat komt op miljoenen daalders!" De burgemeester haalde alleen zijn schouders op en zei tegen de vreemdeling: "Afgesproken! Voor de ratten zal een schelling per kop betaald worden, zoals u vraagt."
De fluitspeler zei dat hij diezelfde avond nog zou beginnen, zo gauw de maan opging. Hij zei ook nog dat de inwoners rond die tijd niet op straat mochten komen. Ze mochten alleen vanachter hun ramen toekijken. Het zou een prachtig gezicht worden.
Toen de andere inwoners van Hamelen van de afspraak hoorden, riepen ook zij uit: "Een schelling per kop! Dat zal ons een hoop geld kosten!"
"Laat het aan de burgemeester over," zeiden de raadsleden, terwijl ze elkaar veelbetekenend aankeken. En de brave mensen van Hamelen herhaalden: "Laat het aan de burgemeester over."
Tegen de avond verscheen de fluitspeler weer op het marktplein. Net als de eerste keer ging hij met zijn rug naar de kerk staan. Op het moment dat de maan boven de horizon uitkwam, weerklonk de fluit: Trarira, trari!
Eerst was het een slepend, strelend geluid. Toen werd het steeds krachtiger en dringender en het klonk zo helder en luid dat het tot in de verste stegen en schuilhoeken van de stad te horen was. Al gauw kwamen de ratten naar buiten. Ze kwamen uit de kelders, van de vliering, van onder de meubels, uit alle hoeken en gaten van de huizen. Ze zochten naar de voordeur, stortten zich de straat op en - trip, trip, trip - begonnen in lange rijen naar de voorkant van het stadhuis te rennen. Grote golven bedekten de straten, zo dicht opeen liepen ze. Het leek wel een overstroming.
Toen het plein helemaal vol was, draaide de fluitspeler zich om en ging, nog steeds luid spelend, naar de rivier die langs de stadsmuren van Hamelen stroomt.
Daar aangekomen keek hij om; de ratten kwamen achter hem aan. "Hup! Hup!" riep hij, terwijl hij met zijn vinger naar het midden van de stroom wees. Daar klokte het water rond en werd omlaag gezogen als in een trechter. En hup, hup, zonder te aarzelen maakten de ratten de sprong, zwommen lijnrecht naar de trechter, doken er voorover in en verdwenen. Het plonzen ging zo zonder ophouden door tot middernacht. Tenslotte kwam er een grote rat aan, wit van ouderdom. Hij had zich met moeite voortgesleept en hield nu stil op de oever. Het was de koning van de troep.
"Zijn ze er allemaal, Vriend Withaar?" vroeg de speler. "Ze zijn er allemaal," antwoordde de witte rat. "En met z'n hoevelen waren jullie?" "Met negenhonderdnegentigduizend, negenhonderdnegenennegentig." "Goed geteld?" "Goed geteld!" "Ga dan en voeg u bij hen, oude koning, en tot ziens." En de oude witte rat sprong op zijn beurt in de rivier, zwom naar de draaikolk en verdween.
Toen de fluitspeler zo zijn opdracht had uitgevoerd, ging hij naar bed in de herberg. En voor het eerst in maanden sliepen de inwoners van Hamelen die nacht rustig.
De volgende morgen om negen uur verscheen de fluitspeler op het stadhuis, waar de raad op hem wachtte.
"Al uw ratten zijn gisteren in de rivier gesprongen," zei hij tegen de raadsleden, "en ik sta er voor in dat er geen enkele terug zal komen naar de stad. Er waren er negenhonderdnegentigduizend, negenhonderd en negenennegentig, tegen een schelling per kop. Reken dat eens uit!"
"Laten we eerst de koppen rellen. Een schelling per kop is een kop per schelling. Waar zijn de koppen?" De rattenvanger had deze gemene tegenzet niet verwacht. Hij werd bleek van woede en zijn ogen schoten vuur. "De koppen!" schreeuwde hij. "Als jullie daar prijs op stellen, ga ze dan zoeken in de rivier!"
"Zo?" hernam de burgemeester, "dus u weigert de voorwaarden van de overeenkomst na te komen? Dan zouden wij van onze kant elke betaling kunnen weigeren. Maar u bent ons van nut geweest en daarom zullen wij u niet laten gaan zonder een beloning." Met deze woorden bood hij hem vijftig daalders aan.
"Houdt uw beloning maar zelf," antwoordde de fluitspeler trots. "Als u mij niet betaalt, zal ik door uw kinderen betaald worden." Hierop trok hij zijn hoed over zijn ogen, liep haastig het stadhuis uit en verliet de stad zonder tegen een sterveling iets te zeggen.
Toen de bevolking van Hamelen hoorde hoe de zaak afgelopen was, wreven ze zich in de handen en lachten. Dat de fluitspeler er zo slecht was afgekomen, vonden ze helemaal niet erg. "Die is in zijn eigen kuil gevallen," zeiden ze. Maar waar ze het hardst om moesten lachen, was zijn dreigement, dat hij zich door hun kinderen zou laten betalen. Ha! Ha! Zulke schuldeisers zouden ze hun hele verdere leven wel willen hebben.
De volgende dag, een zondag, gingen ze opgewekt naar de kerk. Ze waren blij dat ze na afloop eindelijk eens iets lekkers zouden kunnen eten, waar de ratten niet aan hadden gezeten. Ze waren helemaal niet voorbereid op het verschrikkelijke, dat hun wachtte toen ze thuiskwamen: nergens kinderen! Ze waren allemaal verdwenen!
"Onze kinderen! Waar zijn onze arme kinderen?" was de kreet die spoedig in alle straten te horen was. Toen kwamen drie kleine jongens jammerend en schreiend door de oostelijke stadspoort, en dit verhaal kwam eruit:
Toen de ouders in de kerk zaten, klonk er wonderlijk mooie muziek in de straten. Aangetrokken door de betoverende klanken waren alle jongens en meisjes die thuis gelaten waren al gauw naar het grote marktplein gegaan. Daar vonden ze de rattenvanger die op zijn fluit speelde. Toen de vreemdeling wegging, waren ze hem gevolgd. Dravend, zingend en dansend op de tonen van de muziek waren ze meegelopen tot aan de voet van de berg, die je ziet als je Hamelen binnenkomt. Toen ze bij de berg kwamen, ging deze open. De speler was met hen naar binnen gegaan. Toen sloot de berg zich weer.
Alleen de drie kleinen die het avontuur vertelden, waren als door een wonder buiten gebleven. De een was kreupel en kon niet hard genoeg lopen. De tweede was zo vlug het huis uitgerend dat hij maar één schoen aan had. Hij had zich aan een grote steen gestoten en kon bijna niet voort. De derde was op tijd gekomen, maar toen. hij zich haastte om naar binnen te gaan, was hij zo hard tegen de wand van de berg gebotst dat hij achterover gevallen was. Op dat moment was de berg achter zijn vriendjes dicht gegaan.
Toen de ouders dit hoorden, gingen ze nog harder jammeren. Ze holden met pieken en houwelen naar de berg en zochten tot de avond naar de opening waardoor hun kinderen verdwenen waren. Tevergeefs. Toen de nacht viel, keerden ze tenslotte radeloos naar Hamelen terug.
Maar het ongelukkigst voelde zich de burgemeester die met de speler had onderhandeld. Hij had drie zoons en twee dochters verloren. Tot overmaat van ramp overstelpten de inwoners van Hamelen hem met verwijten. Ze vergaten daarbij dat ze het de dag tevoren met hem eens waren geweest.
Wat was er met die ongelukkige kinderen gebeurd? De ouders bleven hopen dat ze niet dood waren en dat de rattenvanger, die stellig uit de berg gekomen was, hen meegenomen had naar zijn eigen land. Daarom lieten ze nog jarenlang in verschillende landen naar hen zoeken. Maar niemand vond ooit een spoor van de arme kinderen.
Pas veel later hoorde men er weer iets over. Ongeveer honderdvijftig jaar na de droevige gebeurtenis, toen er geen vader, moeder, broer of zuster uit die tijd meer over was, kwamen er op een avond enkele kooplieden uit Bremen in Hamelen aan. Ze waren uit het oosten op weg naar huis. Ze vroegen de gemeenteraad te spreken. Ze vertelden dat ze op de doortocht door Roemenië in een bergachtige streek geweest waren. Het heette daar Transsylvanië. De bewoners spraken alleen maar Duits, terwijl iedereen rondom hen Roemeens sprak. Deze mensen hadden verklaard dat ze uit Duitsland kwamen, maar dat ze niet wisten hoe ze in dit vreemde land waren terechtgekomen.
"Welnu," zeiden de Bremer kooplieden, "deze Duitsers moeten de nakomelingen zijn van de verloren kinderen van Hamelen." De bevolking van Hamelen twijfelde daar niet aan. En sindsdien zijn ze ervan overtuigd dat de Transsylvaniërs van Roemenië hun landgenoten zijn, van wie de voorouders als kinderen uit Hamelen zijn weggevoerd door de fluitspeler. Er zijn een heleboel dingen op de wereld die moeilijker te geloven zijn dan dit.
De farmaceutische industrie en de gedragsgeneeskunde hebben nu een contract met de maatschappij om de ratten en de levensonwaardige levens te extermineren.
Ze gebruiken daarbij de harddrugs als de sprookjesfluit, en er is waarlijk niemand die kan weerstaan aan die lokroep van de fluitspeler.
Hamelen is waarlijk verlost van de ratten en van ...de kinderen. Hamelen is uiteindelijk heel rustig geworden. Hamelen bouwde een standbeeld voor de fluitspeler. De bewoners van Hamelen zijn de meest wijze burgers, gewoon omwille van hun blindelings geloof en vertrouwen in de man de ze redde van ratten en van kinderen.
Een ganse wereldbol is nu ook zo wijs om de lokroep van de fluitspeler met de goede boodschap achterna te hollen. Moraal van het verhaal : de slimste mens ter wereld schijnt de fluitspeler te zijn. Hij vlijt de mensen met een verhaal dat men graag hoort en geneest hun maatschappij van wat men nog net geen pest heeft genoemd.
Slachtoffers en slachtoffertjes zijn ook heel wijs geworden, dat denken zij die overblijven, maar zoiets hoeven ze eigenlijk niet te weten: een lieve fluitspeler is 'evidence based' succesvol voor een ganse gemeenschap, een zachte heelmeester die stinkende wonden maakt.
Do people die of ADHD? How could they? It doesnt exist! The coroner knew this much. He knew their was no "ADHD brain," no "ADHD heart" or "ADHD liver." He knew there was nothing to test for either in life or death, to prove the existence of ADHD.
Of 2,993 adverse reaction (AR) reports concerning "Ritalin" or "methylpenidate" listed by the FDAs Division of Pharmacovigilance and Epidemiology (DPE), from 1990 to 1997, there were 160 deaths and 569 hospitalizations--36 of them life-threatening. One hundred twentysix (126) were cardiovascular occurrences, and 949 central or peripheral nervous system occurrences. There were 6 cases of "cardiomyopathy," 12 of "arrhythmia," 7 of "bradycardia," (slow pulse), 5 of "bundle branch block," (impairment of conduction apparatus of the heart), 4 of "EKG abnormality," 5 "extrasystole," (heart rhythm abnormalities), 3 "heart arrest," 2 heart failure, right," 10 "hypotension," (low BP), 1 "myocardial infarction," 15 "tachycardia" (rapid pulse).
While many of Ritalins cardiac side effects might be due to its action on the sympathetic nervous system, it may bind to and alter cellular architecture, leading to symptoms and signs that are secondary to actual structural damage.
Ritalin is known to cause cardiac arrhythmia, tachycardia and hypertension. Ritalin and other amphetamines can interfere with the body phospholipid (complex fat) chemistry causing the accumulation of abnormal membranes visible with an electron microscope. Such abnormalities were seen in an adult treated with Ritalin for 4 œ years. A heart muscle biopsy was obtained during coronary bypass surgery. Fischer (1972) concluded: "Although the patient was exposed to a variety of different drugs, we feel the methylphenindate (Ritalin) should be considered as the incriminating factor since this agent is amphetamine-related."
Henderson & Fischer (1994) next exposed experimental mice and rats to MP (Ritalin), and found identical membrane proliferation to that in the patient described by Fischer (1972). Moreover, they found that "The MP (Ritalin) doses used in the experimental rodents fell within the range of therapeutic dosage prescribed for patients with attention deficit disorders (ADD/ADHD)."
Other such molecules include fenfluramine (Pondimin)the fen of fen-phenthe weight reduction compound found to cause heart valve defects, leading to its being withdrawn from the market. There have been reports of reversible cardiomyopathy with methamphetamine (Desoxyn, Gradumet); of cardiomyopathy with dextro-amphetamine (Dexedrine) ); of left ventricular failure following a single, i.v. dose of amphetamine, and of sudden reversible cardiomyopathy with fenfluramine (Pondimin) and mazindol (a weight loss drug).
In The Pathology of Drug Abuse, Karch writes: "Amphetamines adverse effects on the heart are well established (sharing) common mechanisms with cocaine toxicity cardiomyopathy seems to be a complication of amphetamine abuse more often than cocaine abuse. The clinical history in most of these cases is consistent with arrhythmic sudden death (as in Stephanie Hall). Reports of amphetamine-related sudden death were first published shortly after amphetamine became commercially available" (late 1930s, about the same time Bradley discovered the paradoxical, calming effect of amphetamines that has lead to todays Ritalin epidemic). Stimulant-related cardiomyopathy has occurred in association with amphetamine, methamphetamine and methylphenidate (Ritalin) In all cases there was acute onset of heart failure associated with decreased cardiac output ". http://www.kats-korner.com/health/ritalin.html
Gelukkig zijn er nu de nieuwe inzichten, of hetgeen we evidence based medicine noemen. Al die berichten over onveilig harddruggebruik komen uit de oude tijd. Tegenwoordig weten we wel beter. Tegenwoordig weten we niets en dat is inderdaad veel beter: werkingsmechanisme onbekend. Gewoon kijken hoe goed het werkt. En voor de rest ... daar zijn dan andere dokters voor.
En die andere dokters zullen de ouders heel fier kunnen vertellen: Gelukkig heeft de Rilatine of Concerta goed gewerkt, want bij de autopsie zijn geen ADHD-hersentjes meer gevonden, geen ADHD-hart en zelfs geen ADHD-lever, jullie kindje is door de wondermedicatie volledig genezen alvorens dood te gaan.
Psychiaters die kinderen een toxicomanie aansmeren zijn criminelen, echte misdadigers!
New Page 1
Het chronisch toedienen van amfetamine of cocaïneproducten bij een aandoening waarbij alleen maar tekorten aan amfetamine of cocaïne kunnen aangetoond worden, is niet alleen een overtreding van de wetgeving (art.3 wet 24 februari 1921), het toont bovendien ook aan dat die specialisten niet eens de titel van arts waardig zijn. Andere tekorten of zelfs onevenwichten zijn niet eens aantoonbaar.
Immers, waarom blijven ze zich verschuilen achter een door de industrie opgelegd dogma waarbij het werkingsmechanisme van die stoffen onbekend is en vandaar dus veilig in gebruik, terwijl ze heel goed zouden moeten weten dat die stoffen onder een opiumwetgeving vallen, precies OMDAT het werkingsmechanisme wel bekend is.
Medisch lijkende fabeltjes gaan uitvinden om doping onder de jeugd te kunnen verdelen en dan die fabeltjes als een ziekte gaan verkopen, dit is echt iets dat alleen maar de verdraaide geesten van psychiaters is gegeven. Maar nu al twintig jaar lang proberen de wetenschappelijke labos van de industrie en de door diezelfde industrie betaalde universiteiten die fabeltjes ook nog proefondervindelijk aan te tonen. Hetgeen natuurlijk nog steeds niet lukt.
Maar wat wel heel goed lukt: is de verkoop van de harddrugs waarvoor intussen het grote taboe is neergehaald. Want harddrugs gebruiken is voortaan een medisch gegeven en de fabeltjes errond geloven we graag, al weten we dat fabeltjes niet bestaan. We zouden diezelfde drugs anders wel illegaal moeten aanschaffen.
Om puur commerciële redenen verzwijgt men dat men therapeutisch weliswaar kortstondige effecten bereikt door dopinggebruik als genezend uit te leggen, maar dat datzelfde dopinggebruik eigenlijk het zenuwstelsel irreversibel verwoest. De ontstane karakterstoornissen door het controleverlies op gedrag wijt men dan aan de ziekte, zodat men vrij en vrolijk verder kan behandelen en zelfs aanzet om hoger te gaan doseren.
En omdat het pedagogisch comfort van een maatschappij van hen verlangt dat ze harddrugs dealen, doen psychiaters dat dan ook al fluitend omdat het veel centjes opbrengt.
Rijk worden door middel van een demagogisch negationisme dat men bovendien nog een wettige uitoefening van de geneeskunde noemt.
Men steelt de gezondheid van een nieuwe generatie om er zelf rijk mee te kunnen worden. Omdat de geneeskunde hen leerde dat men de symptomen van ongezonde of onnatuurlijke voeding zodanig kon verergeren dat men (therapeutische) dopingeffecten kon bereiken en natuurlijk ook ... weer nieuwe symptomen omdat we blijvend fake-neurotransmittoren blijven aanmaken. En die nieuwe symptomen? Wel die nieuwe symptomen moeten nu juist het bewijs leveren dat de nieuwe ziekte bestaat. De geniale ziekte die uitgevonden werd om ongezonde of onnatuurlijke voeding te behandelen met stoffen die net hetzelfde effect bereiken, maar waarmee dan pakken meer geld te verdienen valt.
Waarlijk ongehoord zoiets. Wie is hier OERDOM in deze?
Wie zijn de zielenpoten van psychiaters die zich nu als dommeriken laten kennen omdat ze het niet eens aankunnen of aandurven om te antwoorden op die ene simpele vraag : welke ziekte of aandoening genezen jullie door het zenuwstelsel van de patiënt te verwoesten door chronisch psychotisch makende stoffen toe te dienen?
Blijven jullie liever dom omdat het jullie veel geld opbrengt? Blijven jullie liever dom omdat jullie het pedagogisch comfort kunnen kopen door harddrugs te dealen bij kinderen om daarmee de omgeving van de kinderen een plezier te doen of is het gewoon omdat jullie daarom denken dat mensen jullie als de grote tovenaars gaan beschouwen met een grote macht over harddrugs die doen genezen of die alleen maar dwangmatig psychotisch maken? Want de term dwangmatig psychotisch maken nemen jullie niet in de mond, in plaats daarvan klinkt robotachtig gedrag eufemistisch veel mooier.
Want de ziekte die ervoor werd uitgevonden bleek de uitvinding van de eeuw te zijn.
De karakterstoornissen die ontstaan door het controleverlies op het gedrag dat ontstaat door slechte voeding of eetgewoonten, waardoor medicatie wordt gegeven die dezelfde symptomen doet ontstaan als die door de slechte voeding, stellen een perpetuum mobile in werking die geneeskunde, industrie en GGZ doen floreren als nooit tevoren.
Immers, sinds men erin geslaagd is om SSRIs, die op eenzelfde manier werken als de amfetamines (gewoon voldoende hoog doseren om hetzelfde resultaat te bereiken), dacht de industrie om met Strattera (zelfde actieve metaboliet als de actieve metaboliet van Prozac) de opiumban te kunnen omzeilen. Benieuwd hoe lang het zal duren eer wetenschappelijke instanties zullen inzien dat ook de phenylpropylamines net als de phenylethylamines een controleverlies op het gedrag veroorzaken en voor de nodige sterfgevallen (of zelfmoorden) zorgen. Alvast heeft men het"nog zwakkere" phenylbutylamine, Silomat, precies om die reden onlangs al uit de handel genomen.
In welke termen denken Overheden en geneeskunde anders wel, als men gewoon feitmatig al kan vaststellen wat phenylalkylamines aanrichten? ( zie ook https://ssristories.org Alkyl is een chemisch begrip dat hier kan staan voor : methyl, ethyl, propyl of butyl. In de aangepaste doseringen werken die stoffen allemaal op eenzelfde manier, maar de commerciële medische en overheidsperceptie ertegenaan verschilt grandioos. Methyl (1 koolstofatoom): alleen experimenteel of in diergeneeskunde gebruikt om psychosen te doen ontstaan. Ethyl (2 koolstofatomen): valt onder een opiumwetgeving. Propyl (3 koolstofatomen): zou wettelijk gezien niet eens giftig zijn ( SSRIs). Butyl (4 koolstofatomen): werd dan omwille van hetzelfde gevaar als de anderen, en de ongevallen ermee, eind augustus 2007 volledig uit de handel gehaald (was voordien ook helemaal niet giftig net als de propyls nu nog altijd niet eens giftig zijn).
Vandaar dat de geneeskunde beter af is met : "werkingsmechanisme onbekend". En de geneeskunde is alwetend op dat vlak, daaraan raakt niemand.
Een mega-industrie gebouwd op de domheid of de onwetendheid van psychiaters die men nog steeds dokters in de geneeskunde blijft noemen. Een mega-industrie opgebouwd op de corruptie en de collusie van een nog dommere Overheid, die alle beslissingsbevoegdheid over chemische materies allang aan de farmaceutische industrie heeft overgelaten.
"DO NOT HARM ...", klinkt het zo mooi.
Maar van dat soort dommigheid of corruptie zou ikzelf onder de grond kruipen van schaamte.
Zal nieuwe regering jeugd blijven (dwangmatig) psychotisch maken?
Sinds de vorige federale regering bij haar aantreden het psychoticagebruik (Rilatine) bij kinderen vergoedbaar maakte, is in de laatste legislatuur het aantal daardoor chronisch psychotisch gemaakte kinderen, dat uiteindelijk in de psychiatrie is terecht gekomen, verzesvoudigd.
Noteer ook dat op 21 februari 2007 FDA een dringende mededeling daaromtrent de wereld instuurde, een mededeling die schijnbaar door geen enkele (commercieel) belanghebbende werd opgemerkt.
Stromannen van de industrie en gesponsorde belangenverenigingen lobbyen heel hard bij de Overheid om het gebruik van onschadelijke en veilige psychotica bij de bevolking aan te prijzen.
Chronisch gebruik ervan wordt steeds gecorrigeerd met (dure) antipsychotica (neuroleptica, Risperdal en konsoorten) omdat psychotica (amfetamines en de nieuwe antidepressiva) een veranderde perceptie op de realiteit en uiteindelijk een controleverlies op het gedrag veroorzaken.
We verwijzen hierbij naar de vele voorbeelden van zinloos geweld die de laatste twintig jaar gebeurden onder invloed van de zogenoemde veilige psychotica, https://ssristories.org
Precies die veranderde perceptie op de realiteit zorgde ervoor dat die stoffen een therapeutische indicatie hebben gekregen. En omdat men het commerciële succes dat men ermee kon bereiken, niet wou in gevaar brengen, heeft men twintig jaar geleden beslist om het werkingsmechanisme ervan voortaan als zijnde onbekend te gaan achterhouden. De chemische labos die ze ontwerpen weten in elk geval heel goed hoe een en ander werkt.
Immers, meer dan twintig jaar geleden, onderwees men het mechanisme wel aan de universiteiten met die boodschap erbij dat juist omwille van dat mechanisme geen therapeutische toepassingen bestonden.
Zuiver scheikundig is het zo dat slechte, onnatuurlijke voedingselementen als precursor en als katalysator in het lichaam kunnen gebruikt worden om stoffen aan te maken, die verwant zijn aan de nieuwe perceptieveranderende geneesmiddelen. Vandaar dat de laatste generaties te maken krijgen met schijnbaar ongecontroleerd gedrag bij kinderen, waardoor men aan chemische onevenwichten is gaan denken.
Nu net omdat die nieuwe voedingselementen zeer succesvol en gegeerd zijn hebben ze grote delen van een meer natuurlijke en gezonde voeding verdrongen.
Men stelde vast dat men met het toedienen van geneesmiddelen (industrieel dan aangemaakt met gelijkaardige precursoren en katalysatoren) ook een schijnbaar therapeutische en zeer gegeerde uitwerking kon bekomen. Men negeerde omwille van commerciële overwegingen het daardoor evenzo ontstane controleverlies op het gedrag of beschouwde zelfs dat controleverlies als een symptoom van de nieuwe aandoening. Zie je wel: die ziekte moet behandeld worden.
Immers, voordat men met harddrugs kinderen wou genezen van ziekten die daarvoor speciaal werden uitgevonden en eigenlijk al het gevolg waren van onbewust toegediend therapeutisch gelijkaardig materiaal, wist men dat die schadelijke stoffen het zenuwstel irreversibel konden verwoesten. Merk op hoe in de vorige eeuw de maatschappij reageerde toen plots een dolle schutter zinloos geweld pleegde, door het controleverlies op gedrag dat ontstaan was na chronisch gebruik van chemische precursoren en katalysatoren in de voedingen ook hoe het Vincent VanGogh verging. Absint werd toen meer dan 100 jaar lang verboden. Gelukkig bestonden toen de slimsten onder de psychiaters van nu nog niet, want bijna zeker had men toen al ADHD uitgevonden als in die tijd methylfenidaat en de SSRIs toen al beschikbaar waren geweest.
Al scheen het verbieden van absint toen toch een hele tijd 'ook therapeutisch' gewerkt te hebben.
Momenteel wegen de voordelen van de psychotica (pedagogisch comfort en grote winsten) veel zwaarder dan de nadelen (dat beetje zinloos geweld of psychiatrische opnamen).
Vandaar, dat wanneer patiënten in een eerste instantie door het gebruik van psychotica een controleverlies vertonen, men dadelijk dat controleverlies als de symptomen herkent van de ziekte die men eigenlijk met die psychotica wou behandelen. Want de ziekte was eigenlijk al ontstaan door de schadelijke stoffen, die men onbewust had toegediend via de voeding. Medicatie verergert in dat geval alleen maar de symptomen, maar dat hoeft niemand te weten, het werkingsmechanisme is toch onbekend en op die manier houden we de ziekte in stand, tot grote vreugde van een heel machtige industrie.
Vandaar: ... hoger doseren, denkt men onterecht.
Of hoe een medische megablunder en een commercieel perpetuum mobile kunnen ontstaan door slimme psychiaters die geld en macht ruiken.
En dan de rol van supranationale clubjes die beslissen dat meer winsten kunnen gemaakt worden met chemische stoffen of fakevoeding dan natuurlijke voeding, omdat natuurlijke voeding onvoldoende kan geproduceerd worden om een overbevolkte wereldbol (gezond) eten te geven.
En vermits langdurige wereldoorlogen ethisch niet sympathiek zijn en de epidemieën onder controle beginnen te raken en de echte Mengeles nooit heel lang hebben kunnen experimenteren zijn er nu de propere handen, waar een ganse maatschappij vol ontzag naar opkijkt omdat ze heel geleerd klinkend, maar in volle onschuld, kunnen verklaren niet eens geen kennis meer te hebben (werkingsmechanisme onbekend en ... trust me!).
Der Vernichtung Lebensunwertes Lebens, en wat meer is : de bevolking houdt ervan.
Ria Vandenheuvel van Zitstil en Arga Paternotte van Balans halen stilaan gelijk.
Schijnbaar terroriseren onbehandelde ADHDers nu onze maatschappij door schietpartijen te organiseren en schoolkameraden dood te steken.
Het is bekend dat in Nederland een veel te klein aantal van de schoolgaande jeugd zich te goed doet aan de ADHD-wondermedicatie, waardoor ook daar ernstige excessen beginnen te ontstaan, doordat die jeugd nog verstoken blijft van de heilzame werking van cocaïne en amfetamineproducten.
Ria Vandenheuvel zou Arga Paternotte moeten aanzetten om nog meer subsidies aan te vragen bij Overheid en Industrie om nog veel meer kinderen met hun missioneringwerk door de mand te kunnen laten vallen ( dixit Ria).
Vlaamse en Nederlandse jeugd moeten gekerstend worden met een chronische toxicomanie, die ze nu eens eindelijk kalm en rustig (dwangmatig psychotisch is een lelijk woord) moeten houden en doen ophouden met elkaar te lijf te gaan met wapens die eigenlijk alleen maar in echte oorlogen gebruikt worden.
Onlangs vernam ik van een schooldirecteur in Nederland dat in zijnschool nog 60 leerlingen van de 560 geen Ritalin slikken.
Dat is waarlijk ongehoord.
Net zo ongehoord is het dat bij ons in Vlaanderen ook nog scholen bestaan met kinderen die niet gedrogeerd worden. Op 14 september schreef ik daarover een OpenBrief naar onze Minister van Onderwijs, maar die man is er zodanig beschaamd over dat hij niet eens durft te antwoorden.
Zou men ook in Nederland net als bij ons kinderpsychiaters tekort hebben, die legaal zo een toxicomanie willen instellen?
Begrijpen de Nederlandse en Vlaamse dokters dan niet dat de Ritalin in Nederland, en Rilatine in Vlaanderen de beste in de wereld schijnen te zijn. Want hetzelfde product in de VS heeft daar een compleet tegenovergesteld effect.
Daar immers schijnen dokters ( en nu ook al FDA) zelfs toe te geven dat de zinloze shootings en moordpartijen eigenlijk de nevenwerkingen zouden zijn van cocaïne of amfetaminetoxicomanien. Zij dwalen natuurlijk, want die shootings en de steekpartijen zijn de schuld van de wapenhandelaren, dat weet toch iedereen.
Bij ons is de geneeskunde zo ervaren en zo bekwaam dat ze harddrugs kunnen hypnotiseren, zodanig dat die harddrugs zich bij Vlaamse en Nederlandse kindertjes veel beter gedragen dan dezelfde harddrugs die Amerikaanse dokters voorschrijven.
Die schijnen zelfs hun vak niet eens te kennen. Dokters van bij ons leerden aan de universiteit wel niet hoe die stoffen normaal zouden moeten werken, ze leerden wel hoe ze die stoffen kunnen verplichten kindertjes en nu ook al volwassenen op een stevige manier vooruit te helpen in de dagelijkse strijd die het leven uiteindelijk ook wel voor iedereen is geworden.
En het is precies van die uitmuntende bekwaamheid van onze dokters dat mensen als Ria Vandenheuvel en Arga Paternotte gebruik maken om tegen alle regelgeving in in de media reclame te voeren voor het instellen van een gezonde toxicomanie die de toekomst van de jeugd en de carrières van Ria en Arga moeten veilig stellen.
Immers niemand beter dan Ria ( en misschien ook wel Arga) weet beter dat kindjes er sociaal en wetenschappelijk erg op vooruitgaan met zenuwstelsels waarvan men de controle erop (een beetje, veel) heeft gecastreerd. En dat die kindjes dan uiteindelijk in de psychiatrie terechtkomen.... dan is dat de schuld van de ziekte. Een ziekte die erfelijk is, en waarvan nu blijkt dat onze bevolking massaal lijdt aan stoffetjestekorten in het lijf, tekorten aan cocaïne en amfetamineproducten.
En gelukkig zijn Ria en Arga er, om ons daarop te wijzen.
En wie brandt nu niet van verlangen?
Ria en Arga.Het ogenblik is meer dan ooit aangebroken om voortaan tot een echte actie over te gaan. Etaleer de rustgevende zegeningen van cocaïne, amfetamine en SSRIs en breng onze jeugd eindelijk eens tot rust ermee. De maatschappij begint er goed rijp voor te worden. De bevolking smeekt erom om voor jullie door de mand te vallen en dokters pijpen naar jullie dansen.
(Laat me nog even dyslectisch en ook onbehandeld zijn ...:) )
Straks zal iedereen wel moeten perceptieveranderende producten moeten slikken om het doodschieten en het doodsteken even normaal te vinden!
Ria Vandenheuvel: missionaris voor melaatse kindertjes met drugstekorten in hun lijf.
ADHD: We lazen in De Morgen 9/10/2007 p.13
Aantal ADHD-diagnoses bij schoolkinderen stijgt
BRUSSEL # Het aantal diagnoses waarbij bij Vlaamse schoolkinderen ADHD wordt vastgesteld stijgt. [Moet natuurlijk zijn bij "onderzoek". Als de diagnose het resultaat is van een diagnose en vroeger van een onderzoek, ja, dan is de stijging misschien ineens verklaard.] Mede daardoor zou volgens onderzoek [of diagnose?] [onderzoek door wie?] het gebruik vanADHD-medicijnen verviervoudigd zijn tussen 1999 en 2006 [het is niet duidelijk of ook het aantal als ADHD gediagnosticeerde kinderen gedurende die periode met hetzelfde % is gestgen!].
Volgens Ria Van Den Heuvel van de vzw ZitStil [tiens, is deze belanghebbende en door de producenten van Rilatine betaalde dame nu plots voor De Morgen de neutrale onderzoekster geworden die één en ander correct kan duiden?] betekent dat niet dat er meer mensen met ADHD zijn. "In Vlaanderen heeft 5 tot 7 procent van de jongeren het. [In Congo 0%; een vreemde verspreiding van de ADHD-genen want ADHD zou volgens die kringen erfelijk zijn! Een bron voor mogelijk racisme dus.] Toch gaan nog veel mensen met ADHD door het leven zonder het te weten." [Hoe weet Ria dit? Door onderzoek = diagnose? Heeft ze deze dan kunnen tellen, want zij weet blijkbaar wel wie het heeft zonder het te weten. En wat is "veel"? Meer dan de tien vingers van de hand?]
De toename van het aantal diagnoses is volgens Van Den Heuvel te wijten aan het feit dat kinderen met ADHD nu sneller door de mand vallen. ["Door de mand vallen"? Kinderen die schijnbaar geen ADHD hebben en er na onderzoek (=diagnose?) wel blijken te hebben, zij blijkbaar een soort verdachten van een misdaad die door de mand vallen. De diagnostici zijn blijkbaar een soort jagers op zoek naar prooi!] "Vroeger werkten moeders van thuis", zegt ze. "Kinderen moeten nu veel zelfstandiger zijn en daardoor komt nu veel sneller naar boven dat het kind niet geconcentreerd is. [Wat is dat eigenlijk niet 'geconcentreerd'? Gaat dat van 'snel afgeleid' tot 'ik heb geen goesting om mijn huiswerk te maken?] ADHD valt gewoon veel meer op zodat ouders sneller naar een specialist stappen." [Heel vreemd: naarmate de moeder niet thuis is en dus het kind niet meer kan zien, ziet de moeder toch via buitenzintuiglijke waarneming - ESP voor de kenners - dat haar kind er zijn aandacht niet kan bijhouden en "valt hij sneller door de mand", die simulant! Il faut le faire!]
Zou het niet eerder zo zijn dat ouders meer en meer plus meer en meer ouders overgestresseerd zijn en op de duur nog amper iets van de natuurlijke levendigheid van hun kinderen kunnen verdragen? Gaan deze ouders onder de de druk die de jagers-diagnostici via allerlei geoorloofde en ongeoorloofde methoden en technieken uitoefenen, niet in de context van een neoliberale idee over de opvoeding als een voorbereiding en klaarstomen van kinderen voor de rat race en zo, het minste ambetant, stout of weerbarstig gedrag van hun kind (dat evengoed een teken kan zijn van kritische zin en van een talent voor eigenmachtig autonoom en pre-volwassen gedrag) als onwenselijk beschouwen? En uiteraard willen zij dan deze 'afwijking' en dat deviant gedrag onderdrukken door hun kind ziek te laten verklaren en hen vol te stoppen met Rilatine en Concerta of Strassera! En uiteraard worden ze met open armen ontvangen door multidisciplinaire teams die over de "ware aard" van de ziekte geïnformeerd worden door als deskundigen vermomde reclamejongens van de farma-firma's en door de "zorgverstrekkers" (psychologen, psychiaters, gedragstherapeuten, orthopedagogen, ...) die voor een consultatie van 30 minuten 1300 euro kunnen aanrekenen (al zegt het RIZIV dat deze consultatie dan 45 minuten moet duren!).
Kortom, we zitten hier met een complex maatschappelijk probleem over het recht van kinderen om zich niet enkel in afgezonderde reservaten ("speelpleinen") te mogen uitleven maar ook in hun dagelijkse omgeving, over het wegvallen in onze samenleving van de affectieve omkadering van kinderen (want leerkrachten zijn betaald om te drillen, niet om in liefde met hun leerlingen om te gaan, anders zitten ze morgen allen in de bak voor pedofilie!), enzovoort. En onze Ria verengt dat tot een medisch-diagnostisch probleem van experts! Wij dagen onze Ria uit: "MOGEN WIJ EENS EEN HALVE NAMIDDAG MET UW KINDEREN IN HET PARK GAAN WANDELEN EN HEN LATEN VERTELLEN, VERTELLEN EN NOG EENS VERTELLEN, ipv hen aan "tests" te onderwerpen?"
Niet voor niets noemt Ria VDH haar bedoening Zitstil. Al wat niet stilzit (behalve de tv-beelden, de hond en de kat) is "ziek", genetisch aangetast en moet dus chemisch worden "gecastreerd"!
ZITSTIL of ... hoe een duivelszak nooit gevuld raakt.
ZITSTIL ontvangt via alle kanalen geld om kinderen en volwassenen te ronselen om ze aan te zetten tot het instellen van toxicomanie met harddrugs.
Maar de Overheid gedoogt dat men patiënten een toxicomanie aansmeert. En bedrijven mogen ronselaars smeren die openlijk reclame voeren voor stoffen onder een opiumwetgeving.
En niettegenstaande ....
>>-----Oorspronkelijk bericht-----
>>Van:
>>Verzonden: vrijdag 16 december 2005 13:02
>>Aan: info@zitstil.be
>>Onderwerp: vraag om antwoord op kritieken
>>
>>Beste,
>>
>>Na een korte search op het internet vond ik volgende kritieken op het
>>gebruik van rilatine:
>>
>>- ritalines en amfetamines (ze hebben eenzelfde chemische structuur)
>>kunnen
>>leiden tot drugsgerelateerd gedrag zoals psychose, manie en misbruik
>>- een groot aantal van de kinderen die ritaline neemt wordt robotachtig,
>>letargisch, depressief en in zichzelf gekeerd, minder reagerend op
>>prikkels
>>- ritaline kan permanent neurologische tics veroorzaken zoals het
>>Tourette-syndroom
>>- ritaline kan de groei vertragen of leiden tot atropie van de hersenen
>>- stoppen met ritaline kan leiden tot emotioneel lijden, zoals depressie,
>>uitputting en zelfdoding
>>- ritaline onderdrukt creatief, spontaan en zelfstandig gedrag bij kids en
>>maakt ze dociel en gehoorzaam
>>(bron: peter r. breggin, talking back to ritalin, 1998)
>>
>>- bijwerkingen van ritaline kunnen zijn: zenuwachtigheid, slapeloosheid,
>>huiduitslag, koorts, anorexia, misselijkheid, duizeligheid en
> hartkloppingen
>>(ordinaire info op de bijsluiter)
>>
>>Ik weet best dat er veel waarschijnlijkheden tussen zitten, toch til ik
>>bijzonder zwaar aan het onderdrukken van creatief, spontaan en zelfstandig
Medische Megablunder - Dokters als dealers - overheid zit stil en subsidieert.....
.... Fernand Haesbrouck Uitg. Tarcom NV Boekrecensie door W.M.F. Leuver
"De meeste gedragsdokters hebben nu een licence to kill', en ik vraag mezelf af of ze het eigenlijk wel weten"
Dit, op zijn zachts gezegd controversionele, boek is in eigen beheer uitgebracht, wat tot uitdrukking komt in het uiterlijk: niet al te stevige kaft, slechte interpunctie en zelfs een aantal onbegrijpelijke en/of half afgemaakte zinnen. Ik zou het eigenlijk ook geen boek noemen, vanwege het feit dat er geen sprake is van een coherent geheel. Het is meer een bundeling artikelen, waarbij veel in herhaling gevallen wordt. Het is dat ik het boek in één ruk uitgelezen heb, anders zou ik op bepaalde plaatsen twijfelen of ik de informatie al dan niet dubbel aan het lezen was. Dit wat betreft de vormgeving.
De Engelstalige uitdrukking "don't judge a book by its cover?" (beoordeel en boek niet aan de hand van zijn uiterlijk) is in dit geval zeer toepasselijk. Het feit dat het boek niet professioneel overkomt zegt absoluut niets over de inhoud en de waarde daarvan. De samensteller/uitgever van het boek is immers geen (brood)schrijver, maar apotheker van beroep. Het boek is ook geen doel op zich, maar een middel om een ernstige misstand onder de aandacht te brengen en het geweten van een aantal mensen wakker te schudden! Dat dit hem al aardig lukt is te merken aan het aantal reacties op zijn internetsite en weblog en het feit dat ik door het lezen van dit boek in ernstige mate geschokt ben, en daar is bij mij best wel wat voor nodig!
Wanneer ik dit boek van Fernand Haesbrouck onder zou moeten brengen in een categorie, dan twijfel ik tussen het conspiracy en griezel - genre. De boodschap van het boek is in ieder geval WEL duidelijk, en terug te vinden in de titel, n.l. dat ADHD medicatie de grootste megablunder van deze tijd is.
Het taalgebruik van de heer Haesbrouck, waarvan hij zelf al aangeeft dat deze bewust niet op wetenschappelijk niveau ligt, wordt door sommige mensen als shockerend ervaren. Op zich heb ik het niet als zodanig ervaren, maar lag het shock-effect meer op het niveau van de boodschap die hiermee wordt aangedragen. Fernand Haesbrouck doet middels zijn boek (en website) een poging om het geweten van de mensen wakker te schudden en een oproep om de kinderen (ONZE kinderen) niet het slachtoffer te laten worden van gemakzucht en onwetendheid aan de ene kant, en het financiële belang van de fabrikant aan de andere. Ik vind dan ook dat het boek, dat ondanks zijn niet-wetenschappelijke schrijfstijl, wél degelijk onderbouwd is.
Duidelijk blijkt uit de toon van zijn schrijfwijze de frustratie en boosheid t.o.v. het feit dat het onrecht inmiddels al zodanig is ingebakken in onze maatschappij (zowel bij de hulpverlening als de hulpvragers), Dat het weigeren van de medicatie gelijkgesteld wordt als je kind tekort doen en 'slecht ouderschap', waardoor goed menende ouders in een vreselijke positie gedwongen worden. Het boek biedt deze ouders een hulpmiddel ter ondersteuning om tegen de 'gevestigde orde' op te komen voor het belang van hun kinderen.
Natuurlijk kan men de beschuldigende uitspraken van apotheker Fernand Haesbrouck aan het adres van psychofarmaca-fabrikanten, artsen, psychiaters, commissies en adhd-verenigingen als "weerzinwekkend" en "walgend" terzijde te schuiven. Natuurlijk kan men er voor kiezen om de 'kop in het zand te steken', zeker als het promoten van de ADHD-medicatie onderdeel is van je dagelijkse boterham! Ik kan begrijpen dat vooral de hulpverlenende tak zich door het boek aangevallen voelt, en dat je als ouder van een ADHD-kind het beste met je kind voor hebt. Daarom vind ik dan ook dat ieder weldenkend mens, die het belang van de kinderen voorop stelt, m.i. aan zichzelf verplicht is om zowel de aantijgingen in het boek, als zijn eigen ethische overwegingen aan een gedegen onderzoek te onderwerpen.
Men zou zich na het lezen van het boek wel eens af kunnen gaan vragen of het, door toediening van medicatie, rustig maken en opkrikken van schoolresultaten wel opweegt tegen het risico van hartfalen en zelfmoordneigingen, die dezelfde medicatie met zich meebrengt. Of we met zijn allen bereid zijn de prijs te betalen. Dit laatste bedoel ik letterlijk én figuurlijk, aangezien we naast deze (onbedoelde?) legalisatie en financiering van drugs regelmatig geconfronteerd worden met de gevolgen van het gebruik hiervan. Enkele voorbeelden: 'zinloos' geweld, onverklaarbare botbreuken en het doodvallen van 'gezonde' sporters.
Overigens wordt niet alleen medicatie tegen ADHD aan de kaak gestelld, maar bijna alle psychofarmaca, omdat deze neurotoxisch zijn, en een heel scala aan schadelijke, vaak onomkeerbare symptomen veroorzaken, die meestal weggewuifd worden onder de bedrieglijke noemer 'bijverschijnselen'. Het boek zou daarom verplichte leeskost moeten zijn voor iedereen die belang hecht aan een gezonde maatschappij, maar op zijn minst voor hen die een adviserende of begeleide functie hebben op het gebied van ADHD.
Misschien zal niet iedereen overtuigd zijn van het gelijk, zoals blijkt uit de reactie van Mw. Paternotte van stichting Balans (die overigens volgens het boek gefinancierd wordt door de farmaceutische industrie en als gezien kan worden als 'advocaat van de duivel'), maar in ieder geval zouden ze eens stil kunnen staan bij hun eigen rol in het geheel. Na het lezen van het boek kan men immers niet langer eenvoudigweg claimen "ICH habe es nicht gewusst".
Dokters maken ons wijs dat ze niet weten hoe ADHD-medicatie werkt. Zie de internationale literatuur daarover en ook de bijsluiters. Dokters schrijven ADHD-medicatie voor op basis van criteria die vooral te maken hebben met het pedagogisch comfort van de omgeving. Zie daarover de diagnosecriteria van DSM-IV.
Voordat ADHD als een ziekte of als een aandoening werd uitgevonden om het pedagogisch comfort te behandelen, kende de maatschappij het werkingsmechanisme van die harddrugs wel. Toen bestonden precies daarom geen therapeutische indicaties. Dat mechanisme beschrijf ik op mijn website en in mijn boek: ADHD-medicatie:medische megablunder.
Maar omwille van commerciële overwegingen besliste een medische industrie om de gekende manier waarop die harddrugs het zenuwstelsel verwoesten, liever als onbekend te promoten.
Nu groeide een generatie wetenschapslui op met de overtuiging dat het verhogen van een pedagogisch comfort met wondermedicatie een nieuwe generatie jongeren ten goede komt, door te verzwijgen hoe die middelen eigenlijk wel werken.
Omdat ik sinds mijn opleiding niet vergeten ben, hoe een en ander in elkaar steekt, stel ik al meer dan twee jaar de vraag aan slimme zenuwartsen welke ziekte of aandoening men kan behandelen of genezen door het zenuwstelsel zodanig irreversibel toe te takelen zoals ik afbeeld op de cover van mijn boek.
Tot op heden antwoordde nog niemand, en dit terwijl de laatste vier jaren het aantal psychotisch gemaakte ADHD-kinderen in de psychiatrie verzesvoudigd is en dat aantal maar steeds blijft stijgen. Ik zwijg dan nog van de sterfgevallen, door zogezegde aangeboren hartziekten en van de zelfmoorden ermee. Immers de onbekend gewaande werking maakt die harddrugs ook zogezegd heel veilig voor geneeskundig gebruik, hoe zouden kinderen daar nu mee kunnen doodvallen?
Zelfs FDA waarschuwde onlangs dat ADHD-medicatie kinderen de psychiatrie en de dood kan injagen. Maar deze boodschap is aan de geneeskunde en de verantwoordelijke overheden totaal voorbij gegaan.
ADHD-medicatie valt onder een opiumwetgeving en dokters moeten zich kunnen verantwoorden als ze zonder een echte therapeutische indicatie harddrugs aan kinderen voorschrijven. De enige therapeutische verantwoording die momenteel officieel gekend is kwam van de KULeuven in 2005, waar in een postuniversitaire cursus voor medici gesteld werd dat die dingen meestal voorgeschreven werden op vraag van ouders, schooldirecties, vrienden en kennissen.
Een verantwoording die een toetsing door de Provinciale Geneeskundige commissie wel niet zal doorstaan, vrees ik.
Niettemin worden op scholen kinderen gedrogeerd om beter te kunnen presteren en ook zoals eerder gezegd, omwille van het pedagogische comfort. Lees het arrest nr224,Rep.Nr.2004/7081 van het Hof van Beroep te Antwerpen, zitting van 16/12/2004 (Jeugdkamer)).
Terwijl een andere rechtbank in Beroep een renner, die met gelijkaardige stoffen ook zijn prestaties wou verbeteren een boete van 250.000 Euro oplegde. Kortom Uw diensten zijn bekend met het chronisch toedienen in de scholen van cocaïne en amfetamineproducten om kinderen beter te laten presteren en omwille van het pedagogisch comfort van het onderwijzend personeel.
Het gebruik van die harddrugs is een nieuwe cultuur geworden in het onderwijs, terwijl de geneeskunde om evidente redenen nog steeds niet schijnt te (willen) weten hoe die dingen werken.
Momenteel bestaan bijna alle klassen uit kinderen waar sommigen gedrogeerd zijn en dan anderen weer niet.
Mijnheer de Minister, kunt U toestaan dat kinderen die niet gedrogeerd zijn in de klas worden achteruitgesteld door gedrogeerde klasgenootjes?
Mijnheer de Minister U weet wel dat renners die zich niet drogeren dan ook geen koersen kunnen winnen.
Omdat de geneeskunde en een stroman van de industrie mijn acties tegen het drogeren van de jeugd niet zo gunstig gezind zijn, werd ik voor die materie voor de Orde van Apothekers gedaagd.
Ik zou dokters het verwijt toesturen dat men harddrugs voorschrijft zonder te weten waarmee men bezig is. Hetgeen ze beledigend vinden en een aanslag op hun integriteit.
Intussen werd ik door dat tuchtorgaan vrijgesproken onder meer omwille van de wel gekende werking van die harddrugs en het feit dat dokters helemaal niet (willen) weten waarmee ze bezig zijn.
Maar ook intussen blijven in de klassen gedrogeerde kinderen de kansen van niet gedrogeerde kinderen benadelen.
Ik besef wel dat geneeskunde en industrie blijven hameren op een massaal gebruik van het cocaïne-en amfetaminegebruik bij kinderen in de scholen, maar is het niet de hoogste tijd om maatregelen te nemen zodat onderwijs kan gegeven worden in klassen met alleen maar gedrogeerde kinderen en hetzelfde onderwijs ook in afzonderlijke klassen met niet-gedrogeerde kinderen?
Men is perfect op de hoogte van de verwoestende werking van die middelen ( zie ook FDA: http://www.fda.gov/bbs/topics/NEWS/2007/NEW01568.html) en toch verkiezen CLBs, dokters en schooldirecties nog steeds om kinderen doping toe te dienen voor het eigen profijt.
Uit de motivering van mijn vrijspraak blijkt duidelijk dat het niet de bedoeling is van de geneeskunde en de industrie om een discussie ten gronde te voeren over de manier waarop harddrugs het zenuwstelsel van gebruikers verwoesten. Deze houding kan alleen maar CRIMINEEL genoemd worden omdat men op die manier op de kap van een nieuwe generatie de decadentie in de maatschappij wil bevorderen voor het eigen profijt.
Mijnheer de Minister, kinderen worden doelbewust medisch kapotgemaakt terwijl men de samenleving blijft voorhouden dat men niet eens weet waarom en op welke manier men zoiets doet.
En wat nog veel erger is, de nevenwerkingen van het chronisch gebruik van die psychotica worden handig aangegrepen om als symptomen van de ziekte verklaard te worden, waardoor men hoger moet doseren en zelfs nog antipsychotica (neuroleptica) moet gaan toedienen. Behandelende dokters zijn niet eens in staat om symptomen van een uitgevonden ziekte te kunnen onderscheiden van de schadelijke nevenwerkingen van chronisch dopinggebruik. Zelfs zijn de meest gebruikte neuroleptica bij kinderen (in die materie) niet eens geregistreerd om door kinderen gebruikt te worden. En dat kan zomaar allemaal.
Bovendien was het nu juist de bedoeling van de uitvinding van deze nieuwe ziekte, dat de nevenwerkingen van de verkochte medicatie als symptomen van de ziekte zouden kunnen uitgelegd worden. Een commercieel perpetuum mobile, zeg maar.
Men focust alleen maar op een gigantisch eigen profijt en het korte termijn welbevinden van gelegaliseerde harddrugs. De medische en politieke corruptie en de collusie daaromtrent leg ik uit in mijn boek: ADHD-medicatie:medische megablunder.
Mijnheer de Minister, dit is schuldig verzuim als geen maatregelen worden genomen om die waanzin in de scholen te stoppen.
Doping in de klassen kan gewoon niet, zelfs niet als dokters legaal ( en zelfs zonder kennis erover) dealen.
Dokters zijn op dat gebied niet geloofwaardig omdat ze voorhouden dat ze drogeren met stoffen waarvan ze niet (willen) weten hoe ze werken, en ze de schuld op anderen proberen te schuiven als ze dreigen er verantwoording voor te moeten afleggen.
Als die kinderen echt ziek zouden zijn, moeten ze van de andere kinderen afgezonderd worden of thuis blijven, want zoals uit de huidige cijfers blijkt, is zoiets heel erg besmettelijk, zelfs epidemisch en kunnen sommige psychiatrische ziekenhuizen de opnamen van verslaafden en karaktergestoorden door het gebruik van harddrugs amper nog aan.
En laat ons dan nog zedig zwijgen over het dealen van die stoffen op de speelplaatsen. Iedereen is daarvan op de hoogte, alleen ... een Minister niet.
Tot slot ben ik ervan overtuigd dat U zult antwoorden dat U niet over de bevoegdheid beschikt om de doping in de scholen te verbieden. Ik begrijp dat. Maar het is wel Uw bevoegdheid om de onrechtvaardigheid aan te pakken die momenteel heerst in de klassen door gedrogeerde kinderen samen met niet gedrogeerde kinderen op eenzelfde manier de lessen te laten volgen. Ik probeerde uit te leggen op welke manier U daarmee de niet gedrogeerde kinderen benadeelt.
Schoorvoetend begint het te dagen bij de Overheden.
Schoorvoetend begint het te dagen bij de Overheden.
Clobutinol (Silomat) zou hartproblemen geven.
Wel wel wel ....
Men is gestart met het uit de handel nemen van gevaarlijke stoffen.
Straks zal men nog een geloof gaan hechten aan de redenering over het werkingsmechanisme van phenylalkylamines.
Chronisch gebruik van phenylalkylamines*maakt psychotisch en is dodelijk gevaarlijk.
Psychotisch omdat ze de neuronen verwoesten.
Dodelijk omdat het sympaticomimetica zijn Voor een goed begrip nog even herhalen.
Er zijn 4 grote groepen chemicaliën die hallucinogeen zijn, een perceptie op de realiteit veranderen en een controleverlies veroorzaken op het gedrag.
1) de indolen ( LSD en sommige paddestoelen) 2) de cannabis producten. 3) Piperidylbenzylaatesters ( cocaïne, methylfenidaat( Rilatine,Ritalin,Concerta), mCPP ( Trazolan) , Champix) 4) Phenylalkylamines , waaronder
a) phenylmethylamines : Ketamine, Special K. b) phenylethylamines : amfetamine, speed, Aderall, Dexedrine,Pervitin en de vroegere eetlustremmers. c) phenylpropylamines : SSRIs waaronder Prozac, Strattera, Seroxat, Serlain, Efexor, enz.... d) phenylbutylamines: de groep met Clobutinol, Provigil ( Modafinil).
Eigenlijk is het chronisch gebruik van al die stoffen zeer gevaarlijk omdat ze psychotisch maken en sympaticomimetisch werken. Toch zeer eigenaardig dat 4c en 4d niet onder een opiumwetgeving vallen, terwijl al die stoffen eigenlijk een en hetzelfde werkingsmechanisme hebben.
Hoe zit het nu met al die veilige stoffen die men schoorvoetend een na een uit de handel gaat halen? Welke beschermengelen hebben de analogen op dit lijstje met héél grote omzetten?
Zijn ze gezonder en veilig voor de patiënten alleen maar omdat ze goed verkopen? En men niet weet hoe ze werken?
Wie neemt hier torenhoge risicos? Wie is hier wel heel goedgelovig?
De dokters met hun geloof in de industrie? De industrie met hun geloof in de onbekende werking van succesproducten en wondermedicatie?
De patiënten in hun geloof in de dokters die het zelf niet weten, maar de industrie dan wel geloven, die het uiteindelijk ook niet schijnt te weten. De Overheden met het blinde geloof in de wetenschappelijke kracht van de industrie, die bovenal blijft vasthouden aan de kracht van een onbekend gewaand werkingsmechanisme, zolang men maar goed en veel verkoopt.
En wanneer de eetlustremmers uit de handel gingen, kende men plots het werkingsmechanisme wel. Wanneer Clobutinol nu uit de handel gaat, is nu ook meteen dat mechanisme bekend. Van alle anderen ... en om paniek te vermijden, houdt men het voorlopig nog bij : werkingsmechanisme onbekend.
De wetenschappelijke kracht van een gedragsgeneeskunde.
Maar wat doen we nu met dat lijstje van de vier grote chemische groepen? ----------------------------------------------------------------------------------- * Alkyl staat in de scheikunde voor een keten van koolstofatomen. Als tussen de phenyl en de amine een koolstofatoom staat spreken we van phenylmethylamine. Keten van 2 koolstofatomen geeft ethyl ( phenylethylamine) , 3 koolstofatomen: propyl, 4 koolstofatomen : butyl.
Mijn stelling over het werkingsmechanisme van die stoffen wordt bevestigd door het uit de handel nemen van een stof, waarvan men een maatschappij onterecht wijsmaakt dat hoe groter de alkylgroep hoe minder gevaarlijk die stof dan is.
Men is erin geslaagd om de phenylpropylamines buiten een opiumwetgeving te houden door ondeskundigen wijs te maken dat die stoffen een kleinere affiniteit zouden bezitten om de neuronen te castreren. Terwijl men die kleinere affiniteit compenseert door hoger te doseren.
De hongerremmers en efedrine ( phenylethylamines) werden al uit de markt gehaald omwille van de ongevallen ermee. En nu ook een onschadelijk gewaand phenylbutylamine ( Silomat).
Voorlopig blijven de cocaïnestoffen en de andere amfetamines ( ethyl en propyl) ( zonder een anorectische indicatie, maar wel met dezelfde anorectische werking) nog in de handel omdat de sterfgevallen ermee als aangeboren hartafwijkingen worden genoteerd. Dit soort van wetenschappelijke hypocrisie werd ingevoerd omwille van economische redenen, want moesten alle plotse sterfgevallen ermee ( zie ook FDA) op een juiste manier geregistreerd worden, dan zou men nu al meer doden tellen dan met Vioxx ooit het geval is geweest.
Over welke hefbomen beschikken Arga Paternotte en Balans om een wetenschapper, die schijnbaar gewend is om wetenschappelijke publicaties te lezen en die na lezing ervan ook al zou moeten aangeleerd zijn om daarover een stukje in de krant te schrijven, om die wetenschapper achteraf te laten verklaren dat hij het stukje verkeerd had gelezen.
De schrijvende arts en bijzonder hoogleraar Ivan Wolffers heeft voor onrust gezorgd met zijn conclusie dat het slikken van Ritalin ernstige risico's zou hebben voor kinderen met ADHD.
Hij bleek het Amerikaanse onderzoek waarop hij zich baseerde, verkeerd te hebben gelezen. "Goed dat dit wordt rechtgezet", aldus Wolffers die hiermee werd geconfronteerd.
Kinderen met ADHD die Ritalin slikken, lopen een verhoogd risico om met alcohol en drugs te experimenteren, berichtte Wolffers. Ook zouden ze vaker met de politie in aanraking komen.
Dat dacht Wolffers te lezen in het Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry. Hij waarschuwde voor de gevolgen in verschillende media.
Arga Paternotte van patiëntenvereniging Balans reageerde geschrokken op Wolffers waarschuwing. "Is het dan echt waar? Ik ga gelijk onze deskundige bellen", zei ze. Maar de paniek bleek overbodig. Wolffers bleek de onderzoeksresultaten niet goed te hebben gelezen.
Nogal bedenkelijk voor zo iemand en eigenlijk een terechte opmerking van de krant : niet het Amerikaanse onderzoek waarin al die dingen staan te lezen is verkeerd( gelukkig maar ... want die feiten zijn JUIST) , de eminente wetenschapper heeft die dingen alleen maar verkeerd gelezen.
Hoe zou een man professor en arts hebben kunnen worden, op die manier? Of zou het tot de prerogatieven behoren van professoren en artsen om na tussenkomst van ... en onder invloed van ... voor waar te mogen zeggen dat de zon om de aarde draait en niet omgekeerd.
Verder in het stuk komt een nog groter huzarenstukje van Arga Paternotte en Balans.
Kinderpsychiater Robert Ferdinand: "Ouders kunnen hun kinderen met een gerust hart Ritalin blijven geven. Er is geen verband tussen Ritalin en verslaving."
Hoe zou een man professor en arts hebben kunnen worden, op die manier? Ritalin valt onder een opiumwetgeving nu juist OMDAT het product verslavend is.
Of zou het tot de prerogatieven behoren van professoren en artsen om na tussenkomst van ... en onder invloed van ... voor waar te mogen zeggen dat de zon om de aarde draait en niet omgekeerd.
Ben ik verkeerd als ik dergelijke dingen in de journalistiek als desinformatie mag beschouwen?
Ben ik verkeerd als ik het publiek mag wijzen op het bedenkelijk gehalte van professoren en artsen met dergelijke uitspraken?
Ben ik verkeerd als ik vaststel dat deze medische megablunder nu eigenlijk geen megablunder meer is, maar pure misdadigheid?
Kinderen die nooit een zelfbeheersing werden aangeleerd , niet alleen als minderwaardigen beschouwen (ze vallen uit de toon, ze zijn ziek ... en waar en wanneer hoorden we zoiets ook nogal eens?), die kinderen belonen of bestraffen door ze te verwennen met een chronische toxicomanie, waarmee men medische en farmaceutische imperia kan opbouwen.
Politieke kringen proberen te scoren door de rol van de farmaceutische bedrijven en de corruptie in de geneeskunde een beetje terug te dringen. Wanneer horen we iets van dat soort dadingsdrang vanuit de politiek? Of heersen ook daar de hefbomen van Arga Paternotte en Balans?
Ware het niet dat dit incident zo hemeltergend is, ik zou het heel erg grappig hebben gevonden. Maar het gaat hier wel over het instellen en het in stand houden van een toxicomanie bij kinderen, terwijl men officieel heel goed op de hoogte is dat men ermee de kinderen de psychiatrie en(of) de dood injaagt.
dat zolang FDA enkel en alleen directieven van de farmaceutische industrie verspreidde, de medische instanties die directieven heel gretig tot zich namen,
dat wetenschappelijke instanties bij FDA begin 2006 niettegenstaande commerciële druk, het een morele plicht vonden om te waarschuwen voor de gevaren van een exploderend dopingbeleid in de geneeskunde,
dat niettegenstaande die morele plicht van wetenschappelijke commissies de drug industrie er in maart 2006 in slaagde om de ADHD-markt zodanig te beschermen, dat de bedoelde waarschuwingen toen niet zijn doorgegaan,
dat in de loop van 2006 de meldingen over hartfalen en psychiatrische opnamen van ADHD-kinderen bleven aanzwellen, waardoor begin 2007 bij FDA opnieuw een opstoot ontstond van morele principes,
dat op 21 februari 2007 FDA op de website wereldwijd die mededeling plaatste die men eigenlijk al op 22 maart 2006 had moeten plaatsen,
dat in de loop van mei 2007, die waarschuwende mededeling onder zware druk van de farmaceutische industrie een tiental dagen van de website is verdwenen,
dat nu ook al andere instanties zoals : Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry de waarschuwingen van FDA beginnen over te nemen,
dat ik mij begin dit jaar voor de Orde van Apothekers moest verantwoorden op een klacht van de Orde van Geneesheren en van 3 ADHD-psychiaters en dat ik toen de raad heb gekregen om de delicate stukken waarover ik beschik niet openbaar te maken, en die beter op drie verschillende plaatsen in bewaring zou geven,
dat ik sindsdien over nog veel meer en ergere delicate info kan beschikken en ik mij moreel erg in het nauw voel door te moeten blijven zwijgen, terwijl iedereen , dus ook ikzelf moet aanzien op welke manier men universiteitsprofessoren en dokters prostitueert om toch maar kinderen te kunnen blijven drogeren zelfs met gelden van de belastingbetalers,
dat na een verzesvoudiging van het methylfenidaatgebruik in psychiatrische ziekenhuizen in vier jaar tijd, het eerste kwartaal van 2007 een nieuwe stijging met 21% te zien was,
zou toch heel ergens eens een lampje moeten beginnen branden.
Balans in Nederland en Zitstil in Vlaanderen worden genereus betaald door de industrie die doping voor kinderen in de handel brengt. Ze worden bovendien als de bevoorrechte partners in de geneeskunde aangewezen om klanten te ronselen. Terwijl die geneeskunde ook het klappen van de zweep kent om als farizeeërs in de rij te staan waar het manna van de doping uit de hemel schijnt te vallen.
Als men dan nog weet : DO NOT HARM ... ( alleen voor de eigen confraters bedoeld en zeker niet als het gaat over kinderen).
Het gretig overnemen van directieven van FDA schijnt plots te stoppen, nu FDA even morele overwegingen heeft laten primeren op economische en zelfs criminele.
Welke rechten hebben kinderen? Het recht om door anderen gedrogeerd te worden? In naam van hun gezondheid ? Terwijl FDA waarschuwt dat men kinderen met die doping de psychiatrie en de dood injaagt.
Na hetgeen FDA publiceerde op 21 februari 2007: waar blijft een reactie van een subsidiërende Overheid?
waar blijft een mededeling van het Belgisch Centrum voor Farmacotherapeutische Informatie?
waar blijft een mededeling van de Orde van Geneesheren?
waar blijft een mededeling van de Orde van Apothekers?
waar blijven maatregelen van Farma.be?
En tenslotte:
Zullen Hoven van Beroep bij de rechtbanken nog blijven doping bij kinderen promoten in geschillen waarbij ouders weigeren om hun kinderen te laten vergiftigen? ( zie : arrest nr224,Rep.Nr.2004/7081 van het Hof van Beroep te Antwerpen, zitting van 16/12/2004 (Jeugdkamer))
Een beweging opstarten, die zichzelf eeuwig blijft voeden. Het bestaat.
Tot voor de jaren tachtig was het gebruik en misbruik van stimulantia in de geneeskunde wel bekend.
Ook het werkingsmechanisme van de gebruikte chemische stoffen op het zenuwstelsel was voor chemici geen geheim meer.
Vandaar dat men toen wist dat voor die stoffen geen therapeutische indicaties bestonden.
Maar psychiaters hadden ontdekt dat sinds een generatie ouders kinderen moest groot brengen, zonder dat ze zelf de nodige truken, gebruiken, waarden en normen daarvoor werden aangeleerd, dat men die kinderen kunstmatig kon beheersen door ze dwangmatig psychotisch te maken.
Die generaties hadden immers de truken, de gebruiken, waarden en normen waaraan een westerse maatschappij meer dan 20 eeuwen had gewerkt om een samenleving op een ordentelijke manier bijeen te houden, overboord gegooid , zonder daarvoor in de plaats nieuwe truken, nieuwe gebruiken, waarden en normen in de plaats te stellen.
Het leren zichzelf beheersen uit eigen beweging, moest voortaan gesimuleerd worden door chemisch belangrijke delen van het zenuwstelsel te verwoesten, waardoor een gedrag ontstaat dat men in wetenschappelijke kringen en eufemistisch als een robotachtig gedrag en kalm gedrag omschrijft.
Men verkoos deze niet medische omschrijving omdat men anders wel dwangmatig psychotisch zou moeten schrijven. Immers, iedereen wist vroeger nog dat die stoffen psychotica zijn, die hallucinaties uitlokken, een veranderde perceptie op de realiteit doen ontstaan en een controleverlies veroorzaken op het eigen gedrag, precies omwille van de verwoestende werking ervan op de neuronen. De neuronen zijn de bouwstenen van het centrale zenuwstelsel.
Men verkoos dus : robotachtig gedrag in plaats van het een dwangmatig psychotisch gedrag te gaan noemen.
Men verkoos ook : werkingsmechanisme onbekend in plaats van een chemische castratie van de neuronen.
En voor de opleiding van de nieuwe wetenschappers werd een nieuw medisch jargon ontwikkeld waarmee men naar de buitenwereld toe perfect kon scoren.
De theorie van de stoffetjes. Stoffetjes die men eerst als neurotransmitters beschreef en waarmee men toch vele jaren de verwoestende werking van de fake-neurotransmittoren kon doen vergeten.
Kinderen die niet meer aangeleerd werden zichzelf te kunnen beheersen hadden nu duidelijke dopaminetekorten, zo luidde de nieuwe wetenschap.
En omdat men in het duister scheen te tasten over het juiste werkingsmechanisme verkoos men dan ook maar om geen dopaminetekorten te meten of te doseren. Die tekorten waren er zeker: immers : je kon het hen aanzien : de DSM-waarnemingen zijn zodanig opgemaakt dat vanaf een subjectieve beoordeling elk gezond kind voortaan psychisch ziek kan verklaard worden aan dopaminetekorten.
En omdat de psychiaters die de nieuwe theorie uitgevonden hadden geen scheikundigen bleken te zijn, maar wel verkochte marionetten aan een industrie die narcotica legaal wou gaan dealen, werd gesteld dat men dopaminetekorten kon regulariseren met stimulantia die onder een opiumreglementering vallen.
En wat merkte men : de vermeende dopaminetekorten normaliseerden met cocaïne of met amfetamine, zelfs bij kinderen zonder die tekorten, die presteerden plots ook veel beter, en wat nog veel straffer is : die dopaminetekorten verdwenen zelfs zonder ook nog dopamine te hoeven toedienen.
Dopamine ( Dynatra) valt immers niet onder een opiumreglementering en is vandaar ook minder leuk voor een industrie waar men met harddrugs een lucratief imperium mee kan opbouwen.
Het bewijs was geleverd : cocaïne en amfetamine werken op een onbekende manier om tekorten van wat dan ook te behandelen.
En die tekorten worden aangetoond, niet door wetenschappelijke onderzoeken maar alleen door de scoretabel van het verstoren van pedagogisch comfort van de directe omgeving.
Maar nu na al die jaren blijkt dat de wetenschappelijke pogingen om het werkingsmechanisme te verklaren door stoffetjestekorten en chemische onbalansen helemaal niet te kloppen.
De dopaminetekorten kunnen nu blijkbaar ook genormaliseerd worden door selectief de serotonine en zelfs selectief de noradrenalinegehaltes te verhogen. Gewoon het systeem ontregelen door een en ander te vernietigen dat een beheerste controle over het eigen gedrag mogelijk maakt.
Harddrugs werken allemaal op een manier die we liever onbekend willen houden, nu juist omdat die kindertjes het zo hard nodig hebben voor hun toekomst.
Want uiteindelijk, al leert niemand hen nog zich te beheersen, ooit zullen ze het toch wel moeten doen, alleen jammer dat we zelf vergeten zijn hoe men kinderen nu weer een zelfcontrole, een beheersing of een concentratie moeten aanleren.
Het mooie nu van het legale gebruik van psychotica bij kinderen is dat chronisch gebruik ertoe leidt dat uiteindelijk wel een controleverlies ontstaat als vervelende bijwerking, maar dat dat controleverlies ( of de meer en meer optredende karakterstoornis) nu ook kan uitgelegd worden als een symptoom van dezelfde ziekte waardoor men chronisch moet blijven toedienen of zelfs de dosering moet gaan verhogen.
Men vermijdt daarbij tactisch om te spreken van psychotisch gedrag, want die veilig gewaande narcotica zijn immers onmisbaar voor de toekomst van de patiëntjes.
Vandaar dat men het antipsychoticum Risperdal gaat bijgeven, een product dat voorgesteld wordt om de karakterstoornissen tegen te gaan die onvermijdelijk ook voorkomen bij de ziekte ADHD, zo maakt men het de mensen wijs.
Het perpetuum mobile in volle werking.
Geen dokter die erbij stilstaat dat Risperdal een antipsychoticum is, dat dient om het psychotisch gedrag dat ontstond door het chronisch toedienen van psychotica, een beetje in goede banen te houden. Dat psychotisch gedrag is ambulant dan alleen maar als een karaktermisvorming en als een uiting van de ziekte waaraan men lijdt, uitgelegd. Hetzelfde ook met latere psychiatrische opnamen.
Een aandoening, die zelfs en vooral door de behandeling ervan, intussen voor de psychiatrie en de handel in psychotropen tot een ware goudmijn is geëvolueerd.
Enige vereiste om zich als dokter juridisch in te dekken als men harddrugs dealt bij kinderen en een toxicomanie gaat instellen en onderhouden, is een positieve score van waarnemingen van een omgeving die de visu chemische tekorten en chemische onbalansen kan vaststellen van stoffetjes die men vooralsnog moet gaan uitvinden.
En dan zijn er dokters die anderen durven bestempelen als kwakzalvers.
Maar tot nu toe, kon nog geen enkele professor of dokter, zenuwspecialist mij melden welke aandoening men bij patiënten gunstig kan behandelen door het zenuwstelsel zodanig toe te takelen zoals afgebeeld staat op de cover van mijn boek daarover.
Ooit besloot men precies daarom studenten aan te leren dat voor dat soort producten geen therapeutische indicaties bestonden.
Ooit leerde men kennis aan, nu leert men vaardigheden : evidence based medicine waarmee men een leemte aan kennis wil verdoezelen.
Een
Minister van Onderwijst organiseert doping in de
klassen (CLB's) opdat kinderen beter zouden presteren
en blijft daarover zeer hypocriet zwijgen.
Terwijl het instellen en het in stand houden van een
toxicomanie nog steeds strafbaar is.
Mijnheer de Minister
van Onderwijs,
Dokters maken ons wijs dat ze niet weten hoe
ADHD-medicatie werkt.
Zie de internationale literatuur daarover en ook de
bijsluiters.
Dokters schrijven ADHD-medicatie voor op basis van
criteria die vooral te maken hebben met het pedagogisch
comfort van de omgeving.
Zie daarover de diagnosecriteria van DSM-IV.
Voordat ADHD als
ziekte of als aandoening werd uitgevonden om het
pedagogisch comfort te behandelen, kende de
maatschappij dat werkingsmechanisme van die harddrugs
wel.
Toen bestonden precies daarom geen therapeutische
indicaties.
Dat mechanisme beschrijf ik op mijn website en in mijn
boek: ADHD-medicatie:medische megablunder.
Maar omwille van
commerciële overwegingen besliste een medische
industrie om de gekende manier waarop die harddrugs het
zenuwstelsel verwoesten, liever als onbekend te
promoten.
Nu groeide een
generatie wetenschapslui op met de overtuiging dat het
verhogen van een pedagogisch comfort met
wondermedicatie een nieuwe generatie jongeren ten goede
komt, omdat men liever verdoezelt hoe die middelen
eigenlijk wel werken.
Omdat ik sinds mijn
opleiding niet vergeten ben, hoe een en ander in elkaar
steekt, stel ik al meer dan twee jaar de vraag aan
slimme zenuwartsen welke ziekte of aandoening men kan
behandelen of genezen door het zenuwstelsel zodanig
irreversibel toe te takelen zoals ik afbeeld op de
cover van mijn boek.
Tot op heden
antwoordde nog niemand, en dit terwijl de laatste vier
jaren het aantal psychotisch gemaakte ADHD-kinderen in
de psychiatrie verzesvoudigd is en dat aantal maar
steeds blijft stijgen.
Ik zwijg dan nog van de sterfgevallen, door zogezegde
aangeboren hartziekten en van de zelfmoorden ermee.
Immers de onbekend gewaande werking maakt die harddrugs
ook zogezegd heel veilig voor geneeskundig gebruik, hoe
zouden kinderen daar nu mee kunnen doodvallen?
Zelfs FDA waarschuwde
onlangs dat ADHD-medicatie kinderen de psychiatrie en
de dood kan injagen.
Maar deze boodschap is aan de geneeskunde en de
verantwoordelijke overheden totaal voorbij gegaan.
ADHD-medicatie valt onder een opiumwetgeving en dokters
moeten zich kunnen verantwoorden als ze zonder een
echte therapeutische indicatie harddrugs aan kinderen
voorschrijven.
De enige therapeutische verantwoording die momenteel
officieel gekend is kwam van de KULeuven in 2005, waar
in een postuniversitaire cursus voor medici gesteld
werd dat die dingen meestal voorgeschreven werden op
vraag van ouders, schooldirecties, vrienden en
kennissen.
Een verantwoording die
een toetsing door de Provinciale Geneeskundige
commissie wel niet zal doorstaan, vrees ik.
Niettemin worden op
scholen kinderen gedrogeerd om beter te kunnen
presteren en ook zoals eerder gezegd, omwille van het
pedagogische comfort.
Lees het arrest nr224,Rep.Nr.2004/7081
van het Hof van Beroep te Antwerpen, zitting van
16/12/2004 (Jeugdkamer)).
Terwijl een andere rechtbank in Beroep een renner,
die met gelijkaardige stoffen ook zijn prestaties wou
verbeteren een boete van 250.000 Euro oplegde.
Kortom Uw diensten
zijn bekend met het chronisch toedienen in de scholen
van cocaïne en amfetamineproducten om kinderen beter
te laten presteren en omwille van het pedagogisch
comfort van het onderwijzend personeel.
Het gebruik van die
harddrugs is een nieuwe cultuur geworden in het
onderwijs, terwijl de geneeskunde om evidente redenen
nog steeds niet schijnt te (willen) weten hoe die
dingen werken.
Momenteel bestaan bijna alle klassen uit kinderen waar
sommigen gedrogeerd zijn en dan anderen weer niet.
Mijnheer de Minister,
kunt U toestaan dat kinderen die niet gedrogeerd zijn
in de klas worden achteruitgesteld door gedrogeerde
klasgenootjes?
Mijnheer de Minister U
weet wel dat renners die zich niet drogeren dan ook
geen koersen kunnen winnen.
Omdat de geneeskunde
en een stroman van de industrie mijn acties tegen het
drogeren van de jeugd niet zo gunstig gezind zijn, werd
ik voor die materie voor de Orde van Apothekers
gedaagd.
Ik zou dokters het
verwijt toesturen dat men harddrugs voorschrijft zonder
te weten waarmee men bezig is.
Hetgeen ze beledigend vinden en een aanslag op hun
‘integriteit’.
Intussen werd ik door
dat tuchtorgaan vrijgesproken onder meer omwille van de
wel gekende werking van die harddrugs en het feit dat
dokters helemaal niet (willen) weten waarmee ze bezig
zijn.
Maar ook intussen
blijven in de klassen gedrogeerde kinderen de kansen
van niet gedrogeerde kinderen benadelen.
Ik besef wel dat
geneeskunde en industrie blijven hameren op een massaal
gebruik van het cocaïne-en amfetaminegebruik bij
kinderen in de scholen, maar is het niet de hoogste
tijd om maatregelen te nemen zodat onderwijs kan
gegeven worden in klassen met alleen maar gedrogeerde
kinderen en hetzelfde onderwijs ook in afzonderlijke
klassen met niet-gedrogeerde kinderen?
Men is
perfect op de hoogte van de verwoestende werking
van die middelen ( zie ook FDA: http://www.fda.gov/bbs/topics/NEWS/2007/NEW01568.html) en toch verkiezen CLB’s,
dokters en schooldirecties nog steeds om kinderen
doping toe te dienen voor het eigen profijt.
Uit de motivering van mijn vrijspraak blijkt duidelijk
dat het niet de bedoeling is van de geneeskunde en de
industrie om een discussie ten gronde te voeren over de
manier waarop harddrugs het zenuwstelsel van gebruikers
verwoesten.
Deze houding kan alleen maar CRIMINEEL genoemd worden
omdat men op die manier op de kap van een nieuwe
generatie de decadentie in de maatschappij wil
bevorderen voor het eigen profijt.
Mijnheer de Minister,
kinderen worden doelbewust medisch kapotgemaakt terwijl
men de samenleving blijft voorhouden dat men niet eens
weet waarom en op welke manier men zoiets doet.
En wat nog veel erger
is, de nevenwerkingen van het chronisch gebruik van die
psychotica worden handig aangegrepen om als symptomen
van de ‘ziekte’ verklaard te worden, waardoor men
hoger moet doseren en zelfs nog antipsychotica
(neuroleptica) moet gaan toedienen.
Behandelende dokters zijn niet eens in staat om
symptomen van een uitgevonden ziekte te kunnen
onderscheiden van de schadelijke nevenwerkingen van
chronisch dopinggebruik.
Zelfs zijn de meest gebruikte neuroleptica bij kinderen
(in die materie) niet eens geregistreerd voor gebruik
bij kinderen.
En dat kan zomaar allemaal.
Bovendien was het nu juist de bedoeling van de
uitvinding van deze nieuwe ziekte, dat de
nevenwerkingen van de verkochte medicatie als symptomen
van de ziekte zouden kunnen uitgelegd worden.
Een commercieel perpetuum mobile, zeg maar.
Men focust alleen maar op een gigantisch eigen profijt
en het korte termijn welbevinden van gelegaliseerde
harddrugs.
De medische en politieke corruptie en de collusie
daaromtrent leg ik uit in mijn boek:
ADHD-medicatie:medische megablunder.
Mijnheer de Minister, dit is schuldig verzuim als geen
maatregelen worden genomen om die waanzin in de scholen
te stoppen.
Doping in de klassen kan gewoon niet, zelfs niet als
dokters legaal ( maar dan zonder kennis erover) dealen.
Dokters zijn op dat
gebied niet geloofwaardig omdat ze voorhouden dat ze
drogeren met stoffen waarvan ze niet (willen) weten hoe
ze werken, en ze de schuld op anderen proberen te
schuiven als ze dreigen er verantwoording voor te
moeten afleggen.
Als die kinderen echt
ziek zouden zijn, moeten ze van de andere kinderen
afgezonderd worden of thuis blijven, want zoals uit de
huidige cijfers blijkt, is zoiets heel erg
besmettelijk, zelfs epidemisch en kunnen sommige
psychiatrische ziekenhuizen de opnamen van verslaafden
en karaktergestoorden door het gebruik van harddrugs
amper nog aan.
En laat ons dan nog zedig zwijgen over het dealen van
die stoffen op de speelplaatsen.
Iedereen is daarvan op de hoogte, alleen ... een
Minister niet.
Tot slot ben ik ervan
overtuigd dat U zult antwoorden dat U niet over de
bevoegdheid beschikt om de doping in de scholen te
verbieden.
Ik begrijp dat.
Maar het is wel Uw bevoegdheid om de onrechtvaardigheid
aan te pakken die momenteel heerst in de klassen door
gedrogeerde kinderen samen met niet gedrogeerde
kinderen op eenzelfde manier de lessen te laten volgen.
Ik probeerde uit te leggen op welke manier U daarmee de
niet gedrogeerde kinderen benadeelt.
Vandaar deze brief.
Apotheker Fernand Haesbrouck
Het medisch denken van dokters die dealen
Er is het gezegde : als het absurde normaal wordt, dan is de totale waanzin niet meer veraf.
Als men pedagogisch comfort kan kopen, door legaal amfetaminecocaïne doping te dealen, dan is de waanzin inderdaad niet ver meer af.
Rilatine en Concerta zijn cocaïneproducten, die door de amfetaminewerking op de lijst staan van de verdovende middelen.
Men houdt de patiënten en ouders voor dat een medicamenteuze therapie alleen maar dient ter ondersteuning van een noodzakelijke gedragstherapie.
Maar wie wil therapeut zijn voor een persoon,die chronisch wordt behandeld met een cocaïneproduct en waarbij de mogelijkheid tot zelfcontrole helemaal is kapotgemaakt.
En wat te denken van de therapeuten van Jimenez en Pantani, renners die ook cocaïne gebruikten om zich beter te kunnen concentreren en om beter te kunnen presteren?
Die therapeuten werkten inderdaad 'succesvol' wanneer de patienten medicinaal 'ondersteund' waren. De patiënten pleegden uiteindelijk zelfmoord. Triomf van de medicinale ondersteuning met cocaïnedoping.
De totale therapeutische vrijheid van een dokter stopt op het ogenblik dat het gaat over producten op de lijst van verdovende middelen.
Dan moet een dokter zich kunnen verantwoorden.
Het gaat hier immers over het instellen van een toxicomanie.
Nu is het zo dat geen enkel labonderzoek of geen enkele hersenscan kan aantonen dat een kind ziek zou zijn aan ADHD, integendeel , die kinderen zijn fysiologisch perfect gezond.
Vandaar dat men in de diagnosestelling een ‘nieuw’ begrip heeft ingevoerd. Het multidisciplinaire team.
Het gaat hier over CLB ( schoolniveau) en Zitstil (thuisniveau).
Het is bekend dat Zitstil royaal betaald wordt door de farmaceutische bedrijven, die de verdovende middelen in de handel brengen. En voor wat hoort wat.
Zelfs de oude romeinen kenden het al : "do ut des"!
Ook CLB gaat ervan uit dat Rilatine en Concerta veilige producten zijn, terwijl die instelling helemaal niet bevoegd is om op dat vlak een mening te hebben. Bovendien moeten de dokters er hun mond houden en alleen maar voorschrijven.
Naar aanleiding van een vraaggesprek in de krant van West-Vlaanderen (30/09/2005) over de spectaculaire stijging van het amfetaminegebruik bij kinderen , stelt CLB dat Rilatine en Concerta absoluut veilige producten zijn. Ik had gevraagd dat een dokter in naam van het CLB tegenover de pers openlijk zou verklaren dat die amfetamines geen gevaarlijke stoffen zijn. Antwoord van het ADHD-team bij CLB aan de journalist : “Helaas heeft zij haar naam niet gezegd en werd mij uitdrukkelijk gevraagd enkel de verantwoordelijke voor het ADHD-team als woordvoerder te vermelden.’
Als die instanties nu scorepunten toekennen op de graad van verstoring van het pedagogisch comfort , zowel op school als thuis, dan vormen veel scorepunten voor een neuroloog of psychiater de uiteindelijke verantwoording om te drogeren met de amfetaminewerking van een cocaïneproduct.
Sinds het wereldcongres van Venetië over pulmonaire hypertensie is bekend dat de sterfgevallen met Rilatinekinderen meestal een pulmonaire hypertensie als oorzaak hebben.
Nu worden die sterfgevallen nog steeds afgedaan als aangeboren hartziekten.
Moesten die Rilatinedoden ( gemiddeld 1,5 per maand) nu allemaal een juiste doodsoorzaak krijgen, dan zou het aantal sterfgevallen door die medicatie VEEL hoger liggen dat het aantal sterfgevallen dat men ooit rapporteerde met Vioxx.
Maar Vioxx werd uit de handel genomen en Rilatine, Concerta verkopen als zoete broodjes.
Omwille van het pedagogisch comfort van een omgeving, die zieker lijkt dan de kinderen.
Jammer dat kinderen geen beesten zijn, want dan pas zou GAIA er een vette kluif aan hebben.
Zelfs FDA moest op 22 en 23 maart 2006 onder druk van de industrie het wijzen op de gevaren van die doping inslikken.
Ik ben Fernand Haesbrouck
